Γράφει ὁ Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Ἀθηνῶν
Τὸ ἄρθρο αὐτὸ δὲν εἶναι τωρινὸ ἀλλὰ γράφτηκε πρὶν ἀπὸ τριάμισι χρόνια (τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2019). Σὲ αὐτὸ ἀποτυπωνόταν ἡ ἔμπονη ἀγωνία τοῦ γράφοντος σχετικὰ μὲ τὴν πορεία τοῦ ἐθνικοῦ θέματος, δηλ. τῆς ἀναγνώρισης ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα τοῦ γειτονικοῦ κρατιδίου τῶν Σκοπίων μὲ τὴν ἐκχώρηση τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας, ἀλλὰ ἡ τότε ἐπικρατοῦσα κοινωνικὴ καὶ χρονικὴ συγκυρία δὲν ἐπέτρεψε τὴν ἔγκαιρη δημοσίευσή του.
Ἄν ἀποκτᾷ κάποια ἀξία ἡ τωρινὴ δημοσίευσή του, ὀφείλεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἔλλειψη ἰσχυρῆς βούλησης καὶ ἀποφασιστικότητας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ νὰ ὑπερασπιστεῖ ἐπιτυχῶς τὴν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας ὁδήγησε στὴν σημερινὴ ἐθνικὴ ἀποσύνθεση καὶ τὸν κοινωνικὸ ραγιαδισμό, ἐνῶ ἡ ἐπικύρωση τῆς συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν ἀποτελεῖ θλιβερὸ προανάκρουσμα γιὰ νέες ἐθνικὲς ταπεινώσεις καὶ ὑποχωρήσεις, ποὺ ἤδη συζητοῦνται καὶ σχεδιάζονται στὰ παρασκήνια τῶν πολιτικῶν διαβουλεύσεων σὲ Οὐάσιγκτον καὶ Βρυξέλλες.
Ἡ ἀναποτελεσματικὴ καὶ συγκρατημένη ἀντίδραση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ ἡ ἐκ μέρους του ἀποδοχὴ τῆς ἀντισυνταγματικῆς ἐπικύρωσης τῆς συνθήκης τῶν Πρεσπῶν ποὺ ὑπαγορεύτηκε ἀπὸ τὴν ἀνάγκη ἐξυπηρέτησης τῶν εὐρύτερων γεωπολιτικῶν σχεδιασμῶν τοῦ ΝΑΤΟ μὲ τὴν σύμπραξη τῆς ἐθελόδουλης καὶ διεφθαρμένης πολιτικῆς ἐλίτ, προδικάζει μὲ μαθηματικὴ βεβαιότητα γιὰ τὴν σημερινὴ τριπλοεμβολιασμένη Ἑλλάδα, μιὰ ἐκ νέου τρισχειρότερη ἐθνικὴ συνθηκολόγηση τῆς πατρίδας μας στὸ πεδίο ἀντιπαράθεσής της μὲ τὴν Τουρκία, ἡ ὁποία θὰ καταλήξει στὴν ἀνατροπὴ τοῦ ὑφισταμένου status quo στὸ Αἰγαῖο καὶ θὰ ὁδηγήσει νομοτελειακὰ στὴν ἀμφισβήτηση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας καθὼς καὶ στὴν ἐπαναχάραξη, τοὐλάχιστον, τῶν θαλάσσιων συνόρων.
Ἄν τότε εἴχαμε σπεύσει μαζικὰ νὰ σώσουμε τὴν Μακεδονία, ἂν εἴχαμε κηρύξει ἕνα «ἐθνικὸ ἀνένδοτο ἀγῶνα», ἂν «εἴχαμε ἀκούσει» τὸν Ἴωνα Δραγούμη ποὺ προέτρεπε τὸν Ἑλληνισμὸ νὰ διαφυλάξει τὴν ἀκεραιότητα τῆς Μακεδονίας, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θὰ εἴχαμε σωθεῖ σήμερα ἀπὸ τὴν ἐμβολιαστικὴ παράκρουση καὶ τὴν ψηφιακή μας ὑποδούλωση.
Τὸ ἄρθρο αὐτὸ δὲν εἶναι τωρινὸ ἀλλὰ γράφτηκε πρὶν ἀπὸ τριάμισι χρόνια (τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2019). Σὲ αὐτὸ ἀποτυπωνόταν ἡ ἔμπονη ἀγωνία τοῦ γράφοντος σχετικὰ μὲ τὴν πορεία τοῦ ἐθνικοῦ θέματος, δηλ. τῆς ἀναγνώρισης ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα τοῦ γειτονικοῦ κρατιδίου τῶν Σκοπίων μὲ τὴν ἐκχώρηση τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας, ἀλλὰ ἡ τότε ἐπικρατοῦσα κοινωνικὴ καὶ χρονικὴ συγκυρία δὲν ἐπέτρεψε τὴν ἔγκαιρη δημοσίευσή του.
Ἄν ἀποκτᾷ κάποια ἀξία ἡ τωρινὴ δημοσίευσή του, ὀφείλεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἔλλειψη ἰσχυρῆς βούλησης καὶ ἀποφασιστικότητας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ νὰ ὑπερασπιστεῖ ἐπιτυχῶς τὴν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας ὁδήγησε στὴν σημερινὴ ἐθνικὴ ἀποσύνθεση καὶ τὸν κοινωνικὸ ραγιαδισμό, ἐνῶ ἡ ἐπικύρωση τῆς συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν ἀποτελεῖ θλιβερὸ προανάκρουσμα γιὰ νέες ἐθνικὲς ταπεινώσεις καὶ ὑποχωρήσεις, ποὺ ἤδη συζητοῦνται καὶ σχεδιάζονται στὰ παρασκήνια τῶν πολιτικῶν διαβουλεύσεων σὲ Οὐάσιγκτον καὶ Βρυξέλλες.
