ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ!

Στὰ κατωτέρω ἀποσπάσματα ἀπὸ βιβλίο, ποὺ κυκλοφορήθηκε τὸ περασμένο ἔτος (βλ. σχετ.: ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟ, “ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ” ΠΡΟΓΕΦΥΡΩΜΑ ΣΤΟ ΑΦΥΣΙΚΟ) καὶ ἤδη προκαλεῖ σοβαρὲς συζητήσεις καὶ ἀντιπαραθέσεις, τίθεται εὐδιάκριτα ἕνα πολὺ «ἐπικίνδυνο» θέμα, τὸ ὁποῖο μᾶλλον δὲν προσέχθηκε δεόντως, ὅτι δηλαδὴ ἡ ὁμοφυλοφιλία δὲν εἶναι λάθος, ἀστοχία προαιρέσεως, ἐπιλογῆς ἀλλὰ «κατάσταση» φύσεως, φυσικῆς καταβολῆς. Κατὰ συνέπειαν δὲν εἶναι πάθος «ἀλλὰ μιὰ ἀσύμμετρη κατάσταση», ΦΥΣΙΚΗ (!) ὅμως κατάσταση, μιὰ «ἀνθρωπολογικὴ πραγματικότητα», ποὺ ποτὲ κανένας Προφήτης, κανένας Ἀπόστολος κανένας Πατέρας καὶ κανένας Ἅγιος δὲν μπόρεσε νὰ ἀνακαλύψει!

Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει αὐτὴ τὴν «κατάσταση» ἐρωτητέον ἂν τὴν εἶχε ἢ θὰ μποροῦσε νὰ τὴν ἔχει ὁ Χριστὸς στὴν ἀνθρώπινη φύση Του ὡς συνιστάμενος ἐκ δύο τελείων φύσεων καὶ ἔχων δύο φυσικὰ θελήματα, θεῖον καὶ ἀνθρώπινον («τὸ φυσικὸν θέλημα τῆς κατά Χριστόν ἀνθρωπότητος», Ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογ.). Ἐκεῖ φαίνεται πὼς πιθανὸν κρύβεται τὸ πρόβλημα! Καὶ ἡ ἀσύμμετρη θεολογικὴ ἀπειλή! (Μὲ τὴν ἴδια λογικὴ θὰ μποροῦν πιθανὸν νὰ ἐξηγηθοῦν ὅλες οἱ διαφορετικὲς τάσεις γιὰ τὶς ἁμαρτίες).

.               «Τὰ πάθη σύμφωνα μὲ τὴν νηπτικὴ διδασκαλία, ποὺ μᾶς παραδόθηκε, ἔχουν σαφῆ καὶ ἔντονη τὴν συγκατάθεση τοῦ γνωμικοῦ θελήματος, μὲ τὸ ὁποῖο καὶ γίνονται. (Σημ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Γνωμικὸ θέλημα εἶναι τὸ πῶς θὰ χρησιμοποιήσει κάθε ἄνθρωπος τὸ φυσικὸ θέλημα: «Θέλημα γάρ ἐστι φυσικόν, δύναμις τοῦ κατὰ φύσιν ὄντος ὀρεκτική, καὶ τῶν οὐσιωδῶς τῇ φύσει προσόντων, συνεκτικὴ πάντων ἰδιωμάτων· καθ᾿ ἣν ἀεὶ τῷ φύσει θελητικῷ, τὸ πεφυκέναι θέλειν, ἐμπέφυκεν· οὐ ταυτὸν δὲ τὸ πεφυκέναι θέλειν, καὶ θέλειν· ὡς οὐδὲ τὸ πεφυκέναι λαλεῖν, καὶ λαλεῖν. Πέφυκε μὲν γὰρ ἀεὶ τὸ λαλητικόν, λαλεῖ δὲ οὐκ ἀεί· ἐπειδὴ τὸ μὲν οὐσίας ἐστί λόγῳ φύσεως συνεχόμενον· τὸ δὲ βουλῆς, τῇ τοῦ λαλοῦντος γνώμῃ τυπούμενον· ὥστε φύσεως μὲν τὸ ἀεὶ πεφυκέναι λαλεῖν· ὑποστάσεως δέ, τὸ πῶς λαλεῖν· ὥσπερ καὶ τὺ πεφυκέναι θέλειν καὶ θέλειν». [Ἅγ. Μάξιμος Ὁμολ.] Ἡ θέληση εἶναι δύναμη τῆς φύσεως. Τὸ γνωμικὸ θέλημα, δηλαδὴ ἡ δυνατότητα τῆς προαιρέσεως, τῆς ἐπιλογῆς μεταξὺ δύο ἀντιθέτων πραγμάτων, συνιστᾶ ἀδυναμία τῆς φύσεως.). Πῶς ὅμως τὸ παιδὶ ἢ ὁ ἔφηβος, ὁ ὁποῖος μόλις ἀρχίσει νὰ ἀναγνωρίζει σεξουαλικὰ τὸν ἑαυτό του, διαπιστώνει ὅτι μέσα του ἡ ἕλξη στρέφεται πρὸς τὸ ἴδιο φῦλο, μπορεῖ νὰ θεωρεῖ ὅτι χαρακτηρίζεται ἀπὸ πάθος, ἀφοῦ πρόκειται γιὰ κίνηση τῆς φύσεώς του καὶ ὄχι τῆς γνώμης του, τὴν ὁποία οὐδόλως ἐπηρέασε ὁ ἴδιος.
