Καθηγητής Δρ.Nεκτάριος Δαπέργολας
Τό καρυώτικο μαντρί σέ νέες περιπέτειες καταισχύνης. Δέν ἔφτανε ἡ κατάντια τῆς ὑποδοχῆς τοῦ ἀντίχριστου ἀφορισμένου (ἀλλά καί τό ὄνειδος τῆς σιωπῆς τῶν ὑπολοίπων, πού δέν παρέστησαν ἀλλά οὔτε καί ἀντέδρασαν ποτέ, διαχωρίζοντας τήν θέση τους), ἦρθε καί μία ἀνακοίνωση γιά νά ὁλοκληρώσει τό αἶσχος. Ἕνα πραγματικό σκουπιδόχαρτο, γεμᾶτο ψεύδη καί ἀνακρίβειες, ἀλλά καί μεστό ὑποκρισίας, πού προσπαθεῖ εἰς μάτην νά πείσει (ποιούς ἀνοϊκούς ἄραγε) ὅτι ἀφ’ ἑνός οἱ «ἅγιοι πατέρες» ἄσκησαν αὐστηρό ἔλεγχο στόν ἀντίχριστο (πραγματικά γελᾶμε μέ τό θράσος, εἰδικά ἄν θυμηθοῦμε τίς ἀγκαλιές, τά γέλια καί τά…πολυχρόνια) καί ὅτι ἀφ’ ἑτέρου θά ἦταν ἀντιπατερικό καί ἀντορθόδοξο νά τοῦ ἀρνηθοῦν τήν εἴσοδο (ποῦ νά ξέρουν τώρα δηλαδή ἀπό ἀγάπη καί πατερικό πνεῦμα καί οἱ παλιοί γεροντάδες, πού θά εἶχαν πετάξει στή θάλασσα κι αὐτόν κι ὅλη τήν κουστωδία του, μέ τό πού θά πλησίαζε τό δαιμονικό ποδάρι του στό Περιβόλι τῆς Παναγιᾶς)! Τό νέο γραπτό ἀνδραγάθημα, πού μυρίζει έντονα κλασική γοντικάκεια σοφιστική στρεψοδικία καί φέρεται νά τό συνυπογράφουν «ἃπαντες οἱ ἐν τῇ κοινῇ Συνάξει Ἀντιπρόσωποι καὶ Προϊστάμενοι τῶν εἴκοσιν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω», ἀναφέρει ἐπί λέξει τά ἑξῆς:
«Τὶς τελευταῖες ἡμέρες παρακολουθοῦμε μὲ περισυλλογὴ τὴν δημόσια συζήτηση ποὺ ἄνοιξε μὲ ἀφορμὴ τὴν πρόσφατη ἐπίσκεψη τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδας στὸ Ἅγιον Ὄρος, μὲ σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐνίοτε ἐκδηλώνουν ἀπορία, καχυποψία, εἰρωνεία ἢ καὶ θυμό. Ἐρωτήματα φορτισμένα, συχνὰ καλοπροαίρετα, ἀλλὰ καὶ παγιδευμένα σὲ μία θεώρηση περισσότερο ἀνθρώπινη παρὰ ἐκκλησιαστική. Κατανοοῦμε αὐτὲς τὶς ἐρωτήσεις. Δὲν τὶς ἀπορρίπτουμε. Ὅμως ὀφείλουμε νὰ ἀπαντοῦμε μὲ ἐκκλησιαστικὸ λόγο, ταπεινό, διακριτικό, ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὴν Παράδοση, καὶ ταυτόχρονα νὰ ἐκθέτουμε τὴν πραγματικότητα ὅπως ἔχει.
