Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
Μὲ ἕνα προκλητικό του κείμενο ποὺ μάλιστα δημοσιεύτηκε καὶ στὸ «Πρῶτο Θέμα», ὁ πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Κοινωνίας Ἀποτέφρωσης, Ἀντώνης Ἀλακιώτης, ἐπιτίθεται στὴν Ἐκκλησία γιὰ τὸ θέμα τῆς ἄρνησης τῆς ἀποτέφρωσης, παρουσιάζοντάς την ὡς... ὀπισθοδρομική!
Ὁ κ. Ἀλακιώτης εἶναι πρόεδρος τοῦ Ἀποτεφρωτηρίου Ριτσώνας, τὸ ὁποῖο λειτουργεῖ στὴ χώρα μας ἀπὸ τὸ 2019. Σὲ συνέντευξή του ἀπὸ ἐκεῖνο τὸν καιρὸ εἶχε πεῖ γιὰ τὸ πῶς τοῦ «φυτεύτηκε» ἡ ἰδέα νὰ ξεκινήσει μιὰ πολυετή προσπάθεια γιὰ νὰ λειτουργήσει τὸ πρῶτο ἀποτεφρωτήριο στὴν Ἑλλάδα:
«Δὲν εἶχα φανταστεῖ ποτὲ ὅτι θὰ ἀσχολούμουν μὲ τὴ διαδικασία ἀποτέφρωσης νεκρῶν. Εἶχα τὸ μαγαζί μου, τὸ χαρτοπωλεῖο μου. Πουλοῦσα... βιβλία, τετράδια, μολύβια... Μέχρι ποὺ ἕνας ἀγαπημένος μου φίλος μοῦ ζήτησε, ὅταν πεθάνει, νὰ μετατραπεῖ ἡ σορός του σὲ τέφρα. Τοῦ ἔδωσα τὴν ὑπόσχεση χωρὶς νὰ ξέρω τί δυσκολίες θὰ συναντήσω". "Ὁ φίλος μου πέθανε. Κι ἐγὼ ἐδῶ καὶ 23 χρόνια μαζὶ μὲ ἄλλους συνοδοιπόρους τῆς ζωῆς μου παλέψαμε νὰ πείσουμε ἀνθρώπους ποὺ ἦταν βουλευτὲς ἢ δήμαρχοι νὰ διαμορφωθεῖ τὸ νομοθετικὸ πλαίσιο γιὰ νὰ φτάσουμε μέχρι ἐδῶ», εἶχε πεῖ ὁ κ. Ἀλακιώτης.
Μιὰ σημαντικὴ λεπτομέρεια: o φίλος ποὺ ἐνέπνευσε τὸ ὅραμα τοῦ κ. Ἀλακιώτη ἦταν βουδιστής, ὅπως ὁ ἴδιος ἔχει ἀποκαλύψει σὲ μιὰ μεταγενέστερη συνέντευξή του. Μιὰ (ἄθεη οὐσιαστικὰ) θρησκεία ποὺ προτιμᾶ τὴν καύση τῶν νεκρῶν.
Ἀπολύτως θεμιτὸ καὶ λογικὸ νὰ κηδεύεται ὁ κάθε ἀλλόθρησκος σύμφωνα μὲ αὐτὰ ποὺ ὁρίζει ἡ θρησκεία του. Ἐκεῖνοι ποὺ πιστεύουν σὲ ἀνατολικὲς θρησκεῖες ἢ οἱ ἄθεοι ποὺ πιστεύουν στὸν ἐκμηδενισμὸ τοῦ σώματος, ἂς κάνουν ὅ,τι θέλουν. Ὡς ἐδῶ θὰ ἦταν ὅλα καλά, ἂν ὁ Ἀντώνης Ἀλακιώτης δὲν ἔκανε ἐπίθεση (!) στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στηρίζοντας ὅτι ὀφείλει καὶ ἐκείνη νὰ υἱοθετήσει ὡς ἐπιλογὴ καὶ τὴν καύση τῶν νεκρῶν!
Ὁ κ. Ἀλακιώτης εἶναι πρόεδρος τοῦ Ἀποτεφρωτηρίου Ριτσώνας, τὸ ὁποῖο λειτουργεῖ στὴ χώρα μας ἀπὸ τὸ 2019. Σὲ συνέντευξή του ἀπὸ ἐκεῖνο τὸν καιρὸ εἶχε πεῖ γιὰ τὸ πῶς τοῦ «φυτεύτηκε» ἡ ἰδέα νὰ ξεκινήσει μιὰ πολυετή προσπάθεια γιὰ νὰ λειτουργήσει τὸ πρῶτο ἀποτεφρωτήριο στὴν Ἑλλάδα:
«Δὲν εἶχα φανταστεῖ ποτὲ ὅτι θὰ ἀσχολούμουν μὲ τὴ διαδικασία ἀποτέφρωσης νεκρῶν. Εἶχα τὸ μαγαζί μου, τὸ χαρτοπωλεῖο μου. Πουλοῦσα... βιβλία, τετράδια, μολύβια... Μέχρι ποὺ ἕνας ἀγαπημένος μου φίλος μοῦ ζήτησε, ὅταν πεθάνει, νὰ μετατραπεῖ ἡ σορός του σὲ τέφρα. Τοῦ ἔδωσα τὴν ὑπόσχεση χωρὶς νὰ ξέρω τί δυσκολίες θὰ συναντήσω". "Ὁ φίλος μου πέθανε. Κι ἐγὼ ἐδῶ καὶ 23 χρόνια μαζὶ μὲ ἄλλους συνοδοιπόρους τῆς ζωῆς μου παλέψαμε νὰ πείσουμε ἀνθρώπους ποὺ ἦταν βουλευτὲς ἢ δήμαρχοι νὰ διαμορφωθεῖ τὸ νομοθετικὸ πλαίσιο γιὰ νὰ φτάσουμε μέχρι ἐδῶ», εἶχε πεῖ ὁ κ. Ἀλακιώτης.
