Μὲ πολλὴ θλίψη ἀλλὰ καὶ χαρμολύπη ἀκολουθήσαμε στὴν τελευταία του κατοικία τὸν ἀγωνιστή, τὸν ὁμολογητή, τὸν ἀκάματοἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου, τὸν δεινὸ θεολόγο, τὸν δάσκαλο κι ἀδελφό μας Νικόλαο Σωτηρόπουλο. Αἰσθανόμαστε φτωχότεροι ἐδῶ στὴ γῆ,ἀφοῦ ἕνα τεράστιο κενὸ ἄφησε ὁ ἐκλιπὼν στὴν ἀρένα τοῦἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνα, ἀλλὰ πλουσιώτεροι στὶς οὐράνιες σκηνές, ὅπου θὰ βρίσκεται ἡ αἰώνια κατοικία του, διότι ἀπὸ ἐκεῖ θὰπρεσβεύει γιὰ ὅλους τους ἐναπομείναντες ἀδελφούς του, ὥστε νὰσυνεχίσουμε ἕως θανάτου τὸν καλὸν ἀγῶνα ὑπὲρ τῆς ἀμωμήτου πίστεως ὅπως ἀκριβῶς ἔκανε κι ἐκεῖνος.
Πάντοτε ἔχοντας τὸ μικρὸ τετραβάγγελο στὸν κόρφο του, σὲ ὅ,τι κι ἂν μᾶς δίδασκε, σὲ ὅ,τι κι ἂν ἔλεγε ἀναφερόταν μὲ τόση εὐχέρεια στὴν Ἁγ. Γραφή, μᾶς παρέπεμπε ἄμεσα στὸ κατάλληλο χωρίο, μᾶςἐρωτοῦσε καὶ μᾶς ἐξηγοῦσε δίνοντας τὴν ἐντύπωση ὅτι ζοῦσε μὲ τὸν Χριστὸ γιὰ τὸν Χριστό. Μᾶς συγκινοῦσε ἰδιαίτερα ἡ βαθειά του γνώση καὶ ἡ προθυμία του νὰ μᾶς καταστήσει κοινωνοὺς τῆς χαρᾶς ποὺ ζοῦσε, μὲ τὸν τρόπο ποὺ βίωνε τὴν ἐν Χριστῷ ἐπίγεια ζωή του.Ἡ ἁπλότητα κι ἡ καλωσύνη του μᾶς ἀφώπλιζαν πάντοτε καὶ δὲνὑπῆρχε ὁ παραμικρὸς δισταγμὸς νὰ τὸν προσεγγίσουμε καρδιακὰκαὶ νὰ ζητήσουμε ἀνὰ πάσα στιγμὴ τὴ συμβουλή του. Ἦταν σὰν ἕνα μικρὸ παιδί, ποὺ μερικὲς φορὲς ἐκδήλωνε τὴ ἔντονη συμπεριφορά του, ἀκόμη καὶ τὴν ἱερὴ ἀγανάκτηση καὶ ὀργή του, χωρὶς ὅμωςἐμπάθεια μὲ μία ἰδιαίτερη εἰλικρίνεια κι ἁπλότητα. Εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ ποὺ τὸν γνωρίσαμε ἀπὸ κοντά, τὸν φιλοξενήσαμε, τὸν ζήσαμε στὴν καθημερινότητά του, ἔστω καὶ γιὰ λίγο, καὶ μᾶς ἔκανε κοινωνοὺς τῆς ἁγιότητός του.
