ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ
ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Ἀπομαγνητοφωνημένη
ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου
μὲ θέμα:
«ΨΗΛΑΦΗΣΙΣ ΤΟΥ
ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ
ΤΗΣ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ
ΚΥΡΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ»
Ὦ, ἀγαπητοί μου, ἐλᾶτε νὰ ψηλαφήσουμε αὐτὸ τὸ καινούριο μυστήριο, τὸ καινὸν μυστήριο, τὸ ὄντως καινὸν μυστήριον ὑπὸ τὸν ἥλιον, γιὰ νὰ αἰσθανθοῦμε αὐτὰ τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ.
Ἡ Θεοτόκος ἀποτελεῖ πράγματι τὸ καινὸν ὄνομα καὶ τὸ καινὸν μυστήριον. Διότι ἀληθῶς εἶναι καινὸν πρᾶγμα. Λέγει ὁ Ἐκκλησιαστής: «Οὐδὲν καινὸν ὑπὸ τὸν ἣλιον», δὲν ὑπάρχει τίποτα καινούριο κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιον. Καὶ ὅμως, ἕνα μόνο εἶναι καινούριο. Ἐκεῖνο τὸ σεσιγημένον μυστήριον, τὸ κεκρυμμένον καὶ εἰς τοὺς ἀνθρώπους καὶ εἰς τοὺς ἀγγέλους. Καὶ αὐτὸ τὸ μυστήριον εἶναι ὅτι ἄνθρωπος θὰ γινόταν Θεοτόκος! Θὰ γεννοῦσε τὸν Θεό! Αὐτὸ εἶναι ὄντως τὸ καινούριο μυστήριο. Γι᾿ αὐτὸ σᾶς εἶπα ὅτι ἡ Θεοτόκος εἶναι τὸ καινὸν ὄνομα καὶ τὸ καινὸν πρᾶγμα.
Πράγματι ἦτο
ἡ προαιώνιος βουλὴ τοῦ Θεοῦ, ἡ ἕνωσίς του μετὰ τῆς κτιστῆς Του δημιουργίας.
Εὐθὺς μετὰ τὴ δοκιμασία ποὺ ὑπέστῃ, ὁ Ἀδὰμ καὶ ἐνικοῦσε τὸν πειρασμὸν καὶ
ἐνισχύετο καὶ ἐσταθεροποιεῖτο στὴν ἀρετὴν καὶ στὴν ἁγιότητα, τότε εὐθὺς μετὰ ὁ
Θεὸς Λόγος θὰ ἐσαρκοῦτο. Καὶ θὰ ἦτο σὲ κοινωνία μετὰ τοῦ Ἀδάμ. Βεβαίως δὲ θὰ
ὑπῆρχε ἀνάγκη νὰ ὑπάρξει ἡ γυναῖκα, οὔτε ἡ γέννησις μὲ τὸν γνωστό μας τρόπο.
Ἔχουμε τρεῖς τρόπους ὑπάρξεως. Ὁ Ἀδὰμ δημιουργεῖται ἄμεσα ἀπὸ τὸν Θεό. Ἡ Εὔα
δημιουργεῖται ἀπὸ τὸν Θεὸ διαμέσου τοῦ Ἀδάμ. Καὶ ὁ Κάϊν γεννιέται μὲ τὴν ἕνωση
τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας. Ἔχουμε τρεῖς διαφορετικοὺς τρόπους δημιουργίας τοῦ
ἀνθρώπου. Δὲν θὰ ὑπῆρχε λοιπὸν ὁ λόγος,παρὰ μόνο ὁ πρῶτος τρόπος
δημιουργίας. Οἱ ἄλλοι τρόποι εἰσήχθησαν ἐνόψει ὅτι ὁ ἄνθρωπος θὰ ἔπεφτε.
