Κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη (361-363) στή Θρακική πόλη Δορύστολον τῆς Μοισίας, ζοῦσε ἕνας νέος ἄνδρας ὀνόματι Αἰμιλιανός, ὑπηρέτης τοῦ τοπικοῦ ἐπάρχου. Ὅταν ὁ ἀποστάτης Ἰουλιανός ἐπεχείρησε νά ἀφανίσει τό Χριστιανισμό σέ ὅλη τή Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία διά πυρός καί μαχαίρας, ὁ ἀπεσταλμένος του τοποτηρητής Βικάριος, ἔφτασε στό Δορύστολον γιά νά φονεύσει τούς χριστιανούς, ἀλλά δέν βρῆκε οὔτε ἕναν. Περιχαρής γιά τό γεγονός, διοργάνωσε ἕνα μεγάλο συμπόσιο γιά τούς κατοίκους τοῦ Δορυστόλου, δίνοντας μάλιστα ἐντολή νά προσφερθεῖ θυσία στά εἴδωλα. Ἡ παγανιστική ἑορτή συνεχιζόταν νυχθημερόν σέ ὅλη τήν πόλη.
Ἐκείνη τή νύχτα ὁ Ἅγιος Αἰμιλιανός περιφερόταν στούς ναούς τῶν εἰδώλων, στήν ἀγορά καί στούς δρόμους τῆς πόλης συντρίβοντας μέ ἕνα σφυρί ὅλα τά εἴδωλα.
Τήν ἑπομένη μέρα ἡ πόλη συνείχετο ἀπό μεγάλο φόβο. Ὅλοι ἀναζητοῦσαν τόν καταστροφέα τῶν «θεῶν» τους, συνέλαβαν μάλιστα ἕναν χωρικό, ὁ ὁποῖος ἔτυχε νά περάσει ἐκεῖνο τό πρωί ἀπό τό βωμό τῶν εἰδώλων.
Ὁ Αἰμιλιανός, ἀντιλαμβανόμενος ὅτι ἕνας ἀθῶος ἄνθρωπος ἔμελλε νά ὑποφέρει, σκέφτηκε μέσα του: «Ἄν ἀποκρύψω τά ἔργα μου, ποιό θά εἶναι τό ὄφελος γι’ αὐτά πού ἔπραξα; Μήπως ἐγώ δέν θά κριθῶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὡς ὁ δολοφόνος τοῦ ἀθώου ἐκείνου ἀνθρώπου;».
Ἔτσι, λοιπόν, αὐτοβούλως παρουσιάστηκε ἐνώπιον τοῦ ἀντιπροσώπου τοῦ Αὐτοκράτορα Βικαρίου τῆς Θράκης καί ὁμολόγησε τά πάντα. Ἔξω φρενῶν ὁ Βικάριος, ἀνέκρινε τόν Αἰμιλιανό ζητώντας νά μάθει ποιός τόν ἔβαλε νά κάνει ὅσα ἔπραξε.
Ὁ μάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἀπάντησε: «Ὁ Θεός καί ἡ ψυχή μου μέ πρόσταξαν νά ἀφανίσω αὐτά τά ἄψυχα ξόανα πού ἐσεῖς «θεούς» τά ὀνομάζετε». Ὁ δικαστής ἔδωσε ἐντολή νά μαστιγώσουν τόν Αἰμιλιανό, νά τόν ὑποβάλλουν σέ βασανιστήρια καί στό τέλος νά ριφθεῖ στή φυλακή.
Ἔτσι τελείωσε στίς 18 Ἰουλίου 362 μ.Χ. τόν ἐπίγειο βίο του ὁ Ἅγιος μάρτυς Αἰμιλιανός καί ἔγινε εὐφροσύνως δεκτός στούς κόλπους τῆς αἰωνίου ζωῆς.
Ὁ στίχος τοῦ Μηνολογίου λέει τά ἑξῆς: «Αἰμιλιανός εἰς πυράν βεβλημένος, Χριστῷ παραστάς τέρπεται σύν ἀγγέλοις». (Ὁ Αἰμιλιανός ριγμένος στή φωτιά, παρέστη στό Χριστό καί τέρπεται μέ τούς ἀγγέλους).
Σχολιασμός
1. Θλίψη καί ἱερή ὀργή προκάλεσαν στήν ψυχή μας ἡ βεβήλωση καί οἱ χυδαῖες ἀπεικονίσεις τοῦ Θείου προσώπου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, τίς ὁποῖες «αἰσχρόν ἐστι καί λέγειν» (Ἐφεσ. 5,12).
