Η ΓΑΓΓΡΑΙΝΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

του Μοναχοῦ Σεραφεὶμ

 Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐπειδὴ εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, χαρακτηρίζεται ἀπὸ διαχρονικὴ καὶ παγκόσμια ἑνότητα δογματικῆς Πίστεως. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτός [ὁ ἴδιος], καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας»[1], ἀναλλοίωτος, καὶ ἑνώνει ἐν Ἑαυτῷ τὴν ἀνθρωπότητα, «ἐν ἑνὶ σώματι, εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην»[2], καθ’ ὅσον αὐτὴ ἐνσωματώνεται στὴν Ἐκκλησία. Ἔτσι στὴν Ἐκκλησία ἰσχύει πάντοτε ταυτότητα (ὁμοιομορφία)  στὴν Πίστη καὶ τὴ βαπτισματικὴ ἔνταξη σ’ αὐτήν: «εἶς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα»[3]. 

Τὸ ἐκκλησιολογικὸ αὐτὸ δόγμα τῆς Ἐκκλησίας, σταθερῶς καὶ διαχρονικῶς διακηρυσσόμενο, πλήττεται στὴ θεωρία καὶ τὴν πράξη ἀπὸ τὴν παρέκκλιση καὶ καινοτομία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος στὸ βαθμὸ ποὺ προωθεῖται συνειδητῶς καὶ ἐπιμόνως, ἀποτελεῖ ἐκκλησιολογικὴ καὶ σωτηριολογικὴ αἵρεση. 

Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἡ διδασκαλία καὶ δραστηριότητα γιὰ τὴν - κακῶ τῷ τρόπῳ - συγκολλητικὴ καὶ πλασματικὴ ἐξωτερικὴ ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων καὶ λοιπῶν «χριστιανῶν», ρωμαιοκαθολικῶν (παπικῶν), προτεσταντῶν καὶ μονοφυσιτῶν-μονοθελητῶν· ἀναπτύχθηκε στὸ πλαίσιο τῆς «οἰκουμενικῆς κινήσεως» καί, σὲ μεγάλο μέρος του, περὶ τὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.)  καὶ διασπᾶ τὴν ἀπ’ ἀρχῆς καὶ μέχρι τῶν μέσων τοῦ 20οῦ αἰῶνος ἑνιαία τῆς Ὀρθοδοξίας ἐκκλησιολογία, τὴν περὶ Ἐκκλησίας διδασκαλία.

 Βασικὲς ὀρθόδοξες ἐκκλησιολογικὲς ἀρχὲς 

Συνοψίζοντας βασικὲς παραμέτρους τῆς ἐκκλησιαστικῆς, τῆς ὀρθόδοξης, ἐκκλησιολογίας, καταθέτουμε τρεῖς βασικὲς ἀρχές της · (α) τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, (β) τὴν τελειότητα («καθολικότητα») τῆς δογματικῆς Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἑνότητά της ἱστορικῶς καὶ γεωγραφικῶς καὶ (γ) τὴν καθολικῶς ἀποδεκτὴ πεποίθηση τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ἡ συνειδητὴ εἰσαγωγὴ καὶ τῆς παραμικρῆς «ἑτεροδοξίας» (δογματικῆς διαφοροποιήσεως) ἀποτελεῖ αἵρεση ποὺ ἀποκλείει τὴ δυνατότητα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. 

Α. Τὸ ἀξίωμα τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας “extra Ecclesiam nulla salus” («ἐκτὸς Ἐκκλησίας οὐδεμία σωτηρία»), ποὺ ὑποστηρίζεται ἀπὸ τοὺς ἁγίους Κυπριανὸ Καρχηδόνος, Βασίλειο τὸν Μέγα,Φιρμιλιανὸ Καισαρείας, Κύριλλο Ἀλεξανδρείας κ.ἄ., τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ ὅλη τὴ διαχρονικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, σημαίνει ὅτι μόνον τὰ ἱερὰ Μυστήρια καὶ δόγματα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν τὸν ἄνθρωπο στὴν ἕνωση μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴ σωτηρία. Ἡ Ἐκκλησία μας χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἐσωτερικὴ ἑνότητα Πίστεως, Λατρείας καὶ διοικήσεως  καὶ τὴν «ἀποστολικὴ διαδοχή», δηλαδὴ τὴν ἱστορικὴ προέλευση ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἐκκλησία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ ἑνότητα Πίστεως μὲ ἐκείνην.  Τὰ σχίσματα (οἱ λόγῳ διοικητικῶν διενέξεων ἀποχωρήσεις ἀπὸ τὴν Ἑκκλησία) καὶ οἱ αἱρέσεις ἀποκόπτουνἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴ σωτηρία.

Β. Ἡ ἑνότητα Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας σημαίνει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ, μολονότι ἐπιτρέπει ἐν μέρει στὶς τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τελετουργική, ἐθιμική, γλωσσική, μουσικὴ καὶ ἄλλη ποικιλομορφία, ὅμως δὲν ἐπιτρέπει καὶ τὴν «διαφορετικότητα» τῶν δογμάτων τῆς Πίστεως, διότι καθὼς «ὁ Χριστὸς οὐ μεμέρισται»[4] ἔτσι καὶ στὴν Ἐκκλησία εἶναι «τοῦ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία»[5] . 

Γ. Ἡ ἑτεροδοξία-αἵρεση, ὡς εἰσαγωγὴ νεωτερισμῶν στὴ δογματικὴ πίστη, ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια, διότι καταστρέφει τὴ θεραπευτικὴ γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση μέθοδο τῆς Ἐκκλησίας (θεολογία καὶ ἄσκηση) καὶ διότι ὁ Θεὸς δὲν ἐπευλογεῖ τὸ ψεῦδος οὔτε ἑνώνεται μὲ αὐτό. Κατὰ τὴ χαρακτηριστικὴ φράση τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ «ὅποιος δὲν πιστεύει ὅπως πιστεύει ἡ Παράδοση τῆς Καθολικῆς [δηλ. τῆς Ὀρθοδόξου] Ἐκκλησίας εἶναι ἄπιστος»[6], καθὼς δὲ διαπιστώνει ἡ Β’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος στὸν ζ΄ ἱ. Κανόνα της, μόνον ὅσοι αἱρετικοὶ ἐπιστρέφουν ἀπὸ τὴν αἵρεση «προστίθενται στὴ μερίδα τῶν σῳζομένων». Γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση κανεὶς ἑτερόδοξος (ρωμαιοκαθολικός, προτεστάντης, μονοθελήτης κ.λπ.) δὲν εἶναι οὔτε δύναται νὰ ὀνομάζεται κυριολεκτικῶς «χριστιανός» οὔτε ἡ αἱρετικὴ κοινότητα «ἐκκλησία». 

