Γράφει ὁ Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Ἀθηνῶν
Ἡ ὕπαρξη τοῦ Νέου Μεσαίωνα ἑδράζεται στὸν δισταγμὸ τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀμφισβητεῖ καὶ στὴν εὐκολία του νὰ ὑποτάσσεται
Τὸν Μάρτιο τοῦ 2020, οἱ ἡγέτες τῶν χωρῶν μίλησαν συντονισμένα σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο γιὰ τὴν ἐπίθεση τοῦ «ἀόρατου ἐχθροῦ» μὲ σκοπὸ τὴν τρομοκράτηση τῶν πολιτῶν καὶ τὴν εὐκολότερη χειραγώγησή τους, προκαλῶντας τεχνητὲς συνθῆκες ἔκτακτης δημόσιας ἀνάγκης ποὺ ἐπέτρεψαν τὴν λήψη πολιτικῶν ἀποφάσεων γιὰ τὴν ἐπιβολὴ περιοριστικῶν μέτρων καὶ τὴν συρρίκνωση τῶν ἀτομικῶν τους ἐλευθεριῶν.
Πρὶν ὅμως ἀπὸ τὴν ἐπίκληση τοῦ «ἀόρατου ἐχθροῦ» ἀπὸ τοὺς διαχειριστὲς τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης, εἶχε προηγηθεῖ κατὰ τὸ τελευταῖο τέταρτο τοῦ 18ου αἰῶνα, ὁ διάσημος Σκωτσέζος οἰκονομολόγος Ἄνταμ Σμίθ, ὁ ὁποῖος στὸ γνωστότερο ἔργο του «Ἡ Ἔρευνα γιὰ τὴν Φύση καὶ τὰ Αἴτια τοῦ Πλούτου τῶν Ἐθνῶν» ποὺ δημοσιεύτηκε τὸ 1776, ἐπινόησε τὴν χρήσῃ τοῦ οἰκονομικοῦ ὅρου «ἀόρατο χέρι», ὡς τὸ βασικὸ ἐργαλεῖο τοῦ οἰκονομικοῦ φιλελευθερισμοῦ καὶ τῆς λειτουργίας τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς.
Ὁ συγγραφέας ὑποστηρίζει ὅτι κάθε ἄνθρωπος ἐπιδιώκοντας τὸ ἀτομικό του συμφέρον καθοδηγεῖται ἀπὸ ἕνα «ἀόρατο χέρι» στὴν προώθηση ἑνὸς εὐρύτερου σκοποῦ ποὺ δὲν συγκαταλέγεται στὶς ἀρχικές του προθέσεις.
Ὁ Ἄνταμ Σμὶθ διατύπωσε τὴν θεωρία σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος ὅταν ἐπιχειρεῖ νὰ πραγματοποιήσει τὸν οἰκονομικό του σκοπό, παρεμβαίνει τὸ «ἀόρατο χέρι» (δηλ. ἕνα εἶδος μηχανισμοῦ ἐλέγχου καὶ αὐτορρύθμισης τῆς ἀγορᾶς) τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ τὸν ὁδηγήσει καὶ στὴν ἱκανοποίηση τοῦ κοινωνικοῦ συμφέροντος, περισσότερο ἀποτελεσματικὰ ἀπὸ ὅ,τι ἂν συνειδητὰ ἀπέβλεπε στὴν ὑλοποίηση μόνο τοῦ τελευταίου.
Ἡ ἱστορία ἀπέδειξε ὅτι ἡ δημοφιλὴς θεωρία τοῦ Ἄνταμ Σμὶθ στὸ πεδίο τῆς οἰκονομικῆς δράσης ὑπῆρξε μιὰ οὐτοπία, ἀφοῦ ἡ πολυδιαφημισμένη οἰκονομία τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς τελικῶς δὲν ὁδήγησε στὴν εὐημεροῦσα κοινωνία ποὺ ὁραματιζόταν ὁ Σμίθ, ἀλλὰ ὑπῆρξε προάγγελος τῆς δικτατορίας τῶν ἀγορῶν ποὺ λεηλάτησαν τὸν ἀνθρώπινο μόχθο, προκαλῶντας πείνα, πολέμους, οἰκονομικὲς ἀνισότητες καὶ κοινωνικὴ ἐξαθλίωση.
