:Μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου
Ομιλίες στην Αποκάλυψη του Ιωάννου
Ἡ πτῶσις τῆς ταλαντιαίας χαλάζης. Ἡ πόρνη γυναῖκα ἡ καθημένη ἐπί τοῦ κοκκίνου θηρίου.
Θέμα 67ον[:Αποκ.16,21 έως 17,3] Κυριακή 13-2-1983
Όπως θα ενθυμείσθε, είχαμε αναφερθεί εις την τελευταίαν πληγήν, την εβδόμην πληγήν, που ο άγγελος εξέχεε την φιάλην του, κι έγιναν μετεωρολογικά και γεωλογικά φαινόμενα. Πάντως, το κέντρον, θα λέγαμε, της τιμωρίας βρίσκεται εις τα γεωλογικά φαινόμενα με έναν σεισμόν φοβερόν. Τέτοιον σεισμόν που δεν έγινε ποτέ αφότου ο άνθρωπος κατοίκησε επάνω εις την γην. Έτσι γράφει το ιερό κείμενο.
Αλλά «καί χάλαζα μεγάλη ὡς ταλαντιαία καταβαίνει ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους· καὶ ἐβλασφήμησαν οἱ ἄνθρωποι τὸν Θεὸν ἐκ τῆς πληγῆς τῆς χαλάζης, ὅτι μεγάλη ἐστὶν αὕτη σφόδρα». Το συμπλήρωμα του σεισμού, όπως βλέπετε, είναι η πτώσις ασυνήθους σε μέγεθος χαλάζης. Έχει συμβεί πολλές φορές, όταν σημειώνεται σεισμός, να γίνεται ταυτοχρόνως μια κατακλυσμιαία βροχή, η οποία συμπληρώνει τη συμφορά στον χώρο που έγινε ο σεισμός και γίνεται αληθινή κόλασις. Όταν με τον σεισμό γίνει πλημμύρα, βροχή, ή φοβερή κακοκαιρία. Εδώ, έχομε την πτώσιν χαλάζης, που είναι τόσο μεγάλου μεγέθους ώστε να είναι ταλαντιαία, όπως θα ιδούμε.
Αυτό το σημείο της εβδόμης πληγής, θυμίζει την έβδομη αιγυπτιακή πληγή και εν μέρει και την πληγή του πρώτου σαλπίσματος που είχαμε δει εκεί. Πάντως χαρακτηριστικό της πληγής είναι ότι η χάλαζα δεν είναι συνηθισμένου μεγέθους, ως μερική πληγή που είδαμε, τόσο στην Αιγυπτιακή, όσο και εις την πληγήν του πρώτου σαλπίσματος. Αλλά είναι ταλαντιαία. Δηλαδή βάρους όσο ένα τάλαντο. Και το τάλαντο, αν είναι αργυρούν, είναι 42 κιλά! Ίσως θα ρωτούσατε, από φυσικής πλευράς είναι δυνατόν να γίνει ένα τόσο χοντρό χαλάζι; Μα, οπωσδήποτε εδώ είναι το εξαιρετικόν, ότι ενώ στις προηγούμενες πληγές, την αιγυπτιακή και ό,τι αναφέρει το βιβλίο της Αποκαλύψεως είναι συνηθισμένο χαλάζι, εδώ δίδει τούτο το χαρακτηριστικό, ότι είναι ασυνήθους μεγέθους. Βεβαίως μπορεί να γίνει. Πότε έχει γίνει τέτοιο χαλάζι; Ασφαλώς όχι. Ενθυμείται κανείς στην Ιστορία να ‘γινε χαλάζι 40 κιλά; Να είναι πάγος, να πέφτουν δηλαδή τόσο χονδρά κομμάτια παγωμένου νερού, που να ζυγίζει το ένα 42 κιλά; Όχι.
Αλλά φανερώνει όμως, αγαπητοί μου, την οργή του Θεού στα έσχατα πια, όταν αυτός ο κόσμος επιμένει να αποστατεί από τον Θεό. Πάντως ένας κόσμος που δεν μετανοεί, αλλά επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια, τότε επαναλαμβάνεται και εκείνη η θλιβερά επωδός της βλασφημίας, ένεκα του μεγέθους της πληγής. Δηλαδή τι έκανε ο κόσμος όταν με τον σεισμό δέχθηκε και το βαρύ αυτό χαλάζι; «Καὶ ἐβλασφήμησαν οἱ ἄνθρωποι τὸν Θεὸν ἐκ τῆς πληγῆς τῆς χαλάζης, ὅτι μεγάλη ἐστὶν αὕτη σφόδρα». Ότι είναι πάρα πολύ μεγάλη αυτή η πληγή.
Τι εκφράζει το ότι οι άνθρωποι εβλασφήμησαν; Αυτό εκφράζει πλέον την πόρωσιν των ανθρώπων, χωρίς περιθώρια μετανοίας. Πλέον ο κόσμος, διότι είναι η τελευταία πληγή, θα παραδοθεί εις τον όλεθρον, όπως και εις την εποχήν του Νώε και εις την εποχή του Λωτ. Όταν οι δύο άγγελοι επεσκέφθησαν τον Λωτ, δεν έμεναν πλέον περιθώρια. Η τελευταία πράξις των ήταν όταν είδαν αυτούς τους νέους άνδρας να πηγαίνουν στο σπίτι του Λωτ -για να φιλοξενηθούν φυσικά-, και σε λίγο να μαζεύεται όλη η πόλις –φρικώδες- από μικρού έως μεγάλου, έτσι λέει το ιερόν κείμενον, και να χτυπούν την πόρτα του Λωτ και να του λέγουν: «Δώσ’ μας αυτούς τους δυο νέους» –ευσχήμως η Αγία Γραφή δεν αναφέρει την φράση- «για να γλεντήσουμε μαζί τους ομοφυλοφιλικώς». Και φθάνει ο άνθρωπος αυτός να λέγει: «Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ…». «Όχι, δώσε μας». «Σας παρακαλώ, τους ανθρώπους που φιλοξενώ κάτω από τα κεραμίδια μου, δεν επιτρέπεται να γίνει αυτό!». «Άντε φύγε από δω», του λένε, «εσύ είσαι πάροικος και παρεπίδημος και ήρθες να μας κάνεις τον έξυπνο στην πόλη μας;». Τι λέγει ο Λωτ, πιστεύοντας στη φιλοξενία; «Έχω δύο κόρες. Παρθένους. Να σας δώσω τις κόρες μου. Να κάνετε ό,τι θέλετε». Δίνει τις κόρες του. «Όχι», λέγει, «θα μας δώσεις αυτούς». Τι σημαίνει αυτό; Το κακό έφθασε να ξεχειλίσει πλέον. Είδατε μέγεθος αμαρτίας;
Και όταν επατάχθησαν, χτυπήθηκαν με αορασίαν, δεν έβλεπαν το σπίτι του Λωτ, δεν έβλεπαν και την πόρτα. Ήσαν εις τύπον της Αγίας Τριάδος οι δύο άγγελοι, ε; Το ξέρετε από την Αγία Γραφή, από την Γένεση. Τότε λέγουν οι δύο άγγελοι: «Ετοιμάσου, Λωτ. Η περιοχή καταστρέφεται». Δεν έμεναν πλέον περιθώρια. Με την ανατολήν του ηλίου επυρπολήθησαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Δεν σώθηκε καμία ψυχή από κείνους τους φοβερούς, αμαρτωλούς ανθρώπους. Και εν παρόδω σας λέγω -γιατί μόλις διάβαζα τελευταία, τώρα υπερβολικό; Όπως θέλετε πάρτε το, αλλά δείχνει παρά ταύτα το μέγεθος του κακού- ότι ο μισός πληθυσμός της Αγγλίας είναι ομοφυλόφιλοι. Έτσι εν παρόδω σας το λέγω, μια που ανέφερα το παράδειγμα.
