«Ὁ κληρικαλισμὸς ὡς ἔκφραση ἐξουσίας τοῦ κλήρου καὶ ταύτισης τοῦ κλήρου μὲ τὴν Ἐκκλησία εἶναι μία ἀπὸ τὶς ἰσχυρότερες συνιστῶσες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐν πρώτοις διαφαίνεται μία ἰσχυρὴ σχέση ἂν ὄχι ταύτιση τοῦ κληρικαλιστικοῦ πνεύματος μὲ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ. Θὰ ἔλεγε κανεὶς ὅτι ὁ “ζῶν κληρικαλισμός”, μὲ ὅση τραγικότητα κρύβει αὐτὴ ἡ διατύπωση, μετασχηματίζεται καὶ ἐπαναπροσδιορίζει τὴν ἐξουσιαστική του φύση ἐντὸς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἐμφανίζεται ὡς ὁ φυσικὸς διάδοχος τοῦ κληρικαλιστικοῦ ἐξουσιαστικοῦ μοντέλου ἢ ἀλλιῶς υἱοθετῶν καὶ ἐξελίσσων μία ἱεραρχικὴ δομή. Αὐτὸ ἐπ’ οὐδενὶ δὲν σηματοδοτεῖ ἀπόρριψη. Παρακρατεῖ αὐτὸ τὸ ὁποῖο εὐνοεῖ τὴν ἐξέλιξή του καὶ ἀπορρίπτει αὐτὸ τὸ ὁποῖο εἶναι πρόσκομμα. Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀξιώνει τὸν τρόπο του καὶ τὸν χῶρο του ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου ἀπροκάλυπτα. Ὁ κληρικαλισμὸς εἶναι τὸ παλαιό, τὸ ὁποῖο ἐξελίσσεται σὲ νέο καὶ λαμβάνει χῶρο ἐντὸς τοῦ οἰκουμενιστικοῦ συστήματος. Οἱ βασικὲς δομὲς τοῦ κληρικαλισμοῦ: α) ὁ ἐπισκοποκεντρισμός, β) ἡ ἐξουσία τῆς Θείας Κοινωνίας, γ) ἡ ἐξουσία τοῦ “δεσμεῖν καὶ λύειν”, δ) ἡ πίστη ὅτι ὁ ἱερέας ἁγιάζει τὰ Μυστήρια καὶ τὰ Δῶρα τῆς Εὐχαριστίας, ε) ἡ πίστη ὅτι μὲ τὴν χειροτονία κληρονομεῖται ἡ χάρις, στ) ἡ ταύτιση ἐξομολόγου καὶ πνευματικοῦ, ζ) ἡ πολεμικὴ ἐναντίον τοῦ ἡσυχασμοῦ, η) ἡ ἑρμηνεία τοῦ διακονήματος ὡς ἐξουσία καὶ κατ’ ἐπέκταση τῆς ἐξουσίας ὡς κύριο χαρακτηριστικὸ τοῦ προφητικοῦ χαρίσματος, υἱοθετοῦνται ἀπὸ τὸν δογματικὰ ἐλαστικὸ Οἰκουμενισμό…» (Πηγή: amethystosbooks)! Συμφωνοῦμε μὲ τὸν διαπρεπῆ δογματολόγο καθηγητή!
Ὁ παπικὸς κληρικαλισμὸς γεννήτωρ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!
Ο ΣΕΒΑΣΤΟΣ Καθηγητὴς κ. Δ. Τσελεγγίδης ἀποκαλύπτει τὴν σχέση τοῦ κληρικαλισμοῦ καὶ μὲ τὸν Παπισμό. «Ὁ παπικὸς κληρικαλισμὸς θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηριστεῖ γεννήτορας τῶν χριστιανικῶν κληρικαλισμῶν καὶ ἕνας ἐκ τῶν συντελεστῶν τῆς αἵρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀξιομνημόνευτη εἶναι καὶ ἡ στάση αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀντιτάσσονται στὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Στὴν προσπάθειά τους νὰ πολεμήσουν τὴν ὀλετήρα πορεία τῆς αἱρέσεως, ἀντὶ νὰ ἀποσαφηνίσουν πλήρως καὶ εὐκρινῶς τὰ χαρακτηριστικὰ (διδασκαλία, σκοπός, τρόπος) τῆς αἱρέσεως ἀναλίσκονται σὲ μία ἀδιέξοδη ἀντιπαράθεση. Συστατικὸ στοιχεῖο αὐτῆς τῆς ἀντιπαράθεσης εἶναι ἡ ἀδιάκοπη ἐπίκληση τῆς καταστρατήγησης τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας. Εὔλογα ὅμως θὰ μπορούσαμε νὰ ρωτήσουμε: ἡ καταστρατήγηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἢ μέρους τους (διότι παρατηρεῖται μία ἐπιλεκτικὴ τήρησή τους ἀπὸ τοὺς ἐμφορούμενους μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) εἶναι αἵρεση; Διαφορετικά: τὸ γεγονὸς ὅτι καταπατοῦνται κατ’ ἐξακολούθηση καὶ μὲ προκλητικὸ τρόπο οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἀπὸ τὴν πλειοψηφία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων συνιστᾶ αἵρεση; Σαφῶς καὶ ἡ καταπάτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας εἶναι δεῖγμα ὅτι ἔχουμε παρέκκλιση, τουλάχιστον ἐκκλησιολογική…» (Πηγή: amethystosbooks)! Συμφωνοῦμε!
