Γεώργιος Κ. Τζανάκης, Ἀκρωτήρι Χανίων.
Ἡ στάσις τὴν ὁποία ἐτήρησαν οἱ ἡγούμενοι τῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, κατὰ τὴν ἐπίσκεψι τοῦ Πρωθυπουργοῦ σὲ αὐτό, ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἡ μεγάλη στροφὴ, ποὺ χρόνια τώρα ἐπιχειρεῖται, στὸν ἐκκλησιαστικό χῶρο, ἔχει ἤδη ὁλοκληρωθῇ.
Ὁ δρόμος, ἔτσι λεγόταν τὰ πρῶτα ἀποστολικὰ χρόνια ἡ πίστις στὸν Χριστό, ἔκανε τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀφήνουν τὰ πάντα καὶ νὰ ἀναζητοῦν μόνο τὸν Χριστὸ μὲ ὁποιοδήποτε τίμημα. Ἔτσι ἔχουμε τὶς χιλιάδες μαρτύρων, ποὺ δὲν λογάριαζαν οὔτε τὴν στέρησι τῆς περιουσίας, οὔτε τὴν κακοπάθεια καὶ τὰ βασανιστήρια, οὔτε τὴν πρόσκαιρη ζωὴ, προκειμένου νὰ πλησιάσουν τὸν ποθούμενο Κύριο. Τὸ ἴδιο συνεχίστηκε, μέχρι σήμερα, μὲ τοὺς ἁγίους, τοὺς μάρτυρες, τοὺς ὁμολογητὲς καὶ τὸν ἀπλό, πιστὸ λαό, ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ παράλληλα φτιαχνόταν καὶ ἕνας ἄλλος δρόμος, ποὺ λοξοδρομοῦσε, ποὺ ἄλλαζε πορεία, ποὺ ἔστριβε. Ὁ πρῶτος δρόμος ἦταν μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἀλήθεια (μὲ καθαρὴ τὴν συνείδησι καὶ τὴν χριστιανικὴ ἀξιοπρέπεια) , ἀλλὰ, ἐνίοτε, ὡς κατάληξι, τὸ κοινωνικὸ περιθώριο ἤ καὶ τὸ μαρτύριο, τῆς συνειδήσεως ἤ τοῦ αἴματος (γιὰ τοὺς μεθυσμένους ἀπὸ τὸν οἶνο τὸν ἄκρατο τῆς πίστεως). Ὁ ἄλλος, ἡ στροφή, ἦταν ὁ συμβιβασμὸς, τὸ βόλεμα, ἡ «καλοπέρασι» μὲ τὸ νοθευμένο κρασί μιᾶς προσαρμοσμένης πίστεως καὶ μιᾶς νερόβραστης ζωῆς (σὰν τὴ δική μας).
Οἱ ἡγούμενοι τοῦ Ἁγίου Ὄρους ποιό δρόμο κράτησαν;