Ἡ ἀναποτελεσματικὴ καὶ συγκρατημένη ἀντίδραση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ ἡ ἐκ μέρους του ἀποδοχὴ τῆς ἀντισυνταγματικῆς ἐπικύρωσης τῆς συνθήκης τῶν Πρεσπῶν ποὺ ὑπαγορεύτηκε ἀπὸ τὴν ἀνάγκη ἐξυπηρέτησης τῶν εὐρύτερων γεωπολιτικῶν σχεδιασμῶν τοῦ ΝΑΤΟ μὲ τὴν σύμπραξη τῆς ἐθελόδουλης καὶ διεφθαρμένης πολιτικῆς ἐλίτ, προδικάζει μὲ μαθηματικὴ βεβαιότητα γιὰ τὴν σημερινὴ τριπλοεμβολιασμένη Ἑλλάδα, μιὰ ἐκ νέου τρισχειρότερη ἐθνικὴ συνθηκολόγηση τῆς πατρίδας μας στὸ πεδίο ἀντιπαράθεσής της μὲ τὴν Τουρκία, ἡ ὁποία θὰ καταλήξει στὴν ἀνατροπὴ τοῦ ὑφισταμένου status quo στὸ Αἰγαῖο καὶ θὰ ὁδηγήσει νομοτελειακὰ στὴν ἀμφισβήτηση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας καθὼς καὶ στὴν ἐπαναχάραξη, τοὐλάχιστον, τῶν θαλάσσιων συνόρων.
Ἄν τότε εἴχαμε σπεύσει μαζικὰ νὰ σώσουμε τὴν Μακεδονία, ἂν εἴχαμε κηρύξει ἕνα «ἐθνικὸ ἀνένδοτο ἀγῶνα», ἂν «εἴχαμε ἀκούσει» τὸν Ἴωνα Δραγούμη ποὺ προέτρεπε τὸν Ἑλληνισμὸ νὰ διαφυλάξει τὴν ἀκεραιότητα τῆς Μακεδονίας, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θὰ εἴχαμε σωθεῖ σήμερα ἀπὸ τὴν ἐμβολιαστικὴ παράκρουση καὶ τὴν ψηφιακή μας ὑποδούλωση.
Τὸ «γκριζάρισμα» τῆς Μακεδονίας ὁδηγεῖ στὴν καλύτερη τῶν περιπτώσεων καὶ σὲ «γκριζάρισμα» τῆς ἑλληνικότητας τοῦ Αἰγαίου, ἂν ὄχι καὶ σὲ ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας ἢ κυριαρχικῶν δικαιωμάτων.
Κάθε ἀγῶνας ποὺ δὲν δίνεται μὲ τὴν ἐθνικὴ πεποίθηση γιὰ τὴν νικηφόρα ἔκβασή του, προλειαίνει τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν ἑπόμενη ἐθνικὴ ἧττα καὶ ταπείνωση. Ὅσο οἱ πολῖτες διστάζουν νὰ ἀναλάβουν τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῶν ἐθνικῶν δικαίων, ὅσο δὲν ἀποτινάζουν τὴν παρασιτικὴ πολιτικὴ ἐλὶτ ποὺ ὡς βδέλλα στραγγίζει κάθε ἰκμάδα τῆς ἁγνῆς φιλοπατρίας τους, ἡ κάθε νέα «ἐθνικὴ σφαλιάρα» θὰ διαδέχεται τὴν προηγούμενη, μέχρι τὸν ὁλοκληρωτικὸ ἐθνικό μας ἀφανισμό.
Ἄς ἔχουμε ὅμως τοῦτο ὑπόψιν μας, ὅτι ἡ ἀδιαφορία εἶναι μιὰ κατάσταση χειρότερη ἀπὸ τὴν ἧττα, γιατί ἡ ἧττα προϋποθέτει ἀγῶνα ποὺ δόθηκε καὶ χάθηκε, ἐνῶ ἡ ἀδιαφορία συνιστᾷ παραίτηση ἀπὸ ἀγῶνα ποὺ δὲν δόθηκε ποτέ.
Τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος ὅμως στὸ διάβα τῶν αἰώνων, στὴν διαχρονική του πορεία, οὐδέποτε παραιτήθηκε τοῦ ἀγῶνος γιὰ τὴν ὑποστήριξη καὶ τὴν ὑπεράσπιση τῶν μεγάλων ἐθνικῶν δικαίων αἰτημάτων. Πῶς ἐμεῖς θὰ ἀδιαφορήσουμε; Ἄν ἀδιαφορήσουμε, θὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι εἴμαστε ὁ πιὸ ἀδύναμος κρίκος στὴν μακραίωνη ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἀποδεχόμαστε νὰ χαρακτηριστοῦμε ἀπὸ τίς ἑπόμενες γενεὲς ὡς ὁ πιὸ ἀδύναμος κρίκος τοῦ Ἑλληνισμοῦ; Φοβᾶμαι ὅτι τὸ ὄνειδος, θὰ εἶναι αἰώνιο καὶ ἀνεξίτηλο.
Ἡ ὑπεράσπιση τοῦ Δημοκρατίας, τοῦ Συντάγματος καὶ τῶν Ἐθνικῶν Ὑποθέσεων, ἐπαφίεται πλέον στὴν ἐθνικὴ καὶ δημοκρατικὴ ἐγρήγορση τοῦ λαοῦ. Δὲν βλέπω προσωπικὰ ἄλλο τρόπο.
