Τα ογκώδη συλλαλητήρια σε
Θεσσαλονίκη και Αθήνα υπήρξαν σημαντικά πολιτικά γεγονότα που παράγουν άμεσες
και έμμεσες συνέπειες στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Έως σήμερα, η κυβέρνηση,
με αλαζονεία, λόγω της απουσίας ουσιαστικών αντιδράσεων από το μοιραίο θέρος
του 15, «πουλάει» την κοινωνική αδράνεια σε εγχώριους και, πρωτίστως,
εξωχώριους προστάτες με αντάλλαγμα την παραμονή της στην εξουσία.
Γράφει ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ
Μετά τα σκληρά
μνημόνια, που κατοχυρώνουν τους δανειστές για έναν αιώνα, και ικανοποίησαν
δεόντως το Βερολίνο, μετά τα εσωτερικά deals που προωθούνται ταχύτατα και
παρασκηνιακά, κερδίζοντας έτσι τα βασικά επιχειρηματικά συμφέροντα, είχε έλθει
και η ώρα των «ανοικτών» εθνικών ζητημάτων.
Με
αντάλλαγμα τη μείωση του χρέους, ίσως και την απομάκρυνση του ΔΝΤ, συμφωνήθηκε με τις ΗΠΑ να υπάρξει ξεκαθάρισμα με τα Σκόπια, ώστε να
μπουν στον ΝΑΤΟ -για να διωχθούν οι Ρώσοι, να μειωθεί η απειλή της
αυστρογερμανικής επιρροής, αλλά και να προχωρήσει ένα ακόμη βηματάκι η
απορρόφηση της Σερβίας στους ατλαντικούς θεσμούς.
Μια όμως παράμετρος είχε
αγνοηθεί: ο ελληνικός λαός είχε μαζέψει πολύ αγανάκτηση, που δεν
εκδήλωνε καθώς δεν έβλεπε καμία ρεαλιστική εναλλακτική λύση. Αυτό που ο Τσίπρας
ακολουθεί κατά γράμμα, όπως του υπαγορεύουν, δύσκολα πιστεύει κάποιος ότι με
κυβέρνηση ΝΔ θα αλλάξει ριζικά.
Παρόλα αυτά, το
«Μακεδονικό» ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Εμπεριείχε όλα τα
συμβολικά στοιχεία που συντείνουν στη συσπείρωση και στη συναισθηματική
έξαρση, ενώ προσφέρει έναν ρεαλιστικό στόχο, έστω και δια της αρνήσεως. Εξάλλου
στο «πάτο» που έχει βρεθεί ο Έλληνας δεν φοβάται να πάει παρακάτω, ούτε θα
πάθει καμία ζημιά αν δεν λυθεί το πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων.
Εννοείται ότι τα
επιχειρήματα για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας στην βαλκανική
ενδοχώρα προκαλούν τον γέλωτα, μετά την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος
και το ξεπούλημα του δικτύου των ελληνικών τραπεζών στα βαλκανικές χώρες που
επεβλήθη με πρόσχημα να καλύψουν «τρύπες» στην Ελλάδα.
Όταν, λοιπόν,
κατεβαίνει κάποιος στην πλατεία για την Μακεδονία, στην ουσία κατεβαίνει για
όλα: για τους φόρους, για τη ανεργία, για τη διαλυμένη εκπαίδευση, για την
κοροϊδία του δημοψηφίσματος του 2015... Γι' αυτό η έκπληξη της Θεσσαλονίκης
υπήρξε τεράστια. Το «σύστημα» συλλήβδην -κόμματα, πρεσβείες, κέντρα αποφάσεων-
πιάστηκε στον ύπνο.
Ο κόσμος κατέβηκε και
επιβλήθηκε με την παρουσία του και τα -όποια- συνθήματά του. Η κυβέρνηση και τα
μέσα στην αρχή επέλεξαν να το αποσιωπήσουν. Τους βγήκε, όμως, μπούμερανγκ,
καθώς ενισχύθηκε το χάσμα του λαού με τις ελίτ, που έκαναν κριτική αφ' υψηλού.
Η νέα πραγματικότητα
επέβαλε αμέσως σχεδόν πολλαπλές ανακατατάξεις: Η ΝΔ άρον άρον
σκλήρυνε τη γραμμή της για να μην χάσει τους μισούς της(;) ψηφοφόρους. Ο Ιερώνυμος υποχώρησε άτακτα
και η Ιεραρχία έδωσε τις ευλογίες της στα συλλαλητήρια. Τα ΜΜΕ, σε μεγάλο βαθμό,
άλλαξαν ρότα και μιλούσαν και αυτά γι' αυτό που «ο κόσμος το 'χε τούμπανο».
Η πολιτική ατζέντα
επικεντρώθηκε στο «Μακεδονικό», επιβάλλοντας σε όλους τους πολιτικούς
χώρους,χωρίς εξαίρεση, από την άκρα δεξιά μέχρι τους αναρχικούς, να πάρουν
θέση. Τέλος, η κυβέρνηση, μετά το «σιωπητήριο» έβγαλε το χαρτί της απαξίωσης
και της μετάθεσης του προβλήματος στην αντιπολίτευση.