Καὶ ἔτσι ὁ Θεὸς Λόγος θὰ ἐνηνθρώπιζε καὶ θὰ ἦτο κοινωνὸς τῶν ἀνθρώπων καὶ
ὁλοκλήρου τῆς δημιουργίας Του. Ἦτο μέσα εἰς τὴν προαιώνιαν βουλή Του. Ὁ Ἀδὰμ
ὅμως ἔπεσε, ἠστόχησε, κι ἔτσι ματαιώθηκε αὐτὴ ἡ κοινωνία τοῦ Θεοῦ Λόγου, νὰ
ἔλθει τότε, ὅταν ἐτοποθέτησε τὸν Ἀδὰμ εἰς τὸν Παράδεισον.
Ὅμως οἱ
βουλὲς τοῦ Θεοῦ δὲν ματαιώνονται. Ὁ Θεός, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο θέλει νὰ κάνει, γιατί
ἀποτελεῖ τὸ θέλημα τῆς εὐδοκίας Του, θὰ τὸ κάνει. Γι᾿ αὐτὸν
τὸν λόγο βρίσκει τὴν Θεοτόκο, τὴ Μαρία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ αὐτὸ τὸ τελευταῖο
σκαλοπάτι τῆς δημιουργίας, πραγματικὰ σὲ ποιότητα. Ἐπάνω στὸ ὁποῖο τελευταῖο
σκαλοπάτι τῆς δημιουργίας ἐπάτησε ὁ Θεὸς Λόγος καὶ ἦλθε εἰς τὰ ἴδια καὶ
ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν. Ἔτσι πραγματικὰ ἡ Θεοτόκος ἀποτελεῖ τὴν τελευταίαν λέξιν τῆς
δημιουργίας. Καὶ ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὀνομάζεται «ὁ γνήσιος
ἄνθρωπος»· γιατί ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα ἐφάνησαν οἱ κίβδηλοι ἄνθρωποι. Εἶναι
ὁ γνήσιος ἄνθρωπος ἡ Μαρία Θεοτόκος. Εἶναι ἡ γνήσια Εὔα, ἡ γνήσια ζωή, διότι ἡ
Εὔα ὀνομάστηκε «ζωή», ἐπειδὴ ἔδωσε τὴ ζωὴ σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ τὴ
φυσικὴν ζωήν. Ἐνῶ ἡ Θεοτόκος εἶναι ὁ γνήσιος ἄνθρωπος, ποὺ δίδει τὴν ἀληθινὴ
ζωὴ εἰς τοὺς ἀνθρώπους, γιατί ἔδωκε στοὺς ἀνθρώπους τὴν Ζωήν. Αὐτὴν τὴν Ζωήν.
Ἐκεῖνον ποὺ ἔλεγε «ἐγὼ εἰμὶ ἡ Ζωή». Τὸν Ἰησοῦν Χριστόν. Εἶναι
ἡ Θεοτόκος ὁ παράκλητος πρὶν ἀπὸ τὸν Παράκλητον· ποὺ ἔδωσε χαμόγελο καὶ
παρηγορία στὴν ἀνθρωπότητα, ὅτι εὑρέθῃ ἐκεῖνο τὸ πρόσωπο ἐπὶ τοῦ ὁποίου θὰ
ἐσκήνωνε ὁ Παράκλητος καὶ θὰ ἤρχετο εἰς τὸν κόσμον τὸ δεύτερον πρόσωπον τῆς
Ἁγίας Τριάδος. Διὰ νὰ στείλει κατόπιν τὸν ἄλλον Παράκλητον, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον,
καὶ νὰ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ κοινωνία πιὰ τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, μὲ ὁλόκληρη τὴ
δημιουργία Του.