Ἡ ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμὸ νόθευση  τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιολογίας 

Ὁ Οἰκουμενισμός, ἐκκινώντας ἀπὸ προσπάθειες προσεγγίσεως τῶν «χριστιανῶν» σὲ πρακτικὰ θέματα στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ., ἐξελίχθηκε σὲ προσπάθεια ἐξωτερικῆς συγκολλήσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς λοιπὲς «ὁμολογίες», χωρὶς τὴν ἀποδοχὴ ἀπὸ ἐκεῖνες τῆς μόνης ἀναλλοίωτης καὶ παραδοσιακῆς, τῆς ὀρθόδοξης, διδασκαλίας, ἀλλὰ μέσῳ ἐλαχιστοποιήσεως τῆς σημασίας («μινιμαλισμοῦ»), τῆς ἀποσιωπήσεως καὶ παρερμηνείας τῶν ἱ. δογμάτων ἀπὸ ὅλες τὶς διαλεγόμενες πλευρές. Ἐκκινώντας στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ., ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ οἱ αἱρετικοὶ (ἑτερόδοξοι ) ὀνομάστηκαν σὲ ἐπίσημα ὀρθόδοξα ἐκκλησιαστικὰ κείμενα «Ἐκκλησίες» (τὸ 1903 καὶ κυρίως τὸ 1920), ἡ δογματικὴ παρέκκλιση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μεταξὺ ἄλλων φοβερῶν πτώσεων ὁδήγησε σταδιακῶς στὴν ἀπὸ μέρους ἐπιφανῶν ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ θεολόγων (α) ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας μὲ τοὺς παπικούς («ἄρση τῶν ἀναθεμάτων») τὸ 1965, (β)  μερικὴ ἀποδοχὴ τῶν ἑτεροδόξων τελετῶν βαπτίσματος, εὐχαριστίας καὶ ἱερωσύνης («Κείμενον Β.Ε.Μ.», Λίμα τοῦ Περοῦ 1982, (γ) διαπίστωση δῆθεν χριστολογικῆς συμφωνίας μὲ τοὺς μονοφυσίτες-μονοθελῆτες (Β΄Κοινή Δήλωση, Chambésy 1990) - ἡ ὁποία σημαίνει τὴν ἀπόρριψη τῆς συμπαγοῦς ὀρθοδόξου χριστολογίας 15 αἰώνων, Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ πληθύος Ἁγίων Πατέρων, (ε) διαπίστωση ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι ὄχι αἵρεση, ἀλλὰ «ἀδελφὴ Ἐκκλησία» μὲ ἔγκυρα μυστήρια (Κείμενον Balamand 1993) κ.ἄ. Χειρότερο ὅλων εἶναι (στ) τὸ ἐκκλησιολογικὸ κείμενο τῆς Θ΄ Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε (Βραζιλία, 2006) · ἐκεῖ ἡ πλειονότης τῶν ὀρθοδόξων ἐκπροσώπων ἀρνήθηκε ἰδιότητες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τὶς ὁποῖες ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἐκεῖνες τῆς «Μιᾶς» (δηλ. σὲ ἑνότητα πίστεως) καὶ τῆς «Καθολικῆς», ἐπειδὴ συμφώνησαν ὅτι κανένα μέλος τοῦ Π.Σ.Ε. δὲν ἀποτελεῖ καθ’ ἑαυτὸ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία (§6) καὶ ὅτι εἶναι θεμιτὴ ἡ ὕπαρξη ποικιλίας δογμάτων ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας (§5). Αὐτὸ εἶναι ποὺ λίγο ἀργότερα οἱ οἰκουμενιστὲς ὀνόμασαν «ἑνότητα μέσα στὴ (δογματικὴ) διαφορετικότητα» , “unity in  diversity”, ἔνα σύνθημα παρμένο ἀπὸ τὰ βουδιστικὰ κινήματα τῆς New Age, δηλαδὴ μιὰ «περιεκτικότητα» (“comprehensiveness”) ἀντίθετη μὲ τὴν ἁγιοπατερικὴ «ἀποκλειστικότητα» (“exclusiveness”).  

Στὰ πλαίσια τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως οἱ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων οἰκουμενιστὲς ἔχουν ἐγγράφως δεσμευθεῖ νὰ μὴ καλοῦν τοὺς ἑτεροδόξους στὴν Ἐκκλησία καὶ ἔτσι διαψεύδεται ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι ἡ συμμετοχή μας ἐκεῖ ἀποσκοπεῖ στὴν ὁμολογία τῆς Ὀρθοδοξίας· ἀντιθέτως δέ, μὲ τὴν ἐπίσημη ἀποδοχὴ ἑτεροδόξων θέσεων, ἀποπροσανατολίζονται οἱ ἑτερόδοξοι ὡς πρὸς τὸ ἀληθινὸ φρόνημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. 

Τὶς τελευταῖες δεκαετίες ὁ Οἰκουμενισμὸς προσέλαβε καὶ «διαθρησκειακὸ» χαρακτῆρα τονίζοντας τὴν δῆθεν κοινὴ πίστη ὅλων τῶν μονοθεϊστικῶν (καὶ λοιπῶν) θρησκειῶν στὸν ἴδιο Θεό, κατὰ κατάφωρη ἀθέτηση τοῦ Εὐαγγελίου («πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν Υἱὸν οὐδὲ τὸν Πατέρα ἔχει»[7]). 

Ἡ ἐκλαΐκευση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ προωθεῖται μὲ τὶς πυκνὲς λειτουργικές, ἀκαδημαϊκὲς-θεολογικὲς, ποιμαντικὲς καὶ κοινωνικὲς ἐπαφές μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, κυρίως μὲ τὶς συμπροσευχὲς σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, μὲ τοὺς μεικτοὺς γάμους καὶ τὸν ἤδη προαναγγελμένο σχεδιασμὸ τῶν ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν νὰ ἐξαλείψουν ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη Λατρεία ὅσα σημεῖα προσβάλλουν αἱρέσεις ἢ ἄλλες θρησκεῖες, ὥστε νὰ ἐξοικειωθεῖ μὲ τὴν ἑτεροδοξία καὶ τὸ ἁπλὸ ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα (ἀφοῦ δῆθεν «ὅλοι στὸν ἴδιο Χριστὸ / Θεὸ πιστεύουμε...»). 

Δὲν ἀρνεῖται ὁ Οἰκουμενισμὸς ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἀναλλοίωτη ἢ ἡ πιὸ παραδοσιακή, ἡ πιό συνεπής, ἡ πιὸ λειτουργικῶς ὄμορφη καὶ κατανυκτική κ.ο.κ. Μέμφεται ὅμως τὴν αὐτοσυνειδησία της ὅτι εἶναι ἡ μόνη ὁδὸς σωτηρίας.  

