Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς
Σχολῆς Α.Π.Θ.
1. Τό θαῦμα τῆς ἐπιβίωσης τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατά τήν Τουρκοκρατία.
Εἶναι πλέον κατασταλαγμένη καί γενικά ἀποδεκτή ἡ ἱστορική ἐκτίμηση, σύμφωνα μέ τήν ὁποία τά ἔθνη χάνονται, ὄχι ὅταν χάσουν τήν κρατική τους ὑπόσταση, τό σῶμα τους, ἀλλά ὅταν χάσουν τόν πολιτισμό τους, τήν ψυχή τους. Ἦταν συγκλονιστική ἡ ἐντύπωση πού προκλήθηκε στόν τότε γνωστό κόσμο ἀπό τήν εἴδηση τῆς ἁλώσεως τῆς Πόλης. Ἡ ὑπερχιλιετής ἔνδοξη χριστιανική αὐτοκρατορία, πού τόσο μεγαλόπνοα θεμελίωσε ὁ Μ. Κωνσταντῖνος, ἐξέπνευσε μαζύ μέ τήν τελευταία πνοή ἑνός ἄλλου Κωνσταντίνου, τοῦ Παλαιολόγου, πού ἐπάξια ὑπεράσπισε τήν τιμή καί τό μεγαλεῖο της πέφτοντας ἡρωϊκά σέ ἕνα ἄνισο ἀγώνα. Ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία κατά θεία ρύθμιση κουβαλοῦσε ἐνσωματωμένο μέσα της τόν Ἑλληνισμό, διέτρεχε θανάσιμο κίνδυνο. Γιατί δέν ἐπρόκειτο ἁπλῶς γιά τό τέλος ἑνός κράτους· θά δοκιμαζόταν τώρα σκληρά ἡ ἀντοχή τῆς ὀρθόδοξης πίσης, ἡ ὁποία ἐγονιμοποίησε καί διεμόρφωσε τόν ὀρθόδοξο πολιτισμό μέσα στά κρατικά ὅρια τῆς Ρωμανίας, συγχρόνως ὅμως ἐπέδρασε ἀποφασιστικά στήν ἱστορική πορεία καί ἐξέλιξη μεγάλων ἐθνῶν, τῶν σλαβικῶν. Θά ἐπεβίωνε ἆραγε τό πνεῦμα, ἡ ψυχή αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ, ἔστω καί ἄν ὁ κρατικός φορέας του ἔπαυε πλέον νά ὑπάρχει;