Αγαπητοί μου, λέγει ο άγιος Ιερώνυμος. Ίσως το παίρνει από αυτό το σημείο των Σοδόμων. Όταν η αμαρτία αυτή θα ‘χει γίνει πολλή επάνω στη γη, τότε θα έλθει το τέλος του κόσμου. Θα είναι η αμαρτία εκείνη που δεν θα την ανέχεται πλέον ο ουρανός. Ξέρετε πώς το λέγει αυτό η Αγία Γραφή; Ακούστε πώς το λέγει: Οι τρεις που επισκέπτονται εις τύπον της Αγίας Τριάδος, δηλαδή ο άγιος Τριαδικός Θεός, του Αβραάμ, λέγουν: «Θα επισκεφθώ κάτω να δω στα Σόδομα άραγε είναι αλήθεια εκείνο το οποίο έφθασε στον ουρανό;». Ποιο; Εδώ είναι μία ανθρωπομορφική έκφρασις, που όπως λέμε για κάτι το απίστευτο. «Άραγε είναι αλήθεια; Πάω να δω με τα μάτια μου! Γιατί έφθασε η είδηση στον ουρανό και κατέβηκα να δω τι γίνεται». Ο Θεός είναι πανταχού παρών. Ο Θεός ξέρει. Αλλά δείχνει με τον τρόπον αυτόν, το μέγεθος, το ακατανόητον μέγεθος της αμαρτίας. Της διαστροφής. Και σήμερα, αγαπητοί μου, έχομε φθάσει στο σημείο αυτό. Ε, πέστε μου, ζούμε ή δεν ζούμε έσχατες ημέρες; Γι’ αυτόν τον λόγο οι άνθρωποι όταν φθάσουν στο βάθος των κακών, όπως λέγει, ο ασεβής όταν φθάσει εις βάθος κακών περιφρονεί, τότε δεν υπάρχει πλέον μετάνοια. Έχουν εξαντληθεί όλα τα όρια της μετανοίας. Υπάρχει η πόρωση.
Και έτσι, αγαπητοί μου, τελειώνοντας και η εβδόμη πληγή, ο κόσμος παραδίδεται πλέον εις την κρίσιν. Εκείνο που έχω να σας πω και που πάντα θα σας το λέγω, είναι ότι σε μας δεν μένει παρά η μετάνοια. Και να δημιουργούμε πάντοτε κλίμα μετανοίας, ώστε να διατηρούμε μίαν ευαισθησίαν στην αμαρτία. Όταν, ξέρετε, χρονίζει μία κατάσταση, τότε δεν υπάρχει πλέον ευαισθησία. Αρχίζομε δηλαδή να σκληραίνομε μέσα μας και να μην μας δημιουργεί έτσι το πράγμα ενδιαφέρον. Θα πρέπει πάντοτε να μετανοούμε. Μέρα νύχτα να βάζομε αρχή μετανοίας. Μέρα νύχτα. Ώστε να διατηρούμε αυτήν την ευαισθησίαν, για να μη φθάσουμε εις την πόρωσιν, και όταν ο Θεός δίδει μία πληγή, φθάσομε εις εκείνο το θλιβερό εκείνο φαινόμενο, αντί να μετανοήσουμε, αναισθητούντες να βλασφημήσουμε.
Εδώ τελειώνει το 16ο κεφάλαιο και συν Θεώ εισερχόμεθα εις το 17ον κεφάλαιον. Εις το 17ον κεφάλαιον περιγράφεται λεπτομερώς η προαναγγελθείσα κρίσις, εκείνη που ήδη εσημειώθη στο 14ον και εις το 16ον κεφάλαιον και η καταστροφή πλέον της αντιχριστιανικής αυτοκρατορίας στο πρόσωπο της Βαβυλώνος-Ρώμης. Έτσι εις τους επομένους στίχους που θα δούμε, κυρίως εικονίζεται η σχέση της Βαβυλώνος-Ρώμης ως προς το θηρίον. Και εις το επόμενον κεφάλαιον η κρίσις της Βαβυλώνος-Ρώμης και η καταστροφή της. Αυτή η σχέση της Βαβυλώνος-Ρώμης ως προς το θηρίον, ακούσατέ την. Θα σας διαβάσω λίγο, κάπως εκτεταμένη την περικοπή, βέβαια δεν θα αναλυθεί σήμερα ολόκληρη, για να πάρετε μία εικόνα.
«Καί ἦλθεν εἷς ἐκ τῶν ἑπτὰ ἀγγέλων τῶν ἐχόντων τὰς ἑπτὰ φιάλας, καὶ ἐλάλησε μετ᾿ ἐμοῦ λέγων· δεῦρο δείξω σοι τὸ κρῖμα τῆς πόρνης τῆς μεγάλης τῆς καθημένης ἐπὶ ὑδάτων πολλῶν, μεθ᾿ ἧς ἐπόρνευσαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ ἐμεθύσθησαν οἱ κατοικοῦντες τὴν γῆν ἐκ τοῦ οἴνου τῆς πορνείας αὐτῆς. Καὶ ἀπήνεγκέ με εἰς ἔρημον ἐν πνεύματι. Καὶ εἶδον γυναῖκα καθημένην ἐπὶ τὸ θηρίον τὸ κόκκινον, γέμον ὀνόματα βλασφημίας, ἔχον κεφαλὰς ἑπτὰ καὶ κέρατα δέκα. Καὶ ἡ γυνὴ ἦν περιβεβλημένη πορφυροῦν καὶ κόκκινον καὶ κεχρυσωμένη χρυσίῳ καὶ λίθῳ τιμίῳ καὶ μαργαρίταις, ἔχουσα ποτήριον χρυσοῦν ἐν τῇ χειρὶ αὐτῆς, γέμον βδελυγμάτων, καὶ τὰ ἀκάθαρτα τῆς πορνείας τῆς γῆς, καὶ ἐπὶ τὸ μέτωπον αὐτῆς ὄνομα γεγραμμένον· μυστήριον, Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, ἡ μήτηρ τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυγμάτων τῆς γῆς. Καὶ εἶδον τὴν γυναῖκα μεθύουσαν ἐκ τοῦ αἵματος τῶν ἁγίων καὶ ἐκ τοῦ αἵματος τῶν μαρτύρων ᾿Ἰησοῦ. Καὶ ἐθαύμασα ἰδὼν αὐτὴν θαῦμα μέγα».
«Και ήλθε ένας εκ των επτά αγγέλων που είχαν τις επτά φιάλες. Και εξέχεεν τις φιάλες με τις αντίστοιχες πληγές. Και μου είπε: ‘’ Έλα να σου δείξω την καταδίκην της πόρνης της μεγάλης, που κάθεται πάνω στα πολλά νερά, που μαζί της πόρνευσαν οι βασιλείς της γης και μέθυσαν αυτοί που κατοικούν τη γη από το κρασί της πορνείας της». Οι δύο αυτοί στίχοι αποτελούν την επιγραφήν ή το προοίμιον των όσων θα περιγραφούν εις το 17ον και εις το 18ον κεφάλαιον. Και εις μεν το 17ον ,σας είπα, αναφέρεται η σχέσις της Βαβυλώνος με το θηρίον, εις δε το 18ον η καταδίκη της.
