«Η ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ»

Τρεῖς Ἀρχιεπίσκοποι: Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος, Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης, Ἀρχιεπίσκοπος Δωδεκανήσων

 

«Ζητεῖται ὁ πρῶτος τῆς ἑνιαίας Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος»

 

«Η ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΗ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ»

 

«Τά κατορθώματα τοῦ Κολυμπαρίου. Αἱρετικοί καί σχισματικοί ὅλοι συνεορτάζοντες.
Προφανές ἀστόχημα πίστεως».

Τοῦ κ. Διονυσίου Πελέκη, Ἐπιτίμου Δικηγόρου

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ

  1.  Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένη μὲ τὸν Ἑλληνισμὸν καὶ τὴν Ἑλληνικότητα. Εἰς τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν διεξήχθησαν ἅπασαι αἱ Οἰκουμενικαὶ καὶ Τοπικαὶ Σύν­οδοι, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τῆς πρώτης ἐν Νικαίᾳ, ὅπου προήδρευσεν ὁ προδήλως ἄριστα Ἑλληνομαθὴς Μητροπολίτης Κορδούης (Cordoba τῆς Ἱσπανίας). Εἰς τὴν Ἑλληνικὴν ἔγραψαν ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι.

  Ὁ βαθὺς πόθος ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων, ἰδίᾳ κληρικῶν καὶ θεολόγων, εἶναι ἡ ἐκμάθησις καὶ ἡ χρῆσις τῆς Ἑλληνικῆς, αἰσθάνονται δὲ ἑαυτοὺς εἰς τὸ ἔπακρον εὐτυχεῖς καὶ «προνομιούχους», ὅσοι ἐφοίτησαν στὶς Ἑλληνικὲς Θεολογικὲς ἢ Ἐκκλησιαστικὲς σχολές, κηρύσσοντες πάντες εἰς πᾶσαν εὐκαιρίαν ὅτι ἡ μήτρα τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἡ Ἑλλὰς καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία. Τὸ ἀκουσθὲν ὑπὸ Οὐνιτῶν Ἑλληνιστὶ «Χριστὸς Ἀνέστη» εἰς τὴν κηδείαν τοῦ ἐμμένοντος εἰς τὴν αἵρεσιν τοῦ Filioque Φραγκίσκου στερεῖται κάθε σημασίας καὶ οὐδεμίαν τιμὴν περιποιεῖ. Ἔχω, ἄλλωστε, αὐθεντικήν, βάσιμον, πληροφορίαν ὅτι εἰς ὅλες τὶς ἐπαφὲς καὶ συζητήσεις μετὰ τῶν Δυτικῶν οὐδὲ νύξις γίνεται τῶν διαφορῶν καὶ τῶν ἀποκλίσεων ἀπὸ τῆς ὀρθῆς Πίστεως. Ἀγαπολογίες καὶ τὰ τοιαῦτα. Καὶ κατάληξις: Τὰ κατορθώματα τοῦ Κολυμπαρίου. Αἱρετικοὶ καὶ Σχισματικοί, ὅλοι συνεορτάζοντες. Προφανὲς ἀστόχημα Πίστεως.

  Ὁ Κύριός μας εἶναι βέβαιον, τί τὸ ἁπλούστερον, ὅτι, ὡς Γαλιλαῖος, ὡμίλει τὴν Ἑλληνικὴν (Μητροπολίτου Μεθοδίου Φούγια), ἂν καὶ ἠδύνατο νὰ ὁμιλῆ οἱανδήποτε γλῶσσαν.

  Αἱ πρὸ Χριστοῦ προφητεῖαι καὶ ἡ ὅλη Παλαιὰ Διαθήκη ἔχουν καταστῆ ἑλληνικὰ κείμενα καὶ ὡς τοιαῦτα διεσώθησαν μὲ τὴν ἐπὶ Πτολεμαίου μετάφρασιν τῶν ἑβδομήκοντα καὶ ἐκ τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης ἔχουν διαδοθῆ παγκοσμίως. Οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες, αἱ Σύνοδοι, Οἰκουμενικαὶ καὶ Τοπικαί, χρησιμοποιοῦν ἀποκλειστικῶς τὴν Ἑλληνικὴν Γλῶσσαν. Τὰ τρία Πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα ἔχουν Ἕλληνας Ἱεράρχας, ὡς Πατριάρχας, καὶ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἀντιοχείας Ἰωάννης εἶναι βαθὺς γνώστης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης καὶ δι’ αὐτῆς τῆς Ἑλληνορθόδοξου Θεολογίας. Τὰ ἔχω ἐπισκεφθῆ καὶ τὰ τέσσαρα, παρασχὼν εἴς τινα τούτων καὶ πᾶσαν κατὰ περίπτωσιν αἰτηθεῖσαν βοήθειαν ἢ συμπαράστασιν. Δὲν ἀγνοῶ βεβαίως, τὸ πόσον ἐπροβλημάτισαν τοὺς Πατέρες τῶν πρώτων αἰώνων αἱ ἀνθρωποκεντρικαί, καὶ μόνον, ἀπόψεις τῶν μεγάλων Ἑλλήνων Σοφῶν, εἰς τοὺς ὁποίους οἱ διάφοροι αἱρετίζοντες ἀνεζήτησαν λογικὰ ἐπιχειρήματα εἰς θέματα καταυγαζόμενα καὶ ἐλαυνόμενα μόνον ἀπὸ τὴν Πίστιν εἰς τὸν ἕνα Θεόν. Τελικῶς πάντα ὑπερεκεράσθησαν.

2. Σημαντικόν, ὅμως, στοιχεῖον εἶναι ἡ βαθύτατα προβληματικὴ εἰκόνα τῆς τελούσης ἐν αἰχμαλωσίᾳ, ἐξωτερικῶς καὶ ἐσωτερικῶς, Ὀρθοδοξίας εἰς τὸ Ἑλληνικὸν Κράτος, τὸ καὶ ἐξ ὀλιγοπιστίας του θλιβερὸν κατάλοιπον μίας πολυαιωνίου κοσμοκρατορίας, κυρίως διότι ἡ μὲν πολιτικὴ ἡγεσία στερεῖται χριστιανικῆς παιδείας, ἡ δὲ Διοικοῦσα Ἐκκλησία προτιμᾶ νὰ σιωπᾶ καὶ νὰ ἀνέχεται, περὶ ἄλλα τυρβάζουσα ἐν θλιβερᾷ σιωπῇ! Ἡ ἰδιοπροσωπία καὶ ἡ ἰδιοσυστασία τοῦ Ἕλληνος ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τῆς Ἰλιάδος καὶ τῶν Ἡσιοδείων «ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ» εἶναι συνυφασμένη μὲ τὸ θεῖον καὶ ἀρρήκτως συνδεδεμένη μετ’ αὐτοῦ. Ἄλλωστε, ἐν παρόδῳ εἰρήσθῳ, τὸ Ἑλληνικὸν γένος διακρίνει καὶ κοσμεῖ ἀνέκαθεν, τὸ ὅμαιμον, τὸ ὁμόθρησκον καὶ τὸ ὁμόγλωσσον. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ μετὰ τὴν Σάρκωσιν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ὑψίστου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Θὰ ἠδυνάμην νὰ παραθέσω ἀριθμητὸν ἀριθμὸν ἀποδείξεων τοῦ κοινῶς ἀποδεκτοῦ δεδομένου τούτου. Θὰ ἀρκεσθῶ ἐνδεικτικῶς ὅλως, μετὰ τὴν Ἰλιάδα, τὴν Ἀντιγόνην τοῦ Σοφοκλέους καὶ τὸν Προμηθέα Δεσμώτην τοῦ Αἰσχύλου, στοὺς Ἐπινίκους τοῦ Πινδάρου, πρώτην μορφὴν κατὰ παραγγελίαν ποιήσεως. Ἐκ τῶν τριάκοντα κατὰ μέσον ὅρον, περίπου, στίχων ἑκάστου τούτων οἱ πρῶτοι, περίπου 8-10, ἀναφέρονται εἰς τοὺς εὐδοκήσαντας τῷ ἀθλητῇ Θεούς, οἱ ἑπτὰ περίπου εἰς τὴν οἰκογένειαν τοῦ νικητοῦ καὶ μόλις οἱ τελευταῖοι 12-13 ἀναφέρονται εἰς τὸν νικητὴν Ὀλυμπιονίκην κ.λπ. Ἐμπεριστατωμένην ἀνάλυσιν καὶ τεκμηρίωσιν προσ­φέρει ἡ ἀπὸ τοῦ 2007 ἀνάπτυξις τοῦ ὅλου θέματος ὑπὸ τοῦ Χριστιανοῦ ἐπιστήμονος Καθηγητοῦ Θεολόγου Νικ. Χαρακάκου, ὅπου καὶ πλῆθος παραπομπῶν Ἑλληνικῆς καὶ ἀλλοδαπῆς βιβλιογραφίας. Λακτίζουν, λοιπόν, πρὸς κέντρα, ἀσχημονοῦν καὶ ματαιοπονοῦν ὅσοι ἀγνοοῦν τὸ «θρῆσκον» τῶν Ἑλλήνων καὶ πολὺ περισσότερον, ὅσοι τὸ μάχονται, ὡς ἄλλοι Δὸν Κιχῶται κατὰ Ἀνεμομύλων, ὡς ἔπραξεν ἐσχάτως ἡ «δεξιὰ» Κυβέρνησις τῶν ἀθρήσκων, καταλύοντας τὸ εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος Σύνταγμα καὶ εἰδικότερον τὰ ἄρθρα 2 παρ. 1, 3, 13 παρ. 1 16 παρ. 1 καὶ 21 παρ. 1 καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν καὶ μὲ τὸν ἀποτρόπαιον γάμον τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ τὴν ὑποταγὴν εἰς τὴν ἀποτροπαίαν woke ἀτζέντα (τῶν ἀφυπνισμένων!!) ἐναντίον ρητῶν Ἱερῶν Κανόνων ἀλλὰ καὶ τοῦ ἄρθρου 293 τῆς νομοθεσίας τοῦ Σόλωνος. Διὰ τὴν μετὰ Χριστὸν δισχιλιετίαν πλεῖστοι τόμοι δὲν θὰ ἦσαν ἐπαρκεῖς, διὰ νὰ καταγράψουν τὴν ἀκράδαντον πίστιν τοῦ Γένους εἰς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν του (Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικήν), δηλαδὴ τὴν Ὀρθοδοξίαν, διότι πᾶν ὅ,τι ἄλλο ἴσως εἶναι ὁμολογία, κοινότης, αἵρεσις, σχίσμα κ.λ.π. ἀλλὰ Ἐκκλησία Χριστοῦ δὲν εἶναι. Καὶ ὅσοι τὸ παραβλέπουν παραβιάζουν αὐθαιρέτως τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως καὶ ἐν ὥρᾳ κρίσεως θὰ τύχουν τῆς δεούσης μισθαποδοσίας, ὅπως καὶ κάθε παραβιάζων, ὡς γίνεται μὲ ἐνοχλητικὴν δημοσίαν ἐπανάληψιν, τὸν Μ.Ε. Ἱερὸν Ἀποστολικὸν Κανόνα, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖον: «Ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον καθαιρείσθω, τί δὲ πλέον πράξας ἀφοριζέσθω».

  Αὐτὰ γιὰ τὶς γλυκανάλατες ἀγαπολογίες καὶ τὶς ἀσύστολες συλλειτουργίες. Πρὸς τὸ παρὸν ἀνεκόπησαν δι’ ἄνωθεν ἐπεμβάσεως.

