Συρία 2025. Ημέρες πικρές σαν φαρμάκι και εσχατολογικές σαν σελίδα ματωμένη από τα στερνά συναξάρια του κόσμου. Το χριστιανικό αίμα ρέει άφθονο από το σώμα του Χριστού, τη ζώσα Εκκλησία. Η Δαμασκός μυρίζει σφαγείο. Το λιβάνι δίνει τη θέση του στο μπαρούτι και τα εκρηκτικά.
Όχι δεν ζούμε στους χρόνους που οι χριστιανοί ξεσκίζονταν από θηρία σε ρωμαϊκές αρένες. Ούτε καν στην εποχή που θανατώνονταν μαζικά στα Γκούλαγκ από τον κόκκινο φασισμό. Είμαστε στο 2025. Κι όμως το σώμα του Χριστού αιμορραγεί το ίδιο, με εντολή της φαρισαϊκής ελίτ. Φραγγελώνεται με μανία από όλες της εωσφορικές δυνάμεις που απλά αλλάζουν προσωπεία και ιδεολογίες στη ροή της ιστορίας. Το μίσος για τον Ναζωραίο παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο, αρχέκακο όπως ο Όφις ο αρχαίος.
Στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία στη Ντουέιλαα της Δαμασκού στη Συρία, μια Θεία Λειτουργία έμελλε να μετατραπεί σε ανείπωτη σκηνή μαρτυρίου. Τα τέρατα του ακραίου ισλάμ αποφάσισαν τη σφαγή των αμνών. Ένας βομβιστής αυτοκτονίας άνοιξε πυρ αδιακρίτως και στη συνέχεια ανατινάχτηκε καταμεσής του εκκλησιάσματος. Δεκάδες νεκροί και τραυματίες. Ορθόδοξες οικογένειες με τα παιδιά τους ξεψύχησαν εν ριπή οφθαλμού, γινόμενοι κομμάτια. Και ίσως μερικά λεπτά πριν, κατέθεταν γενναία την πίστη τους σε αυτή την παγίδα θανάτου που λέγεται Συρία, με το «προσδοκώ Ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».
Με την ανοχή των ματωμένων κουστουμιών της Ευρώπης και τη συνενοχή της κυβέρνησης του «Γραικυλιστάν», το καθεστώς του ισλαμοφασίστα Τζολάνι έγινε άλλη μια διψασμένη γκιλοτίνα για χριστιανικό αίμα. Κατά τα άλλα τους έφταιγε ο… «δυνάστης» Άσαντ, που επί των ημερών του οι θρησκευτικές μειονότητες ζούσαν ειρηνικά. Και τώρα οι τουρκόψυχοι χασάπηδες εξαπολύουν διωγμό σε φάσεις, κάνοντας πλάτες στους τρομοκράτες όσο πουλάνε παραμύθια «ευνομίας» στα διεθνή φόρα. Είναι προφανές ότι το μακελειό στον Προφήτη Ηλία είχε στόχο να διασπείρει τον τρόμο σε ολόκληρη τη χριστιανοσύνη της Συρίας που αριθμεί περίπου μισό εκατομμύριο πιστών.
Μαρτύριο υπό το βλέμμα των Αγίων
Βλέποντας τις αποτρόπαιες εικόνες που έφτασαν από τον ανατιναγμένο ναό, νοιώθεις να διαπερνούν ξυράφια την ψυχή σου. Κατακρεουργημένες σάρκες παντού και αίμα μαρτύρων να έχει βάψει ολόγυρα τους τοίχους. Σχεδόν μυρίζεις τη μεταλλική μυρωδιά της φρίκης. Δεν ξεχωρίζεις τι είναι ανθρώπινο απομεινάρι και τι είναι συντρίμμια. Σαν χνάρι θηρίου βγαλμένο από την Αποκάλυψη, που συνέθλιψε τα τίμια αρνάκια του Χριστού. Θάνατος αποτρόπαιος και παράδοξος, μέσα στον οίκο της Ζωής. Σκηνή άφατης βλασφημίας.