«Καί ἦλθεν». Ποιος; Ένας από τους επτά αγγέλους, εκ του ουρανού. Αυτοί που εξέχεον τις φιάλες των, όπως σας είπα. Γιατί ένας από αυτούς τους αγγέλους, και όχι κάποιος άγγελος; Ίσως η παρουσία του αγγέλου από την επτάδα που ανεφέρθησαν στις επτά πληγές, να θέλει να συνδέσει τα προηγούμενα με τα επόμενα, για να δείξει μία οργανική ενότητα ανάμεσα στις πληγές, τις επτά τελευταίες πληγές και της επερχομένης κρίσεως.
Και τότε λέγει ο άγγελος: «Δεῦρο δείξω σοι». «Έλα να σου δείξω πού να έλθεις. Έλα να σου δείξω εις την έρημο». Όπου εκεί εβρέθη ἐν πνεύματι ο ιερός Ευαγγελιστής. «Έλα να σου δείξω ’’τὸ κρῖμα’’». Είναι η κρίσις· στην οποία έρχεται η μεγάλη αυτή πόρνη που επόρνευσε όλα τα έθνη της γης και τώρα για να κριθεί. «Έλα να σου δείξω τὸ κρῖμα τῆς πόρνης τῆς μεγάλης». Ιστορικά είναι η Βαβυλών-Ρώμη, που πολλές φορές έχουμε πει· έπειτα όμως, μπορούμε να ειπούμε ότι μέχρι συντελείας της ιστορίας είναι κάθε αντιχριστιανική πρωτεύουσα και αρχή· μένω στο «πρωτεύουσα»· υπογραμμίζω αυτό. Το λέγει εξάλλου και ο Μπρατσιώτης στο Υπόμνημά του· «πρωτεύουσα και αρχή». Το υπογραμμίζω. Έχει σημασία.
Χαρακτηρίζεται δε ως πόρνη η Βαβυλών-Ρώμη, όπως λέγει ο Άνθιμος Ιεροσολύμων, 18ος αιών, διότι «καταλιποῦσα τόν τρισυπόστατον Θεόν, τόν γνήσιον αὐτῆς ἄνδρα, τόν ἐνιέντα αὐτῇ σπέρματα γνώσεως καί συζευχθεῖσα τῷ ἀλλοτρίῳ διαβόλῳ καί οἰκειωθεῖσα αὐτῷ καί θεοπρεπῆ λατρείαν αὐτῷ προσαγαγοῦσα». Άφησε τον Θεό και προσοικειώθηκε στον διάβολο, και προσέφερε θυσία αντί στον Θεό, στον διάβολο. Είναι δηλαδή το φαινόμενο της αποστασίας. Εξάλλου ο χαρακτηρισμός «πόρνη» αυτό σημαίνει. Πόλις-πόρνη. Όχι ότι έχει μέσα πόρνες γυναίκες. Άλλη παράγραφος αυτό. Αλλά ο χαρακτηρισμός της πόρνης-πόλεως αποδίδεται και από τους προφήτας της Παλαιάς Διαθήκης, όπως επί παραδείγματι ο Ησαΐας αναφέρει την Τύρον «πόρνην πόλιν» και ο Ναούμ τη Νινευί. Αλλά πολλάκις και η Ιερουσαλήμ αναφέρεται πόλις-πόρνη. Επειδή εγκατέλειπε τον Θεόν τον ζώντα. Τον αληθινόν Θεόν. Άρα πρόκειται περί πνευματικής πορνείας. Δηλαδή περί αποστασίας. Εξάλλου Αυτός ο Κύριός μας ο Ίδιος εχαρακτήρισε την γενεά Του μοιχαλίδα. Γιατί την χαρακτήρισε; Ακριβώς για να εκφράσει την απομάκρυνση του λαού του Θεού από τον Θεό. Πρόκειται λοιπόν περί πνευματικής πορνείας. Περί αποστασίας.
Η πόρνη λοιπόν αυτή η μεγάλη, κάθεται επάνω σε ύδατα πολλά. «Τῆς καθημένης ἐπὶ ὑδάτων πολλῶν». Ο χαρακτηρισμός εκφράζει την ιστορικήν Βαβυλώνα. Ότι κάθεται αυτή η πόλις επάνω σε πολλά νερά. Λόγω της γεωγραφικής της θέσεως που είχε η Βαβυλώνα, όταν οικοδομήθηκε επί του Ευφράτου ποταμού και μάλιστα επάνω στις διώρυγες που είχαν τότε οι Βαβυλώνιοι κατασκευάσει. Αλλά, εις τον στίχον 15, λίγο πιο κάτω, γίνεται ερμηνεία υπό του αγγέλου, τι σημαίνουν τα πολλά νερά επί των οποίων η πόλις βρίσκεται και λέγει ο άγγελος στον Ιωάννη που ερμηνεύει: «Τὰ ὕδατα ἃ εἶδες, οὗ ἡ πόρνη κάθηται, λαοὶ καὶ ὄχλοι εἰσὶ καὶ ἔθνη». «Τα νερά που είδες, όπου η πόρνη κάθεται, η πόλις, είναι λοιπόν κράτη, έθνη, λαοί». Συνεπώς πρόκειται περί πόλεως πρωτευούσης που επηρεάζει όλους τους λαούς της γης.
Σας παρακαλώ, ὧδε ἡ σοφία. Αν θέλετε, σκεφθείτε. Ποιες είναι εκείνες οι πρωτεύουσες ή η πρωτεύουσα; Είναι πολλές που επηρεάζουν δυσμενώς τις μικρές πόλεις, τα μικρά κράτη. Ώστε να κηρύσσουν την αποστασία και την αθεΐα. Και η μεν παλαιά Ρώμη, υπήρξε κι εκείνη με την καισαρολατρία της, αλλά και την ποικίλη διαφθορά της, που πολλές φορές έχω αναφέρει, υπήρξε και εκείνη η μεγάλη πόλις πρωτεύουσα που επηρέαζε και τα λοιπά έθνη να την μιμηθούν. Υπήρχε η θεά Ρώμη. Ήτανε η βρωμιά, τόση η ειδωλολατρία, τόση η πνευματική πορνεία, ώστε όχι μόνο οι αυτοκράτορες να θεοποιούνται, αλλά και η ιδία πόλις. Έχουν σωθεί αγάλματα της θεάς Ρώμης. Και όλοι οι λαοί που ήσαν υποτελείς εις την Ρώμην, εμιμούντο την Ρώμην. Και εις την ειδωλολατρίαν της, αλλά και εις την διαφθοράν της.
Είναι αξιοπρόσεκτο ότι, όπως σας είπα, πρόκειται περί ενός κέντρου αποστασίας και διαφθοράς· που επιδράει σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Θέλω να το θυμόσαστε αυτό όταν φύγετε από εδώ. Ότι όπως το λέει το ιερό κείμενον, αυτή η πόρνη, Βαβυλών-Ρώμη, το λέει πιο κάτω ότι είναι η Βαβυλώνα, δεν λέει όμως Ρώμη, διότι όταν γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, υπάρχει ρωμαϊκή αυτοκρατορία και δια λόγους ευνοήτους, δεν αναφέρει, αποκρύπτει την λέξη Ρώμη. Διότι, αγαπητοί μου, θα εδιώκετο η Εκκλησία…υπέρ εκ περισσού. Ήδη εδιώκετο. Πόσο περισσότερο να θεωρηθεί ότι επίκειται το τέλος και η καταστροφή της Ρώμης· η οποία εθεωρείτο η αιωνία πόλις.
