Κρίσιμες Ἐκλογές Ἀλβανικῆς Ἐκκλησίας

Χριστοφόρος, ὁ τελευταῖος, μή διορισμένος, Προκαθήμενος Ἀλβανίας

ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ, ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ

Κρίσιμες Ἐκλογές Ἀλβανικῆς Ἐκκλησίας

Γράφει ο θεολόγος Παναγιώτης Κοσμίδης

{Διορισμένος Ἀρχιερεύς, μάστιγα Λαοῦ} [Συνεργασία μέ εἰδωλολάτρες]: «καὶ κατέστησεν (Βακχιλίδης) // τὴν χώραν τῷ Ἀλκίμῳ // καὶ ἀφῆκεν μετ΄ αὐτοῦ δύναμιν τοῦ βοηθεῖν αὐτῷ· //...  καὶ ἠγωνίσατο Ἄλκιμος περὶ τῆς ἀρχιερωσύνης͵ // καὶ συνήχθησαν πρὸς αὐτὸν // πάντες οἱ ταράσσοντες τὸν λαὸν αὐτῶν // καὶ κατεκράτησαν γῆν Ἰούδα // καὶ ἐποίησαν πληγὴν μεγάλην ἐν Ισραηλ» (Α’ Μακ. Ζ’ 20-22). [Ἀλληγορική Ἐπικαιροποιημένη Ἀναλογία]: [Ὁ στρατηγός (τοῦ Σελευκίδη βασιλιᾶ Δημητρίου Α’ Σωτῆρος), ὁ Βακχίδης // διώρισε τόν Ἄλκιμο ὡς ἀρχιερέα τῆς Ἰουδαίας, // καί τοῦ ἄφησε στρατιωτική δύναμη γιά νά τόν ἐπιβάλλη. // ... Καί ὁ Ἄλκιμος ἀγωνίστηκε (κατά τοῦ Λαοῦ), // γιά τό κρατήση τό ἀξίωμα τοῦ ἀρχιερέα, // καί συγκεντρώθηκαν γύρω του // ὅλοι ὅσοι τάραζαν τόν Λαό τους, // καί, κυριάρχησαν στή γῆ τῆς Ἰουδαίας // καί προεκάλεσαν μεγάλη συμφορά στόν Ἰσραήλ].

 

Α. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ

      

i.    [Ἰλλυριοί, Ἑλληνικό φῦλο ἀπό 13^ο αἰῶνα]

 

Οἱ Ἰλλυριοί, ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων, ὑπῆρξαν Ἑλληνικό Φῦλο. Ὁ Κάδμος καί ἡ Ἁρμονία, βασιλεῖς τῶν Θηβῶν, μετέβησαν στήν Ἰλλυρία καί ἐβασίλευσαν ἐκεῖ (13^ο-12^ο αἰῶνα π.Χ.). Ἡ Ὀλυμπιάς (375-316 π.Χ.) ἡ μητέρα τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου (356-323 π.Χ.), κατήγετο ἀπό ἐκεῖ. Ἀπό τούς Μολοσσούς. Ὑπῆρξε ἀπόγονος, τοῦ ἐκεῖ ἐγκατασταθέντος υἱοῦ τοῦ Ἀχιλλέως (1245-1217 π.Χ., περίπου), τοῦ Νεοπτολέμου (1220-1150 π.Χ. Περίπου). (Τρωϊκός πόλεμος 1227-1217 π.Χ.). Γι’ αὐτό τό λόγο ὁ Ἀλέξανδρος, ἐκστατικά, διετείνετο μέ ὑπερηφάνεια, πώς εἶναι ἀπόγονος τοῦ Ἀχιλλέως καί μάλιστα, ἔφερε πάντοτε μαζί του, κατά τίς μάχες γιά προστασία τήν Ἀσπίδα του.

Μετά Χριστόν δέ, οἱ Ἰλλυριοί, ὑπῆρξαν ἀκραιφνεῖς Ρωμιοί καί Ὀρθόδοξοι, ἕως τό 1500 μ.Χ., ὁπότε ἐνέσκηψε ἡ ἸσλαμοΤουρκική λαίλαπα. Πολλοί ὑπέκυψαν στούς βιαίους ἐξισλαμισμούς. Ἀπέμειναν μόνον οἱ ἡρωϊκοί Βορειοηπειρῶτες νά κρατοῦν τίς δᾶδες τοῦ Γένους.

Κατ’ αὐτή τήν ἐποχή, μία ὁμάδα Ρωμιῶν, ἀκρεφνέστατοι Ἑλληνορθόδοξοι, ξενητεύτηκαν καί μετανάστευσαν στήν περιοχή τῆς Ἀττικῆς καί στήν Πελοπόννησο, οἱ λεγόμενο Ἀρβανίτες (16^ος αἰῶν). Μερικοί ἀπό αὐτούς, δέ στή συνέχεια, μετανάστευσαν στήν Κεντρική Σικελία (1700 μ.Χ.) καί ὑπάρχουν ἕως σήμερα.