Ωστόσο, σοβαροί
τριγμοί άρχισαν να εμφανίζονται και στην έως πρόσφατα μπετόν αρμέ κυβερνητική
πλειοψηφία, τόσο στον «δεξιό» εταίρο, που παίζει τα «ρέστα του» για την
πολιτική του επιβίωση, όσο και σε κάποιους πασοκογενείς. Τότε ήρθε και η
κολοσσιαία συγκέντρωση της 4ης Φεβρουαρίου για να πυροδοτήσει ακόμη περισσότερο
τις εξελίξεις.
Η κυβέρνηση έβαλε σε
λειτουργία το πλάνο Γ', της ευθείας επίθεσης απέναντι σε όσους συμμετείχαν και
σε όσους στηρίζουν τα συνθήματα των συλλαλητηρίων. Ύψωσε σημαία «αριστερής
καθαρότητας» για να ωθήσει τα πράγματα σε γενική αντιπαράθεση.
Πέρα από τις
δεσμεύσεις που έχει αναλάβει στον ξένο παράγοντα, η προσπάθεια αυτή συνιστά και
μια απόπειρα περιχαράκωσης του αριστερού ποιμνίου, καθώς και της απόσπασης των
κεντροαριστερών εκσυγχρονιστών που βλέπουν στα συλλαλητήρια ένα εθνικιστικό
ξέσπασμα.
Ως εκ τούτου, το
επόμενο διάστημα μέχρι τις εκλογές να αναδειχθεί το διχαστικό δίπολο (άκρα)
αριστερά – (άκρα) δεξιά. Αυτό θα επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει ένα
ποσοστό ικανό να τον κρατήσει μέσα στα πράγματα, ενώ όπως προσδοκούν, όχι
αβάσιμα, θα δημιουργεί μονίμως πρόβλημα στο εσωτερικό της ΝΔ.
Ένα «προβληματάκι»,
βεβαίως, έχει προκύψει από την παρουσία και τον λόγο του Μίκη -ιδιαίτερα αυτά
τα χοντρά για τον «αριστερόστροφο φασισμό» και τους «εθνομηδενιστές»- καθώς
χαλούν την σούπα του αφηγήματος της πάλης του φωτός με το σκότος.
Εξ αυτού του γεγονότος
και οι ανοίκειες και ανερυθρίαστες επιθέσεις εναντίον του 93χρονου συνθέτη από
τον αυριανισμό («παλιά μου τέχνη κόσκινο»), την «Εφσυν», του φαιού
αριστερισμού, και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως φαίνεται επομένως και από την
άνεση να υποστηρίξουν ακόμη και γελοιότητες, ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει
να φέρει στη Βουλή συμφωνία και «γαία πυρί μειχθήτω»!
Τι θα κάνει άραγε ο
κόσμος που κατέβηκε στα συλλαλητήρια, αλλά κι αυτός που κατά εκατομμύρια
παρακολούθησε αυτό της Αθήνας; Θα γυρίσει στην καθημερινότητά του, αφήνοντας
τον Τσίπρα να επαίρεται ότι τους έχει του χεριού του;
Το γεγονός ότι δεν
υπάρχει συγκροτημένη και αναγνωρισμένη ηγεσία του κινήματος που βρίσκεται στα
σπάργανα δυσκολεύει την οργανωμένη κλιμάκωση της αντίδρασης. Ταυτοχρόνως,
είναι, όμως, δύσκολο να κλείσει κάποιος μια κατσαρόλα που βράζει χωρίς να κινδυνεύσει
να τσουρουφλιστεί ή να τον κτυπήσει το καπάκι...
Ό,τι λοιπόν και να
λένε οι διάφοροι αναλυτές, και κυρίως οι υμνωδοί του «πατριωτισμού» του
πρωθυπουργού μας, η κοινωνία ψυλλιάστηκε ότι κάτι βρώμικο παίζεται πίσω από την
πλάτη της και στο εξής η κυβέρνηση θα παίζει μονίμως «άμυνα», όσα σκάνδαλα κι
αν βγάλει από τα συρτάρια.
Τα συλλαλητήρια εγκαινίασαν μια νέα
περίοδο που κανείς δεν γνωρίζει την κατάληξή της. Αν για κάτι, όμως, αξίζει να
ελπίζουμε είναι ότι η νεολαία , σηκώνοντας πάλι με περηφάνια την ελληνική
σημαία σκύβει, μοιραία, και στην εκ νέου ανακάλυψη της εθνικής μας ταυτότητας,
παρά τη διαρκή εθνομηδενιστική πλύση εγκεφάλου. Αυτό, μακροπρόθεσμα, είναι και
η μεγαλύτερη επιτυχία των δύο Κυριακών του λαού.