Έτσι λοιπόν με πολλήν προσοχήν και με συσκίαση και με συσκότιση των πραγμάτων ο ευαγγελιστής Ιωάννης λέγει τις μεγάλες του αλήθειες. Είναι λοιπόν η Ρώμη. Είναι ένα κέντρον. Σήμερα δεν υπάρχει Ρώμη, με την έννοια που υπήρχε στην αρχαιότητα. Υπάρχουν όμως άλλες Ρώμες. Ξέρετε ότι υπάρχει και η δευτέρα και η τρίτη Ρώμη. Όσοι ξέρετε λίγο Ιστορία μπορείτε να καταλάβετε πολλά πράγματα. Ποία ελέγετο «Δευτέρα Ρώμη» και ποία εφιλοδόξησε να λέγεται «Τρίτη Ρώμη», κ.ο.κ. Αυτό μόνο θέλω να θυμόσαστε, ότι είναι ένα κέντρον αυτό. Κέντρον λοιπόν. Ποιο είναι αυτό το κέντρον; Και άλλοτε το είπαμε, είναι η Δύσις. Κι εγώ θολώνω τα νερά, ερμηνευτικώς. Φροντίστε λοιπόν να με καταλαβαίνετε. Είναι η Δύσις. Η Δύσις όχι εν εννοία γεωγραφική, αλλά πολιτιστική. Η Δύσις ως κέντρο, βέβαια, δεν είναι μία πόλις τώρα, αλλά μία έννοια. Και αυτή η έννοια ως Δύσις, ως δυτικός πολιτισμός επηρεάζει. Όλους τους πολιτισμούς της γης.
Κάποτε το Παρίσι εθεωρείτο το κέντρο της μόδας και της διαφθοράς. Όπως έλεγαν κάποτε, ξέρετε, στην αρχαία Ελλάδα ότι «Οὐ παντός εἰς Κόρινθον πλεῖν», «δεν είναι για του καθενός την τσέπη να πλέει προς την Κόρινθον», διότι εκεί ήταν το κέντρο της διαφθοράς της αρχαιότητος και ήθελες πολλά λεφτά για να πας να γλεντήσεις στην Κόρινθο. Έτσι στους νεότερους χρόνους έλεγαν για το Παρίσι. Το Παρίσι, το κέντρο της διαφθοράς. Ήταν η πηγή της μόδας. Ότι το Παρίσι διέτασσε, αυτό και εγένετο εις όλη την υφήλιο. Η μόδα. Και η μόδα δεν είναι το ντύσιμο που θα κάνομε. Μόδα, mode, θα πει νοοτροπία. Είναι ο τρόπος της σκέψεως, ο τρόπος που σκέπτομαι. Το πώς θα ντυθώ είναι απλώς μία πτυχή του τρόπου του σκέπτεσθαι. Συνεπώς, το Παρίσι κάποτε σαν κέντρο-πρωτεύουσα σε όλον τον κόσμο ακτινοβολούσε· εξάλλου έτσι ελέγετο, «η πόλις η αιωνία» και «η πόλις του φωτός», έτσι ελέγετο το Παρίσι, η πόλις του φωτός. Ότι εξέπεμπε σαν «φως», εντός εισαγωγικών, διαβολικό φως, αυτό σαν τρόπο του σκέπτεσθαι έπρεπε να τηρούν και να εφαρμόζουν όλοι οι λαοί της γης, για να λέγονται πολιτισμένοι λαοί της γης. Είναι γνωστό ότι τα Γαλλικά λεγόμενα μυθιστορήματα διέφθειραν την ανθρωπότητα. Έχει μείνει σαν έκφραση πια, χωρίς να σημαίνει τώρα ότι πια το Παρίσι βγάζει διεφθαρμένα μυθιστορήματα. Σήμερα, ω, όλος ο δυτικός κόσμος βγάζει διεφθαρμένα μυθιστορήματα. Όλα εκείνα τα περιοδικά, πορνικά περιοδικά, τα βρωμερά…· δεν υπάρχει, δεν υπάρχει… πυθμήν να σταματήσεις εκείνα τα οποία κυκλοφορούν. Δεν τα βγάζει το Παρίσι σήμερα. Τα βγάζει όλα αυτά η Δύσις. Αλλά έμεινε όμως σαν έκφραση. «Γαλλικό μυθιστόρημα»· που σημαίνει διεφθαρμένο μυθιστόρημα· που σημαίνει, άμα το διαβάσεις, θα διαφθαρείς. Με αυτήν την έννοια βλέπετε τι σημαίνει κέντρον;
Έτσι εδώ ένα κέντρο, θα λέγαμε, είναι για μία στιγμή, αυτό που λέμε Δύσις, δυτικός πολιτισμός. Σ’ ολόκληρη τη γη μας πια συναντούμε τον δυτικόν πολιτισμόν. Και εις την Άπω Ανατολή, σας το ‘λεγα σε μία περασμένη φορά, και εκεί συναντούμε τον δυτικόν πολιτισμόν. Τι είναι ο γιαπωνέζικος πολιτισμός ουσιαστικά; Δυτικός πολιτισμός είναι.
Αγαπητοί μου, «μεθ᾿ ἧς(μετά της οποίας)ἐπόρνευσαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ ἐμεθύσθησαν οἱ κατοικοῦντες τὴν γῆν ἐκ τοῦ οἴνου τῆς πορνείας αὐτῆς».
Όταν επί παραδείγματι έγινε η Γαλλική επανάστασις, δεν ήταν απλώς μία κοινωνική επανάστασις, για μία αποκατάσταση κάποιων πραγμάτων, στραβών, εσφαλμένων, όπως θέλετε πάρτε το. Ταυτοχρόνως εκηρύχθηκε η αθεΐα. Συνεπώς η Γαλλική επανάστασις, πέρα του κοινωνικού της χαρακτήρος, είναι φορέας αθεΐας. Το γιατί έφθασε στο σημείο να γίνει φορέας αθεΐας, δεν το εξετάζω αυτή τη στιγμή. Τούτο μόνο εξετάζω. Ότι το Παρίσι έγινε ταυτοχρόνως κέντρο αθεΐας. Δηλαδή αποστασίας. Δηλαδή πνευματικής πορνείας. Αυτό που λέμε τόσην ώρα. Αλλά, επειδή όμως οι αρχές της Γαλλικής επαναστάσεως στάθηκαν βάση, πάνω στην οποία οι λαοί καθόριζαν την πορεία τους, ανεξαρτήτως του κοινωνικού χαρακτήρος, ξαναλέω άλλη μία φορά, δεν με ενδιαφέρει ο κοινωνικός χαρακτήρ της επαναστάσεως, ταυτοχρόνως πήραν και το στοιχείο αυτό. Το στοιχείον της αθεΐας. Δεν είναι τυχαίο, αγαπητοί μου, όχι μόνο από το στοιχείο τούτο που σας λέγω, αλλά από την επανάσταση, και από άλλα στοιχεία. Δεν είναι τυχαίο ότι η αθεΐα γεννήθηκε εις την Δύσιν. Η αθεΐα ουδέποτε εγεννήθηκε εις την Ανατολήν. Ουδέποτε! Εγεννήθηκε Εις την Ευρώπην. Μ’ αυτήν την έννοια ο δυτικός πολιτισμός γίνεται φορέας της αθεΐας και της ποικίλης διαφθοράς.