Μιὰ σημαντικὴ λεπτομέρεια: o φίλος ποὺ ἐνέπνευσε τὸ ὅραμα τοῦ κ. Ἀλακιώτη ἦταν βουδιστής, ὅπως ὁ ἴδιος ἔχει ἀποκαλύψει σὲ μιὰ μεταγενέστερη συνέντευξή του. Μιὰ (ἄθεη οὐσιαστικὰ) θρησκεία ποὺ προτιμᾶ τὴν καύση τῶν νεκρῶν.
Ἀπολύτως θεμιτὸ καὶ λογικὸ νὰ κηδεύεται ὁ κάθε ἀλλόθρησκος σύμφωνα μὲ αὐτὰ ποὺ ὁρίζει ἡ θρησκεία του. Ἐκεῖνοι ποὺ πιστεύουν σὲ ἀνατολικὲς θρησκεῖες ἢ οἱ ἄθεοι ποὺ πιστεύουν στὸν ἐκμηδενισμὸ τοῦ σώματος, ἂς κάνουν ὅ,τι θέλουν. Ὡς ἐδῶ θὰ ἦταν ὅλα καλά, ἂν ὁ Ἀντώνης Ἀλακιώτης δὲν ἔκανε ἐπίθεση (!) στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στηρίζοντας ὅτι ὀφείλει καὶ ἐκείνη νὰ υἱοθετήσει ὡς ἐπιλογὴ καὶ τὴν καύση τῶν νεκρῶν!
Γράφει ὁ κ. Ἀλακιώτης στὸ κείμενό του:
«Ὁ λόγος ποὺ καμιὰ κυβέρνηση δὲν εἶχε νομοθετήσει μέχρι τὸ 2006 νὰ εἶναι δυνατὴ ἡ ἀποτέφρωση τῶν νεκρῶν στὴν Ἑλλάδα ἦταν ἡ διαχρονικὰ ἀντίθετη στάση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν ἀποτέφρωση τῶν νεκρῶν. Ἡ στάση αὐτὴ παραμένει μέχρι σήμερα μὲ βασικὸ ἐπιχείρημα τὴν παράδοση στὴν ταφή».
Ξεκινᾶ κατ' εὐθεῖαν μὲ παραπληροφόρηση ὁ κ. Ἀλακιώτης. Ἡ ἀρνητικὴ θέση τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στὴν ἀποτέφρωση, δὲν εἶναι θέμα παράδοσης μόνο. Εἶναι κυρίως θέμα θεολογίας. Ὁ ἄνθρωπος «σπείρεται ἐν φθορά, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ», γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρὸς Κορινθίους. Ἀκριβῶς αὐτὸν τὸν συμβολισμὸ ἔχουν καὶ τὰ κόλλυβα. Ὅπως ὁ σπόρος τοῦ σιταριοῦ νεκρώνεται στὴ γῆ καὶ ἔπειτα βλασταίνει, ἔτσι καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ὑπόκειται στὴ φθορὰ καὶ θὰ ἀναστηθεῖ κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία.
Ὁ Χριστὸς ἐτάφη, οἱ Ἀπόστολοι ἐτάφησαν, οἱ Ἅγιοι ἐτάφησαν. Κανένας πατέρας τῆς ἐκκλησίας δὲν κάηκε ἠθελημένα. Τὸ σῶμα τοῦ χριστιανοῦ εἶναι δοχεῖο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Βαφτίστηκε, μυρώθηκε, ἁγιάστηκε, ἔλαβε Χριστὸ μὲ τὴ Θεία Κοινωνία, προσευχήθηκε, νήστεψε. Αὐτὰ τὰ ὀστᾶ ποὺ ἀγκαλιάζει ἡ γῆ εἶναι ἱερὰ ὅσο τίποτα. Ἀναμένουν τὴν Ἀνάσταση. Τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων τὰ εὐλαβούμαστε, τὰ προσκυνοῦμε σὰν θησαυροὺς θείας χάριτος. Πολλὰ λείψανα πραγματοποιοῦν καταπληκτικὰ θαύματα. Ἄλλα παραμένουν ἄφθαρτα ἀψηφῶντας τοὺς βιολογικοὺς νόμους. Δὲν λατρεύουμε τὴν ὕλη τῶν λειψάνων, ἀλλὰ τὸ ἁγιασμένο ἀποτύπωμα ἑνὸς ἀθλητῆ τῆς πίστεως ποὺ στεφάνωσε ὁ Χριστός.
«Γῆ εἰ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύση», λέει στὸ βιβλίο τῆς Γένεσης. Εἴμαστε χῶμα καὶ στὸ χῶμα καταλήγουμε. Χωματένιος ὁ Ἀδάμ, χωματένιοι καὶ οἱ ἀπόγονοί του. Μνήμη θανάτου καὶ ἐπίγνωση προορισμοῦ. Βασικὴ προϋπόθεση γιὰ νὰ ταπεινωνόμαστε ὅσο εἴμαστε ἐν ζωῇ. Ἐνῷ ἡ καύση περιέχει ἐξαιρετικὴ οἴηση. Μιὰ ἀνταρσία στὴ βιολογικὴ τάξη. Θὰ καταστραφῶ ὅπως θέλω ΕΓΩ, σοῦ λέει. ΕΓΩ θὰ ὁρίσω τὴ ζωή μου καὶ τὸν θάνατό μου.
Ξεκινᾶ κατ' εὐθεῖαν μὲ παραπληροφόρηση ὁ κ. Ἀλακιώτης. Ἡ ἀρνητικὴ θέση τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στὴν ἀποτέφρωση, δὲν εἶναι θέμα παράδοσης μόνο. Εἶναι κυρίως θέμα θεολογίας. Ὁ ἄνθρωπος «σπείρεται ἐν φθορά, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ», γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρὸς Κορινθίους. Ἀκριβῶς αὐτὸν τὸν συμβολισμὸ ἔχουν καὶ τὰ κόλλυβα. Ὅπως ὁ σπόρος τοῦ σιταριοῦ νεκρώνεται στὴ γῆ καὶ ἔπειτα βλασταίνει, ἔτσι καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ὑπόκειται στὴ φθορὰ καὶ θὰ ἀναστηθεῖ κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία.
