«Ψήφω του λαού παντός, ... πάσης επιψηφιζομένης της πόλεως ... ψηφίσματι κοινώ πάντων κλήρου και λαού ... μαρτυρία πάντων σχεδόν των κληρικών, του συλλόγου των παλαιών Ιερέων και κρίση πάντων των αγαθών ανδρών»
Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του π. Ευσταθίου Κολλά που γράφτηκε πρίν 8 χρόνια για τους αιματηρούς αγώνες των Θεολογικών της Λαρίσης γιατί είναι επίκαιρο και διδακτικό και σήμερα με τον νέο ένοικο του επισκοπείου Λαρίσης κ. Ιερώνυμο Νικολόπουλο. Δυστυχώς ο νέος δεσπότης αποδεικνύεται χειρότερος από το Μοιχεπιβάτη Ιγνάτιο Λάππα.
Επιμέλεια: Χρήστος Κηπ. 
ΟΠΟΙΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤAI ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΛΑΡΙΣΑΙΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ
Η ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ
ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ
ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ
«Επίσκοπον χειροτονείσθαι τον εν πάσιν άμεμπτον, υπό παντός του λαού εκλελεγμένον, του οποίου ονομασθέντος και αρέσαντος συνελθών ο λαός άμα τω πρεσβυτερίω, και τοις παρούσιν επισκόποις εν ημέρα Κυριακή, ο πρόκριτος των λοιπών ερωτάτο το πρεσβυτέριον και τον λαόν, ει αυτός εστίν, όν αιτούνται άρχοντα .... Χειροτονία λαθραίως μη γινέσθω .... Φρουρός της Ορθοδόξου πίστεως είναι ο πιστός λαός του Θεού .... Οι γαρ δι’ αίρεσίν τινα εαυτούς της προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας αποτειχίζοντες της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αξιωθήσονται». (Απ. Δ/γαί, κεφ. Η΄ IV 1-24. ΒΕΠΕΣ τόμ. 2ος σελ.142-143 – Καν. 7ος Θεοφ. Αλ/νδρείας- Πράξ. 1,13-22 & 5,17. Απόφαση πέντε Πατριαρχών, Καν. 15ος Α/Β)
Πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται, ότι οι μοναδικοί υπεύθυνοι, έναντι της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ Πίστεώς μας και της εκλογής του Ιερατείου της Εκκλησίας μας, είναι οι Πατριάρχες, οι Αρχιεπίσκοποι, και οι Επίσκοποι της Εκκλησίας Εκείνου, του Θεανθρώπου Κυρίου μας Ιησού Χριστού, «ήν περιεποιήσατο δια του αίματος του ιδίου» (Πράξ. 20,28).
Τούτο όμως, δεν είναι αληθές, γιατί η εκλογή των Επισκόπων, Πρεσβυτέρων και Διακόνων, ανήκει κατά πρώτον λόγον στους πιστούς. Οι Ταγοί της Εκκλησίας Εκείνου αναλαμβάνουν τα ανάλογα εκκλησιαστικά Διακονήματα ήτοι: Της σωστής μαθητείας και διδασκαλίας της παραληφθείσας ουράνιας διδασκαλίας Εκείνου και το να Βαπτίζουν και αγιάζουν όλους αυτούς που πιστεύουν, «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, διδάσκοντες αυτούς πάντα τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν ... και ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται» (Ματθ. 28,16-20 - Μαρκ. 16,16). Οι πιστοί παρακολουθούν, αδιαλείπτως τη λειτουργία των εκκλησιαστικών Διακονημάτων από το Ιερατείο που έχουν αποδεxτεί, και προστατεύουν, αν παραστεί ανάγκη, την ορθότητα της διδασκαλίας, της μαθητείας, και την εν γένει ζωή και πολιτεία του.
Αυτός ο πιστός λαός του Θεού που ελέγχει και κρίνει τους Ταγούς της Εκκλησίας Εκείνου, σημαίνει ότι έχει μεγάλες ευθύνες έναντι της εκλογής και της εν γένει βιωτής και πολιτείας των Ταγών Της, ως προς την Ορθόδοξη πίστη. Αυτής ακριβώς της πίστης που μας έχει παραδοθεί από τους Αγίους Αποστόλους και τους διαδόχους των, και που την περιχαράκωσαν, οι Άγιοι Θεοφόροι Πατέρες μας, με Οικουμενικές Συνόδους, και απαραχάρακτους Θείους και Ιερούς Κανόνες.
Συνεπώς, «φύλακας της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ πίστεώς μας είναι ο πιστός λαός του Θεού, (Απόφαση των Πατριαρχών), και όχι οι προαναφερθέντες Ταγοί της Εκκλησίας, των οποίων απώτερος σκοπός είναι, το να Διακονούν, την Εκκλησία Εκείνου, αλλά να ελέγχονται, ανελλιπώς, προς τούτο από τον πιστό λαό του Θεού, στο «αν η Διακονία τους αυτή είναι η σωστή», ότε και, ανάλογα, είτε παραμένουν στην Εκκλησία με το «ΑΞΙΟΣ» είτε αν δεν εμφορούνται από ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΦΡΟΝΗΜΑ εκβάλλονται δια του «ΑΝΑΞΙΟΣ» του πιστού λαού.