Έτσι λοιπόν η πόρνη η μεγάλη που κάθεται ως κέντρο, ως πρωτεύουσα, ως αρχή και επηρεάζει όλους τους λαούς της γης. Τι θα πείραζε ο τεχνικός πολιτισμός; Σε τι θα έβλαπτε ο τεχνικός πολιτισμός; Αλλά να μη γίνεται όμως αυτός φορέας της αθεΐας. Να χρησιμοποιείς τον ηλεκτρισμό, όχι όμως εν ονομάτι του ηλεκτρισμού και των επιτεύξεων της κάθε στιγμής να μου κηρύσσεις την αθεΐα, και να μου λέγεις ότι δεν υπάρχει ο Θεός και ότι δεν έχουμε ανάγκη από τον Θεόν. Βρίσκομε ένα φάρμακο, δεν ανάγκη από τον Θεόν. Πάμε σε έναν πλανήτη, δεν έχομε ανάγκη από τον Θεόν. Πετύχαμε ενέργεια καταπληκτική, απίθανη, αφάνταστη, σε δύναμη, δεν έχομε ανάγκη από τον Θεόν. Ε, όχι δα! Λίγο μυαλό άνθρωποι να είχαμε, λίγο μυαλό, θα λέγαμε, όλα αυτά μας τα έδωσε ο Θεός. Εμείς απλώς τα ανακαλύπτομε και δοξάζουμε τον Θεόν. Δεν φταίει ο τεχνικός πολιτισμός. Γίνεται απλώς φορέας. Φορέας της αθεΐας. Η αθεΐα έχει βαθύτερα βάθη στον άνθρωπο. Βαθύτερες καταστάσεις μέσα στον άνθρωπο. Ξεκινά η αθεΐα από τη διαφθορά της καρδιάς και του νου.
Πάντως, όταν επόρνευσαν οι βασιλείς της γης και εμεθύσθησαν οι κατοικούντες την γην εκ του οίνου της πορνείας αυτής, βλέπομε ότι οι λαοί δέχονται αυτές τις επιδράσεις. Το βλέπομε συνεχώς αυτό. Το βλέπομε και στις μέρες μας. Ε, ένα πολύ απλό παράδειγμα θα σας έλεγα, ότι με τι πάθος με τι μέθη ψυχής δέχονται οι άνθρωποί μας, αυτοί που είναι γύρω μας, θέλετε, οι Έλληνές μας, εμείς οι ίδιοι, όταν βγει ένας καινούριος χορός, έρχεται ένας καινούριος χορός από την Ευρώπη, την Αμερική, όταν ακουστεί ένα καινούριο, δεν ξέρω, καταπληκτικό τραγούδι, ή μια καινούρια θεωρία ή μια καινούρια ιδέα ή ένα καινούριο φιλοσοφικό σύστημα, αλαφιασμένοι τρέχομε, όχι εμείς μόνο, όλοι οι λαοί της γης, να αρπάξομε και να πιάσουμε εκείνα τα οποία βγήκαν από αυτό το κέντρον. Έτσι, υπάρχει ένας ξιπασμός· ποιος πρώτος θα τρέξει να εγκολπωθεί όλα εκείνα τα υποπροϊόντα αυτού του συγχρόνου πολιτισμού. Αμνηστεύουν την μοιχεία εις την Δύσιν; Σπεύδομε κι εμείς διά νόμου να την αμνηστεύσομε, για να μην αισθάνονται επί παραδείγματι οι μοιχοί δυσάρεστα συναισθήματα από αυτή τους την κακοήθεια. Έχει ο δυτικός κόσμος την ομοφυλοφιλίαν και τις άλλες διαστροφές, σαν φυσικές μάλιστα καταστάσεις; Σπεύδομε κι εμείς να τους μιμηθούμε! Έχει η Δύση παιδαγωγικό ξεχαρβάλωμα; Φοβόμαστε μήπως υστερήσουμε αν τρέξομε λίγο καθυστερημένα, και σπεύδομε αμέσως να εφαρμόσομε εκείνα τα οποία διδάσκει η Δύσις.
Θυμούμαι, αγαπητοί μου, θυμούμαι, γύρω στα 1950,όταν στην Κηφισιά των Αθηνών είχαν έλθει Αμερικανοί πολίτες, πολλοί Αμερικανοί, νοίκιασαν πολλά σπίτια και τα παιδιά τους ζούσαν μία παιδαγωγική, να τραβάει κανείς τα μαλλιά του ήταν τότε. Άλλο πράγμα, άλλο πράγμα παιδαγωγική…! Και λέγαμε, τι ξεχαρβάλωμα είναι αυτό; Τι φοβερό πράγμα; Να μπαίνει η Αμερικανίδα μητέρα μέσα στο κατάστημα να ψωνίσει, το μπακάλικο, και τα παιδιά της -είχανε κι ένα καλό, είχανε πολλά παιδιά- και τα παιδιά της να επιδίδονται σε λεηλασία, όχι κλοπή του καταστήματος, αυτός να κλέβει καραμέλες από κει, άλλος να κλέβει ζάχαρη από κει, άλλος μακαρόνια από κει, βλέπανε οι καταστηματάρχες τα αμερικανάκια και τους έπιανε η καρδιά τους! Και λέγαμε -δεν μιλούσε η μητέρα τίποτε, μην τυχόν πάθουν κόμπλεξ τα παιδιά, τα άφηνε ελεύθερα. Αυτή η παιδαγωγική της ελευθερίας, της ασυδοσίας!- και λέγαμε: «Τι σόι παιδαγωγική είναι αυτή;». Είχαμε και Δημοτικό και Γυμνάσιο εκεί. Έβλεπε κανείς τα αγόρια με τα κορίτσια, πώς εκινούντο, πωπωπωπω…Αυτά 1950-1955.
Αγαπητοί μου, οι Αμερικανοί ξέρετε, ανέστειλαν τις θεωρίες τους και σκέφθηκαν ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Στην Αγγλία μάλιστα άρχισαν να σκέπτονται ότι πρέπει να επανέλθει το πατροπαράδοτον ξύλο! Εμείς, ύστερα από τριάντα χρόνια, αρχίζουμε να δοκιμάζομε εκείνα που οι άλλοι πια ξεπέρασαν. Και γυρίζουμε πίσω. Τόσο ανόητοι είμαστε. Και βλέπει σήμερα κανείς στα σχολειά μας και στην παιδαγωγική μας, εκείνα που είχανε πριν τριάντα χρόνια οι Αμερικανοί. Μα, τόσο μωρός λαός είμαστε; Μα δεν βλέπομε τα αποτελέσματα; Επιτέλους, δεν τους ρωτάμε τι συμπεράσματα βγάλανε από τα πειράματα και τις δοκιμές που κάνανε; Σπεύδομε κι εμείς να μιμηθούμε τον τρόπο της ζωής τους; Γι΄αυτό σας είπα, αγαπητοί μου, όχι μόνο εμείς, όλοι οι λαοί γύρω σπεύδουν να μιμηθούν ό,τι βρώμικο, ό,τι σάπιο, ό,τι διεφθαρμένο, τρέχουν να το μιμηθούν. Πάσχομε όχι εμείς μόνο, και άλλοι λαοί, από ένα κόμπλεξ ότι σε κάτι υστερούμε, και πρέπει να μοιάζουμε με τους άλλους. Δεν έχουμε εκείνη την εθνική αξιοπρέπεια, να πούμε: «Εάν εσείς κύριοι, δοκιμάσατε αυτό, κρατήσατέ το για τον εαυτόν σας. Στην ελληνική πραγματικότητα είναι κάτι άλλο…». Γιατί να μην έχουμε αυτήν την εθνικήν υπερηφάνεια, να το πούμε; Δεν το λέμε. Δεν το λέμε. Είναι, είναι, είναι φοβερό!
