Γράφει για το Report Plus
ο δημοσιογράφος Χρήστος Νικολαΐδης
Βρέθηκα από τα χαράματα στις Πρέσπες για
το ρεπορτάζ. Αλλά με πολύ βαριά καρδιά! Στην αρχή ήταν ο μουντός καιρός.
Μετά τα συνεχή μπλόκα των αστυνομικών για τον έλεγχο της ταυτότητας,
του αυτοκινήτου και της ιδιότητας μου, που με έκανε να νιώσω ότι
βρίσκομαι σε μία χώρα υπό κατοχή, ή σε δικτατορία. Όταν βρέθηκα κάτω από
την άσπρη τέντα ένας κόμπος έσφιξε το στομάχι μου, σα να πήγαινα σε μία
κηδεία ενός αγαπημένου μου προσώπου, ή σα να έπρεπε με το ζόρι να
αποχωριστώ ένα αγαπημένο πρόσωπο ή να με ανάγκαζαν να φύγω από κάπου
όμορφα και ζεστά…
Έδινα συνέχεια ανταποκρίσεις στο Ράδιο
Θεσσαλονίκη, με όλες τις εξελίξεις και το ρεπορτάζ που έτρεχε μπροστά
μου. Με το πέρας κάθε “ζωντανού” λάμβανα γραπτά μηνύματα και
τηλεφωνήματα από φίλους και γνωστούς μου που άκουγαν την εκπομπή μας.
Πρέπει να είχα πάνω από 50 επικοινωνίες έως το μεσημέρι! Λόγια οργής και ανείπωτης πίκρας από όλους. Όλοι μου μιλούσαν με θυμό αλλά κυρίως με λύπη. Με θρήνο. Οι επικοινωνίες αυτές με έριξαν ακόμη περισσότερο…
Κάτω από την τέντα συνάντησα 3-4 γνωστούς
μου Σκοπιανούς δημοσιογράφους. Η έκφραση του προσώπου τους έκανε το
απόλυτο κοντράστ με τα όσα δεχόμουν νωρίτερα. Πλήρης ευτυχία στα μάτια
τους, ο απόλυτος ενθουσιασμός στα λόγια τους, η αίσθηση της επικράτησης στο πνεύμα τους… Η πίκρα πλαισιώθηκε μέσα μου με την στυφή γεύση της ήττας…
Η τελετή άρχισε. Τα παχιά λόγια γέμισαν
τον αέρα. Το μυαλό μου κόλλησε σε κάποια λόγια του Τσίπρα. Ο
πρωθυπουργός μίλησε για ένα ιστορικό μέρος στο οποίο γίνεται η τελετή,
ένα πέρασμα όπως είπε για κυνηγούς και κυνηγημένους. Ειλικρινά με
εξόργισαν αυτά τα λόγια! Γιατί με τις λέξεις αυτές ο Αλέξης Τσίπρας
θέλησε να διασυνδέσει την τελετή με καταστάσεις του εμφυλίου πολέμου, η
τελευταία φάση του οποίου (και φάση συντριβής για την Αριστερά),
διαδραμματίσθηκε σ’ αυτές εδώ τις περιοχές! Ειλικρινά απορώ! Πώς είναι
δυνατόν ένας νέος άνθρωπος, ένας 40άρης πολιτικός, ένας πρωθυπουργός να
επιλέγει να μένει στα κολλήματα του, αρνούμενος και τον θεσμικό του ρόλο
αλλά και τα προτάγματα της γενιάς του.
Ο Αριστερός τελικά είναι πάντα Αριστερός,
ακόμη κι αν γίνει πρωθυπουργός! Στον ψυχισμό του μετρά περισσότερο ο
διχασμός, η αντιπαράθεση, το κόμπλεξ του να δείξει ότι ο Εμφύλιος μπορεί
να χάθηκε αλλά αυτός είναι πάντα έτοιμος να κερδίσει τον επόμενο γύρο…
Ότι εδώ στα χώματα της συντριβής παίρνει την ρεβάνς! Ότι όσο ψηλά κι αν
βρεθεί θα θέλει πάντα να έρθει μπροστά μας και να μας τρίψει το κόμπλεξ
του στη μούρη…
Περισσότερο λυπήθηκα παρά εξοργίστηκα με την οπτική αυτή. Η οργή ήρθε λίγα λεπτά αργότερα όταν ο Ζόραν Ζάεφ μίλησε για τους “Μακεδόνες” πέντε φορές.