3. Ἀπὸ τῆς πλευρᾶς αὐτῆς πρέπει νὰ ἐπισημανθῆ ἐμφαντικῶς ἡ τραγικὴ ἀποτυχία τῆς συνάξεως τῶν ΠΡΩΤΩΝ τῶν ἐννέα ἐκ τῶν 14 Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν (ἡ Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία δὲν ἔχει ΠΡΩΤΟΝ), ἀλλὰ πληρεξούσιον τοῦ Πρώτου, τῆς Ἱ.Σ.Ἱ) Ἀντὶ τῆς ἐπιδείξεως τοῦ προσήκοντος καὶ ἐπιβεβλημένου, θείᾳ συνάρσει, Ὀρθοδόξου Πνεύματος διὰ τῆς ἀναγνωρίσεως ὡς μόνης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου «ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ», ἐδέχθη, κατ’ αἱρετικὴν κρίσιν, ὡς Ἐκκλησίες τὸν Παπισμὸν (τὸν ὀλετήρα τῆς Πίστεώς μας), τοὺς διαμαρτυρομένους, τοὺς Μονοφυσίτες, Ἀρμενίους, Ἰεχωβάδες, Οὐνίτες, Οἰκουμενιστὰς καὶ εἴ τι ἄλλον σαπρὸν ἀνεδύθη ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν πρωτόγνωρον, ἀπαράδεκτον, ἀπόφασιν τῆς Συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου.
4. Ἐναντίον, ὅμως, τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Κυρίου μας καὶ κατὰ περιφρόνησιν τῶν διεπόντων τὴν ΜΙΑΝ Ἐκκλησίαν Του Ἱερῶν Κανόνων: α) τοῦ ΛΔ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἔχοντος ἐπὶ λέξει ὡς κάτωθι: «Τοὺς Ἐπισκόπους ἑκάστου Ἔθνους εἰδέναι χρή ἕκαστος τὸν ἐν αὐτοῖς Πρῶτον καὶ ἡγεῖσθαι αὐτὸν ὡς κεφαλήν, καὶ μηδὲν τι πράττειν περιττὸν ἄνευ τῆς ἐκείνου γνώμης, μόνα δὲ πράττειν ἑκάστης, ὅσα τῇ αὐτοῦ παροικίᾳ ἐπιβάλλει, καὶ ταῖς ὑπ’ αὐτὴν χώραις. Ἀλλὰ μηδὲ ἐκεῖνος ἄνευ τῆς πάντων γνώμης ποιείτω τι. Οὕτω γὰρ ὁμόνοια ἔσται, καὶ δοξασθήσεται ὁ Θεὸς διὰ Κυρίου ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον πνεῦμα». Καί, βεβαίως, ὁ Κανὼν ἐννοεῖ ΠΡΩΤΟΝ ἕνα πρόσωπον καὶ ὄχι δώδεκα, ὡς ἔχει καταντήσει ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μὲ πρῶτον τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας. Τὸ ἔχειν τὸν Πρῶτον ἀποτελεῖ τὴν βάσιν καὶ τὴν πεμπτουσίαν τοῦ Μητροπολιτικοῦ καὶ συνοδικοῦ συστήματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Τὸ εὐγενὲς Γένος τῶν Ἑλλήνων πρέπει νὰ ἔχει Ἕλληνα ἐν Ἀθήναις Πατριάρχην Πρῶτον. Καὶ ὄχι συλλογικὸν ὄργανον (Ι.Σ.Ι ἢ Δ.Ι.Σ)

   β) τοῦ ΙΖ τῆς ἐν Χαλκηδόνι Βιθυνίας (451 μ.Χ.) Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καθ’ ὅν: «Εἰ δὲ καί τις ἐκ βασιλικῆς ἐξουσίας ἐκαινίσθη πόλις, ἢ αὖθις καινισθείη, τοῖς πολιτικοῖς καὶ δημοσίοις τύποις, καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν παροικιῶν ἡ τάξις ἀκολουθείτω» γ) Ἡ ἐν Τρούλλῳ τὸ 691 συνελθοῦσα Ἕκτη Οἰκουμενικὴ Σύν­οδος, δηλαδὴ 240 ἔτη μετὰ τὴν προρρηθεῖσαν Δ’, ἐπιμόνως ἐπαναλαμβάνει τὸν ἄνω σημαντικὸν διὰ τὴν εὐρυθμίαν καὶ εὐαρμοστίαν τῆς λειτουργίας τῆς Ἐκκλησίας στὰ πλαίσια κοσμικῆς κρατικῆς ἐξουσίας Ἱερὸν ὑπ’ ἀριθμ. ΛΗ Κανόνα αὐτῆς, καθ’ ὅν: «Τὸν ἐκ τῶν Πατέρων ἡμῶν τεθέντα Κανόνα, καὶ ἡμεῖς παραφυλάττομεν τὸν οὕτω διαγορεύοντα, εἴ τις ἐκ Βασιλικῆς ἐξουσίας ἐκαινίσθη πόλις, ἢ αὖθις καινισθείση, τοῖς πολιτικοῖς καὶ δημοσίοις τύποις, καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων ἡ τάξις ἀκολουθείτω». Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον κακομεταχειρίζεται τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, καθ’ ἥν στιγμὴν πᾶς Ὀρθόδοξος ἀναγνωρίζει τὴν Ἑλληνικὴν Ἐκκλησίαν μήτραν καὶ ἀπαρασάλευτον θεμέλιον καὶ ἔκφρασιν τῆς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδοξίας. Ἀνεξαρτήτως δὲ καὶ πέραν οἱασδήποτε καλλιλογίας τὸ Πατριαρχεῖον Κων/λεως κρατεῖ εἰς ὅλως μειονεκτικὴν καὶ μὴ προσ­ήκουσαν θέσιν τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Ἀφ’ ἑνὸς δὲν καθιστᾶ καὶ δὲν ἀναγνωρίζει Πρῶτον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀνακηρυσσόμενον εἰς Πατριάρχην τῆς Ἑλλάδος, καὶ ἀφ’ ἑτέρου καταδιαιρεῖ αὐτήν, καί, μὲ ἀνυψοῦντας διεκδικητικῶς θρασεῖαν κεφαλὴν ἀπὸ Βορρᾶ Ἐθνικοὺς κινδύνους, ἐπιδεικνύει περιφρόνησιν καὶ πρὸς τὴν κατ’ ἐπιταγὴν τῶν ἄνω Ἱερῶν Κανόνων διατυπωθεῖσαν ἀρχὴν ὑπὸ τοῦ Μεγάλου καὶ Ἱεροῦ Φωτίου καθ’ ἥν: «Εἴωθεν τὰ θρησκευτικὰ τοῖς πολιτικοῖς συμμεταβάλλεσθαι». Καὶ μάλιστα ὅταν εἶναι κοινῶς γνωστὸν ὅτι μὲ τὴν διατυπωθεῖσαν αὐτὴν ἀρχὴν ὁ Μέγας Φώτιος, συν­εχίζων καὶ μορφοποιῶν ἀνακαινισθὲν πρὸ αὐτοῦ πολιτικῶς τὸ θέμα Πατριάρχου τῆς Δύσεως (Πάπα), ἀπέσπασε τὸ Ἰλλυρικὸν ἀπὸ τὸν Πατριάρχην τῆς Δύσεως, ὅπου ὁ ἀγράμματος Γερμανὸς Καρλομάγνος διέσπασε τὸ unum imperium καὶ unum religium, ποὺ κατέλιπεν ὁ Μέγας καὶ Ἅγιος Κωνσταντῖνος, καὶ εἶχε δημιουργήσει «Das heilige romische Reich der Deutshen Nation». Ἀντιπαρέθησεν ὁ Καρλομάγνος τὴν αὐτοκρατορίαν τῆς Δυτικῆς Γερμανικῆς Ἐθνότητος πρὸς τὴν Ἀνατολικὴν Ἑλληνικὴν Ὀρθόδοξον τοιαύτην. Ἀπὸ τότε τὰ παντοῖα Παπικὰ μορφώματα διέσπασαν διὰ σχισμάτων καὶ ἀναιδῶν προκλήσεων, βασανιστικῶν τῶν μετασχόντων τῆς Φλωρεντίας-Φερράρας Βυζαντινῶν ἐκπροσώπων καὶ τὸ καταλειφθὲν Unum Religium ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου διὰ τῶν ἀγραμμάτων καί, ὡσεὶ πολιτικῶν διοικητικῶν ἀξιωματούχων διοριζομένων «Ἐπισκόπων» εἰς τὴν οὐσίαν ἀποχριστιανισμένην πλέον περιοχὴν τῆς Δύσεως, μὲ τὴν ὁποίαν οὐδεὶς ψυχικὸς σύνδεσμος τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὑπάρχει, ἐνῶ περισσεύει ἡ συγκεκαλυμμένη ἐχθρότης μὲ Γότθους, Ὀστρογότθους, Βησιγότθους, Βανδάλους, Φράγκους, Γερμανούς, Καταλανοὺς καὶ λοιποὺς Ἐκκλησιομάχους Μασόνους, illuminati κ.λπ. κ.λπ. Ἐφ’ ᾧ καὶ τὸ «ἀνήκομεν εἰς τὴν Δύσιν» συνιστᾶ μοναδικὸν καὶ ἀπερίγραπτον, ἐξ ἀγνοίας, βδέλυγμα ἠθικῆς καὶ ἐθνικῆς ἀπερημώσεως. Πᾶς Ἕλλην Ὀρθόδοξος ἀπορρίπτει τοῦτο. Εἴμεθα ἡ καθ’ ἡμᾶς πνευματικὴ Ὀρθόδοξος Ἀνατολή. Καὶ μόνον.

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

1.  Σήμερον ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, μὴ ἔχουσα θεσμοθετημένον ὑπὸ τοῦ τόμου τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς Αὐτοκεφαλίας Πρῶτον, οἷος ἀσφαλῶς δὲν εἶναι ὁ ὀνομασθεὶς αὐθαιρέτως Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος τὸ 1923 Μητροπολίτης Ἀθηνῶν, ἔχει ὡς Πρῶτον τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας, τῆς ὁποίας προεδρεύει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν.
2. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι κατακερματισμένη εἰς ἑπτὰ «τμήματα».

α) Τὴν «αὐτοκέφαλον» Ἐκκλησίαν, μέχρι Θεσσαλίας-Ἄρτας καὶ τινων χωρίων τῆς Μητροπόλεως Ἰωαννίνων β) Τὶς ἀνεξηγήτως ΝΕΕΣ ΧΩΡΕΣ (Ἤπειρος, Μακεδονία, Θράκη ἀπὸ τοῦ 1928) γ) Τὴν ἡμιαυτόνομον ἔναντι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἐκκλησίαν τῆς Κρήτης ἀπὸ τοῦ 1905 μὲ χωριστὴν Σύνοδον δ) Τὶς νήσους τοῦ Βορείου Αἰγαίου ἀπὸ 1928 ε)Τὴν Δωδεκάνησον ἀπὸ τοῦ 1948, ἀποξενωμένην ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα στ) Τὸ Ἅγιον Ὄρος ἀπὸ τοῦ 1927 (Σύνταγμα, ἄρθρο 105) καὶ ζ) Τὴν νῆσον Πάτμον. Ζητεῖται λοιπόν, ὁ Πρῶτος τῆς Ἑνιαίας Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διότι εἶναι, λυποῦμαι βαθύτατα, ἐμπαικτικὸς ὁ τίτλος τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν ὄχι ὡς Πατριάρχου τῆς Ἑλλάδος, ἀλλ’ ὡς Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος λόγῳ τῆς ἰδιότητος ὡς Προέδρου συλλογικοῦ ὀργάνου, Νομικοῦ προσώπου, ἤτοι τῆς Ι.Σ.Ι. ἢ τῆς Δ.Ι.Σ.!! Καὶ αὐτὰ ὅλα πρέπει τὸ ταχύτερον νὰ λάβουν τέλος, διὰ νὰ ἀναδειχθῆ ὁ πρωτεύων καὶ ἑνοποιητικὸς τῆς ὅλης Ὀρθοδοξίας ρόλος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, μόνης δυναμένης νὰ ἐμπνεύση καὶ λειτουργήση σωστικῶς διὰ τὴν βαλλομένην Πίστιν πανορθοδόξως.

