-Πάτερ θέλετε να σάς φέρω κάτι την επόμενη συνάντησή μας;
-Ναι, θέλω κάτι επειδή έχω τέσσερα παιδάκια στην πατρίδα και τα έχω επιθυμήσει. Φέρε μου σε παρακαλώ ένα μικρό παιδάκι και φώναξέ με να βγώ στο παράθυρο από τα κάγκελα να το δώ να δώ τα ματάκια του να παρηγορηθώ.
Ιερέας σε ψυχιατρείο!
Πηγή:
Αγιορείτικο Βήμα
Αναδημοσίευση από:
http://ieratikoistoxasmoi.blogspot.gr/2014/07/blog-post_11.html
Το κείμενο «Ιερεύς τις του 20ού αιώνος» δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό της Ιεράς
Μητροπόλεως Πειραιώς «Πειραϊκή Εκκλησία» και κυκλοφόρησε σε πολλές ιστοσελίδες
του διαδικτύου, άλλοτε αυτοτελές και άλλοτε εντεταγμένο σε ένα γενικότερο
κείμενο με τίτλο «Ενθύμιο Χειροτονίας εις Πρεσβύτερο Π. Ευαγγέλου εξ ιατρών
14/11/2009», το οποίο αποτελεί τον χειροτονητήριο λόγο του Ιερέως ιατρού π.
Ευαγγέλου. Όπως ο ίδιος μας πληροφορεί, ο Αρχιερέας Γρηγόριος του ζήτησε να
αναφέρη στον λόγο του την ιστορία του π. Νικολάου: «Γράψε, Ευάγγελε, την ζωή του
π. Νικολάου, να την μοιράσουμε σαν ενθύμιο την ήμερα της χειροτονίας σου». Και
όπως σημειώνει ο π. Ευάγγελος, «έτσι για υπακοή την έγραψα εις αποκάλυψη της
μυστικής εργασίας του. Και διαρκή υπόμνησή μου του τι είναι Ορθόδοξος παπάς».
Στην πρώτη μας αυτή
συνάντηση ουδέν έπραξα, παρ' όλο τον φυσικό μου κοινωνικό χαρακτήρα.
Έφυγα, όταν τελείωσε ο υποχρεωτικός μου χρόνος της παρουσίας. Στην
δεύτερη επίσκεψη την επόμενη εβδομάδα πάλι τα ίδια, άλλος ασθενής και
νέα αποκάλυψη: «ευτυχώς που έχουμε τον παπά και μας βοηθά, ειδικά τα
βράδια που μένουμε με τους εαυτούς μας, μας παρηγορεί, μας εμψυχώνει.
Είναι δικός μας παπάς, ορθόδοξος!».
Ένα κρύο ρεύμα με
διαπέρασε, γκρεμίστηκαν όλα, ο ευσεβισμός μου δεν μπορούσε να δεχτή ότι
ένας παπάς ορθόδοξος ήταν μέθυσος, είχε ανάγκη αποτοξίνωσης και
βρισκόταν πίσω από τα σίδερα με άλλους παρανόμους, μέθυσους και
ναρκομανείς. Ούτε καν σε κάποιο ιδιωτικό κέντρο αποτοξίνωσης. Η ιδέα που
είχα για άσπιλη Εκκλησία, και οφειλόταν στην νεότητά μου, ξεθώριασε
απότομα.
Τον πλησίασα,
στεκόταν όρθιος και συνομιλούσε με έναν άλλο ασθενή, που έτρεμαν τα
χέρια του. Συνομιλούσε απλά για το τίποτα, ο άλλος τον άκουγε, του έλεγε
για τα προβλήματά του, του μιλούσε γρήγορα, ο παπάς άκουγε με μία
απέραντη στοργή κοιτάζοντας τον. Είχε πρόσωπο καθαρό, μάτια
γαλάζια-θάλασσα, ηλικία 55 χρονών περίπου, χέρια άσπρα, δάκτυλα μακριά,
τέλος πάντων, όλα πάνω του είχαν κάτι το αρχοντικό. Του απάντησε σιγά με
μια προφορά με αγγλική ηχώ.