Ὁ οἰκουμενιστικὸς σχετικισμός, τὸ ἀπόσταγμα τῶν οἰκουμενιστικῶν διδασκαλιῶν, εἰσάγεται καὶ ἐντὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ ὅ,τι μπορεῖ αὐτὸ νὰ σημαίνει γιὰ μιὰ «ὀρθόδοξη» ζωὴ στὴν ὁποία ὁ καθεὶς θὰ δύναται κατὰ βούληση νὰ εἰσάγει ἑτερόδοξα καὶ νὰ ἀφαιρεῖ ὀρθόδοξα στοιχεῖα, γι αὐτὸ καὶ ἐπικρίθηκε αὐστηρῶς ἀπ’ ὅλους τοὺς συγχρόνους ἁγίους Γέροντες. Ὅπως προειδοποίησε ὁ μακαριστὸς π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, ἡ μεγάλη ἀντι-αιρετικὴ ἰδιοφυΐα τῆς ἐποχῆς μας, πρόθεση τῆς Νέας Ἐποχῆς «δὲν εἶναι νὰ ἀδειάσουν οἱ ἐκκλησίες, ἀλλά νὰ γεμίσουν μὲ ἀνθρώπους ποὺ θὰ ἔχουν ἀλλοιωμένο φρόνημα».  

Στὸ σύνθημα τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ Τάξεως Πραγμάτων «ἕνας Θεός, πολλὲς θρησκεῖες» ὁ Οἰκουμενισμός καταφάσκει, μὲ ἀνυπακοὴ πρὸς τὴν Καινὴ Διαθήκη: «ναί·  ἕνας Χριστός, πολλὲς πίστεις, πολλὰ βαπτίσματα». 

[1]. Πρὸς Ἑβραίους 13, 8

[2]. Πρβλ. Πρὸς Ἐφεσίους 2, 15.16

[3]. Πρὸς Ἐφεσίους 4, 5

[4]. Πρβλ.  Α΄Πρὸς Κορινθίους 1, 13

[5]. Πράξεις 4, 32

[6]. Αγιου Ιωαννου Δαμασκηνου, Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, 4, 10 (83), PG 94, 1128A.

[7]. Α’ Ἰωάννου 2, 23

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΚΑΤΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ :ΑΓΩΝΑΣ α.φ.191  Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης   http://www.agonas.org/

(Μετά τα τελευταία δημοσιεύματα στην εφημερίδα μας του άρθρου με τίτλο: «Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ» - που μας άφησε ο Σεραφείμ Τίκας - έχουμε λάβει τόσα μηνύματα, επιστολές και προφορικές αφηγήσεις που πραγματικά εκπλαγήκαμε. Η δημοσίευσή τους και μόνο, θα καταλάμβανε την ύλη όλης της εφημερίδας για μήνες.

Στο σημερινό φύλλο θα δημοσιεύσουμε μία επιστολή κάποιου γέροντα, που μας αφηγείται κάτι που το ξεχάσαμε ή και που πολλοί αποφεύγουν να το αναφέρουν γιατί δεν τους συμφέρει!!!).

«Κύριε διευθυντά,

Συγκίνηση με κατέχει διαβάζοντας τα τελευταία φύλλα του “Αγώνα”, τον οποίο μοιράζετε έξω από το ναό του προφήτη Ηλία και αναφέρεται στον μακαρίτη δεσπότη Θεολόγο.

Είμαι τώρα γεροντάκι – πλησιάζω τα 80 μου. Όλα τα χρόνια, με ζέστη ή παγωνιά, ήμουν παρόν στο γιαπί. Τα χέρια μου είναι ακόμα ροζιασμένα, οι ώμοι μου έχουν κάλους από τους τενεκέδες με τους οποίους μετέφερα τότε το τσιμέντο. Βλέπεις, εκείνα τα χρόνια, δεν υπήρχαν μηχανικά μέσα όπως σήμερα – μπετονιέρες, αντλίες, αναβατόρια, κοπτικά μηχανήματα σιδήρου κ.α. Όλα γίνονταν με τα χέρια, και η μεταφορά τους στους ώμους και την πλάτη.

Για χρόνια δούλευα κοντά στον αρχιμάστορα – σήμερα λέγεται εργολάβος – τον μαστρο-Θανάση για να βγάλω το ψωμί της οικογένειάς μου.

Κάποιο Σάββατο, αργά το μεσημέρι – τότε δουλεύαμε και το Σάββατο – αφού τελειώσαμε τη δουλειά πήγαμε σε κάποιο ουζερί, κοντά στον μικρό «προφήτη Ηλία» – περιοχή γεμάτη με καλάμια –, να πληρωθούμε και να ξεκουραστούμε. Εκεί μας ανακοίνωσε ο μαστρο-Θανάσης ότι πήρε μια πολύ μεγάλη δουλειά και ήταν προβληματισμένος για την ξυλεία, τα υποστηρίγματα και τα μηχανήματα που έπρεπε να προμηθευτεί.

Όλοι μας – συνάδελφοι οικοδόμοι – τον κοιτούσαμε παράξενα. Ποιο ήταν αυτό το μεγάλο έργο, και ίσως το πιο μεγάλο για κείνη την εποχή (1974); Τον ρωτήσαμε και η απάντησή του ακούστηκε σαν κεραυνός. Ε, δεν ήταν και μικρό πράγμα να κτίσει κανείς ένα τόσο μεγάλο συγκρότημα!

- Ναι, είπε τ’ αφεντικό, θα κτίσουμε ένα οικοτροφείο της Μητρόπολης, που θα στεγάζει 100 και παραπάνω παιδιά – μαθητές και εργαζόμενους – απ’ όλη τη μητροπολιτική περιοχή. Βλέπετε, ενώ υπάρχουν έξυπνα παιδιά και στα χωριά, αδυνατούν να πάνε στο γυμνάσιο (υπήρχαν μόνο 3 στη Λάρισα και 1 στον Τύρναβο) ή σε κάποια Σχολή. Φτώχεια… «και των γονέων».

Θα προσφέρει πολλά.

- Ξεμπερδέψαμε με κάποιες δουλειές που είχαμε στη μέση, και ένα πρωινό πήγαμε με το μηχανικό στο χώρο που τώρα στεγάζονται τα γραφεία της Μητρόπολης. Μας περίμεναν δύο παπάδες. Αφού χαράχτηκε το σχέδιο, βάλαμε τα πασσαλάκια και το έργο ξεκίνησε. Κάποια στιγμή, ήρθαν παπάδες πολλοί με το δεσπότη Θεολόγο – τότε τον πρωτογνώρισα –, αρκετός κόσμος, ο δήμαρχος και κάμποσοι επίσημοι γιατί θα γίνονταν ο αγιασμός και η θεμελίωση.

Ήταν ένα έργο πρωτόγνωρο για την Λάρισα. Δούλεψα ως εργάτης σε όλη την διάρκεια του έργου – μπετά, κτισίματα, σοβατίσματα. Εδώ γνώρισα τον άνθρωπο Θεολόγο, ο οποίος ερχόταν σχεδόν μέρα παρά μέρα. Μας είχε μάθει όλους με το όνομά μας. Για τον καθένα μας είχε και κάτι καλό να πει. Η γλύκα του προσώπου του, η καλή του διάθεση και η πραότητά του μας είχαν σκλαβώσει. Θα τον θυμάμαι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.