Σήμερα ὅμως μετὰ ἀπὸ τρία καὶ πλέον ἔτη ἀπὸ τὴν προδοτικὴ ἐπικύρωση τῆς ἐπαίσχυντης συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν, ἐγείρεται γιὰ τὴν τριπλοεμβολιασμένη κοινωνία τὸ ἑξῆς ἐρώτημα:
Κάθε ἀγῶνας ποὺ δὲν δίνεται μὲ τὴν ἐθνικὴ πεποίθηση γιὰ τὴν νικηφόρα ἔκβασή του, προλειαίνει τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν ἑπόμενη ἐθνικὴ ἧττα καὶ ταπείνωση. Ὅσο οἱ πολῖτες διστάζουν νὰ ἀναλάβουν τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῶν ἐθνικῶν δικαίων, ὅσο δὲν ἀποτινάζουν τὴν παρασιτικὴ πολιτικὴ ἐλὶτ ποὺ ὡς βδέλλα στραγγίζει κάθε ἰκμάδα τῆς ἁγνῆς φιλοπατρίας τους, ἡ κάθε νέα «ἐθνικὴ σφαλιάρα» θὰ διαδέχεται τὴν προηγούμενη, μέχρι τὸν ὁλοκληρωτικὸ ἐθνικό μας ἀφανισμό.
Ἄς ἔχουμε ὅμως τοῦτο ὑπόψιν μας, ὅτι ἡ ἀδιαφορία εἶναι μιὰ κατάσταση χειρότερη ἀπὸ τὴν ἧττα, γιατί ἡ ἧττα προϋποθέτει ἀγῶνα ποὺ δόθηκε καὶ χάθηκε, ἐνῶ ἡ ἀδιαφορία συνιστᾷ παραίτηση ἀπὸ ἀγῶνα ποὺ δὲν δόθηκε ποτέ.
Τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος ὅμως στὸ διάβα τῶν αἰώνων, στὴν διαχρονική του πορεία, οὐδέποτε παραιτήθηκε τοῦ ἀγῶνος γιὰ τὴν ὑποστήριξη καὶ τὴν ὑπεράσπιση τῶν μεγάλων ἐθνικῶν δικαίων αἰτημάτων. Πῶς ἐμεῖς θὰ ἀδιαφορήσουμε; Ἄν ἀδιαφορήσουμε, θὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι εἴμαστε ὁ πιὸ ἀδύναμος κρίκος στὴν μακραίωνη ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἀποδεχόμαστε νὰ χαρακτηριστοῦμε ἀπὸ τίς ἑπόμενες γενεὲς ὡς ὁ πιὸ ἀδύναμος κρίκος τοῦ Ἑλληνισμοῦ; Φοβᾶμαι ὅτι τὸ ὄνειδος, θὰ εἶναι αἰώνιο καὶ ἀνεξίτηλο.
Ἡ ὑπεράσπιση τοῦ Δημοκρατίας, τοῦ Συντάγματος καὶ τῶν Ἐθνικῶν Ὑποθέσεων, ἐπαφίεται πλέον στὴν ἐθνικὴ καὶ δημοκρατικὴ ἐγρήγορση τοῦ λαοῦ. Δὲν βλέπω προσωπικὰ ἄλλο τρόπο.
Σήμερα ὅμως μετὰ ἀπὸ τρία καὶ πλέον ἔτη ἀπὸ τὴν προδοτικὴ ἐπικύρωση τῆς ἐπαίσχυντης συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν, ἐγείρεται γιὰ τὴν τριπλοεμβολιασμένη κοινωνία τὸ ἑξῆς ἐρώτημα:
Τί ἐνδιαφέρει σήμερα περισσότερο τὸν Ἕλληνα πολίτη: ἡ διατήρηση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας στὸ σύμπλεγμα τῆς Μεγίστης ἢ ἡ διασφάλιση τῆς τέταρτης δόσης τοῦ ἐμβολίου ποὺ «σκοτώνει» την Ὄμικρον καὶ ἀκολούθως ἡ διασφάλιση τὸν Μάρτιο τοῦ 2023 τῆς πέμπτης δόσης ποὺ «σκοτώνει» τήν ... Ὕψιλον;Τὸ ἴδιο ἐρώτημα μπορεῖ νὰ ὑποβληθεῖ καὶ μὲ ἀρνητικὸ περιεχόμενο: Τί θὰ πονέσει περισσότερο τὸν Ἕλληνα πολίτη, ἡ (ἀπευκταία) ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας στὸ σύμπλεγμα τῆς Μεγίστης ἢ ἡ ἀπώλεια τῆς τέταρτης δόσης τοῦ ἐμβολίου;
Καὶ μόνο ἡ ρητορικὴ ὑποβολὴ τῶν ἐρωτημάτων ἀντανακλᾷ τὴν βαθιὰ σήψη τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας.
Ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, ἔχοντας θεοποιήσει τὴν ἐπιστήμη, συμμορφώθηκαν πειθήνια μὲ τίς ὑποδείξεις τῶν διαχειριστῶν τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης καὶ ἀποδέχθηκαν τὴν ἀποδυνάμωση καὶ συρρίκνωση τῶν θεμελιωδῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων χάριν τῆς προστασίας τῆς δημόσιας ὑγείας. Κατ᾿ ἀνάλογο τρόπο, καὶ στὸ πλαίσιο μιᾶς ἑλληνοτουρκικῆς κρίσης καὶ ὑπὸ τὸν φόβο ἑνὸς θερμοῦ πολεμικοῦ ἐπεισοδίου, θὰ συμμορφωθοῦν καὶ πάλι μὲ τὴν ρητορικὴ τοῦ κ. Μητσοτάκη καὶ μὲ σκυμμένο τὸ μασκοφορεμένο πρόσωπό τους θὰ ἀποδεχθοῦν τὴν ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας ἢ κυριαρχικῶν δικαιωμάτων χάριν τῆς (ψευδο)εἰρήνης, τῆς (ψευδο)ἀσφάλειας καὶ τῆς (ψευδο)οἰκονομικῆς σταθερότητας.
