Οδός άνω και κάτω μία
Ξέρω πολύ καλά από τι τρέχω να ξεφύγω,
αλλά δεν ξέρω τι ψάχνω να βρω.
Μισέλ ντε Μονταίν
Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 88
Ανηφόρες – κατηφόρες
Από τον Ηράκλειτο δανείστηκα τον σημερινό τίτλο του Καφενείου. Βλέπετε οποίαν θυσίαν υφίσταμαι για τον καφέ σας; Και να ήταν μόνο ο τίτλος, μικρό το κακό… Εκτός του νερού που είναι από τη βρύση μου, τα υπόλοιπα υλικά (καφοζάχαρες) είναι κι αυτά δανεικά και χρωστούμενα. Αλλά, τι θέλετε να κάνει ένας πτωχός πλην τίμιος καφετζής; Σε μια χώρα που βαδίζει σταθερά στο δόγμα: «δανεικά, κυρά, τ’ αλεύρι, δανεικό και το προζύμι», εθίζονται και οι πολίτες, γι’ αυτό καταφέραμε να έχουμε υψηλό δημόσιο αλλά και ιδιωτικό χρέος. Βέβαια, ο Ηράκλειτος δεν έχει πια την αξίωση να του επιστρέφω τα δανεισθέντα, αφού έχει παραιτηθεί προ πολλού από τα πνευματικά του δικαιώματα. Η χώρα, όμως, έμπλεξε για τα καλά. Αντί να καταφεύγει κι αυτή στον Ηράκλειτο, για να αποφεύγει κάποιες κακοτοπιές, πήγαινε και δανειζόταν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στις αγορές... Ωστόσο, δε μας τρομάζει ο δανεισμός… Μαθημένοι από χρόνια, ξέρουμε τι να κάνουμε: παίρνουμε νέα δάνεια και πληρώνουμε τα παλιά… Τέλος πάντων… συνιχάου κι πάμι παρακάτ’, γιατί κοντεύω να βγω εκτός θέματος…
«Οδός άνω
και κάτω μία» είπε, μεταξύ
πολλών άλλων γνωμικών, ο αρχαίος αυτός φιλόσοφος. Δηλαδή: ο ίδιος δρόμος είναι και προς τα πάνω και προς τα κάτω. Τόσο απλά… Σάμπως και η ίδια πόρτα δε γίνεται είσοδος
και έξοδος, ανάλογα προς τα πού κατευθύνεσαι; Καιρός να θυμηθούμε κι ένα
παλιό λαϊκό σόφισμα:
─ Πόσες ανηφόρες έχει το χωριό σου;
─ Όσες και κατηφόρες… (αν δεν απαντούσε κάποιος, ήξερες ότι είναι
καραγκούνης και το μυαλό σου πήγαινε σε Μαγούλα, Μαγουλίτσα, Καρδιτσομάγουλα και λοιπά
καραγκουνοχώρια, τα οποία στερούνται ανηφοροκατήφορων…).
Έτσι είναι. Η κατεύθυνση της κίνησης ορίζει
τι εστί ανήφορος και τι εστί κατήφορος. Το πάνω και το κάτω… Στην κοινή
αντίληψη ο ανήφορος υποδηλώνει το δύσκολο και κοπιαστικό, ενώ ο κατήφορος το
εύκολο και άκοπο. Όμως, αυτό δεν είναι και τόσο σωστό. Όσοι ανεβαίνουμε στα
βουνά, γνωρίζουμε ότι ο ανήφορος θέλει πλεμόνι κλαριντζή κι ο κατήφορος γόνατα αθλητή… Κάτι ήξερε κι ο γάιδαρος, που,
όταν τον ρωτήσανε αν προτιμάει ανήφορο ή κατήφορο, απάντησε: «Γιατί, ρε παιδιά,
χάθηκε το ίσιωμα;». Άντε, για να μη διαφωνήσουμε, ας δεχτούμε ότι ο κατήφορος
είναι λίγο ευκολότερος. Άλλωστε, το ζόρι του ανήφορου έγινε τραγούδι (το
καταλαβαίνεις απ’ το αχ…).