Μαῦρες ἐποχές γιά τήν Χώρα. Ἐσχάτως (20^ος αἰών), ἡ  Ἰλλυρική ἐπαρχία,  ἐπέρασε διά πυρός καί σιδήρου, κάτω ἀπό τόν Γερμανο-Ιταλικό φασισμό (1940-1945). Στήν συνέχεια, ὑπέστη τόν πιό σκληρό ἀθεϊστικό Κομμουνισμό (1945-1991). Τώρα, ἡ ἀναστημένη Ἐκκλησία ἔρχεται, νά ἐπαναεκχριστιανίση καί ἐπανελληνίση τό ποίμνιό της. Νά ξυπνήση μνῆμες καί αἷμα. Νά “καταργήση”  καί νά “ἐξοντώση”, τόν πεντακοσίων (500) ἐτῶν Δαιμονιώδη “Ἄνομο”. Νά ἐργασθῆ ὡς Ἱεραποστολική. Νά ἀνασύρη παλαίφατες μνῆμες Χριστιανικές ἀλήθειες καί Ἑλληνικά βιώματα. Νά ἀναστήση, τό εὐσεβές κοιμισμένο-ναρκωμένο ὑποσυνείδητο τῶν ἀλλαξοπιστησάντων βιαίως, πάλαι ποτέ Ρωμιῶν, ἀπό τό 1500 μ.Χ..

«Καὶ νῦν τὸ κατέχον οἴδατε͵ // ... τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας· // ... ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος͵ // ὃν ὁ κύριος [Ἰησοῦς] ἀνελεῖ // τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ // καὶ καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας αὐτοῦ ...». (Ἤγουν, «Καί τώρα, // τό κατέχον τό γνωρίζετε, // γιατί τό μυστήριο τῆς ἀνομίας ἤδη ἐνεργεῖται. // ... Θά ἀποκαλυφθεῖ ὁ ἄνομος, // τόν ὁποῖο ὁ Κύριος [Ἰησοῦς], // θά ἐξοντώση μέ τό πνεῦμα τοῦ στόματός Του // καί θά καταργήσει μέ τήν ἐπιφάνεια τῆς παρουσίας Του ...» (Β' Θεσσαλονικεῖς β’ 6-9).

Ἆραγε, τί ἐπέτυχε, σχετικῶς, μέ αὐτή τήν ἀποστολή ὁ μακαριστός Ἀναστάσιος; Μέ τήν μεθοδολογία τῆς κολακείας πρός τήν κρατοῦσα ἐξουσία καί ὄχι τῆς αὐστηρᾶς ἀφυπνίσεως τῶν ἀγωνιώντων Ρωμιῶν; Τί ἀπέθεσε στό βωμό τῆς Ἱεραποστολῆς καί τῆς ἐπιστηρίξεως τῶν ἐκεῖ ἡρώων ὁραματιστῶν Ρωμιῶν;

 

ii.    [Τό Φανάρι παρεμπόδιζε ἀνάλγητα τήν Αὐτοκεφαλία]

 

Τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ἐπί πολλά ἔτη, παρεμπόδιζε λυσωδῶς τήν Αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἰλλυρίας, ὅπως ἔπραττε, ἀντιστοίχως καί γιά τήν Ἑλλάδα, μετά τήν παλιγγενεσία τοῦ 1821. Καθώς καί γιά τίς Βαλκανικές χῶρες, τῶν ὁποίων κατέλυσε τίς αὐτοκεφαλίες μέ Σουλτανικά φιρμάνια.

Ὁ Μητροπολίτης Χριστοφόρος, τὸ 1926, συμμετεῖχε σὲ τεσσαρακονθήμερες διαπραγματεύσεις, μεταξὺ ἐκπροσώπων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀλβανίας. Εἶχαν ὡς στόχο, τὴν ἐπίλυσι τῆς κανονικῆς θέσεώς της. Τότε συνετάχθη «Σχέδιο Συμφωνίας» καὶ ἀπεδόθη τό λειψό καί ὑποτιμητικό καθεστὼς τῆς Αὐτονομίας.

Οἱ Ἀλβανοὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες, ὡστόσο, δὲν θεώρησαν τὸ θέμα ὁλοκληρωμένο καὶ προσεπάθησαν, γιὰ πλήρη ἀνεξαρτησία, τὴν ὁποία, πράγματι διεκήρυξαν, μὲ τὴν ὑποστήριξι τῶν κοσμικῶν ἀρχῶν, τὸ 1929.

Ἀρνούμενος, νὰ συμμετάση σὲ ἀντικανονικὲς πράξεις, ὁ Ἐπίσκοπος Χριστόφορος, ἀποσύρθη στὴν Μονὴ Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου (Ἀρδενίτσα). Ἐξελέγη δέ Προκαθήμενος, ὁ Βησσαρίων (Τσουβάνι). Σύντομα, ἡ μὴ ἀναγνώρισις τῆς αὐτοαποκαλούμενης Αὐτοκεφαλίας ἀπὸ ἄλλες Ὀρθόδοξες τοπικὲς Ἐκκλησίες ὠξύνθη. Ἀπεθράσυνε τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ προπαγάνδα. Ἐπαυξήθη δέ ἡ ἐχθρότης, τῆς κυβερνήσεως τοῦ βασιλιᾶ Ἀχμὲτ Ζώγου, ὁδηγῶντας τὴν Ἐκκλησία σὲ τραγικές συνθῆκες καί καταστάσεις. Κίνδυνος νά σβήση ἐντελῶς.