2. Ἄνευ ἑτέρου καὶ τάχιστα θὰ πρέπει νὰ τροποποιηθῆ ὁ ν. Σ. καὶ ΣΑ/1852 ὡς πρὸς τὸ Αὐτοδιοίκητον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, νὰ ἀναγορευθῆ εἰς Πρῶτον αὐτῆς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, προαγόμενος εἰς Πατριάρχην τῆς Ἑλλάδος, ὅλης ἀνεξαιρέτως, μηδὲ τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐξαιρουμένου, καλουμένου, συννόμως καὶ ὀρθοδόξως καὶ τοῦ Πατριάρχου νὰ συν­αινέση εἰς τοῦτο.

 Νὰ τροποποιηθῆ ὁ ν. 3615/10 Ἰουλίου 1928 καὶ ἐν συνεννοήσει μετὰ τοῦ Πατριάρχου, νὰ καταργηθῆ ἡ «καιρικῶς», καὶ κατὰ πρόσφατον εἰς Κιλκὶς Πατριαρχικὴν δήλωσιν, προσωρινοῦ δηλαδὴ χαρακτῆρος, ἐπακολουθήσασα Συνοδικὴ Πατριαρχικὴ Πρᾶξις ὑπ’ ἀριθμ. 4 τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 1928, συγκαταργουμένης αὐτοθρόως καὶ τῆς ἐννοίας «Μητροπόλεις Νέων Χωρῶν». Ἐν προκειμένῳ ἀναδύεται σαφὴς ὁ κίνδυνος προβλημάτων μὲ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς θρασύτατα ἀποκληθείσης ἀπὸ Κων. Μητσοτάκη καὶ Τσίπρα Βορείου Μακεδονίας (ἀποφεύγω, λεπτομερείας, πρὸς τὸ παρόν).

  Μετὰ τὸ ἀσυγχώρητον ἔγκλημα τοῦ δικαιώσαντος τοὺς συμμορίτες τοῦ 1946-1949 ὀλιγογράμματου τέως Πρωθυπουργοῦ μας, θητεύουσα, ἡ Ἐκκλησία τῶν Σκοπίων (αὐτοκέφαλος ἤδη μὲ προκλητικὸν ἀνθελληνικὸν τίτλον) ὡς ἐξάρτημα τοῦ Κράτους, εἰς τὸν ποικίλον ἀλυτρωτισμόν, θὰ σπεύση νὰ ζητήση «ἑνοποίησιν» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βορείου Μακεδονίας μὲ τὶς ὑπὸ τὸν ἀπρόβλεπτον καὶ ποικίλως ἐπηρεαζόμενον, μετὰ τὴν τραγικὴν τροπὴν τῆς Οὐκρανίας, Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην, ἀφοῦ εἰς αὐτὸν ὑπάγεται καὶ ἡ Βόρεια Μακεδονία καὶ ἡ «Βόρειος Ἑλλάδα», δηλαδὴ ἡ Μακεδονία μας, ἡ ὁποία, ἐνῶ εἶναι μία καὶ μόνη, ἐστερήθη ὀνοματολογικῶς τῆς μοναδικότητος ὑπὸ τὴν κατεύθυνσιν τῶν Δημοκρατικῶν Ἀμερικανῶν (Μποὺς κ.λπ.) καὶ τῶν ἀείποτε ἐχθρῶν τῆς Ἑλλάδος Γερμανῶν μὲ τὸν Κων. Μητσοτάκην νὰ ἀποφαίνεται ἀναισχύντως ὅτι σὲ «δέκα χρόνια θὰ ξεχασθῆ». Ἀπαιτεῖται Ἑλληνορθόδοξον ἀγωνιστικὸν πνεῦμα. Ὑπάρχουν πολλοὶ ἐχθροί.

  Ἡ λύσις τοῦ προβλήματος αὐτοῦ κατεπείγει, ἰδίως μεθ’ ὅσα ἠκολούθησαν τὴν 15ετίαν (1913-1928) ἀνεπίτρεπτα «παζαρέματα» μεταξὺ τῆς συντετριμμένης Ἑλλάδος καὶ τοῦ Πατριαρχείου, τὰ ὁποῖα ἦσαν συνέχεια ὁμοίων ἀνεπιτρέπτων ἐνεργειῶν τοῦ Ἰωακεὶμ τοῦ Γ΄ ἔναντι τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία εἶχε παραλάβει ἐλευθέραν τὴν Θεσσαλίαν, τὴν Ἄρταν καὶ 27 χωρία τῶν Ἰωαννίνων μὲ τὸ ἄρθρο 24 τῆς Συνθήκης τοῦ Βερολίνου τοῦ 1877 καὶ κατώρθωσε νὰ παραλάβη τὴν περιοχὴν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὕστερα ἀπὸ ἀκατανόμαστα παζαρέματα, μόλις τὸ 1884, ἀφοῦ ὁ Χαρ. Τρικούπης ἀπέστειλε τὸ 1884 εἰς Κων/λην τὸν ἐκ ταύτης καταγόμενον Μεγάλον Ἱστορικόν μας Κωνσταντῖνο Παπαρηγόπουλον, ὁ ὁποῖος ἀπείλησε τὸν Πατριάρχην ὅτι ἂν καθυστερήση περαιτέρω ἡ παραχώρησις τῆς Θεσσαλίας στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τὸ Ἑλληνικὸν Κράτος «θὰ δράσει ἀναλόγως, αὐτοβούλως». Δυστυχῶς, Τρικούπης δὲν εὑρέθη ἔκτοτε.

3. Ἤδη ὁ Πατριάρχης διὰ τοῦ ἄρθρου 107 τοῦ Συντάγματος τοῦ 1925 εἶχεν ἐξασφαλίσει ὑπὲρ ἑαυτοῦ διὰ πρώτην φορὰν τὴν «πνευματικὴν ἐποπτείαν καὶ κηδεμονίαν» τοῦ κορυφαίου Ὀρθοδόξου Κάστρου, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τὸ ὁποῖον μέχρι τοῦ 14ου αἰῶνος ὑπήγετο εἰς τὸν Αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντίου καὶ ἐν συνεχείᾳ μὲ Σιγίλιον τοῦ 1362 τοῦ Πατριάρχου Θεοφίλου ὑπήχθη πνευματικῶς εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Ἱερισσοῦ καὶ Ἁγίου Ὄρους. Ὅταν ὑπάρξη κυβέρνησις ἀξία τοῦ ὀνόματος, θὰ πρέπει νὰ ζητήση τὴν ἄμεσον κατάργησιν τοῦ ἄρθρου 105 τοῦ σημερινοῦ Συντάγματος, ἀντιγραφῆς τοῦ ἄρθρου 107 τοῦ 1925. Σήμερα τὸ Ἅγιον Ὄρος ταλανίζεται παντοιοτρόπως. Καὶ κινδυνεύει. Ἀκόμη καὶ ὁ ἄλλοτε γεραρὸς Σύλλογος «ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ» τελεῖ ἐν ὑπνώσει. Παρακολουθῶ λίαν ἀνήσυχος τὰ πλεῖστα τεκταινόμενα.

  Ὁ Ὀρθόδοξος Τύπος πληροφορεῖ ἐγκαίρως καὶ ἐγκύρως. Ἂς ἀκουσθῆ.