Ἡ οἰκονομικὴ θεωρία τοῦ Ἄνταμ Σμὶθ περὶ «ἀόρατου χεριοῦ» ἀξιοποιήθηκε ἀναλογικὰ ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς καὶ ὑγειονομικοὺς διαχειριστὲς τῆς τρέχουσας πανδημίας γιὰ τὴν διακήρυξη τοῦ νέου ὑγειονομικοῦ ἀξιώματος τὸ ὁποῖο συνέβαλε ἀποφασιστικὰ στὴν μαζικὴ συμμόρφωση τῶν πολιτῶν καὶ στὴν ἐπιτυχία τοῦ ἐμβολιαστικοῦ προγράμματος μὲ ἐν δυνάμει ὑγειοβλαπτικὰ πειραματικὰ σκευάσματα.
Σύμφωνα μὲ τὸ νέο ἀξίωμα ποὺ ἐπέβαλαν στὴν κοινωνία οἱ φωστῆρες τῆς ἐπιτροπῆς τῶν εἰδικῶν κάθε πολίτης ποὺ ὑποβάλλεται στὴν ἐμβολιαστικὴ διαδικασία ἐπιδιώκει τὸ ἀτομικό του συμφέρον προστατεύοντας τὴν προσωπική του ὑγεία, ταυτόχρονα ὅμως καθοδηγεῖται ἀπὸ τὸ «ἀόρατο χέρι» «τοῦ ἀόρατου ἐχθροῦ» καὶ στὴν ἐκπλήρωση τοῦ καθήκοντος τῆς κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης, τὸ ὁποῖο συνίσταται στὴν προστασία τῆς δημόσιας ὑγείας, ὡς συλλογικοῦ κοινωνικοῦ ἀγαθοῦ, ὑπὸ τὴν ἔννοια τῆς δημιουργίας τοῦ τείχους ἀνοσίας!
Βέβαια τὸ χτίσιμο τοῦ τείχους ἀνοσίας ἀποδείχθηκε μιὰ ἄνευ προηγουμένου ἰατρικὴ οὐτοπία καὶ κοινωνικὴ αὐταπάτη, δεδομένου ὅτι παρὰ τὸ ὑψηλὸ ποσοστὸ ἐμβολιαστικῆς κάλυψης τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, οἱ ἐμβολιασμένοι πολῖτες ἐξακολουθοῦν νὰ νοσοῦν, νὰ μεταδίδουν, νὰ νοσηλεύονται στὶς Μ.Ε.Θ. τῶν νοσοκομείων καὶ δυστυχῶς νὰ καταλήγουν.
Οἱ λοιμωξιολόγοι καὶ λοιποὶ ἐπιδημιολόγοι, καθὼς ἐπικεντρώνονται καὶ «ἀναλίσκονται νυχθημερὸν» στὴν προσπάθεια τῆς καταπολέμησης τῶν παραλλαγῶν τοῦ «ἀόρατου ἐχθροῦ», προσποιοῦνται ὅτι δὲν ἀντιλαμβάνονται τὴν ἐμφάνιση τῶν παρενεργειῶν τοῦ ἐμβολίου, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καθίστανται ἀόρατες γιὰ τίς ἐπίσημες ὑγειονομικὲς ἀρχὲς καὶ τοὺς ἰατρικοὺς συλλόγους, ὁρατὲς ὅμως γιὰ τοὺς δυστυχεῖς ἐμβολιασμένους συμπολῖτες μας, οἱ ὁποῖοι καλοῦνται νὰ ἀντιμετωπίσουν μία δραματικὴ ὅσο καὶ ξαφνικὴ πτώση καὶ ἐπιδείνωση τοῦ ἐπιπέδου ὑγείας τους.
Μετὰ ὅμως ἀπὸ τὴν δημοσίευση δεκάδων ἰατρικῶν μελετῶν σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο ἀπὸ καταξιωμένους ἐπιστήμονες ἐγνωσμένου κύρους καὶ σοβαρότητας οἱ ὁποῖοι ἀμφισβήτησαν μὲ ἐπαρκῆ τεκμηρίωση καὶ μὲ ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ἀποτελεσματικότητα τῶν ἐμβολίων ποὺ ἐλέγχονται γιὰ τὴν πρόκληση χιλιάδων θανάτων καὶ ἑκατομμυρίων παρενεργειῶν σὲ ὅλη τὴν ὑφήλιο, θὰ ἀνέμενε κανεὶς τὴν κοινωνικὴ ἀφύπνιση τῶν πολιτῶν καὶ τὴν ἀποστασιοποίησή τους ἀπὸ τὸ ἐπίσημο ὑγειονομικὸ ἀφήγημα τῆς κυβέρνησης.