Τότε πλέον, ξεκίνησαν νέες διαπραγματεύσεις μὲ τὸ Φανάρι, ὑπὸ τοὺς ὅρους τῶν ὁποίων, ὁ Προκαθήμενος Βησσαρίων (Τζουβάνι) παρητήθη ἀπὸ τὴ θέσι του τό 1936. Τό 1937, ἡ Ἀλβανικὴ ἐκκλησιαστικὴ ἀντιπροσωπεία στὴν Κωνσταντινούπολη εἶχε ἐπί κεφαλῆς τὸν ἐπίσκοπο Χριστόφορο. Μετὰ ἀπὸ σκληρές, ἀνάλγητες διαπραγματεύσεις, ἐπιτέλους, ἐπί Πατριάρχη Βενιαμίν, ἀνεγνωρίσθη τό Αὐτοκέφαλο καθεστὼς. Ὁ Ἐπίσκοπος Συνάδων, ὁ Χριστόφορος, κατέστη Προκαθήμενος.

Προφανῶς, μόνον μὲ τὴν σταθρά ἐπιμονὴ καὶ τήν δυναμικότητα τοῦ Μητροπολίτου Χριστοφόρου Κίσσα, ἐπετεύχθη ἡ αὐτοκεφαλία τὸ 1937.

 

Β. ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΨΙ ΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ

 

iii.              [Μαρτύριο Προκαθημένου Χριστοφόρου]

 

Ὁ τελευταῖος Ἀρχιεπίσκοπος τῆς βασανισμένης Ἐκκλησίας, ὁ Χριστοφόρος (Κίσσας), ἐπαύθη τό 1948. Καί ἀργότερα, τό 1958, ἐδηλητηριάσθη, ἀπό τό Ἀλβανικό κομμουνιστικό καθεστώς. Κατ’ ἄλλους, τόν ἐξετόξευσαν ἀπό τό παράθυρο. Ὁ Νεομάρτυς αὐτός, φυσικά, ὑπῆρξε Ἕλλην καί ἡ Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία, ἀπηρτίζετο ἀπό ἄλλους τρεῖς (3), ἐπίσης Ρωμιούς Ἐπισκόπους, τόν Κορυτςᾶς Εὐλόγιο (Κουρίλα), τόν Βερατίου Ἀγαθάγγελο (Τσάμτσε) καί τόν Ἀργυροκάστρου Παντελεήμονα (Κοτόκο).

Τὸ κομμουνιστικὸ καθεστώς, στὶς 25 Αὐγούστου 1949, μετὰ τὴν βίαια ἀπομάκρυνσι τοῦ Προκαθημένη Χριστοφόρου, προέβαλε ὡς “Ἀρχιεπίσκοπο Τιράνων καὶ πάσης Ἀλβανίας”,  τόν ἐξ ἐγγάμων Παΐσιο (κατὰ κόσμον Πάσχο Βοδίτσα). Αὐτός, στὴ συνέχεια, συνεκρότησε καὶ ἀντικανονικὴ "Σύνοδο". Ἡ ἐκλογὴ τοῦ Παϊσίου καὶ ἡ θέσπισις τῆς "Συνόδου" του, οὐδέποτε ἀνεγνωρίσθησαν ἀπὸ τὶς Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐκοιμήθη στὶς 4 Μαρτίου 1966.

Εὐκόλως τεκμηριώνεται, πώς ἡ σημερινή Ἐκκλησία, λογίζεται νεογεννηθεῖσα, ὡς ἀποκοπεῖσα πνευματικῶς ἀπό τήν προγενέστερη τοῦ νεομάρτυρος Χριστοφόρου. Μετά τήν ἀπότμησις, ἀπό τήν Ὀρθόδοξο Παράδοσι ἐπῆλθε ἡ παλιγγενεσια. Τό ξαναγέννημα τῆς Ἐκκλησίας, ἐδὼ καί πενήντα τέσσερα (54) ἔτη. Οἱ μακαριστοί Ἐπίσκοποι, Ἀναστάσιος καί Βερατίου Ἰγνάτιος (Τριάδης), ὑπῆρξαν οἱ μόνοι φορεῖς τῆς συνεχείας τῆς Ἱ. Παραδόσεως. Καί αὐτοί ἤδη ἐκοιμήθησαν.

Τί σχεδίασε ἐν προκειμένω, ὁ Μακ. Ἀναστάσιος, γιά τήν κανονική προστασία τῆς νέας Ὀρθοδόξου συνεχείας; Οὐδέν ἤ σχεδόν οὐδέν, θυσιάζοντας τήν κανονική Παράδοσι, στόν ἐναγκαλισμό, μέ τό ἐκεῖ ἀλλόθρησκο καί ἀλλόδοξο στοιχεῖο. Ἐδημιούργησε ἕνα φθαρτό προσωποπαγές, ἐγωκεντρικό καθεστώς καί σύστημα. Καί, οὐδέποτε ἀκούσαμε νά μνημονεύεται καί νά προβάλλεται, ὁ προηγούμενος Νεομάρτυς Προκαθήμενος Χριστοφόρος. Καί φυσικά νά ἁγιοποιηθῆ δεόντως.