«Καὶ ἀπήνεγκέ με εἰς ἔρημον ἐν πνεύματι. Καὶ εἶδον γυναῖκα καθημένην ἐπὶ τὸ θηρίον τὸ κόκκινον, γέμον ὀνόματα βλασφημίας, ἔχον κεφαλὰς ἑπτὰ καὶ κέρατα δέκα». Μεταφέρεται ο ιερός Ευαγγελιστής, όπως ακούσατε, πνευματικώς και όχι πραγματικώς, για να ιδεί το όραμα της πόρνης γυναικός. Αυτό το «ἐν πνεύματι», όπως λέγει ο Αρέθας, «τό δέ ἐν πνεύματι ἀπενεχθῆναι τι ἄν ἄλλο σημαίνειεν ἢ τό μή πραγματικῶς κατ΄ἐνεργείᾳ ταῦτα ὁρᾶν, ἀλλά θεωρητικῶς ἠξιῶσθαι». Δηλαδή πνευματικώς μεταφέρθηκε, όχι σωματικά. Είδε όραμα, μετεφέρθη δηλαδή εις έρημον τόπον οραματικώς.
Τι σημαίνει όμως το «ἐν πνεύματι» μετεφέρθη; Κάνει μία ωραία ερμηνεία ο Άνθιμος Ιεροσολύμων: «Τό δέ λέγειν τόν Εὐαγγελιστήν ‘’ἀπήνεγκέ με ἐν πνεύματι’’ διδάσκει ἡμᾶς ὃτι τό ᾋγιον Πνεῦμα ἒδειξεν αὐτῷ τά ὁραθέντα καί ὃτι πνευματικήν ἒχει τήν ἐρμηνείαν ὡς πνευματικῆς ἀποκαλύψεως ὁράματα». Δηλαδή το Πνεύμα του Θεού αποκαλύπτει, το Πνεύμα του Θεού ερμηνεύει. Και συνεπώς είναι θεόπνευστα. Και πράγματι όλα αυτά είναι θεόπνευστα.
Ποια είναι αυτή η έρημος; Εις την οποίαν μετεφέρθη ἐν πνεύματι ο ιερός Ευαγγελιστής; Βέβαια μπορούμε να πούμε ότι εδώ υπενθυμίζεται κάτι από τον προφήτην Ησαΐα στο κεφάλαιο 21 που εκεί κατά την μετάφραση των Εβδομήκοντα επιγράφεται τμήμα του κεφαλαίου 21, «ὅραμα τῆς ἐρήμου». Τι είναι αυτό; Έχει δε γενικόν τίτλον, καταστροφή της Βαβυλώνος. «Ὃραμα τῆς ἐρήμου». Ο Ησαΐας είναι πολύ πριν από την καταστροφή, πολύ πριν από την καταστροφή της Βαβυλώνος. Είναι προφήτης. Αλλά εδώ βλέπομε το εξής. Όπως περιγράφει εκεί ο προφήτης Ησαΐας, βλέπομε να χωρίζεται εδώ η Βαβυλώνα από την Παλαιστίνη, με τη συροαραβικήν έρημον· από την οποία όμως έρημο, αφού ακούστηκε η πτώση της Βαβυλώνος, πάντα προφητικά, έρχεται η είδηση στα Ιεροσόλυμα. Συνεπώς έρχεται από την έρημο η είδησις. Αυτήν την εικόνα του Ησαΐου έχει προ οφθαλμών και ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Οι προφήτες συναντώνται, αγαπητοί μου. Μην το ξεχνούμε αυτό. Συναντώνται. Υπάρχει οργανική ενότης. Γιατί πάντοτε όλοι προφητεύουν πτυχές ενός όλου. Αυτό που λέμε «Ιστορία», όπως ο Θεός μπαίνει μέσα στην Ιστορία. Οι προφήται λοιπόν ερμηνεύουν πτυχές, αναφέρουν πτυχές. Αυτός εκείνο, εκείνος εκείνο. Μπορεί το ίδιο αντικείμενο, το ίδιο σημείο ή την ιδίαν πτυχήν, δεύτερος και τρίτος προφήτης να αναφερθούν.
Τώρα ο ευαγγελιστής Ιωάννης μεταφέρεται στην έρημο δια να ιδεί το φαινόμενον Βαβυλών. Τι σημαίνει αυτό; Όταν παρουσιάζει έρημον, θέλει να δείξει την ερήμωση της πόλεως. Γι΄αυτό και μεταφέρεται το όραμα εις τον χώρον της ερήμου. Έχει δηλαδή αλληγορική σημασία. Ότι η πόλις Βαβυλών θα ερημωθεί. Στον Ησαΐα λέγει: «Πέπτωκε, πέπτωκε Βαβυλών». Και κάτι ακόμη. Το αναφέρει ο Ανδρέας Καισαρείας: «Ἒρημον τοίνυν ἐν τοῖς πνευματικοῖς ἡγούμεθα πᾶσαν πόλιν ἢ πληθύν πολυάνθρωπον ἐπί μέθῃ ψυχῆς καί τῇ ἐκ Θεοῦ πορνείᾳ και ἑτέροις τοιούτοις ἐγκαλουμένην τολμήσασι». Δηλαδή «έρημος από κάθε χάρη και ευλογία του Θεού, παρά το πολυάνθρωπον της πόλεως, και ένεκα της πνευματικής ζάλης και της αποστασίας από τον Θεό». Δηλαδή έρημη από χάρη και ευλογία Θεού. Κι αφού είναι έρημη χάριτος, θα καταντήσει και έρημη από πλευράς πια παρουσίας και υπάρξεως.
