Η φράση αυτή περιέχεται στην
απολογία του Αγίου Αριστείδη.
13 Σεπτεμβρίου αδελφοί μου
εορτάζουμε τη μνήμη ενός μεγάλου απολογητού και ομολογητού της πίστεώς μας, των πρώτων χριστιανικών χρόνων.
Του αγίου και ισαποστόλου Αριστείδου
του φιλοσόφου.
Τιμάται η μνήμη του Αγίου Αριστείδου, του επιφανούς αυτού Αθηναίου φιλοσόφου και πανευφήμου
μάρτυρος του Χριστού, ο οποίος έμεινε ευρύτερα γνωστός στην Εκκλησιαστική
Ιστορία και Πατρολογία από την περίφημη απολογία του υπέρ των διωκομένων
χριστιανών, η οποία είναι και το αρχαιότερο σωζόμενο απολογητικό κείμενο.
Ο επιφανής αυτός χριστιανός φιλόσοφος,
φλογερός απολογητής και ένδοξος μάρτυς του 2ου μ.Χ. αιώνα γεννήθηκε στην Αθήνα
και σπούδασε κλασική φιλοσοφία στην περίφημη Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών.
Μυήθηκε στην ευσέβεια και την πίστη στον ένα και αληθινό Θεό από τους
θεόπνευστους ιεράρχες της Αποστολικής Εκκλησίας των Αθηνών, Άγιο Ιερόθεο και
Άγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη, των οποίων υπήρξε περίδοξος και ευπειθέστατος
μαθητής. Στη συνέχεια αναδείχθηκε ένθερμος υπερασπιστής του χριστιανισμού και
των χριστιανών, αφού αγωνίσθηκε με το περίφημο απολογητικό του έργο σε μία
ιδιαίτερα δύσκολη και κρίσιμη εποχή για την πορεία της Εκκλησίας. Μέσα μάλιστα
από την απολογία του, η οποία έχει τον τίτλο «Περί θεοσεβείας», κατόρθωσε να
αποδείξει την ορθότητα και ανωτερότητα της χριστιανικής πίστεως, τις αιώνιες
αλήθειες του Ευαγγελίου του Χριστού, αλλά και το εξαίρετο ήθος των χριστιανών,
ενώ στηλίτευσε την άδικη και σκληρή στάση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας απέναντι
στους χριστιανούς, καθώς και τον έκλυτο βίο των ειδωλολατρών. Η ακλόνητη όμως
πίστη του στον Χριστό και ο επίπονος αγώνας του υπέρ των διωκομένων χριστιανών
και των αληθειών του χριστιανισμού προκάλεσαν έντονη δυσφορία και αγανάκτηση
στον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό (117-138 μ.Χ.), ο οποίος αποφάσισε και τη δίωξή
του. Μετέβη στη Ρώμη για να απολογηθεί, αλλά στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην
Αθήνα, όπου συνέχισε να κηρύττει τον Χριστό παρά το πλήθος των βασανιστηρίων,
στα οποία υποβλήθηκε. Στο τέλος της επίγειας βιοτής του οδηγήθηκε στην αγορά
των Αθηνών, όπου υπέστη τον δι’ αγχόνης μαρτυρικό θάνατο στις 13 Σεπτεμβρίου
του 120 ή 134 μ.Χ., ημέρα κατά την οποία η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά και εορτάζει
την πάντιμη μνήμη του. *
O Άγιος τιμάται σε όλη την επικράτεια με περικαλλείς
ναούς σε Κρήτη, Τήνο, Σαντορίνη Ρούμελη,Καρπενήσι, Τρίκαλα κ.α..
Αυτό που κάνει διακριτό στην
εκκλησιαστική ιστορία το όνομα του Αγίου, δεν είναι μόνο το μαρτύριό του, που
είναι βέβαια η μέγιστη προσφορά του στον Κύριο, αλλά το ότι η απολογία του
«Περί Θεοσεβείας» είναι η αρχαιότερη σωζόμενη χριστιανική απολογία που υπάρχει.
Σ’ αυτήν απορρίπτει την επικρατούσα πίστη
των ειδώλων αναφερόμενος ξεχωριστά σε κάθε θεότητα του δωδεκαθέου και όχι μόνο, την δαιμονική
θρησκεία των Αιγυπτίων (που προσκυνούσαν φυτά και ζώα) («αβελτερώτερους και αφρονέστερους»
τους χαρακτηρίζει δηλ. μωρούς και άφρονες) αλλά και αυτή των Χαλδαίων (που λάτρευαν την κτίση, γη, ήλιο,
σελήνη, αστέρες κ.α. και όχι τον Κτίστη)
Χαρακτηρίζει ανόητους τους σοφούς
του βασιλιά που ματαιολογούν κατά του Κυρίου, της αληθείας της πίστεως θα
λέγαμε σήμερα.