Δὲν θὰ ξεχάσουμε τὴν τελευταία φορὰ ποὺ ἦλθε στὸ Βόλο, μετὰἀπὸ ἕνα φοβερὸ κρυολόγημα, ἐνῷ ἔβηχε διαρκῶς καὶ μὲ κίνδυνο νὰἐπιδεινωθεῖ ἡ ἤδη ἐπιβαρυμένη ὑγεία του μετὰ ἀπὸ ἕνα μεγάλο χειρουργεῖο, αὐτὸς προσευχόταν νὰ τοῦ δώσει ὁ Θεὸς δύναμη νὰμπορέσει νὰ μιλήσει καὶ νὰ ὁμολογήσει καὶ νὰ ἐλέγξει τοὺς παναιρετικοὺς οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους καὶ πατριάρχες, ὅπωςἔκανε πάντοτε. Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τὴ θέληση καὶ τὴνἀπέραντη ψυχικὴ δύναμη, ποὺ διέθετε πάντοτε ὅταν ἀγωνιζόταν, τὰκατάφερε. Μίλησε μὲ τόση παρρησία καὶ τόλμη ποὺ δὲν ἐπέτρεψε ὁΘεὸς νὰ βήξει οὔτε μία φορά. Ἦταν ἕνα πραγματικὸ θαῦμα.
Δὲν φοβόταν κανένα, παρὰ μόνο τὸ Θεὸ καὶ τὸ ἴδιο μας δίδαξε νὰκάνουμε κι ἐμεῖς. Ὅλα τὰ γνήσια πνευματικὰ παιδιά του, ἀκόμη κι αὐτὰ ποὺ δὲν ἀνῆκαν στὴν ἀδελφότητα τοῦ «Σταυροῦ», εἴχαμε λάβει αὐτὴ τὴν παρακαταθήκη ἀπὸ τὸν δάσκαλό μας, νὰ μὴν φοβόμαστε κανένα, παρὰ μόνο τὸ Θεό. Νὰ ἐλέγχουμε μὲ παρρησία τὸν κάθεὑψηλὰ ἱστάμενο χωρὶς φόβο, γιὰ ὅ,τι κακὸ γίνεται μέσα στὴνἘκκλησία, ποὺ εἶναι τὸ σπίτι μας, γιατί ἔτσι θὰ κερδίσουμε τὴν αἰωνιότητα, ὅπως ἔλεγε, ἀψηφώντας κάθε κίνδυνο, διωγμὸ καὶἐπιτίμιο.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ὁ Θεὸς τὸν πῆρε κοντὰ Του, τὴν ἴδια ἡμέρα ποὺ πῆρε καὶ τὸν μακαριστὸ γέροντά του, τὸν ἀείμνηστο Αὐγουστίνο Καντιώτη. Τὴν ἴδια παρακαταθήκη ποὺ παρέλαβε ἀπὸ τὸνἀγαπημένο του πνευματικὸ Πατέρα καὶ Δάσκαλο, σὰ γνήσιο καὶπιστὸ σὲ ὅλα τέκνο του, ἀκριβῶς τὴν ἴδια παρέδωσε καὶ σὲ ὅλουςἐμᾶς.
Τὸν εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴνὑποστήριξη καὶ τὴν ἐκτίμηση ποὺ ἔτρεφε γιὰ τὸν διωκόμενο γέροντά μας, τὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ καὶ γιὰ τὴν συμπαράσταση ποὺ ἔδειξε καθ’ὅλο τὸ διάστημα τῆς δίκης του στὰ Ἐκκλησιαστικὰ ΣυνοδικὰΔικαστήρια, στὰ ὁποῖα δὲν δίστασε νὰ παρευρίσκεται μὲτόσο κόπο καὶ νὰ συμμετέχει μὲὅλο τὸ πλῆθος τοῦ κόσμου ποὺ συνέρρεε γιὰ νὰ διαμαρτυρηθεῖ γιὰτὴν ἄδικη καθαίρεσή του. Τὸν εὐχαριστοῦμε ποὺ δὲν παρέλειψε ποτὲνὰ γράφει ὁλόκληρα ἄρθρα γιὰ τὸν ἄδικο διωγμὸ τοῦ π. Εὐθυμίου στὸ περιοδικὸ «Σταυρός», ἀλλὰ καὶ νὰ κάνει ὁλόκληρες ὁμιλίες γιὰνὰ προβάλει τὸν ἀγῶνα του καὶ τὸ παράδειγμά του. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ φράση ποὺ ἐπαναλάμβανε: «ὁ π. Εὐθύμιος εἶναι ὁἀκαθαίρετος πύργος τῆς Ὀρθοδοξίας».
