Μ Ε Γ Α Λ Ο Υ Β Α Σ Ι Λ Ε Ι Ο Υ
(Ε.Π.Μ. Τόμος 31. Ἀσκητικαί Διατάξεις,
Κεφ.Γ΄, παραγρ.2, σελ.1345)
---- . ----
Μετάφρασις π. Ἰωάννου Νικολοπούλου
Ἄν κάποιος ἄνδρας λέγει, «δέν παραβλάπτομαι συναναστρεφόμενος μέ γυναῖκες, ἀκόμη συνεσθίων καί πίνων μαζί τους», αὐτός ἤ δέν εἶναι ἀρσενικός, ἤ εἶναι ἕνα παραδοξότατο κατασκεύασμα-πλάσμα, τό ὁποῖο στέκεται στό μεταίχμιο τῶν δύο φύσεων (ἄρρενος καί θήλεως) … / ἤ, ἐάν, κολυμβῶν μέσα στά πάθη, δέν συναισθάνεται σέ ποία κατάσταση βρίσκεται, μιμεῖται αὐτούς πού μεθᾶνε καί εἶναι παράφρονες, οἱ ὁποῖοι, τά πιό μεγάλα δεινά πού τούς ἔχουν βρεῖ δέν τά συναισθάνονται, καί νομίζουν ὅτι εἶναι ἐκτός τοῦ πάθους καί ἀπαλλαγμένοι ἀπ’ αὐτό.
Ἄς τοποθετηθοῦμε γιά λίγο ἐκτός τῆς λογικῆς καί ἐξωπραγματικά, ὅτι (δηλαδή) εἶναι δυνατόν κάποιος νά μή ἐπιρεάζεται ἀπό τό σαρκικό πάθος, συναναστρεφόμενος μέ θήλεις-γυναῖκες. Ἀλλά καί ἄν αὐτός (ἴσως) δέν πάσχει, δέν μπορεῖ εὔκολα νά πείσῃ καί τούς ἄλλους-γύρω ὅτι (ὄντως) «οὐ πυροῦται» (Α΄Κορ.7,9) δέν πάσχει, ὅτι δέν ὑποφέρει ἀπό σαρκικές ἐπιθυμίες. Ἐξ’ ἄλλου, χωρίς στήν πραγματικότητα νά ἔχῃ κατωρθωθῆ κάτι ἀπό μέρους τοῦ ἰσχυριζομένου ὅτι ζῇ ἐν ἀπαθείᾳ, αὐτός φέρει μεγάλη τήν εὐθύνη, ἕνεκα καί τοῦ σκανδαλισμοῦ πού προκαλεῖ στούς γύρω, οἱ ὁποῖοι κρίνουν ὡς κατόρθωτη αὐτή τήν συμπεριφορά, καί ἄκρως ἐπικίνδυνη.Ἀκόμη, ἄς παρατηρήσωμε καί κάτι ἄλλο. Ὅτι δηλαδή, καί
ἄν ὁ ἄνδρας (τυχόν) δέν
προσβάλλεται ἀπό τούς σαρκικούς λογισμούς-πειρασμούς, δέν μπορεῖ αὐτός ν’ ἀμφισβητήσῃ
καί νά προδιαγράψῃ, ὅτι καί ἡ γυναῖκα πλάϊ του, ὑπάρχει-εὑρίσκεται-διατηρεῖται
ἔξωθεν τῶν τοῦ σώματος τοιούτων σαρκικῶν παθῶν καί προσβολῶν. Τό ἀντίθετο
μάλιστα συμβαίνει. Διότι πολλάκις ἐκείνη, ἔχουσα ἀσθενῆ, πιό ἀδύναμον
σέ ἀντίσταση λογισμόν, καί τό σαρκικόν πάθος πιό ἔντονο, ὑφίσταται
προσβολή καί ἠθική ζημία, ἀπό τίς ἐπιπόλαιες συναναστροφές καί συχνές
συναντήσεις καί ἐπαφές μετά τῶν ἀνδρῶν.
Καί ἄν ἀκόμη δέν συμβαίνει τίποτε ἀπ’ ὅσα προείπαμε, εἶναι
ἀνάγκη, ἐάν δέν μποροῦμε τελείως καί ἀπολύτως νά ἐπιτύχωμεν τοῦτο, τοὐλάχιστον
ν’ ἀποφεύγωνται οἱ συχνές καί παρατεταμένες συναντήσεις καί
συναναστροφές ἀνδρῶν μέ γυναῖκες, ὄχι ἀπό ἀντιπάθεια καί μῖσος πρός
τό γυναικεῖο φῦλο («γένος» σημειοῖ ὁ Πατήρ, ὅπερ λάθος, διότι «γένος Θεοῦ»
καλούμεθα ὑπό τοῦ Παύλου καί εἴμεθα πάντες οἱ ἄνθρωποι, ἄρρενες καί θήλεις, Πράξ.17,28-29).
Μακριά (ἔστω) ἴχνος μίσους, (ἄπαγε!). Οὔτε
θά ἀπαρνηθοῦμε οἱ ἄνδρες τούς συγγενεῖς (μας) τοῦ ἑτέρου φύλου, τάς γυναῖκας, τή
μάνα πού μᾶς γέννησε, τίς ἀδελφές μας, τίς ἐξαδέλφες μας κ.λ.π., ἀλλά καί τίς
πνευματικές μας γυναῖκες συγγενεῖς, πού
μπορεῖ τόσο νά μᾶς ὠφελοῦν πνευματικά, φέρουσαι τήν ἀνθρωπίνην (γενικώτερα)
φύσιν, ὅπως (ἐξαιρέτως) αἱ μοναχαί, αἱ ὁποῖαι
ἔχουν ἀναλάβει (καί αὐταί) τόν προσωπικό τους ἀγῶνα, ἔχουσαι ἀποδυθῆ εἰς τούς ὑπέρ
τῆς ἁγνείας κόπους καί τά παλαίσματα, συναθλοῦσαι σέ παράλληλα πνευματικά σκάμματα.
Διαρκῶς ἀγρυπνοῦντες, νά ἔχωμεν ἐν ὑπομνήσει καί νά φυλαγώμαστε,
ἀποφεύγοντας τίς συχνές συναντήσεις, γιά νά μή παρασυρθοῦμε καί ἐμπέσωμεν
εἰς πάθη, ἀπό τά ὁποῖα πιό πάνω σημειώσαμε ὅτι πρέπει νά ἔχωμεν
ὁριστικῶς ἀπομακρυνθῆ, χαρακτηρίσαντες ταῦτα ὡς ἀπό Θεοῦ ἀπηγορευμένα.
Ἱερεύς Ἰωάννης Νικολόπουλος
9.12.2021
