Ἀποστάτες, ἄπιστοι καὶ ἀντίχριστοι.
Γράφει ο Γεώργιος Κ. Τζανάκης

«Πήγα
δυὸ φορές στὴν ἐκκλησία κατὰ τὶς 9, γιατὶ ἔχω ἄρρωστο στὸ σπίτι καὶ δὲν
μπορῶ πιὸ πρίν, ἀλλὰ εἶχαν κλείσει τὶς πόρτες, γιατί -μοῦ εἶπαν- εἶχε
συμπληρωθεῖ ὁ ἀριθμὸς. Ἔχω τρεῖς βδομάδες νὰ πάω σὲ ἐκκλησία…»
«Ὄχι,
δὲν πηγαίνουμε πιὰ ἐκεί, γιατί δὲν μᾶς ἄφηναν νὰ μποῦμε μέσα καὶ
κάποιες φορές μᾶς ἔλεγαν νὰ πᾶμε δίπλα, στὸ δωμάτιο, ἐπειδὴ δὲν
ἐπιτρέπεται νὰ μποῦν ἄλλοι στὸν ναό. Ἀλλὰ ἐκεὶ δὲν καταλάβαινες
ἐκκλησία, ἦταν καὶ τὰ παιδιὰ καὶ ἔκαναν φασαρία. Μόνο ἄν πήγαινες πρὶν
τὶς 7 θὰ ἔμπαινες μέσα, ἀλλὰ ἐμεὶς ποὺ ἔχωμε μικρὰ παιδιὰ δὲν μποροῦμε
τέτοιαν ὥρα…»
Πραγματικὲς
κουβέντες, ἀπὸ πραγματικὲς περιπτώσεις… Πασίγνωστες βέβαια, καὶ παντοῦ
ἴδιες στὴν οὐσία τους, μὲ ἐλαφρὲς παραλλαγές στὸ σκηνικό καὶ τὶς
λεπτομέρειες.
Ἄλλοι, πιὸ
ἐκσυγχρονισμένοι παπάδες, ἔχουν βάλλει γιγαντοοθόνες σὲ αἴθουσες
ἐκδηλώσεων ἤ ἠχεία καὶ στέλνουν ἐκεὶ τοὺς φιμωμένους στὸ πρόσωπο, στὴν
ψυχή καὶ τὸ μυαλό πιστούς… νὰ «παρακολουθοῦν» … τὴν λειτουργία.