Για τους Μακεδόνες πολίτες, την μακεδονική κοινωνία, τους Μακεδόνες και
ξανά μανά τη μακεδονική κοινωνία και πάλι για τους Μακεδόνες. Μάλλον
θέλησε να μας ξεκαθαρίσει για το πως θα τους αποκαλούμε, μάλλον επέλεξε
με τον τρόπο αυτό να διαλύσει κάθε αμφιβολία για το πως θα λέγονται στο
εξής. Διέπραξε μία διπλωματική απρέπεια, αφού ακόμη και αυτή η συμφωνία
με τις τόσες υποχωρήσεις αφήνει το λεπτό αυτό ζήτημα στα συμφραζόμενα…
Και φυσικά, από τη στιγμή που ούτε ο Αλέξης Τσίπρας ούτε και κανείς
άλλος δεν θέλησε εκείνη τη στιγμή να χαλάσει την εορταστική ατμόσφαιρα, ο
χαρακτηρισμός κατοχυρώθηκε… Φυσικά, το “ευχαριστώ τους Αμερικανούς” που
υπερτόνισε δεν ξένισε κανέναν…
Προσεγγίζω τον Νίκο Κοτζιά. Απαντά χαμογελαστός στις ερωτήσεις μου
για τη συμφωνία. Όταν τον ρωτώ για τις διαδηλώσεις, που συνεχίζονται
μαζικές, 18 χιλιόμετρα μακρύτερα συνοφρυώνεται. “Βασίζονται στη
μεταφυσική όσοι αντιδρούν”, λέει…
Η τελετή έληγε όταν έρχονταν οι πρώτες αναφορές από συναδέλφους ότι πέφτει πολύ ξύλο στο Πισοδέρι. Τα ΜΑΤ, ναι αυτά τα ΜΑΤ που κάθονται και τις τρώνε στα Εξάρχεια και
εξαντλούν την ευγένεια τους στους Ρουβίκωνες και τους κουκουλοφόρους,
ξυλοφορτώνουν και ραντίζουν με χημικά πολίτες που διαμαρτύρονται… Η
αίσθηση της πίκρας γενικεύεται… Βαδίζουμε προς το πάρκινγκ. Βουλευτές
του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους φρουρούς τους και τους παρατρεχάμενους τους,
στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ από την περιοχή, που βρέθηκαν ως κλακαδόροι στην
τελετή αλληλοσυγχαίρονται ευτυχισμένοι με τρανταχτά γέλια και λόγια
θριάμβου και επικράτησης.
Πολλά σπίτια τόσο στους Ψαράδες όσο και
στο Λαιμό έχουν υψώσει πλάι στη γαλανόλευκη και μία μαύρη σημαία στα
μπαλκόνια τους. Οι καμπάνες ηχούν πένθιμα, όπως στις κηδείες.
Οι δημοσιογράφοι παρέες- παρέες
πηγαίνουμε προς το πάρκινγκ για να μπούμε στα λεωφορεία που θα πάνε στα
αυτοκίνητα μας. Κοιτιόμαστε μάλλον βλοσυρά. Λες και δεν έχουμε διάθεση
για πολλά λόγια. “Πίκρα ρε συ, μεγάλη πίκρα” λέμε και ξαναλέμε μεταξύ
μας. Σα να φεύγουμε από ένα ποδοσφαιρικό ματς στο οποίο η εθνική Ελλάδας
υπέστη ταπεινωτική ήττα. Τα λόγια του Ζάεφ “οι Μακεδόνες και οι
Έλληνες” στην κακόηχη γλώσσα του θα μείνουν σφηνωμένα στο μυαλό μου για πολύ ώρα…
Χάσαμε… Δυστυχώς χάσαμε…