Τι θα έλεγε σήμερα ο Άγιος, που ως διαπρεπής φιλόσοφος θα μπορούσε να αναλωθεί σε μια προσπάθεια
ανέλιξης και κοινωνικής καταξίωσης. Τουναντίον επιδόθηκε σε ένα αγώνα
υπεράσπισης της ορθής πίστεως σε μια εποχή που ακόμα το οικοδόμημα της πρώτης
εκκλησίας ήταν υπό διωγμό και η επικρατούσα θρησκευτική αντίληψη ήταν η ειδωλολατρία.
Το κατεστημένο στην πατρίδα μας και της «πολιτισμένης» οικουμένης ήταν το
δωδεκάθεο.
Τι θα έλεγε σε διαπρεπείς
ακαδημαϊκούς και ιερωμένους σήμερα, που προτίμησαν το μοναχικό μονοπάτι της
ομολογίας, μακριά απ’ την ακαδημαϊκή αίγλη, τα συνέδρια, τις τηλεοπτικές
εμφανίσεις και τις πολυδάπανες εκδόσεις;
Τι θα έλεγε στους κληρικούς εκείνους
που απομακρύνθηκαν βιαίως και αδίκως απ’το Άγιο Θυσιαστήριο για χάρη του
Χριστού;
Τι θα πρότεινε σ’ εκείνους τους
ακαδημαϊκούς που μετά από την επίδοση διαπιστευτηρίων στην Παπική έδρα, απέκτησαν
αναξίως έδρες σε θεολογικές σχολές της χώρας μας, γενόμενοι παπαγάλοι του
οικουμενισμού;
Ο Άγιος αποδείχτηκε άξιο τέκνο άλλων
Αγίων Πατέρων, συνεχιστών του Αποστόλου Παύλου που τον μύησαν στην πίστη της
αληθείας, με όμοιο φρόνημα, αγωνιζόμενος
μέχρι θανάτου.
Tι θα
αντέτεινε σε πνευματικά παιδιά του μακαριστού επισκόπου μας Αυγουστίνου
Καντιώτη και όχι μόνο, που δεν άκουσαν τους λόγους του, δεν είδαν το παράδειγμά
του, ή άκουσαν και είδαν αλλά κώφευσαν φοβούμενοι το διωγμό, την απώλεια
οφιτσίων, ενοριών, επισκοπικών εδρών ἠ ακόμα χειρότερα τυφλώθηκαν από ένα
δαιμονικό αίσθημα φιλοδοξίας, επιδιδόμενοι σε ένα άκρατο αριβισμό και καριερίστικο ανταγωνισμό;
Τι θα έλεγε ο Άγιος που παρ’ ότι
αυτός αγωνίστηκε για να αλλάξει το επικρατές φρόνημα της εποχής που ήταν αντιχριστιανικό,
κάποιοι τις τελευταίες δεκαετίες αγωνίζονται
πάλι να αλλάξουν το επικρατές φρόνημα, που τώρα όμως είναι η αληθής πίστη προς
τον Κύριο, νοθεύοντάς την με αιρετικές λάσπες ;
Αυτός κέρδισε το θάνατο και την
αιώνια ζωή. Κάποιοι κινδυνεύουν να κερδίσουν αναγνώριση και δόξα αλλά να
κληρονομήσουν τον αιώνιο θάνατο παρασέρνοντας σ’ αυτόν πολλές ψυχές κατά το «τυφλὸς
δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται.»( Ματθ. 15, 14 ).
Ποια θα ´ταν η γνώμη του Αγίου που
στηλίτευσε την μοιχεία και την αρσενοκοιτία (αρρενομανείς και ανδροβάτες
χαρακτηρίζει τους ομοφυλόφιλους) (που
είχε καταντήσει χόμπι της εποχής στην διεφθαρμένη Ρώμη) όταν στην εποχή μας
αυτά θεωρούνται φυσιολογικά, εντασσόμενα
στα πλαίσια της «ελευθερίας» και της «ισότητας», με αποτέλεσμα να
ποινικοποιείται το Ευαγγέλιο.
Τι θα έλεγε στη σεβαστή ιεραρχία που
αφήνει την κάθε αθεόφοβη κυβέρνηση να νομοθετεί εναντίων της πίστης «αβρόχοις
ποσίν», όταν ο Άγιος στηλίτευσε την άδικη και σκληρή στάση της Ρωμαϊκής
αυτοκρατορίας που νομοθετούσε εναντίων των χριστιανών;
Ο Άγιος δεν αρκέστηκε να πολεμήσει
τις κακοδοξίες των συμπατριωτών του. Αλλά υπήρξε ένθερμος πολέμιος κάθε
κακοδοξίας, που προσέβαλε την ορθή πίστη στον Κύριο, όπου και αν αυτή εμφανιζόταν.