Ὁ Χριστὸς ἐτάφη, οἱ Ἀπόστολοι ἐτάφησαν, οἱ Ἅγιοι ἐτάφησαν. Κανένας πατέρας τῆς ἐκκλησίας δὲν κάηκε ἠθελημένα. Τὸ σῶμα τοῦ χριστιανοῦ εἶναι δοχεῖο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Βαφτίστηκε, μυρώθηκε, ἁγιάστηκε, ἔλαβε Χριστὸ μὲ τὴ Θεία Κοινωνία, προσευχήθηκε, νήστεψε. Αὐτὰ τὰ ὀστᾶ ποὺ ἀγκαλιάζει ἡ γῆ εἶναι ἱερὰ ὅσο τίποτα. Ἀναμένουν τὴν Ἀνάσταση. Τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων τὰ εὐλαβούμαστε, τὰ προσκυνοῦμε σὰν θησαυροὺς θείας χάριτος. Πολλὰ λείψανα πραγματοποιοῦν καταπληκτικὰ θαύματα. Ἄλλα παραμένουν ἄφθαρτα ἀψηφῶντας τοὺς βιολογικοὺς νόμους. Δὲν λατρεύουμε τὴν ὕλη τῶν λειψάνων, ἀλλὰ τὸ ἁγιασμένο ἀποτύπωμα ἑνὸς ἀθλητῆ τῆς πίστεως ποὺ στεφάνωσε ὁ Χριστός.
«Γῆ εἰ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύση», λέει στὸ βιβλίο τῆς Γένεσης. Εἴμαστε χῶμα καὶ στὸ χῶμα καταλήγουμε. Χωματένιος ὁ Ἀδάμ, χωματένιοι καὶ οἱ ἀπόγονοί του. Μνήμη θανάτου καὶ ἐπίγνωση προορισμοῦ. Βασικὴ προϋπόθεση γιὰ νὰ ταπεινωνόμαστε ὅσο εἴμαστε ἐν ζωῇ. Ἐνῷ ἡ καύση περιέχει ἐξαιρετικὴ οἴηση. Μιὰ ἀνταρσία στὴ βιολογικὴ τάξη. Θὰ καταστραφῶ ὅπως θέλω ΕΓΩ, σοῦ λέει. ΕΓΩ θὰ ὁρίσω τὴ ζωή μου καὶ τὸν θάνατό μου.
Ὁ Ἀντώνης Ἀλακιώτης γράφει παρακάτω:
«Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὅλες οἱ Ἑλληνόφωνες Ἐκκλησίες τοῦ κόσμου (Εὐρώπη, Ἀμερική, Καναδᾶ καὶ Αὐστραλία) παρέχουν κατ΄ οἰκονομία τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία στοὺς συγγενεῖς τῶν νεκρῶν ποὺ ἐπιλέγουν τὴν ἀποτέφρωση. Ἔτσι ζοῦμε τὸ τραγελαφικό, Ἕλληνας μόνιμος κάτοικος τοῦ ἐξωτερικοῦ ἐὰν πεθάνει στὸ ἐξωτερικὸ νὰ προσφέρει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία στοὺς συγγενεῖς, ἐνῷ ἐὰν πεθάνει στὴν Ἑλλάδα μόνο ἕνα τρισάγιο....»
Τὸ γεγονὸς ὅτι κάποιες Ἐκκλησίες τοῦ ἐξωτερικοῦ (ὄχι στὸ σημεῖο ποὺ περιγράφει ὁ Ἀλακιώτης) ἔχουν λοξοδρομήσει στὸ ζήτημα τῆς ἀποτέφρωσης, δὲν σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ τὶς ἀκολουθήσουμε καὶ ἐμεῖς στὴν Ἑλλάδα. Ἴσα – ἴσα ποὺ τιμᾶ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας ὅτι ἔχει κρατήσει τὴν ὀρθή – θεολογικά – στάση.
Τὸ νὰ κηδεύεις ὀρθόδοξα ἕναν χριστιανὸ ποὺ ἔχει ἐπιλέξει νὰ καεῖ, ἀποτελεῖ χλεύη γιὰ τὰ ἴδια τὰ λόγια ποὺ διαβάζονται στὴ Νεκρώσιμο Ἀκολουθία:
«Ὁ παλὰμῃ ἐκ μὴ ὄντων πλάσας με, καὶ εἰκόνι σου θεῖᾳ τιμήσας, παραβάσει ἐντολῆς δὲ πάλιν μὲ ἐπιστρέψας, εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθην...», ποὺ σημαίνει «Ἐσὺ ποὺ μὲ τὸ χέρι σου μὲ ἔπλασες ἀπὸ τὸ μηδὲν καὶ μὲ τίμησες μὲ τὴ θεία σου εἰκόνα, ἀφοῦ παρέβηκα τὴν ἐντολή σου μὲ γύρισες πάλι στὴ γῆ ἀπὸ τὴν ὁποία προέρχομαι».
«Καὶ εἶδον τὰ ὀστᾶ τὰ γεγυμνωμένα καὶ εἶπον· ἆρα τὶς ἐστι, βασιλεὺς ἢ στρατιώτης, ἢ πλούσιος ἢ πένης, ἢ δίκαιος ἢ ἁμαρτωλός; Ἀλλὰ ἀνάπαυσον, Κύριε, μετὰ Δικαίων τὸν δοῦλόν σου, ὡς φιλάνθρωπος», ποὺ σημαίνει «εἶδα μὲ τὸ νοῦ μου τα μνήματα καὶ τὰ ἄσαρκα ὀστᾶ καὶ εἶπα ‘’Ἄρα ποιός εἶναι βασιλιᾶς ἢ στρατιώτης; Πλούσιος ἢ φτωχός; Δίκαιος ἢ ἁμαρτωλός; Ἀλλὰ ἀνάπαυσε Κύριε μὲ τοὺς δίκαιους τὸν δοῦλο Σου, ὡς φιλάνθρωπος».