Καίρια εὐθύνη ἔχει ὁ βλάσφημος Πρωθυπουργός τῆς Χώρας μας, ὁ ὁποῖος εἶναι ὑπεύθυνος γιά ὅλη αὐτήν τήν πολεμική ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν καί Ἑλλήνων, καθώς καί ἡ ὑπουργός πολιτισμοῦ κυρία Μενδώνη, ἡ ὁποία πολλές φορές ἔχει προκαλέσει μέ τή στάση της ἀπέναντι στήν Ὀρθόδοξη πίστη καί ὁ καλλιτέχνης(;) Χριστόφορος Κατσαδιώτης.
Σκεφτόμαστε τό ἑξῆς ἁπλό πράγμα: Ἐάν ὑπῆρχαν βρώμικες ζωγραφιές γιά τούς γονεῖς τοῦ Πρωθυπουργοῦ καί τῶν ἄλλων ὑπευθύνων, γιά τά ἀδέλφια τους, τά παιδιά τους, τί θά ἔκαναν; Ἐμεῖς, ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἔχουμε διδαχθεῖ ἀπό τά λόγια τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ: «Ἕνας ἄνθρωπος νά ὑβρίσει τόν πατέρα μου και τήν μητέρα μου, ἔχω χρέος ὡς χριστιανός νά τόν συγχωρήσω. Ἐάν ὑβρίσει τόν Χριστόν μου καί τήν Παναγία μου δέν θέλω νά τόν βλέπω».
Σέ μιά ὑποθήκη τοῦ ἁγνοῦ καί γενναίου στρατηγοῦ Μακρυγιάννη πού φανερώνει τήν φιλοθεΐα καί φιλοπατρία του, μέ διαχρονική ἀξία καί ἰσχύ μέσα ἀπό τά ἀπομνημονεύματά του, λέγονται τά ἑξῆς: Ἦρθαν τέσσεροι ἀξιωματικοί Γάλλοι. Μοῦ λένε: «Εἶστε πολλά ὀλίγοι κι αὐτηνοί πολλοί, οἱ Τοῦρκοι, καί ταχτικοί κι αὐτήνη ἡ θέση εἶναι ἀδύνατη. Ἔχει καί κανόνια ὁ Μπραΐμης καί δέν θά βαστάξετε».
– Τούς λέγω: «Ὅταν σηκώσαμε τήν σημαία ἀναντίον τῆς τυραγνίας (τῶν Τούρκων), ξέραμε ὅτ’ εἶναι πολλοί αὐτηνοί καί μαθητικοί κι ἔχουν καί κανόνια καί ὅλα τά μέσα. Ἐμεῖς ἀπ’οὕλα εἴμαστε ἀδύνατοι, ὅμως ὁ Θεός φυλάγει καί τούς ἀδυνάτους. κι ἄν πεθάνομεν, πεθαίνομεν διά τήν πατρίδα μας, διά τήν θρησκεία μας. Αὐτός ὁ θάνατος εἶναι γλυκός, ὅτι κανένας δέν θά γίνει ἀθάνατος..».
2. Τά βλάσφημα ἔργα τοῦ κυρίου Χριστόφορου Κατσαδιώτη ἐκτίθενται στήν Ἐθνική Πινακοθήκη.
Τήν ἀσεβή Ἔκθεση τήν ἐπισκέπτονται τά σχολεῖα τῆς Χώρας μας καί ὁπωσδήποτε ἐπηρεάζεται ἡ ψυχή τῶν μαθητῶν καί ἡ πίστη τους. Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἀσκητής λέγει τά ἑξῆς: «Μήν ἐπιδιώκεις νά μαθαίνεις τίς πονηριές καί τίς κακίες τῶν ἀνθρώπων, διότι διαμορφώνεται ἡ ψυχή σου μέ αὐτά πού ἀκοῦς». Τά μάτια εἶναι τά δύο λυχνάρια τοῦ σώματος καί οἱ δύο κλέπτες τῆς ἁμαρτίας. Σκεφτεῖτε, πόσο μολύνονται τά ἁγνά, καθαρά καί ἄδολα μάτια τῶν παιδιῶν μας ἀπό τέτοιες ὑβριστικές καί αἰσχρές παραστάσεις.
Μή λησμονοῦμε ὅτι τό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί Θρησκευμάτων, ὅρισε μέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. Φ.7/79511/ΓΔ4/2020 Υ.Α. (ΦΕΚ 2539/Β/24-6-2020), τήν ὑλοποίηση στά Νηπιαγωγεῖα, Δημοτικά καί Γυμνάσια ἐφαρμογή δράσης «Ἐργαστήρια Δεξιοτήτων».