Ο μαστρο-Θανάσης – ο εργολάβος – πάντα ήταν με τον φόβο στην καρδιά μήπως κάποια στιγμή η μητρόπολη δεν μπορέσει να ανταπεξέλθει οικονομικά, διότι τα χρήματα ήταν πολλά. Το έργο όμως τελείωσε χωρίς να μείνουμε απλήρωτοι ούτε μία εβδομάδα.

Όταν περνώ από εκεί συλλογίζομαι ότι, εάν το κτίριο αυτό λειτουργούσε ως οικοτροφείο, όπως σχεδιάστηκε, με τόσες δεκάδες παιδιά, θα ήταν μια νεανική κυψέλη, και όχι ένα άψυχο μεγαθήριο που είναι σήμερα.

Σας ευχαριστώ

Κώστας Θ.Μ.»

(Η επιστολή αυτή διορθώθηκε ως προς τα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη για να είναι κατανοητή από τους αναγνώστες μας).

Υπ. Εφημερίδας:

Μετά την αποκαλυπτική και ξεχασμένη ιστορία που πήραμε από τον μάστορα συμπολίτη μας κ. Κώστα… ερευνήσαμε την υπόθεση. Οι πληροφορίες που συγκεντρώσαμε από ανθρώπους, που εκείνη την εποχή ήταν μέσα στα πράγματα, έχουν ως εξής:

Το κτίριο αυτό έγινε καθαρά για οικοτροφείο. Τα χρήματα όλα προέρχονταν από δικαιώματα – που υπάρχουν και μέχρι σήμερα – των τριμηνιών των ναών, από χαρτόσημα, άδειες γάμων, βαπτίσεων και άλλων εκδηλώσεων, χωρίς δισκοφορίες και άλλα χαράτσια στους ναούς. Τα έσοδα επίσης του προσκυνήματος της Αγίας Παρασκευής Τεμπών, που θα βοηθούσαν λίγο, εκείνη την εποχή ήταν ελάχιστα και δαπανήθηκαν για την πλακόστρωση και την επένδυση των τοίχων του χώρου του προσκυνήματος, που υπάρχει μέχρι σήμερα.

Το κτίριο – οικοτροφείο – τελείωσε το φθινόπωρο του 1973, κι αμέσως άρχισε η επίπλωση των δωματίων – κρεβάτια, στρώματα, σινδόνια, μαξιλάρια, ντουλάπες, κομοδίνα κ.ά. –. Στο υπόγειο υπήρχαν τα μαγειρεία, ο φούρνος, τα ψυγεία, οι καταψύκτες, η τραπεζαρία, οι χώροι αποθήκευσης τροφίμων… Παράλληλα, καλούνταν οι γονείς, μέσω του τοπικού τύπου και ανακοινώσεων στους ναούς, να δηλώσουν ποια παιδιά θα επιθυμούσαν να στεγαστούν σ’ αυτό κατά τη νέα σχολική χρονιά (1974-75), που ήταν και η πρώτη της λειτουργίας του οικοτροφείου.

Δυστυχώς, ήρθε η αποφράδα εκείνη μέρα…, που η χούντα του αρχ/που Σεραφείμ Τίκα, με υπουργό παιδείας τον… Π. Χρήστου και την κάλυψη του δικτάτορα Δ. Ιωαννίδη, έδιωξε τον οραματιστή και εμπνευστή των μεγάλων έργων, τον επίσκοπο π. Θεολόγο και από τότε επεκράτησε χειροπιαστό πνευματικό και κατασκευαστικό σκοτάδι.

Η μόνη προσθήκη, που έγινε μετέπειτα από τον μοιχεπιβάτη Σεραφείμ Ορφανό, ήταν μια αυτόματη γκαραζόπορτα και ασανσέρ στον αριστερό πύργο, για να μπαίνει απαρατήρητο το αυτοκίνητό του μέσα (;;;), καθώς και η μετατροπή του Οικοτροφείου σε επισκοπείο.

Από τότε: Το υπόγειο με τα μαγειρεία ρήμαξε. Ένα μέρος του ισογείου κατέλαβαν τα γραφεία, η γκαρνταρόμπα του Σεραφείμ, και το αρχείο της μητρόπολης. Το πιο μεγάλο μέρος του έμεινε άδειο. Ο πρώτος όροφος παρέμεινε κλειστός, ενώ ο δεύτερος μετατράπηκε σε κατοικία του Σεραφείμ με επτά κρεβατοκάμαρες και άλλους… χώρους για τους οποίους θα γράψουμε προσεχώς.

Έργα και ημέρες… μητροπολιτών.

Η Λάρισα ήταν η πιο επίζηλη μητρόπολη για φιλόδοξους μητροπολίτες, γι’ αυτό, μέχρι το 1960, όλοι σχεδόν οι διαποιμάναντες αυτήν προέρχονταν από μεταθέσεις μικρότερων μητροπόλεων.

Ο Δωρόθεος Κοτταράς

Το έτος 1922 εκλέχθηκε μητροπολίτης Κυθήρων και τον Ιανουάριο του 1935 μετατέθηκε στη Μητρόπολη Λάρισας και Πλαταμώνα. Το Μάρτιο του 1956 εκλέχθηκε αρχιεπίσκοπος Αθηνών και απεβίωσε τον Ιούλιο του 1956.

Ενώ είχε συγγραφικό έργο και διακρίνονταν στα Νομοκανονικά, για τη Λάρισα υπήρξε αφανής, επιβαρυνόμενος μάλιστα με το γνωστό θέμα «Τάρη».

Ο Δημήτριος Θεοδόσης

Το 1945 εκλέχθηκε μητροπολίτης Γυθείου και Οιτίλου, και στις 18 Απριλίου του 1956 μετατέθηκε στην Μητρόπολη Λάρισας, την οποία και ποίμανε ως τις 25 Μαρτίου του 1959.

Το πνευματικό του έργο ανύπαρκτο. Βαρύνεται μάλλον με μεγάλο σκάνδαλο – Γενάδιο πρωτοσύγκελο, και τρεις ακόμη ιερωμένους – που ταλαιπώρησε την Λάρισα για χρόνια.

Ο Ιάκωβος Σχίζας

Το 1956 εκλέχτηκε μητροπολίτης Λάρισας και Πλαταμώνα. Μέχρι τότε ήταν πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης Αττικής και Μεγαρίδος υπό τον “γνωστόν” Μητροπολίτη Ιάκωβο Βαβανάτσο (αποδοκιμάστηκε, κατά την ημέρα της χειροτονίας του, από το λαό και χύθηκε αίμα!). Το 1968 παραιτήθηκε.