«Διὸ πάλιν εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθη, κατεδίκασας ἐπιστρέφειν, Κύριε, καὶ αἰτεῖσθαι τὴν ἀνάπαυσιν», ποὺ σημαίνει «Γι’ αὐτὸ πάλι στὴ γῆ ἀπ’ ὅπου προῆλθε ἡ ὕλη του, ἀναγκαστικὰ ἐπιστρέφει, Κύριε, ζητῶντας σου τὴν ἀνάπαυση».
Καὶ ὁ πλέον συνταρακτικὸς λόγος τῆς Νεκρώσιμης Ἀκολουθίας, ποὺ ὅμως εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένος μὲ τὸ ἁγιοπατερικὸ πνεῦμα τῆς συντριβῆς καὶ τοῦ συλλογισμοῦ τῆς ματαιότητας μας, μπροστὰ στὸν σωματικὸ θάνατο:
«Ἐξέλθωμεν καὶ ἴδωμεν ἐν τοῖς τάφοις, ὅτι γὺμνὰ ὀστέα ὁ ἄνθρωπος, σκωλήκων βρῶμα καὶ δυσωδία καὶ γνῶμεν τὶς ὁ πλοῦτος, τὸ κάλλος, ἡ ἰσχὺς καὶ ἡ εὐπρέπεια».
Τί σχέση ἔχουν ὅλα αὐτὰ μὲ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἀποτεφρώθηκε; Σὲ ποιά γῆ ἐπέστρεψε; Γιὰ ποιά ματαιότητα θὰ μᾶς μιλήσουν τὰ μηδενισμένα ἀπομεινάρια του; Ποιά θεολογία, ποιά συγχώρεση, ποιό ἔλεος φωνάζει ὁ ἀπρόσωπος κονιορτός; Τί μᾶς λέει ὁ κ. Ἀλακιώτης νὰ κάνουμε; Νὰ μυκτηρίζουμε τὸν Θεὸ μὲ ἀσυνάρτητα λόγια; Ἢ νὰ ἀλλάξουμε τὰ λόγια τῆς ἀρχαίας Ἀκολουθίας τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, γιὰ νὰ ἀποκτήσει... πελατεία ὁ Ἀλακιώτης καὶ ὅσοι ἄλλοι ξερογλείφονται νὰ ἀνοίξουν μπίζνες μὲ τὰ κρεματόρια;
Τὸ γεγονὸς ὅτι κάποιες Ἐκκλησίες τοῦ ἐξωτερικοῦ (ὄχι στὸ σημεῖο ποὺ περιγράφει ὁ Ἀλακιώτης) ἔχουν λοξοδρομήσει στὸ ζήτημα τῆς ἀποτέφρωσης, δὲν σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ τὶς ἀκολουθήσουμε καὶ ἐμεῖς στὴν Ἑλλάδα. Ἴσα – ἴσα ποὺ τιμᾶ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας ὅτι ἔχει κρατήσει τὴν ὀρθή – θεολογικά – στάση.
Τὸ νὰ κηδεύεις ὀρθόδοξα ἕναν χριστιανὸ ποὺ ἔχει ἐπιλέξει νὰ καεῖ, ἀποτελεῖ χλεύη γιὰ τὰ ἴδια τὰ λόγια ποὺ διαβάζονται στὴ Νεκρώσιμο Ἀκολουθία:
«Ὁ παλὰμῃ ἐκ μὴ ὄντων πλάσας με, καὶ εἰκόνι σου θεῖᾳ τιμήσας, παραβάσει ἐντολῆς δὲ πάλιν μὲ ἐπιστρέψας, εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθην...», ποὺ σημαίνει «Ἐσὺ ποὺ μὲ τὸ χέρι σου μὲ ἔπλασες ἀπὸ τὸ μηδὲν καὶ μὲ τίμησες μὲ τὴ θεία σου εἰκόνα, ἀφοῦ παρέβηκα τὴν ἐντολή σου μὲ γύρισες πάλι στὴ γῆ ἀπὸ τὴν ὁποία προέρχομαι».
«Καὶ εἶδον τὰ ὀστᾶ τὰ γεγυμνωμένα καὶ εἶπον· ἆρα τὶς ἐστι, βασιλεὺς ἢ στρατιώτης, ἢ πλούσιος ἢ πένης, ἢ δίκαιος ἢ ἁμαρτωλός; Ἀλλὰ ἀνάπαυσον, Κύριε, μετὰ Δικαίων τὸν δοῦλόν σου, ὡς φιλάνθρωπος», ποὺ σημαίνει «εἶδα μὲ τὸ νοῦ μου τα μνήματα καὶ τὰ ἄσαρκα ὀστᾶ καὶ εἶπα ‘’Ἄρα ποιός εἶναι βασιλιᾶς ἢ στρατιώτης; Πλούσιος ἢ φτωχός; Δίκαιος ἢ ἁμαρτωλός; Ἀλλὰ ἀνάπαυσε Κύριε μὲ τοὺς δίκαιους τὸν δοῦλο Σου, ὡς φιλάνθρωπος».
«Διὸ πάλιν εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθη, κατεδίκασας ἐπιστρέφειν, Κύριε, καὶ αἰτεῖσθαι τὴν ἀνάπαυσιν», ποὺ σημαίνει «Γι’ αὐτὸ πάλι στὴ γῆ ἀπ’ ὅπου προῆλθε ἡ ὕλη του, ἀναγκαστικὰ ἐπιστρέφει, Κύριε, ζητῶντας σου τὴν ἀνάπαυση».