 

iv.   [Ἱ. Κανόνες: Ἀπαγορεύεται Προκαθήμενος Νεόφυτοι]

 

Καί τώρα τί ἕπεται; Ὑπενθυμίζουμε πώς, οἱ Ἱ. Κανόνες, αὐστηρά ἀπαγορεύουν νά χειροτονοῦνται νεόφυτοι στήν πίστΙ. Πολύ περισσότερο, Ἐπίσκοποι καί Προκαθήμενοι. Αὐτοί ἀπειλοῦνται ἀπό τήν ἔπαρσι καί τόν ἐκτροχιασμό. Ἐνδέχεται εὔκολα νά ὑποπέσουν σέ αἱρετικές δοξασίες. Τοῦτο, κρίνεται, ἄκρως ἐπικίνδυνο καί μάλιστα γιά μία, ἤδη, Νεότευκτο Ἐκκλησία. Ἡ ὁποία μάλιστα, κεῖται δίπλα στήν Ἰταλία καί στόν κεντρικό Παπικό σύστημα. Νεότευκτος Ἐκκλησία, Νεόφυτοι Ποιμένες. Ἐκρηκτικός μῖγμα, ἡφαιστειακός σχηματισμός.

Καταχωροῦμε πώς, ὅταν, στό δυτικό τμῆμα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, οἱ βάρβαροι Φράγκοι, κατεστάθησαν στανικά Ἐπίσκοποι καί ἐμειώθησαν οἱ Ρωμιοί, τότε ἡ Ρώμη, ξέπεσε ἀπό τήν ἀλήθεια. Ἀργά, μά σταθερά, ὡδηγήθη στήν Παναίρεσι τοῦ Παπισμοῦ. Εἰδικά μετά τήν μεταφορά τοῦ Ἰλλυρικοῦ χώρου, δηλ. τῶν Βαλκανίων, ἐκκλησιαστικῶς καί πολιτικῶς στήν Κωνσταντινούπολι, ἐπί Αὐτοκράτορος Ἡρακλείου (6^ος αἰών), ἡ ἀπώλεια τῆς Ὀρθοφροσύνης ἐπεταχύνθη. Ἀνέκυψε τό πρῶτο σχίσμα (867 μ.Χ.), στή συνέχεια, ξεφύτρωσε καί τό δεύτερο, τό Μέγα Σχίσμα (1054 μ.Χ.). Αὐτό ὁριστικοποίησε τό σχίσιμο τοῦ Ἱ. Χιτῶνος τοῦ Κυρίου.

Κατά λογική καί ἀδήρητο συνέπεια, ἡ Ἱ. Σύνοδος τῶν Τιράνων, ἐπιβάλλεται νά μή περιορίση τίς δυνατότητες ἐπιλογῆς ἀξίου Προκαθημένου της, στά στενά μή παραδοσιακά ὅρια τῆς Ἰλλυρίας. Ἐπίσταται ἄριστα, τά πνευματικά καί διανοητικά δεδομένα τῶν μελῶν της. Νά ἐνεργήση ἐν Πνεύματι Ἁγίω, μέ ἀνδρεία αὐτοσυνειδησία αὐτοτελείας, ἀνεξαρτησίας καί κύρους.

Ἄς ἐπιζητήση καί ἄς ἀναζητήση, ἐν συνέσει, ἐν ταπεινώσει καί ἐν αὐτογνωσία, “Πρῶτο” Ἐπίσκοπο, ἀλλαχόθεν. Πρωτίστως, ἀπό τήν τεράστια δεξαμενή Κληρικῶν, στήν Μητροπολιτική Ἑλλάδα. Ἐπί πλέον, καί, ἀπό τήν Ὁμογένεια τῆς Ὑφηλίου. Σημειωτέον, πώς, τό Καταστατικό τῆς Ἐκκλησίας τό ἐπιτρέπει, μετά ἀπό εἰσήγησι τοῦ Κληρικολαϊκοῦ Συμβουλίου. Καταχωροῦμε πώς, στήν Ἑλλάδα ὑπηρετοῦν τριακόσιοι (300) περίπου κληρικοί ἀπό τήν Ἰλλυρία.

 

v.   [Ἀποκλεισμός δύο Μητροπολιτῶν ἀπό Ἀναστάσιο;]

 

Κατὰ τὸ 1991, μὲ τὴν πτῶσι τοῦ Κομμουνισμοῦ, ἐξελέγη ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, πραγματικά δοτός, καί διορισμένος, ὁ τότε Μητροπολίτης Ἀνδρούσης Ἀναστάσιος Γιαννουλᾶτος, μαζὶ μὲ τρεῖς ἀκόμη Ἐπισκόπους ἐξ Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι ἐγνώριζαν τά "Ἀρβανίτικα". Ὁ Βερατίου Ἰγνάτιος (Τριάδης), ἀπὸ Θήβα, ὁ Αὐλῶνος Χριστόδουλος (Μουστάκης), ὁ Κορυτςᾶς καί Ἀργυροκάστρου Ἀλέξανδρος Καλπακίδης.

Οἱ σεβ. Χριστόδουλος καὶ ὁ σέβ. Ἀλέξανδρος, οὐδέποτε τούς ἐπετράπη νά ἐνθρνισθοῦν στήν Ἀλβανία, ὥστε νὰ ἀναλάβουν τὰ καθήκοντά τους. Ὑπεχρεώθησαν σὲ παραίτησι καὶ στὴ θέσι τους ἐξελέγησαν, ὁ ἀρχιμανδρίτης Ἰωάννης Πελούσης, ὡς Κορυτςᾶς καὶ ὁ οἰκονόμος Κοσμᾶς Κυρίο, ὡς Ἐπίσκοπος Ἀπολλωνίας. Προφανῶς, ἀμφότεροι φέρουν τὸ στίγμα τῆς εἰδικῆς “ἀντικανονικότητος” καὶ τῆς ἐξεζητημένης “μοιχεπιβασίας”, ἐφ’ ὅσον οἱ προκάτοχοί τους, βιαίως καὶ ἀναγκαστικῶς ὑπεχρεώθησαν σὲ ἀποχώρησι.