Ἡ Θεοτόκος
εἶναι ὁ τέλειος ἄνθρωπος τῆς Χάριτος. Ἐκεῖ ποὺ ἐσκήνωσε πλήρως ἡ Χάρις τοῦ
Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὴν ἀποκαλεῖ ὁ ἄγγελος «Χαῖρε Κεχαριτωμένη»,
σὺ ἡ ὁποία ἐχαριτώθῃς, ποὺ εἶσαι γεμάτη ἀπό τίς χάριτες τοῦ Θεοῦ. Ὄχι ἀρετὲς
μόνο, ἀλλὰ καὶ διότι ἦρθε πλήρης ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ ἄκτιστος ἐνέργεια
τοῦ Θεοῦ ἦρθε σὲ σένα καὶ σὲ ἀναδεικνύει αὐτὸ ποὺ θά σε ἀναδείξει· μητέρα τοῦ
Υἱοῦ Του. Ἡ Θεοτόκος εἶναι τὸ ἔσχατον λείμμα, τὸ ὄντως λείμμα. Τὸ
ὑπόλοιπον ἐκεῖνο, ὄχι ἁπλῶς τῆς ἀνθρωπότητος, ἀλλὰ ὁλοκλήρου τῆς κτιστῆς
δημιουργίας. Ἐπὶ τοῦ ὁποίου λείμματος ἔρχεται ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ νὰ συνάψει τοὺς
αἰωνίους γάμους Του μὲ τὴν κτιστὴν δημιουργία καὶ νὰ ἀποτελέσει κοινωνία μετ᾿
αὐτῆς.
Ἔτσι, ἡ
Θεοτόκος γεννᾷ τὸν ἄκτιστον, τὸν γεννηθέντα μόνον ἐκ τοῦ Πατρός, ἄνευ μητρός.
Καὶ γεννᾷ ἄνευ σπέρματος ἀνδρός. Διότι ὁ Θεὸς Λόγος εἶναι ἀμήτωρ κατὰ τὴ θείαν
φύσιν καὶ ἀπάτωρ κατὰ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν. Καὶ γεννᾷται ἄνευ σπέρματος, διὰ νὰ
ἐκφραστεῖ μὲ τὸν τρόπο αὐτόν, ὄχι μόνο τὸ μέγεθος τοῦ θαύματος, ὅτι ἡ Παρθένος
γεννᾷ, ἀλλὰ νὰ ἐκφρασθεῖ κυρίως ἡ ἀρχικὴ δημιουργία! Γιατί ὁ Ἀδὰμ δὲν
ἐγεννήθῃ ἐκ σπέρματος ἀλλὰ κατὰ θαυμαστὸν τρόπον. Κατὰ θαυμαστὸν τρόπον τώρα
γεννᾷται, ἄνευ σπέρματος ἀνδρὸς καὶ ὁ δεύτερος Ἀδάμ. Ὁ πρῶτος ἠστόχησε. Ὁ
δεύτερος ἔρχεται νὰ σώσει τὸν πρῶτον.
Ἡ Θεοτόκος
μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν γίνεται ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ. Διότι μέσα σὲ αὐτὰ τὰ
σπλάχνα της ἐνεθρόνισε αὐτὸν τὸν Θεὸν Λόγον,ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος. Πολλὰ
ὀνόματα τῆς ἔχει ἀποδώσει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ οἱ χαριτωμένοι Πατέρες, γεμᾶτοι
χάριτες Πατέρες, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ τῆς προσιδιάζει καὶ εἶναι τὸ πάνω-πάνω ὄνομα
εἶναι Θεοτόκος! Διότι αὐτὸ εἶναι τὸ καινούριο καὶ τὸ μοναδικόν. Εἶναι
ἡ μόνη γυναῖκα ποὺ ἀποκαλεῖ τὸν Θεὸν «παιδί της». Καὶ εἶναι ἡ μόνη
γυναῖκα ποὺ ἀποκαλεῖται ἀπὸ τὸν Θεὸν «μητέρα».
Καλεῖται
ἀκόμη ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος «θυσιαστήριον». Καὶ ἀποκαλεῖται «θυσιαστήριον»
διότι ἐπ᾿ αὐτοῦ ἐτοποθετήθῃ τὸ ἱερεῖον, δηλαδὴ τὸ σφάγιον, δηλαδὴ ὁ αἰώνιος
ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἀμνὸς γιατί ἐνηνθρώπισε, καὶ ἐὰν τὸ παλαιὸ θυσιαστήριο
εἶναι τύπος τῆς Θεοτόκου, ἡ Θεοτόκος εἶναι τὸ πρωτότυπον, εἶναι τὸ ἀρχέτυπον.