Ἐξάλλου καὶ τώρα ποὺ εἶναι τριπλοεμβολιασμένοι μιὰ ἐπίπλαστη καὶ εὔθραστη (ψευδο)ὑγεία ἀπολαμβάνουν.
Ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, ἔχοντας θεοποιήσει τὴν ἐπιστήμη, συμμορφώθηκαν πειθήνια μὲ τίς ὑποδείξεις τῶν διαχειριστῶν τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης καὶ ἀποδέχθηκαν τὴν ἀποδυνάμωση καὶ συρρίκνωση τῶν θεμελιωδῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων χάριν τῆς προστασίας τῆς δημόσιας ὑγείας. Κατ᾿ ἀνάλογο τρόπο, καὶ στὸ πλαίσιο μιᾶς ἑλληνοτουρκικῆς κρίσης καὶ ὑπὸ τὸν φόβο ἑνὸς θερμοῦ πολεμικοῦ ἐπεισοδίου, θὰ συμμορφωθοῦν καὶ πάλι μὲ τὴν ρητορικὴ τοῦ κ. Μητσοτάκη καὶ μὲ σκυμμένο τὸ μασκοφορεμένο πρόσωπό τους θὰ ἀποδεχθοῦν τὴν ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας ἢ κυριαρχικῶν δικαιωμάτων χάριν τῆς (ψευδο)εἰρήνης, τῆς (ψευδο)ἀσφάλειας καὶ τῆς (ψευδο)οἰκονομικῆς σταθερότητας.
Ἐξάλλου καὶ τώρα ποὺ εἶναι τριπλοεμβολιασμένοι μιὰ ἐπίπλαστη καὶ εὔθραστη (ψευδο)ὑγεία ἀπολαμβάνουν.
Ἀκολουθεῖ τὸ ἄρθρο:
________________________________
«Στὸ ἄρθρο ἕνα, παράγραφοι 2 καὶ 3 του Συντάγματος ὁρίζονται ἐπὶ λέξει τὰ ἑξῆς:
«Θεμέλιο τοῦ πολιτεύματος εἶναι ἡ λαϊκὴ κυριαρχία. Ὅλες οἱ ἐξουσίες πηγάζουν ἀπὸ τὸν λαό, ὑπάρχουν ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ τοῦ Ἔθνους καὶ ἀσκοῦνται ὅπως ὁρίζει τὸ Σύνταγμα».Μὲ τὴν κύρωση τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο, ἔχουμε κραυγαλέα καὶ βάναυση παραβίαση τῆς συνταγματικῆς ἀρχῆς τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας, ἀφοῦ μιὰ κυβέρνηση κοινοβουλευτικῆς μειοψηφίας μαζὶ μὲ 8 ἀποστάτες βουλευτές, ἐπικύρωσε τὴν συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, ἐνάντια στὴν ἐκπεφρασμένη βούληση καὶ θέληση τῆς συντριπτικῆς πλειονότητας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ἑλλάδας, ὅπως αὐτὴ ἀποτυπώθηκε:
- α) στὰ μεγαλειώδη καὶ ὀγκώδη συλλαλητήρια τῆς Θεσσαλονίκης (21-1-2018) καὶ τῆς Ἀθήνας (4-2-2018 καὶ 20-1-2019).
- β) Στὰ ψηφίσματα τῶν Δημοτικῶν Συμβουλίων τῆς μεγάλης πλειονότητας των Δήμων τῆς Μακεδονίας.
- γ) Στὰ ψηφίσματα Ὁμοσπονδιῶν, Ἑνώσεων καὶ Συλλόγων ἀπὸ ὅλη τὴν Ἑλλάδα.
- δ) Μὲ τὴν κοινὴ ἐπιστολὴ 22 μητροπολιτῶν τῆς Μακεδονίας, περὶ μὴ χρήσῃς τοῦ ὀνόματος «Μακεδονία» ἀπὸ τὴν κρατικὴ ὀντότητα τῶν Σκοπίων.
- α) περὶ σεβασμοῦ τῆς συνταγματικῆς ἀρχῆς τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας (ἄρθρο 1 παρ. 2)
- β) τοῦ ἄρθρου 28 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος, τὸ ὁποῖο προνοεῖ ὅτι προκειμένου νὰ ἐξυπηρετηθεῖ σπουδαῖο ἐθνικὸ συμφέρον καὶ νὰ προαχθεῖ ἡ συνεργασία μὲ ἄλλα κράτη, γιὰ τὴν ψήφιση τοῦ νόμου ποὺ κυρώνει τὴν συμφωνία ἢ τὴν συνθήκη, ἀπαιτεῖται αὐξημένη πλειοψηφία τῶν 3/5 τοῦ ὅλου ἀριθμοῦ τῶν βουλευτῶν
- γ) τοῦ ἄρθρου 44 παρ. 2, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Πτδ προκηρύσσει μὲ διάταγμα δημοψήφισμα γιὰ κρίσιμα ἐθνικὰ θέματα, ὕστερα ἀπὸ ἀπόφαση τῆς ἀπόλυτης πλειοψηφίας τοῦ ὅλου ἀριθμοῦ τῶν βουλευτῶν, ποὺ λαμβάνεται μὲ πρόταση τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου.