«Αχ, στης Πάργας τον ανήφορο, κανέλα και γαρίφαλο»…
Ένας δρόμος είναι και η ζωή μας. Με τα ανεβοκατεβάσματά του, τα εμπόδια,
τις δυσκολίες και τους κινδύνους του. Καθένας πορεύεται στη δική του διαδρομή,
αναζητώντας το καλύτερο και προσπαθώντας να αποφύγει αυτά που δεν του αρέσουν. Πολλές φορές ξέρουμε από τι θέλουμε
να ξεφύγουμε, αλλά δεν ξέρουμε τι ψάχνουμε να βρούμε, όπως λέει κι ο Μισέλ εδώ
παραπάνω στη αρχή της σελίδας (ξαναγυρνάτε τον ανήφορο να το ματαδείτε!...). Σε
κάθε περίπτωση είναι ανάγκη να προσαρμοζόμαστε στα απρόβλεπτα αυτής της
διαδρομής και να είμαστε αποφασισμένοι να την περπατήσουμε όπως θα μας
εμφανίζεται κάθε φορά, με τις ανηφόρες, τις κατηφόρες και τα ισιώματα (υπάρχουν
κι αυτά) κι όπως τη διαμορφώνουμε και οι ίδιοι καμιά φορά, διότι: Μιχάλη μας, το χάλι μας απ’ το κακό κεφάλι μας…
Πολλές φορές έχουμε την άποψη ότι μας αδίκησε η ζωή: «Άτιμη κοινωνία, άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους
κατεβάζεις» κι άλλες τόσες ότι η διαδρομή των άλλων είναι ευκολότερη από
τη δική
μας, χωρίς να ξέρουμε τι
επιφυλάσσει το αόρατο μέλλον, χωρίς να ξέρουμε όλα όσα βιώνουν οι συνάνθρωποί
μας, χωρίς να είμαστε σίγουροι ποιο απ’ αυτά που μας συμβαίνουν θα είναι για το
καλό μας ή εναντίον μας… Η σοφία του λαού μας τα ξέρει αυτά και τα λέει: «Βρήκε η κορφή τον πάτο κι ήρθανε τα πάνω κάτω». Τόσα
χρόνια καφετζής θα προσθέσω κι εγώ κάτι απ’ αυτά που είδαν τα μάτια μου: Η καλύτερη ζαριά στο τάβλι είναι το ασσόδυο (όταν
χρειάζεσαι ασσόδυο, εννοείται).
Ρουτίνα
Δεν ξέρω ποια είναι η γνώμη σας, αλλά δεν είναι και τόσο άσχημη η
μονότονη καθημερινότητα, η ρουτίνα όπως αλλιώς τη λέμε. Ποιος μας βεβαιώνει ότι
αν αλλάξει αυτή η κατάσταση, θα αλλάξει προς το καλύτερο; Όμως, είναι σχεδόν
σίγουρο ότι όλοι κάποια στιγμή εκφράσαμε τη δυσαρέσκειά μας για την πληκτική
ρουτίνα, για τη βαρεμάρα που μας δέρνει, λέγοντας: όλο
τα ίδια και τα ίδια…
Εδώ, Μισέλ ντε Μονταίν (όλοι πάλι στον Μιχάλη!...), ντε
και καλά… να αποδείξουμε ότι δεν μπαίνουμε ούτε στο
σακί ούτε στο τσουβάλι. Διότι, Μισέλ, τη ρουτίνα τη δημιουργούμε μόνοι
μας. Δε μας αρέσει μια κατάσταση, αλλά δεν κάνουμε και κάτι να την αλλάξουμε.
Είναι λογικό μετά, Μισέλ, να διαμαρτυρόμαστε;
Προσπαθώ να σπάσω τη ρουτίνα, λέει ο άλλος (σιγά, μη σου ξεφύγει η
βαριοπούλα και σπάσεις κάνα ποδάρι αντί για τη ρουτίνα…) και κάνει βόλτες απ’
το σαλόνι στην κουζίνα… Άντε να τον πείσεις ότι όλες οι μέρες θα είναι
διαφορετικές, αν κάνει διαφορετικά πράγματα στις ώρες που μπορεί κι άντε να τον
κάνεις να παραδεχτεί ότι: «Δεν μπορώ θα πει δε θέλω»…
Στο εξής ουδεμίαν διαμαρτυρίαν δεχόμεθα περί ρουτίνας… Θέλετε σπάστε
την, θέλετε αφήστε την άσπαστη… και μη μας σπάτε τα νεύρα!...
Όποιος είχε μυαλό…
Θα σας πω τώρα μια ιστορία. Έτσι, για να ξεκουραστούμε και λίγο απ’ τους
ανηφοροκατήφορους...
Την έλεγαν οι
παλιότεροι σαν ανέκδοτο που προκαλούσε το γέλιο και ταυτόχρονα προβλημάτιζε.
Όπως υποψιάζεστε, την καφενειακή της διασκευή δεν τη γλυτώνετε με τίποτε. Κάντε
υπομονή!...
Ήταν κάποτε ένας μυλωνάς και είχε έναν μύλο…
─ Εμ, μύλου είχι, τι θα να ’χι, αφού ήταν μυλουνάς; Άμα είχι τσαγκάρ’κου,
θα να ’ταν τσαγκάρ’ς.
─ Μη μι διακόβ’ς! Ακουρμάσ’ κι σώπα!... Μι
μπέρδιψις κι τώρα θέλου να του πιάσου απ’ τ’ν αρχή.
Ήταν, λοιπόν, ένας μυλωνάς… (ας καρτιρέσου
λίγου, μη ματακρίνει να του ξικιφαλιάσου) και είχε έναν μύλο σ’ ένα ρέμα,
αρκετά μακριά από το χωριό. Εκεί περνούσε τον καιρό του με διάφορες δουλειές.