Μεταξύ τῶν ἄλλων θεματικῶν μαθητικῶν κύκλων, εἶναι τό «Ζῶ καλύτερα – μαθήματα ζωῆς καὶ ἀγωγῆς τῆς ὑγείας», ὅπου συμπεριλαμβάνεται καὶ ἡ ἐπιμέρους θεματικὴ «Σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγηση», σύμφωνα μέ τήν ὁποία οἱ θεωρίες πού βρίσκονται στή θεματική γιά τήν ὕπαρξη περισσότερων τῶν δύο φύλων, τῶν ἔμφυλων ταυτοτήτων, περί τῶν ἀμβλώσεων καί τῆς μή ἀπόλυτης προστασίας τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ ἀπό τή σύλληψή του, τῶν σεξουαλικῶν σχέσεων τῶν νέων ἐκτός γάμου καί τῆς ἐγκράτειας τῶν νέων ἀπό τέτοιες σχέσεις, τῆς πρώιμης γιά τήν ἡλικία τους μύησης τῶν παιδιῶν στή σεξουαλική δραστηριότητα, ὅπως ἀκριβῶς ἀναφέρει ἡ δήλωση ἀπαλλαγῆς μαθητῶν ἀπό τό ἐπαίσχυντο μάθημα τῆς «Σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης», δέν συνάδουν μέ τά Ἑλληνοχριστιανικά ἤθη καί τήν Ἑλληνορθόδοξη Παδεία.
Δέν εἶναι ἄλλωστε λίγα τά χρήματα τά ὁποῖα δόθηκαν ἀπό τήν Ἀμερικανική πρεσβεία στήν Ἀθήνα μέ σκοπό τήν προώθηση τῆς woke Ἀτζέντας γιά ΛΟΑΤΚΙ+ καί μειονότητες καί γιά τήν ἐνίσχυση κοινωνικῶν καί πολιτικῶν ἀλλαγῶν στή Χώρα μας.
Ὅταν ἦταν πρέσβης ὁ Τζέφρυ Πάϊατ καί δυστυχῶς ὁ «Ἕλληνας» Γεώργιος Τσούνης, καθώς, ἐπίσης, καί τά διάφορα ἑλληνικά ἱδρύματα πού χρηματοδότησαν τήν πορνογραφία, τά ὁποῖα, ὅπως καταγγέλθηκαν ἀπό τόν Βουλευτή Κωνσταντίνο Μπογδάνο, προώθησαν τήν πορνογραφία ὡς τέχνη, ἐπιχειρώντας νά επηρεάσουν ἀκόμη καί τά Προγράμματα Σπουδῶν τῶν Δημοτικῶν σχολείων μέ τήν τράνς ἰδεολογία.
Εὐτυχῶς, πού μέ τήν κυβέρνηση Τράμπ ξεκαθάρισε ἡ ὑπόθεση καί διεκήρυξε, ἐπιτέλους, ὅτι δύο εἶναι τά φύλα, ἄντρας καί γυναίκα. Καί, βέβαια, ὁ Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μαζί μέ ὅλο τό ἐπιτελεῖο παραδέχθηκαν ὅτι «καταπιέστηκε ἡ πλειοψηφία ἔναντι τῆς μειοψηφίας». Ἄλλαξαν δηλαδή «τροπάρι».
3. Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, ἀδαεῖς γύρω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί τήν ἐκκλησιαστική ζωή, θά κατηγοροῦσαν, θά δυσφήμιζαν, θά συκοφαντοῦσαν, θά εἰρωνεύονταν τόν Ἅγιο Αἰμιλιανό καί θά τόν χαρακτήριζαν «φονταμενταλιστή», «φανατικό», «ἀκραῖο» , «βέβηλο» γιά τήν πράξη του αὐτή.
Θά τολμοῦσαν πολλοί ἀκόμη καί ἐκκλησιαστικοί ἄνθρωποι νά κατηγορήσουν τήν πράξη τοῦ Ἁγίου; Μήπως, ὅμως, γινόμαστε Θεομάχοι, Θεοτοκομάχοι καί Ἁγιομάχοι; Ἤ ὅταν ἔρχεται ἡ τιμή τοῦ Ἁγίου Αἰμιλιανοῦ καί τῶν ἄλλων Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ πανηγυρικές Θεῖες Λειτουργίες γίνονται μόνο καί μόνο «σάν νά παίζουμε θέατρο;».
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἐπισημαίνει: «Νά μήν ἐρχόμαστε μόνον πρός τούς μάρτυρες, ἀλλά καί νά μιμούμαστε τούς μάρτυρες. Γιατί τιμή τῶν μαρτύρων δέν εἶναι τό νά ἐρχόμαστε μόνον πρός αὐτούς, ἀλλά καί τό νά μιμούμαστε πρίν ἀπ’ αὐτό τήν ἀνδρεία τους» (Εἰς Ἰουλιανόν, 4, ΕΠΕ 37, 234-MG 50, 672).
