(Αριστείδης Π. Δασκαλάκης, 19/03/24)
«Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Ημείς, αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμε την επανάσταση….» (από τη θρυλική ομιλία του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα)
Ακούς , διαβάζεις και μαθαίνεις για τις ηρωικές μορφές της εποποιίας του 1821 και συλλογάσαι αν πράγματι υπήρξαν αυτά τα πρόσωπα , αυτές οι ανεξάντλητου θάρρους και ηρωισμού, μορφές του αγώνα για την ελευθερία. Φαντάζουν παιδιόθεν, ως μυθικές μορφές.
Το ίδιο και αγώνας της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Όμως δεν είναι παραμύθι. Όσο και αν αγωνίζονται με ζήλο και κάθε μέσο , η σπορά του Εφιάλτη , του Δημάρατου , του Νενέκου και πολλών άλλων μαυραγοριτών της ζωής , να αποδείξουν το αντίθετο.
Ο αείμνηστος Σαράντος Καργάκος είχε πει πολύ εύστοχα ότι εμείς « οι Έλληνες μπορεί να είμαστε ένας ηρωικός λαός αλλά είμαστε και λαός προδοτών … Είναι θέμα επιλογής αν θέλουμε να είμαστε απόγονοι του Λεωνίδα ή του Εφιάλτη,. Απόγονοι του Κολοκοτρώνη ή του Νενέκου.»
Στην εποχή μας ο λαός αποφάσισε και επέλεξε ελεύθερα την ΠΡΟΔΟΣΙΑ.
Κατ’ επίφασιν ηγέτες που ξεπούλησαν ελληνική κυριαρχία και κεκτημένα, σε Σκόπια , Τουρκία , Εσπερία.
Κατ’ επίφασιν Ποιμένες που δίπλα στην Πατρίδα , ξεπουλάν και την πίστη στον Χριστό , κλείνοντας Ιερούς Ναούς όταν η εξουσία το καλεί, επιβάλλουν μάσκες και διαφημίζουν υποχρεωτικό εμβολιασμό, απενοχοποιούν την αμαρτία , την αρσενοκοιτία , την μοιχεία, διώκοντας κληρικούς και λοιδορώντας λαϊκούς για αντίθετη δράση.
Παράλλαξαν το Ευαγγέλιο και νανουρίζουν το λαό με τον μουσικό σκοπό της υπακοής, της «αγάπης» και της «ειρήνης». Να μην στεχοχωρήσουμε , να μην προσβάλλουμε, με ατάκες «ο κόσμος άλλαξε» κ.λ.π.
Η διοικούσα Ελλαδική εκκλησία , με μερικές εξαιρέσεις, κηρύττει λόγο κατευναστικό, κατασιγάζοντας την οργή του λαού για τη σύνολη προδοσία , σε Πατρίδα και Χριστό.
Έτσι υπνωτίζει τον λαό και δρα ως κυματοθραύστης της όποιας λαϊκής αντίδρασης.
Mα εξίσου μεγάλος προδότης είναι και ο ανώνυμος έλληνας. Αυτός που έκανε τα πάντα για να βολέψει σε μια ποταπή θεσούλα το παιδί του. Που τα κριτήριά του στην κάλπη δεν υπήρξαν ποτέ τα ιδεώδη του Έθνους και το Ευαγγέλιο του Χριστού.
Τύλιξε τις τύχες της Πατρίδος , με τα λίγα του χαρτονομίσματα, στο μισοάδειο πορτοφόλι του και υπολόγισε λογιστικά την ψήφο του. Το ισοζύγιο ιδιωτικού οφέλους και ψήφου καθόρισαν αποκλειστικά την εκλογική του συμπεριφορά.
Ενός Έλληνα που δεν «έτρεξε», που δεν αντέδρασε όσο χρειαζόταν , εκτονώνοντας την οργή και απογοήτευσή του σε ιδιωτικές συζητήσεις της παρέας , σε οικογενειακές συνάξεις και σε σχόλια του καναπέ.
Τι θα έλεγε ο γέρος του Μωριά που δήλωσε για το εφαλτήριο του Αγώνα
«Είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως κι έπειτα υπέρ πατρίδος» ;
Ποια πίστη και ποια πατρίδα υπηρετούν πολιτικοί και εκκλησιαστικοί ταγοί;
Μας πληροφορεί ο Γιάννης Μακρυγιάννης :
Τι να απαντήσουμε στον Παλαιών Πατρών Γερμανό που είπε πως
«Η Ιστορία και το μέλλον της Ελλάδος στηρίζονται πάνω σε τρεις λέξεις: Θρησκεία, Ελευθερία, Πατρίς». Όλα τα ανταλλάξαμε με την ιδιοτέλεια.
Πως να απολογηθεί η ιεραρχία, που κλειδαμπάρωσε Ιερούς Ναούς για να αποφύγει τον «κίνδυνο», στα λόγια του Κωνσταντίνου Κανάρη
«Μια δύναμις με άρπαξε από την λιτανεία πριν φύγουμε από τα Ψαρά για την Χίο. Μια δύναμις θεϊκή με γιγάντωσε… Αυτή η θεία δύναμις μου έδωσε θάρρος δια να φθάσω με το πυρπολικό μου στην Τουρκική Ναυαρχίδα…» ;
Τι να πούμε στον Σπυρίδωνα Τρικούπη και τον Φώτιο Χρυσανθακόπουλο (Φωτάκο), που στο εκπαιδευτικό μας σύστημα κυριαρχεί και πρωταγωνιστεί, η «στρογγύλευση των γωνιών» , η απόκρυψη της αλήθειας , την αύξηση των δευτερευόντων στην διδακτέα ύλη , εις βάρος των πρωτευόντων, η αλλοίωση γεγονότων και παρουσίαση ιδιοτελών εκτιμήσεων αμφιβόλου προελεύσεως και προθέσεων, ιστορικών , ως τετελεσμένα γεγονότα (σχεδόν νόθευσης και χάλκευσης της ιστορίας) ;
Ο πρώτος στην εισαγωγή του έργου του «Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης», τονίζει πως «Είναι ντροπή για κάθε Έλληνα να μη γνωρίζει στις λεπτομέρειές του το μέγα γεγονός της Ελληνικής Επανάστασης, ιδιαίτερα στους σημερινούς καιρούς, που η πατρίδα μας απειλείται σοβαρότατα, καθώς την ιστορία της προσπαθούν θρασύτατα να οικειοποιηθούν νεογνά "έθνη".»