Ὡς ἐκ τούτου, ἡ κυβέρνηση καθ᾿ ὑπέρβαση τῆς λαϊκῆς ἐντολῆς ποὺ ἔλαβε στὶς ἐκλογὲς τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 2015, στὴν ὁποία ἀσφαλῶς δὲν χορηγήθηκε ἀπὸ τὸν κυρίαρχο ἑλληνικὸ λαὸ ἡ ἐντολὴ καὶ ἡ ἐξουσιοδότηση νὰ διαχειριστεῖ ἐν λευκῷ τὸ ζήτημα τῆς ὀνομασίας τῆς γειτονικῆς χώρας, μὲ ἐκχώρηση μάλιστα τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας, καθὼς καὶ μὲ τὴν προκλητικὴ περιφρόνηση ποὺ ἐπιδεικνύει πρὸς τοὺς πολῖτες ποὺ διαδηλώνουν καὶ ἐναντιώνονται, ἔχει παύσει πλέον νὰ ἐκπροσωπεῖ τὸν ἑλληνικὸ λαό, τὰ συμφέροντα τοῦ ὁποίου εἶναι ὑποχρεωμένη ἀπὸ τὸ σύνταγμα καὶ τοὺς νόμους, νὰ ὑπερασπίζεται καὶ νὰ προστατεύει.
Ἡ κυβέρνηση τοῦ κ. Τσίπρα παραβιάζει ἐνσυνείδητα τὸ Σύνταγμα, περιφρονεῖ τὴν συνταγματικὴ ἀρχὴ τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας, ὡς θεμέλιο τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, ὑπηρετῶντας ἀλλότρια συμφέροντα καὶ ἐπιδιώξεις, καὶ ἔτσι ἀντιμάχεται μὲ σφοδρότητα τὰ συμφέροντα τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ ἔθνους.
Συνεπῶς ἡ κυβέρνηση κοινοβουλευτικῆς μειοψηφίας τοῦ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μαζὶ μὲ τοὺς 8 ἀποστάτες βουλευτὲς μετέβαλαν, κατὰ τὴν συνεδρίαση τῆς 25-1-2019 -ἡμέρα ἐπικύρωσης τῆς συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν-, τὸ Ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο, ἀπὸ κορυφαῖο θεσμὸ τῆς δημοκρατίας, σὲ ὄργανο ἰδιότυπης καὶ ἰδιόμορφης κοινοβουλευτικῆς τυραννίας καὶ νέας μορφῆς δικτατορίας.
Ἡ πραξικοπηματικὴ κύρωση τῆς συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν, μὲ τὴν ἀνοχὴ καὶ ὑποστήριξη, ἄμεση καὶ ἔμμεση, φανερὴ ἢ κρυφὴ ὅλων τῶν κοινοβουλευτικῶν δυνάμεων καὶ τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, ποὺ συνοδεύτηκε μὲ τὴν ἔκδηλη περιφρόνηση τοῦ λαοῦ γιὰ ἕνα μεῖζον ἐθνικὸ ζήτημα, τὸ ὁποῖο ἀγγίζει τίς εὐαίσθητες χορδὲς κάθε Ἕλληνα πολίτη καὶ ἀνάγεται στὴν ἐθνικὴ καὶ ἱστορική του αὐτοσυνειδησία, συνιστᾷ ἐν τοῖς πράγμασιν κατάργηση τῆς συνταγματικῆς ἀρχῆς τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας καὶ βιασμὸ τῆς ἐθνικῆς, ἱστορικῆς καὶ δημοκρατικῆς συνειδήσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Σήμερα ὑφιστάμεθα (καὶ τοῦτο πρέπει νὰ τὸ διακηρύξουμε μὲ στεντόρεια φωνὴ) τὴν κατάλυση τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, ἀφοῦ ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ὁ Πρόεδρος τῆς Κυβερνήσεως, τὸ Ὑπουργικὸ Συμβούλιο, οἱ βουλευτὲς (ὡς πληρεξούσιοι καὶ ἐντολοδόχοι τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ) συντρίβουν τὸ θεμέλιο τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, δηλαδὴ τὴν συνταγματικὴ ἀρχὴ τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας.
Ἑπομένως, ἐνόψει αὐτῆς τῆς δυσμενέστατης καὶ ἄκρως ἐπικίνδυνης γιὰ τὰ ἐθνικὰ συμφέροντα καὶ γιὰ τὴν δημοκρατία ἐξέλιξης, σύσσωμος ὁ ἑλληνικὸς λαός, μὲ ὁμοψυχία, ἑνότητα, ἀλληλεγγύη, μὲ ἐθνικὸ καὶ πατριωτικὸ φρόνημα, μακριὰ ἀπὸ κομματικὲς ἀγκυλώσεις καὶ μὲ ἀνόθευτη καὶ ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα, τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν δημοκρατία, ὀφείλει νὰ συναισθανθεῖ τὸν ἔσχατο κίνδυνο ποὺ διατρέχει τὸ ἔθνος καὶ τὴν δημοκρατία καὶ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ ΜΑΖΙΚΑ, συμμορφούμενος πλήρως πρὸς τὴν συνταγματικὴ ἐπιταγὴ τῆς ἀκροτελεύτιας διάταξης τοῦ Συντάγματος, δηλ. τοῦ ἄρθρου 120 παρ. 4, ἡ ὁποία ἐπὶ λέξει ὁρίζει καὶ διακελεύει σὲ ὅλους τοὺς δημοκρατικοὺς πολῖτες τὰ ἑξῆς:
«Ἡ τήρηση τοῦ Συντάγματος ἐπαφίεται στὸν πατριωτισμὸ τῶν Ἑλλήνων, ποὺ δικαιοῦνται καὶ ὑποχρεοῦνται νὰ ἀντιστέκονται μὲ κάθε μέσο ἐναντίον ὁποιουδήποτε ἐπιχειρεῖ νὰ τὸ καταλύσει μὲ τὴν βία».