Και μέσα στα ανακατωμένα συντρίμμια οι μορφές των Αγίων στηλώνουν το αυστηρό βλέμμα τους στο μυστήριο της ανομίας. Μέσα στην εκκωφαντική σιωπή τους είναι σαν να κραυγάζουν το «ἕως πότε, ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καί ὁ ἀληθινός, οὐ κρίνεις καί ἐκδικεῖς τό αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπί τῆς γῆς;» (Ἀποκ. στ΄10). Το αίμα των νέων μαρτύρων ανακατεύτηκε με το αίμα των παλαιών Αγίων και βοά για θεία δικαιοσύνη. Σε έναν κόσμο που ο Χριστός παραμένει ο αιώνιος εκδιωγμένος. Σε ένα κόσμο που η πραγματική ιστορία δεν γράφεται ούτε από έθνη, ούτε από ηγέτες, ούτε από στρατούς, αλλά από διαχρονικούς μάρτυρες του Χριστού.
Η βρωμερή υποκρισία των δυτικών ανεβαίνει σαν δυσώδες θυμίαμα στον θρόνο του Θεού. Η αποφορά της «πολιτισμένης» εξουσίας είναι πλέον απερίγραπτη. Η αντίδραση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών για τη σφαγή, αποτελεί εθνικό, ιστορικό και πνευματικό όνειδος. Μια αντίδραση ψόφια, δειλή και αηδιαστικά μεσοβέζικη που μοιάζει σαν χασμουρητό στον επικήδειο των χριστιανών. Λόγια ψυχρά και αδειανά σαν μαρμάρινα κενοτάφια που σφραγίζουν μέσα τους την υπόληψη της Ελλάδας.
Το βλέπουμε ξεκάθαρα πια. Η χριστιανοσύνη είναι ο αθώος «Άβελ» που θα θυσιάζεται ξανά και ξανά από τον Μεγάλο Αδερφό, όλο και πιο συχνά, όλο και πιο βάρβαρα, όλο και με πιο πλατιά κερκίδα στην αρένα των εθνών. Και οι σκοτεινές δυνάμεις καγχάζουν χαιρέκακα με τον αφανισμό του χριστιανισμού από τις αρχαίες κοιτίδες του.
Τη μόνη απάντηση σε αυτήν την κτηνωδία, τη βλέπω στα μάτια των αγιογραφημένων Αγίων που έστεκαν στον μακελεμένο ναό σαν φρουρά αήττητη που έχει νικήσει τον θάνατο και δεν λογίζει κανένα δήμιο. Εκείνοι γνωρίζουν πώς θα ξεπληρωθεί αυτό το αθώο αίμα και πώς ο Κύριος θα συντρίψει τα κεφάλια αυτών των εχιδνών που μηχανεύονται τους σύγχρονους διωγμούς. Εκείνοι είδαν μέσα στον Προφήτη Ηλία τη στρατευομένη εκκλησία να ταξιδεύει στους κόλπους της θριαμβεύουσας, μέσα σε μια στιγμή. Εκείνοι υποδέχθηκαν με τα ένδοξα στέφανα του μαρτυρίου τους σφαγιασθέντες χριστιανούς, στεφανωμένοι και οι ίδιοι με το ίδιο βάπτισμα ομολογίας.
Αυτά τα λείψανα των νεομαρτύρων πρέπει να φυλαχτούν σαν ιερός θησαυρός από τον ορθόδοξο λαό της Συρίας. Φωνάζουν μαρτύριο και Ανάσταση. Μπορούν να μεταβάλλουν τον επιβαλλόμενο τρόμο σε γλυκιά σταυροαναστάσιμη ελπίδα. Είναι σφραγίδες της μαρτυρικής ιστορίας που γράφεται στους έσχατους καιρούς μας και εγγυούνται την κάθαρση που μόνο ο Θεός μπορεί να επιφέρει στη σημερινή κόπρο των εθνών…