Δουλγερίδης Δημήτρης 6 Απριλίου 2020
Η Ιστορία απεχθάνεται τις συγκρίσεις, αλλά ευνοεί τους
συσχετισμούς. Δεν είναι καν το μεγάλο βιβλίο απ' το οποίο αντλούμε μαθήματα,
έτοιμα να εφαρμοστούν ανά εποχή, καθ' υπόδειξη ενός ακατάσχετου αναχρονισμού.
Δεν μπορούμε να μπαίνουμε δύο φορές στο ορμητικό της ποτάμι ούτε να επιχειρούμε
κοπτοραπτική πάνω στο πατρόν με τα διδάγματά της.
Μπορούμε όμως να την αναλύουμε με τη χειρουργική μέθοδο
της επιστήμης διατηρώντας ανοιχτά τα περάσματα της συναισθηματικής νοημοσύνης.
Με την άδεια της επιστημονικής φαντασίας, το πλησιέστερο όχημα που διαθέτουμε
είναι μια χρονομηχανή σε διαρκή παλινδρομική κίνηση. Επιχειρούμε κάθε φορά τη
ριψοκίνδυνη «ονομάτων επίσκεψι» για να αντικρίσουμε, στο μέτρο του δυνατού, τις
εικόνες που πάγωσε ο χρόνος.
Η πανδημία του 2020 δεν αντικατοπτρίζεται στον λοιμό της
Αθήνας το 430 π.Χ. Παρά την υπερανάλυση των ημερών, δεν χρειάζεται να
αντλήσουμε ομοιότητες ή να αποστάξουμε το αρχαίο κείμενο για να το φέρουμε στην
εποχή μας.
Η εξιστόρηση του Θουκυδίδη στέκει ως το μεγάλο αφήγημα σε μια εποχή
κρίσης. Αναζητά αιτίες απέναντι σε μιαν «αόρατη απειλή».