Τι θα έλεγε ο Άγιος,ο πολέμιος όλων
των ψεύτικων θρησκειών της εποχής, σ΄ αυτούς τους ζηλωτές της αίρεσης του
οικουμενισμού, που ιδρώνουν και ασθμαίνουν, προκειμένου να εισάγουν όλες τις
κακοδοξίες της εποχής μας και να μολύνουν το γάργαρο νερό της πατρώας πίστης, με
λάσπες όλων των αιρέσεων;
Μήπως άλλο ειδωλολατρία και άλλο αίρεση;
Έχει καμία διαφορά η κάθε αίρεση που
αποκαλείται χριστιανική ομολογία ή ετεροδοξία απ’ την ειδωλολατρία; Μήπως οι
ειδωλολάτρες πιστεύουν και καθοδηγούνται από τον αντίδικο, ενώ οι αιρετικοί
καθοδηγούνται πότε-πότε ή για λίγο απ’τον Κύριο; Kαθώς και αυτοί μετέχουν λίγο της
αληθείας; Έχει για εμάς τους ορθοδόξους διαφορά ο μουσουλμάνος απ’ τον ιουδαίο,
το βουδιστή, τον δωδεκαθεϊστή; Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι ένας απ’τους
παραπάνω πιστεύουν ορθά στον Χριστό; Ή όλοι, είναι απολωλότα πρόβατα που
απομακρύνθηκαν απ’τη στάνη; Μπορεί κάποια απ’αυτά να ΄ναι μακρύτερα και κάποια
κοντύτερα απ’τη στάνη της Εκκλησίας,
αλλά όλα είναι εκτός αυτής.
Αυτό που είπε ο άγιος Ιωάννης ο
Χρυσόστομος ότι «Ουδέν ωφελεί βίος ορθός δογμάτων διεστραμμένων» (ΕΠΕ 23, 492 -
494), το είπε για τους ειδωλολάτρες δωδεκαθεϊστές;
Ή στην εποχή του, τον απασχολούσαν
άλλου είδους αιρέσεις: Ομολογίες θα λέγαμε.
Η αγάπη που δείχνουμε στις δυτικές
αιρέσεις της Καρλομάγνειας ιμπεριαλιστικής Ευρώπης δεν αρμόζει στο δωδεκάθεο
που αποτελεί και παράδοση των προγόνων μας;
Δεν δικαιούνται και οι δωδεκαθεϊστές
μία ανοχή και αναγνώριση, χάριν μιας επίπλαστης και καταστροφικής αγαπολογίας; Δεν
αξίζουν κι αυτοί μία αναγνώριση ως εικόνες Θεού;
Ό Άγιος Αριστείδης εάν ζούσε στις
μέρες μας σίγουρα θα ήταν η σημαία του αγώνα εναντίων του οικουμενισμού. Μπορεί
βέβαια, να φαινόταν γραφικός.
Μα μήπως και σήμερα δεν υπάρχουν ακαδημαϊκοί
και ιερωμένοι συνάμα, που θυσιάζουν την μετοχή τους στο θυσιαστήριο, την
ακαδημαϊκή τους αίγλη. πολεμούμενοι πανταχόθεν, και χαρακτηριζόμενοι, αυστηροί,
γραφικοί και υπερβολικοί ;
Είναι αυτοί που δεν ματαιολογούν
κατά του Κυρίου συνευχόμενοι, συμπροσευχόμενοι ή συλλειτουργούντες με
αιρετικούς, με τους ματαιολογούντες κατά
της αληθείας.
Η απολογία του Αγίου Αριστείδη
μπορεί είναι η αρχαιότερη σωζόμενη απολογία.
Αναμένουμε κι ευχόμαστε σε πολλές σύγχρονες
απολογίες και ομολογίες, κατά το ήθος του εορτάζοντος Αγίου, γιατί τιμή Αγίου, μίμησης Αγίου.
Δι’ευχών του Αγίου Αριστείδη του
ομολογητού και μάρτυρος ισαποστόλου, ας, ενδυναμωθεί απ’τον Κύριο, ο αγώνας, ο
απολογητικός και ομολογιακός, όλων, των ορθοδόξων λαϊκών και κληρικών εναντίων
της παναίρεσης του οικουμενισμού.
Και σε κάθε στιγμή δοκιμασίας, ονειδισμού, διωγμού να πουν το «Ὄντως
οὖν αὕτη ἐστὶν ἡ ὁδὸς τῆς ἀληθείας».
Είθε να ξανατρέξει το γάργαρο, καθάριο
νερό της αληθείας και πάλι στο αυλάκι της εκκλησίας μας.
Αμήν
Αριστείδης
Δασκαλάκης
* Βιογραφικά στοιχεία:
Θεοδωροπούλου Αριστείδου Γ., «Ο Άγιος Αριστείδης»,
Εκδόσεις Νεκτάριος Παναγόπουλος, Α΄ Έκδοση, Αθήνα 2008