4. Γενικότερον ἡ σύμπασα Ὀρθοδοξία στὸ σύνολόν της εὑρίσκεται πρὸ τῶν πυλῶν εὐρείας διασπάσεως. Τὸ Σχίσμα δὲν διαφοροποιεῖται κατ’ ἀποτέλεσμα καὶ συνέπειες ἀπὸ τὴν αἵρεσιν, ὅπως ἐξ ἴσου ἐπικίνδυνον εἶναι τὸ κοινωνεῖν ἀκοινωνήτοις. Καὶ ὑπὸ τὶς τρεῖς αὐτὲς μορφές, διαφοροποιούμενες μόνον κατὰ ἔντασίν του εἰς τὴν ρῆξιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος, εἶναι παροῦσαι καὶ ἀμέσως κινδυνώδεις, κραδαίνουσαι τὴν ἰδίαν ἀπειλήν, τὴν διάσπασιν τῆς Ἐκκλησίας. Μὴ ὑπερτιμᾶται ἡ μία ἔναντι τῆς ἄλλης. Εἶναι λάθος. Καραδοκεῖ ὁ ἀρχικὸς πρόξενος καὶ διηνεκής, ἀδυσώπητος ἔκτοτε, καὶ ἐπὶ πολλοὺς αἰῶνας «ἀλάθητος», (τρομάρα του), πρώην Πατριάρχης τῆς Δύσεως καὶ ἤδη ἐπικεφαλῆς πάσης αἱρέσεως καὶ σχισματικῆς συμπεριφορᾶς, ποντίφηξ τῆς Ρώμης, ὁ καταφρονητὴς τοῦ Δόγματος.
5. Ἀπὸ τῆς συνάξεως τῶν Προϊσταμένων μερικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τὴν Κρήτην, πληθυσμιακῶς ὑστερουσῶν πολύ, ἔναντι τοῦ Ὀρθοδόξου Συνόλου, ἔχει ἀνακύψει ἕνας διαρκής σάλος στὶς ψυχὲς τῶν πράγματι ἐνδιαφερομένων καὶ βιούντων τὴν πρὸς τὸν Σαρκωθέντα Μονογενῆ Υἱὸν τοῦ Θεοῦ Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ἀληθῆ πίστιν, ὅπως αὐτὴ κατὰ διδαχάς τῶν Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Πατέρων, τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων καὶ τὴν Ἱερὰν Παράδοσιν περιῆλθεν εἰς ἡμᾶς ὡς λόγος καὶ διδασκαλία τοῦ ἰδίου τοῦ Σαρκωθέντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ ὡς βίωση καὶ διδαχὴ τῶν Ἀποστόλων, καὶ τῶν Πατέρων διὰ τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων, αἵτινες, ἅπασαι ἀνεξαιρέτως, ἐμπέδωσαν τὴν ἀληθῆ πίστιν καὶ τὸ ἀληθὲς δόγμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, δοθέντος ὅτι κατὰ τὸν Ἅγιον Μάξιμον τόν Ὁμολογητὴν «Ἐκείνας οἶδεν Ἁγίας καὶ ἐγκρίτους Συν­όδους ὁ εὐσεβὴς τῆς Ἐκκλησίας Κανών, αἷς ὀρθότης δογμάτων ἔκρινεν» Ἄλλοις λόγοις, οὐκ ἔστιν Ἁγία καὶ Ἔγκριτος Σύνοδος πᾶσα μὴ περὶ τὸ δόγμα ἀσχολουμένη καὶ ἀποφαινομένη. Ἡ ἐν Κρήτῃ Σύναξις οὐδὲ μνείαν ἔκαμε τοῦ Δόγματος, ἀντίθετοι καταφανῶς τοῦ ὁποίου δόγματος εἶναι ὁ Παπισμός, ὁ Ἀγγλικανισμός, αἱ πάμπολαι Διαμαρτυρήσεις, Κόπται, Μονοφυσῖται καὶ λοιποί, τοὺς ὁποίους ὅλους ἡ ἐν Κρήτῃ σύναξις ἐδέχθη ὡς χριστιανικὲς Ἐκκλησίες ἢ Ὁμολογίες ἐναντίον τοῦ ἀκαταλύτου Συμβόλου τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖον δέχεται μόνον Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, δηλαδὴ τὴν Ὀρθοδοξίαν.
6. Ἡ προσπάθεια τοῦ ἔχοντος ὡς ἀρχηγὸν τὸν Τσίπραν ἀθέου ΣΥΡΙΖΑ, ὡς κληρονόμου καὶ τέκνου τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος Ἐσωτερικοῦ, νὰ ἀνατρέψει τὴν Ἱστορίαν χιλιετηρίδων τοῦ Ἑλληνισμοῦ, νὰ διαστρέψει ἀνιάτως τὴν ἰδιοπροσωπίαν τοῦ Ἕλληνος ἀπὸ τοῦ Ὁμήρου μέχρι σήμερον, καὶ νὰ καταστήση τὸ Ἑλληνικὸν Κράτος ἄθρησκον, εἰς τὴν ὁποίαν κίνησιν σιωπηρῶς εὐθυγραμμίσθη καὶ ὁ Κων. Μητσοτάκης, μὲ διαλάμποντα ἤδη τὸν υἱόν του, πρέπει τάχιστα, κυρίως αὐτή, νὰ ἀποδοκιμασθῆ ὑπὸ τοῦ συνόλου τῶν ὀρθοφρονούντων Ἑλλήνων, διότι ἡ τυχὸν ἐπιτυχία εἰς τοῦτο ἀντιστρατεύεται εὐθέως καὶ συντρίβει τὴν Ἰδιοπροσωπίαν καὶ ἰδιοσυστασίαν τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους διὰ μέσου τῶν αἰώνων, καὶ πρὸ καὶ μετὰ τὸ 325 μ.Χ., καὶ θὰ ἀποτελέση τὸν προάγγελον ἀσφαλοῦς, ριζικῆς, γενικευμένης ἀνατροπῆς τῆς πολιτικῆς ὑποστάσεως τῆς Ἑλλάδος, ἐὰν παύση νὰ ἰσχύη καὶ νὰ κυριαρχῆ τὸ πληττόμενον ὑπὸ τῆς πλημμυρίδος τῶν «μεταναστῶν» εἰσβολέων, ὅμαιμον καὶ τὸ ὁμόθρηστον. Τὸ ἀσφαλέστερον δεῖγμα, καὶ ἴσως προάγγελον ἄλλων ὁμοίων συμφορῶν, τούτου εἶναι ἡ Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, ὅπου τὸ μεῖγμα Βουλγάρων, Σέρβων καὶ Ἀλβανῶν, Ρομά, Βουλγαροφώνων καὶ Ρουμανοφόνων Βλάχων παρίστανται ἀναιδῶς εἰς τὰ ὄμματα τῶν ἀνιστορήτων καὶ ἀνθελλήνων πολιτικῶν τῆς Δύσεως, μερίμνῃ καὶ προστασίᾳ τῆς ἀείποτε ἀνθελληνικῆς Γερμανίας, μὴ ἀποχωριζομένης ποτὲ τὸν Drank nach Osten καὶ τῆς ἀκρίτως δρώσης Ἀμερικῆς ὡς δῆθεν Μακεδόνες, δηλαδὴ Ἕλληνες, χωρὶς οὔτε ἡ Σύμβασις τοῦ Λονδίνου καὶ τοῦ Βουκουρεστίου νὰ μνημονεύη τὴν περιοχήν τους ὡς Μακεδονίαν, ὅπως ἰσχύει καὶ διὰ τὴν ἀπογραφὴν τοῦ Χιλμή Πασᾶ τοῦ 1905, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἀσφαλέστατον ἀποδεικτικὸν μέσον καὶ τὴν ὁποίαν ὀφείλουν νὰ γνωρίζουν οἱ Ἕλληνες, ὡς τὴν ἔχω καταγράψει πλήρως εἰς τὴν Ἑλληνόφρονα ΕΣΤΙΑ καὶ εἰς τὸ σχετικὸν πόνημά μου ἀπὸ τοῦ 1988.

 Εἶναι πράγματι ἕνα θέμα, ποὺ δημιουργεῖ ἔκστασιν καὶ ὀργήν, τὸ πῶς ὁ Τσίπρας, ὡς ὄργανον γνωστῶν ξένων δυνάμεων, καὶ ὁ ἐθνικὸς «ζητιάνος» καὶ ἀδίστακτος πλαστογράφος Ζάεφ ἐδημιούργησαν ἕνα κράτος ὑπὸ τὸ ὄνομα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, χωρὶς νὰ κατοικῆ εἰς αὐτὸ οὐδεὶς Μακεδών, δοθέντος ὅτι Μακεδὼν ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων εἶναι μόνον Ἕλλην. Γνωρίζω, βεβαίως, ἐν πάσῃ λεπτομερείᾳ τὸ βδέλυγμα τοῦτο. Καὶ ὁ Παῦλος, κατ’ ὄναρ, ἐκλήθη νὰ διαπεραιωθῆ εἰς τὴν Μακεδονίαν, μόνην ἀμιγῶς καὶ μόνον Ἑλληνικήν. Ἀνάθεμα εἰς ὅσους τὴν ἐπρόδωσαν.

  Ὑπ’ αὐτὰς τὰ συνθήκας κανεὶς δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἀρνηθῆ αὔριο οἱ Τοῦρκοι νὰ θελήσουν νὰ ἀποκαλοῦνται Ἴωνες, ἐπειδὴ κατέχουν, κακῇ τῇ μοίρᾳ, συντρεχούσης τῆς ἠλιθιότητος τῶν Ἑλλήνων πολιτικῶν, ἐκ τῶν ὁποίων ἐξετελέσθησαν ἕξι, ἐνῶ ἔδει, συμπεριλαμβανομένου τοῦ Βενιζέλου, τουλάχιστον ἑπτά, τὴν Ἑλληνικὴν Ἀρχαίαν Ἰωνίαν. Ὁ Βενιζέλος ἐγνώριζε τὴν διακήρυξιν τοῦ Ἀμερικανοῦ Προέδρου Οὐίλσων τοῦ 1917 ὅτι ἡ Ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία δὲν θὰ διαλυθῆ, ἀλλὰ θὰ περιορισθῆ εἰς τὴν Ἀσίαν. Καὶ ὅμως ἐνήργησε ἀπόβασιν στὴν Σμύρνην, κατ’ ἐντολὴν Ἀγγλο-Γάλλων. Καὶ πολλὰ ἄλλα. Καὶ κατέστρεψε μοναδικῶς τὴν Ἑλλάδα, τιμώμενος ὅμως ὑπὸ τῶν ἀνιστορήτων Ἑλλήνων, τραπεὶς εἰς φυγὴν μετὰ τὶς ἐκλογὲς τοῦ 1920, τὶς ὁποῖες ἐνήργησε «διὰ νὰ τὶς χάση», κατὰ δήλωσιν τοῦ ἀειμνήστου κορυφαίου Ἕλληνος πολιτικοῦ Σπ. Μαρκεζίνη κατὰ συζήτησιν καὶ μὲ τὸν γράφοντα, ὡς ἡγετικοῦ στελέχους τῆς Π.Ε.Ν., κομματικῆς νεολαίας.

7. Δυστυχῶς, ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλλὰς ἐδηλητηριάσθη θανασίμως ἅμα τῇ ἱδρύσει της ὡς Κράτος μετὰ τὸν ἀγῶνα τῆς Ἀνεξαρτησίας καὶ τὴν δολοφονίαν τοῦ μεγάλου Ἕλληνος Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ Κυβερνήτου Ἰωάννου Καποδίστρια, ἐπειδὴ οὗτος διέταξε νὰ παύσουν οἱ Μαυρομιχαλαῖοι νὰ ἐκμεταλλεύωνται δι’ ἴδιον ὄφελος τὰ ἔσοδα τοῦ κρατικοῦ, πλέον, Τελωνείου τοῦ Οἰτύλου. Ἂς σημειωθῆ ἐδῶ πρὸς γνῶσιν τῶν Ἑλλήνων ὅτι ὁ Μέγας ἐκεῖνος Ἕλλην, καίτοι ἐπιφυλακτικὸς διὰ τὴν ἔναρξιν τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως λόγῳ ἀντιδράσεως τοῦ Metternich καὶ τοῦ ἀκολουθοῦντος αὐτόν, ὡσεὶ σκύλαξ, Τσάρου Ἀλεξάνδρου, ἀλλὰ μᾶλλον λελογισμένως, διὰ τὴν ἔναρξιν τοῦ Ἀγῶνος εἰς τὴν ἐπὶ δεκαετίας δυναστευομένην ὑπὸ Ἑλλήνων Ὀσπουδάρων Βλαχίαν καὶ τὴν ἀνάληψιν τῆς Ἡγεσίας τοῦ ἀγῶνος ἀπὸ τὸν μὴ διακρινόμενον διὰ τὴν εὐφυίαν καὶ τὰς ἡγετικάς του ἱκανότητας Ἀλέξανδρον Ὑψηλάντην, εἶχεν ὅμως βαθύτατα τὴν ἔγνοιαν τοῦ ἀγῶνος, πρᾶγμα ποὺ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ 1818 κατῆλθεν εἰς Κέρκυραν καὶ ἑώρτασε τὸ Πάσχα εἰς τὴν οἰκίαν του, μὲ καλεσμένον τὸν Θεόδωρον Κολοκοτρώνην, Ἀξιωματικόν τοῦ Ἀγγλικοῦ Στρατοῦ, μεθ’ οὗ ἐπὶ διήμερον συνεζήτησαν διεξοδικῶς τὸ Ἑλληνικὸν ζήτημα. Ἡ ζωή του καὶ ἡ θανή του κατέδειξαν τὴν καθαγιασμένην Ἑλληνικήν του ψυχήν.
8. Ἀπὸ τῆς ἐγκαταστάσεώς του εἰς Ἑλλάδα ὁ Γερμανὸς Ὄθων, ἀνατραφεὶς μὲ τὰ θρησκευτικὰ πομφολυγοπαφλάσματα τοῦ Λουθήρου, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ ἀπὸ τοῦ κακοῦ καὶ αἱρετικοῦ Παπισμοῦ ἐξέκλινε εἰς τὴν αὐτοθέωσίν του, εἶχε ἀναθέσει τὴν διεύθυνσιν καὶ διοίκησιν τῶν θρησκευτικῶν πραγμάτων τῶν Γερμανικῶν Κρατῶν εἰς τοὺς πολιτικοὺς ἄρχοντες τῆς Γερμανίας, ἐπεδίωξε νὰ μεταφέρη στὴν Ἑλλάδα καὶ διὰ τοῦ θεσμοῦ τῶν extra Ekklesiam μισιοναρίων του τὸ Γερμανικὸν σύστημα καὶ νὰ ἀναλάβη αὐτὸς τὴν Διοίκησιν τῆς Ἐκκλησίας, καταργήσας, unu actu, περίπου 400 Μοναστήρια, φυτώρια Ἁγιωσύνης, ἐν οἷς καὶ τὴν οἰκογενειακήν μου Ἱερὰν Μονὴν Ἁγίου Δημητρίου Ναυπακτίας (κτήτωρ Ἀθανάσιος Πελέκης, Μάιος 1804). Ὑπὸ τοιαύτας συνθήκας, μετὰ δύο καὶ πλέον δεκαετίες φαντασιοπληξίας τοῦ Κοραῆ καὶ τοῦ Θεοκλήτου Φαρμακίδη κατελήξαμε εἰς τὸ ἀκέφαλον-αὐτοκέφαλον τοῦ 1850, ἀφοῦ ἡ δῆθεν τοπικῶς κόλουρος αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, δὲν ἔχει ὡς πρῶτον κάποιον Ἱεράρχην, ἀλλὰ τὸ σύνολον τῶν Ἱεραρχῶν, ἤτοι Συλλογικὸν Πολυπρόσωπον Ὄργανον, δηλ. τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἤδη κατὰ τὸ ἥμισυ καὶ πλέον τῆς ἐκτάσεώς της τὸν Πατριάρχην, μὲ προεδρεύοντα αὐτῆς τὸν Μητροπολίτην Ἀθηνῶν καὶ ἐνεργοῦσαν διὰ τῆς μὴ προβλεπομένης εἰς τὸν Τόμον τῆς «Αὐτοκεφαλίας» Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου ὡς ἐσωτερικοῦ ὑπηρεσιακοῦ ὀργάνου. Καὶ ἤδη τὸ πολλαχῶς καὶ πολλαπλῶς προβληματικὸν Φανάριον εἰς τὴν σχισματικήν, ὅπως ἐπιεικῶς, ἀκραίας ἀντικανονικότητος περίπτωσιν τῆς Οὐκρανίας, ἐφαρμόζον τὸν συνιστῶντα, ὡς γνωστόν, αἵρεσιν ἀκραῖον ἐθνοφυλετισμόν, ὁ ἀρχηγὸς τῆς διασπάσεως τῆς Ὀρθοδοξίας Πατριάρχης Κων/λεως, ἀναγνωρίζει αὐτοκεφαλίαν εἰς τὴν οὐνιτικὴν ἀνορθόδοξον μερίδα τῆς Οὐκρανίας, σύμφωνα μὲ τὴν ἐπιθυμίαν τοῦ Οὐνίτου Ποροσένκο, ὅστις καὶ παρέλαβε προσωπικῶς τὸν Τόμον, ἄγνωστον ἀντὶ τίνος ἀνταλλάγματος, καὶ ἀναγνωρίζει Πρῶτον τὸν μέχρι χθὲς ἄγνωστον Ἐπιφάνιον, φρονῶν ὅτι ἑνοποιεῖ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Κράτους τῆς Οὐκρανίας, διὰ τῆς ἀναμίξεως Ὀρθοδόξων, Αἱρετικῶν, Σχισματικῶν, Οὐνιτῶν, ἀχειροτονήτων, ἐνῶ τὴν Ἑλλάδα, τὴν γεραρὰν δρῦν καὶ τροφὸν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀφήνει χωρὶς πρῶτον καὶ διεσπασμένην εἰς ἑπτὰ κομμάτια.