Τὸ ἀρχέτυπο θυσιαστήριο. Ἐκεῖ ποὺ τὰ αἵματα τοῦ Χριστοῦ ἐλήφθησαν καὶ
προσεφέρθησαν πρὸς τὸν Πατέρα ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ. Ἡ Θεοτόκος εἶναι τὸ
κατεξοχὴν θυσιαστήριον τῆς ἀνθρωπότητας. Ἐὰν κανεὶς θὰ ἤθελε πραγματικὰ νὰ
σταθεῖ εὐδοκῶν ἔναντι τοῦ Πατρός, ἔναντι τοῦ Θεοῦ, θὰ ἐπικαλεσθεῖ τὴν
Θεοτόκον. Γι᾿ αὐτό, τὸ σφάγιον, τὸ ἱερεῖον, ὁ Ἰησοῦς πρέπει πάντοτε νὰ
θυσιάζεται ἐπὶ τῆς Θεοτόκου. Καὶ ἀποτελεῖ πράγματι τὸ ἀληθινὸ θυσιαστήριο.
Ἡ Θεοτόκος
εἶναι τὸ μάτι ἐκεῖνο, διὰ τοῦ ὁποίου ἡ ἀνθρωπότητα εἶδε τὰ μυστήρια
τοῦ Θεοῦ. Ποῖος ὁ Θεός; Μόνο νὰ ρίξετε μιὰ ματιὰ νὰ δεῖτε, πόσο οἱ
ἄνθρωποι πελαγοδρομούσαν, προκειμένου νὰ ἀναγνωρίσουν τὸν Θεόν. Καὶ ἀπὸ πλάνην
εἰς πλάνην προέβαινον. Γιατί ἀκριβῶς ἡ γνῶσις τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι παρὰ μόνο ἡ
ἀποκάλυψις τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ.
Ἔτσι, ρῖξτε
μιὰ ματιὰ στοὺς φιλοσόφους, τοὺς πρὸ Χριστοῦ, ἀλλὰ καί τοὺς μετὰ Χριστόν, ποὺ
δὲν εἶναι μέσα στὸν χῶρο, στὸ περιβόλι, στὴ μάνδρα τοῦ Χριστοῦ· θὰ δεῖτε νὰ πελαγοδρομούν,
νὰ ἀνοηταίνουν, νὰ κάνουν θεοὺς κι αὐτὲς τίς ἀγελάδες. Κάνει ἐντύπωση, δὲν
εἶναι παρὰ λίγες μέρες, φοιτητὴς Χριστιανός, ἐπηρεασθεὶς λίγο ἀπὸ τὸν
Πανθεϊσμό, ἔφθασε κάτι τέτοιο νὰ πιστεύει... Κοιτοῦσα τίς ἀγελάδες μας ἀπὸ κάτω
καὶ εἶπα: «Σὲ τί ἀνόητη στάση στάθηκε ὁ ἄνθρωπος, νὰ λατρεύσει τὴν
ἀγελάδα καὶ νὰ τὴν κάνει θεό του... Ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος! Ὁ φτωχὸς ἄνθρωπος!».
Καὶ μὴ νομίσετε...τὰ πράγματα δὲν εἶναι μακρινά, ὅπου πῆγε ὁ Βουδδισμός, αὐτὸ
ἔγινε. Ἕνας ἀπὸ τοὺς Μπήτλς-λερώνω τὴν ὁμιλία μὲ αὐτὰ τὰ παραδείγματα ποὺ λέγω,
ἀλλὰ θὰ ἤθελα νὰ βοηθήσω, νὰ βοηθήσω τὴν ἀγάπη σας- ὅταν ἔγινε Βουδδιστής, καὶ
εἶχε μία φάρμα μεγάλη μὲ ἀγελάδες, βεβαίως δὲν ἔσφαζε καμία ἀπὸ τίς ἀγελάδες,
ὄχι τίποτε ἄλλο, ὄχι γιατί δὲν ἀγαποῦσε τὸ κρέας, ἀλλὰ γιατί θεωροῦσε τίς
ἀγελάδες ἱερὰ ὄντα, ἔχοντα θεότητα...· ὁ ταλαίπωρος φτωχὸς ἄνθρωπος, 2000
χρόνια Χριστιανισμό, αὐτὸς ὁ φτωχὸς Χριστιανὸς φθάνει νὰ βλέπει καὶ νὰ
λατρεύει τὴν κτίσιν, καὶ νὰ θεωρεῖ τὰ ζῶα ὅτι εἶναι θεοί... Γιὰ νὰ δεῖτε τὸ
κατάντημα τοῦ ἀνθρώπου...