{Μνημονικόν 1}: Σημειωτέον πώς, πολλοὶ διατείνονται, πῶς, γιὰ τὸν ἀποκλεισμὸ τῶν δύο Μητροπολιτῶν, εὐθύνεται τό Ἀλβανικὸ κράτος. Ἄλλοι ἰσχυρίζονται πῶς τὸ ἔργο ὑπῆρξε μία ὑπόγειος μεθόδευσις τοῦ ἰδίου τοῦ Ἀναστασίου, πού ἀπέρριπτε τοὺς δύο Ἀρχιερεῖς.

 

Γ. ΜΑΡΤΙΑΙ ΕΙΔΟΙ: ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ

 

vi.  [Ὁ σεβ. Κορυτςᾶς Ἰωάννης νά ἀποποιηθῆ ἐκλογή]

 

Κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες ἡ πρώτη ἐπισκοπική χειροτονία τοῦ μακ. Ἀναστασίου ὁ σεβ. Ἰωάννης, φέρεται ὡς ἰσχυρός ὑποψήφιος φιά Προκαθήμενος. Ὡστόσο, μειονεκτεῖ σφόδρα, καθότει φέρεται ὡς ὁ ἐκλεκτὸς τῆς Ἀλβανικῆς Κυβερνήσεως, τῆς μή Ὀρθοδόξου, μά καὶ Ἀνθελληνικῆς τά μέγιστα.

Καί μόνο γι’  αὐτό τό λόγο, ὀφείλει νά Ἀποποιηθῆ, νά ἀπορρίψη, νά ἀποθήση, κάθε προώθησι του. Διαφορετικά θά στιγματισθῆ μέ τό δοτό τῶν ἀρχόντων. Θά θεωρεῖται ἄβουλο τσιράκι τοῦ ἐξωμότου Ἕλληνος Ἐντ. Ράμας.

Καί ... πῶς θά καταστῆ ἀποδεκτός ἀπό τό κατά 95% Ὀρθόδοξο Ρωμαίϊκο ποίμνιο; Ἀπό τίς ἑπτακόσιες χιλιάδες (700.000) ΒορειοΗπειρῶτες καί ὄχι μόνον; Ἡ φρόνιμος ἄρνησίς του, κατά τά Ἁγιοπατερικά πρότυπα, ἀσφαλέστατα θά προστατεύση, καί τόν ἴδιο, μά καί τήν Ἐκκλησία, ἀπό δεινά καί ἐσωτερικές διαβουκολήσεις.

Ἐπισημειώνουμε πώς, τό αἰσχρό Ἀλβανικό καθεστώς, δέν ἀναγνωρίζει τήν σφριγηλή καί πολυπληθῆ Ἑλληνική μειονότητα τῆς Κορυτςᾶς. Ἀπροσδικόριστος ἀριθμός δέ τῶν Ρωμιῶν, μυστικῶς κατέχουν τά πολύτιμα Ἑλληνικά Διαβατήρια. Ἐπίσης στήν Κορυτά, εὑρίσκονται παραπεταμένα, σέ τσουβάλια. καί τά Ἱ. Λείψανα δέκα χιλιάδων (10.000) ἡρώων μας θυσιασθέντων κατά τό Ἔπος τοῦ Σαράντα.

 

vii.              [Μάρτιαι εἰδοί, συμβολισμοί καί ἀναλογίαι]

 

Ἤδη, ἔχει προσδιορισθῆ ἡ ἐκλογή Νέου Προκαθημένου, στίς 15 Μαρτίου 2025. Παράξενος σύμπτωσις, συγχρονισμός καί συγκυρία.

Κατ’ αὐτή τήν ἡμερομηνία, οἱ Ρωμαῖοι ἑόρταζαν τάς εἰδάς τοῦ Μαρτίου. Τουτέστιν, τελοῦσαν στρατιωτικές τελετές καί παρελάσεις, ἐν ὄψει τῆς ἀνοίξεως καί τῆς ἐνάρξεως τῶν στρατιωτικῶν ἐκστρατειῶν.

Κατ’ αὐτή τήν σημαδιακή αὐτή ἡμέρα, 15 Μαρτίου τοῦ 44 π.Χ., ἐδολοφονήθη ἀμείλικτα, ὁ περίφημος Ἰούλιος Καῖσαρ, μέ εἰκοσιδύο (22) μαχαιριές, μέσα στήν Σύγκλητο τῆς Ρώμης.  Τό περίφημο φονικό, εἶχε προεξαγγελθῆ, καθότι, τό μυστικό τῆς συνωμοσίας διέρρευσε. Ὡστόσο, ... οὐδόλως ἀπετράπη. Τήν δέ τελευταία χαριστική μαχαιριά, στόν Καίσαρα, κάρφωσε, ὁ “ἐξώγαμος” γυιός του, ὁ Βροῦτος, γόνος ἐνδόξου εὐγενοῦς οἰκογενείας. Ἐξ οὗ καί τό, «Καί σύ τέκνον Βροῦτε;». Ὁ ποιητής ἐμβριθέστατα περιγράφει:

Μάρτιαι Εἰδοί

Τά μεγαλεῖα νά φοβᾶσαι, ὦ ψυχή.