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΡΙΤΟΝ

1. Εἶναι προδήλως ἀντικανονικὴ ἡ ὅλη συμπεριφορὰ τοῦ Κων/λεως πρὸς τὴν Ἑλλάδα, διότι δὲν ἴσχυσε δι’ αὐτὴν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν της ὁ ΛΔ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖον «Τοὺς Ἐπισκόπους ἑκάστου Ἔθνους εἰδέναι χρή τὸν ἐν αὐτοῖς Πρῶτον καὶ ἡγεῖσθε αὐτὸν ὡς κεφαλήν, καὶ μηδὲν τι πράττειν περιττὸν ἄνευ τῆς ἐκείνου γνώμης μόνα δὲ πράττειν ἕκαστον, ὅσα τῇ αὐτοῦ παροικίᾳ ἐπιβάλλει, καὶ ταῖς ὑπ’ αὐτὴν χώραις. Ἀλλὰ μηδὲ ἐκεῖνος ἄνευ τῆς πάντων γνώμης ποιείτω τι. Οὕτω γὰρ ὁμόνοια ἔσται, καὶ δοξασθήσεται ὁ Θεὸς διὰ Κυρίου ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα».

Πρῶτος ἐδῶ εἶναι τὸ Συλλογικὸν Ὄργανον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Ἱεραρχῶν, ἡ ὁποία προεδρεύεται ἀπὸ τὸν Μητροπολίτην Ἀθηνῶν, εἰς τὸν ὁποῖον, ἐπινεύσει τοῦ Ἀρχιμασόνου Μελετίου Μεταξάκη, (ἐκλεκτοῦ τοῦ Ἐλ. Βενιζέλου) ἀπεδόθη διὰ τοῦ ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου ὁ μὴ προβλεπόμενος εἰς τὸν χορηγήσαντα τὴν αὐτοκεφαλίαν Τόμον τίτλος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος, ἵνα διὰ τῆς αὐθαιρέτου αὐτῆς «ἀναβαθμίσεως» καθιερωθῆ ἡ μεταβολὴ Ἡμερολογίου.

2. Πέραν τοῦ ἀπεράντου ἀνὰ τὴν ὑφήλιον πολλαπλασίου σφριγῶντος Ἑλληνισμοῦ, (Ἀμερική, Εὐρώπη, Αὐστραλία, Ἀφρικὴ) ὁ Ἐκκλησιαστικὸς Ἑλλαδισμὸς ἐντοπίζεται εἰς μέρος μόνον τοῦ Κράτους τῆς Ἑλλάδος, στὰ ὅρια τοῦ ὁποίου κεῖνται: α) τὸ ἀνεξαρτοποιηθὲν μέρος τὸ 1828, β) αἱ Ἰόνιοι νῆσαι ἀπὸ τοῦ 1865, γ) ἡ Θεσσαλία μὲ τὴν Ἄρτα-Πρέβεζα καὶ 29 χωριὰ τῆς Μητροπόλεως Ἰωαννίνων, παραχωρηθέντα εἰς τὴν ἥν ἀνῆκον δικαιωματικῶς Ἑλλάδα διὰ τοῦ ἄρθρου 24 τῆς Συνθήκης τοῦ Βερολίνου τοῦ 1877, παραχωρηθέντα μετὰ ἀδικαιολόγητον καθυστέρησιν καὶ ἀνεπίτρεπτα «παζάρια» εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος τὸ 1882, μὲ τὴν Πρᾶξιν τοῦ Πατριάρχου Ἰωακεὶμ τοῦ Γ’.

Δὲν ἀνήκουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος: α) Αἱ ἀπελευθερωθεῖσαι μὲ τὸν Βαλκανικὸν Πόλεμον καὶ τὸν Α΄ Παγκόσμιον πόλεμον τοῦ 1912-1914 Ἤπειρος, Μακεδονία, Θράκη καὶ νῆσοι τοῦ βορείου Αἰγαίου, τὶς ὁποῖες κατακρατεῖ ἐναντίον τῶν ἄνω Ἱερῶν Κανόνων τὸ ἐν Τουρκίᾳ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον αὐθαιρέτως β) Τὸ Ἅγιον Ὄρος διὰ πρώτην φορὰν διὰ τοῦ ἄρθρου 105 ἐπ. τοῦ Συντάγματος τοῦ 1925 ὑποβάλλεται εἰς τὴν πνευματικὴν δικαιοδοσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐνῶ ὑπάγεται εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Ἱερισσοῦ καὶ Ἁγίου Ὄρους, ὡς ἐπιτάσσει τὸ ἀπὸ τοῦ 1362 Σιγίλιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Φιλοθέου. Σήμερον ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, διὰ νὰ ἐπισκεφθῆ τὸ Ἅγιον Ὄρος ἀπαιτεῖται νὰ λάβει ἄδεια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἄλλως διαπράττει τὸ Κανονικὸν ἀδίκημα τῆς Εἰσπηδήσεως γ) Ἡ νῆσος Πάτμος καὶ τὰ Δωδεκάνησα καὶ μετὰ τὴν ἐνσωμάτωσίν τους τὸ 1947 δὲν ὑπάγονται εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ δ) τὸ ἄλλον παράδοξον: Ἡ Ἐκκλησία τῆς ἀπὸ τοῦ 1905 κηρυχθείσης αὐτονόμου καὶ ἀπὸ τοῦ 1912 περιελθούσης εἰς τὴν Ἑλλάδα Κρήτης ἀποτελεῖ Ἡμιαυτόνομον Ἐκκλησίαν, ὑπαγομένην ἐπίσης στὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ἐνῶ ἔδει νὰ ὑπάγεται εἰς τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.

Ὑπάρχει Ἕλλην, ὁ ὁποῖος νὰ μὴ θλίβεται μὲ τὸν ἀπίστευτον αὐτὸν κατακερματισμὸν τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, ἐναντίον, μάλιστα, ΡΗΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ;

3. Κατὰ τὴν παράγρ. ΣΤ τῆς Πατριαρχικῆς Συνοδικῆς Πράξεως τῆς 4-9-1928 ἀφ’ ἑνὸς ὁρίζεται ὅτι οἱ Μητροπολῖται τῶν Ἑλληνοκοτάτων «Νέων Χωρῶν» ὑπάγονται ἐφ’ ἑξῆς διοικητικῶς καὶ οἰκονομικῶς ὑπὸ τοὺς Νόμους τῆς ἐν Ἑλλάδι Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας, ἀφ’ ἑτέρου, ὅλως ἀντιφατικῶς, οἱ Μητροπολῖται οὗτοι ὑπάγονται εἰς τὴν πνευματικὴν δικαιοδοσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καὶ οὗτοι μνημονεύουν τὸν Πατριάρχην καὶ «κέκτηνται τὸ δικαίωμα τοῦ ἐκκλήτου ἐνώπιον τοῦ ἰδίου ἐν περιπτώσει ποινῶν ἀργίας ἢ καθαιρέσεώς τινος ἐκ τούτου ἐπιβληθείσης ὑπὸ Δικαστηρίου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος». Ἡ οἱαδήποτε ποινὴ ἀνάγεται εἰς θέματα διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ ἔκκλητον, δηλ. τὸ δικαίωμα ἐφέσεως κατ’ ἀποφάσεως Ἑλληνικοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου, δὲν δύναται νὰ ἀνήκει παρὰ μόνον εἰς τὸν «Πρῶτον» τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ ὁποῖος, μόνος νομίζω, ὑπείκων τῷ Πατριάρχῃ ἐχαιρέτησε τὴν ἐγκατάστασιν τοῦ Ἐπιφανίου ὡς Πρώτου τῆς (ποιᾶς ἆραγε;) Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας. Δυστυχῶς, ταῦτα συμβαίνουν, διότι τὸ μὲν δὲν ὑφίσταται Πρῶτος εἰς τὴν Ἑλληνικὴν αὐτοκεφαλίαν τὸ δέ, ἔτι χειρότερον, μὲ τὸ ἄρθρο 44 παρ. 2 τοῦ Κ.Χ.Ε.Ε. ἀνεγνωρίσθη ἔκκλητον ἐνώπιον τοῦ Πατριάρχου καὶ διὰ τοὺς Μητροπολίτας τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας. Λανθάνει, λοιπόν, ἐνταῦθα, αὐτό, ὅπερ ἤκουσα ἀπὸ Ἡγούμενον Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, εἰς τὴν Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας ὅτι Πρῶτος τῆς συμπάσης τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας φαίνεται νὰ εἶναι ὁ Κωνσταντινουπόλεως. Πράγματα ἀπαράδεκτα καὶ ἐπικίνδυνα, ἰδίως εἰς τὴν σημερινὴν συγκυρίαν διεθνῶς καὶ εἰς τὰ Βαλκάνια εἰδικότερον.
4. Παρεβιάσθη ὁ ἀνωτέρω ὧδε ἀναγραφόμενος ρητὸς Ἱερὸς Κανὼν ΙΖ τῆς Τετάρτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου (ἔτος 451 ἐν Χαλκηδόνι τῆς Βιθυνίας).