Ἡ Θεοτόκος
εἶναι τὸ μάτι διὰ τοῦ ὁποίου εἴδαμε τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Δὲ γνωρίζαμε τί εἶναι
ὁ Θεός. Ἀλλὰ ἡ παρουσία της μᾶς ἀπεκάλυψε, διότι ἐφόσον ὁ Υἱὸς ἔγινε
ἄνθρωπος, μᾶς ἀπεκαλύφθῃ πιὰ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι Τριαδικός, εἶναι ὑπερβατικός,
εἶναι αἰώνιος, εἶναι ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ἡ θεολογία μᾶς διδάσκει. Ὅλα αὐτὰ
διδάσκουν τοὺς θεολόγους μας, τὰ διδάσκει ἡ Θεοτόκος στοὺς θεολόγους μας. Αὐτὴ
ἡ ἴδια ἡ παρουσία της. Αὐτὴ ἡ ἴδια, ὄχι γιατί εἶπε κάτι, ἀλλὰ γιατί στάθηκε ἡ
ἴδια κάτι. Ἐστάθηκε τὸ μέγα τηλεσκόπιον, ὅπως ὡραιότατα λέγει «τὸ
τεράστιον τηλεσκόπιον θείων βουλῶν» ἡ ἱερή μας ὑμνογραφία· διὰ μέσου
τοῦ ὁποίου ὁ ἄνθρωπος περιπόλησε τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ.
Ἀγαπητοί
μου, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι τὸ καινὸν ὄνομα· διότι εἶναι τὸ καινὸν
πρᾶγμα. Ἀλλὰ ἐδῶ εἶναι τὸ καταπληκτικό, ὅτι ὁ καθένας ποὺ πιστεύει στὸν Θεό,
πιστεύει στὴ σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου, γίνεται καὶ αὐτὸς ἕνας θεοτόκος. Διότι
γίνεται καὶ ὁ ἴδιος «καινὸν ὄνομα». Θυμηθεῖτε στὸ βιβλίο τῆς
Ἀποκαλύψεως, ποὺ ὁμιλεῖ ἐκεῖ γιὰ τὸ «καινὸν ὄνομα»,ποὺ θὰ ἔχουν
ἐκεῖνοι ποὺ πίστεψαν εἰς τὸ ἀρνίον. Τὸ ὁποῖο καινὸ ὄνομα φέρουν ἐπὶ τῶν
μετώπων τους. Ποιό εἶναι αὐτὸ τὸ καινούριο ὄνομα; Τὸ καινούριο αὐτὸ ὄνομα,
μόνο, λέγει, ἐκεῖνοι ποὺ τὸ φέρουν τὸ γνωρίζουν. Ἔτσι ζοῦν αὐτὸ τὸ ἀληθινὸ
μυστήριο ὅλοι οἱ πιστοί. Γιατί δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶσαι πιστὸς καὶ νὰ μὴν
εἶσαι θεοτόκος. Γιατί γεννᾷς μέσα σου αὐτὸν τὸν Θεό, τὸν σαρκώνεις μέσα σου,
γίνεσαι θεοτόκος, καὶ συνεπῶς γίνεσαι καινὸν πρᾶγμα, καινὸν ὄνομα.
