Δριμύ κατηγορώ κατά των κυβερνώντων εξαπέλυσε ο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, κατά τη διάρκεια του Πανηγυρικού Εσπερινού της ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Νεκταρίου του Θαυματουργού, στον Ι.Ν. Αγ.Κωνσταντίνου & Ελένης Πειραιά.
Αρχικά, ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην επικρατούσα κοινωνική σήψη και ανυπαρξία ηθικών αξιών, σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι «η κοινωνία μας είναι ένας κόσμος ψεύδους όπου βασιλεύει η ευτέλεια, η σκοπιμότητα, η ιδιοτέλεια και κυριαρχεί το ψέμα και η αναλήθεια.
Οι άνθρωποι αγωνίζονται με κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, να αποκτήσουν λίγη δημοσιότητα, να γίνουν αναγνωρίσιμοι και να προσκολληθούν σε κάποιον ισχυρό της εποχής, ώστε να πάρουν λίγη λάμψη και να εξασφαλίσουν την εφήμερη ευτυχία.
Όμως η ανθρώπινη κρίση για εμάς δεν έχει καμία αξία και σημασία μπροστά στην κρίση του Θεού.
Η κρίση των ανθρώπων είναι μόνο κατ” όψη.
Δεν μπορεί να είναι η πραγματική καθώς απαιτεί «άνωθεν χάρισμα», γι αυτό και πολλές φορές μπορεί να μας οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα.
Ο Άγιος Νεκτάριος, ο Άγιος του αιώνα μας, ανήλθε νικηφόρα στους Ουρανούς, όμως πέρασε τη ζωή του κακουχούμενος, διωκόμενος, υβριζόμενος και εξευτελιζόμενος.
Αυτόν τον άνθρωπο, που τον εδίωξαν και τον εκήρυξαν έκπτωτο από το θρόνο της Επισκοπής Πενταπόλεως, που περιπλανήθηκε στην Ελλάδα για να αναζητήσει μια θέση ιεροκήρυκος και να προσποριστεί τα προς το ζην, αυτόν, που ακόμα και την στιγμή της κοίμησής του, οι τότε επίτροποι του Ι.Ν. Αγ.Τριάδος Πειραιώς, τον περιφρόνησαν και δεν δέχθηκαν την Αγία σωρό του στο Ναό.
Να λοιπόν ποια είναι η κρίση των ανθρώπων.
Η φαιδρή κρίση των ανθρώπων που σήμερα κάποιον τον δοξάζει και αύριο τον αναθεματίζει».
Αυτό, όμως, που προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση ήταν η αναφορά του Μητροπολίτη Πειραιώς στην «ειδωλολατρία της εποχής μας» και εμμέσως πλην σαφώς στους πολιτικούς ηγέτες της χώρας μας.
Ο κ. Σεραφείμ, όπως διαβάζουμε στο pentapostagma.gr, είπε χαρακτηριστικά:
«Αδελφοί μου ζούμε σε μια κοινωνία, στην οποία πολλοί προσκυνούν σε κάποιον Βάαλ.
Άλλοι της εξουσίας, άλλοι του χρήματος, άλλοι των ηδονών.
Πάντως κάποιον Βάαλ υψώνουν και ομνύουν.
Αυτοί οι άνθρωποι επιλέχθηκαν από τους συμπολίτες τους για να αναλάβουν μια διαχείριση των πραγμάτων και έχουν τη θρασύτητα να ορκίζονται στην τιμή και την υπόληψή τους, να υψώνουν δηλαδή τον εαυτό τους ως είδωλο και να ορκίζονται σε αυτόν.
Αυτοί που ισχυρίζονται πως είναι ένα τίποτα, πως το ανθρώπινο σώμα δεν έχει ψυχή, αλλά αποτελείται μόνο από ζωτικά όργανα.
Προέρχονται από το τίποτα,
υψώνουν το τίποτα,
ορκίζονται στο τίποτα
και μας καλούν να πιστέψουμε στο τίποτα.