Καθάριζε και συντηρούσε το αυλάκι που έφερνε το νερό στην κάναλη, μαστόρευε το
σφούγκι και τα βαρδάλια, κατέβαινε στο ζουριό και διόρθωνε τις κουτάλες της
φτερωτής και φυσικά άλεθε τα σιτάρια και τα καλαμπόκια που του πήγαιναν εκεί οι
χωριανοί. Παρέα είχε όταν πήγαινε κάποιος να αλέσει ή να πάρει τα αλεσμένα και
καμιά Κυριακή που πήγαινε στο χωριό να λειτουργηθεί και καθόταν μετά στο
καφενείο να πιει κάνα τσίπουρο με τους χωριανούς του.
Βαρέθηκε… (ρουτίνα κι ο μυλωνάς). Δεν είναι
δουλειά αυτή η δική μου, σκεφτόταν. Μ’ έφαγε η υγρασία κι η μοναξιά και
συνέχεια αλευρωμένος, λες και ετοιμάζομαι για το τηγάνι, μονολογούσε…
Έλεγε μετά και
μια παροιμία για παρηγοριά: «Σαν θέλει η μοίρα, μυλωνάς
γίνεται και δεσπότης».
Μια μέρα πέρασε στον μύλο ένας αξιωματικός με
τους στρατιώτες του. Καβάλα στ’ άλογο ο αξιωματικός, με τη στολή του και τ’
αστέρια του, και τους στρατιώτες έτοιμους να εκτελέσουν κάθε διαταγή του.
Θαμπώθηκε ο μυλωνάς απ’ αυτά που έβλεπε κι
άρχισε την κουβέντα:
─ Καλουσήρθιταν, αρέ παλληκάρια!
Σταματάτι να ξιαπουστάσιτι, να φκιάσουμι κι κραμπουκούκια να φάμι μι λίγου
κλουτσουτύρι πο’ ’χου!
─ Δεν έχουμε χρόνο. Πρέπει να
προχωρήσουμε, είπε ο επικεφαλής.
─ Όπους διατά’εις καπιτάνιου.
Χαρά μ’ θα να ’ταν να σας φιλουξινήσου στου μύλου μ’, αλλά αφού δε γένιτι, δεν
π’ράζει. Πάντους, σι θαυμάζου κι σι καλουτυχίζου. Αυτές είνι δ’λειές, σαν τ’
θ’κή σ’, όχι μυλουνάς στου ρέμα που ’μι ιγώ.
Κοντοστάθηκε ο λοχαγός (ξέχασα να σας πω τον βαθμό του, αλλά αφού είχε
αστέρια καταλάβατε τουλάχιστον ότι δεν ήταν ανθυπασπιστής…):
─ Αλλάζουμε; είπε στον μυλωνά.
─ Αν αλλάζουμι, λέει, καπιτάνιου!
Αδιτώραϊά!... Πες μ’, μαναχά, τι θα κάνου!...
─ Να, θα πηγαίνεις καβάλα στ’
άλογο κι όταν βρεις τον εχθρό θα σταματήσεις να πιάσεις μάχη και να πολεμήσεις
μαζί με τους στρατιώτες σου.
─ Κατέβα, καπιτάνιου! Πάμι στου
μύλου ν’ αλλάξουμι!...
Μπήκαν στον μύλο, ο λοχαγός έβγαλε τη στολή του και τη φόρεσε ο μυλωνάς
κι ο λοχαγός φόρεσε τα ρούχα του μυλωνά κι έμεινε εκεί.
Ο μυλωνάς, αξιωματικός πια, καβάλησε το άλογο, έδωσε διαταγή στους
στρατιώτες και ξεκίνησαν. Μπροστά αυτός με το πιστόλι στο χέρι (την πήρε με
ζήλο τη νέα δουλειά) και πίσω οι στρατιώτες προχωρούσαν κι όλο προχωρούσαν…
Ξαφνικά, μετά από αρκετές ώρες πορείας, έπεσαν σε εχθρική ενέδρα κι άρχισε το
τουφεκίδι. Πάνω στη μάχη μια σφαίρα χτύπησε τον νέο αρχηγό στο κεφάλι, παρ’ τον
κάτω απ’ τ’ άλογο. Αφού σταμάτησε η μάχη κι απομακρύνθηκαν οι εχθροί, έφτασε
στον χτυπημένο ένας στρατιώτης και φώναξε:
─ Βάρεσαν τον λοχαγό, ελάτε να
τον πάρουμε.
Μαζεύτηκαν εκεί και οι άλλοι στρατιώτες και
κουβέντιαζαν τι να κάνουν, για να τον μεταφέρουν.
