Ο Αρχιεπίσκοπος, όπως αποδείχθηκε πρόσφατα, είναι μεγάλος διπλωμάτης, δεδομένου ότι ενεργεί βάσει σχεδίου που μελλοντικά του αποφέρει υλικά κέρδη (χρήματα), τα οποία – όπως λέγει – θα συντελέσουν στην ανακούφιση των φτωχών.
Είναι γεγονός, ότι κάθε ενέργεια που γίνεται με θεμιτά μέσα και χωρίς να αποβαίνει σε βάρος των πνευματικών αρχών και των χριστιανικών «πιστεύω», είναι ευπρόσδεκτη και αξιέπαινη.
Ας δούμε όμως αν έτσι έχουν τα πράγματα.
Το Δεκέμβριο του 2010 ο Αρχιεπίσκοπος παραχώρησε τον μεγαλύτερο ναό των Βαλκανίων – του αγ. Παντελεήμονος Αχαρνών – για την πραγματοποίηση «συναυλίας συναδέλφωσης» χριστιανών και μουσουλμάνων – πρωτόγνωρη στα εκκλησιαστικά χρονικά. Κι ενώ η όλη προσπάθεια αφορούσε τη … συναδέλφωση, αυτή μεταβλήθηκε σε επιχείρηση άσκησης και δυναμικής επίδειξης των αστυνομικών δυνάμεων σε βάρος των χριστιανών που τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για την προσβολή του ιερού χώρου, που με τις ευλογίες του Αρχιεπισκόπου, μετατράπηκε σε χώρο αρένας όπου τα κλόμπς αιματοκύλησαν τους χριστιανούς, απομακρύνοντάς τους βίαια από το σπίτι του πατέρα τους, το δικό τους σπίτι, για χάρη των αλλόθρησκων μουσουλμάνων, που το μίσος τους για κάθε τι χριστιανικό ξεπερνάει κι αυτή τη φαντασία.
Και γεννιέται το ερώτημα: Τί ήταν εκείνο που οδήγησε τον Αρχιεπίσκοπο στις προσβλητικές και αντιχριστιανικές αυτές ενέργειες σε βάρος του Χριστού, της εκκλησίας, της Ι. Παράδοσης, των Ιερών Κανόνων και των Χριστιανών; Ποιο το δέλεαρ υπήρξε σπουδαιότερο των παραπάνω; Γιατί, δεν μπορεί να εκθέτει τον εαυτό του στη χλεύη των ανθρώπων – ακόμη και των κοσμικών – αν το κίνητρό του δεν είναι ισχυρότερο.
Πρόσφατα δημοσιεύματα και ανακοινώσεις στα ΜΜΕ μας πληροφόρησαν ότι ο Αρχιεπίσκοπος επισκέφθηκε τη μουσουλμανική χώρα ΚΑΤΑΡ για να συζητήσει με τον Εμίρη Σεΐχη Χαμάντ μπιν Χαλίφη Αλ Θανί οικονομικά θέματα προς αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Τώρα εξηγείται η όλη συμπεριφορά του Αρχιεπισκόπου προς τους μωαμεθανούς μετανάστες (εισβολείς) στη χώρα μας, τα χαϊδέματα, οι περιποιήσεις, τα καλοπιάσματα, «οι συναυλίες συναδέλφωσης», η παραχώρηση χριστιανικού ναού και η μετατροπή του σε «οίκον εμπορίου», γιατί περί αυτού πρόκειται. Μυρίστηκε, φαίνεται, ο Αρχιεπίσκοπος μπόλικο παρά, μαμωνά ικανό να διασκεδάσει τις όποιες αντιρρήσεις και δισταγμούς και το αποφάσισε να συνεργαστεί με το Ισλάμ, μια που θα ήταν για καλό σκοπό (;). «Ο σκοπός … αγιάζει τα μέσα»