Ἀκοῦστε πῶς
τὸ λέγει αὐτὸ ὁ προφήτης Ἠσαΐας στὴν Ὠδὴ του: «Καὶ ὡς ἡ ὠδίνουσα ἐγγίζει
τοῦ τεκεῖν καὶ ἐπὶ τῇ ὠδῖνι αὐτῆς ἐκέκραξεν, οὕτως ἐγενήθημεν τῷ ἀγαπητῷ σου(:καὶ
μὲ τὸν πόνο της φθάνει νὰ φωνάξει ἡ ἐτοιμόγεννη γυναῖκα, ἔτσι κι ἐμεῖς, λέγει,
γίναμε στὸν ἀγαπητό Σου)». Ποιός εἶναι αὐτὸς ὁ ἀγαπητός Του;
Ἀποτείνεται ὁ προφήτης στὸν Θεὸ Πατέρα γιὰ λογαριασμὸ τοῦ Υἱοῦ: «Ὦ Πατέρα,
γιὰ τὸν Υἱό σου τὸν ἀγαπητό, αὐτὸ ἐμεῖς γενήκαμε». Διότι ἀπὸ τὴ στιγμὴ
ποὺ ἦρθε μέσα στὰ δικά μας τὰ σπλάχνα, μὲ τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα Του, ποὺ τὰ
χάρισε, τὰ δάνεισε, αὐτὴ ἡ ἐκλεκτή σου, ἀπὸ τὸ γένος μας Θεοτόκος Μαρία, καὶ
μᾶς καθιστᾷ καὶ ἐμᾶς θεοτόκους, ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ ἦρθαν τὰ δικά της τὰ
αἵματα, ἡ δική της ἡ σάρκα, θεωμένη πιὰ ἀπὸ τὸν Υἱό της, μέσα στὴ δική μας τὴ
σάρκα, γινόμαστε κι ἐμεῖς θεοτόκοι καὶ γίνεται ἐκεῖνος ὁ πόνος, ποὺ εἶναι πόνος
ἀναμεμειγμένος μὲ χαρά, ὅπως εἶναι ὁ πόνος τῆς γυναίκας ποὺ γεννᾷ· δὲν εἶναι
ἕνας πόνος ποὺ τὴ φέρνει στὸν θάνατο, ἀλλὰ εἶναι ἕνας πόνος ποὺ τὴ φέρνει στὴ
ζωή, γιατί φέρνει καὶ μία ἄλλη ζωή. Ἔτσι, λοιπόν, τὰ μεγάλα μυστήρια, ὅταν
ἐγκυμονοῦνται μέσα στὸν ἄνθρωπο φέρνουν πόνο καὶ χαρά.
Καὶ ἔτσι,
λέγει, καὶ ἐμεῖς γινήκαμε στὸν ἀγαπητό Σου, στὸν ἀγαπητό Σου Υἱό. «ἐν
γαστρὶ ἐλάβομεν καὶ ὠδινήσαμεν καὶ ἐτέκομεν· πνεῦμα σωτηρίας σοῦ ἐποιήσαμεν ἐπὶ
τῆς γῆς»: Διὰ τὸν φόβο Σου, Κύριε, καὶ διὰ τὴν ἀγάπη Σου ἀκόμη...κάναμε
μία σύλληψη, ὄχι ὅπως ἡ Θεοτόκος τὴν κατεξοχὴν σύλληψιν, ἀλλὰ μία ἐπανάληψη
αὐτῆς τῆς κατεξοχὴν συλλήψεως, καὶ συλλαμβάνομεν ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ τὸν
σαρκωμένο Λόγο, μέσα σ᾿ αὐτὴν τὴν ὕπαρξή μας, ὄχι στὴν ψυχή μας, ἀλλὰ σὲ
ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας, στὸ σῶμα μας καὶ στὴν ψυχή μας. Καὶ ὠδινίσαμεν καὶ
κοιλοπονέσαμε καὶ γεννήσαμε Πνεῦμα σωτηρίας.
Ἀγαπητοί
μου, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι ὁ μέγας ἄνθρωπος. Ἐὰν λέγει ὁ Ἰώβ, μέγα πρᾶγμα
εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τί θὰ λέγαμε..., γιὰ τὸν πεσμένο ἄνθρωπο τὸ λέγει αὐτό, τί θὰ
λέγαμε γιὰ τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον; Εἶναι ἀληθινὰ μεγάλη ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος,
ἀληθινὰ σπουδαῖα, εἶναι ἐκείνη ἐπὶ τῆς ὁποίας ἀνεπαύθῃ καὶ ἀναπαύεται ὁ Θεός.