Ήταν ξένος. Παπάς
ορθόδοξος, ξένος. Μόλις τελείωσε με τον άρρωστο στράφηκε σε μένα και με
ρώτησε: «Χάου αρ γιου;». Έμαθα ότι ήταν 'Έλληνας που γεννήθηκε στο
εξωτερικό, οι γονείς του είχαν φύγει για την πέρα από τον Ατλαντικό
Αμερική. Τον έστελναν όμως οι γονείς του στους παππούδες του στην
Κατερίνη, έτσι είχε μάθει καλά ελληνικά και είχε ένα σύνδεσμο με την
παράδοση της χώρας μας. Ένιωθα ήδη άνετα σαν να τον γνώριζα από χρόνια,
είχαν φύγει όλοι οι ενδοιασμοί μου. «Τι θέλετε από μένα;», με ρώτησε. «Θέλω
να μάθω γιατί βρίσκεστε σε αυτό το χώρο και θεραπεύεστε, τέλος πάντων να
σάς γνωρίσω». «Ελάτε στο δωμάτιό μου».
Ναι, μέσα σε αυτό το
χάλι υπήρχε ένα μικρό δωματιάκι, στενό δωματιάκι με ένα κρεβάτι,
παράθυρο βορινό, τοίχοι πανύψηλοι, τέσσερα μέτρα ύψος, ένα γραφείο,
εικόνες ρωσικές, καντήλι, κομποσκοίνι, θυμιατήρι, πετραχήλι, φάρμακα
πάνω στο γραφείο και βιβλία.
Ήταν ένα μικρό
καλογερικό κελί μέσα στη ταραχή εβδομήντα τροφίμων του ψυχιατρείου. Εκεί
άρχισε η αποκάλυψη της Χάρης του Θεού. Το όνομα Νικόλαος, ορθόδοξος
ιερέας της αρχιεπισκοπής της Αμερικής. Καθηγητής του Χάρβαρντ στην έδρα
των Παλαμικών σπουδών και ποιμαντικής ψυχολογίας. Καθηγητής στο Χάρβαρντ
στο μεγαλύτερο πανεπιστημιακό ίδρυμα της Αμερικής και τώρα τρόφιμος της
ψυχιατρικής πτέρυγας του Δαφνίου στο τμήμα αποτοξινώσεως, η διαφορά
είναι ιλιγγιώδης.
-Πάτερ; Πως
φτάσατε εδώ;
-Ήμασταν μία παρέα
φίλοι που τελειώσαμε την Σχολή του Τιμίου Σταυρού στην Βοστόνη.
Παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά και γίναμε Ιερείς. Ο καλύτερος όλων μας
πριν περίπου δέκα χρόνια πέθανε αιφνίδια. Τον κηδεύσαμε και γυρίσαμε στα
σπίτια μας. Τότε με κατέλαβε ένα πνεύμα λύπης και από τότε άρχισα να
πίνω. Τέλος πάντων, σε λίγο καιρό ήμουν εξαρτημένος από το ποτό, εάν δεν
έπινα έτρεμα. Δεν μπορούσα να διευθετήσω τα θέματά μου. Στην αρχή το
έκρυβα από την γυναίκα μου και τα παιδιά μου, δεν μεθούσα, αλλά έπινα,
ήμουν με ένα ποτήρι στο χέρι. Πειράχτηκε και το ήπαρ μου.
Όλο το θέμα ήταν μία
πρόκληση για την ιατρική μου γνώση, τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβάδιζε
με την νηφαλιότητα του ανδρός με την αρχοντιά του και την έλλειψη
νευρικότητας. Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Του ζήτησα να του φέρω κάτι
για παρηγοριά του μέσα σε αυτούς τους τοίχους. Ένα βιβλίο του Ρωμανίδη,
μου λέει, τον είχαμε δάσκαλο τον Ρωμανίδη.