Καὶ ὁ πλέον συνταρακτικὸς λόγος τῆς Νεκρώσιμης Ἀκολουθίας, ποὺ ὅμως εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένος μὲ τὸ ἁγιοπατερικὸ πνεῦμα τῆς συντριβῆς καὶ τοῦ συλλογισμοῦ τῆς ματαιότητας μας, μπροστὰ στὸν σωματικὸ θάνατο:
«Ἐξέλθωμεν καὶ ἴδωμεν ἐν τοῖς τάφοις, ὅτι γὺμνὰ ὀστέα ὁ ἄνθρωπος, σκωλήκων βρῶμα καὶ δυσωδία καὶ γνῶμεν τὶς ὁ πλοῦτος, τὸ κάλλος, ἡ ἰσχὺς καὶ ἡ εὐπρέπεια».
Τί σχέση ἔχουν ὅλα αὐτὰ μὲ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἀποτεφρώθηκε; Σὲ ποιά γῆ ἐπέστρεψε; Γιὰ ποιά ματαιότητα θὰ μᾶς μιλήσουν τὰ μηδενισμένα ἀπομεινάρια του; Ποιά θεολογία, ποιά συγχώρεση, ποιό ἔλεος φωνάζει ὁ ἀπρόσωπος κονιορτός; Τί μᾶς λέει ὁ κ. Ἀλακιώτης νὰ κάνουμε; Νὰ μυκτηρίζουμε τὸν Θεὸ μὲ ἀσυνάρτητα λόγια; Ἢ νὰ ἀλλάξουμε τὰ λόγια τῆς ἀρχαίας Ἀκολουθίας τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, γιὰ νὰ ἀποκτήσει... πελατεία ὁ Ἀλακιώτης καὶ ὅσοι ἄλλοι ξερογλείφονται νὰ ἀνοίξουν μπίζνες μὲ τὰ κρεματόρια;
Ὁ κ. Ἀλακίωτης γράφει παρακάτω:
«Γνωρίζουμε ὅλοι ὅτι καὶ ἡ ἐκταφῇ τῶν νεκρῶν (μιὰ πράξη μακάβρια γιὰ τοὺς συγγενεῖς καὶ τὴ μνήμη τοῦ νεκροῦ) δὲν ἦταν στὶς παραδόσεις τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅμως κατ΄ οἰκονομία ἡ Ἐκκλησία την δέχτηκε. Ἄλλωστε τί διαφορὰ ὑπάρχει ἀπὸ τὴν τελικὴ κατάληξη τῶν ὀστῶν στὰ χωνευτήρια ποὺ ὅταν χωνεύουν γίνονται στάχτες, ὅπως στάχτες καταλήγουν τὰ ὀστᾶ τῶν νεκρῶν μὲ τὴν διαδικασία τῆς ἀποτέφρωσης»
Μάλιστα. Μακάβρια εἶναι ἡ... ἐκταφή, καὶ δὲν εἶναι μακάβριο νὰ κατακαίγεται ἡ σορὸς τοῦ ἀγαπημένου σου ἀνθρώπου, νὰ θρυμματίζονται τὰ ὀστᾶ μὲ ἐργαλεῖα καὶ ἔπειτα νὰ μπαίνουν στό... μπλέντερ γιὰ νὰ γίνουν σκόνη! Γιατί μὴν ξεχνιόμαστε, ὅσοι μιλοῦν γιὰ «στάχτη» καὶ «τεφροδόχο», ἁπλᾶ χρησιμοποιοῦν παραπλανητικὲς ἔννοιες ποὺ τοὺς βολεύουν. Στὴν πραγματικότητα μιλᾶμε γιὰ σκόνη ὀστῶν ἀπὸ ἠλεκτρικὸ κονιορτοποιητή, ἀνακατεμένη μὲ τέφρα. Μιλᾶμε γιὰ κανονικὸ ἐκμηδενισμὸ τοῦ σώματος. Ἀσέβεια ὅσο δὲν πάει.
Στὸν ἀντίποδα, ἡ ἐκταφή εἶναι πράξη ποὺ ἀπορρέει ἀπόλυτο σεβασμὸ γιὰ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα. Ὁ νεκρὸς ὄχι μόνο δὲν ἐκμηδενίζεται, ἀλλὰ παρατείνεται ἡ τιμὴ στὰ λείψανα στὸ διηνεκές. Γίνεται τρισάγιο, τὰ ὀστᾶ συγκεντρώνονται μὲ προσευχὴ καὶ εὐλάβεια, πλένονται μὲ νερὸ καὶ κρασί, τοποθετοῦνται σὲ ὀστεοφυλάκιο. Καίει μπροστά τους καντήλι. Τὶς περισσότερες φορὲς ἡ ἐκταφῇ γίνεται ἀναγκαστικά, λόγῳ ἔλλειψης χώρου στὰ κοιμητήρια. Οἱ ἐκταφὲς εἶναι παράδοση καὶ στὰ Μοναστήρια. Πολλοὶ οἱ ἅγιοι ποὺ ἔχουν ἀνακαλυφθεῖ ἀπὸ ἐκταφές.
Ἡ ἐκταφή μπορεῖ νὰ εἶναι μακάβρια μόνο γιὰ κάποιον ποὺ τρέμει καὶ ξορκίζει τὴν ἰδέα τοῦ θανάτου. Δηλαδὴ γιὰ κάποιον ὀλιγόπιστο ἢ κάποιον ἄπιστο ποὺ πιστεύει ὅτι κάτω ἀπ’ τὴν ταφόπλακα ἐκμηδενίζεται ἡ ὕπαρξή μας. Γιὰ τοὺς συνειδητοὺς χριστιανοὺς ἡ ἐκταφῇ φέρνει συγκίνηση, φέρνει δέος, φέρνει περισυλλογή, φέρνει κατάνυξη καὶ βέβαιη ἐλπίδα γιὰ τὴν Ἀνάσταση. Αἰσθήματα ποὺ οὔτε κατὰ διάνοια δὲν μπορεῖ νὰ ἐξεγείρει ἡ ψυχρὴ πράξη τῆς ἀποτέφρωσης.
