Γράφει ο Αντώνης Λαμπίδης.
Η ανάλυση και ερμηνεία της
ασκούμενης πολιτικής αλλά και των κοινωνικών φαινομένων στην χώρα μας
δεν μπορεί πλέον να διεξαχθεί με όρους της λογικής. Ο σκεπτόμενος
άνθρωπος που διαθέτει έστω και μια στοιχειώδη κριτική σκέψη αδυνατεί
πλέον να κατανοήσει και να εξηγήσει τα τεκταινόμενα. Τα πάντα έχουν
ξεφύγει των ορίων. Οι λέξεις, τα νοήματα, η επιχειρηματολογία είναι κενά
περιεχομένου. Ο τυφλός φανατισμός, η άκρατη ιδεοληψία, ο αφελής
συναισθηματισμός και η αντίδραση δίκην νευρόσπαστων και όχι ελλόγων
όντων κατακλύζουν και καταβυθίζουν στο τέλμα την κοινωνία -μια κοινωνία
χωρίς προορισμό, χωρίς οράματα και ελπίδα.
Αφού χρόνια τώρα κατεδαφίσαμε τα πάντα
στο όνομα των σαγηνευτικών εννοιών του προοδευτισμού και του
εκσυγχρονισμού, τώρα θρηνούμε επί των ερειπίων. Για παράδειγμα, είναι
πρωτάκουστο και συνάμα θλιβερό να εκστομίζεται από χείλη των κυβερνώντων
τον τόπο μας η φράση «Και τι θέλετε να κάνουμε ;» όταν
ερωτώνται για το προσφυγικό. Αυτά τα παιδαριώδη, αν δεν είναι τραγικά,
δηλώνουν πλήρη ανεπάρκεια στη διαχείριση των κρίσεων. Είναι αλήθεια ότι
όλοι βλέπουν παντού κρίσεις και προβλήματα, αρνούμενοι όμως να δουν τα
γενεσιουργά αίτια.
Περιθωριακά ανθρωπάκια με κουλτούρα
καφενείου εμφανίστηκαν ξαφνικά στο προσκήνιο, κατέκλυσαν τα μέσα
ενημέρωσης, αναρριχήθηκαν σε κυβερνητικούς θώκους και κρατικές θέσεις
και με απύθμενη θρασύτητα επιβάλλουν τις απόψεις τους -απόψεις
αστήρικτες και ανιστόρητες . Οι έννοιες σεμνότητα, ήθος, αρχές, μέτρο,
γνώσεις είναι παντελώς ξένες ή και μισητές στους νεόκοπους
συμπλεγματικούς εξουσιαστές. Βέβαια, είναι ιστορικά γνωστό ότι η εξουσία
αποθηριώνει εκείνον που την ασκεί, αλλά αυτό δεν αποτελεί με κανένα
τρόπο άλλοθι και δικαιολογία για τους ασελγούντες.
Πλέον, η άσκηση της πολιτικής ερμηνεύεται μόνον με όρους της ψυχιατρικής επιστήμης.
Οι ενέργειες, οι πράξεις και οι
αποφάσεις των ιθυνόντων καταδεικνύουν την ύπαρξη σοβαρών διαταραχών της
προσωπικότητας και οξείας νοητικής σύγχυσης.
Η πολιτική με τα ψυχοπαθολογικά
χαρακτηριστικά που την προσδιορίζουν συνετέλεσε έτσι ώστε η μεγαλύτερη
σε ηλικία γενιά να παραιτείται απογοητευμένη μπαίνοντας στο περιθώριο,
και η νεότερη να απαρνείται ή και ακόμη να μισεί την πατρίδα της,
εγκαταλείποντας την για ένα «καλύτερο αύριο» στην αλλοδαπή. Το υπαρξιακό
κενό που διαπερνά την κοινωνία εν πολλοίς οφείλεται στην σκόπιμα
μεθοδευμένη ρήξη της ιστορικής μας συνέχειας. Πολλοί «καλοθελητές» επί
μακρόν συστηματικά εργάστηκαν και εξακολουθούν να εργάζονται για να το
επιτύχουν.
Βέβαια, στις μέρες μας αυτό που
εντυπωσιάζει είναι η πλήρης έλλειψη παιδείας. Τα πάντα γύρω μας
στρέφονται σε ένα περιβάλλον παντελούς αγνωσίας και πλήρους
απαιδευσίας. Το πολύτιμο βιβλίο ως πηγή γνώσης, το αληθινό θέατρο ως
καλλιτεχνική δημιουργία, η γνήσια μουσική ως αισθητική και ψυχική
απόλαυση αποτελούν “terra incognita” για τον σημερινό Έλληνα που προτιμά
να αναλίσκεται στο πεζό και εφήμερο, για να μη πούμε χυδαίο.
Βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις με
οδυνηρές εξελίξεις να προοιωνίζονται, γι΄ αυτό και η αντίδρασή μας
πρέπει να είναι άμεση ανατρεπτική. Ας αποτινάξουμε όλη τη συσσωρευμένη
κακομοιριά και ας επαναθεωρήσουμε την πορεία μας με νέους στόχους και
οράματα, αν φυσικά δεν θέλουμε να αυτοκαταστραφούμε.
Επιτέλους, Παιδείας άρξασθε !
http://www.antibaro.gr
