«Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες», όσοι πορευτήκαμε την περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής με την κατά δύναμιν νηστεία και προσευχή, όσοι ήδη γιορτάσαμε την λαμπροφόρο Ανάσταση του Χριστού με ή χωρίς μάσκες, με ή χωρίς βαρελότα και πυροτεχνήματα, ας κάνουμε ένα τεστ για να δούμε, αν ‒και πόσο‒ και για μας η Ανάσταση είναι ένα φανταχτερό πυροτέχνημα ή ένα ταπεινό κερί, ένα άσβηστο καντήλι ορθοδόξου πίστεως.
Να διαπιστώσουμε δηλαδή με
το τέστ αυτό, «πόση» ανάσταση πήραμε από την Ανάσταση του Χριστού. Να
εξετάσουμε, μήπως, το μόνο που μας έμεινε από την Ανάσταση, είναι κάποια εαρινά
μοσχοβολήματα λεμονανθών και τριαντάφυλλων με τα ανάλογα ευσεβιστικά
συναισθήματα -ως φύλλα «ακάρπου συκής»- και βέβαια, τα επί πλέον λιπίδια και η
χοληστερίνη.
Ο άγιος Συμεών ο Νέος
Θεολόγος, έχοντας ο ίδιος βιώσει την Ανάσταση, μας την περιγράφει μ’ ένα καταπληκτικό
παράδειγμα.
Εκείνος ‒γράφει‒ που
αναστήθηκε πραγματικά, εκείνος που ζεί την Ανάσταση ως νέα υπαρξιακή κατάσταση,
μοιάζει μ’ έναν που μόλις ξύπνησε από τον ύπνο και κατανοεί ότι δεν
είναι πια «κοιμισμένος», αλλά είναι ξύπνιος. Κατανοεί ότι κάτι
άλλαξε, βλέπει μέσα του ολοκάθαρα την διαφορά του πριν και του τώρα.
Ας δούμε το κείμενο, κι όσοι
δεν θα «περάσουμε» αυτό το τεστ Αναστάσεως, ας μη απογοητευθούμε. Και μόνο που
το δοκιμάσαμε είναι στοιχείο θετικό. Όλες οι επόμενες αναστάσιμες ημέρες, αλλά
και όλες οι ημέρες του χρόνου είναι καιρός ευπρόσδεκτος ετοιμασίας, για να
γιορτάσουμε την κάθε Κυριακή την Ανάσταση του Χριστού. Και να ξυπνήσουμε κάποια
στιγμή νιώθοντας μέσα μας να λειτουργεί αυτή η αναγέννηση, η Ανάσταση. Και
τότε, συνειδητά να πούμε: «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ, καὶ τὰ καταχθόνια».
Γράφει ο άγιος Συμεών:
«Ούτω τοιγαρούν, αδελφοί, και προ θανάτου
θάνατος και προ της αναστάσεως των σωμάτων ψυχών ανάστασις γίνεται έργω και
δυνάμει και πείρα και αληθεία. Του θνητού γαρ φρονήματος υπό του αθανάτου νοός
εξαφανιζομένου και της νεκρότητος υπό της ζωής διωκομένης η ψυχή τότε, ως εκ
νεκρών αναστάσα, εαυτήν ομολογουμένως ορά, καθάπερ οι εξ ύπνου αναστάντες
εαυτούς βλέπουσι, και τον αυτήν αναστήσαντα επιγινώσκει Θεόν, ον κατανοούσα και
ω ευχαριστούσα, προσκυνεί και δοξολογεί την άπειρον αυτού αγαθότητα. Το δε σώμα
ουκ έχει προς τας ιδίας επιθυμίας την οιανούν έμπνευσιν η κίνησιν η ενθύμησιν,
αλλά νεκρόν όλον και άπνουν εν τούτοις γίνεται». (από τον ΚΗ
Λόγο).
Η μετάφραση: Τοιουτοτρόπως,
λοιπόν, αδελφοί, πραγματοποιείται και θάνατος προ του θανάτου και ανάσταση πριν
από την ανάσταση των ψυχών και των σωμάτων πρακτικά, δυναμικά, βιωματικά και
αληθινά. Γιατί όταν το θνητό φρόνημα υποχωρεί και αφανίζεται από τον αθάνατο
νου και η νεκρότητα διώχνεται από τη ζωή, τότε η ψυχή σαν να έχει αναστηθεί από
τους νεκρούς, βλέπει καθαρά τον εαυτό της, όπως αυτοί που σηκώνονται από τον
ύπνο (έχουν συνείδηση ότι τώρα είναι ξύπνιοι, ενώ πριν λίγο εκοιμώντο), και
γνωρίζει τον Θεό που την ανέστησε, το οποίον κατανοεί και ευχαριστώντας Τον
προσκυνεί και δοξολογεί την άπειρο αυτού αγαθότητά. Το δε σώμα πλέον, δεν
διαθέτει καμιά απολύτως πνοή ή κίνηση ή μνήμη των επιθυμιών του, αλλά
νεκρώνεται τελείως και ξεψυχά ως προς εκείνες.
Παναγιώτης Σημάτης