.               Ἐξ ἄλλου ὅλα τὰ πάθη διακρίνονται ἀπὸ μικρὴ ἢ μεγάλη ἐγωκεντρικότητα, ἡ ὁποία ἐμποδίζει τὴν ἀγάπη. Πῶς μποροῦμε νὰ καταλογίσουμε ἐγωκεντρικότητα σὲ ἕναν ὁμοφυλόφιλο, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ τὸν σύντροφό του μὲ πιστότητα καὶ ἀφοσίωση; Καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ ἐκκλησιαστικὰ στερεότυπα, αὐτοὶ ὑπάρχουν […] Ἡ πνευματικὴ ἔννοια τοῦ πάθους δὲν μπορεῖ νὰ χρησιμεύσει γιὰ νὰ ἀποδώσει τὴν ἀνθρωπολογικὴ πραγματικότητα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. […](σελ. 158- 159) [βλ. σχετ.: ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ! -2 (Ο ΑΓ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ) ]
.           […] Δεδομένο εἶναι ὅτι τὸ νὰ ἀνακαλύψει κάποιος νέος τὴν ὁμοφυλόφιλη ἕλξη μέσα του συνιστᾶ ἀσθένεια τῆς φύσεως καὶ ὄχι τοῦ προσώπου. Ἀσθένεια τοῦ προσώπου, δηλαδὴ τῆς ὑποστάσεως, σχετίζεται μὲ τὸ γνωμικὸ θέλημα, δηλαδὴ μὲ τὴν ἐλεύθερη χρήση τῶν ἰδιωμάτων τῆς φύσεως. Στὴν περίπτωση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ὅμως ἔχουμε ἀλλοίωση πρὶν κἂν τὸ ζήτημα φθάσει στὸ ἐπίπεδο τῆς ἐλευθερίας τοῦ προσώπου. […] (σελ. 169)
.             Ἕνας χῶρος (ὁ ἐκκλησιαστικὸς), ὁ ὁποῖος δὲν ἐμποδίζει κληρικοὺς νὰ λειτουργοῦν παρὰ τὴν ἀπροκάλυπτη φιλαργυρία τους, ἢ τὴν διεστραμμένη παρασκηνιακὴ μηχανορραφία τους ἢ τὴν νοσηρὴ φιλοδοξία τους. Αὐτὴ ὅλη ἡ σαπίλα κατοικοεδρεύει στὰ λόγια τῶν Ἁγίων –ἐδῶ βρίσκεται ἡ πραγματικὴ διαστροφή!– καὶ ἡ ὁποία συχνὰ καλύπτεται πίσω ἀπὸ εὐγενῆ ὑποκρισία ἢ εὐσεβοφανῆ μεγαλοστομία, εἶναι μικρότερο ἀδίκημα ἀπὸ τὸν ἔρωτα ποὺ βιώνει ἕνας ὁμοφυλόφιλος νέος μὲ τὸν σύντροφό του. (Σημ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ἆραγε ὅλη αὐτὴ ἡ προαναφερομένη «σαπίλα», πρῶτον, γιατί ἀντιπαραβάλλεται πρὸς τὴν ὁμοφυλοφιλία, ὡσὰν νὰ ἀναζητεῖται ἔνα ἠθικὸ ἀντιστάθμισμα ἢ ἄλλοθι ἢ μιὰ «ἀνακουφιστικὴ δικαιολογία» ὑπὲρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας; Δεύτερον, γιατί οἱ Ἱ. Κανόνες ἐμποδίζουν ρητὰ τὸν μοιχὸ καὶ τὸν ἀρσενοκοίτη ἀπὸ τὴν Ἱερωσύνη ἐνῶ δὲν κάνουν τὸ ἴδιο γιὰ τὸν …«εὐσεβοφανῆ μεγαλόστομο»; Καὶ τρίτον γιατί ἀποκλείεται ἐκ προοιμίου νὰ συνιστᾶ ἐξ ἴσου καὶ αὐτὴ ἡ «σαπίλα» ἀσθένεια τῆς φύσεως;)