Ἐμεῖς οἱ κληρικοί, στά κηρύγματά μας ἐπαινοῦμε τό θάρρος, τή γενναιότητα, τήν εὐτολμία, τή μαρτυρική κατάθεση τῶν Ἁγίων μας καί παροτρύνουμε νά μήν ὑποχωροῦμε στά θέματα τῆς πίστεως, ὅπως ἔπραξαν καί ἐκεῖνοι.
Συνεπῶς, θά δώσουμε φρικτό λόγο στό Θεό γιά τήν ἀνοχή, γιά τήν ἔνοχη σιωπή, γιά τόν συμβιβασμό μέ τά συνέδρια τῆς ματαιότητος, μέ τούς κοσμικούς ἡγέτες, γιά τήν ἀνθρωπαρέσκεια, τό κοσμικό μας φρόνημα, τήν ἀμετανοησία μας καί τήν «ἐπανερμηνεία» τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά καί τίς «αἱρέσεις ἀπωλείας…» (Β΄ Πέτρ. 2,1) καί τά «βαθέα τοῦ σατανᾶ» (Ἀποκ. 2,24).
Ὁ Κύριος μᾶς προτρέπει: «Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου του ἐν οὐρανοῖς. ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγώ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. 10,32-33). Ἔτσι, ὅμως, «ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας» λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Κολ. 3,6).
Εἶναι φοβερό. Ἡ ἐποχή μας ξεπέρασε πλέον τήν ἐποχή μετά τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων. Γιατί; Γιατί ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο καί μᾶς ἔκανε «καινή κτίσις» (Β΄ Κορ. 5,17), κι ὅμως ἐμεῖς βολοδέρνουμε καί θεοποιοῦμε τά πάθη μέ ἀποτέλεσμα νά ζοῦμε ἡμέρες ἀποκαλύψεως καί δέν τό καταλαβαίνουμε.
4. Ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς λέει τά ἑξῆς: «Ἡ πίστη στό Χριστό εἶναι χάρισμα Χριστοῦ (Α’ Κορ. 12,9). ἀλλά μέ αὐτό τό χάρισμα πάντα πηγαίνει καί τό ἄλλο χάρισμα, τό «ὑπέρ Χριστοῦ πάσχειν» (Φιλιπ. 1,29).
Αὐτά τά πάθη γίνονται διπλά ἐσωτερικά ἀόρατα καί ἐξωτερικά ὁρατά. Τά ἐσωτερικά πάθη προέρχονται ἀπό τόν ἐσωτερικό πνευματικό ἀγώνα. Ὁ ἄνθρωπος τῆς πίστης συνεχῶς ἀγωνίζεται μέσα του μέ τίς ἀκάθαρτες σκέψεις, τούς σκανδαλώδεις λογισμούς, τά ἄσχημα αἰσθήματα, τίς κακές στάσεις, τά μυστικά πάθη, τίς φιλάμαρτες συνήθειες, τούς σφοδρούς πειρασμούς, ἐφόσον ὅλα αὐτά ἐνοχλοῦν τήν πίστη, τήν ἐμποδίζουν, τήν πληγώνουν, τήν ἀποδυναμώνουν, τή στενεύουν, τή σκοτώνουν. Αὐτοί εἶναι μεγάλοι καί δύσκολοι ἀγῶνες, μεγάλα καί δύσκολα πάθη, ἀλλά ἐκτός ἀπό αὐτούς τούς ἐσωτερικούς ὑπάρχουν πάντα καί ἐξωτερικοί ἀγῶνες, ἀγῶνες μέ τούς ἀντιπάλους τῆς πίστης στόν ἐξωτερικό κόσμο καί αὐτοί εἶναι μακροί καί ἐπίμονοι ἀγῶνες. καί σέ αὐτούς εἶναι πολύ τό «ὑπέρ Χριστοῦ πάσχειν».
Ἡ πίστη θέλει τό Χριστό στόν κόσμο, θέλει τή ζωή «ἀξίως Θεοῦ» καί ὅ,τι εἶναι ἐνάντια σέ αὐτόν τόν κόσμο ξεσηκώνεται καί πολεμάει ἐναντίον της. Τή βασανίζει, τή χλευάζει, τή χτυπάει καί θέλει νά τή σκοτώσει, νά τήν καταστρέψει.
Νά μήν ὑπάρχει οὔτε αὐτή στόν κόσμο οὔτε ὁ Χριστός Θεός της. Ἀλλά, μέ τόν Χριστό Θεό εἴμαστε καί ἀνίκητοι καί παν-νικητές». (Ἑρμηνεία τῆς πρός Φιλιπ. Ἐπιστολῆς τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου, Ἐκδόσεις Ἐν πλῷ, 2007).