  Εἶναι ἔκδηλος καὶ δεδηλωμένη αὐθεντικῶς ἡ ἀπόφασις τῶν Πατέρων, ὅπως τὰ Ἐκκλησιαστικὰ-Θρησκευτικὰ ζητήματα συμπορεύονται πάντοτε πρὸς τὰς πολιτικὰς μεταβολὰς καὶ νέας πολιτικὰς διαμορφώσεις, πρᾶγμα, πρὸς τὸ ὁποῖον χάριν τοῦ Ποροσένκο καὶ τῶν Ἀμερικανῶν αὐθεντῶν του ἔπραξε ἐν μέσῳ ἀνατριχιαστικῆς ἀντικανονικότητος ὁ Κων/λεως γιὰ τὴν Οὐνιοκρατουμένην Οὐκρανίαν, καταπατήσας καὶ τὴν Σύνοδον τοῦ 1872 περὶ Ἐθνοφυλετισμοῦ.

  Τοὺς Ἱεροὺς αὐτοὺς Κανόνας, ἄλλωστε, συνώψισεν αὐθεντικῶς ὁ Μέγας Φώτιος, ἵνα καλύψη τὰ ἀνακύψαντα ἤδη πρὸ τοῦ ἐπερχομένου Σχίσματος νέα δεδομένα τῆς ἐκτρεπομένης ἐκ τῆς Ὀρθοδοξίας Δύσεως, καὶ περισώση κυρίως τὸ Ἰλλυρικὸν ἀπὸ τὸν Παπισμόν, ἰδίᾳ μετὰ τὴν ἔναρξιν ὁριστικῆς διασπάσεως τῆς αὐτοκρατορίας μὲ τὴν ἵδρυσιν ὑπὸ τοῦ Καρλομάγνου τὸ 800 μ.Χ. στὸ Aachen τῆς «Ἁγίας Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Γερμανικῆς Ἐθνότητος», (das Heilige Romische Reich der Deutshen Nation), διασπάσαντος τὸ unum imperium καὶ unum religium, τὰ ὁποῖα κατέλιπεν ὁ Γενάρχης τῆς Ρωμηοσύνης Μέγας καὶ Ἅγιος Κωνσταντῖνος, εἰς τὸν κοινῶς γνωστὸν κανόνα, καθ’ ὅν: «εἴωθεν (βάσει, καθ’ ἑρμηνείαν καὶ κατ’ ἐφαρμογὴν τῶν ὡς ἄνω ρητῶν Ἱερῶν Κανόνων) τὰ θρησκευτικὰ τοῖς πολιτικοῖς συμμεταβάλλεσθαι». Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας διέστειλε ρητῶς τὸ Κράτος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν μὲ τὴν γνωστὴν ἀποστροφήν του: Ἀπόδοτε τὰ τοῦ Καίσαρος, Καίσαρι, τὰ τοῦ Θεοῦ, τῷ Θεῷ. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος κατέλιπεν unum imperium καὶ unum religium. Καὶ τὰ δύο τὰ διέλυσαν οἱ Δυτικοί.

  Οἱ Γερμανοί, μὲ διωρισμένους ὑπ’ αὐτῶν «Πατριάρχας» τῆς Δύσεως, διέσπασαν τὸ unum imperium μὲ τὴν ἵδρυσιν ἀπὸ τὸν ἀγράμματον Καρλομάγνον τῆς Ἁγίας Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Γερμανικῆς ἐθνότητος καὶ αἱ Πάπαι τὸ αἱρετικὸν-σχηματικὸν unum religium. Τὶς συνέπειες τὶς βιώνει ἡ Ἑλλὰς καὶ ὁ Χριστιανισμὸς μέχρι σήμερον.

5. Κρατήσασα ἡ Ἐθνεγερσία τοῦ 1821 «ἐκαίνισε», ἐδημιούργησε, νέον Κράτος. Τὰ «θρησκευτικά», τὰ ὁποῖα ἀφεώρων εἰς τὶς ἀπελευθερωθεῖσες περιοχὲς καὶ ὑπαχθεῖσες στὸ νέον Ἑλληνικὸν Κράτος, ὑπεχρεοῦντο νὰ «συμμεταβληθοῦν τοῖς πολιτικοῖς», μερίμνῃ, παραλλήλως καὶ ἐν συνεννοήσει τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐκ τοῦ ὁποίου, κατ’ ἐφαρμογὴν τῶν ἄνω Ἱ. Κανόνων, ἀπεσπάσθησαν τὰ σχετικὰ «θρησκευτικά», δηλαδὴ Ἐπισκοπαί, Ἐνορίαι, Μοναὶ κ.λπ. Διὰ τῶν νόμων Σ. καὶ ΣΑ τοῦ 1850 ἀνεγνωρίσθη τελικῶς τὸ αὐτοκέφαλον «οὐσίᾳ καὶ πράγματι αὐτοδιοίκητον» τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, (διότι Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μόνον μία, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός), ἀλλὰ δὲν ἀνεγνωρίσθη, ὅπως ἀξιώνει ὁ ΛΔ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὁ Πρῶτος τῶν Ἐπισκόπων τοῦ νέου Κράτους, ἀλλὰ εἰς τὴν θέσιν τοῦ Πρώτου, μοναδικῶς Πανορθοδόξως οὐσιαστικῶς, σιωπηρῶς καὶ πράγματι παρέμεινεν ὡς Πρῶτος ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἀνεγνωρίσθη, δέ, ὡς Πρῶτος, τύποις, πρωτοφανῶς καὶ μοναδικῶς μέχρι τότε καὶ ἔκτοτε μέχρι σήμερον εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν Συλλογικὸν Ὄργανον, ἤτοι ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας, δηλ. τὸ σύνολον τῶν Ἐπισκόπων τοῦ νέου Κράτους, ὡς Πρῶτος τῆς Ἐκκλησίας. Σήμερα, λοιπόν, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἐναντίον τῶν Ἱερῶν Κανόνων δὲν ἔχει τὸν Πρῶτον της, ἐναντίον τοῦ ρητοῦ ὡς ἄνω Ἀποστολικοῦ Κανόνος καὶ κατὰ προκλητικὴν παράβασιν τούτου. Τὸ ἴδιον Ἔθνος, τὸ Ἑλληνικόν, δὲν ἐπιτρέπεται ἐκ τῶν Ἱ. Κανόνων οὔτε δύο Πρώτους νὰ ἔχει οὔτε ὡς Πρῶτον νὰ ἔχη πολυμελὲς συλλογικὸν ὄργανον, πολὺ δὲ περισσότερον νὰ ἔχη ὡς Πρῶτον Πατριάρχην ἑδρεύοντα εἰς ὀξέως ἀλλόπιστον καὶ βαναύσως ἐχθρικὴν χώραν, πρὸς τὴν ὁποίαν κάθε σύγκρουσις ἐπίκειται μονίμως. Δὲν θητεύει ὁ γράφων εἰς τὸν Ἐθνοφυλετισμόν, ὡς ὀρθόδοξος Χριστιανός, δὲν εἶναι φυλετιστής. Πιστεύει εἰς τὴν διαρκῆ ἀλληλεξάρτησιν καὶ ἐν παντὶ κατὰ τὴν Πίστιν συνεννόησιν τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν, ἀρκεταὶ μάλιστα ἐκ τῶν ὁποίων, διδαχθεῖσαι τὸν Χριστιανισμὸν καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν ἀπὸ Ἕλληνες, ἀνηγορεύθησαν εἰς Πατριαρχεῖα, προηγούμενα τῆς «πτωχοῦ συγγενοῦς» Ἑλληνικῆς Ὀρθοδοξίας, εἰς τὴν γλῶσσαν τῆς ὁποίας ἔχουν γραφῆ πᾶσαι αἱ πηγαὶ τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας καὶ τῆς ὁποίας τὴν γλῶσσαν ἐναγωνίως προσπαθοῦν νὰ ἐκμάθουν πάντες οἱ ἐξέχοντες κατὰ τόπον Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι καὶ Ἱερωμένοι. Πιστεύει, ὅμως ὁ γράφων ἀπολύτως εἰς τὴν Πλατωνικὴν ἀρχήν, καθ’ ἥν «Πᾶσα δὴ κοινωνία εὐρυθμίας τε καὶ εὐαρμοστίας δεῖται». Καὶ αὐτὸ τὸ κοινὸν ἀγαθὸν ἔχει ἐξοβελισθῆ ἀπὸ τὴν διδάξασαν τοῦτο Ἑλλάδα, καταφανῶς, ἐξ ἀποκλειστικῆς ὑπαιτιότητος τοῦ (σὺν) πάτρωνος, μετὰ τοῦ ἀλαθήτου, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, μεθ’ οὗ συνασπάζεται καὶ συμπροσεύχεται καὶ συλλειτουργεῖ παραβαίνων τὸν προαναφερθέντα Μ.Ε. Ἱερὸν Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὁ ὁποῖος ρητῶς καὶ ἀνεξαιρέτως ὁρίζει ὅτι: «Ἐπίσκοπος, ἢ Πρεσβύτερος ἢ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος, μόνον, καθαιρείσθω, εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς Κληρικοὶ ἐνεργῆσαί τι, ἀφοριζέσθω». Δὲν φοβεῖται ὁ Κων/λεως τὸ ἐνδεχόμενον συγκλήσεως, πρωτοβουλίᾳ οἱουδήποτε Πρώτου, Πανορθοδόξου Συνόδου, ἡ ὁποία θὰ τὸν «καθαιρέση» καὶ θὰ τὸν ἀφορίση; Ἐπιβάλλεται νὰ μὴ τοῦ διαφεύγη τοῦτο, εἰς ἥν κατάστασιν ἔχει περιαγάγει τὴν Ὀρθοδοξίαν.

  Καὶ μαζὶ πρέπει νὰ θεσπισθῆ τὸ ἔκκλητον τῶν Μητροπολιτῶν ἀποκλειστικῶς ἐνώπιον τοῦ Πρώτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία δὲν ἐπιτρέπεται εἰς θέματα αὐτοδιοικήσεως νὰ κηδεμονεύεται ὑπὸ τοῦ Πατριάρχου. Μὲ ἄμεσον τροποποίησιν τοῦ σχετικοῦ ἄρθρου τοῦ Κ.Χ.Ε.Ε. πρέπει νὰ καταργηθῆ τὸ ἔκκλητον ἐνώπιον τοῦ Πατριάρχου, ὑπὸ τὰς σημερινάς, μάλιστα, συνθήκας.