.         Ἡ Ἐκκλησία εἶναι σοβαρὰ ὑπεύθυνη γιὰ τὰ σόκ αὐτὰ τὰ ὁποῖα προκαλεῖ καὶ ὀφείλει νὰ ἀλλάξει ἀμέσως. Πρῶτα εἶναι ἐνδιαφέρον ὅτι δὲν ὑφίσταται καμία ἐπαρκὴς ἐξήγηση στὴν πατερικὴ γραμματεία γιὰ τὴν ἀποδοκιμασία τῆς ὁμοφυλοφιλίας, προφανῶς ἐπειδὴ στὴν πατερικὴ ἐποχὴ ἐθεωρεῖτο προδήλως καταδικαστέα καὶ παραβιάζουσα τὴν πνευματικὴ τάξη. Ἀλλὰ ἂς μὴ λησμονοῦμε ὅτι ὁ προνεωτερικὸς ἄνθρωπος δὲν ἐνδιαφερόταν γιὰ ἐξηγήσεις. Τοῦ ἀρκοῦσε νὰ ὑπακούει στὴν αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, ὅμως, δικαιολογημένα ἀπαιτεῖ νὰ ἀκούσει ἕνα σκεπτικό. Μάλιστα δὲ ἕνα σκεπτικό, τὸ ὁποῖο νὰ ἐξηγεῖ ἐπαρκῶς γιατί ἀποδοκιμάζει ἠθικὰ μία κατάσταση, τὴν ὁποία δὲν δημιούργησε ὁ ἴδιος.
.         Πρόκειται γιὰ τὸ σκεπτικὸ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο θεωρεῖται αὐτονόητη ἀπαίτηση, ὅταν πρόκειται νὰ διατυπωθεῖ ἠθικὴ κρίση, δεδομένου ὅτι κάθε ἠθικὴ ἀξιολόγηση προϋποθέτει τὴν ἐλευθερία. Τὸ ἀξίωμα αὐτὸ εὑρίσκεται σὲ ἀμηχανία ἐνώπιον τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἀφοῦ ὁ φορέας της δὲν διαθέτει σχεδὸν καθόλου (sic!) ἐλευθερία γιὰ τὸ ἂν θὰ δημιουργήσει αὐτὴν τὴν κατάσταση στὸν ἑαυτό του ἢ ὄχι. Τέτοιο σκεπτικὸ σήμερα δὲν ὑπάρχει. Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας περὶ ὁμοφυλοφιλίας στερεῖται πειστικῶν θεολογικῶν ἐπιχειρημάτων ποὺ θὰ ἐξηγήσουν στὰ ὁμοφυλόφιλα παιδιά της γιατί ἁμαρτάνουν. […](σελ. 172)
.       Στὴν διεθνῆ ὁρολογία ἡ ἐκκλησιαστικὴ στάση τοῦ τόπου μας ἀπέναντι στὴν ὁμοφυλοφιλία ἐμπίπτει σὲ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται «ἠθικὸς πανικός». Μὲ ἄλλα λόγια ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους ποὺ χαρακτηρίζονται ἀπὸ ὁμοφυλόφιλη ἕλξι καὶ ζωὴ ἀφήνουν νὰ ἀναβλύσει τὸ ἀνεπεξέργαστο θυμικό τους. […]
.       Σήμερα εἴμαστε σὲ θέση νὰ διατυπώσουμε ψυχοδυναμικὲς ἀναλύσεις γιὰ τὰ αἴτια τῆς ὁμοφοβίας. […] (σελ. 174)
.          Ναί, ἡ ὁμοφυλοφιλία δὲν φαίνεται συμβατὴ μὲ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὰ δύο φῦλα, δὲν ὑπηρετεῖ τὴ δημιουργία νέων ἀνθρώπων, δὲν βρίσκει ἐρείσματα πουθενὰ στὴν Ἁγία Γραφή. Ὅμως ὁ σημερινὸς ἐκκλησιαστικὸς λόγος περὶ ὁμοφυλοφιλίας πρέπει νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι αὐτὴ δὲν ἀποτελεῖ πάθος ἀλλὰ κατάσταση· ὅτι δὲν χωρᾶ στὶς παραδοσιακὲς φόρμες ποὺ διαθέτουμε μέχρι τώρα γιὰ νὰ περιγράψουμε τὰ πνευματικὰ προβλήματα· ὅτι πρόκειται γιὰ μία μοναδικὴ πραγματικότητα ἀσύμμετρη, γιὰ τὴν ὁποία ὀφείλει νὰ γίνει θεωρητικὴ ἐργασία μὲ στόχο νὰ τὴν κατανοήσουμε. »[…] (σελ. 176)

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.» Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φωτίσει στὶς μελέτες!