Πέμπτη 9 Απριλίου 2015

Βλέπε χρημάτων εραστά π. Αυγουστίνου Καντιώτη

Μεγάλη Τετάρτη


ΑΠΟΨΕ, γαπητοί, ερισκόμεθα στ μέσον τς βδομάδος τν παθν το Κυρίου, στ μέσον το θείου δράματος. Πολλ ενε τ πρόσωπα πο μφανίζονται σ᾿ ατό· ντρες, γυνακες, παιδιά, ερες, γραμματες, φαρισαοι, βραοι, ωμαοι… Πρωταγωνιστς ενε Κύριος μν ησος Χριστός, λα δ τ λλα πρόσωπα στρέφονται γύρω π ατόν.
λλ᾿ ἐὰν πάρχ να πρόσωπο πο προκαλε τ φρίκη, ατ ενε ούδας. ούδας νκε στν κύκλο τν δώδεκα μαθητν το Χριστο. κουσε τν πέροχο διδασκαλία του, εδε τ πρωτοφαν θαύματά του, εδε τν μεμπτο βίο του, τν γάπη κα τ στοργή του, φο κα τ δικά του πόδια πλυνε κι φο κα σ᾿ ατν δωσε κ το γίου ρτου. λα τ πήλαυσε. ν τούτοις ατς γινε προδότης. Ποιός τ περίμενε;
πς τν ξέλεξε μεταξ τν δώδεκα μαθητν του;… Κα πράγματι· μες δν γνωρίζουμε τ μέλλον το νθρώπου, λλ Χριστς ς Θες γνώριζε τ μέλλον κα το ούδα, πως γνώριζε κα τ μέλλον το Πέτρου. φο λοιπν γνώριζε τι θ τν προδώσ, γιατί τν ξέλεξε;
Κάθε νθρωπος λλ διαιτέρως ούδας ποτελε να μυστήριο. σο κα ν προσπαθήσουμε ν δώσουμε λύσι στ μυστήριο ατό, γαπητοί μου, δυνατομε. ρωτον μερικοί· φο τν ξερε Χριστός,
Κάποιος εσεβς καθηγητής, το ποίου πρξα φοιτητής, πήντησε ς ξς.
Αθάδης ρώτησις. νας γιατρς ξετάζει τν ρρωστο, προβλέπει τν πορεία τς νόσου κα λέει στος συγγενες· Δν χει ζωή· δυ–τρες μέρες θ ζήσ… Κα πράγματι σ τρες μέρες πεθαίνει. Ενε πεύθυνος γιατρς γι τν θάνατο το σθενος; χι σφαλς. Ἐὰν γιατρς ενε πεύθυνος γι τν θάνατο το σθενος, τότε κα Χριστς μπορε ν θεωρηθ πεύθυνος γι τν προδοσία το ούδα.
πως ρθς επαν ο θεολογοντες, ούδας πρόδωσε χι διότι προφητεύθη, λλ᾿ πειδ θ πρόδιδε γι᾿ ατ προφητεύθη. ν πάσ περιπτώσει δν θέλω ν᾿ πασχολήσω τν διάνοιά σας μ τ τεράστιο ατ πρόβλημα το ούδα, πο πασχολε φιλοσόφους κα θεολόγους. Κάπου λλο θ στραφομε.
* * *
Εχε κα ούδας μέσ᾿ στν καρδιά του να σπινθρα, μία σπίθα εγενν ασθημάτων. λλ᾿ ατ σπίθα σβησε κάτω π τν νεμο το πάθους τς φιλαργυρίας. Κύριος, γι ν τν βοηθήσ ν σκεφθ, το εχε ναθέσει τ «γλωσσόκομον» (ωάν. 12,6· 13,29), τ κοιν βαλάντιο, τ ταμεο τς δελφότητος πο ζοσε κοινοβιακς. Οτε ατ μως τν κανε ν συνετισθ. ντ ατο συνήθισε ν κλέβ, συνήθισε στν κλοπή. τσι διέπραξε κα τ γκλημα ατ τς προδοσίας, κα μένει στιγματισμένος.
