Άξιοι είναι εκείνοι που όταν πέσουν έχουν τη δύναμη να σηκώνονται όρθιοι…
Έχω μία πλούσια γλώσσα και μία ιστορία που οι πρόγονοί μου τα αφήσανε
κληρονομιά…
Έχω μία πατρίδα πανέμορφη κυρά κι αρχόντισσα ζηλευτή σ’ όλο τον κόσμο, που την κουβαλάω
μέσα στο αίμα μου, που αποτελεί την τιμή και το χρέος μου…
Έχω έναν Θεό που ποτέ δεν με εγκατέλειψε και όσο και αν τον
πλήγωσα στάθηκε στο πλευρό μου και μου έδωσε πολλές ευκαιρίες, σαν να ήμουνα το
κακομαθημένο παιδί του…
Έχω και 2 μέτρα γης για να με αγκαλιάσει στοργικά, όποτε έρθει η ώρα…
Ε, λοιπόν, δεν τους επιτρέπω αυτούς τους αγύρτες να μου πάρουν τίποτε από
όλα αυτά.
Ούτε και θα επιτρέψω αυτή την όμορφη κυρά, την Ελλάδα, που βίασαν ετούτοι
οι λακέδες να συνεχίσουν να την εσέρνουνε δεμένη και κουρελιασμένη στο βρωμερό
άρμα της φονικής, μισάνθρωπης και μισαλλόδοξης φύσης τους, για να γελάνε τα
ανθρωπόμορφα κτήνη που έχουνε γι αφεντικά τους…
Ούτε θα αφήσω τα θηρία ετούτα να μου μαγαρίσουνε τις όμορφες θάλασσες, μήτε
να μου κρύψουνε τον καταγάλανο ουρανό που με σκεπάζει…
Ούτε την πίστη μου θα αφήσω να μου χαλάσουν οι επιτήδειοι θηρευτές ανθρώπων
και ψυχών, που στο πλευρό τους βάλανε τον διάολο για να με πολεμήσουν…
Μα, ούτε και το ένα μέτρο από τη γη που περιμένει να με αναπαύσει δεν τους
δίνω, γιατί τότε δεν θα έχω ούτε μέρος για να αναπαυθώ όπως σε κάθε άνθρωπο
αρμόζει…
Στα καταγώγια των ψυχών τους να ψάξουνε να βρούνε ετούτοι οι μούλοι τις
πόρνες που λαχταρούν για να ταιριάξουν τις ψυχές τους…
Στα αιματοβαμμένα παλάτια των αφεντάδων τους να ψάξουν να βρούνε την
πατρίδα που θα τους ανεχτεί και δεν θα τους ξεράσει…
Στα σκοτάδια της κόλασης να βρεθούν, σε εκείνα που διάλεξαν να κυλιστούν οι
ίδιοι για να βρούνε τον δαίμονα που λατρεύουν και που αποζητά να μαγαρίσει και
να μακελέψει την γη εκείνη, αυτή την πατρίδα, που πληρώθηκε με αίμα πραγματικών
ανδρών που είχαν αξιοσύνη, λόγο και τιμή, αλλά και πίστη που την βάζανε πάνω
και από την ζωή τους…
Εγώ, άλλο δρόμο δεν έχω, από το να αρματωθώ την πίστη μου και των προγόνων
μου τα ιερά και τα όσια και να ξεκινήσω για να βαδίσω στο δύσκολο
μονοπάτι του χρέους που αυτή η ακριβή πατρίδα με τίμησε και μου το έδωσε στους
ώμους…
Μονάχα, να…, αδερφέ και πατριώτη, θα ήταν ευκολότερο για εμένα τον άμαθο,
αν σε είχα δίπλα μου δάσκαλο και συνοδοιπόρο και ντυμένοι με την ίδια
αστραφτερή προγονική αρματωσιά να περπατήσουμε περήφανα και αντρίκια, όπως μας
αρμόζει, στον δρόμο του πραγματικού μας χρέους…
Και να θυμάσαι αδερφέ, αν φοβηθείς στο δρόμο, όλοι αυτοί δεν είναι άξιοι ούτε στην σκιά ενός Έλληνα να σταθούν…
Κωνσταντίνος