Τὰ χωνευτήρια δὲν κάνουν... στάχτες τὰ ὀστᾶ. Ὁ κ. Ἀλακιώτης λέει ὅ,τι τοῦ κατέβει. Τὰ ὀστᾶ μποροῦν νὰ διατηρηθοῦν γιὰ πάρα πολλοὺς αἰῶνες, καὶ μάλιστα αὐτὸ εἶναι ἄλλο ἕνα ἐπιχείρημα ὑπὲρ τῆς ταφῆς, ἀφοῦ ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ἔδωσε μιὰ ὑπερθαύμαστη ἀντοχὴ στὰ ὀστᾶ (ἡ ὁποία παραβιάζεται μὲ τὴν κονιορτοποίησή τους στὰ ἀποτεφρωτήρια). Ἴσα – ἴσα ποὺ ἡ ταφὴ εἶναι ἀπολύτως φυσικὴ διαδικασία σὲ σχέση μὲ τὴν καύση. Ὅλα τὰ ζῶα, ὅλα τὰ φυτά, ὅλοι οἱ ὀργανισμοὶ σὲ κανονικὲς συνθῆκες ἀποσυντίθενται καὶ ἡ ὕλη τους διασπᾶται φυσικά. Μόνο ὁ ἐπηρμένος ἄνθρωπος γίνεται ἑκουσίως παρανάλωμα τοῦ πυρός.
Ὅσο γιὰ τὰ χωνευτήρια, κακῶς καταλήγουν ὀστᾶ ἐκεῖ. Δυστυχῶς γίνεται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ δὲν τοὺς ἀναζητεῖ κανείς. Εἶναι ἕνα παρακμιακὸ σύμπτωμα τῆς βιομηχανοποίησης τοῦ θανάτου ποὺ προωθοῦν πολλοὶ Δῆμοι. Καὶ εἶναι καὶ συνέπεια τῆς γενικότερης ἀδιαφορίας ποὺ κατακλύζει ὅλο καὶ περισσότερο τὴν κοινωνία μας. Ὅλα τὰ σώματα νεκρῶν ἀξίζουν σεβασμοῦ. Παρόλα αὐτὰ ἡ καύση νεκρῶν εἶναι πιὸ βέβηλη πράξη ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὸ χωνευτήρι. Ἀκόμα καὶ στὸ χωνευτήρι δὲν καταστρέφεται τὸ ὀστὸ ἀπὸ ἀνθρώπινο χέρι, σὰν νὰ εἶναι μᾶζα πρὸς ἀνακύκλωση.
Μάλιστα. Μακάβρια εἶναι ἡ... ἐκταφή, καὶ δὲν εἶναι μακάβριο νὰ κατακαίγεται ἡ σορὸς τοῦ ἀγαπημένου σου ἀνθρώπου, νὰ θρυμματίζονται τὰ ὀστᾶ μὲ ἐργαλεῖα καὶ ἔπειτα νὰ μπαίνουν στό... μπλέντερ γιὰ νὰ γίνουν σκόνη! Γιατί μὴν ξεχνιόμαστε, ὅσοι μιλοῦν γιὰ «στάχτη» καὶ «τεφροδόχο», ἁπλᾶ χρησιμοποιοῦν παραπλανητικὲς ἔννοιες ποὺ τοὺς βολεύουν. Στὴν πραγματικότητα μιλᾶμε γιὰ σκόνη ὀστῶν ἀπὸ ἠλεκτρικὸ κονιορτοποιητή, ἀνακατεμένη μὲ τέφρα. Μιλᾶμε γιὰ κανονικὸ ἐκμηδενισμὸ τοῦ σώματος. Ἀσέβεια ὅσο δὲν πάει.
Στὸν ἀντίποδα, ἡ ἐκταφή εἶναι πράξη ποὺ ἀπορρέει ἀπόλυτο σεβασμὸ γιὰ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα. Ὁ νεκρὸς ὄχι μόνο δὲν ἐκμηδενίζεται, ἀλλὰ παρατείνεται ἡ τιμὴ στὰ λείψανα στὸ διηνεκές. Γίνεται τρισάγιο, τὰ ὀστᾶ συγκεντρώνονται μὲ προσευχὴ καὶ εὐλάβεια, πλένονται μὲ νερὸ καὶ κρασί, τοποθετοῦνται σὲ ὀστεοφυλάκιο. Καίει μπροστά τους καντήλι. Τὶς περισσότερες φορὲς ἡ ἐκταφῇ γίνεται ἀναγκαστικά, λόγῳ ἔλλειψης χώρου στὰ κοιμητήρια. Οἱ ἐκταφὲς εἶναι παράδοση καὶ στὰ Μοναστήρια. Πολλοὶ οἱ ἅγιοι ποὺ ἔχουν ἀνακαλυφθεῖ ἀπὸ ἐκταφές.
Ἡ ἐκταφή μπορεῖ νὰ εἶναι μακάβρια μόνο γιὰ κάποιον ποὺ τρέμει καὶ ξορκίζει τὴν ἰδέα τοῦ θανάτου. Δηλαδὴ γιὰ κάποιον ὀλιγόπιστο ἢ κάποιον ἄπιστο ποὺ πιστεύει ὅτι κάτω ἀπ’ τὴν ταφόπλακα ἐκμηδενίζεται ἡ ὕπαρξή μας. Γιὰ τοὺς συνειδητοὺς χριστιανοὺς ἡ ἐκταφῇ φέρνει συγκίνηση, φέρνει δέος, φέρνει περισυλλογή, φέρνει κατάνυξη καὶ βέβαιη ἐλπίδα γιὰ τὴν Ἀνάσταση. Αἰσθήματα ποὺ οὔτε κατὰ διάνοια δὲν μπορεῖ νὰ ἐξεγείρει ἡ ψυχρὴ πράξη τῆς ἀποτέφρωσης.