  Πρῶτος, λοιπόν, σήμερα κατὰ τὸν Πατριαρχικὸν καὶ Συνοδικὸν τόμον τοῦ Ἰουνίου τοῦ 1850 εἶναι «Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῶν Ἀρχιερέων, Πρόεδρον (ὄχι Πρῶτον) ἔχουσα τὸν Μητροπολίτην Ἀθηνῶν». Αὐτὰ ἐπαναλαμβάνει καὶ ὁ Κ.Χ.Ε.Ε. στὰ ἄρθρα 1 καὶ 2 αὐτοῦ: Πάντως στὸ σημεῖον αὐτὸ ὀφείλω νὰ ὑπομνήσω ὅτι ρητῶς εἰς τὸν τόμον ἀναφέρεται συνολικῶς ἡ ἐν τῷ Βασιλείῳ (Κράτος) τῆς Ἑλλάδος Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, τὸ ὁποῖον «ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» συμπεριλαμβάνει πᾶσα Ἑλληνικὴν γῆν. Εἶναι δὲ σημαντικὸν νὰ ὑπογραμμισθῆ ὅτι τὸ Πατριαρχεῖον ἐχορήγησε τὸ Αὐτοδιοίκητον (αὐτοκεφαλία) τῆς ἐν τῷ Κράτει τῆς Ἑλλάδος Ἐκκλησίας, κατόπιν «γραμμάτων», δηλαδὴ κατόπιν πρωτοβουλιῶν καὶ Αἰτήσεων τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως. Εὑρίσκεται, λοιπὸν ἐπιτέλους, τὸ Ἑλληνικὸν Κράτος, ἐνώπιον τῶν εὐθυνῶν του καὶ ὀφείλει νὰ ἐγείρει ἀμέσως θέμα ἑνοποιήσεως συμπάσης τῆς Ἑλληνικῆς, κατακερματισμένης σήμερον, Ὀρθοδοξίας. Ἡ εὐθύνη εἶναι καὶ ἰδική του. Καὶ ὀφείλει νὰ τὴν ἀναλάβη, ὡς θὰ ἔπραττε ἀναμφιβόλως ὁ Χαρ. Τρικούπης, ἂν ἦτο σήμερον Πρωθυπουργός.

  Ὁπωσδήποτε ἡ ἔννοια τοῦ Ἔθνους εἶναι ἡ σήμερον διαμορφωθεῖσα καὶ ὑπάρχουσα καὶ ὄχι ἡ μνημονευομένη εἰς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν ἐκπροσωπεῖ τὸν «ΠΡΩΤΟΝ», δηλ. τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία καὶ εἶχε τὸ δικαίωμα νὰ καταστήσει ὡς εἰδικὸν λειτουργικὸν ὑπηρεσιακὸν ὄργανον αὐτῆς τὴν Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδον, ὅπερ καὶ ἐρρυθμίσθη νομοθετικῶς.

6. Σταδιακῶς ἤρχισαν τὰ «πολιτικά», δηλαδὴ ἡ κρατικὴ ἐξουσία διὰ τῆς Κρατικῆς ἐπεκτάσεως, νὰ συμμεταβάλλωνται, ὅπως ἀνωτέρω διεξοδικῶς ἀνεπτύχθη.

Δὲν ἐτήρησε ὅμως τὸ Πατριαρχεῖον τοὺς ρηθέντας, ὑποχρεωτικῶς ἐφαρμοστέους Ἱεροὺς Κανόνας, τῆς συμμεταβολῆς τῶν Θρησκευτικῶν συμφώνως πρὸς τὰ πολιτικά. Τὰ ἐπιμέρους ἔχουν ἱστορηθῆ ἀνωτέρω.

  Ἔτσι, λοιπόν, διὰ τὴν νῆσον Κρήτην ἐθεσμοθετήθη ἀπὸ τοῦ 1905 μία ἡμιαυτονομία, χορηγηθεῖσα ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἰς τὴν ὑπόδουλον τότε, Κρήτην, ἐνῶ ἡ Κρήτη ἔγινε Ἑλληνικὴ καὶ ὑποχρεωτικῶς κατὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες ὑπήχθη διοικητικῶς καὶ Ἐκκλησιαστικῶς εἰς τὴν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος.

  Ἡ ἐν Κρήτῃ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀπαρτιζομένη ἐκ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς καὶ τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων Κρήτης, εἶναι ἡμιαυτόνομος ἔχουσα τὴν κανονικὴν ἐξάρτησιν αὐτῆς ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Αὐτὰ ὁρίζει τὸ ἄρθρον 1 τοῦ ν. 4149/1961. Διατὶ τοῦτο; Ποῖοι λόγοι συντρέχουν; Ἀντίστοιχον ἰσχύει καὶ διὰ τὴν Δωδεκάνησον, διὰ τὰς νήσους τοῦ βορείου Αἰγαίου, ἀλλὰ καὶ τὴν νῆσον Πάτμον, τὴν ὁποίαν ἐνεσωμάτωσε ἡ Ἑλλὰς τὸ 1947 μετὰ τὴν αἱματοβαφῆ νίκην της κατὰ τῆς Ἰταλίας μὲ τὴν Συνθήκην τῶν Παρισίων. Κανένα δικαίωμα διοικητικῆς φύσεως δὲν ἀναγνωρίζεται εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, διότι ἡ Δωδεκάνησος εἶναι πλέον Ἑλλάς, ἐπιβουλευομένη δὲ ἀγρίως ἀπὸ τὴν «φίλην» Τουρκίαν. Καὶ κανένα δικαίωμα ἢ πνευματικὴ ἐξάρτησις δὲν νοεῖται ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖον. Ἀνεπιτρέπτως ἐπιτείνεται ἡ διάσπασις μὲ τὴν ὑπαγωγὴν τῆς Πάτμου καὶ τῶν νήσων τοῦ Βορείου Αἰγαίου εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ἐναντίον τῶν ὁρισμῶν τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης. Αὐτὰ ὅλα, εἶναι Ἑλλάς. Κεῖνται εἰς τὸ Κράτος τῆς Ἑλλάδος.

7. Ἀναφορικῶς πρὸς τὸ Ἅγιον Ὄρος πρέπει νὰ καταστῆ γνωστὸν καὶ νὰ ἐπαναληφθεῖ ἐμφαντικῶς ὅτι τοῦτο σύμφωνα μὲ Σιγίλιον τοῦ Πατριάρχου Θεοφίλου τοῦ 1362 ὑπήγετο εἰς τὸν Μητροπολίτην Ἱερισσοῦ καὶ Ἁγίου Ὄρους, ἐπιχορηγουμένης κατ’ ἔτος ἑκάστης τῶν Ἱερῶν Μονῶν τούτου ὑπὸ τοῦ Αὐτοκράτορος, ἀναλόγως πρὸς τὸν ἀριθμὸν τῶν ἐγκαταβιούντων εἰς τὴν οἰκείαν Ἱ. Μονὴν Μοναχῶν. Ἐπιπολαιότητες, διατυπούμεναι ἐσχάτως περὶ ὑπαγωγῆς τούτου εἰς ὅλα τὰ Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα εἶναι καθαρὰ πομφολυγοπαφλάσματα (Ἀριστ. Βάτραχοι στ. 265) καὶ ἐπικίνδυνοι ἐπιβουλαὶ κατὰ τῆς Ἑλλάδος. Κακῶς τὸ Σύνταγμα τοῦ 1927, διὰ τοῦ ἄρθρου 107 διὰ πρώτην φορὰν ἀνεγνώρισε τὴν πνευματικὴν ὑπαγωγὴν τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην. Ἔκτοτε τὸ Ἅγιον Ὄρος κατέστη ἀντικείμενον πλείστων ἐπιβουλῶν καὶ κακοβούλων ἐπεμβάσεων, πεδίον πλείστων παρανομιῶν καὶ ὑπονομεύσεων, καλῶς γνωστῶν εἰς τὸν γράφοντα καὶ ὡς μέλους τοῦ Δ.Σ. τοῦ Πανελληνίου Συλλόγου τῶν φίλων του Ἁγίου Ὄρους καὶ στενοῦ συγγενοῦς ἐξόχου πνευματικῆς μορφῆς τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἐπιβάλλεται εἰς προσεχῆ ἀναθεώρησιν τοῦ Συντάγματος νὰ διορθωθῆ ἀσυζητητὶ τὸ ἀνεπίτρεπτον τοῦτο πρόβλημα. Καὶ νὰ ὑπομνησθῆ πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν κατηγορηματικῶς ὅτι τοῦτο εἶναι ἀκραιφνῶς καὶ μόνον Ἑλληνικόν, διότι μοναχοὶ Ρωσικῆς, Οὐκρανικῆς, Σερβικῆς, Βουλγαρικῆς, Ρουμανικῆς ἢ οἱασδήποτε ἄλλης καταγωγῆς, σύμφωνα πρὸς τὸ ἄρθρο 105 τοῦ Συντάγματος ἀπὸ τῆς ἐγκαταβιώσεώς των στὸ Ἅγιον Ὄρος ἀποκτοῦν τὴν Ἑλληνικὴν Ἰθαγένειαν. Πᾶν ἄλλο ἀπαγορεύεται. Καὶ ὅποιος δυσανασχετεῖ νὰ ἀπομακρύνεται πάραυτα. Παιχνίδια ἐδῶ δὲν χωροῦν. Ἀρκετά, πολλοί, ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν, πλήττουν τὸ Ἁγιοτόκον Ὄρος. Τέρμα ἴντριγκες, συμφέροντα, ἐπιρροὲς κ.λπ.
8. Ἀπομένει τὸ ὀξυνθὲν ἐσχάτως ἀπὸ Πατριαρχικὲς πρωτοβουλίες θέμα τῶν λεγομένων, ἄγνωστον διατί, Νέων Χωρῶν.

  Τὸ θέμα ἀφορᾶ πρωτίστως τὸ Ἑλληνικὸν Κράτος. Σήμερα κατεπείγει ἡ ἑνοποίησις καὶ ὑπαγωγὴ τούτων ἀμέσως στὸ Ἑλληνικὸν Κράτος. Ὑφίσταται κίνδυνος ὁ Πατριάρχης νὰ «ἑνοποιήση» τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Μακεδονίας μὲ αὐτὴν τῶν Σκοπίων-Vardarska, νῦν Βορείου Μακεδονίας καὶ νὰ χρησιμοποιηθῆ τοῦτο ὡς ἐπικίνδυνον ὄχημα ἀλυτρωτισμοῦ. Ἤδη οἱ Σλαβο-Βουλγαρο-Ἀλβανοτσιγκάνοι ἑτοιμάζονται συστηματικῶς, ἔχοντες βεβαίαν τὴν ὑποστήριξιν τῶν μισούντων τὴν Ὀρθοδοξίαν Δυτικῶν καὶ τῶν Μασσονοκρατουμένων Ἀμερικανῶν. Ὁ κίνδυνος εἶναι ἐνεστὼς καὶ μέγας.

  Ἐρχόμεθα, λοιπόν, ἐγγύτερον εἰς κρισιμότατον Ἐκκλησιαστικὸν καὶ ἐξ ἴσου Ἐθνικὸν θέμα: Ἤτοι εἰς τὰς κακῶς καὶ ἄνευ οὐδενὸς ἀποχρῶντος λόγου ἀποκαλουμένας Νέας Χώρας, δηλαδὴ τὶς περιοχὲς Ἠπείρου, Μακεδονίας καὶ Θράκης, ποὺ ἐνσωματώθησαν στὸ Ἑλληνικὸ Κράτος μὲ ποταμοὺς αἱμάτων τὸ 1912-1913. Τὸ Πατριαρχεῖον ἐτήρησε στάσιν περισσότερον παρελκυστικὴν καὶ ἀνθελληνικήν, χειροτέραν ἐκείνης τοῦ Ἰωακεὶμ τοῦ Γ’ διὰ τὴν Θεσσαλίαν.

  Ἐδῶ πρέπει νὰ μνημονευθῆ εἰδικῶς ὅτι τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος μὲ τὸν ὑπ’ ἀριθμ. 3615/10-7-1928 νόμον ἐρρύθμισε τὴν «καιρικῶς» προσ­καίρως, δηλαδὴ τὴν κατάληψιν τῶν Μητροπόλεων Νέων Χωρῶν ὑπὸ Μητροπολιτῶν τῶν Μητροπόλεων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τὴν συμμετοχήν των εἰς τὴν διοίκησιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τὴν ἐν γένει, νομικὴν θέσιν τούτων εἰς τὴν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος· τακτοποιήθησαν οὕτως οἱ παραμείναντες μετὰ τὸ 1922 ἄνευ Μητροπόλεως Μητροπολῖται τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.