Δυστυχῶς, ὅμως, παρατηρεῖται ἡ ἀκριβῶς ἀντίθετη εἰκόνα, ἡ ὁποία μόνο θλίψη καὶ ἀπογοήτευση σκορπίζει, ἀφοῦ οἱ πολῖτες ἀκόμη καὶ σήμερα, ἔστω καὶ σποραδικά, ἐξακολουθοῦν νὰ ἐμβολιάζονται, ἐνῶ φαίνεται νὰ μὴν ἀνησυχοῦν γιὰ τὰ πορίσματα τῆς ἀνεξάρτητης καὶ ἀδέσμευτης (ἀπὸ τὰ ἐπιχειρηματικὰ συμφέροντα) ἰατρικῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητας, ἀναφορικὰ μὲ τὴν ποιότητα τῶν ἐμβολίων.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, προκαλεῖ κατάπληξη τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἐμβολιασμένοι πολῖτες ἐμφανίζονται νὰ εἶναι περισσότερο τρομοκρατημένοι ἀπ᾿ ὅ,τι ἦταν πρὶν ἐμβολιαστοῦν. Συνεχίζουν -περπατῶντας μόνοι τους σὲ ἐρημικοὺς δρόμους- νὰ φοροῦν τὴν μάσκα-φίμωτρο, ἐνῶ ἤδη προετοιμάζονται ψυχολογικὰ (σὰν νὰ βρίσκονται σὲ κατάσταση μαζικοῦ λήθαργου) νὰ ξαναγίνουν «δοσάκηδες» ἀναμένοντας ἐναγωνίως τὸ ἑπόμενο τέταρτο τρύπημα, προκειμένου νὰ ἀπολαύσουν λίγες στιγμὲς «ἀνέμελης ἀνοσίας» (ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι θὰ ζήσουν μερικὲς ξέγνοιαστες στιγμὲς ἀπαλλαγμένες ἀπὸ τὸ ἄγχος τῆς μόλυνσης γιὰ τίς ἐλάχιστες ἑβδομάδες ποὺ διαρκεῖ ἡ θεωρούμενη τεχνητὴ ἀνοσία τοῦ ἐμβολίου).
Ὁ Ματτίας Ντεσμέτ, καθηγητὴς κλινικῆς ψυχολογίας στὸ πανεπιστήμιο τῆς Γάνδης στὸ Βέλγιο, σὲ μιὰ πρόσφατη ἀνάρτησή του στὸ διαδίκτυο προβαίνει στὴν ἐξήγηση τοῦ φαινόμενου τῆς μαζικῆς ὕπνωσης1.
Σύμφωνα μὲ τὸν Ντεσμέτ, πρέπει νὰ ὑπάρχουν τέσσερις βασικὲς προϋποθέσεις, ὥστε νὰ εἶναι ἡ κοινωνία εὐάλωτη στὴ μαζικὴ ὕπνωση:
1) Ἔλλειψη κοινωνικῶν σχέσεων, ἀπομόνωση καὶ συνακόλουθος φόβος
2) Ἔλλειψη νοήματος ἢ σκοποῦ τῆς ζωῆς
3) Διάχυτο ἄγχος (ἁπλῶς κοιτᾶξτε τὸν ἀριθμὸ τῶν φαρμάκων κατὰ τοῦ ἄγχους καὶ τῆς κατάθλιψης ποὺ συνταγογραφοῦνται κάθε χρόνο)
4) Ὑψηλὰ ἐπίπεδα ἀπογοήτευσης καὶ ἐπιθετικότητας.Ἑπομένως, ὁ φόβος τοῦ θανάτου, ὁ μηχανιστικὸς καὶ ἀγχώδης τρόπος τῆς σύγχρονης ζωῆς, ὁ χλευασμὸς καὶ ἡ περιφρόνηση τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν, ἡ ἐξοικείωση μὲ τὰ μαζικὰ προϊόντα τῆς θολῆς τηλεοπτικῆς ὑποκουλτούρας, ἡ καταρράκωση τοῦ κύρους τῶν θεσμῶν σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἀπογοήτευση καὶ τὸν θυμὸ γιὰ τὴν ποιότητα τῆς δημοκρατίας καὶ κυρίως ἡ ἐξορία τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τίς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων ἀποτέλεσαν τὰ κρίσιμα κοινωνικὰ ὑλικὰ ποὺ ἀξιοποιήθηκαν στὸ ἔπακρο ἀπὸ τοὺς διαχειριστὲς τῆς πανδημίας γιὰ τὴν διαμόρφωση μιᾶς κατάστασης μαζικῆς ὕπνωσης τῶν πολιτῶν, ἡ ὁποία διογκώθηκε μὲ τὴν ἐπίκληση τῆς «πρωτοφανοῦς ὑγειονομικῆς κρίσης».