Τὰ χωνευτήρια δὲν κάνουν... στάχτες τὰ ὀστᾶ. Ὁ κ. Ἀλακιώτης λέει ὅ,τι τοῦ κατέβει. Τὰ ὀστᾶ μποροῦν νὰ διατηρηθοῦν γιὰ πάρα πολλοὺς αἰῶνες, καὶ μάλιστα αὐτὸ εἶναι ἄλλο ἕνα ἐπιχείρημα ὑπὲρ τῆς ταφῆς, ἀφοῦ ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ἔδωσε μιὰ ὑπερθαύμαστη ἀντοχὴ στὰ ὀστᾶ (ἡ ὁποία παραβιάζεται μὲ τὴν κονιορτοποίησή τους στὰ ἀποτεφρωτήρια). Ἴσα – ἴσα ποὺ ἡ ταφὴ εἶναι ἀπολύτως φυσικὴ διαδικασία σὲ σχέση μὲ τὴν καύση. Ὅλα τὰ ζῶα, ὅλα τὰ φυτά, ὅλοι οἱ ὀργανισμοὶ σὲ κανονικὲς συνθῆκες ἀποσυντίθενται καὶ ἡ ὕλη τους διασπᾶται φυσικά. Μόνο ὁ ἐπηρμένος ἄνθρωπος γίνεται ἑκουσίως παρανάλωμα τοῦ πυρός.
Ὅσο γιὰ τὰ χωνευτήρια, κακῶς καταλήγουν ὀστᾶ ἐκεῖ. Δυστυχῶς γίνεται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ δὲν τοὺς ἀναζητεῖ κανείς. Εἶναι ἕνα παρακμιακὸ σύμπτωμα τῆς βιομηχανοποίησης τοῦ θανάτου ποὺ προωθοῦν πολλοὶ Δῆμοι. Καὶ εἶναι καὶ συνέπεια τῆς γενικότερης ἀδιαφορίας ποὺ κατακλύζει ὅλο καὶ περισσότερο τὴν κοινωνία μας. Ὅλα τὰ σώματα νεκρῶν ἀξίζουν σεβασμοῦ. Παρόλα αὐτὰ ἡ καύση νεκρῶν εἶναι πιὸ βέβηλη πράξη ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὸ χωνευτήρι. Ἀκόμα καὶ στὸ χωνευτήρι δὲν καταστρέφεται τὸ ὀστὸ ἀπὸ ἀνθρώπινο χέρι, σὰν νὰ εἶναι μᾶζα πρὸς ἀνακύκλωση.
Στὸ τέλος τοῦ κειμένου του, ὁ Ἀντώνης Ἀλακιώτης σχολιάζει:
«Ἡ αὐστηρὴ αὐτὴ στάση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου στὴν ἐπιλογὴ τῆς ἀποτέφρωσης συχνὰ προτρέπει συγγενεῖς νεκρῶν ποὺ ἡ τελευταία τους ἐπιθυμία ἦταν ἡ ἀποτέφρωση νὰ μὴν τὴν σεβαστοῦν καὶ ἀντὶ νὰ τοὺς ἀποτεφρώσουν νὰ τοὺς θάβουν. Αὐτὸ δὲν εἶναι μισαλλοδοξία; αὐτὸ δὲν εἶναι ἁμαρτία; αὐτὸ δὲν εἶναι προσβολὴ νεκροῦ; Αὐτὸ εἶναι ντροπὴ γιὰ τὸν πολιτισμό μας. Μιὰ ἐκκλησία σύγχρονη θὰ πρέπει νὰ εἶναι συμπονετικὴ καὶ παρηγορητικὴ στοὺς συγγενεῖς τῶν νεκρῶν ποὺ ἐπέλεξαν τὴν ἀποτέφρωση καὶ ὄχι τιμωρός».
Ἡ Ἐκκλησία πολὺ καλὰ κάνει καὶ προτρέπει συγγενεῖς νεκρῶν νὰ θάπτονται, ὅπως ἐξηγήσαμε παραπάνω. Αὐτὸ εἶναι τὸ σωστὸ πνευματικά, θεολογικά, παραδοσιακά. Ὡστόσο ἂν οἱ συγγενεῖς θέλουν ντὲ καὶ καλὰ νὰ ἐκπληρώσουν τὴν ἀντιχριστιανικὴ ἐπιθυμία τοῦ νεκροῦ, ἂς ἀπευθυνθοῦν στὸ ἀποτεφρωτήριο τοῦ κ. Ἀλακιώτη γιὰ πολιτικὴ κηδεία. Κανεὶς δὲν τοὺς ἐμποδίζει.
Ἀλίμονο ἂν ἡ Ἐκκλησία ἄλλαζε τὴ θεολογία της καὶ τὶς παραδόσεις της, σύμφωνα μὲ τὴν κάθε εὐχὴ νεκροῦ ἢ ζωντανοῦ! Δηλαδὴ ἂν ἡ ἐπιθυμία τοῦ νεκροῦ ἦταν νὰ τόν... ταριχεύσουν, θὰ ὄφειλε ἡ Ἐκκλησία νὰ τό... σεβαστεῖ κι αὐτό; Εἶναι σοβαρὰ πράγματα αὐτὰ ποὺ λέει ὁ κ. Ἀλακιώτης; Γιὰ ποιά μισαλλοδοξία μας μιλάει; Ἐφόσον κάποιος εἶναι χριστιανός, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι... «ἀλλόδοξος». Καὶ ἄρα δέχεται τὴ θεολογικὴ τάξη τῆς Ἐκκλησίας. Ἐὰν δεν τη δέχεται, δὲν εἶναι χριστιανός. Πόσο πιὸ ξεκάθαρα νὰ τὸ ποῦμε; Ἁμαρτία καὶ προσβολὴ νεκροῦ εἶναι ἡ καύση, ὅπως ἐξηγήσαμε παραπάνω.