Ο δεύτερος, ο υπασπιστής του Γέρου του Μοριά, για το έργο του «Απομνημονεύματα περί της ελληνικής επαναστάσεως» που το έγραψε μετά από ιδιαίτερη πίεση του Γεωργίου Τερτσέτη γράφει σε αυτόν,
«Φίλε κύριε Τερτσέτη!
Μετά τον υπέρ ελευθερίας πόλεμον βλέπεις πόσον απεμακρύνθηκα από τα Ελληνικά πράγματα εγώ, φίλε μου, έγεινα γεωπόνος και προσπαθώ να αναστήσω μικρόν τι κτήμα μου εις του Δάρα της Μαντινείας διά να ζω με τον ιδρώτα του προσώπου μου και να περάσω ούτως αναπαυτικά τα γηρατειά μου. Όσαις φοραίς με βλέπεις δεν με λέγεις τίποτε άλλο, αλλ' αδιάκοπα με παρακινείς να βγάλω εις φως όσα γνωρίζω περί του Ελληνικού αγώνος και μάλιστα εκείνα, τα οποία ο ίδιος είδα με τα 'μμάτια μου. Τα αυτά μού επαναλαμβάνεις κάθε ημέραν και με τα γράμματά σου.
Αι πολλαί σου λοιπόν αύται παρακινήσεις τέλος πάντων εισακούσθησαν κατά τας τελευταίας ημέρας της ζωής μου διότι είδα και εγώ, ότι όσοι πεπαιδευμένοι επεχείρησαν να συγγράψουν την ιστορίαν του αγώνος, από τας κακάς πληροφορίας, τας οποίας έλαβαν από την φήμην και από τας εφημερίδας, όλοι έπεσαν εις χονδρά σφάλματα. Αυτοί έκαμαν άχαρα και απίστευτα τα Ελληνικά πράγματα η πατρίς λυπείται και στενάζει, και οι μεταγενέστεροι θα μας αναθεματίζουν, διότι δεν τους αφήσαμεν αληθινήν ιστορίαν…..
Ο ειλικρινής σου φίλος Φωτάκος»
Άχαρα και τα Ελληνικά γράμματα του τηλεορασόπληκτου Έλληνα.
Υπάρχει ελπίδα; Υπάρχει μαγιά; Tο μικρό λείμμα; Κι αν ναι , φθάνει; Είναι αρκετό;
Mε λογική «βγαίνει» λύση; Ή θέλει τρέλα; Ποιες οι προϋποθέσεις;
Μας απαντούν οι ήρωες του ’21.
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης :
«Το Γένος μας και άλλες φορές σταυρώθηκε, αλλά ιδού ζώμεν…..Το «αν» εσπάρθη πολλές φορές, αλλά δεν εφύτρωσε …. Νέοι, πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ ΠΙΣΤΕΩΣ και έπειτα υπέρ ΠΑΤΡΙΔΟΣ…»
«Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για τη λευτεριά της Ελλάδας και δεν την παίρνει πίσω»
Ο Κωνσταντίνος Κανάρης σε ένα διάλογο :
– Πως τον έκανες τον άθλο Ναύαρχε;
Κι αυτός απάντησε:
– Να, ξύπνησα εκείνο το πρωί και είπα: «Απόψε Κωσταντή, θα πεθάνεις για την Ελλάδα»
Αθανάσιος Διάκος:
.jpg)
Ακολουθεί ο Ρήγας Φεραίος, λέγοντας :
«Για την Πατρίδα όλοι να ‘χωμεν μια καρδιά.»
Και ο Λόρδος Βύρων :
«Ποτέ δεν αποτυχαίνουν αυτοί που πεθαίνουν για έναν μεγάλο σκοπό»
Και ο Γιάννης Μακρυγιάννης :
«Γι’ αυτά τα μάρμαρα επολεμήσαμε»
«Η τύχη μάς έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους»
Τέλος ο μεγάλος άγιος του αιώνα μας και πρεσβευτής του έθνους μας στην Θριαμβεύουσα Εκκλησία, Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης μας δίνει τη συνταγή της επιτυχίας:
«Για να κάνει κανείς προκοπή, πρέπει να έχει παλαβή φλέβα, με την καλή έννοια. Ανάλογα πως θα αξιοποιήσει την παλαβή φλέβα, θα γίνει ή άγιος ή ήρωας. Αν όμως δεν βοηθηθεί και παρασυρθεί, μπορεί να γίνει εγκληματίας. Ένας που δεν έχει παλαβή φλέβα, δεν μπορεί να γίνει ούτε άγιος, ούτε ήρωας.»
Ένας ο σκοπός. Ένα το χρέος στους προγόνους.
Η Ανάσταση του έθνους. Η επιστροφή στις ρίζες μας. Με τη βοήθεια του Θεού και τις πρεσβείες των αγίων και της Παναγίας. Αλλά και τις πρεσβείες αυτών που έδωσαν τη ζωή τους, κρατώντας στο ‘να χέρι το σπαθί και στ’ άλλο το Σταυρό.