─ Πρέπει να τον πάρουμε με
προσοχή, γιατί η σφαίρα είναι ακόμη στο κεφάλι και υπάρχει κίνδυνος να του
πειράξει το μυαλό κατά τη μετακίνηση, είπε κάποιος.
Τότε μισάνοιξε τα μάτια ο μυλωνάς
και λέει:
─ Πάρτι μι, όπους
θέλιτι! Μη φ’λάιστι ντιπ! Δεν υπάρχει μυαλό… Ικειός που ’χι μυαλό, έκατσι στου
μύλου…
Έτσι τελειώνει αυτή η ιστορία.
1ο ειδικό συμπέρασμα: Καλύτερα να ’σαι μυλωνάς, παρά να σε πάρει ο παπάς…
2ο γενικό συμπέρασμα: Δεν
είναι μόνο ο μυλωνάς που σκεφτόταν έτσι για τη δουλειά του και δεν είναι κακό
να παραδεχτούμε πως έρχονται στιγμές που κι εμείς σκεφτόμαστε ότι η δουλειά
κάποιων άλλων είναι καλύτερη, ευκολότερη, αποδοτικότερη, πιο ξεκούραστη από τη
δική μας. Ανθρώπινο είναι. Ακόμη περισσότερο, μάς θυμώνει όταν γνωρίζουμε πως
αρκετοί ζουν, χωρίς να εργάζονται:
«Άλλοι ζούνε με
τον κόπο κι άλλοι ζούνε με τον τρόπο».
Εσείς
οι πυροσβέστες δεν κάνετε τίποτε. Όλη τη μέρα παίζετε τάβλι και δηλωτή κι άλλη
δουλειά δεν έχετε, είπε κάποιος, θέλοντας να πειράξει έναν πυροσβέστη. Όμως,
τον βρήκε τον μάστορά του. Αν θέλεις να δουλέψουμε, βάλε φωτιά στο σπίτι σου και
πάρε μας τηλέφωνο να έρθουμε να τη σβήσουμε, ήταν η… πληρωμένη απάντηση…
Αλήθεια, πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή μας, αν
κάποιοι στις δουλειές τους κάθονταν χωρίς αντικείμενο; Μακάρι να έμεναν άπραγοι
οι γιατροί μας, να μην υπάρχουν άρρωστοι, κι ας τους πληρώναμε τριπλάσιους
μισθούς από τα ψίχουλα που παίρνουν τώρα (για τους γιατρούς λέω, όχι τους…
φακελάκηδες). Δε θα ήταν καλύτερα οι αστυνομικοί και τα σώματα ασφαλείας να μην έχουν να
κάνουν τίποτε; Ποιος θέλει να γίνει πόλεμος, για να δουλέψουν οι άνθρωποι των
ενόπλων δυνάμεων; Πόσο καλύτερο θα ήταν το περιβάλλον που ζούμε, αν δε
χρειαζόταν να δουλεύουν οι οδοκαθαριστές; Τέτοια προοπτική δε βλέπω, αφού όπου
περνάμε το κάνουμε σκουπιδαριό.
Μάλλον, πολύ το σοβάρεψα… Και πόσα παιδιά θα
ήταν ευτυχισμένα αν δεν υπήρχαν δάσκαλοι και σχολεία; (το βλέπετε τώρα που
άρχισαν τις χριστουγεννιάτικες διακοπές τους). Βρείτε εσείς ποια άλλα
επαγγέλματα δε θέλετε να δουλεύουν και μη μου πείτε ότι θέλετε να είναι
ανοιχτές οι εφορίες!
Επίσης,
ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάτε: «Αν ήταν καλή η δουλειά, θα
δούλευαν κι οι δεσποτάδες»…
Παρακολουθήσεις…
Δεν
ξέρω αν με παρακολουθείτε, αλλά αν δε με παρακολουθείτε, παρακολουθήστε με,
διότι θα αναφερθώ στις παρακολουθήσεις…
Τον
τελευταίο καιρό δεν ακούμε τίποτε άλλο, παρά το ποιος παρακολουθεί ποιον και
θλίβεσαι για το ποιόν των πολιτικών (εκείνων με τις πρακτικές κακοποιών) που
διαθέτουμε, στην κατ’ επίφασιν δημοκρατία μας. Αναρωτιέσαι: Ποια ελευθερία υπάρχει, όταν σε παρακολουθούν;
Όλοι το γνώριζαν, ξέρουν ότι γίνονταν παρακολουθήσεις και γίνονται, πολλοί αξιοποίησαν τα στοιχεία που
συλλέγονταν, αλλά τώρα πέφτουν απ’ τα σύννεφα, σπεύδουν να νομοθετήσουν και
τσακώνονται γι’ αυτά που θα νομοθετήσουν… Ντόρος να γίνεται, να μπερδεύεται το
πόπολο, να νομίζει ότι όλα γίνονται για το καλό του…
Γιατί
δεν καταργούν την ΕΥΠ και να θεωρείται παράνομη κάθε παρακολούθηση από
οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο; Γιατί αν χρειάζεται η ΕΥΠ, δεν ψάχνουν να
βρουν εκείνους που διαρρέουν απόρρητα στοιχεία και πιθανόν να τα δίνουν κι εκεί
που δεν πρέπει ή να τα εμπορεύονται με διάφορους τρόπους ή να κρατούν σε ομηρία
και να επηρεάζουν την πολιτική ζωή του τόπου; Αυτά τα ερωτήματα ας τα
απαντήσουν οι πολιτικοί. Το Καφενείο δεν είναι για να απαντάει, είναι να
γράφει, να περιγράφει και να εκπλήσσεται πώς επιβιώνει ακόμη αυτή η χώρα με
τόσους, κατά τον Παπαδιαμάντη, χαλασοχώρηδες…
Οι
παρακολουθήσεις έχουν και την πλάκα τους. Κοιτάξτε τις φάτσες των πολιτικών
αρχηγών, όταν αναφέρονται στο θέμα. Κοιτάξτε τα μάτια τους (ειδικά του
Κυριάκου) που ανοιγοκλείνουν με ένταση και ξεχειλίζουν ειλικρίνεια, τη γλώσσα
του σώματός τους που σε αναγκάζει να βροντοφωνάξεις: μαζέψτε
τους, ρε!... έλεος πια!...