Ἄς τὴν τιμήσουμε, ἀγαπητοί μου, γιατί πραγματικὰ στάθηκε ἡ ἴδια ἡ ἐπιτομή, τὸ
κεφάλαιον τῆς σωτηρίας μας. Ἡ σημερινὴ γιορτὴ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ τὸ
κεφάλαιο τῆς σωτηρίας μας. Κεφάλαιο σημαίνει πολλὰ πράγματα. Σημαίνει
ἀνακεφαλαίωσις, σημαίνει κεφαλαιῶδες καὶ πλοῦτος, σημαίνει καὶ ἐπιτομή. Σημαίνει
ὅλα αὐτά. Ἔτσι λοιπόν, πραγματικὰ σήμερα ἡ γιορτὴ αὐτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς
Θεοτόκου εἶναι μία Ἐπιτομὴ τῆς σωτηρίας μας, μιὰ μικρογραφία τῆς σωτηρίας μας.
Διότι ἐκείνη θὰ δώσει τὸν καρπὸν τῆς ὑπακοῆς της. Ὄχι τῆς ὑποταγῆς της, ἀλλὰ
τῆς ὑπακοῆς της στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Διότι ἐν ἐλευθερίᾳ εἶπε: «Ἰδοὺ ἡ
δούλη Κυρίου· γένοιτό μοὶ κατὰ τὸ ῥῆμά Σου». Ἠδύνατο νὰ μὴν τὸ πεῖ.
Διότι δὲν ὑπετάσσετο, ἀλλὰ ὑπήκουσε. Ὑπήκουσε εἰς τὸ θέλημα τοῦ οὐρανίου
Πατρός, γιατί ἔτσι εἶχε μάθει. Νὰ ὑπακούει, ὄχι νὰ ὑποτάσσεται. Διότι
διαφυλάττει τὴν ἀληθινή της ἐλευθερία. Καὶ τὴν προσφέρει στὴν ἀληθινή της
ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, τὸ δικό της θέλημα, ποὺ τὸ βάζει κάτω ἀπὸ τὸ
θέλημα τοῦ Θεοῦ, γίνεται ἡ ἀνακεφαλαίωση τῆς σωτηρίας μας καὶ μὲ τὴν γιορτὴ ποὺ
ἔχουμε σήμερα, ἡ ἐπιτομὴ τῆς σωτηρίας μας. Ὕστερα ἀπὸ λίγο καιρὸ θὰ ἀκούσουμε: Ἔρχεται
ἡ Παρθένος νὰ γεννήσει τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ. «ἡ Παρθένος σήμερον τὸν
ὑπερούσιον τίκτει». Καὶ ἀρχίζει τὸ μυστήριο πιὰ νὰ ξεδιπλώνεται, τῆς
δικῆς μας σωτηρίας.
Ἀγαπητοί
μου, μόνο ἐκεῖνοι ποὺ γνώρισαν τὸν ἀληθινὸν Θεόν, μποροῦν νὰ Τὸν εὐλογοῦν
γιὰ τὰ μεγαλεῖα Του. Ἀρνητικὰ μὲν γιατί ἔφυγαν ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῆς πλάνης,
θετικὰ δὲ γιατί πραγματικὰ βλέπουν τί τοὺς ἐχάρισε ὁ μεγάλος Θεός, διὰ τῆς
Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
καὶ μὲ ἀπροσμέτρητη
εὐγνωμοσύνη στὸν πνευματικό μας καθοδηγητή
μακαριστὸ γέροντα
Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο,
μεταφορὰ τῆς ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας σὲ
ἠλεκτρονικὸ κείμενο καὶ ἐπιμέλεια:
Ἑλένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
• απομαγνητοφώνηση ὁμιλίας δια
χειρὸς τοῦ ἀξιοτίμου κ. Ἀθανασίου Κ.
•
http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p athanasios/ueotokos/ueotokos 023.mp3
_________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