Γι τν ούδα ο ποιητα κα μνογράφοι χρησιμοποιον σκληρς λέξεις, πως κομε στ τροπάριο «τε ο νδοξοι μαθητα ν τ νιπτρι το δείπνου φωτίζοντο…». δ κκλησία μς φιστ τν προσοχ κα μς λέει· Προσέξτε πολύ. «Βλέπε», λέει, «χρημάτων ραστά, τν δι τατα γχόν χρησάμενον». Βλέπε, δηλαδή, σ πο ρωτεύτηκες τ χρήματα, ατν πο ξ ατίας τν χρημάτων φτασε ν᾿ παγχονισθ.
φιλαργυρία ενε να π τ γριώτερα πάθη. Κα στν ποχή μας λαβε τεράστιες διαστάσεις. Ο δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, ν ξετάσουμε στ βάθος, ατό εχαν ατία· τ χρήματα, τ πετρέλαια, τ λικ συμφέροντα.
νθρωπος δὲν μένει εχαριστημένος στ λίγα, σ᾿ ατ πο επε Χριστός. Χριστς μς δίδαξε ν ζητομε «τν ρτον μν τν πιούσιον» (Ματθ. 6,11)· ἐὰν χουμε τ ψωμί μας, φτάνει, δὲν χρειάζεται τίποτα περισσότερο. λλοι, π.χ. στν λβανία, θεωρον τν αυτό τους ετυχ, ν χουν να κομμάτι ψωμί. μες δν εχαριστούμεθα, λλ ζητμε λο κα περισσότερα. Κα ατ ενε ατία λης ατς τς δυστυχίας.
Ετυχισμένη θ ταν γ κα δὲν θ πρχε πεινασμένος, ν φαρμοζόταν λόγος το Χριστο κα ζητούσαμε μόνο «τν ρτον μν τν πιούσιον». λλ ο νθρωποι χουν πλεονεξία. Γι᾿ ατ βλέπεις μεγάλες ντιθέσεις. νας χει χρήματα ν ζήσ κατ κα διακόσα χρόνια, λλος δν χει ψωμ ν φά. Κι πλούσιος δὲν δίνει τίποτε πολύτως. Προτιμ ν το κόψς τ χέρι παρ ν λεήσ. κόμα κι ταν βρίσκεται στ τέλος τς ζως του, ενε τόσο κυριευμένος π τν ρωτα το χρήματος, στε θωπεύει ς λλη ρωμένη του τ χρήματα, τ χρυσίον κα τ ργύριον. Φοβερ πργμα φιλαργυρία, «ίζα πάντων τν κακν» (Α΄ Τιμ. 6,10). «Βλέπε, χρημάτων ραστά, τν δι τατα γχόν χρησάμενον».
Μάλιστα· ατό μς δίδαξε Χριστός.
λλ᾿ ς πεκτείνουμε λίγο τν λόγο. νθρωπος, δελφοί μου, πλάσθη ν᾿ γαπ. γάπη του μως διεστράφη κα τώρα χει ρωτες διεστραμμένους. Δν ενε μόνο ρως τν προσώπων. πάρχει κα ρως χρημάτων· «πλεονεξία» ατή, πως λέει Γραφή, ενε «εδωλολατρία» (Κολ. 3,5), κα φιλαργυρία εἴπαμε τι ενε «ίζα λων τν κακν». πάρχει κόμη ρως δονν, ρως σαρκός, ρως πολαύσεων, ρως διασκεδάσεων, ρως ξιωμάτων, ρως πιγείου δόξης.
πάρχουν ετυχς κα εγενέστεροι ρωτες· ρως λευθερίας, ρως δικαιοσύνης, ρως ληθείας, ρως δόξης, ρως πατρίδος, ρως γνώσεως, ρως πιστήμης – διότι νθρωπος πλάστηκε γι τ μεγάλα κα τ ψηλά. Κα τέλος στν κορυφή, στ μαλάϊα, στς λπεις, ―κε πλέον δν θ δομε πολλούς, σπάνιοι ενε σοι φθάνουν κε πάνω― ενε νώτερος ρως, κορυφ τν ρώτων, κενος πο ξευγενίζει λους τος ρωτες. Ενε ρως πο ψάλλει Δάντης στ ργο του Θεία Κωμδία κα λέει· ψιστος ρως ενε τ μόρε Ντέι (...), ρως το Θεο.
