«Κλείνουν σέ λίγο δύο χρόνια πού μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ ἕνα καθεστὼς ὁλωσδιόλου ἀντίθετο μέ τά ἰδεώδη καί τά πλέον βασικά χαρακτηριστικά τά ὁποῖα συγκροτοῦν τήν ταυτότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας.
Ἕνα στυγνό καθεστώς ψυχικά διαταραγμένων βασανιστῶν, πού μέ πρόσχημα τήν ὑγεία καί τήν ἀσφάλεια - ὡς τραγικό ἐπιστέγασμα αὐτοί τέλος μιᾶς ἤδη μακρᾶς κατηφορικῆς περιόδου πολιτικῆς κατάπτωσης καί πνευματικῆς ἐκποίησης - προχωροῦν ἀδίστακτα τή διαδικασία τῆς ὁλοκληρωτικῆς μας καθυπόταξης, μέ μεθόδους μάλιστα ἐξόφθαλμα έξευτελιστικῆς καί σαδιστικῆς διαστροφῆς.
Εἶναι μία κατάσταση ὑποχρεωτικῆς νάρκης, ὅπου ὅσες πνευματικὲς ἀξίες, ὅσες στερνές ἐλευθερίες, ὅσα ἔσχατα δικαιώματα κατορθώσαμε νά κρατήσουμε ζωντανά, μέ πόνους καί μέ κόπους, μετά ἀπό τρεῖς δεκαετίες νεοταξικῆς ἐπέλασης, πᾶνε καί αὐτά νά καταποντιστοῦν μέσα στά ἑλώδη στεκούμενα νερά.
Ὅλοι πιὰ τό ξέρουν πώς στίς δικτατορικές καταστάσεις ἡ ἀρχὴ μπορεῖ νά μοιάζει εὔκολη, ὅμως ἡ τραγωδία περιμένει ἀναπότρεπτη στό τέλος. Ὅσο μένει ἡ ἀνωμαλία, τόσο προχωρεῖ τό κακό. Βλέπω μπροστά μου τόν γκρεμὸ ὅπου μᾶς ὁδηγεῖ ἡ καταπίεση πού κάλυψε τόν τόπο. Αὐτή ἡ ἀνωμαλία πρέπει νά σταματήσει. Εἶναι ἐθνική ἐπιταγή».
Σκεφτόμουν πρό καιροῦ ὅτι κάπως ἔτσι ἴσως θά ἦταν ἡ περίφημη «Δήλωση» στό BBC ἀπό τόν Γιώργο Σεφέρη, ἄν ζοῦσε σήμερα. Προσωπικά πάντως ἀμφιβάλλω τώρα ἀκόμη καί γι’ αὐτό. Ἔχω πλέον τήν αἴσθηση ὅτι μπροστά στό μέγεθος τῆς τόσης κτηνωδίας, τῆς τόσης φασιστικῆς χυδαιότητας, τῆς τόσης ξεδιαντροπιᾶς, τῆς τόσης μαζικῆς παράκρουσης, ἀκόμη καί αὐτός μᾶλλον θά εἶχε χάσει πιά ἐντελῶς τά λόγια του…