Σκούζουν αυτοί που διαδόθηκε ότι τους παρακολουθούσαν, προσπαθώντας να
συντηρούν το θέμα στην επικαιρότητα και για να επωφεληθούν απ’ τη δημοσιότητα,
σκούζουν κι αυτοί που δεν τους παρακολουθούσαν, τάχα γιατί ζορίζονται και είναι
ασυμβίβαστοι μ’ αυτές τις αντιδημοκρατικές πράξεις, ενώ στην πραγματικότητα
ζορίζονται επειδή κρίθηκαν ανάξιοι παρακολουθήσεως…
Ό,τι
παρακολουθήσατε, παρακολουθήσατε… Τέρμα οι παρακολουθήσεις!... Ωστόσο, με
πειράζει ένα πράγμα και σας το λέω: τίποτε δεν καταλάβατε από την ιστορία του
μυλωνά… Δεν είδατε με πόση λεπτομέρεια περιέγραφα τις δουλειές του; Αν δεν είχα
κάμερες στον μύλο και στο ρέμα να τον παρακολουθώ, πώς θα ήξερα τι κάνει;
Κανένας δεν υποψιάστηκε ότι κάτι περίεργο συμβαίνει;
Ήξεις αφήξεις από του Ανθηρού τις αφίξεις
Ήρθε ο Κυριάκος στ’ Ανθηρό,
βόλτες από κει κι από δω…
─ Γεια και χαρά σας, βρε πατριώτες!...
κι όλο μοιράζει υποσχέσεις σ’ Αγραφιώτες,
πως των Αγράφων την κοινότητα
θα σώσει τώρα η ορεινότητα…
Θα σταματήσουν πια τα αιολικά
κι απείραχτα θα μείνουν τα βουνά,
θα διώξουν από δω τη δυστυχία,
θα ρθει ανάπτυξη κι ευημερία.
Μέσα φθινοπώρου επισκέφτηκε την Αργιθέα (στο Ανθηρό) ο πρωθυπουργός.
Είναι η δεύτερη φορά που έρχεται εν ενεργεία πρωθυπουργός στην περιοχή μας.
Παλιότερα είχε έρθει κι ο Σημίτης στο Αργύρι (το 2002). Κάθε 20 χρόνια, να κι
ένας πρωθυπουργός!... Οι τοπικοί προφήτες προσδιορίζουν την επόμενη άφιξη το
2042, αλλά δεν ξέρουν ακόμη αν θα είναι στο Αετοχώρι (που αρχίζει κι αυτό από
άλφα) ή στα Βραγκιανά. Με την ευκαιρία κι άλλη μία προφητεία: Στα Βραγκιανά θα
πάει πρωθυπουργός, προτού να πάει ο Αγοραστός… (κι όποιος κοτάει, με
στοίχημα…).
Η επίσκεψη του πρωθυπουργού είναι, χωρίς αμφιβολία, σπουδαίο γεγονός για
τον τόπο μας και τον ενιαίο χώρο των Αγράφων. Είναι, επίσης, επιτυχία των
δημάρχων της περιοχής μας, η οποία δεν πρέπει να αμφισβητείται και ήρθε ως
συνέχεια της συνάντησης των τριάντα τριών δημάρχων ορεινών δήμων με τον
πρωθυπουργό στις αρχές Μαΐου. Σ’ αυτή τη συνάντηση διαφάνηκε η πρόθεση να
αντιμετωπιστούν τα Άγραφα ως ενιαίος χώρος, ιδέα που διατυπώθηκε πολύ παλιότερα
κι από διάφορους ανθρώπους. Απομένει να δούμε τη συνέχεια και όλα θα κριθούν εκ
του αποτελέσματος...