  Ἡ σημερινὴ κατάστασις πρέπει νὰ ἀρθῆ τάχιστα. Νὰ καταργηθῆ ἀμέσως ἡ 4/1928 Π.Π. καὶ νὰ ἐνσωματωθοῦν οἱ χῶρες, χωρὶς κανένα ἀστερίσκο, στὴν Ἑλλάδα. Τὸ ἐπιβάλλει καὶ ὁ ἀπὸ πάσης πλευρᾶς «καιρικός», χρονικῶς περιωρισμένος χαρακτὴρ τῆς Πράξεως. Ὁ κίνδυνος ἀπὸ τὴν προδοσίαν τοῦ Τσίπρα ἐλλοχεύει!! Οἱ «Βόρειοι Μακεδόνες» θὰ ἀξιώσουν τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἕνωσιν μὲ τὴν Μακεδονίαν (νότιον κατ’ αὐτούς). Καὶ τὴν πνευματικὴν ἐποπτείαν Β. καὶ Ν. Μακεδονίας ἔχει ὁ Πατριάρχης. Ἂν τὸ ἀξιώσουν οἱ Ἀμερικανοὶ καὶ οἱ Γερμανοὶ θὰ ἑνοποιήση ἐκκλησιαστικῶς τὴν Μακεδονία. Καὶ ΟΥΑΙ, πᾶσιν ἡμῖν.

  Ἐπηκολούθησε ἡ στηριχθεῖσα εἰς τὸν ἄνω νόμον ἀπὸ Σεπτεμβρίου 1928 ὑπ’ ἀριθμ. 4 Συνοδικὴ Πατριαρχικὴ Πρᾶξις. Καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, καίτοι ἔχουσα τὴν ἐμπειρίαν τῆς Θεσσαλίας, ἀπεδέχθη τὴν προσωρινὴν αὐτὴν λύσιν, ἀναμένουσα τὴν ἔκδοσιν νέας Πατριαρχικῆς Πράξεως, καταργούσης τὴν ὡς ἄνω. Σήμερον ὅμως τὰ πράγματα ἔχουν ἄλλως. Τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος προηγήθη εἰς τὴν ρύθμισιν μὲ τὸν ν. 3615/1928. Ἡ Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχει ἀναλάβει ἐπιτροπικῶς τὴν διοίκησιν τῶν Μητροπόλεων τῶν Νέων Χωρῶν. Ἐπιτροπικῶς σημαίνει «ἐπὶ προσωρινότητι», δηλαδὴ μέχρι νὰ ἐκλείψουν οἱ Μητροπολῖται, οἱ ὁποῖοι προήρχοντο ἀπὸ κατακτηθείσας, ὑπὸ τῶν Τούρκων, μετ’ ἀνταλλαγὴν πληθυσμῶν, ἀσιατικὰς Μητροπόλεις. Πρὸς καιρόν, «καιρικοῦ» προσωρινοῦ χαρακτῆρος δηλαδή. Καὶ ὁ καιρός, ἤδη καταφανῶς πρὸ πολλοῦ παρῆλθεν. Ἐξέλιπεν ἡ ἀνάγκη. Δικαιοῦται σήμερον ἡ Βουλὴ νὰ ἀκυρώση τὸν νόμον, ὁπότε συνακυροῦται καὶ ἡ εἰς τὸν νόμον τοῦτον ἐρειδομένη Πατριαρχικὴ Πρᾶξις. Καὶ ἔτσι νὰ λάβει τέλος αὐτὴ ἡ ἀπαράδεκτος ἐθνικῶς καὶ ἐκκλησιαστικῶς, κατάστασις, συμφωνοῦντος καὶ τοῦ Πατριάρχου. Ὅλη ἡ Ἑλλὰς πρέπει νὰ ἑνοποιηθῆ ἐκκλησιαστικῶς, νὰ ἀνακηρυχθῆ Πατριαρχεῖον καὶ νὰ ἀποκτήσει τὸν Πρῶτον αὐτῆς μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ Πατριάρχου, διότι εἶναι ὄνειδος διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ περιφρόνησιν τοῦ Λόγου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς Ἑβραίους, ὅτι ἀρθήσεται ἀπ’ αὐτῶν ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καὶ δοθήσεται «Ἔθνει ποιοῦντι τὸ θέλημα τοῦ Πατρός», ἐννοοῦντος προφανῶς τοὺς ἐκείνην τὴν στιγμὴν ἐπισκεπτομένους Ἕλληνες προσκυνητάς του, ἵνα λάβουν τὴν εὐλογίαν του, παρουσίᾳ καὶ τοῦ Ἕλληνος Φιλίππου.

  Εἶναι, ὄντως ὄνειδος, νὰ ἔχει Πατριάρχην ἡ Ρωσία, ἡ Σερβία, ἡ Βουλγαρία, ἡ Ρουμανία, ἡ Γεωργία, ἡ Ἀρμενία. Καὶ ἡ Ἑλλὰς νὰ μὴ ἔχει κἄν ἕνα Πρῶτον, καίτοι τὸ βάθρον τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἡ εἰς τὴν Ἑλληνικὴν Γλῶσσαν γραφὴ τῶν Εὐαγγελίων, τῆς Ἀποκαλύψεως, τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων, τῶν Κανόνων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν θαυμασίων δημιουργημάτων τῶν Πατέρων καὶ Ἀποστόλων, μὲ τὴν προσθήκην ὅτι Ἑλληνικὰ κατέστησαν καὶ τὰ Ἑβραϊκὰ καὶ Ἀραμαικὰ κείμενα μὲ τὴν μετάφρασιν τῶν ἑβδομήκοντα. Καὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει ἡ Ἑλλὰς πρέπει νὰ προστατευθῆ ἀπὸ ξενοκίνητες πρωτοβουλίες τοῦ Φαναρίου, μὲ τὰ σημερινὰ ἀποκαρδιωτικὰ δείγματα τῆς γραφῆς του.

  Διὰ τὰς νήσους τοῦ Αἰγαίου τὸ θέμα δὲν δύναται νὰ συζητῆται. Εἶναι πρωτίστως ΜΕΓΑ ΕΘΝΙΚΟΝ θέμα. Αὐταὶ ὑποχρεωτικῶς κατ’ ἐφαρμογὴν τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἔχουν ἀφομοιωθῆ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Καὶ ἐδῶ, λόγῳ καὶ τῆς Ἐθνικῆς κρισιμότητος τῶν ἀφορώντων εἰς ταῦτα, δέον τὸ ταχύτερον νὰ κριθοῦν ὡς ἀφομοιωμένα ὑπὸ τῆς Αὐτοκεφάλου, ἑνιαίας, Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἀστόχως, ὅλως, τὸ Ἑλληνικὸν Κράτος μὲ τὸ ἄρθρον 105 τοῦ Συντάγματος ἔχει παραχωρήση δικαιώματα, ἀκόμη καὶ συνδιοικήσεως στὸ Ἅγιον Ὄρος.

  Τὸ Ἅγιον Ὄρος μετὰ τὸ 1913 ἔχει ἀφομοιωθῆ πλήρως καὶ ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος καὶ μὲ τὸ Σιγίλιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Φιλοθέου τοῦ 1362 ὑπάγεται εἰς τὴν πνευματικὴν δικαιοδοσίαν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱερισσοῦ καὶ Ἁγίου Ὄρους. Ὁ τίτλος τῆς Μητροπόλεως εἶναι ρητὸς καὶ καμμία παρανόησις δὲν νοεῖται. Εἰς τὴν πρώτην τροποποίησιν τοῦ Συντάγματος θὰ πρέπει νὰ καταργηθῆ τὸ ἄρθρο 105 αὐτοῦ, μερίμνῃ καὶ πρωτοβουλίᾳ τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Ἐν τέλει ἡ ὑπ’ ἀριθμ. 4/1928 Συντακτικὴ Πρᾶξις καὶ ὁ ν. 3615/1928 «Περὶ Ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως τῶν ἐν ταῖς Νέαις Χώραις τῆς Ἑλλάδος Μητροπόλεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου. Νὰ καταργηθοῦν διὰ νὰ ἀπελευθερωθῆ ἡ Ἑλληνικὴ Ὀρθοδοξία καὶ ν’ ἀναλάβη τὸν εἰς αὐτὴν ἀνήκοντα ρόλον, πρωτοστατούσης καὶ μίας χριστιανόφρονος Ἑλληνικῆς ἡγεσίας, (δύσκολο αὐτό), ἡ ὁποία θ’ ἀπορρίψη ὁριστικῶς καὶ τεκμηριωμένως τὸ ἐθνικῶς καὶ ὀρθοδόξως ἀπαράδεκτον ὅτι «ἀνήκομεν εἰς τὴν Δύσιν». Τὰ ἐκτεθέντα ἀνωτέρω δικαιολογοῦν πλήρως τὴν ἄποψιν αὐτήν. Νὰ διαφυλάξωμεν τὴν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολὴν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀπὸ τὴν Δύσιν οὐδὲν καλὸν ἀναμένομεν.

 Ἑνὶ λόγῳ: Νὰ διευκρινισθῆ κατηγορηματικῶς: Ἅπασαι αἱ Μητροπόλεις τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος συγκροτοῦν τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Οὐδὲν κανονικὸν δικαίωμα Πατριάρχου ἀναγνωρίζεται ἐπὶ Μητροπόλεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. Καὶ καταργεῖται ἡ αὐτονομία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης. Τὰ θρησκευτικὰ-ἐκκλησιαστικὰ ἔχουν οὐσίᾳ συμμεταβληθῆ μετὰ τῶν πολιτικῶν. Ἑνιαῖον Ἑλληνικὸν Κράτος, ἑνιαία Ἐκκλησιαστικὴ Ὀρθοδοξία.

  Βεβαίως, ἐν κατακλεῖδι καὶ πάσῃ εἰλικρινείᾳ, ἐκφράζω τὸν ἀπόλυτον σεβασμόν μου πρὸς τὸ Σεπτὸν πρόσωπον τοῦ Παναγιωτάτου Πατριάρχου μας Βαρθολομαίου καὶ τὸν ἱερὸν θεσμόν, τὸν ὁποῖον ἐκπροσωπεῖ. Αὐτό, ὅμως, δὲν δύναται νὰ ἀνακόπτη τὴν μέριμναν διὰ τὴν ἄμεσον, Ὀρθόδοξον ρύθμισιν θεμάτων τόσον σοβαρῶν, ὡς τὰ περὶ ὧν γίγνεται λόγος εἰς τὸ παρόν. «Πᾶσα κοινωνία εὐρυθμίας τε καὶ εὐαρμοστίας δεῖται» καὶ «πάντα κατὰ τάξιν καὶ εὐσχημόνως γινέσθω». Ποτὲ δὲν ἔβλαψε ἡ καλόπιστος ρύθμισις παντοίων ἐκκρεμοτήτων. Ἂς μὴ παραλείψωμεν νὰ ἰδοῦμε ὅλως καλοπίστως τὸ θέμα ὡς θέμα προσευχῆς πρὸς τὸν Ρυθμιστὴν τῶν πάντων Ὕψιστον Κύριόν μας.

Ἐν Ἀθήναις τῇ 11-6-2025

 «Τὸ ἀκουσθὲν ὑπὸ Οὐνιτῶν Ἑλληνιστὶ «Χριστὸς Ἀνέστη» εἰς τὴν κηδείαν τοῦ ἐμμένοντος εἰς τὴν αἵρεσιν τοῦ Filioque Φραγκίσκου στερεῖται σημασίας καὶ οὐδεμίαν τιμὴν περιποιεῖ».

«Η ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» - Ορθόδοξος Τύπος