Λίγο πολύ, αγαπητοί μου, σήμερα, οι μεγάλες πόλεις του κόσμου κάπως έτσι κατήντησαν. Βέβαια δεν πρέπει να λησμονούμε αυτό που γράφει ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ο Απόστολος Παύλος, έχοντας υπόψη την Κόρινθον. Την αμαρτωλή Κόρινθο, την βρώμικη Κόρινθο· που σας έλεγα προηγουμένως. «Κορινθία κόρη κορινθιάζω». Ήτανε φράσεις και λέξεις που φανέρωναν πάντοτε τη βρωμιά. Ο Απόστολος όταν είδε τη βρωμιά, ένας Εβραίος και δη ένας Χριστιανός, όταν είδε τη βρωμιά, δεν μπορούσε να μείνει, όπως δεν μπορούσε να μείνει και στην Αθήνα. Βλέποντας την πόλη κατείδωλον. Γεμάτη από είδωλα. Έρχεται στην Κόρινθο. Εδώ βλέπει διαφθορά. Φοβερή διαφθορά. Θέλει να φύγει. Και του λέγει ο Χριστός: «Παύλε, μείνε, στην πόλη αυτή υπάρχει σε μένα λαός πολύς». Κι ο Παύλος έμεινε 18 μήνες, αγαπητοί μου, ενάμισι χρόνο. Και ιδρύθηκε η Εκκλησία της Κορίνθου. Υπήρχε λαός πολύς. Ώστε θα γράψει, θα γράψει αργότερα, «ὃπου ἐπερίσσευεν ἡ ἁμαρτία, ἐκεῖ ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις». Η χάρις του Θεού. Διότι έρχεται να βοηθήσει ο Θεός τους αμαρτωλούς ανθρώπους, εφόσον φυσικά δεν έχει επέλθει μία πώρωση της ψυχής των. Παρά ταύτα, παρά ταύτα, ενώ σε κάθε πόλη υπάρχουν εκλεκτοί άνθρωποι, παρά ταύτα οι σύγχρονες πόλεις έχουνε γίνει έρημοι· από πλευράς ανθρωπίνης κοινωνίας. Ψυχρές, ανάλγητες, εγκληματικές. Δημιουργούν φόβους. Άξενες, άκαρδες, ορθολογιστικές, οι μεγάλες πόλεις. Πηγαίνεις σε μία πόλη και δεν σου λέει ο άλλος «Καλημέρα». Νοικιάζεις ένα διαμέρισμα σε μία πολυκατοικία και δεν σε ξέρει ο διπλανός σου. Στις μικρές πόλεις, στα χωριά, εκεί που οι άνθρωποι δεν είναι εκατομμύρια, αλλά είναι…χιλιάδες, περπατάς, βρίσκεις τους γνωστούς σου, λες την καλημέρα, πιάνεις κουβέντα στον δρόμο, λες τον πόνο σου, σου λέει τον πόνο του. Βρίσκεις άκρια. Στις μεγάλες πόλεις πια δεν υπάρχει αυτό. Αλλά υπάρχει αυτό το ψυχρό πια κλίμα. Γι΄αυτό οι σύγχρονες πόλεις λίγο ή πολύ ονομάζονται «Βαβυλώνες». Έχω ακούσει πολλές φορές να λένε την Αθήνα, που έγινε πολύ μεγάλη πόλις, να την λένε: «Πάμε στη Βαβυλώνα, στη σύγχρονη Βαβυλωνία».
Και εις την έρημον, που τον οδήγησε ο άγγελος τον Ιωάννη ἐν πνεύματι, τι είδε εκεί; Ο Ιωάννης; Μία γυναίκα που καθόταν πάνω σε ένα κόκκινο θηρίο, που ήταν γεμάτο από ονόματα βλασφημίας, είχε εφτά κεφάλια, δέκα κέρατα. Θέαμα φοβερόν! Και μάλιστα, λίγο πιο κάτω, θα δούμε, ότι αυτή η πόρνη γυναίκα, κρατάει ένα χρυσό ποτήρι, γεμάτο από τα ακάθαρτα της πορνείας της. Και μεθά με το αίμα των μαρτύρων και των αγίων του Χριστού. Σιχαμερή εικόνα.
Σκεφθείτε όμως τι αντίθεσις υπάρχει μεταξύ αυτής της περιγραφομένης πόρνης γυναικός και της γυναικός εκείνης στο 12ο κεφάλαιο που συμβολίζει την Θεοτόκο και την Εκκλησία, που φορεί τον ήλιον, πατεί επί της σελήνης, και έχει στέφανον με δώδεκα αστέρια. Τι διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις δύο γυναίκες! Η μία, η Θεοτόκος- Εκκλησία, η άλλη, η Βαβυλώνα-Ρώμη, και κάθε Βαβυλώνα της οποιασδήποτε ιστορικής στιγμής, πόρνη, αποστάτρια, από τον Θεό. Η μία και η άλλη.
Σ’ αυτό θα ‘θελα κάτι να έλεγα. Αν σήμερα παρουσιάζαμε στους ανθρώπους μας αυτά τα δύο οράματα. Το όραμα της Υπεραγίας Θεοτόκου, της γυναίκας, που λέει «εγκυμονεί και κοιλοπονά δια να φέρει το άρρεν τέκνον το οποίον περιμένει ο δράκων να αρπάξει». Ο Ιησούς Χριστός. Ενθυμείσθε αυτά που λέγαμε. Αυτή η εικόνα της Θεοτόκου-Εκκλησίας. Και από την άλλη η πόρνη γυναίκα με τα ακάθαρτα της πορνείας της. Και παρουσιάζαμε, αγαπητοί μου, αυτές τις δύο εικόνες σήμερα στους ανθρώπους. Εσείς που τρομάξατε αν λέγαμε: «Διαλέχτε». Τι θα διαλέγατε; Τι νομίζετε; Οι περισσότεροι θα διάλεγαν την εικόνα της πόρνης γυναικός. Γιατί; Γιατί προτιμούν αυτή επειδή δίδει ελευθεριασμόν στις πράξεις τους και στις σκέψεις τους. Ενώ αντιθέτως από την μητέρα του Θεού, την Θεοτόκον, και από την Εκκλησίαν, που θέλει την σεμνότητα, θέλει την εγκράτεια και θέλει την πίστη, δεν έχουν καμία διάθεση και καμίαν όρεξη να αποδεχθούν. Ίσως θα τρόμαζαν οι εικόνες. Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι την εικόνα της πόρνης γυναικός θέλουν, επιθυμούν και ακολουθούν. Είναι αποκαρδιωτικόν πραγματικά...
Η γυναίκα, λέει, αυτή, ήτο «καθημένη ἐπὶ τὸ θηρίον τὸ κόκκινον». Ποιο είναι αυτό το θηρίο το κόκκινο; Ποιο είναι; Ξέρετε στην ιστορία της ερμηνείας πολλά ανεζητήθησαν σ’ αυτό το κόκκινο θηρίο. Είναι εκείνο που περιγράφεται στο 13 κεφάλαιο, στίχος 1 και που βλέπει ο προφήτης αναδυόμενον από τη θάλασσα. Είναι ο Αντίχριστος. Ο δράκων, το θηρίον και ο ψευδοπροφήτης. Ή το δεύτερον θηρίον, το αναδυόμενον εκ της ξηράς. Αυτή η τριάς. Η σατανική τριάς. Σας την υπενθυμίζω. Είναι λοιπόν το δεύτερον πρόσωπον. Ή το πρώτον θηρίον, το ἐκ τῆς θαλάσσης ἀναδυόμενον. Ο Αντίχριστος. Αλλά εδώ είναι ο Αντίχριστος το θηρίον αυτό; Ναι. Ο ιστορικός; Όχι. Θα είναι και ο Αντίχριστος όταν έλθει. Αλλά κυρίως είναι το αντίχριστον πνεύμα της κάθε εποχής. Επί του οποίου αντιχρίστου πνεύματος, αντιθέου πνεύματος, κάθεται η πόρνη Βαβυλών. Ιστορικά λοιπόν, αφού είναι η Βαβυλώνα-Ρώμη, ιστορικά είναι το ρωμαϊκόν Imperium. Είναι η ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τύπος του Αντιχρίστου και των αντιθέων δυνάμεων. Ακόμη, ιστορικά είναι η Ρώμη που συμπλέκεται με το αντίχριστον πνεύμα, κάθεται, λέει, επάνω στο θηρίο. Όπως ένας ιππέας κάθεται επάνω στο άλογο. Συνεπώς η Ρώμη που συμπλέκεται, η πόλις που συμπλέκεται με το θηρίο. Ήτοι, με το αντίχριστον πνεύμα.