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε κι αν δεν τα ξέρετε,
ρωτάτε να τα μάθετε, αρκεί να ξέρετε ποιους να ρωτάτε
και μην περιμένετε από μένα να
σας ενημερώσω για όλα αυτά και την όποια επικαιρότητα. Δουλειά μου είναι ν’
ανάβω καμιά φωτιά (ειδικά τώρα που έχω σε ετοιμότητα και τον πυροσβέστη που σας
είπα πρωτύτερα), για να φωτίζονται και λίγο διαφορετικά κάποια πράγματα ή στην
ανάγκη να καίγονται…
Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα ποιος ήταν ο βασικός στόχος της επίσκεψης του
πρωθυπουργού. Ήταν να αναγγείλει το Ειδικό Αναπτυξιακό Πρόγραμμα Αγράφων; Για
να παρουσιάσει την κυβερνητική προσπάθεια και τα έργα αποκατάστασης στις
υποδομές από τις καταστροφές του «Ιανού»; Να σηματοδοτήσει ένα γενικότερο
σχέδιο δράσεων για την αντιμετώπιση προβλημάτων στους ορεινούς δήμους της
χώρας;
Δεν είναι παράξενο που δεν έγινε καμιά αναφορά ή ανακοίνωση για το
φράγμα Συκιάς, έργο κομβικής σημασίας για την περιοχή, ενώ έγιναν εξαγγελίες
για άλλα λιγότερο σημαντικά έργα; Για το φράγμα Αυλακίου, που έχει αναστατώσει
τους παραποτάμιους κατοίκους της κοιλάδας Αχελώου, ακούσατε καμιά λέξη; Χώρια που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η
εικόνα με τον Κυριάκο να μιλάει και δίπλα ακριβώς να στέκεται κάποιος με το
κίτρινο εργατικό γιλέκο που έγραφε ΤΕΡΝΑ (γκρίζα διαφήμιση... σε έγχρωμη
εικόνα).
Ό,τι και να ήταν κάποτε θα φανεί. Είχαμε και παλιότερα το «πρόγραμμα
Πίνδος». Θυμάται κανένας κάτι απ’ αυτό;
Δε συμμερίζομαι την υπεραισιοδοξία ορισμένων και δεν εντυπωσιάζομαι από
τα εκατομμύρια που θα δοθούν στους τρεις
δήμους. Τα τριάντα εκατομμύρια στην Αργιθέα δε φτάνουν ούτε για τους βασικούς
δρόμους της, οι οποίοι είναι ακόμη χωματόδρομοι. …
Η ομιλία Μητσοτάκη είχε και διάφορα «ήξεις αφήξεις», τα οποία χρήζουν
διευκρίνησης. Ας πούμε, για τα αιολικά είπε: «Ό,τι
έγινε, έγινε, αλλά από εδώ και στο εξής στα βουνά αυτά, στα ψηλά βουνά τα οποία χαρακτηρίζονται «απάτητα», δεν θα υπάρξουν νέα έργα
ανανεώσιμων πηγών, δεν θα υπάρχουν μεγάλες ανεμογεννήτριες». (Το ’βαλα
μι μπλε, ιπειδής
του ’πι ου Κυριάκους).
Δηλαδή, τέρμα τα αιολικά ή οι άδειες που έχουν ήδη δοθεί θα προχωρήσουν
κανονικά; Μόνο τα «απάτητα» θα
γλυτώσουν (αυτά είναι 95 τ. χμ. περίπου) ή όλα τα αγραφιώτικα βουνά; Αν δεν
μπουν μεγάλες ανεμογεννήτριες, μπορεί να μπουν μικρές; Κυριάκο, δώσε σαφή
εξήγηση, μη γίνει παρεξήγηση και δε μας νοιάζει εμάς πώς τα βαφτίζει τα βουνά,
ο υπουργός σου, ο Αμυράς...
Εμείς «πατημένα» τα θέλουμε
τα Άγραφα, από εκείνους που τα αναζητούν, τα ανεβαίνουν και τα χαίρονται ως
στοιχεία κοινοκτημοσύνης όλων των Ελλήνων ή θέλουν να τα αξιοποιούν
διαφορετικά, χωρίς να τα καταστρέφουν. Δεν τα θέλουμε «τσαλαπατημένα» από τους λίγους που έρχονται να τα ισοπεδώσουν και να
τα λεηλατήσουν.
Διότι: Πριν «αλέκτορα φωνήσαι», φώνησε ο Μήτσιος, προαναγγέλλοντας εφτά
αιολικά με 58 ανεμογεννήτριες, όμως δε συμφώνησαν οι δήμοι Πύλης και Αργιθέας
(μπράβο δήμοι που είπατε όχι στους δήμιους των βουνών μας!). Αμέσως μετά, ήρθε
πρόσφατα γι αυτά (και του Χονδροσπανίου μη εξαιρουμένου) η αρνητική γνωμάτευση
κι από το Περιφερειακό Συμβούλιο Θεσσαλίας. Έτσι, έχασε την ευκαιρία να
αποκτήσει άσφαλτο το Βαλκάνο, και θα μείνει η περιοχή... Βαλκάνια, δηλαδή
μπορεί να γλυτώσει...