Ὁ Ντεσμὲτ συνεχίζοντας ἐπισημαίνει γιὰ τοὺς γονεῖς ποὺ ἔσπευσαν νὰ ἐμβολιάσουν τὰ παιδιά τους:
«Οἱ γονεῖς ποὺ τρυποῦν τόσο λαίμαργα τὰ παιδιά τους μπαίνουν στὴ συνείδηση τοῦ πλήθους ποὺ καλεῖται μαζικὸ φορμάρισμα. Αὐτὴ ἡ κοινωνικὴ ἀλλαγὴ συμβαίνει ὅταν ὑπάρχει ἢ ὑπῆρξε μιὰ περίοδος αἰωρούμενου φόβου καὶ εἶναι ἕνα βῆμα στὸ δρόμο πρὸς ἕνα ὁλοκληρωτικὸ κράτος. Ὁ ὁλοκληρωτισμὸς ξεκινᾷ πάντα μὲ τὸ μαζικὸ φορμάρισμα τοῦ πληθυσμοῦ. Δὲν εἶναι τὸ ἴδιο μὲ μιὰ δικτατορία. Σὲ μιὰ δικτατορία, οἱ ἄνθρωποι ὑπακούουν ἀπὸ κυρίαρχο φόβο γιὰ τὸν δικτάτορα στὴν κορυφή, ἀλλὰ ὁ ὁλοκληρωτισμὸς εἶναι τὸ ἀντίθετο. Ὁ κόσμος ὑπνωτίζεται νὰ ὑπακούει στὸ καλὸ τῆς συλλογικότητας. Δὲν εἶναι πιὰ ὀρθολογικοὶ ἢ ἐπικριτικοὶ ὅπως πρίν, δὲν ἀκολουθοῦν πιὰ τὴ λογική».Ἑπομένως, τὸ ἰατροφασιστικὸ καθεστὼς ποὺ ἑδραιώνεται παγκοσμίως ὄχι τυχαία ὑπερτονίζει καὶ προβάλλει ὅτι ὁ ἐμβολιασμὸς ἀποτελεῖ ὕψιστη πράξη «κοινωνικῆς εὐθύνης» ποὺ ὑπηρετεῖ τὸ συλλογικὸ ἀγαθὸ τῆς δημόσιας ὑγείας, δημιουργῶντας τὸ τοτὲμ τοῦ ἐμβολίου, ὡς τὸ ἰδανικότερο μέσο γιὰ τὴν ἀνάσχεση τῆς πανδημίας.
Στὴν πραγματικότητα ὅμως τὸ πολιτικὸ καὶ ἰατρικὸ κατεστημένο ἀποσκοπεῖ τεχνηέντως στὴν ἐξουδετέρωση τῆς ἐλεύθερης προσωπικῆς βούλησης τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ στὴν ἐξαναγκαστικὴ συμμόρφωσή του στὸ «συλλογικὸ καλό», τὸ περιεχόμενο τοῦ ὁποίου προσδιορίζεται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς διαχειριστὲς τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης καὶ συνίσταται στὸν καθολικὸ ἐμβολιασμὸ τῆς κοινωνίας.