Ὡς κατάλυση τοῦ Συντάγματος, νοεῖται ἡ ἀπώλεια τῆς ἰσχύος του, ἡ ἐκμηδένιση τῆς ἀποτελεσματικῆς λειτουργίας του. Τοῦτο μπορεῖ νὰ συμβεῖ, εἴτε μὲ τὴν κατάργηση ζωτικῶν λειτουργιῶν τοῦ πολιτεύματος (παύσῃ τῆς Βουλῆς, ποδηγέτηση τῆς Δικαιοσύνης) εἴτε μὲ τὴν καταστρατήγηση συγκεκριμένων συνταγματικῶν διατάξεων ποὺ ὁδηγοῦν στὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα, ὅπως συνέβῃ μὲ τὴν ἄνοδο στὴν ἐξουσία τῶν ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων τοῦ Μεσοπολέμου ποὺ πῆραν τὴν ἐντολὴ διακυβέρνησης νόμιμα καὶ μετὰ κατέλυσαν τὴν δημοκρατία.
Ὡς βίαιη κατάλυση νοεῖται ἡ κατάλυση, ὄχι μόνο μὲ τὴν χρήση φυσικῆς καὶ ἔνοπλης βίας ἀλλὰ καὶ μὲ χρήση θεσμικῆς βίας, ἤτοι μὲ τὴν ἀναίρεση καὶ τὴν ἀδυναμία ἄσκησης τῶν δικαιωμάτων τῶν πολιτῶν, ὅπως τοῦτο συνέβῃ στὸ τελευταῖο συλλαλητήριο τῆς Ἀθήνας στὶς 20-1-2019, μὲ τὴν ρίψη ἐπικίνδυνων καὶ ἐπιβλαβῶν χημικῶν οὐσιῶν σὲ εἰρηνικοὺς διαδηλωτές, ποὺ δυνητικὰ μποροῦσαν νὰ προκαλέσουν τὸν θάνατο σὲ εὐαίσθητες ὁμάδες τοῦ πληθυσμοῦ, (σὲ ἡλικιωμένους, παιδιά, πολῖτες μὲ χρόνια καρδιοαναπνευστικὰ προβλήματα, κάποιοι ἐκ τῶν ὁποίων πράγματι κινδύνευσαν), ὁπότε τὸ κράτος, διὰ τῶν ἁρμοδίων ἐντεταλμένων ἀστυνομικῶν του ὀργάνων χρησιμοποιῶντας ἀστυνομικὴ βία, ἀναίρεσε τὸ συνταγματικὰ κατοχυρωμένο δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης εἰρηνικῆς συνάθροισης τῶν πολιτῶν ἢ δὲν διασφάλισε ὡς ὄφειλε, τὴν ἀπρόσκοπτη ἄσκησή του, ὁπότε ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος τὸ ἀναίρεσε.
Ὡς βίαιη κατάλυση νοεῖται ἡ κατάλυση, ὄχι μόνο μὲ τὴν χρήση φυσικῆς καὶ ἔνοπλης βίας ἀλλὰ καὶ μὲ χρήση θεσμικῆς βίας, ἤτοι μὲ τὴν ἀναίρεση καὶ τὴν ἀδυναμία ἄσκησης τῶν δικαιωμάτων τῶν πολιτῶν, ὅπως τοῦτο συνέβῃ στὸ τελευταῖο συλλαλητήριο τῆς Ἀθήνας στὶς 20-1-2019, μὲ τὴν ρίψη ἐπικίνδυνων καὶ ἐπιβλαβῶν χημικῶν οὐσιῶν σὲ εἰρηνικοὺς διαδηλωτές, ποὺ δυνητικὰ μποροῦσαν νὰ προκαλέσουν τὸν θάνατο σὲ εὐαίσθητες ὁμάδες τοῦ πληθυσμοῦ, (σὲ ἡλικιωμένους, παιδιά, πολῖτες μὲ χρόνια καρδιοαναπνευστικὰ προβλήματα, κάποιοι ἐκ τῶν ὁποίων πράγματι κινδύνευσαν), ὁπότε τὸ κράτος, διὰ τῶν ἁρμοδίων ἐντεταλμένων ἀστυνομικῶν του ὀργάνων χρησιμοποιῶντας ἀστυνομικὴ βία, ἀναίρεσε τὸ συνταγματικὰ κατοχυρωμένο δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης εἰρηνικῆς συνάθροισης τῶν πολιτῶν ἢ δὲν διασφάλισε ὡς ὄφειλε, τὴν ἀπρόσκοπτη ἄσκησή του, ὁπότε ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος τὸ ἀναίρεσε.
Ἐπίσης, ἡ παρακώλυση τῶν λειτουργιῶν τοῦ πολιτεύματος ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὴν ἄσκηση τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας, ὅπως μὲ τὴν ἀδικαιολόγητη ἄρνηση διενέργειας δημοψηφίσματος (ἄρθρο 44 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος) σύμφωνα μὲ τὴν καθολικὴ ἀπαίτηση τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀποτελεῖ μιὰ ἐπιπλέον ἰσχυρὴ ἔνδειξη σοβαρῆς δυσλειτουργίας τῶν δημοκρατικῶν θεσμῶν.
Ἡ κατάλυση τοῦ Συντάγματος μπορεῖ νὰ συντελεστεῖ καὶ μὲ σφετερισμὸ τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας ἀπὸ κρατικὰ ἢ ὑπερεθνικὰ ὄργανα, ὅπως εἶναι τὰ ὄργανα τῆς Ε.Ε., δηλαδή, ὁ σφετερισμὸς μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας συνιστᾷ μιὰ αὐτοτελῆ περίπτωση κατάλυσης τοῦ Συντάγματος. Συνεπῶς, ὅλες αὐτὲς οἱ ἐνέργειες ποὺ κατατείνουν στὴν κατάλυση τοῦ Συντάγματος καλύπτονται ἀπὸ τὴν ἔννοια τοῦ σφετερισμοῦ τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο.