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι αἰώνιος, καὶ ἄρα δὲν εἶναι δόκιμο νὰ ζητᾶμε... ἐκσυγχρονισμὸ σὲ κάτι τὸ αἰώνιο. Ντροπὴ γιὰ τὸν πολιτισμό μας, εἶναι νὰ θέλει ὁ κ. Ἀλακιώτης νὰ ἐπιβληθοῦν στὴν Ἑλλάδα τὰ μηδενιστικὰ ταφικὰ ἔθιμα τῶν Βουδιστῶν καὶ τῶν Ἰνδουιστῶν. Τὰ ἀπότοκα τῆς εἰδωλολατρίας. Ἡ κυρίαρχη παράδοση τῆς Ἑλλάδας ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα χρόνια εἶναι ἡ ταφὴ καὶ ὁ σεβασμὸς στὸ σῶμα. Καὶ μεγαλύτερη συμπονετικὴ καὶ παρηγορητικὴ ἀλήθεια ἀπὸ τὴ μέλλουσα Ἀνάσταση, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει κ. Ἀλακιώτη. Τζάμπα ψάχνετε πελατολόγιο γιὰ τὶς ἀναδουλειές σας στὸ μεγαλεῖο τοῦ κατὰ Χριστὸν θανάτου. Περιοριστεῖτε στὰ τοῦ οἴκου σας. Ἐκεῖ στὸ ψυχρό, ἀπρόσωπο καὶ βιομηχανικὸ περιβάλλον τῶν κρεματορίων σας.
Οἱ δικοί μας νεκροὶ «καθεύδουν». Κοιμοῦνται. Ἀναμένουν τὴ σάλπιγγα τοῦ Χριστοῦ στὸ κοιμητήριο. Δὲν θὰ γίνουν ἀπομεινάρια του κονιορτοποιητή σας.
Ἡ Ἐκκλησία πολὺ καλὰ κάνει καὶ προτρέπει συγγενεῖς νεκρῶν νὰ θάπτονται, ὅπως ἐξηγήσαμε παραπάνω. Αὐτὸ εἶναι τὸ σωστὸ πνευματικά, θεολογικά, παραδοσιακά. Ὡστόσο ἂν οἱ συγγενεῖς θέλουν ντὲ καὶ καλὰ νὰ ἐκπληρώσουν τὴν ἀντιχριστιανικὴ ἐπιθυμία τοῦ νεκροῦ, ἂς ἀπευθυνθοῦν στὸ ἀποτεφρωτήριο τοῦ κ. Ἀλακιώτη γιὰ πολιτικὴ κηδεία. Κανεὶς δὲν τοὺς ἐμποδίζει.
Ἀλίμονο ἂν ἡ Ἐκκλησία ἄλλαζε τὴ θεολογία της καὶ τὶς παραδόσεις της, σύμφωνα μὲ τὴν κάθε εὐχὴ νεκροῦ ἢ ζωντανοῦ! Δηλαδὴ ἂν ἡ ἐπιθυμία τοῦ νεκροῦ ἦταν νὰ τόν... ταριχεύσουν, θὰ ὄφειλε ἡ Ἐκκλησία νὰ τό... σεβαστεῖ κι αὐτό; Εἶναι σοβαρὰ πράγματα αὐτὰ ποὺ λέει ὁ κ. Ἀλακιώτης; Γιὰ ποιά μισαλλοδοξία μας μιλάει; Ἐφόσον κάποιος εἶναι χριστιανός, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι... «ἀλλόδοξος». Καὶ ἄρα δέχεται τὴ θεολογικὴ τάξη τῆς Ἐκκλησίας. Ἐὰν δεν τη δέχεται, δὲν εἶναι χριστιανός. Πόσο πιὸ ξεκάθαρα νὰ τὸ ποῦμε; Ἁμαρτία καὶ προσβολὴ νεκροῦ εἶναι ἡ καύση, ὅπως ἐξηγήσαμε παραπάνω.
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι αἰώνιος, καὶ ἄρα δὲν εἶναι δόκιμο νὰ ζητᾶμε... ἐκσυγχρονισμὸ σὲ κάτι τὸ αἰώνιο. Ντροπὴ γιὰ τὸν πολιτισμό μας, εἶναι νὰ θέλει ὁ κ. Ἀλακιώτης νὰ ἐπιβληθοῦν στὴν Ἑλλάδα τὰ μηδενιστικὰ ταφικὰ ἔθιμα τῶν Βουδιστῶν καὶ τῶν Ἰνδουιστῶν. Τὰ ἀπότοκα τῆς εἰδωλολατρίας. Ἡ κυρίαρχη παράδοση τῆς Ἑλλάδας ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα χρόνια εἶναι ἡ ταφὴ καὶ ὁ σεβασμὸς στὸ σῶμα. Καὶ μεγαλύτερη συμπονετικὴ καὶ παρηγορητικὴ ἀλήθεια ἀπὸ τὴ μέλλουσα Ἀνάσταση, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει κ. Ἀλακιώτη. Τζάμπα ψάχνετε πελατολόγιο γιὰ τὶς ἀναδουλειές σας στὸ μεγαλεῖο τοῦ κατὰ Χριστὸν θανάτου. Περιοριστεῖτε στὰ τοῦ οἴκου σας. Ἐκεῖ στὸ ψυχρό, ἀπρόσωπο καὶ βιομηχανικὸ περιβάλλον τῶν κρεματορίων σας.
Οἱ δικοί μας νεκροὶ «καθεύδουν». Κοιμοῦνται. Ἀναμένουν τὴ σάλπιγγα τοῦ Χριστοῦ στὸ κοιμητήριο. Δὲν θὰ γίνουν ἀπομεινάρια του κονιορτοποιητή σας.