Τὸ Ἅγιον Ὄρος μιλᾶ μὲ τὸν τρόπο τῶν Πατέρων, μὲ διάκριση. Ακόμη κι ὅταν σιωπᾶ, δὲν σιωπᾶ τυχαῖα. Ἡ σιωπὴ τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων δὲν εἶναι ἀδιαφορία οὔτε ἔνδειξη συμφωνίας ἢ ὑποταγῆς, ἀλλὰ χριστιανικὸ ἦθος, ὁ τρόπος ποὺ ἐργάζεται τὸ Πνεῦμα: χωρὶς φωνές, χωρὶς δημόσιες ἁψιμαχίες, ἀλλὰ μέσα στὸν νοῦ καὶ στὴν καρδιά. Τὸ Ἅγιον Ὄρος ὑποδέχεται πάντας μὲ διάκριση καὶ προσευχή, διότι εἶναι χῶρος μετανοίας, ὄχι καταγγελίας, ὅπου δὲν κυριαρχεῖ ἡ ὀργὴ τῆς ἐποχῆς, ἀλλὰ ἡ ἡσυχία τῆς προσευχῆς.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δὲν μᾶς δίδαξε νὰ προσευχόμαστε γιὰ τοὺς ἠθικοὺς ἢ τοὺς δίκαιους ἄρχοντες, ἀλλὰ γιὰ ὅλους ὅσοι κατέχουν ἐξουσία, ὅπως «ἤρεμον καὶ ἡσύχιον βίον διάγωμεν, ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καὶ σεμνότητι». Ὁ ἴδιος, ἀπευθυνόμενος στὸν μαθητή του Τιμόθεο, συνεχίζει: «Παρακαλῶ οὖν πρῶτον πάντων ποιεῖσθαι δεήσεις, προσευχάς, ἐντεύξεις, εὐχαριστίας, ὑπὲρ πάντων ἀνθρώπων, ὑπὲρ βασιλέων καὶ πάντων τῶν ἐν ὑπεροχῇ ὄντων» (Α΄ Τιμ. 2, 1-2). Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, σχολιάζοντας τὸ χωρίο, λέγει καθαρά ὅτι στὴν καθημερινὴ λατρεία προσευχόμαστε γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, γιὰ τοὺς Βασιλεῖς, ἀκόμη καὶ γιὰ τοὺς ἀσεβεῖς (PG 62, 530-531, Ὁμ. 6).
Αὐτὸ τὸ πνεῦμα δὲν εἶναι ἀδυναμία, ἀλλὰ δύναμη σταυρική. Τὸ Ἅγιον Ὄρος δὲν προσωποληπτεῖ, ἀλλὰ προσεύχεται «ὑπὲρ πάντων», μὲ τὴν πίστη ὅτι ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ μεταμορφώσῃ τοὺς πάντες. Ἐδῶ σημειώνεται ὅτι βεβαίως καὶ ἐτονίσθη πρὸς τὸν κ. Πρωθυπουργὸ ἡ πικρία καὶ ὁ προβληματισμὸς τῶν Ἁγιορειτῶν γιὰ τὰ πρόσφατα νομοθετήματα, τὰ ὁποῖα προκαλοῦν ἀνησυχία στὴν συνείδηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ, καθ’ ὅσον θεωροῦνται ὡς ἀπειλὴ πρὸς τὸ ὀρθόδοξο ἦθος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, καὶ ἐξεφράσθη ἡ εὐχὴ νὰ ἐπικρατήσῃ πνεῦμα σεβασμοῦ πρὸς τὴν πνευματικὴ ταυτότητα τοῦ Γένους. Ἐπίσης, ὑπεβλήθη ἰδιαιτέρα παράκληση ὅπως ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση συμβάλῃ τὰ μέγιστα στὴν ἄμεση ἐπίλυση τοῦ ἀνακύψαντος