Ἡ κατάλυση τοῦ Συντάγματος μπορεῖ νὰ συντελεστεῖ καὶ μὲ σφετερισμὸ τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας ἀπὸ κρατικὰ ἢ ὑπερεθνικὰ ὄργανα, ὅπως εἶναι τὰ ὄργανα τῆς Ε.Ε., δηλαδή, ὁ σφετερισμὸς μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας συνιστᾷ μιὰ αὐτοτελῆ περίπτωση κατάλυσης τοῦ Συντάγματος. Συνεπῶς, ὅλες αὐτὲς οἱ ἐνέργειες ποὺ κατατείνουν στὴν κατάλυση τοῦ Συντάγματος καλύπτονται ἀπὸ τὴν ἔννοια τοῦ σφετερισμοῦ τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο.
Ὁ κ. Τσίπρας, μπορεῖ νὰ ἔβαλε τὴν ὑπογραφή του, ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ὅμως δὲν ἔβαλε τὴν δική του. Ὡς ὁ πλέον ἐνδεδειγμένος τρόπος ἀντίδρασης στὴν κατάλυση τῆς Δημοκρατίας καὶ τοῦ Συντάγματος, εἶναι ἡ μαζικὴ πολιτικὴ ἀνυπακοὴ πρός τους κρατοῦντες.
Ἡ πολιτικὴ ἀνυπακοή, ὡς συνειδητὴ δημοκρατικὴ πράξη, μπορεῖ νὰ λάβει συγκεκριμένες μορφὲς ἔκφρασης ὅπως:
Ἡ πολιτικὴ ἀνυπακοή, ὡς συνειδητὴ δημοκρατικὴ πράξη, μπορεῖ νὰ λάβει συγκεκριμένες μορφὲς ἔκφρασης ὅπως:
- 1) Μαζικὴ ἄρνηση ὑποβολῆς φορολογικῶν δηλώσεων
(Ἡ ὑποβολὴ φορολογικῶν δηλώσεων ἐνέχει τὸν ἔμμεσο σεβασμὸ τοῦ πολίτη πρὸς τὸ κράτος, ὅταν ὅμως αὐτὸ περιφρονεῖ καὶ ἐξευτελίζει τὸν λαό, προσβάλλει τὸ ἐθνικὸ καὶ πατριωτικό του συναίσθημα, τότε ἡ ὑποβολὴ τῆς φορολογικῆς δήλωσης ἀποτελεῖ σαφῆ ἔνδειξη ὑποταγῆς καὶ δουλοπρέπειας τῶν πολιτῶν στὴν ἑκάστοτε αὐταρχικὴ καὶ ὁλοκληρωτικὴ ἐξουσία)
- 2) Μαζικὴ ἄρνηση ἀποπληρωμῆς φόρων καὶ εἰσφορῶν
- 3) Ἀποκλεισμὸς δημοσίων κτηρίων
- 4) Περιοδικὸ κλείσιμο ἐθνικῶν καὶ ἐπαρχιακῶν ὁδῶν
- 5) Περιοδικὸ κλείσιμο συνοριακῶν σταθμῶν
- 6) Κλείσιμο σχολείων
(Δὲν συνιστῶ καταλήψεις, οἱ μαθητὲς ἀρνοῦνται νὰ προσέλθουν στὰ σχολεῖα καὶ συμμετέχουν μὲ τοὺς γονεῖς καὶ τοὺς δασκάλους τους στὶς εἰρηνικὲς λαϊκὲς κινητοποιήσεις γιὰ τὴν Μακεδονία)
- 7) Μαζικές, εἰρηνικὲς καὶ καθημερινὲς λαϊκὲς κινητοποιήσεις, στὴν Ἀθήνα, στὴν Θεσσαλονίκη καὶ στὶς μεγάλες καὶ μικρότερες ἑλληνικὲς πόλεις
- 8) Μαζικὴ κινητοποίηση τοῦ ἐφημεριακοῦ κλήρου καὶ τῶν Μοναστηριῶν, τῶν ἀνθρώπων τοῦ Πνεύματος, τῶν Γραμμάτων, τῶν Τεχνῶν, του Πολιτισμοῦ, τοῦ Ἀθλητισμοῦ, συλλόγων καὶ σωματείων, ἀνὰ τὴν ἐπικράτεια
- 9) Προοδευτικὸ πάγωμα κάθε οἰκονομικῆς συναλλαγῆς καὶ δραστηριότητας μὲ τὸ Ἑλληνικὸ Δημόσιο
Ὅλες οἱ προτεινόμενες παραπάνω δράσεις προϋποθέτουν ὅμως μιὰ κοινὴ βάση, ἡ ὁποία ὀφείλει νὰ στηρίζεται σὲ πέντε σταθεροὺς καὶ ἀσάλευτους πυλῶνες:
- Α) Ὁμοψυχία-ἑνότητα
- Β) Μαζικότητα
- Γ) Συλλογικότητα
- Δ) Συναντίληψη-Κοινὴ στόχευση
- Ε) Κοινὸ Πρόταγμα, δηλ. Ἀγάπη γιὰ τὴν Πατρίδα, γιὰ τὴν Ἐλευθερία, γιὰ τὴν Μακεδονία, γιὰ τὴν Δημοκρατία, ὥστε νὰ βγοῦμε ὅλοι ἀπὸ τὸν μικρόκοσμο ποὺ μᾶς περιβάλλει καὶ νὰ νοιαστοῦμε μὲ ἔμπονη καὶ ἀληθινὴ ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα μας, τὴν Ἑλλάδα καὶ αὐτὴ ποὺ θὰ ἀφήσουμε στὶς ἑπόμενες γενεὲς τῶν Ἑλλήνων.