Συνεπῶς, μὲ τὴν πειθαναγκαστικὴ ὑποταγὴ τῆς βούλησης τῶν ἀνθρώπων στὸ «συλλογικὸ καλὸ» τοῦ ἐμβολιασμοῦ, ἐπιδιώκεται νὰ καλλιεργηθεῖ τὸ κατάλληλο κλίμα μαζικῆς ὕπνωσης, ὥστε οἱ πολῖτες ὡς ἄβουλα καὶ πειθήνια ὄντα νὰ σπεύσουν χωρὶς ἀντιρρήσεις στὴν ἐμβολιαστικὴ καρέκλα.
Ἑπομένως, ἀντὶ μὲ τὸ ἐμβόλιο νὰ «πνεύσει» ἕνας οὔριος ἄνεμος ἐλευθερίας (ὅπως ἄλλωστε εἶχαν ὑποσχεθεῖ οἱ τηλεπιστήμονες) ποὺ θὰ ὁδηγοῦσε στὴν ὁριστικὴ ἄρση τῶν περιοριστικῶν μέτρων καὶ θὰ ἐπέτρεπε τὴν ἄμεση ἐπιστροφὴ στὴν κανονικότητα, ἐντούτοις ἐργαλειοποιεῖται ἀπὸ τοὺς τυραννικοὺς διαχειριστὲς τῆς πανδημίας μὲ σκοπὸ τὸν διχασμὸ τῆς κοινωνίας, τὴν συρρίκνωση τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν τῶν πολιτῶν καὶ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ πιὸ ἀδυσώπητου ὑγειονομικοῦ ὁλοκληρωτικοῦ καθεστῶτος ποὺ γνώρισε ποτὲ ἡ ἀνθρωπότητα.
Ὁ Βέλγος καθηγητὴς προβαίνει ἐπίσης σὲ μιὰ σπάνια ὅσο καὶ ἀξιοπρόσεκτη διαπίστωση, ὑπογραμμίζοντας τὴν θεμελιώδη εἰδοποιὸ διαφορὰ μεταξὺ μιᾶς δικτατορικῆς καὶ μιᾶς ὁλοκληρωτικῆς διακυβέρνησης. Τονίζει χαρακτηριστικὰ τὰ ἑξῆς ἄκρως ἐνδιαφέροντα:
«Κατὰ κανόνα, σὲ μιὰ κλασικὴ δικτατορία, ὁ δικτάτορας γίνεται πιὸ ἤπιος καὶ λιγότερο ἐπιθετικὸς μόλις φιμωθοῦν οἱ διαφωνοῦντες, ἡ ἀντιπολίτευσή του. Μόλις πάρει τὴν πλήρη ἐξουσία, δὲν χρειάζεται πλέον νὰ εἶναι ἐπιθετικὸς καὶ μπορεῖ νὰ καταφύγει σὲ ἄλλα μέσα γιὰ νὰ διατηρήσει τὸν ἔλεγχο. Σὲ ἕνα ὁλοκληρωτικὸ κράτος συμβαίνει τὸ ἀντίθετο. Αὐτὸ εἶναι θεμελιῶδες γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε, γιατί σὲ μιὰ ὁλοκληρωτικὴ κοινωνία, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ ἀντιπολίτευση φιμωθεῖ, τότε τὸ κράτος διαπράττει τίς μεγαλύτερες καὶ σκληρότερες φρικαλεότητές του».
Ἑπομένως, εἶναι κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα νὰ ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπάρχουν παντοῦ ἑστίες ἀντίστασης καὶ ἐλεύθερες φωνὲς ποὺ ἐναντιώνονται στὸ ὑγειονομικὸ ἀφήγημα τῆς πανδημίας, διότι ἀποτελοῦν τὴν ἀνυπότακτη κοινωνικὴ ἀντιπολίτευση, ἡ ὁποία, ὅσο δὲν φιμώνεται, ἀποτρέπει τὴν πλήρη κυριαρχία καὶ προκαλεῖ ἐκνευρισμὸ στὴν τυραννικὴ ἐξουσία ποὺ ἀγωνιᾷ γιὰ τὴν τελικὴ ἔκβαση τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ ἐγχειρήματος.
