Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Πολλὲς φορὲς ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων μᾶς
δημιουργεῖ ἀδιέξοδα καὶ δὲν μποροῦμε νὰ σκεφτοῦμε τρόπους ἀντιμετώπισής
τους. Ἡ ἰδέα γιὰ ἀντιπαράθεση πρέπει νὰ ἐγκαταλειφθεῖ ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Εἶναι μάταιος κόπος. Ἐπίσης καὶ προσφυγὴ στὰ ὄργανα τῆς τάξης καὶ τὴ
δικαιοσύνη δὲν φέρνει κανένα θετικὸ ἀποτέλεσμα. Ἁπλῶς τροφοδοτεῖ τὴν
κακία τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ συνεχίσουν τὸ ἔργο τους καὶ ἐνισχύει τὴ
μνησικακία τους μὲ νεώτερα στοιχεῖα.
Ἡ διαρκῶς ἀνανεούμενη ἐχθρικὴ ἀτμόσφαιρα
ἀπομακρύνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἐννοῶ τὸ θῦμα τῆς
ὑπόθεσης. Ἐνῷ τὸ μυαλὸ του δουλεύει γιὰ τὸ πῶς θὰ βελτιώσει αὐτὴ τὴ
δυσάρεστη κατάσταση, ξεχνώντας τήν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ «ν’ ἀγαπᾶτε τοὺς
ἐχθρούς σας», ἡ ὁποία εἶναι κανόνας συμπεριφορᾶς καὶ ἔχει σημαντικὰ
ἀποτελέσματα.
Ὁ γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος,
ἀναφερόμενος στὰ ἀποτελέσματα τῆς πρὸς τοὺς ἐχθροὺς ἀγάπης, τονίζει:
«Λίγοι ἄνθρωποι δὲν λυγίζουν μπροστὰ στὴν ἀγάπη. Ὅταν ὁ ἄλλος σοῦ κάνει
κακό, ὅταν ὁ ἄλλος σὲ βρίζει καὶ σὺ τοῦ δείχνεις ἀγάπη, στὸ τέλος θὰ
λυγίσει. Στὸ τέλος θὰ σὲ ἀγαπήσει. Θὰ γίνει καὶ αὐτὸς φίλος σου.
Ἐλάχιστοι ἄνθρωποι εἶναι τόσο πωρωμένοι, ὥστε νὰ μὴ λυγίζουν στὴν ἀγάπη,
τὴν ὁποία δείχνουμε ἐμεῖς σ’ αὐτούς. Ἐμεῖς θὰ ἔχουμε τὴν δύναμη νὰ
δείχνουμε πολλὴ ἀγάπη, νὰ κατακλύζουμε στὴν ἀγάπη τοὺς ἀνθρώπους ποὺ δὲν
μᾶς φέρονται καλά. Καὶ νὰ εἶστε ἀπόλυτα βέβαιοι ὅτι, μὲ σπανιότατες
ἐξαιρέσεις, θὰ κάμψουμε αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ θὰ τοὺς κάνουμε
φίλους μας. Μποροῦμε νὰ τοὺς πνίξουμε κυριολεκτικὰ μέσα στὴν ἀγάπη μας».
Ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἐχθροὺς εἶναι τρανὴ
ἀπόδειξη ὅτι ὁ πνευματικὸς ἀγώνας τοῦ ἀνθρώπου βρίσκεται σὲ καλὸ δρόμο
καὶ σὲ ὑψηλὴ βαθμίδα τῆς κλίμακας τῶν ἀρετῶν. Πρέπει ὅμως νὰ τονίσουμε
ὅτι ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἐχθροὺς εἶναι δυσκολότατο ἄθλημα, ὄχι ὅμως καὶ
ἀκατόρθωτο. Προϋποθέτει ψυχραιμία, καλὴ ἀδιαφορία καὶ μικρὲς καὶ μεγάλες
θυσίες. Τὴν κακία τῶν ἐχθρῶν μας νὰ τὴν ἀναθέτουμε στὸ Θεὸ καὶ ἡ ἀγάπη
πρὸς τοὺς ἐχθρούς μας νὰ εἶναι δική μας προσπάθεια. Καὶ ὅλα θὰ
προχωροῦν καλῶς.
Γιὰ τοὺς ἄκαμπτους ἐχθροὺς ἂς περισσεύει
ἡ ἀνοχὴ καὶ ἡ ὑπομονή μας. Ὁ χρόνος μερικὲς φορὲς δίνει κάποια λύση,
γιατί οἱ ἄνθρωποι κουράζονται ἀπὸ τὴν κακία τους καὶ παραδίδουν τὰ ὅπλα.
Τότε μποροῦμε νὰ πιοῦμε ἕνα καφὲ μαζί τους καὶ νὰ μιλήσουμε γιὰ ἄλλα
ἀνώδυνα θέματα. Τὸ πότε πρόκειται νὰ συμβεῖ αὐτὸ κανένας δὲν τὸ
γνωρίζει, οὔτε καὶ μπορεῖ κάποιος νὰ τὸ πετύχει πρὶν τὴν ὥρα του.
