ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ: Ο Νεκτάριος
(Αναστάσιος Κεφαλάς), γεννήθηκε στην Σηλυβρία (1/10/1846).
Ήταν το 5ο από τα 6 παιδιά, φτωχής οικογένειας. Καθώς η οικογένειά του
αδυνατούσε να συντηρήσει τα μέλη της και η γενέτειρά του δεν είχε σχολείο μέσης
εκπαίδευσης, πήγε στην Πόλη, σε ηλικία 13 ετών, όπου τα πρώτα χρόνια ήταν σκληρά.
Εργαζόταν σε συσκευαστήριο καπνού, πολλές ώρες, χωρίς αμοιβή, ενώ συχνά
ξυλοκοπούνταν και δεν μπορούσε να πηγαίνει στο σχολείο.
Εκείνος τα υπέμενε όλα. Δεν ήθελε να μάθει τίποτε η οικογένειά του. Την κλίση προς τον Θεό, την έδειχνε από μικρός. Στο συσκευαστήριο, με τον καπνό που πουλούσε, έδινε και ένα χαρτάκι, που έγραφε κάποιο ευαγγελικό ρητό. Όλα άλλαξαν όταν ένας έμπορος τον συμπόνεσε, επειδή είδε ένα ξυλοδαρμό από το αφεντικό του και τον πήρε στην δουλειά του. Άρχισε να εργάζεται στο επιπλοποιείο του, με αποτέλεσμα να μειωθεί το ωράριό του, να έχει χρόνο για εκκλησιασμό και σχολείο. Από την Πόλη έφυγε 20ετής, πριν ολοκληρώσει την μόρφωση του, για να εργαστεί ως δάσκαλος στο Λιθί Χίου. Εκεί γνώρισε τον εύπορο Ιωάννη Χωρέμη, που στάθηκε ευεργέτης του. Ο Νεκτάριος έχοντας αποφασίσει να απομακρυνθεί από τα εγκόσμια, έγινε μοναχός (Λάζαρος), ενώ ένα χρόνο αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος με το όνομα Νεκτάριος. Κι ενώ ο Άγιος επιθυμούσε ασκητική ζωή, οι πιέσεις που του ασκήθηκαν, τον έστρεψαν στον κοσμικό κλήρο.
Εκείνος τα υπέμενε όλα. Δεν ήθελε να μάθει τίποτε η οικογένειά του. Την κλίση προς τον Θεό, την έδειχνε από μικρός. Στο συσκευαστήριο, με τον καπνό που πουλούσε, έδινε και ένα χαρτάκι, που έγραφε κάποιο ευαγγελικό ρητό. Όλα άλλαξαν όταν ένας έμπορος τον συμπόνεσε, επειδή είδε ένα ξυλοδαρμό από το αφεντικό του και τον πήρε στην δουλειά του. Άρχισε να εργάζεται στο επιπλοποιείο του, με αποτέλεσμα να μειωθεί το ωράριό του, να έχει χρόνο για εκκλησιασμό και σχολείο. Από την Πόλη έφυγε 20ετής, πριν ολοκληρώσει την μόρφωση του, για να εργαστεί ως δάσκαλος στο Λιθί Χίου. Εκεί γνώρισε τον εύπορο Ιωάννη Χωρέμη, που στάθηκε ευεργέτης του. Ο Νεκτάριος έχοντας αποφασίσει να απομακρυνθεί από τα εγκόσμια, έγινε μοναχός (Λάζαρος), ενώ ένα χρόνο αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος με το όνομα Νεκτάριος. Κι ενώ ο Άγιος επιθυμούσε ασκητική ζωή, οι πιέσεις που του ασκήθηκαν, τον έστρεψαν στον κοσμικό κλήρο.