Ατς ενε ρως. Τέτοιος ρως μως δν πάρχει στν ποχή μας. λλοι χαμηλο ρωτες πάρχουν στν κόσμο· κα γι᾿ ατ ο νθρωποι διαπληκτίζονται γι τ μικρ κα τ σήμαντα.
Συνεπς μπορομε ν πομε, τι σημερινς κόσμος ενε ν-έραστος, δν χει ρωτα. Μικρος μόνο κα σημάντους ρωτες χει, πο καταλήγουν σ δράματα κοινωνικ σν ατ πο διαβάζουμε καθημερινς.
ρως το Θεο! Ατς ενε ψηλότερος ρως. Διότι νθρωπος πλάσθη γι τ ραο, γι τν μορφιά. Κα μορφι πάρχει σ λη τν πλάσι· στ λουλούδια, στ δέντρα, στς λίμνες, στ ποτάμια, στς θάλασσες, στν ορανό, στν λιο, στ σελήνη, στ φς… λα ατ ενε ραα.
Λέει μως γιος Νικόδημος γιορείτης· ν συλλέξουμε λη ατ τν μορφι πο πάρχει στ κτίσματα, ατ δν ενε οτε να μόριο, οτε να μυριοστ τς ραιότητος πο χει Χριστός. Γι᾿ ατ τώρα τ Μεγάλη βδομάδα Χριστς μνεται ς τ «γλυκ αρ», ραία νοιξι, κα « ραος κάλλει παρ πάντας βροτούς»· π᾿ λους δηλαδ τος βροτος πο παρουσιάστηκαν πάνω στ γ, ραιότερος ενε Χριστός. τσι τν μνον ατο πο τν γάπησαν.
* * *
Ατ τ λίγα, γαπητοί μου, γι πόψε.
Κα τώρα μες ν ξετάσουμε τν αυτό μας, ν ρευνήσουμε τ βάθη τς καρδις μας, ν δομε, ποιοί ρωτες μς συγκλονίζουν. συνηθέστερος πίγειος ρως ενε γενετήσιος; Πανσεξουαλισμς πικρατε σήμερα στν κόσμο. Γι᾿ ατόν κα μόνο γράφουν κα μιλον λοι. Πς μπορε ρως ατς ν τεθ π λεγχον;
γιος ωάννης τς Κλίμακος, μεγάλος ψυχολόγος, παντ· «ρως ρωτι νικται». Τί θ π ατό; τι νας ρως, μικρς κα χαμηλός, νικται π ναν λλο νώτερο ρωτα, τν ρωτα το Θεο. Τέτοια ασθήματα διεγείρει κατ᾿ ξοχν θεία λειτουργία. Γι᾿ ατ στν θεία κοινωνία λέμε· «θελξας πόθ με, Χριστέ, κα λλοίωσας τ θεί σου ρωτι…».
ς γαπήσουμε λοιπν τ Χριστ παραπάνω π᾿ λα τ νθρώπινα. Εἴθε Θες ν μς φωτίσ ν καταλάβουμε τ ματαιότητα το κόσμου. Τ Πνεμα τ γιο ν μς κάν ν ασθανθομε τς γιες ατς μέρες ν πάλλουν μέσ᾿ στν ψυχή μας τ μεγάλα κα τ ψηλά. Εἴθε ν᾿ ποκτήσουμε τν θεο ρωτα, πο μαγνήτιζε κα νθουσίαζε τος γίους. μς τος ψυχρος τ καρδί κα νεκρος τ διάνοι, ν μς ξιώσ νς τέτοιου μεγαλείου. Ν μν εἴμεθα νέραστοι σ᾿ ατ τν κόσμο. Ν᾿ ποκτήσουμε τν θεο ρωτα, γι ν μνομε τν ησον Χριστόν· «ν, παδες λλήνων, μνετε κα περυψοτε ες πάντας τος αἰῶνας». μήν.
πίσκοπος Αγουστνος

(Ἱ. ναὸς ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης, Μ. Τετάρτη ἑσπέρας 22-4-1992)

Πηγή: augoustinos-kantiotis