Εἴμαστε πολλοί, μποροῦμε καὶ ΠΡΕΠΕΙ νὰ τοὺς ὑποχρεώσουμε νὰ μᾶς ἀκούσουν. Ἡ συμφωνία τῶν Πρεσπῶν δεσμεύει τὴν κυβέρνηση τοῦ κ. Τσίπρα, δὲν δεσμεύει τὸν ἑλληνικὸ λαό, αὐτὸ πρέπει νὰ γίνει γνωστὸ σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο.Ἴσως κάποιοι ἐκ τῶν πολιτῶν νὰ δυσανασχετήσουν καὶ θεωρήσουν τὸν ἀγῶνα μάταιο. Θὰ τοὺς ἀπαντήσω μὲ τὰ λόγια τοῦ Ἐθνομάρτυρος καὶ τελευταίου αὐτοκράτορα τῆς Ἑλληνικῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ὁ ὁποῖος τὴν τελευταία νύχτα πρὶν ἀπὸ τὴν ἅλωση τῆς Βασιλεύουσας εἶπε τὰ ἑξῆς:
«Ὅμως τὰ ἔθνη δὲν σώζονται, μὲ συμβιβασμούς, ἀλλὰ μὲ ἀγῶνες. Δὲν φοβήθηκα ποτὲ τὸν θάνατο, μόνο τὴν ταπείνωση φοβᾶμαι. Ὅταν ἕνας λαός, πιστέψει, πὼς τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ἀξίζουν περισσότερο ἀπὸ τὴν ἐλευθερία, γρήγορα θὰ χάσει τὴν ἐλευθερία του καὶ ἐπειδὴ ὑπάρχει θεία δίκη, μετὰ τὴν ἐλευθερία, θὰ χάσει καὶ τὰ ὑλικά του ἀγαθά» (ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Χρήστου Ζαλοκώστα, Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος, Βιβλιοπωλεῖο Ἑστία, 5η ἔκδοση, Ἰούνιος 2001, σελ. 256).Ὁ ἀγῶνας γιὰ τὴν διάσωση τῆς Ἑλληνικότητας τῆς Μακεδονίας δὲν εἶναι μόνο ἕνα κάλεσμα τῆς Πατρίδος ἢ τῶν Ἡρώων Μακεδονομάχων, εἶναι κάτι ἀνώτερο, εἶναι κάτι ὑπερβατικό, εἶναι κάλεσμα ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων, εἶναι κάλεσμα τῆς ἴδιας τῆς Ἱστορίας, εἶναι κάλεσμα τῆς Μακεδόνισσας Μάνας Γῆς ποὺ διψᾷ γιὰ δικαίωση καὶ ἀλήθεια.
Καὶ θὰ κλείσω τὸ παρὸν εὐτελὲς πόνημά μου, μὲ τὰ λόγια τοῦ μεγάλου στοχαστῆ καὶ πολιτικοῦ διανοητῆ, τῶν δύο πρώτων δεκαετιῶν τοῦ 20ου αἰῶνα, Ἴωνος Δραγούμη, ὁ ὁποῖος μὲ ἁγνὸ ἐθνικὸ ἰδεαλισμὸ ἔλεγε τὰ ἑξῆς:
«Σὲ σᾶς στρέφομαι παιδιὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀγαπημένα Ἑλληνόπουλα καὶ σᾶς ἐξορκίζω, ἂν ἔχετε νὰ ξοδέψετε ἐνέργεια, ἂς εἶναι καὶ μέτρια, ἂν ἔχετε νὰ κάψετε τίποτε περισσότερο ἀπὸ σπίθες ἁπλοῦ ἐνθουσιασμοῦ -μὴν λησμονεῖτε ποτὲ τὸν θάνατο τοῦ ΠΑΛΙΚΑΡΙΟΥ [Σ.Σ.: ἐννοεῖ τὸν Παῦλο Μελᾶ]-, ἀλλὰ προπάντων, μὴν λησμονεῖτε τὴν ζωή του, τὸν ἐνθουσιασμό του, δηλαδὴ καὶ τὴν δύναμη καὶ τὴν τόλμη, μὴν λησμονεῖτε καὶ τὴν ἰδέα ποὺ γιὰ κείνη δούλεψε καὶ ὑπέφερε, οὔτε τὴν πανώρια χώρα ὅπου ἐσκοτώθῃ, γιατί καὶ ἡ ἰδέα ἐκείνη καὶ ἡ χώρα θέλουν πολλοὺς ἀκόμη Ἥρωες._______________________________________
Νὰ ξέρετε πὼς ἂν τρέξουμε νὰ σώσουμε τὴν Μακεδονία, ἡ Μακεδονία θὰ μᾶς σώσει. Θὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τὴν βρώμα ποὺ κυλιόμαστε, θὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τὴν μετριότητα καὶ τὴν ψοφιοσύνη, θὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὸν αἰσχρὸ τὸν ὕπνο, θὰ μᾶς ἐλευθερώσει. Ἄν τρέξουμε νὰ σώσουμε τὴν Μακεδονία, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θὰ σωθοῦμε!» (ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μαρτύρων καὶ Ἡρώων Αἷμα», σελ. 15, ποὺ ἔγραψε ὁ Ἴων Δραγούμης τὸ 1907, μὲ τὸ ψευδώνυμο «Ἴδας» καὶ περιγράφει τὴν σύντομη δράση καὶ τὸν ἡρωικὸ θάνατο τοῦ Παύλου Μελᾶ στὴν Μακεδονία)».
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