ΣΠΟΥΔΕΣ: Το 1877 ο Νεκτάριος με
παρότρυνση του Χωρέμη ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα και στάλθηκε στην
Αλεξάνδρεια. Ο πατριάρχης Σωφρόνιος, εντυπωσιάσμένος από τον Νεκτάριο, τον
έστειλε στη θεολογική σχολή Αθηνών. Ο Νεκτάριος εκεί κερδίσε υποτροφία,
σωτήρια, γιατί έχοντας πεθάνει ο Χωρέμης, βρισκόταν σε δεινή οικονομική
κατάσταση. Λαμβάνοντας ο πτυχίο του (1855), αναχώρησε προς την Αλεξάνδρεια.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ - ΔΙΩΞΕΙΣ:
Επιστρέφοντας, χειροτονείται ιερέας και τοποθετείται γραμματέας (Αρχιμανδρίτης)
στο Πατριαρχείο. Έπειτα, έγινε ιεροκήρυκας και Πατριαρχικός επίτροπος Καϊρου.
Στις 15/1/1889, ανακηρύχθηκε επίσκοπος Πενταπόλεως. Η ραγδαία άνοδός, ενόχλησε
πολλούς επισκόπους. Ο πατριάρχης ήταν υπέργηρος και πολλοί επίσκοποι
διαγκωνίζονταν για τη διαδοχή. Ο λαός, εκτιμώντας το Νεκτάριο, επιθυμούσε την
άνοδο του στον θρόνο και, σε συνδυασμό με την εύνοια του Σωφρονίου, φαινόταν
επικρατέστερος. Οι αντίπαλοί του τότε τον υπέσκαψαν, κατηγορώντας τον, πως
ήθελε να ανατρέψει το Σωφρόνιο, χρησιμοποιώντας και αόριστες ηθικές κατηγορίες,
πείθοντας τον ίδιο τον Πατριάρχη. Έτσι, χωρίς απολογία, παύθηκε των καθηκόντων
του. Εκείνος αναχώρησε ταπεινά από την Αίγυπτο, χωρίς να δώσει έκταση στην
αδικία. Αντίθετα, οι αντίπαλοί του, εκτός από τη σπίλωσή του, παρακρατούσαν και
τους μισθούς του. Ο Νεκτάριος δεν είχε πια χρήματα να τραφεί. Αργότερα ο Άγιος
κατόρθωσε να διοριστεί ιεροκήρυκας Χαλκίδος. Η φήμη όμως τον ακολουθούσε.
Μάλιστα, Αθηναίοι και ντόπιοι αποδοκίμαζαν συχνά στις ομιλίες του!
Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Το 1891
αποκαλύφθηκε η πλεκτάνη. Όλα ξεκίνησαν από την αποκάλυψη ότι δεν έπαιρνε τα
οφειλόμενα χρήματα και ότι εργαζόταν αμισθί στην Αλεξάνδρεια, ενώ καθαρίστηκε
πλήρως από κάθε μορφής ηθικό σκάνδαλο και από δήθεν ραδιουργίες κατά του
πατριάρχη. Έτσι,, άρχισε με άνεση να κηρύττει. Η φήμη του εξαπλώθηκε μακρύτερα,
ενώ ο λαός έδειχνε ιδιαίτερη αγάπη στο πρόσωπό του.
ΡΙΖΑΡΕΙΟΣ: Ο Νεκτάριος,
παρά τις αντιρρήσεις ορισμένων, έγινε διευθυντής της Αθηναϊκής θεολογικής
σχολής (1894) χρησιμοποιώντας ρηξικέλευθο τρόπο διοίκησης και διαπαιδαγώγησης.
Κάποτε, μαθητές της Ριζαρείου αλληλοχτυπήθηκαν. Τότε, αντί άλλου μέτρου,
αυτοτιμωρήθηκε, θεωρώντας εαυτόν υπαίτιο, με τριήμερη ασιτία. Άλλοτε δίδαξε
ξυπόλητος, διότι εισερχόμενος στην σχολή είδε έναν ξυπόλητο που τον παρακάλεσε
να τον βοηθήσει να αποκτήσει παπούτσια. Ο Νεκτάριος έβγαλε τα δικά του και τα
παρέδωσε. Το παράδειγμα του στους τροφίμους ήταν καταλυτικό και η σχολή στις
μέρες του απέκτησε αίγλη. Συγχρόνως επιδόθηκε σε μεγάλο συγγραφικό έργο.