Αυτός ο πιστός λαός του Θεού, λοιπόν, εκλέγει αυτούς τους Ταγούς της Εκκλησίας μας, αλλά για να εκλεγεί κάποιος Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος, θα πρέπει να ερευνηθεί, από τον πιστό λαό του Θεού: Η εντοπιότητά του, και η οικογένειά του. Η εν γένει ζωή και πολιτεία του, που θα εδράζεται: Στη σωστή πίστη. Στην «έξωθεν καλήν μαρτυρίαν», στην τελεία γνώση και σωστή ερμηνεία και εφαρμογή, της Γραφής και Ιεράς Παραδόσεως, στις διατάξεις των θείων και Ιερών Κανόνων, στη γνώση του Ψαλτήρα, και βεβαίως στην ηλικία, (μετά τα 50 και 30 έτη αντίστοιχα εκτός ειδικής εξαιρέσεως), ώστε τελικά αυτός που θα εκλεγεί από την «Ψήφω του λαού παντός, ... πάσης επιψηφιζομένης της πόλεως ... ψηφίσματι κοινώ πάντων κλήρου και λαού ... μαρτυρία πάντων σχεδόν των κληρικών, του συλλόγου των παλαιών Ιερέων και κρίση πάντων των αγαθών ανδρών», και δη ο Επίσκοπος, να είναι διδάσκαλος σε όλα.
Ο πιστός λαός του Θεού εκλέγει τους Ταγούς της Εκκλησίας Εκείνου, όπως ακριβώς έγιναν οι εκλογές και χειροτονίες των: Μεγ. Αθανασίου, Νεκταρίου, ιερού Χρυσοστόμου, Ευσταθίου Αντιοχείας, Σισινίου, Ταρασίου, Γερμανού, και πολλών άλλων, ως τούτο μαρτυρείται από τα λυόμενα, του Αγ. Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, και της Εκκλησιαστικής ιστορίας των: Θεοδωρήτου και Σωκράτους. (ΘΗΕ. τόμ. 7ος σελ. 679-686).
Προς τούτο αναφέρονται και περιπτώσεις, που επαληθεύουν του λόγου το αληθές, όπου Μητροπολίτες που εξελέγησαν εν αγνοία του πιστού λαού, δεν έγιναν αποδεκτοί από τους πιστούς των Επισκοπικών Επαρχιών, και αντ’ αυτών εξελέγησαν άλλοι με τη συμμετοχή στην εκλογή και του πιστού λαού. Ενδεικτική είναι η περίπτωση, που ο Πατριάρχης Σισίνιος εξέλεξε και χειροτόνησε τον Πρόκλον ως διάδοχον του Κυζίκου, χωρίς και τη γνώμη του εκεί πιστού λαού, και ο λαός δεν τον δέχτηκε, οπότε αναγκάστηκε ο Πατριάρχης, να χειροτονήσει αντ’ αυτού τον προταθέντα από τον πιστό λαό της Κηζίκου, τον Δαλμάτιον, ο δε Πρόκλος: «... δια τούτο έμενεν οικείας μεν εκκλησίας μη προεστώς, εν δε ταις εκκλησίαις Κωνσταντινουπόλεως κατά τας διδασκαλίας ανθών», (ΘΗΕ. ένθ’ αν.). Κάτι ανάλογο συμβαίνει, χρόνια τώρα, στη Μητρόπολη Λάρισας, για την τοποθέτηση εκεί Επισκόπου εν αγνοία τους και οι εκεί αγωνιζόμενοι πιστοί για την εφαρμογή της Κανονικής τάξης και πράξης ταλαιπωρούνται παντοιότροπα, από τον εκεί λαθραίως επιβάντα Επίσκοπο (Κανών Ζ΄ Θεοφίλου Αλεξανδρείας).
Εκ των όσων, ακροθιγώς πως, εξετέθησαν αποδεικνύεται, περίτρανα, πόσο ισχυρή είναι η ψήφος του πιστού λαού του Θεού στην εκλογή του Επισκόπου, και γενικά, του Τιμίου Πρεσβυτερείου και της εν Χριστώ Διακονίας, μάλιστα δε είναι τόσο ισχυρή η γνώμη του πιστού λαού, ώστε να δύναται να εκλέξει Επίσκοπο, και αμύητο ακόμη στην Χριστιανική πίστη, όπως τούτο συνέβη με την εκλογή του Αμβροσίου Μεδιολάνων. (ΘΗΕ. ένθ’ αν.).
Λοιπόν, αυτός ο πιστός λαός του Θεού θα είναι ο άμεσα υπεύθυνος και υπόλογος, «την ημέραν Κυρίου την μεγάλην και επιφανή» (Πράξ. 2,20), έναντι της καθαρότητας της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ Πίστεως της Μιάς, Αγίας, Καθολικής, και Αποστολικής Εκκλησίας μας, και της εκλογής του Ιερατείου Της, και θα δώσει λόγο, στο αν και κατά πόσον εκτέλεσε πιστά και στο ακέραιον τις υψηλές αυτές υποχρεώσεις του έναντι της Ορθοδόξου πίστεως και της καθαρότητος του Ιερατείου, γιατί αυτός ο πιστός λαός «είναι ο μόνος φρουρός της Ορθοδόξου Πίστεώς μας».