Τα οκτώ χρόνια που διαποίμανε την Μητρόπολη Λάρισας δεν άφησε τίποτε αξιόλογο. Το μόνο που έκανε ήταν μια προσωπική κατοικία στο 5^ο χλμ. Λάρισας-Βόλου και έναν ναό, στον ίδιο χώρο, αφιερωμένο στην αγία Αικατερίνη. Τώρα ανήκει σε ιδιώτη.

Ο Θεολόγος Πασχαλίδης

Εκλέχθηκε μητροπολίτης Λάρισας το 1968, όταν ήταν ιεροκήρυκας της μητρόπολης Τρίκης και Σταγών. Εποίμανε την μητρόπολη Λάρισας έως τις 23 Ιουλίου του 1974, όταν η χούντα του αρχ/που Σεραφείμ Τίκα, οπλισμένη με τις δύο Συντακτικές Πράξεις 3-7/74, τον έθεσε εκτός εκκλησίας, καταπατώντας κάθε δημοκρατικό δικαίωμα (απολογία και δίκη).

Το έργο του – λαμβάνοντας υπόψη το ολιγόχρονο της παραμονής του στη Λάρισα (6 χρόνια) και τη χρηστή διαχείριση (χωρίς καταπιέσεις και ραδιουργίες) – υπήρξε πολύ μεγάλο:

1) Κατασκεύασε το οικοτροφείο – σήμερα στεγάζεται το επισκοπείο – με χρήματα αποκλειστικά από νόμιμα έσοδα της μητρόπολης (τριμηνίες, γάμοι, βαπτίσεις…) χωρίς καταπίεση και δισκοφορίες.

2) Διαμόρφωσε το χώρο του προσκυνήματος της αγίας Παρασκευής Τεμπών.

3) Επάνδρωσε το μοναστήρι του αγ. Δημητρίου Στομίου και ενίσχυσε οικονομικά την ανακατασκευή και αναστήλωση των παλαιών κτισμάτων και κελιών.

4) Στον πνευματικό τομέα η εποχή του υπήρξε μια όαση, η οποία ανακόπηκε με την εκδίωξή του.

Ο Σεραφείμ Ορφανός

Έγινε δεσπότης το 1974 για την Μητρόπολη Λάρισας και Τυρνάβου. Μέχρι τότε ήταν εφημέριος σε ναό του Μαραθώνα. Στη Λάρισα παρέμεινε ως τις 13 Σεπτεμβρίου του 1989, όπου και πέθανε αιφνίδια. Το έργο του υπήρξε μηδενικό ενώ η ακίνητη και κινητή περιουσία που απέκτησε – όπως την περιγράψαμε στο φύλλο Νο 189 – ήταν τεράστια.

Ο Θεολόγος Πασχαλίδης

Στις 26 Απριλίου του 1990 εκδικάστηκε η προσφυγή στο ΣτΕ του Θεολόγου-Κωνσταντίνου και Νικοδήμου, της οποίας η απόφαση εκδόθηκε στις 11 Οκτωβρίου του 1990 δικαιώνοντας και τους τρεις. Ο Θεολόγος επανήλθε στην μητρόπολη Λάρισας, αλλά πολεμήθηκε άγρια από τον αρχ/πο Σεραφείμ Τίκα και τους σκοτεινούς κύκλους, που δεν αντέχουν την αγιότητα και την καθαρή διαχείριση γιατί τους χαλάει την πιάτσα, και γι’ αυτό χειροτόνησαν της δικής τους παρέας δεσπότη και τον έστειλαν στη Λάρισα βιαστικά, ώστε να επισπεύσουν την απομάκρυνση του Θεολόγου.

Ο Σεβασμιώτατος Θεολόγος κοιμήθηκε στις 31 Ιουλίου 1996. Στα τριάμισυ αυτά χρόνια, από τις 125 ενορίες, απέδιδαν τα νόμιμα χρήματα στην Μητρόπολη μόνον 22 ενορίες και μάλιστα οι πιο φτωχές. Από τα χρήματα αυτά η Μητρόπολη κάλυπτε όλα τα έξοδα – μισθοδοσία προσωπικού, ρεύμα, τηλέφωνο, νερό, δημοτικά τέλη, ασφάλειες κ.ά.

Παρέδωσε μάλιστα και ένα μεγάλο χρηματικό ποσό κατατεθημένο στην Τράπεζα Κεντρικής Ελλάδας και Τράπεζα Εργασίας, καθώς και εκατοντάδες χρυσά τιμαλφή, από δωρεές στα προσκυνήματα (ειδικές θυρίδες), λάδια, τρόφιμα κ.ά.

Και σήμερα ακούμε, το δεσπότη Ιγνάτιο σε κάθε σύναξη των ιερέων να τους λέει: Θέλω χρήματα! Δεν φτάνουν αυτά που εισπράττουμε! Είμαστε χρεωμένοι!

Μετά από τα παραπάνω, συγκρίνοντας την περίοδο Θεολόγου και Ιγνατίου, δίκαια να αναρωτιέσθε, γιατί να είναι χρεωμένη σήμερα η Μητρόπολη, αφού το μόνο που άλλαξε είναι ο εικοσαπλασιασμός των εσόδων την περίοδο του Ιγνατίου και η έναρξη της ποιμαντορίας του από λίαν εύρωστη οικονομική βάση.

Απάντηση στο αγωνιώδες αυτό «ΓΙΑΤΙ» θα πάρετε πολύ σύντομα.

ΨΑΛΤΙΚΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΥ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ ΑΓΩΝΑΣ α.φ.191

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ :ΑΓΩΝΑΣ α.φ.191  Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης   http://www.agonas.org/

ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ

«Δεν τις κλείνουν, να μην έχουν και έξοδα».

Αγανακτισμένοι, απλοί άνθρωποι, κατηχητές και μέλη χριστιανικών οργανώσεων μας τηλεφωνούν ή αφήνουν μηνύματα ρωτώντας μας: Τι συμβαίνει; Μήπως ανέλαβαν εργολαβικά οι θρησκευτικές οργανώσεις να στηρίξουν τον αντικανονικό και παράνομο δεσπότη Λάρισας;

Δεν πρόλαβε – για παράδειγμα – να επιστρέψει στην Αθήνα ο γενικός προϊστάμενος μιας οργάνωσης και άλλοι κατέφθασαν στην πόλη μας με διπλή ή και τριπλή αποστολή.

Μία από τις μέριμνές τους είναι και αυτή της εξυπηρέτησης της μητρόπολης με ομιλητές, που θα πλαισιώσουν ομιλίες του δεσπότη ή άλλες εκδηλώσεις, φτωχές σε αριθμό ακροατών. Αγωνία τις κυρίευσε, μη φανεί η αληθινή πνευματική κατάσταση και ανέλαβαν να φτιάξουν ένα άλλο προφίλ – μη πραγματικό – τόσο για το δεσπότη όσο και για τη μητρόπολη.