Στην νέα συνάντησή
μας την επόμενη εβδομάδα κρατούσα στο χέρι μου το δεμένο βιβλίο του
Ρωμανίδη «ΡΩΜΑΙΟΙ Η ΡΩΜΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ». Ανέβηκα τρέχοντας τα
σκαλιά να συναντήσω τον Νικόλαό μου τον άρρωστό μου, τον βρήκα στο
δωμάτιό του καθισμένο σε μία μικρή πολυθρόνα και στο χέρι του ένα μικρό
κομποσκοίνι. Του έδωσα το βιβλίο στα χέρια του. Είχε κόκκινο σκληρό
εξώφυλλο, το γύρισε με αγάπη, διάβασε τα κεφάλαια. Χάρηκε σαν μικρό
παιδί.
-Είμαι εδώ πάνω από
τρεις μήνες, βγαίνω σπάνια δεν έχω που να πάω, δεν μου έχουν φέρει ένα
δώρο. Πόσο χαίρομαι για αυτό που μου έφερες. Αυτός ο άνθρωπος έφερε αέρα
ορθοδοξίας, γκρέμισε το σχολαστικισμό της γερμανικής ιδεολογίας, έδειξε
τον πλούτο μας!!! Ότι μας έλεγε ο γέρο-Ιωσήφ, αυτός το έβαλε στα
Πανεπιστήμια.
-Ποιος γέρο
Ιωσήφ;
-Ο ησυχαστής, ο
παππούς, ο σπηλαιώτης. Τον γνώρισα το 1960 όταν πήγαινα στο Άγιο Όρος,
στη Νέα Σκήτη, με δεχόταν στο κελάκι του. Μου έμαθε να προσεύχομαι με το
κομποσκοίνι ώρες και ώρες, φωτόμορφος, γλυκύς, αυστηρός. Προσοχή έλεγε
στο νου, πρώτα προσβολή μετά συζήτηση με τον λογισμό μετά συγκατάθεση!!!
Συγκατάθεση, θάνατος, αρχή αμαρτίας, η αμαρτία δόντι ιοβόλο του θανάτου.
Προσοχή όχι συζήτηση με τον λογισμό, νήψη.
Αυτά που ο γέροντας
τα παρέδωσε εμπειρικά, ο Ρωμανίδης τα κατέγραψε τα στήριξε αγιοπατερικά
και τα εξαπέστειλε στα πέρατα της γης, ώστε να έχουμε και εμείς χαρά
εκεί στην Αμερική.
Όταν έγινα Ιερέας,
με τον πρώτο μου μισθό έστειλα ένα δώρο στον γέροντα Ιωσήφ, του έστειλα
ράσα καλογερικά, όχι κάτι το ακριβό, τα είχα τυλίξει και σε ένα γκρί
χαρτί, έγραψα την διεύθυνση και τα έστειλα. Μετά από πέντε χρόνια τον
επισκέφθηκα στο κελλί του, όπως καθόταν είδα πίσω του στο περβάζι το
δώρο μου ανέγγιχτο. Αμέσως σκούρυνε το προσωπό μου. Του λέω: «Γέροντά
σου έστειλα ένα δώρο με τα πρώτα μου χρήματα και εσύ ούτε που το
άγγιξες!!!».
Μου λέγει: «Π.
Νικόλαε, παιδί μου, δεν μου λείπει τίποτα, έχω τον Χριστό. Δεν μου
λείπει τίποτα. Το δώρο σου το είδα, έσκισα μία άκρη και το είδα. Το
άφησα εδώ χρόνια να μου λέγει ο λογισμός άνοιξέ το και να τον ξεχνώ αλλά
να σε θυμάμαι. Θα μπορούσα να το έχω δωρίσει σε τόσους που έρχονται εδώ
αλλά το άφησα για τον παπά Νικόλα, έλα να βάλουμε τον πλάγιο του
δεύτερου ήχου να παρηγορηθείς».