Πιστέψτε στο τίποτα
και θα σας δώσει ήθος,
πιστότητα,
αξιοπρέπεια.
Η εξουσία και η ηγεσία για να είναι αυθεντική, προϋποθέτει πνεύμα θυσιαστικό.
Ένα τίποτα που να βρει το πνεύμα θυσίας;
Και τι λοιπόν που εδίωξαν και συκοφάντησαν τον Άγιο Νεκτάριο;
Ο Άγιος δεν έπαθε τίποτα, απεναντίας ζούσε την κοινωνία και την αγάπη του Θεού και Πατρός.
Πολύ το ψεύδος και μεγάλη η απάτη στον κόσμο.
Γι” αυτό και ο Θεός μας χαρίζει τους Αγίους για να γίνουν φωτεινοί οδοδείκτες στο σκοτάδι της απρέπειας και της ασεβείας».
O μητροπολιτης Πειραιως εκαμε και καποιες δηλωσεις για το ιδιο Θεμα τις οποιες καταχωρουμε:
«Ὁρκίστηκαν» οἱ ἀγαπητοί ἄρχοντες τῆς αὐτοδιοίκησης στόν ἑαυτό τους δηλ. στήν συνάρμοση τῶν κυττάρων τοῦ ὀργανισμοῦ τους πού ὅλως παραδόξως ἀπό αὐτές τίς μονάδες ὕλης ἀναβλύζουν ἡ τιμή καί ἡ συνείδηση δηλ. ἔννοιες πνευματικές πού προϋποθέτουν μεταφυσική ἀναγωγή δηλ. σχέση καί κοινωνία μέ ὑπερβατική Ἀρχή καί δέσμευση ἀπέναντί Της.
Εἶναι ἐξόχως τραγικά πρόσωπα οἱ συνάνθρωποί μας πού ἀνέλαβαν τούς οἴακες τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης μέ τέτοιες ἀσταθεῖς, ἀφελεῖς ἀνερμάτιστες καί χαοτικές ἀπόψεις καί ὅπως ἀποδεικνύεται δέν ἔχουν διδαχθεῖ τίποτα ἀπό τήν ἱστορία πού διέδραμε ἡ ἀνθρωπότης, ἀπό τίς ἐπαναστάσεις πού τούς ἐμπνέουν τήν Γαλλική ἐπανάσταση (1789) καί τήν Ὀκτωβριανή Ἐπανάσταση (1917). Δέν διδάχθηκαν τίποτα ἀπό τά ποτάμια αἵματος καί τούς ὁμαδικούς τάφους τῶν θυμάτων τῆς ἀνείπωτης θηριωδίας τῶν ἐπαναστατῶν πού ἐμφοροῦντο ἀπό τά ἴδια μέ αὐτούς ἰδεολογήματα.
Οἱ τιμηθέντες μέ τήν ψῆφο τῶν συμπολιτῶν τους πού ὁρκίστηκαν στόν ἑαυτό τους θέλουν νά μᾶς πείσουν ὅτι τό πνεῦμα θυσίας πού ἀπαιτεῖ ἡ δημόσια λειτουργία, ὁ ἀλτρουϊσμός καί ἡ θυσιαστική προσφορά, τό δίκαιο, ἡ ἀλήθεια, ἡ ἀνιδιοτελής ἀγάπη μποροῦν νά πηγάσουν ἀπό τόν πεισιθάνατο ἐγκλεισμό τοῦ ἀνθρώπου στόν χωροχρόνο τῆς καθημερινότητας καί στόν ἀσφυκτικό κλειό τῆς ὕλης. Ἄν αὐτό δέν ἀποτελεῖ μεσαίωνα καί τήν ἐπανάληψη ἀσταθῶν ἀπόψεων τῆς ἀνθρώπινης μεταπτωτικῆς τραγωδίας τί ἄλλο εἶναι;”
Νά γιατί ἡ ἀποτυχία τους δυστυχῶς προδιαγράφεται βεβαία!