Καί τές φιλοδοξίες σου νά ὑπερνικήσεις

ἄν δέν μπορεῖς, μέ δισταγμό καί προφυλάξεις

νά τές ἀκολουθεῖς. Κι ὅσο ἐμπροστά προβαίνεις,

τόσο ἐξεταστική, προσεκτική νά εἶσαι.

 

Κι ὅταν θά φθάσεις στήν ἀκμή σου,

Καῖσαρ πιά·έτσι περιωνύμου ἀνθρώπου σχῆμα ὅταν λάβεις,

τότε κυρίως πρόσεξε σά βγεῖς στόν δρόμον ἔξω,

ἐξουσιαστής περίβλεπτος μέ συνοδεία,

ἄν τύχει καί πλησιάσει ἀπό τόν ὄχλο

κανένας Ἀρτεμίδωρος, πού φέρνει γράμμα,

καί λέγει βιαστικά «Διάβασε ἀμέσως τοῦτα,

εἶναι μεγάλα πράγματα πού σ’ ἐνδιαφέρουν»,

 

μή λείψεις νά σταθεῖς· μή λείψεις ν’ ἀναβάλεις

κάθε ὁμιλίαν ἤ δουλειά· μή λείψεις τούς διαφόρους

πού χαιρετοῦν καί προσκυνοῦν νά τούς παραμερίσεις

(τούς βλέπεις πιό ἀργά)· ἄς περιμένει ἀκόμη

κι ἡ Σύγκλητος αὐτή, κι εὐθύς νά τά γνωρίσεις

τά σοβαρά γραφόμενα τοῦ Ἀρτεμιδώρου. (Κ. Π. Καβάφης).

 

viii.           [Σεβ. Ἰωάννη, ἀπαιτεῖται ἀνδρεία καί ὄχι δειλία]

 

Πολλά ἀλληγορικά μᾶς προβάλλει τό ὡς ἄνω ἐπιτυχές κομψοτέχνημα τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ ποιητοῦ. Ἆραγε, ἐν προκειμένω, κατά τήν ἐκλογή Προκαθημένου, θά ἀνακύψη μία καλπονοθεία καί μία ἰδιότυπος “δολοφονία”, ἔστω μαρασμός καί παρακμή τῆς Ἰλλυρικῆς Ἐκκλησίας; Πολλαπλές ὑπόγειες διεργασίες θά συγκροτήσουν βλασφημίες κατά τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Ὁ σεβ. Ἰωάννης, θά φέρη τήν ἀνδρεία, ὥστε νά μιμηθῆ τούς ἄθλους τοῦ, συνονομάτου του, τοῦ πυρφόρου Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, πού ἤλεγξε δικαίως τήν Βασίλισσα; Διαθέτει πνευμόνια νά προστατεύση τούς Βορειοηπειρῶτες ἀπό τήν μανία τοῦ Ράμα; Αὐτός συστηματικά μεθοδεύη νά σβήση τήν συνείδησί τους καί νά ἀποσπάση τίς πατρογονικές περιουσίες. Εἶναι ἀποφασισμένος νά ἐπιτεθῆ στόν ἐξομώτη Ἕλληνα. Νά τόν κατακεραυνώση, καθώς ἐπιβάλλεται καί νά τόν ἐπιπλήξη αὐστηρά; Εἴδωμεν!

{Μνημονικόν 2}: Ἡμεῖς ταπεινά, μά διαπρυσίως, προειδοποιοῦμε τόν σεβ. Κορυτςᾶς Ἰωάννη, ὥστε νά μελετήση προσεκτικά τό σημείωμα τοῦ φιλοσόφου Ἀρτεμιδώρου. Καί τότε αὐτό, θά τοῦ διασβαλίση τήν προοπτική τῆς Παραδόσεως τῶν Πνευματεμφόρων Ἁγίων Πατέρων. Προσοχή SOS.

 

Γ. ΕΥΛΟΓΙΑ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ καί ΣΠΑΘΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

 

ix.  [“Ψευτοαγιοποιήσεις”, “Σιμωνεῖες”, “Ἁγιεμπορίες”]

 

Στήν Ὀρθοδοξία  προβάλλουμε Ἁγίους, διαφόρων κατηγοριῶν. Μάρτυρες, Ὁσίους, Ὁμολογητές, Νεομάρτυρες. Ἐάν κάποιος μαρτυρήση, ὑπερασπιζόμενος καί μή ἀρνούμενος τήν πίστι, τότε αὐτός, αὐτομάτως ἀνακηρύσσεται Ἅγιος τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἀξιοσημείωτο, πώς, ὁ ἀρχιαιρεσιάρχης Πάπας, ἐνίοτε, καί, ξε-ανακηρύσσει ἁγίους, ὅπως π.χ. τόν Ἅγ. Σπυρίδωνα. Κατά συνήθεια δέ, ἀνακοινώνει, κατά μέσο ὅρο, δεκαπέντε (15) νεοτεύκτους ἁγίους, ἐτησίως. Δυστυχῶς αὐτή τήν “μόδα”, “ἁγιοποιήσεων”, χωρίς τίς ἀναγκαῖες προϋποθέσεις, πρωτίστως, μιμεῖται ἀφελῶς καί τό “σβησμένο Φανάρι”.