Μου έμαθε να
προσεύχομαι με το κομποσκοίνι για τον κόσμο για τις αμαρτίες μου και
πάλι έμπονα για τον κόσμο. Όλες τις ακολουθίες τις έκανε με το
κομποσκοίνι εκτός της Θείας Λειτουργίας.
-Πάτερ, απορώ πως
εσείς, που γνωρίσατε ένα τόσο άγιο άνθρωπο, πέσατε σ' αυτό το πάθος της
οινοποσίας. Η προσευχή δεν σάς προστάτεψε, δεν σάς βοήθησε να γλιτώσετε
από τον πειρασμό αυτόν;
-Ευάγγελε, μην
ξεχνάς το «αρκεί σοί η χάρις μου» του Παύλου.
-Ξέρετε με
σκανδάλισε στην αρχή τουλάχιστον το θέμα σας.
-Σε σκανδάλισε η σε
φόβισε για το ευόλισθον της φύσεώς μας; Είσαι αυτάρκης στην νομιζόμενή
σου καθαρότητα και φοβάσαι μήπως την χάσεις, μήπως κάνεις κάποιο λάθος
και χάσεις την καλή γνώμη για τον εαυτό σου και για τους άλλους. Σε
νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Αδελφέ μου και φίλε μου, η νεότητά σου είναι
κακός σύμβουλος, όπως και σε μένα κάποτε. Η πείρα του βίου και η
συναντίληψη της Χάριτος με έπεισε ότι όποιος και αν είμαι ό,τι και αν
κάνω είμαι δεμένος με τον Χριστό και φωνάζω «ελέησον με ο Θεός, ελέησον
με Κύριε ως οίδας και ως θέλεις ελέησόν με». Και λέω μέσα μου «όλοι
σώζονται, εγώ κολάζομαι». Ελπίζω στον Χριστό και στην Παναγία. Ελπίζω
στο έλεος του Θεού που χαρίζει τον παράδεισο σ' αυτούς που πιστεύουν ότι
είναι ανάξιοι του παραδείσου.
Και πάλι ο
αδυσώπητος χρόνος τελείωνε.
-Πάτερ θέλετε να σάς
φέρω κάτι την επόμενη συνάντησή μας;
-Ναι, θέλω κάτι
επειδή έχω τέσσερα παιδάκια στην πατρίδα και τα έχω επιθυμήσει. Φέρε μου
σε παρακαλώ ένα μικρό παιδάκι και φώναξέ με να βγώ στο παράθυρο από τα
κάγκελα να το δώ να δώ τα ματάκια του να παρηγορηθώ.
-Βρήκα τον μικρό μου
βαπτισμένο Σωτήριο τον πήρα αγκαλιά, πέρασα την πόρτα και σταθήκαμε κάτω
από τα σίδερα.
-Π. Νικόλαε, π.
Νικόλαε, ήρθαμε.
Πρόβαλε η φιγούρα
του πίσω από τα σίδερα άπλωσε τα χέρια του από ψηλά, μας κοίταζε, μας
χαμογελούσε, μιλάγαμε από εκεί. Χάρηκε, θυμήθηκε τα δικά του, απλώθηκε η
νοσταλγία. Δεν ήταν πίκρα ήταν μία νοσταλγία για τον παράδεισό μας. Μας
ευλόγησε και αποχωρήσαμε. Ποιος είναι πλούσιος, Λωξάνδρα μου, εν τω
ολίγω αναπαυόμενος, τζόγια μου ...;
-Πάτερ, η Αμερική
φημίζεται για τα αποτοξινωτικά της κέντρα, πώς ήρθατε σ' αυτές τις
άθλιες συνθήκες.