Όταν τον κατηγορούσαν, παρέμενε πράος λέγοντας πως ο Θεός θα φανερώσει την
αλήθεια. Ταπεινός, μοναχικός αλλά προσηνής, ο ήδη σεβάσμιος γέροντας Νεκτάριος
έγινε παράδειγμα προσφοράς. Όταν του ζητήθηκε να διαδεχθεί τον κοιμηθέντα
πατριάρχη Σοφρώνιο, ταπεινά αρνήθηκε. Το 1908, εγκατέλειψε τη θέση του, για λόγους υγείας.
ΑΙΓΙΝΑ: Ο Νεκτάριος
ψάχνοντας τόπο να στεγάσει ένα μοναστήρι βρήκε ένα εγκαταλελειμμένο μοναστήρι
στην Αίγινα (Α. Τριάδος), το οποίο επαναλειτούργησε υπό την καθοδήγησή του. Η
εμφάνισή του στο νησί συνδυάστηκε με γεγονότα, που τον έκαναν αγαπητό. Αρχικά
θεράπευσε έναν δαιμονισμένο νέο. Όταν οι νησιώτες το έμαθαν, τον επισκέφτηκαν
ζητώντας του να προσευχηθεί να βρέξει, διότι υπήρχε χρόνια ξηρασία. Ο ίδιος με
σύσσωμη παρουσία των νησιωτών, λειτούργησε και την ίδια μέρα άρχισε να βρέχει.
Αυτά τα σημάδια οδήγησαν τους Αιγινίτες στην πεποίθηση της αγιότητας του
Νεκταρίου. Πιστοί προσέτρεχαν κοντά του, από παντού, ζητώντας την ευχή του.
Παρότι ηλικιωμένος, συνέχιζε να εργάζεται. Στάθηκε στους ανθρώπους αδελφός,
συμπαραστάτης και οδηγός, ενώ συνέχισε το συγγραφικό του έργο. Διαθέτοντας
περισσότερο χρόνο, προσευχόταν, ιδιαίτερα προς την Παναγία, που θεωρούσε μητέρα
του.
“ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ”: Το 1918 ο Άγιος κατηγορήθηκε από μητέρα μοναχής για ανηθικότητα.
Εισαγγελικές έρευνες κατέδειξαν το ψευδές των κατηγοριών. Εξ αιτίας αυτού, αλλά
και κληρικών που, πιστεύοντας ότι τους παίρνει «πελατεία», τον κατηγορούσαν,
δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει την αναγνώριση του μοναστηριού. Πάντα όμως
πιστός στο Ευαγγέλιο και το παράδειγμα του Χριστού, πίστευε απόλυτα στη θεία
δικαιοσύνη. Το τέλος του ήταν επίπονο. Η ασθένεια του προστάτη τον
ταλαιπωρούσε. Το 1920 εισήχθη στο Αρεταίειο, όπου διεγνώσθη καρκίνος. Στις 8/11
του ιδίου έτους ο Άγιος εκοιμήθη. Αξίζει να σημειωθεί πως στο διπλανό
κρεβάτι που νοσηλευόταν ο Άγιος ήταν ένας παραπληγικός, που αδυνατούσε να
περπατήσει. Τότε ακουμπώντας την φανέλα του κεκοιμημένου Αγίου πάνω του,
θεραπεύτηκε. Κατά τη μεταφορά του λέγεται ότι δεν είχε βάρος, ενώ το μέτωπό του
ανάβλυζε μύρο. Το μεγαλύτερο θαύμα είναι ότι το λείψανό του μετά 3 ταφές και
εκταφές παρέμεινε αναλλοίωτο πάνω από 30 χρόνια. Το λείψανό του πρώτη φορά
εξετάφη 3 έτη μετά την κοίμησή του και αυτό που συνέβη συγκλόνισε την Ελλάδα,
ένα χρόνο μετά την τραγωδία της Σμύρνης.
Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ: https://www.youtube.com/watch?v=xDLTvUYog10
ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΤΟΥ 1961 ΜΕ ΤΗΝ
ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ: https://www.youtube.com/watch?v=QzFa-OjqJa0&t=11s