σχολιο :ΚΑΝΟΝΕΣ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΔΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ. Η ΟΔΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΔΙΔΑΧΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΥΠΗΡΞΑΝ ΟΙ ΑΣΚΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΥΠΗΡΞΑΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ, ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΖΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΣΩΤΗΡΙΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ. ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΧΡΙΣΤΟ. Ο ΚΛΗΡΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΑΚΟΝΟΥΣ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΤΟ ΚΑΤΑΘΕΤΟΥΝ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ. Ο ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΝΑΡΡΙΧΩΜΕΝΟ ΕΙΔΟΣ ΖΩΗΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΔΙΑΚΟΝΩΝΤΑΣ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ. ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΑΜΠΕΛΩΝΟΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΙ ΤΗΝ ΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ.
Αʹ Ιω 1:8 – 2:6
Ἀδελφοί, ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν, ἑαυτοὺς πλανῶμεν καὶ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν. ἐὰν ὁμολογῶμεν τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, πιστός ἐστι καὶ δίκαιος, ἵνα ἀφῇ ἡμῖν τὰς ἁμαρτίας καὶ καθαρίσῃ ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀδικίας. ἐὰν εἴπωμεν ὅτι οὐχ ἡμαρτήκαμεν, ψεύστην ποιοῦμεν αὐτόν, καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν. Τεκνία μου, ταῦτα γράφω ὑμῖν ἵνα μὴ ἁμάρτητε· καὶ ἐάν τις ἁμάρτῃ, παράκλητον ἔχομεν πρὸς τὸν πατέρα, Ἰησοῦν Χριστὸν δίκαιον· καὶ αὐτὸς ἱλασμός ἐστι περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περὶ τῶν ἡμετέρων δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ ὅλου τοῦ κόσμου. καὶ ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐγνώκαμεν αὐτόν, ἐὰν τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν. ὁ λέγων, ἔγνωκα αὐτόν, καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ μὴ τηρῶν, ψεύστης ἐστί, καὶ ἐν τούτῳ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν· ὃς δ᾿ ἂν τηρῇ αὐτοῦ τὸν λόγον, ἀληθῶς ἐν τούτῳ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τετελείωται. ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐν αὐτῷ ἐσμεν. ὁ λέγων ἐν αὐτῷ μένειν ὀφείλει, καθὼς ἐκεῖνος περιεπάτησε, καὶ αὐτὸς οὕτω περιπατεῖν.
Μκ 13:31 – 37, 14:1 – 2
Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ ἐμοὶ λόγοι οὐ μὴ παρελεύσονται. Περὶ δὲ τῆς ἡμέρας ἐκείνης ἢ τῆς ὥρας οὐδεὶς οἶδεν, οὐδὲ οἱ ἄγγελοι ἐν οὐρανῷ, οὐδὲ ὁ υἱός, εἰ μὴ ὁ πατήρ. Βλέπετε, ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεσθε· οὐκ οἴδατε γὰρ πότε ὁ καιρός ἐστιν. ὡς ἄνθρωπος ἀπόδημος, ἀφεὶς τὴν οἰκίαν αὐτοῦ, καὶ δοὺς τοῖς δούλοις αὐτοῦ τὴν ἐξουσίαν, καὶ ἑκάστῳ τὸ ἔργον αὐτοῦ, καὶ τῷ θυρωρῷ ἐνετείλατο ἵνα γρηγορῇ. γρηγορεῖτε οὖν· οὐκ οἴδατε γὰρ πότε ὁ κύριος τῆς οἰκίας ἔρχεται, ὀψὲ ἢ μεσονυκτίου ἢ ἀλεκτοροφωνίας ἢ πρωΐ· μὴ ἐλθὼν ἐξαίφνης εὕρῃ ὑμᾶς καθεύδοντας. ἃ δὲ ὑμῖν λέγω, πᾶσι λέγω· γρηγορεῖτε. Ἦν δὲ τὸ πάσχα καὶ τὰ ἄζυμα μετὰ δύο ἡμέρας. καὶ ἐζήτουν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ γραμματεῖς πῶς αὐτὸν ἐν δόλῳ κρατήσαντες ἀποκτείνωσιν. ἔλεγον δὲ μὴ ἐν τῇ ἑορτῇ, μήποτε θόρυβος ἔσται τοῦ λαοῦ.