Προκειμένου η προσπάθεια αυτή να επιτύχει άλλοτε διακόπτουν τους «κύκλους» κατήχησης της οργάνωσης παροτρύνοντας τους ακροατές να παρακολουθήσουν την εκδήλωση της μητρόπολης, και άλλοτε ακυρώνουν δικές τους, προγραμματισμένες από καιρό, εργασίες ή μεταθέτουν αυτές σε άλλη μέρα και ώρα.

Πρέπει «πάση θυσία» να στηριχθεί ο παραπαίων μοιχεπιβάτης για να μη φανεί η γύμνια του. Αλήθεια γιατί; Ποια αιτία τους παρακινεί να εκθέτουν τον εαυτό τους και σ’ αυτή ακόμη την κοινή λογική; Γιατί ο υπερβάλλων αυτός ζήλος;

Η απάντηση βρίσκεται στην ακολουθούμενη τακτική και φιλοσοφία τους, η οποία πρεσβεύει: «Πάντα με τους κρατούντες και ισχυρούς της γης· ποτέ κόντρα μαζί τους, κι ας είναι αυτοί Αρσάκειοι και όχι Χρυσόστομοι».

Πολλοί χριστιανοί, αυτή την τακτική δεν μπορούν να την κατανοήσουν – και είναι φυσικό – γι’ αυτό και εκφράζουν την απορία: «Αν είναι, οι ακροατές αυτά να διδάσκονται, σε τί ωφελεί η ύπαρξη των αιθουσών ομιλιών τους; Δεν τις κλείνουν – να γλυτώσουν και τα έξοδα λειτουργίας – και να παρακολουθούν τις εκδηλώσεις του δεσπότη, μια και οι απόψεις τους ταυτίζονται»;

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΑΓΜΑ…

(Μεταφέρουμε τί μας λέει ο κόσμος)

Πώς να γίνει η σωτηρία της ψυχής όταν πας στην Εκκλησία να αγιαστείς και βγαίνει ο παπάς διαβάζει το κήρυγμα και καταλήγει, «δώστε να σωθήτε!» Μετά το γονάτισμα, στο “Σε υμνούμεν…”, ο παπάς, με ένα χαρτί στο χέρι, μας πληροφορεί: «Ο δίσκος που θα περιαχτεί σε λίγο είναι για το φιλόπτωχο της μητρόπολης… και τελειώνει με το «Ευχέτης ο Λαρίσης και Τυρνάβου Ιγνάτιος». Πριν το “δι’ ευχών” ακούμε νέα ανακοίνωση: «Αδελφοί, η μητρόπολη με την ενορία μας μαζεύουν τρόφιμα για τους ενδεείς αδελφούς… Σας ευχαριστώ. Ο μητροπολίτης σας Λαρίσης Ιγνάτιος». Βγαίνεις έξω, στον αύλειο χώρο, και σε περιμένουν περίπου δέκα άτομα με απλωμένα χέρια να επαιτούν. Τους ρωτάς, γιατί δεν πάνε στη μητρόπολη που μαζεύει χρήματα γι’ αυτούς και σ’ απαντούν: Πάμε αλλά… “Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου”!

Δηλαδή, απ’ ό,τι διαπιστώνουμε, δύο πράγματα τους ενδιαφέρουν: Πώς να συγκεντρώσουν χρήματα – αδιαφορώντας για την ιερότητα της στιγμής – και πως, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ, ότι μητροπολίτης μας είναι ο Ιγνάτιος.

Γιατί άραγε όλα αυτά; Αγνοούν ότι ο Χριστός ουδέποτε κράτησε γλωσσόκομον και μόνη του περιουσία ήταν ο άρραφος χιτώνας, οι δε Απόστολοι και λοιποί άγιοι, όχι μόνον δεν εβάσταζαν βαλάντιο, αλλά και τα υπάρχοντά τους μοίρασαν στους φτωχούς, και παρ’ όλα αυτά «διήλθον τον βίο τους ευεργετώντας». Δεν είναι, «άγιε δέσποτα και πατέρες», το χρήμα, αυτό που θα καταστήσει την εκκλησία μας υπερέχουσα, ούτε η δική σας προσπάθεια. Ανάγκη αγιότητας, αξιοπιστίας και καθαρού βίου χρειάζεται. Ανάγκη απαλλαγής από την πληθώρα (200) των αρχιερατικών στολών και επιδίωξη ταπεινού φρονήματος επιβάλλεται. Ανάγκη κατά Χριστόν ζωής υπάρχει και όχι επίδειξη κοσμικού πνεύματος, πλούτου αμφίων, μελωδικής φωνής (άριες, κορώνες, νυσταγμένες γλυκανάλατες ολισθήσεις φωνής…) και καταναγκασμό απόδοσης σεβασμού και τιμής.

Αν αυτά, «άγιοι» πατέρες, εφαρμοστούν, τότε ούτε ο δεσπότης θα έχει ανάγκη διαφήμισης, ούτε και επανάληψης εκείνου του «ο μητροπολίτης σας Ιγνάτιος» που τον εμφανίζει ως αμφιβάλλοντα για το αξίωμά του και την πνευματικότητά του.

Όλα αυτά τα γράψαμε με πρόθεση – λόγω της Μ. Εβδομάδας – να συμβάλουμε ουσιαστικά στη σωτηρία της ψυχής (… που είναι ένα πολύ μεγάλο πράγμα).

ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ;

(Ζητείται νονός)

1) Ο δεσπότης Λάρισας δύο φορές το 2003 & 2009, σαν μέλος του Συνοδικού Δικαστηρίου, αθώωσε με την ψήφο του την «αδελφή ψυχή», τον Παντελεήμονα Μπεζενίτη (πρώην δεσπότη Αττικής), και μάλιστα το πανηγύριζαν οι επτά ψηφίσαντες την αθώωσή του με επικεφαλής τον μητροπολίτη Ιερισσού που κραύγαζε: «Τον αθωώσαμε τον άγιο Αττικής, τον αθωώσαμε…», παρά την εξαετή καταδίκη του από το ποινικό δικαστήριο.

Και την επόμενη μέρα – μετά τον τεράστιο σάλο που δημιουργήθηκε – έβγαλε ανακοίνωση ο δέσποτας Λάρισας λέγοντας: «Μακαριώτατε Πάτερ. Εξ αφορμής του θορύβου που εδημιουργήθη αναφορικώς προς την από 9-3-2009 απόφασην του Πρωτοβαθμίου δι’ Αρχιερείς… Εκ των υστέρων διαβλέπω, ότι η ως άνω κρίσις μου καταδεικνύεται εσφαλμένη…». Τι κρίμα, που δυο φορές έκανε λάθος!

2) Η Μητρόπολη Λάρισας ήταν το εκκολαπτήριο του Συνδέσμου Θεολόγων «Ο ΚΑΙΡΟΣ» που μέσα στον “ΕΠΟΥΣΙΟ” – επισκοπείο – γινόντουσαν επιστημονικές ημερίδες. Πρωτεργάτες του Συνδέσμου ήταν συνεργάτες της Μητρόπολης στο ραδιοφωνικό σταθμό, στο περιοδικό “ΤΑΛΑΝΤΟ”, στο εκκλησιαστικό Ι.Ε.Κ. κ.α.