ζητήματος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ. Ὅσον ἀφορᾷ τὴν ἐξαγγελία τοῦ κ. Πρωθυπουργοῦ γιὰ τὴν οἰκονομικὴ στήριξη τῶν Ἱερῶν Μονῶν, ὑπενθυμίζουμε ὅτι ἡ χρηματοδότηση ἔργων ΕΣΠΑ γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος μὲ χρονοδιάγραμμα μέχρι τὸ 2030, μελετᾶται ἀπὸ τὶς ἁρμόδιες κρατικὲς ἀρχὲς ἤδη ἀπὸ τὸ ἔτος 2023. Εἶναι γνωστὸ ὅτι καμμία Ἱερὰ Μονὴ δὲν διαθέτει τοὺς ἀνάλογους οἰκονομικοὺς πόρους γιὰ ἔργα συντηρήσεως καὶ ἀποκαταστάσεως, δεδομένου ὅτι οἱ πόροι ἑκάστης Μονῆς μόλις ἐπαρκοῦν γιὰ τὴν διαβίωση τῶν μοναχῶν της καὶ τὴν φιλοξενία τῶν ἐπισκεπτῶν. Τὸ Ἅγιον Ὅρος, λόγῳ τῆς φθορᾶς τοῦ χρόνου, καὶ ἄλλων ἐκτάκτων φαινομένων, ὅπως τῶν προσφάτων σεισμῶν, ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ φροντίδα, γιὰ τὴν συντήρηση τῶν κτιρίων καὶ τῶν κειμηλίων, τὴν κληρονομιὰ τὴν ὁποία κρατᾶ ζωντανή. Αὐτὰ ἀναφέρουμε ἐνδεικτικὰ πρὸς ἀποκατάσταση τῆς ἀληθείας, μὲ τὴν διαβεβαίωση ὅτι τὸ Ἅγιον Ὄρος παραμένει τόπος προσευχῆς, ἑνότητας καὶ ἐλπίδας γιά τόν σύγχρονο κατακερματισμένο καί ἀποπροσανατολισμένο κόσμο».
Αὐτά κυριολεκτικά παθαίνεις, ὅταν κατρακυλᾶς στήν ἐκκοσμίκευση καί στό βόλεμα τῶν ΕΣΠΑ. Αὐτά παθαίνεις, ὅταν ἀφήνεις νά ξεσαλώνουν ἐπί δεκαετίες ἐκεῖ μέσα μασόνοι καί κάθε λογῆς ἀκόμη νεοεποχίτες πράκτορες. Αὐτά παθαίνεις, ὅταν ἀφήνεσαι λίγο-λίγο (σάν τόν βάτραχο μέσα στήν κατσαρόλα) στήν νεορθόδοξη θολοκουλτουριαρέϊκη πλάνη καί στόν ἀγαπουλίστικο μεταπατερικό βόρβορο. Φτάνει τότε μιά ἐποχή πού ἔχεις πιά ἀποκτήσει μιθριδατική αἰσθητηριακή ἀλλοίωση καί δέν ἀντιδρᾶς πλέον στό δηλητήριο. Φτάνει μιά ἐποχή πού γίνεσαι πολύ εὔκολα ἕρμαιο στά χέρια των Ἐλισσαίων, τῶν Ἀλέξιων, τῶν Γοντικάκηδων καί τῶν Κυπραίων μπιζνεμπόρων. Φτάνει μιά ἐποχή πού ἀκόμη πιό εὔκολα βαφτίζεις τό ξεδιάντροπο σῶφρον, τήν κατάντια πατερικό φρόνημα, τήν ἀποστασία σταυρικό ἦθος καί τό κρέας ὄχι ἁπλῶς ψάρι ἀλλά…ἀλάδωτη τροφή. Τότε ναί. Τότε μπορεῖς πραγματικά νά ὑπογράφεις (καί νά συνυπογράφεις) τέτοια ἀδιανόητα σκουπίδια καί νά βαυκαλίζεσαι μέσα σου πώς ἐκφράστηκες καί πατερικά ἀπό πάνω.
Πραγματική θλίψη – καί ἀκόμη μεγαλύτερη ὀδύνη – γιά τόν τραγικό σας κατήφορο…