Προβάλλει “ἁγίους”, ἐνίοτε, μέ λίαν προβληματικά στοιχεῖα. Συχνά “ἁγιοποιεῖ”, καί, ἀνύπαρκτα πρόσωπα, ἀπό εὑρεθέντα ὀστᾶ, δῆθεν λείψανα, ἀντίθετα πρός τούς Ἱ. Κανόνες. Τά Παράδειγματα τραντακτά. Ἅγιος δύναται νά εἶναι, αὐτός πού ἐθέσπισε, μέ δῆθεν “εὐλογία”, Μικτό Μοναστήρι, ἀνδρῶν καί γυναικῶν; Ἕτερος “ἅγιος”, ἀνακηρυχθείς ἀπό εὑρεθέντα λείψανα, κρίνεται ἀπόλυτα προβληματικός. Εἰδικά γι’ αὐτή τήν περίπτωσι, ὁ ἐντεταλμένος συνοδικῶς, ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος (Καλαμαρᾶς), μετά ἀπό ἐξερεύνησι, ἀπεφάνθη πώς, ὁ ἐρευνώμενος “ἅγιος”, οὔτε κἄν ὑφίσταται. Ἕτεροι ἀνακηρυχθέντες “ἅγιοι”, μέ ἀνάλογες κατέχουν ὑψηλές ἀβεβαιότητες. Κατά τήν μελέτη, Μητροπολίτης κατέληξε στήν “ἀνυπαρξία” αὐτῶν.

Προφανέστατα, ἀθλιότατα, “Ἁγιεμπορίες”, “Σιμωνεῖες”  “Χρηματισμοί”;

 

x.     [Νεομάρτυς, δηλητηριασθείς Προκαθήμενο Χριστοφόρος]

 

Ἐπανερχόμεθα στά θεματα τῆς Ἰλλυρίας. Ὁ μακαριστός Προκαθήμενος Χριστοφόρος, ἐμαρτύρησε ἀπό τό ἀθεϊστικό Ἀλβανικό καθεστώς, καί ἑπομένως λογίζεται ὡς Νεομάρτυς. Πραγματικό Ἅγιος καί ὄχι δοτός “ἅγιος”. Πρῶτος ποιμένας, μάρτυρας πρίν ἀπό τό μαρτυρικό ποίμνιο. Μαζί μέ πολλούς Ὀρθοδόξους, πού ἐμαρτύρησαν γιά τήν πίστι τους κατά τό φρικτό ἀθεϊστικό Ἀλβανικό τέρας.

Λογίζεται, δέ ὡς προείπαμε ὁ τελευταῖος, ὁ μή διορισμένος, Προκαθήμενος, καθότι ἐδολοφονήθη, ὅπως προείπαμε.

Γνήσιος, ἐν Κυρίω, καί ἐπαρκής Διάδοχος τοῦ Νεομάρτυρος Χριστοφόρου, ποῖος θά ἀνακύψη; Ἀσφαλῶς, θά ἐκλεγῆ ἀπό τήν Ἱ. Σύνοδο. Ἐπιβάλλεται νά παρεμποδισθοῦν, κάθε εἴδους ἐξωτερικές, Ἀνθελληνικές, κρατικές, Ἀλβανικές ἐπεμβάσεις, καταπιέσεις, ἐκβιασμοί καί ἐξαγορές.

Ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία, ὀφείλει καθηκόντως, νά παράσχη πνευματικό μανδύα προστασίας πρός τούς Συνοδικούς Ἱεράρχες. Νά μή τρομάξουν. Νά μή δειλιάσουν καί νά ψηφίσουν ἐν φωτισμῶ καί ἀνδρεία. Νά τούς τονισθῆ πώς, ὁποιαδήποτε βία ἤ καλπονοθεία, θά ἐπιφέρη, τήν μή ἀναγνώρισι τοῦ, κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ἐκλεγησομένου.

{Μνημονικόν 2}: Προβληματίζει μία φοβερή ἀντίθεσις. Δραματική ἡ μαρτυρική δολοφονία τοῦ Προκαθημένου Χριστοφόρου ἀπό τό Ἀλβανικό κομμουνιστικό καθεστώς.

Ἀντιθέτως κηδεία μέ διθυραμβικές καί σατουρνάλειες ἐκδηλώσεις δόξης, καί λιβανωτοῦ γιά τόν Προκαθήμενο Ἀναστάσιο (30/1/25). Τόσο ἀπό τήν ἀνθελληνική Ἀλβανική Κυβέρνησι, τοῦ ἐξομώτου Ἕλληνος Ράμας. Ὅσο καί ἀπό τόν ἀφορισμένο, τόν Ἕλληνα “δῆθεν” πρωθυπουργό, τόν Κυρ. Μητσοτάκη, μέ τούς ἀθεϊστικούς σοδομονόμους καί τίς Woke προπαγάνδες τῶν διεστραμμένων.

 

xi.  [Διάδοχος Ἁγίου, Ἄξιος ἤ διορισμένος;]

 

Ἐν κατακλείδι, οἱ Ἀρχιερεῖς, πού ἐπιβάλλονται ἀπό πολιτικές ἐξουσίες, καί ἀπορρίπτονται, καί καταβαραθρώνονται. Διαχρονικά παράδειγματα. Οἱ Σελευκῖδες (2^ος π.Χ. αἰών) κατά τήν περίοδο τῆς Ἑλληνιστικῆς κυριαρχίας, ἐπέβαλαν στούς Ἰσραηλῖτες, ἀναξίους Ἀρχιερεῖς μέ καθαρά πολιτικά κριτήρια, μέ φρικτό δέ τέλος.