Γι’ αυτό σας λέου, πατριώτις, μην ινθουσιάζιστι, καρτιρείτι λίγου, αλλά
ισείς δεν ακούτι...
Ενθουσιασμένοι οι νεοδημοκράτες της περιοχής, φώναζαν διάφορα συνθήματα:
Ένα δυο εν δυο κάτω
έχουμ’ αρχηγό Κυριάκο!…
Στο απέναντι πεζοδρόμιο απαντούσαν οι
συριζαίοι και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις (δεν έχουμε
πεζοδρόμια, αλλά αν
είχαμε από εκεί θα φώναζαν):
Σπρώξε μας και παρακάτω, μέχρι που
να βρούμε πάτο!...
Ξέχασα να σας πω ότι είχαν
ανέβει και πολλοί υπουργοί και αναρίθμητοι θεσμικοί παράγοντες (πιο πολλοί κι
από τους ντόπιους ). Κι εκεί που ήταν μια ωραία ατμόσφαιρα, ακούστηκε ότι δεν
έχει το σχολείο κεντρική θέρμανση. Αμέσως ο πρωθυπουργός έστειλε δυο υπουργούς
στον Κριτσιάρη κι έφεραν δυο ζαλίκια προσανάμματα, αλλά δεν ήταν κι αυτό λύση.
Έχουμε, όμως, διαδραστικό
πίνακα, είπε κάποιος που πήγε να τα μπαλώσει (και το ’κανε χειρότερα).
─ Να κάψετε τον διαδραστικό!... άρπαξε την ευκαιρία ο πρωθυπουργός.
─ Όλο αστεία είσαι, πρόεδρε, σήμερα και λες να κάψουν και τον πίνακα!...
πετάχτηκε ο Σκέρτσος να σώσει την κατάσταση,
─ Πάψε, Σκέρτσο, και άφησε να κάνω τη δουλειά μου! Μπορεί να μην ξέρω τι
είναι ο διαδραστικός, αλλά σάμπως θα ξέρουν οι Μπουκουβ’τσιάνοι; του είπε
ψιθυριστά στ’ αυτί και πολύ θα ήθελε να
του το δαγκώσει...
Πήραν το γεγονός, διάφορα μέσα του
λαϊκισμού και της υπερβολής κι άρχισαν τις βολές. Μόνο που δεν παρουσίασαν τον
δάσκαλο ντυμένο σαν Εσκιμώο και ιγκλού το σχολείο Ανθηρού. Όχι ότι ήταν κακό,
αλλά δε βάζεις τέτοια αιτήματα σε πρωθυπουργό και είναι σαν να λες: έχουμε έναν
δήμο που δε φρόντισε να έχει θέρμανση το
μοναδικό του σχολείο. Όταν δεν έχεις θέρμανση, βουτάς απ’ τον γιακά τον πρόεδρο
της σχολικής επιτροπής, τον αντιδήμαρχο, τον δήμαρχο (τόσους γιακάδες έχουμε)
και το λύνεις το πρόβλημα ή αιτείσαι τη μεταφορά του σχολείου στα Βραγκιανά, τα
οποία ως γνωστόν ανήκουν στη διακεκαυμένη ζώνη και δεν παίζονται στη ζέστη...
Λίγες μέρες νωρίτερα ανέβηκε στο
Ανθηρό και ο Κώστας Καραμανλής, ο ευτραφής. Άλλο παιδί αυτός... πρόσχαρος,
εύθυμος, απλός και της παρέας. Περνούσε και χαιρόταν ο τόπος... Σου λέει ο τόπος: ότι ήταν να πάθουμε απ’
αυτόν το πάθαμε, τώρα είναι ακίνδυνος... Την άλλη μέρα ο τόπος βρέθηκε με ένα
κατσίκι λιγότερο...
Και η επίσκεψη του Καραμανλή
(πέρα απ’ την πλάκα) είναι σημαντικό γεγονός για την περιοχή μας. Είναι άλλο πράγμα
να έρχεται κάποιος πολιτικός και να έχει άμεση εικόνα κι άλλο να του τα
μεταφέρουν άλλοι. Ευπρόσδεκτοι όλοι και όλων θέλουμε τη βοήθεια στην προσπάθεια
επίλυσης των προβλημάτων της Αργιθέας
και των Αγράφων.