-Ευάγγελε, πριν
πολλούς μήνες προκηρύχθηκε μια θέση παλαμικών σπουδών στο πανεπιστήμιο
της Αθήνας. Ήρθα λοιπόν κι εγώ, αφού πήρα την άδεια από το πανεπιστήμιό
μου να βάλω τα χαρτιά μου γι' αυτή την έδρα. Οι μήνες περνούν, δεν
γινόταν τίποτα. Καθηγητικές ίντριγκες, συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων,
τίποτα. Την έδρα μου στο Χάρβαρντ την είχε πριν από μένα ο π. Γεώργιος
Φλωρόφσκι. Αυτός είναι ένας μεγάλος Θεολόγος και πραγματικός φιλέλληνας
και είναι ο γέροντάς μου.
-Από έκπληξη σε
έκπληξη.
-Γέροντάς σας αυτός
ο μέγας;
-Ναι, και είναι
πραγματικά μεγάλος πνευματικός Θεολόγος και σημειοφόρος άνθρωπος θυσίας.
Σπουδαγμένος και στην ποιμαντική Ψυχιατρική και στην ψυχολογική
αντιμετώπιση των εθισμένων χρηστών σε ουσίες και ποτό. Αλλά όλα αυτά τα
ασκούσε με απέραντη αγάπη και υπομονή. Για να κατανοήσης το μέγεθος του
ανδρός θα σου πω μία ιστορία στην οποία ήμουν μάρτυρας της θαυμαστής
θεραπείας ενός εφήβου. Μια οικογένεια έφερε το παιδί της 18 ετών που
έπασχε από ηβηφρενία. Η κατάσταση ήταν δύσκολη, αθεράπευτη σχεδόν, τον
παρακάλεσαν να τον δεχθή να τον αναλάβη. Πράγματι, τον πήρε σε ένα σπίτι
στην εξοχή που είχε πολλά στρέμματα, με σημύδες ένα μεγάλο αγρόκτημα.
Μπήκαν μέσα οι δυο τους, το αγρίμι και ο π. Γεώργιος και έκλεισαν την
βαριά πόρτα. Μετά τρεις μέρες παρέδωσε το παιδί υγιές και σώφρον στους
γονείς. Το παιδί αυτό σπούδασε και είναι υγιής έκτοτε και μάλιστα τώρα
είναι και Επίσκοπος της Εκκλησίας μας.
-Όταν τον ρώτησα «π.
Γεώργιε, πως έγινε αυτό;», μου είπε ό,τι πήρε το παιδί και του είπε:
«Παιδί μου, εγώ θα καθίσω σ' αυτήν την σημύδα. Όλος ο χώρος είναι δικός
σου, κάνε ό,τι θέλεις και όταν θέλης έλα να μιλάμε». Τρεις μέρες και
τρεις νύχτες έκανε ό,τι ήθελε. Κατέστρεψε το ψυγείο, την βιβλιοθήκη μου,
τα λουλούδια και όποτε ήθελε με πλησίαζε και μιλάγαμε. Εγώ καθόμουν στής
σημύδας τον κορμό και περίμενα χωρίς να ταράζομαι για ό,τι γινόταν,
τρεις μέρες εκεί δεν σηκώθηκα, δεν έφαγα, δεν ήπια νερό. Την τρίτη ήμερα
ήρθε το παιδί γαλήνιο, μου φίλησε το χέρι, με σήκωσε, με βοήθησε να
περπατήσω, γιατί ήμουν σαν πεθαμένος, ανοίξαμε την πόρτα και τον
παρέδωσα στους γονείς του. Ιματισμένο και σωφρονούντα.