Εὐχόμαστε ὁ Θεὸς νὰ τὸν ἀναπαύσει, νὰ τοῦ χαρίσει ὅ,τι τοῦστέρησαν στὴν ἐπίγεια ζωή του, αὐτοὶ ποὺ τὸν ἀδίκησαν καὶ τὸνἐδίωξαν, νὰ κερδίσει τὸ φῶς καὶ τὴ δόξα τῆς αἰωνίου βασιλείας τοῦΘεοῦ, τὴν ὁποία πάντοτε στεντόρεια ἐπικαλοῦνταν στὸν ἐπίλογο τῶν ὁμιλιῶν του καὶ νὰ πρεσβεύει γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων ὅσων τὸν εἶχαν σὰν παράδειγμα στὴ ζωή τους.
Σὰν ἐλάχιστο φόρο τιμῆς κι εὐγνωμοσύνης στὸν μεγάλο αὐτὸἄνδρα, στὸν ἄμισθο αὐτὸ στρατιώτη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ὅλη του τὴζωὴ τὴν ἀφιέρωσε στὸ κήρυγμα τοῦ Θείου Λόγου, ἀντὶ στεφάνου, προσφέρουμε ἕνα συμβολικὸ ποσὸ σὲ ἵδρυμα τῆς περιοχῆς μας.
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΑΣ ΔΑΣΚΑΛΕ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΕ. ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ. ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ
«ΑΓ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ»
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΥΣ
ΓΡΗΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΞΑΝΘΑ - ΝΑΚΟΥ
http://paterikiparadosi.blogspot.gr/
Παρέστησαν ή δεν παρέστησαν οι ως άνω μητροπολίτες σαν να ήταν διακοσμητικά στοιχεία (κοινώς γλάστρες) στην εξόδιο ακολουθία του αγαπητού μας δασκάλου κι αδελφού Νικολάου;
Συμμετείχαν καθόλου;
Διάβασαν έστω και μία ευχή ή ανέγνωσαν κάποιον επικήδειο λόγο προς τιμήν των κοιμωμένου αγωνιστού θεολόγου;
Δεν εντράπηκαν που παρέστησαν χωρίς να κάνουν ούτε μία αναφορά στον άδικο αφορισμό, χωρίς να αρθρώσουν έστω έναν λόγο μετανοίας και αιτήσεως συγχωρήσεως από τον αδικημένο αδελφό τους;
Ακομα και τώρα στην ύστατη στιγμή απεδείχθησαν λαγωοί, πολύ μικρότεροι, ελάχιστοι, μικρόψυχοι μπροστά στο ύψος και το μεγαλείο του αδελφού τους που τόσο χρόνια δεν στάθηκαν ικανοί να αποκαταστήσουν.
Ας είναι όμως οι τραγικές φιγούρες τους θα δεσπόζουν και θα αποδεικνύουν ακόμη μία φορά πόσοι ανίκανοι είναι για μεγάλα πράγματα.
Πόσο απέχουν από το να γίνουν ομολογητές κι αγωνιστές, πόσο φοβούνται τον αιρετικό άρχοντα του Φαναρίου και στέκονται ως στρατιωτάκια «σούζα»εμπρός του.
Αλοίμονό σας ταλαίπωροι.
Πήγατε να κάνετε τους λέοντες κι αποδειχθήκατε μυρμήγκια ή καλύτερα σαύρες - χαμαιλέοντες που αλλάζετε χρώμα αναλόγως με το φυσικό περιβάλλον που βρίσκεσθε.
Κρίμα και περίμενε τόσα ο προδομένος λαός από σας.
Αιωνία η μνήμη σου αδελφέ μας Νικόλαε και συγχώρεσέ τους όλους.
Το κακό που νομίζουν που σου έκαναν, αποδείχθηκε στεφάνι αιωνίου δόξης και τιμής για σένα και μοναδικό εισιτήριο για την αιωνιότητα.
Καλό Παράδεισο.