Αυτούς, αφού τους χρησιμοποίησε ο δεσπότης προς όφελός του – συνέβαλαν στην εδραίωσή του στον επισκοπικό του θρόνο – τους έδωσε κλωτσιά.

Έγραψε και απέστειλε – προς κάθε κατεύθυνση- εγκύκλιο με τίτλο «Άλλας άναλον θέλουν να προσφέρουν στους νέους οι νέοι θεολόγοι…» καταγγέλλοντάς τους ως «ατάκτως περιπατούντας». Τί κρίμα! Πονηρός ο…, το παίζει σε διπλό ταμπλό, αγνοώντας το της Γραφής «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν…» (Ματθ. 6, 24).

3) Πριν από μερικά χρόνια ξεκίνησε μία “προσπάθεια” Λειτουργικής Αναγέννησης επί Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Για χρόνια ο Ιγνάτιος Λάρισας χτυπούσε παλαμάκια φωνάζοντας: «Χριστόδουλε, σε πάμε!». Μόλις πέθανε ο Χριστόδουλος, ο Μελέτιος Πρεβέζης…, ο Ιγνάτιος άλλαξε πορεία.

Κυκλοφόρησε μάλιστα εγκύκλιο ενάντια στην Λειτουργική Αναγέννηση γράφοντας: «… Δεν θάθελα να ευρεθώ συμμέτοχος σε μια αλλοίωση του αγιοπατερικού και υμνολογικού μας πλούτου… Κλάψαμε και στενάξαμε όταν έγινε αυτή η προ ολίγων ετών πιλοτική δοκιμή… Κάνω έκκλησι και παρακαλώ θερμά… να ανακάμψουν πρύμναν».

Τί να πει κανείς, όταν τα περί «Λειτ. Αναγ/σης» τα υποστηρίζουν οι φίλοι του Ιγνατίου (Σισανίου Παύλος, Πρεβέζης Μελέτιος, Καισαριανής Δανιήλ, Δημητριάδος Ιγνάτιος, κ.ά.) με τους οποίους συνεργάζεται, συλλειτουργεί, συνεωχείται;

Καλά, αυτά τα «ήξεις αφήξεις» για ποιους τα λέει; Σε χαϊβάνια απευθύνεται; Δεν ντρέπεται;

4) Ο Δημητριάδος Ιγνάτιος υπήρξε για χρόνια Πρόεδρος της γνωστής “Βιβλικής Εταιρείας”, (έχει κατηγορηθεί ως προτεσταντική), και αντιπρόεδρος των “Βιβλικών Εταιρειών του κόσμου” – στην οποία συμμετέχουν Καθολικοί, Προτεστάντες, Ορθόδοξοι… – Είχε γεμίσει το Βόλο, την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων, με την Καινή Διαθήκη της Βιβλικής Εταιρείας.

Την Πέμπτη 11 Απριλίου 2013… ο δεσπότης Λάρισας κυκλοφόρησε εγκύκλιο που καλούσε τον κόσμο (χριστεπώνυμο πλήρωμα) να μην παίρνουν αυτές τις Καινές Διαθήκες: «Να αποφεύγετε να προμηθεύεσθε αυτό το κείμενο, και προπάντων, όσοι το έχετε πάρει, να προσέξετε να μην έρθετε σ’ επαφή μαζί τους… Προσπαθεί να συνδέσει τους πιστούς Ορθοδόξους Χριστιανούς με τον Προτεσταντισμό στον οποίο ανήκει… Παρακαλούμε επίσης τους Ξενοδόχους, τους Διευθυντές των Σχολείων, Φυλακών, Νοσοκομείων, Γηροκομείων κ.α…. όπου προσέρχονται νέοι να μην επιτρέπουν τη διανομή των Καινών Διαθηκών και των Εντύπων τους…».

Τι λέτε δεν είναι παλαβό αυτό;

Αντί να καλέσει τον συνάδελφό του, δεσπότη Βόλου, να του τα πει ένα χεράκι και να του καταστήσει σαφές ότι είναι ανεπίτρεπτο σε ορθόδοξο επίσκοπο να ερωτοτροπεί με τον οικουμενισμό σε βαθμό να γίνει και πρόεδρος μιας προτεσταντικής εταιρίας, αυτός αναλώνεται σε συμβουλές ανούσιες και εγκυκλίους. Οι πιστοί δεν θέλουν λόγια. Έργα ζητούν.

Τέτοιες τραγελαφικές αντιθέσεις του δεσπότη Λάρισας καταγράψαμε δεκάδες. Εγγίζουν τα όρια του κωμικοτραγικού. Είναι καταστάσεις επικίνδυνες και αχαρακτήριστες.

Γι’ αυτό και αναρωτιέμαστε:

Πώς να ονομάσουμε (χαρακτηρίσουμε) τη διπρόσωπη αυτή συμπεριφορά;

Επειδή εμείς αδυνατούμε ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΝΟΝΟΣ.

Μια επιστολη κόλαφος (Για σύγχρονους Γραμματείς και Φαρισαίους)

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ :ΑΓΩΝΑΣ α.φ.191  Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης   http://www.agonas.org/

 Έμεινα άφωνος…! Τέτοιες μεθοδίες ούτε ο διάβολος μπορούσε να σκεφθεί και να εφαρμόσει. Κι όμως, «άγιοι αρχιερείς» και συνέλαβαν και εφάρμοσαν. Χωρίς φόβο Θεού, επί 40 χρόνια, μετήλθαν το ψέμα του «επιτιμίου της ακοινωνησίας» ευφραινόμενοι, ενδυόμενοι λαμπρώς και «δοξαζόμενοι» υπό ανοήτων ανθρώπων!

Αγαπητοί Λαρισαίοι, για χρόνια παίρνω την μαχητική σας εφημερίδα που παλεύει ενάντια στη διαφθορά, την κλεπτοκρατία, τον Οικουμενισμό, την αναξιότητα των «διακόνων» της εκκλησίας, αποβλέποντας σε μια καθαρή και άμωμη διοικούσα Εκκλησία.

 Δε σκόπευα να γράψω. Πρόσφατα όμως γεγονότα μεγάλης υποκρισίας, που κάνουν τους γραμματείς και φαρισαίους της εποχής του Χριστού να ωχριούν, μ’ ανάγκασαν να διατυπώσω τις παρακάτω σκέψεις.

Ευρισκόμενος στην Αθήνα για κάποια προσωπικά μου θέματα και εργασίες που αφορούσαν το κελί μου, πληροφορήθηκα την οσία κοίμηση του μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου (Γκατζιρούλη), μεγάλου θεολόγου, πνευματικού και συγγραφέα.