-Πάτερ Γεώργιε, και
τρεις ημέρες πως κάνατε τις στοιχειώδεις ανάγκες σας;
-Τα έκανα πάνω μου,
δεν μετακινήθηκα καθόλου, ήθελα να δώσω μία θυσία γι' αυτόν στον Θεό,
την υπομονή μου, την κατάργηση των συμβατικών καθημερινών πρακτικών. Δεν
είναι τίποτα, ο Θεός μου χάρισε υγιή τον άνθρωπο και δι' αυτού μου
χάρισε και γεύση της Βασιλείας Του. Τέτοιος άνθρωπος ήταν αυτός, αληθής
Θεολόγος, άνθρωπος της Λειτουργίας αλλά και πέρα απ' αυτήν. Πάντα έλεγε:
«δίδου ημίν εκτυπώτερον, σου μετασχείν, εν τη ανεσπέρω ημέρα της
βασιλείας σου».
Συζήτηση περί της
ζωής του Ιερέως
Από τις συζητήσεις
που είχαμε καταθέτω εδώ μερικά.
-Πρόσεχε, ιερεύ, τον
εαυτό σου, μην ξεχάσης να βλέπης τον Θεό. Ορκίστηκες να έχης τον νου σου
στην σωτηρία τόσο την δική σου όσο και των άλλων. Κάθε καιρός είναι
κατάλληλος για να δώσης το Βάπτισμα και την θεία Κοινωνία, γιατί κάθε
καιρός είναι κατάλληλος για τον θάνατο. Να θυμάσαι ότι ο άνθρωπος μπορεί
να πη όχι στον Θεό, ο Θεός δεν μπορεί να πη όχι στον άνθρωπο. Αυτού του
Θεού είμαστε Ιερείς, που επιτρέπει στο πλάσμα του να πη «όχι, να μην
γίνη το θέλημά σου» δηλαδή, να γεννήση την κόλαση. Στους ανθρώπους
μπορείς να πης ότι ο Χριστός κατέβηκε στον Άδη, εκεί μας αναμένει, όσο
πιο βαθύς είναι ο Άδης σου, τόσο βαθύτερα είναι ο Χριστός. Η οδύνη είναι
το ψωμί που ο Θεός μοιράζεται με τον άνθρωπο και που έχει υποχρέωση ο
δούλος του, ο παπάς, να μοιρασθή κι αυτός με το σύνολό του. Στον Σταυρό
ο Θεός, ενάντια σε ό,τι είχαμε ποτέ φαντασθή για θεό, τάχθηκε με το
μέρος του ανθρώπου. Ο Θεός έγινε άνθρωπος, δηλώνει την αγάπη Του, ζητά
την αγάπη μας και μας απαλλάσσει από κάθε οφειλή.Ο αγώνας μας είναι η
προσοχή στην πνευματική πηγή του κακού, το οποίο δεν προέρχεται από την
φύση, αλλά συντελείται μέσα στο πνεύμα. Αυτός που είδε την αμαρτία του
είναι πιο μεγάλος από αυτούς που γνώρισαν αγγέλους. Τότε, από την άβυσσο
των αμαρτιών μου επικαλούμαι την άβυσσο της Χάριτός Σου. Πρόοδος στον
αγιασμό σου, παπά μου, φαίνεται όταν η καρδιά σου ήσυχη διαστέλλεται και
ανθίζει σε κοσμική ευσπλαχνία, δεν μπορεί να κρίνη κανέναν, σηκώνει το
κακό όλου του κόσμου, περνά την Γεθσημανή και καλύπτει τα πάντα με τον
μανδύα της αγάπης. Η αγάπη είναι ο Θεός που ρίχνει το βέλος, τον
Μονογενή Του Υιό, αφού έβρεξε την ακίδα του βέλους με το ζωοποιό Πνεύμα.
Η ακίδα είναι η
πίστη που όχι μόνο εισάγει το βέλος αλλά και τον τοξότη μαζί της.
Ευάγγελέ μου, αν
ποτέ γίνεις Ιερέας να θυμάσαι ότι αυτό που σκανδαλίζει τους άπιστους δεν
είναι οι Άγιοι, αλλά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι δεν είμαστε όλοι άγιοι.