Ο Επίσκοπος λοιπόν, γίνεται δεκτός στην Επισκοπή ΜΟΝΟΝ με την αποδοχή (ΑΞΙΟΣ) των πιστών, τόσον στην εκλογή του, όσον και στη χειροτονία του, (το ίδιο συμβαίνει και για τον Πρεσβύτερο της Ενορίας και Διάκονο), και εκβάλλεται της Επισκοπής δια του ΑΝΑΞΙΟΣ, ή και διαγράφεται ακόμη του καταλόγου των Χριστιανών μετά δικαίας και εννόμου δίκης και αποφάσεως, (Καν. 1ος Κυριλ. Αλ/νδρείας - Καν. 1ος & 2ος της Α΄ Οικ. Συνόδου).
ΔΗΛΑΔΗ, ο Επίσκοπος, ο Πρεσβύτερος και ο Διάκονος, εκλέγονται με την συγκατάθεση του πιστού λαού του Θεού, και με τη χειροτονία τους λαμβάνουν τα ανάλογα Εκκλησιαστικά Διακονήματα, και εγκαθίστανται στις θέσεις τους με την αποδοχή, (ΑΞΙΟΣ), του κυρίαρχου πιστού λαού του Θεού, και ανάλογα με την συμπεριφορά τους εντός της Εκκλησίας, έναντι της Ορθοδόξου Πίστεως και της Κανονικής Τάξεως, είτε, ως ΑΞΙΟΙ, παραμένουν, είτε ως ΑΝΑΞΙΟΙ αποβάλλονται.
Οι πιστοί, έχουν διαπιστώσει, και διαπιστώνουν σχεδόν καθημερινά, την παραχάραξη της Ορθοδόξου πίστεως μας και την πτώση του Ιερατείου της Εκκλησίας μας, αλλά δικαιολογούνται, ότι δήθεν το κακό αυτό είναι οργανωμένο και δεν είναι δυνατόν να καταπολεμηθεί, και θεωρεί ότι αν κάνει χρήση των κυριαρχικών του δικαιωμάτων, θα προκαλέσει βλάβη στην Εκκλησία και σκανδαλισμό.
Όμως, ΟΧΙ, δεν έχουν δίκιο οι πιστοί, να προβάλλουν αυτή τη δικαιολογία, γιατί δεν είναι ποτέ δυνατόν να είναι αναποτελεσματικά τα δικαιώματα που τους παραχωρούνται από τη Γραφή και τους Θείους και Ιερούς Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Χρειάζεται όμως προς τούτο αγώνας, και μάλιστα συστηματικός, ώστε να επιτύχουν τελικά σε αυτά τα πανίσχυρα εκκλησιαστικά δικαιώματά τους.
Πρώτα οφείλουν να ενημερώσουν τον Επίσκοπο, με τον ανάλογο σεβασμό, για το ή τα σφάλματά του ως προς τη ζωή και πολιτεία του εντός της Εκκλησίας και την επιτέλεση των λειτουργικών του καθηκόντων. Αν όμως δε βρουν κατανόηση, να συνεχίσουν να εκκλησιάζονται στον Ιερό Ναό της ενορίας τους, και όταν θα παρουσιαστεί εκεί ο Επίσκοπος, να αποχωρούν και μάλιστα με κάποια χαρακτηριστική και με νόημα κίνησή τους.
Αν και πάλι δεν αποδώσουν καρπούς αυτές οι προσπάθειες τους, και ο,τιδήποτε άλλο εφαρμόσουν για συνέτιση, τότε να εφαρμόσουν αυτό που υποδεικνύει, σε αυτές τις περιπτώσεις, στους πιστούς ο Μέγας Αθανάσιος στα εξηγηματικά του αποσπάσματα στον Ματθαίον κεφ. 5,29: «Εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της εκκλησίας, κακώς αναστρέφονται και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρη αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γαρ εστιν άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον ή μετ’ αυτών εμβληθήναι ως μετά Άννα και Καϊάφα εις την γέενναν του πυρός», (ΒΕΠΕΣ, τόμ. 35ος, σελ. 22).
Αν και αυτός ο τρόπος δεν συνετίσει τον Επίσκοπο ή τον Πρεσβύτερο που σκανδαλίζουν, τότε να θέσουν σε εφαρμογή το τελευταίο τους όπλο, την αναφώνηση του ΑΝΑΞΙΟΣ, όπου και αν εμφανίζονται και για τα παραπέρα, «Θα δώσει ο Θεός».
Πρεσβύτερος ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ
Ορθόδοξος Θεολόγος - Εκκλ/κός Συνήγορος Επ/μος πρ/δρος Συνδέσμου
Κληρικών Ελλάδος
