του πρωτοπρ. Διονυσίου Τάστη
Ἡ ἀξιοπρέπεια πρωτίστως πρέπει νὰ ὑπάρχει στοὺς κληρικούς. Πολλοὶ χρησιµοποιοῦν τὴ λέξη καὶ ἀγνοοῦν τὸ περιεχόµενό της. Πρέπει νὰ γνωρίζουν ὅτι εἶναι µία συµπεριφορά, ἰδίως σὲ δύσκολες στιγµές, µὲ σεβασµὸ στὸν ἑαυτό τους καὶ στοὺς ἄλλους, χωρὶς ἀπρέπειες και µικρότητες.
Ἀλήθεια, πόση ἀξιοπρέπεια ὑπάρχει, ὅταν συνέρχεται ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιὰ τὴν ἐκλογὴ νέων Μητροπολιτῶν, ἐνῶ ἔχουν γίνει γνωστὰ πρὸ πολλοῦ τὰ πρόσωπα, ποὺ θὰ ἐκλεγοῦν; Δυστυχῶς καὶ ὁ Μακαριώτατος κ. Ἱερώνυµος ἀκολουθεῖ τὴν κατάκριτη τακτικὴ τῶν προκατόχων του καὶ ἐπηρεάζει — γιὰ νὰ µὴ πῶ ἐπιβάλλει— τοὺς ἐκλέκτορες µητροπολίτες, φτάνοντας στὸ ἀπαράδεκτο σηµεῖο νὰ κάνει σχετικὲς ζυµώσεις, καλώντας τους ἰδιαιτέρως στὸ γραφεῖο του, πρὸ τῶν ἐκλογῶν καὶ ἀνακοινώνοντάς τους «τὴν ἐπιθυµία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος» νὰ ἐκλεγοῦν συγκεκριµένα πρόσωπα, ποὺ τυχαίνει πάντα νὰ εἶναι προσφιλῆ καὶ ὑπάκουα στὸν ἴδιο!
Νοµίζω ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ διαδικασία δὲν ἔχει καµία σχέση µὲ τὴν ἀξιοπρέπεια, ποὺ ἀνέφερα. Εἶναι ἀναξιοπρέπεια καὶ πρέπει δηµοσίως νὰ καταγγέλλεται ἀπὸ τοὺς Μητροπολίτες. Πρέπει ὅλοι νὰ γνωρίζουν ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δὲν εἶναι πρωθυπουργός, ποὺ ἐπιλέγει τοὺς ὑπουργοὺς τῆς ἀρεσκείας του.
Τὸ κακὸ θὰ περιοριστεῖ, ὅταν κάποτε γίνει ἀλλαγὴ στὸν τρόπο ἐκλογῆς τῶν Μητροπολιτῶν, κάτι ποὺ ὅλοι οἱ Ἀρχιεπίσκοποι ὑποστηρίζουν στοὺς ἐνθρονιστήριους λόγους τους καὶ ποτὲ δὲν πραγµατοποιοῦν. Πρέπει, ἐπιτέλους, νὰ καθιερωθεῖ ἡ κλήρωση, ἡ ὁποία εἶναι σύµφωνη καὶ µὲ τὴν τακτικὴ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.
Δηλαδή, ἀπὸ τὰ τρία πρόσωπα (γιατὶ ὄχι καὶ ἀπὸ τὰ πέντε), ποὺ πλειοψηφοῦν στὴν πρώτη ψηφοφορία, νὰ ἐκλέγεται ὁ ἕνας διὰ κληρώσεως. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ περιοριστεῖ σηµαντικὰ ἡ ἀναξιοπρέπεια τοῦ ἑκάστοτε Ἀρχιεπισκόπου καὶ θὰ µποῦν τὰ πράγµατα σὲ µία καλύτερη τροχιά. Ἀλίµονο, ἐὰν οἱ Μητροπολίτες ἀκολουθοῦν δουλικὰ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο καὶ ξεχνοῦν ὅτι ἔχουν µεγάλη εὐθύνη γιὰ τὰ πρόσωπα, ποὺ µὲ τὴν ψῆφο τους προωθοῦν στὸν ὑψηλὸ βαθµὸ τῆς ἀρχιερωσύνης. Δὲν πρέπει νὰ συµφωνοῦν ἐπιπόλαια καὶ χωρὶς πληροφόρηση στὰ ὅσα ἰδιοτελῶς καὶ δολίως προτείνει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος.
Ἡ πρόσφατη ἱστορία ἀναφέρει ὅτι οἱ Ἀρχιεπίσκοποι στὴν Ἑλλάδα ἀναπαύονται µακαρίως στοὺς θρόνους τους καὶ µόνον ὅταν πρόκειται νὰ ἐκλεγοῦν νέοι Μητροπολίτες, δραστηριοποιοῦνται γιὰ νὰ προωθηθοῦν οἱ δικοί τους ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι στὴ συνέχεια θὰ τοὺς ἐξασφαλίσουν ἀκύµαντη µακαριότητα. Αὐτὴ εἶναι ἡ βασικότερη αἰτία, ποὺ τὰ προβλήµατα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος παραµένουν ἄλυτα καὶ ὁ λαὸς ἀποίµαντος.