Η κατάσταση του κόσμου μοιάζει με αυτήν την προ του Μ. Κωνσταντίνου, και
χειρότερη, γιατί τότε οι άνθρωποι ήσαν ειδωλολάτρες, τώρα είναι άθεοι.
Έτσι, αντί η Εκκλησία να κρίνη τον κόσμο, η Εκκλησία κρίνεται από τον
κόσμο, γιατί ο κόσμος μπορεί να την κατηγορήση ότι μέσα σε τόσους αιώνες
έχασε την ικανότητα της μαγιάς και αντανακλά τον κόσμο και μάλιστα πιστά.
Η Εκκλησία από αρραβωνιαστικιά έγινε θρησκευτική κοινωνία. Το Ευαγγέλιο
εξεγείρει, ανατρέπει όχι την δομή του κόσμου αλλά την δομή του
ανθρώπινου πνεύματος. Ο Χριστός εντός. Απόκτησε την εσωτερική ειρήνη και
πλήθος ανθρώπων θα βρη την ειρήνη δίπλα σου.
Παπά μου, το να
πλησιάσης τον σύγχρονο άνθρωπο είναι τέχνη. Το ουσιώδες είναι να
μεταφερθής στην θέση του, να σβήσης τον εαυτό σου και να αφήσης τον
Χριστό να μιλήση. Όλη σου η Θεολογία που σε έμαθαν σωριάζεται σαν
θρύψαλα μπροστά σε έναν εγκληματία, έναν νεκρό, μια μοναξιά. Όμως η
ζωντανή ζεστασιά της παλάμης σου, μπορεί να κάνη ανθρώπους σβησμένους,
λερωμένους κι άσχημους να ακτινοβολούν ξαφνικά ακτίνες Φωτός και να
ανασύρης στην επιφάνεια αυτό που κοιμάται. Την κοινωνία. Ο Μυστικός
Δείπνος, η θεία Κοινωνία, που ετοιμάζεις είναι μυστήριο εν πορεία, γι'
αυτό στεκόμαστε όρθιοι. Και αν γίνουμε απόβλητοι από την κοινωνική ζωή
πρέπει να ωριμάσουμε σαν μία γενιά ομολογητών. ...;
-Πάτερ Νικόλαε, είδα
ότι είσαι άνθρωπος του Θεού. Σε παρακαλώ πες μου ποια είναι η μυστική
σου εργασία, τι μου κρύβεις;
-Ευάγγελέ μου, ήλθε
η ώρα νομίζω να μάθεις όλα τα κατ' εμέ σαν μία παρακαταθήκη διδασκάλου
προς μαθητή. Δεν είμαι άρρωστος, τουλάχιστον δεν πάσχω από
αλκοολισμό!!!! Μεταξύ των σπουδών μου είναι και η ψυχολογία του χρήστη.
Αφού ήρθα στην Αθήνα και κατέθεσα τα χαρτιά μου και ο καιρός περνούσε,
με το σήμερα-αύριο, μίλησα με τον διευθυντή της κλινικής που είναι φίλος
μου από την Αμερική, του είπα για προγράμματα στην Αμερική, όπου ο
γιατρός ζη μαζί με τους αρρώστους για όλο τον χρόνο του προγράμματός
τους με εξαιρετικά αποτελέσματα. Έτσι παρακολουθώ το πρόγραμμα, χωρίς
κανείς να το γνωρίζει από τους συναρρώστους μου. Ζω έγκλειστος τρεις
μήνες περίπου, επιταχύνθηκε το πρόγραμμα, αλλά κυρίως αυτοί που έφυγαν
αυτό το διάστημα δεν υποτροπίασαν.
-Μα τι μου λέτε,
πουλήσατε τον εαυτό σας σαν δούλο εδώ μέσα, δεν βλέπετε ούτε καν παιδιά,
υποφέρετε την τρέλα του καθενός!