Ξαφνικά, σαν σε κινηματογραφική ταινία, ξετυλίχθηκε μπροστά μου όλο το σκηνικό της σταυρικής του ζωής. Πρόβαλαν οι «εν Χριστώ» δήμιοι συνεπίσκοποί του – σύγχρονοι γραμματείς και φαρισαίοι – να μεθοδεύουν την εξόντωσή του και την επί 40 χρόνια, εν εξορία απομάκρυνσή του. Εμφανίστηκαν οι πρωτεργάτες του εγκλήματος (Σερ. Τίκας, Χριστόδουλος και Ιερώνυμος) να καρφώνουν και να ξανακαρφώνουν τον ΑΘΩΟ και ΔΙΚΑΙΟ, εμπαίζοντάς τον και ποτίζοντάς τον «όξος», συγχαίροντας ο ένας τον άλλον για την επιτυχία τους.

Το συνεχιζόμενο αυτό δράμα σταμάτησε ξαφνικά την 1/4/13 και ώρα 11^η νυκτερινή, όταν ακούστηκε από το πικραμένο του στόμα το «τετέλεσται» και έκλινε την κεφαλή του παραδίδοντας το πνεύμα του.

Αισθάνθηκα την ανάγκη να βρεθώ στο πλευρό του μαρτυρικού επισκόπου και να ανάψω ένα κερί επικαλούμενος την μεσητεία του προς τον Κύριο της δόξης, που τόσο αγάπησε και με αυταπάρνηση υπηρέτησε τα χρόνια της διακονίας του.

Οι εκπλήξεις διαδέχονταν η μία την άλλη, όταν βρέθηκα μπροστά σε κοσμοσυρροή 15 με 20 εκατοντάδων πιστών, που ήλθαν να κατευωδώσουν τον ακατάβλητο εργάτη του Κυρίου. Ανάμεσά τους διέκρινα στελέχη των οργανώσεων του «Σωτήρος», της «Ζωής» κ.ά. που για 40 χρόνια δεν εύρισκαν στα περιοδικά τους ούτε ελάχιστο χώρο να γράψουν κάτι, τόσο για τον κοιμηθέντα γέροντα Σ^ο Νικόδημο, όσο και για τους υπόλοιπους εκ των 11 διωχθέντων αγίων αρχιερέων. Παρ’ όλα αυτά κι ενώ συνεργάστηκαν και συνεργάζονται με τους μοιχεπιβάτες, που αντικανονικά και παράνομα κατέλαβαν τις μητροπόλεις των διωχθέντων, δεν δίστασαν υποκριτικά να παραβρεθούν στην εξόδιο ακολουθία, συσχηματιζόμενοι χωρίς αιδώ, λες και η 40χρονη εξορία ήταν κάτι ασήμαντο. Αποκαλούσαν μάλιστα τον κοιμηθέντα «όσιο, πατέρα, αδελφό και συλλειτουργό…!». Ω, της υποκρισίας το μέγεθος! Τέλος ήπιαν το καφεδάκι για συχώριο, και αφού αργολόγησαν αρκούντως χαιρέτησαν τους πατέρες της μονής και αναχώρησαν αναπαυμένοι ότι επετέλεσαν το κοινωνικοθρησκευτικό τους καθήκον!

Την ώρα του καφέ πλησίασα τον μητροπολίτη… – γνωστό μου από τα φοιτητικά μας χρόνια – και τον ρώτησα: «Σεβασμιώτατε, πώς τολμήσατε να κάνετε την εξόδιο ακολουθία σε έναν «ακοινώνητο»; Δεν φοβηθήκατε την Ιερά Σύνοδο, που παλαιότερα, στην κοίμηση του μακαριστού αγίου Θεολόγου, κάλεσε σε απολογία αρχιερείς, αρχιμανδρίτες και απλούς κληρικούς, που έλαβαν μέρος στην ακολουθία;

Ο εν λόγω μητροπολίτης με κοίταξε παράξενα, σκέφτηκε λίγο, και μ’ απάντησε: «Το επιτίμιο της “ακοινωνησίας” δεν προβλέπεται από τους Ιερούς Κανόνες. Ήταν “εφεύρημα” του Σεραφείμ και μιας μικρής ομάδας Αρχιερέων, με θεωρητικό κάποιο καθηγητή Πανεπιστημίου. Το “εφεύρημα” καταργήθηκε και στην πράξη – αφού έκαναν τη δουλειά τους – γι’ αυτό και δεν χρειάστηκε να πάρει η Ιερά Σύνοδος καμμία απόφαση προκειμένου να επιτραπεί η μετοχή μας στην εξόδιο ακολουθία».

Έμεινα άφωνος…! Τέτοιες μεθοδίες ούτε ο διάβολος μπορούσε να σκεφθεί και να εφαρμόσει. Κι όμως, «άγιοι αρχιερείς» και συνέλαβαν και εφάρμοσαν. Χωρίς φόβο Θεού, επί 40 χρόνια, μετήλθαν το ψέμα του «επιτιμίου της ακοινωνησίας» ευφραινόμενοι, ενδυόμενοι λαμπρώς και «δοξαζόμενοι» υπό ανοήτων ανθρώπων!

Το ελαφρύτερο που θα μπορούσα να πω είναι η λέξη: «ΝΤΡΟΠΗ»! Γιατί, ο μη ορώμενος Θεός υπάρχει· είναι ισχυρός, δίκαιος, μη ανεχόμενος εμπαιγμό – «ου μυκτηρίζεται» – και θα «αποδώση εκάστω κατά την πίστιν και τα έργα αυτού».

Αποσύρθηκα σε μια γωνία του κήπου του μοναστηριού, που επί 40 χρόνια δέχτηκε τον πόνο, τους στεναγμούς και τα δάκρυα του μακαριστού Νικοδήμου και των συνεργατών του, για ν’ απευθύνω θερμή παράκληση στον Κύριο, να κατατάξει την ψυχή του «σε χώρα ζώντων, ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος».

Απομακρυνόμενος από τον χώρο της πνευματικής αυτής παλαίστρας, ευχήθηκα στους πατέρες να μιμηθούν το Γέροντά τους στην πίστη και τη σταθερότητα του αγωνιστικού του φρονήματος. Τέλος, έκρινα χρήσιμο να στείλω στην εφημερίδα σας «ΑΓΩΝΑΣ» λίγα λόγια, σχετικά με τις τελευταίες στιγμές του μακαριστού Νικοδήμου, αφενός, γιατί ιδιαίτερα σας αγαπούσε, επειδή σταθήκατε ακλόνητοι μέχρι και τώρα τόσο στο πλευρό του αγαπημένου συνεπισκόπου και αδελφού Θεολόγου, όσο και στον ίδιο και αφετέρου γιατί οι Λαρισαίοι Αγωνιζόμενοι χριστιανοί είναι οι μόνοι που, με τη χάρη του Θεού, στέκονται όρθιοι και κονταροχτυπιούνται με το ποικίλο κακό, ζητώντας μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ και ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός Μοναχός

Νεκτάριος Άγιον Όρος