Κάθε ἐλεύθερο πνεῦμα, φωνή, γραφίδα ἢ ἱστολόγιο συνιστᾷ μιὰ διαρκῆ ὑπόμνηση στοὺς ἐμπνευστὲς τοῦ παγκόσμιου ἐμβολιασμοῦ τῆς ἀνθρωπότητας ὅτι ἡ προσωπικὴ συνείδηση δὲν ἔχει καμφθεῖ καὶ ἡ προσπάθεια τῆς ἀνατροπῆς τοῦ ἰατροφασιστικοῦ καθεστῶτος συνεχίζεται ἀπὸ πολῖτες ποὺ ἀγωνίζονται καὶ ἀντιστέκονται τόσο κατὰ τῶν πειραματικῶν ἐμβολίων ὅσο καὶ κατὰ τῆς ὑποχρεωτικότητας τῶν ἰατρικῶν πράξεων.
Μὲ τὴν θέσπιση τοῦ πιστοποιητικοῦ ἐμβολιασμοῦ (QR code) ποὺ ἐπιβάλλεται αὐταρχικὰ καὶ χωρὶς κανένα λογικὸ ἔρεισμα ὡς οὐσιώδης προαπαιτούμενος ὅρος γιὰ τὴν συμμετοχὴ τῶν πολιτῶν σὲ κάθε οἰκονομική, ἐπαγγελματικὴ ἢ κοινωνικὴ δραστηριότητα, ἀνοίγει ὁ δρόμος γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυση τοῦ πιὸ ἀπάνθρωπου καὶ ὁλοκληρωτικοῦ συστήματος ἄσκησης ψηφιακοῦ ἐλέγχου καὶ βιοεξουσίας, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ ἄνθρωποι νὰ ἐξαναγκάζονται σὲ ἐμβολιασμὸ ὄχι πλέον γιὰ τὴν προστασία τῆς προσωπικῆς τους ὑγείας, ἀλλὰ γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ζήσουν, νὰ ἐργαστοῦν ἢ νὰ σπουδάσουν.
Ἡ ἐμβολιαστικὴ διαδικασία ἐξελίσσεται σὲ μιὰ παγκόσμια ψύχωση μαζικῆς συμμόρφωσης μὲ ἀλλεπάλληλα προγράμματα ἐμβολιασμοῦ, ἡ ὁποία θὰ συνεχιστεῖ μέχρις ὅτου οἱ διαχειριστὲς τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης κατορθώσουν νὰ θέσουν τὸν Ἄνθρωπο ὑπὸ τὸν πλήρη καὶ ἀπόλυτο ἔλεγχό τους, ὑποχρεώνοντας τὸν (ἀλλὰ καὶ ἐκπαιδεύοντας τὸν) νὰ φυτοζωεῖ μέσα σὲ ἕνα κοινωνικὰ νοσηρὸ περιβάλλον φόβου, ἀνασφάλειας, ἀστυνόμευσης καὶ μόνιμης ψηφιακῆς ἐπιτήρησης.
Τέλος, ἀξίζει νὰ τονιστεῖ ὅτι ἡ ξεδιάντροπη ἀπαίτηση τῶν πολιτικῶν καὶ ὑγειονομικῶν διαχειριστῶν τῆς πανδημίας γιὰ ἐμβολιασμὸ ὅλων τῶν ἐνηλίκων πολιτῶν γιὰ τέταρτη φορὰ μὲ πειραματικὰ σκευάσματα, ἡ προστασία τῶν ὁποίων ἔναντι τῆς λοίμωξης εἶναι ἐντελῶς βραχύβια καὶ ἀβέβαιη, ποὺ ἐπιβάλλεται αὐθαίρετα ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ «τὴν διατήρηση τῶν προνομίων», θὰ πρέπει νὰ προσκρούσει στὴν καθολικὴ ἀντίδραση τῆς κοινωνίας καὶ νὰ ἀπορριφθεῖ ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν πολιτῶν ὡς ὁ ἀπόλυτος ἐμπαιγμὸς τῆς νοημοσύνης τους.
____________________________
1 http://aktines.blogspot.com/2022/01/blog-post 77.html
Πηγή:https://kvathiotis.substack.com/
____________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΣΡΙΣ
«Πᾶνος»ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ: Δημήτρης Δασκαλάκης: Τό «ἀόρατο χέρι» τοῦ «ἀόρατου ἐχθροῦ» καί ἡ ὁρατή μαζική ὕπνωση τῆς κοινωνίας (ethnegersis.blogspot.com)