-Ναι, αλλά έχω το
δωματιάκι μου, την προσευχή μου, την πίστη μου, έχω τον καθρέφτη μου,
όλους τους αδελφούς τους έγκλειστους.
Εκείνο που μου
ξεσχίζει τα σπλάχνα ήταν ότι δεν μπορούσα να λειτουργώ. Τώρα τελευταία
παίρνω κι εγώ, όπως όλοι, μία άδεια και πηγαίνω εδώ σε ένα μοναστηράκι
να λειτουργώ και επανέρχομαι.
-Μα δεν τρελαθήκατε
εδώ μέσα, φυλακισμένος αναίτια τόσους μήνες;
-Πιέστηκα, πιέστηκα,
ήταν εμπειρία τάφου, αλλά όμως γνώρισα όλους αυτούς τους φίλους του
Χριστού, τους ελάχιστους. Αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ανάξιοι του
παραδείσου, τους συμπαραστάθηκα, τους άκουσα, τους έδωσα λίγο νερό, λίγη
πίστη και, κυρίως, επλατύνθηκα κι εγώ και πάλι δούλος αχρείος είμαι.
Αναλογίζομαι την ώρα της εξόδου μου και ελπίζω στο έλεος της Εκκλησίας
Του και στο ιδικό Του.
-Πάτερ Νικόλαε,
είστε τόσο νέος ούτε πενήντα τριών.
Ήταν Τετάρτη της
πρώτης των νηστειών που κάναμε αύτη την κουβέντα της καρδιάς, που μου
χάραξε την καρδιά.
-Την Παρασκευή θα
πάρω άδεια, θα πάω στο μοναστηράκι που σάς είπα για τους Χαιρετισμούς
και για Λειτουργία την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Ελάτε κι εσείς να σάς
δούμε. Πάρτε ένα τηλέφωνο το Σάββατο να σάς πούμε την ώρα της
Λειτουργίας την Κυριακή.
Πράγματι, το
Σάββατο των Αγίων Θεοδώρων τηλεφώνησα.
-Ευλογείτε, πάτερ.
-Ο Κύριος.
-Σάς παρακαλώ, θέλω
να μιλήσω στον πατέρα Νικόλαο.
-Δεν γίνεται, μου
είπε.
-Πότε να ξαναπάρω
για τον π. Νικόλαο, πότε;
-Μόλις προ ολίγου
τελείωσε την θεία Λειτουργία, κατέλυσε και πέθανε μπροστά στην Αγία
Τράπεζα, την ώρα που την ασπαζόταν για να βγή από το Ιερό. Επειδή
αργούσε να βγη, μπήκε ο εκκλησάρης και τον βρήκε γονατιστό αλλά χωρίς
πνοή. Έχει έρθει η αστυνομία, θα τον πάνε για νεκροτομή, θα τον στείλουν
στην Αμερική.
-Δεν ξέρω τι λέτε,
πάτερ, εγώ προχτές του μίλησα, τέλος πάντων ήμασταν μαζί. Ήταν μια χαρά.
Δεν μπορεί, δεν είναι αυτός.
-Όχι, αυτός είναι.
Έτσι το ήθελε ο Θεός. Έτσι ετελειώθη ο Νικόλαος ο άρχων, ο εργάτης των
εντολών του Χριστού, ο κρυφός, ο φίλος μου, ο ολιγοήμερος, ο γνήσιος
ποιμένας που άφησε τα ενενήντα εννιά για το ένα, που πουλήθηκε δούλος
σαν κι αυτόν τον Επίσκοπο του γεροντικού, ο Ιερέας του 20ου αιώνος του
απατεώνος που τα μάτια του δεν απατήθηκαν, αλλά είδε καθαρά την εικόνα
του κόσμου χωρίς φαντασία. Ας έχουμε την ευχή του.