Μεταξύ μας, ο Κώστας πήρε και το καλύτερο δώρο. Μια κλίτσα χειροποίητη
και κεντημένη από τον άριστο ξυλογλύπτη Γιώργο Χαμπλά. Είχα και τον φόβο μην
είναι το κλιτσόξυλο απ’ τις κρανιές που κουβαλάω στον Χαμπλά για επεξεργασία,
επειδή του έχω σχετικό απαγορευτικό για πολιτικούς.
Όμως, είμαστε να αλλάζουμε
πρωτεύουσα. Το Ανθηρό πατιέται εύκολα. Προτείνω το Φουντωτό που έχει και
ακρόπολη το Ντεληδήμι. Και κάτι ακόμη που δεν ήθελα να το πω, αλλά μου ξέφυγε
κατά λάθος: Τι προκοπή μπορεί να κάνει ένας δήμος, όταν έχει για πρωτεύουσα
χωριό που πάτησε ο Κυριάκος;
Οι συριζαίοι έκαναν τον
αδιάφορο, όμως το έφερναν βαρέως. Δεν μπορεί οι νεοδημοκράτες να ανεβάζουν έναν
εν ενεργεία πρωθυπουργό και έναν εν αποστρατεία κι εμείς ούτε τον Μπαλαούρα...
Πήραν το κόμμα τηλέφωνο και έθεσαν το αίτημα να έρθει κι ο Αλέξης στο Κατούσι,
για να δείξουν ότι είναι και υπέρ της αποκέντρωσης. Είπαν να στείλουν τον
Τσακαλώτο να του το πει, αλλά μετά σκέφτηκαν ότι θα είναι δύσκολο να
συνεννοηθούν, αφού ο Ευκλείδης δεν ξέρει ελληνικά κι ο Αλέξης την κοπάναγε
τακτικά απ’ το φροντιστήριο αγγλικών... (εννοείτε τι εννοώ...), οπότε έστειλαν
τελικά τον Φλαμπουράρη.
─ Σύντροφε, πρόεδρε, Αλέξη...
Πρέπει να πας στο Ανθηρό, στην Αργιθέα Καρδίτσας. Το χάνουμε το ματσάκι. 2 – 0
μας έχουν οι δεξιοί. Ούτε η Αργεντινή να ’τανε... Ετοιμάσου!
─ Δεν πάω πουθενά ούτε Ανθηρό
ούτε Μπουκοβίτσα. Ζαλίζομαι όταν ταξιδεύω στη θάλασσα.
─ Ποια θάλασσα πρόεδρε; Έχει
θάλασσα η Καρδίτσα;
─ Με τις λακκούβες που έχουν οι
δρόμοι τους εκεί, είναι σαν να ταξιδεύεις με εννιά μποφόρ στο Κάβο Ντόρο. Να
πάει άλλος! Ξυπνήστε τον Τζουμάκα και στείλτε τον! Εμένα αφήστε με ήσυχον!...
Από τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς μόνο ο Ανδρουλάκης εκδήλωσε την
επιθυμία να πάει στην Αργιθέα, αλλά του είπαν ότι δεν μπορεί να γίνει ακόμη
αυτό, αφού η περιοχή δεν έχει κάμερες και είναι αδύνατο να τον παρακολουθούν.
Κάτσε, Νίκο, στα αβγά σου, να μην έβρεις τον μπελά σου!...
Φωτοδημοσκόπηση
Παράξενες φωτογραφίες σάς έχω σήμερα. Η πρώτη είναι του Βασίλη Αργύρη
(Βασίλη, τα ποσοστά σου επί των κερδών θα τα πάρεις το νέο έτος γιατί έκλεισα
το ταμείο... και κακώς το έκλεισα, δεν είχε τίποτε μέσα...). Παρακαλώ, αφού τις
δείτε, να αποφασίσετε (ακόμη και οι αναποφάσιστοι) σε ποια από τις παρακάτω
εκδοχές σάς οδηγούν αυτές οι εικόνες.
Α. Είναι φωτογραφίες από παγανά
(καλικάντζαρους), που ως γνωστόν βγαίνουν τώρα τις μέρες του δωδεκαήμερου.
Β. Ήταν αδύνατο να μην υπάρχουν
επιπτώσεις από την επίσκεψη Μητσοτάκη στην περιοχή (είναι κι ένας τρόπος,
ανάλογα με τις απαντήσεις, να καταγράψω τις τάσεις του εκλογικού σώματος της
Αργιθέας).
Γ. Κάτι μπορεί
να είναι, αλλά έχω σοβαρότερες έγνοιες από το να ερμηνεύω φωτογραφίες.
Δ. Μακάρι να ’ξερα, αλλά δε χάνω και
τίποτε που δεν ξέρω.
Ε. Η φύση εκτός από τις ζωγραφιές της
έχει και τα γλυπτά της.
ευχές…
Καλά Χριστούγεννα!
Στο νέο έτος που έρχεται να έχουμε όλοι υγεία, δύναμη και
σύνεση, για να αντιμετωπίζουμε με ελπίδα και αισιοδοξία την κάθε δυσκολία.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