Κορυφαῖο ἀνάλογο, ὁ σταυρωτής τοῦ Κυρίου, ὁ Ἄννας. Ὁ διορισμός του ἐπεβλήθη, κατά διαταγή τῶν Ρωμαίων. Δέν διέθετε τήν ἀπαραίτητο θεολογική ἤ ἠθική αὐθεντία, πού ἀπαιτεῖτο γιά ἕναν Ἀρχιερέα. Ἡ ἐξουσία του, ἐγκληματική στόν ὑπέρτατο βαθμό καί τό τέλος του φρικιαστικό στή Ρώμη.

Τά ἐν λόγω περιστατικά καί ὄχι μόνον, καταδεικνύουν, πώς ἡ πολιτική Ἐωσφορική παρέμβασις στή θρησκευτική ζωή καταλήγει σέ δράματα. Οἱ  Ἀρχιερεῖς ἀναδεικνύονται, προδότες, ἀνάξιοι καί περίγελοι ἐπάνω στόν ἄδειο τους Θῶκο.

Ἐξιστάμεθα πνευματικῶς. Οἱ φιλόδοξοι καί ὀρεγόμενοι θέσι Προκαθημένου στήν Ἰλλυρία, ἄς ἀνανήψουν. Ἄς μή προσπέσουν στά γόνατα τῆς ἐξουσίας. Ἄς μή φιλήσουν τά χέρια Κυβερνήσεως, Ἀλλοθρήσκου καί Ἀλλοδόξου. Ἄς ἀναγνωρίσουν πώς, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τούς ἀνύψωσε στήν δυσθεώρητο βασιλική θέσι, τῆς Ἐπισκοπικῆς Εὐθύνης, κατ’ οἰκονομίαν, παρά τό γεγονός ὅτι ὑπῆρξαν Νεόφυτοι στήν πίστι. Ἀλλά ἀρκεῖ ἕως ἐδῶ. Κίνδυνος νά καταστραφοῦν καί νά εὐτελισθοῦν.

Νά ἐκζητήσουν νά συντελεστῆ τό Ἅγιον Θέλημα τοῦ Τριαδικοῦ Κυρίου μας, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱου, καί τοῦ Παντοκρατορικοῦ καί Τελεταρχικοῦ Ἁγ. Πνεύματος.

 

{Ἐξαγορά ἀξιωμάτων} [Χρήματα καί Πολιτικά μέσα]: «ἰδὼν δὲ ὁ Σίμων (μάγος) ὅτι // διὰ τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων // δίδοται τὸ πνεῦμα͵ // προσήνεγκεν αὐτοῖς χρήματα λέγων͵ // Δότε κἀμοὶ τὴν ἐξουσίαν ταύτην //... δεήθητε ὑμεῖς ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν κύριον // ὅπως μηδὲν ἐπέλθῃ ἐπ΄ ἐμὲ ὧν εἰρήκατε» (Πράξ. η 8-18). [Ἀλληγορική ἀναλογία]: (Ὅταν ὁ Σίμων (ὁ μάγος) εἶδε ὅτι μέ τήν ἐπίθεση // τῶν χεριῶν τῶν ἀποστόλων δινόταν τό Ἅγιο Πνεῦμα, // τούς πρόσφερε χρήματα, λέγοντας: // «Δῶστε καί σέ μένα αὐτή τήν ἐξουσία, // «Δεηθῆτε ἐσεῖς γιά μένα πρός τόν Κύριο, // ὥστε, νά μή μοῦ καταστραφῶ μέ αὐτά πού εἴπατε»)._

ΦΩΤΟ-ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΘΕΜΕΛΙΩΣΙΣ ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΙΣ

	Μητρ. Κορυτςᾶς, Ἰωάννης, μέ τόν μακαριστό Μητρ. Καστορίας Σεραφείμ (Παπακώστα)
	Μητρ. Κορυτςᾶς, Ἰωάννης
	Μητρ. Κορυτςᾶς, Ἰωάννης
	Μητρ. Κορυτςᾶς, Ἰωάννης

	Βησσαρίων Τζοβάννι (1890 – 1965), πρῶτος Προκαθήμενος, ἀνακηρυχθείς ἀπό τήν Ἱ. Σύνοδο Ἰλλυρίας
	Ὁ Βασιλεύς Βίκτωρ Ἐμμανουήλ Γ΄ τῆς Ἰταλίας, κατά την ἐπίσκεψή του στήν Ἀλβανία (1941) μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Χριστοφόρο, μετά τήν εἰσβολή τῆς Ἰταλίας στήν Ἀλβανία
	Ὁ νεομάρτυς, Ἀρχιεπίσκοπος Χριστοφόρος (1937-1958)
	Ἱερά Σύνοδος Ἀλβανίας, 1937

 

Ψευτοαρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Παΐσιος, μετά τήν ἀπομάκρυνσι ἀπό τόν Ἀλβανικό κομμουνισμό τοῦ Προκαθημενου Χριστοφόρου

 

	Αὐλῶνος Χριστόδουλος Μουστάκας, μέ ἀπαγόρευσι εἰσόδου στήν Ἀλβανία