Όμως τούτο, λάθος θα ήταν να λέγαμε ότι είναι μόνο η Ρώμη. Λέγει ο Ανδρέας Καισαρείας, 7ου αιώνος. «Προ πολλού η Ρώμη δεν είναι πια αυτό». Τότε τι πρέπει να αναζητήσουμε; Την κάθε πόλη πρωτεύουσα ισχυρού κράτους ή αυτοκρατορίας που ασκεί αντίθεες επιδράσεις εις τους μικροτέρους λαούς. Σήμερα είναι γνωστό, υπάρχουν οι λεγόμενες υπερδυνάμεις κρατών· που ελέγχουν τα μικρότερα κράτη, και επιδρούν πάνω σε αυτά. Όχι μόνο πολιτικώς, αλλά και πολιτιστικώς. Όχι μόνο πολιτιστικώς, αλλά και θρησκευτικώς. Και ιδεολογικώς και φιλοσοφικώς. Να σας θυμίσω, να σας πάρω σαν ένα απλό παράδειγμα, την διαβόητη Ε.Ο.Κ. Την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Τι είπαμε; Οικονομική Κοινότητα. Μάλιστα. Μόνο, αγαπητοί μου, εμπορικός οργανισμός δεν είναι. Διότι όταν επιβάλλει στα μέλη-κράτη την αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου, για να λένε ότι πρέπει να συντονιστούμε με την Ευρώπη, όταν επιβάλλει αλλαγή, θα λέγαμε, αλλαγή αντιμετωπίσεως της παιδείας, όταν επιβάλλεται αλλαγή της καθ’ όλου κοινωνικής ζωής. Γιατί στην Ευρώπη είναι τέτοιοι. Και θα γίνει νόμος που θα τους αμνηστεύει. Όλα αυτά γιατί; Επειδή είναι στην Ευρώπη. Και συνεπώς δεν είναι οικονομική, θα λέγαμε, κοινότης. Αλλά έχει προεκτάσεις. Εκείνο που προβάλλει είναι το οικονομικό στοιχείο.
Εκείνα όμως που είναι ουσιαστικά είναι τα παρακάτω. Έτσι θα μας επιβληθεί και τη γλώσσα μας να αλλάξουμε. Το ξέρετε. Η Αγγλική, λέγεται ότι θα μιλιέται στην Ελλάδα. Θα ξεχαστεί η Ελληνική. Μετά από το μονοτονικό θα ‘ρθει το λατινικό αλφάβητο. Και μετά από το λατινικό αλφάβητο, θα επικρατήσει η αγγλική γλώσσα. Τύφλα μας. Με συγχωρείτε, με συγχωρείτε. Τυφλωθήκαμε, τυφλωθήκαμε! Αγαπητοί μου, το καταλαβαίνετε αυτό; Το καταλαβαίνετε; Δεν είναι πια ένας οικονομικός οργανισμός. Ή όταν υπάρχει ένας συνεταιρισμός στη γειτονιά μου, δεν μου επιβάλλει τρόπο ζωής στο σπίτι μου. Απλώς μπορεί να ακριβαίνει ή να φθηναίνει τα προϊόντα. Δεν μου επιβάλλει τρόπο ζωής στο σπίτι μου. Όταν όμως αυτοί οι οργανισμοί επιβάλλουν τρόπο ζωής στο σπίτι μας, ε, τότε είναι κάτι άλλο, τότε είναι κάτι άλλο! Γι΄αυτό σας είπα αυτές οι δυνάμεις, οι υπερδυνάμεις, επιδρούν επί των μικροτέρων κρατών, και νομίζω ότι όλη αυτή η ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά οι πρωτεύουσες, όπως λέγει ο Μπρατσιώτης, οι πρωτεύουσες ή αρχές μεγάλων κρατών και υπερδυνάμεων, που ασκούν επιδράσεις στα μικρότερα κράτη. Είναι οι βασιλείς της γης των μικροτέρων κρατών, που επόρνευσαν μετά της πόρνης Βαβυλώνος. Τι θα πει επόρνευσαν μαζί της; Απεδέχθησαν εκείνα τα οποία αυτή η αρχή επιβάλλει στους λαούς. Αυτό είναι το φοβερό!
Και το θηρίον αυτό είναι κόκκινο. Για να δηλωθεί το αιμοχαρές και το φονικόν. Λέγει ο Ανδρέας: «Ὡμότητος γάρ καί ἀγριότητος καί φονικῆς γνώμης τό τε θηρίον καί τό κόκκινον χρῶμα». Τούτο φανερώνει ότι αυτή η πόλις πρωτεύουσα, θα ενεργεί φονικά, στο τέλος, για να επιβάλλει τα θελήματά της τα ιδεολογικά. Και αυτό γίνεται και σήμερα. Αν σκεφθείτε λιγάκι, ψάξτε λιγάκι, θα το βρείτε. Όταν αυτές οι πρωτεύουσες πόλεις Βαβυλώνες-Ρώμες, επιβάλλουν τα ιδεολογικά τους συμφέροντα, τα ιδεολογικά τους θελήματα, και αν μεν δεν γίνονται αποδεκτά, σκοτώνουν κιόλας, φονεύουν κιόλας. Το κόκκινο θηρίο.
Εάν ερωτήσετε, και η έννοια της ελευθερίας; Τι γίνεται; Αγαπητοί μου, ωραίος ο μύθος της ελευθερίας. Ωραίος μύθος, μύθος! Παραμύθι! Ποια ελευθερία; Ελευθερία. Μύθος η ελευθερία! Γι' αυτήν μπορούμε να μιλάμε όλοι, κανείς όμως δεν σέβεται την ελευθερία του άλλου. Και το φρικτότερον, ότι στην εποχή μας, ιδίως, εν ονόματι της ελευθερίας του ανθρώπου καταπατούμε και δεσμεύουμε το πρόσωπον του ανθρώπου, και αυτόν τον ίδιον τον άνθρωπο, και την ελευθερία του. Εν ονόματι της ελευθερίας, καταπατούμε την ελευθερία! Περίεργο. Πάντως, ας το αντιληφθούμε, αγαπητοί μου, έξω του Ιησού Χριστού, δεν υπάρχει ελευθερία. Έξω του Ιησού Χριστού, η ελευθερία είναι χίμαιρα, είναι ουτοπία, είναι άπιαστα πράγματα. Είναι μύθος, όπως σας εξήγησα.
Αλλά, όπως αντιλαμβάνεσθε, όλα αυτά κανείς μπορεί να τα επισημαίνει και να φιλοσοφεί μέσα στην Ιστορία. Καλύτερα, να θεολογεί μέσα στην Ιστορία. Και τότε ένα μόνο έχει να κάνει. Τι άλλο να κάνει; Όταν υπάρχει αυτό το ορμητικόν ρεύμα; Ένα μόνο έχει να κάνει. Να μείνει πολύ κοντά στον Ιησούν Χριστόν. Τίποτε άλλο. Πολύ κοντά στον Ιησούν Χριστόν και να μην αποδεχθεί τίποτα από εκείνα τα οποία ήδη κυκλοφορούν και θα κυκλοφορούν. Ως ότου έλθει και ο προσωπικός Αντίχριστος. Αυτό είναι. Να μένει κοντά στον Ιησούν Χριστόν. Να σώσει τον εαυτό του, διότι αναμένεται καινούρια γη και καινούριος ουρανός, που εκεί κατοικεί, όπως λέγει ο απόστολος Πέτρος, η δικαιοσύνη, η αγιότητα. Τούτος ο κόσμος θα παρέλθει, και θα παρέλθει, αλλά πρέπει να αναμένομε εκείνον τον καινούριον κόσμο, που κατοικεί η δικαιοσύνη και η αγιότης.
Ψηφιοποίηση και επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
