Ο τρόπος εκφοράς του λόγου μας, ειδικά υπό πίεση, είναι και ο μεγαλύτερος “προδότης” του χαρακτήρα μας»..
.... Μνήμες μου ήρθαν αυτές τις ημέρες μετά από έναν καταιγισμό καινοφανών και άστοχων δηλώσεων, τις οποίες δεχτήκαμε ως λογικό ποίμνιο της Εκκλησίας του Χριστού από τους μεγαλυτέρους κατά την τάξη εκκλησιαστικούς ηγέτες μας.
Ο τρόπος εκφοράς του λόγου, ειδικά υπό πίεση, είναι και ο μεγαλύτερος «προδότης» της ποιότητας του χαρακτήρα ενός ανθρώπου.
Γι’ αυτό άλλωστε και οι σοφοί μας δάσκαλοι μάς προέτρεπαν, από τα πρώτα ακόμη μαθητικά χρόνια, να προσέχουμε ιδιαίτερα το λόγο μας και να ομιλούμε πάντα “μετά συνέσεως και ως εχέφρονες”. Υπάρχει, όμως, και ο λόγος της Αγίας Γραφής που λέει ότι “τα χείλη λαλούσι πάντοτε εκ του περισσεύματος της καρδίας ημών”. Έτσι ο λόγος εξέρχεται από αυτή. Αν περισσεύει η αγάπη στην καρδιά, η αγάπη βγαίνει από τα χείλη και με αγάπη μιλάει ο άνθρωπος. Αλίμονο όμως, αν περισσεύει το μίσος… Τότε οάνθρωπος χάνει τον έλεγχο, θολώνεται ο νούς του και μιλά σκληρά, ειρωνικά και αδιάκριτα.
Κάπως έτσι, λοιπόν, την «πάτησαν» και οι μεγάλοι εκκλησιαστικοί ταγοί μας τις ημέρες αυτές. Διότι ποιο ποιόν και ποια αγάπη να διακρίνει κανείς στον Αρχιεπίσκοπο πρωτίστως, ο οποίος σε μια συνέντευξή του αποκαλεί, εμμέσως πλην σαφώς, σκυλιά όσους αντιδρούν στις ενέργειές του. Ναι, καλά διαβάσατε, σκυλιά! Για όσους δε γνωρίζουν και γι’ αυτούς που θέλουν να θυμηθούν, τα γεγονότα έχουν ως εξής. Όταν ο Μακαριότατος ρωτήθηκε από δημοσιογράφους για μια μερίδα του ποιμνίου που αντιδρά στις εν συνόλω κινήσεις του, κατά την διάρκεια της αρχιεπισκοπικής του πορείας, είπε χαρακτηριστικά: «Αφήστε τα σκυλιά να γαβγίζουν, το καραβάκι της Εκκλησίας θα συνεχίσει την πορεία του».
Γιατί τέτοια και τόση υποτίμηση Μακαριότατε; Ενοχλείστε, παρόλο που προσπαθείτε να μην το δείχνετε. Αυτό είναι ξεκάθαρο πια. Διαφορετικά θα προσέχατε περισσότερο την εκφορά του λόγους σας. Ενοχλείστε, γιατί με τις ελεγκτικές παρεμβάσεις μας σε θέματα Πίστεως, που μας τις κατοχυρώνουν οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας, σάς προκαλούμε φαίνεται ανησυχία και δυσφορία, μέσα στην προσωπική σας Γαλιλαία. Σε μία Γαλιλαία πού, όπως είχατε πει και παλαιότερα, καταφεύγετε εν καιρώ πειρασμών και διώξεων. Μάλιστα, προτρέπετε κι όλους εμάς να κάνουμε το ίδιο. Μα, τότε, Μακαριότατε, όταν το κινδυνευόμενον είναι η Πίστη, η ίδια η Ορθοδοξία, ποιος θα υπεραμυνθεί Αυτής; Κι αν όντως αυτή η Γαλιλαία, η εσωτερική σας δηλαδή ησυχία, την οποία επιδιώκετε, είναι κατά Θεόν, τότε κατά συνέπεια δε θα έπρεπε να είναι διαφορετικές και οι αντιδράσεις σας σε τέτοια σοβαρά θέματα; Αυτός που βιώνει Χριστό στην προσωπική του Γαλιλαία, στο κελάκι του δηλαδή, δίνει και το αίμα του γι’ Αυτόν. Αυτό μας έδειξε η μέχρι σήμερα Μαρτυρική πορεία της Εκκλησίας μας. Κάτι που δεν το διακρίνουμε σ’ εσάς. Σ’ εσάς, πέρα από τη διπλωματία προς όλους και για όλα, δεν μπορούμε δυστυχώς να δούμε κάτι άλλο.
Επίσης, πόσο καλός μπορεί να είναι ένας καπετάνιος που εφησυχάζει την ώρα που το καραβάκι, όπως το λέτε, της Εκκλησίας, κονταροχτυπιέται με τα κύματα και τις φουρτούνες των αιρέσεων; Και συγκεκριμένα με την παναίρεση του Οικουμενισμού; Αλλά τί λέω… Για σας, όπως και για τον προκαθήμενο του Οικουμενικού θρόνου, το πρόβλημα έχει λυθεί, δεν υπάρχουν πια αιρέσεις! Όλους αυτούς τους υφάλους τους έχει εξομαλύνει η ψευδοσύνοδος του Κολυμπαρίου, την οποία αποδεχτήκατε πανηγυρικά.
Αναγνωρίσατε και επισήμως πλέον σε όλες τις αιρέσεις και τις παραφυάδες τους εκκλησιαστικότητα και χάρη. Πρώτη φορά βλέπουμε στα εκκλησιαστικά δρώμενα Σύνοδο να αναγνωρίζει, αντί να καταδικάζει αιρέσεις… Ήμαρτον Θεέ μου! Γι’ αυτό το λόγο θεωρούμε πως τα δεινά που βρήκαν τη χώρα μας, μετά την ψευδοσύνοδο αυτή, δεν είναι διόλου τυχαία. Προκαλέσατε ηθελημένα και μεθοδευμένα την οργή του Θεού. Σκληρός ο λόγος μας, μα ακόμα πιο σκληρή είναι η πραγματικότητα. Στην Πίστη μας δεν υπάρχει ο όρος του τυχαίου γεγονότος, όλα εναπόκεινται στην Πρόνοια του Θεού.
Έτσι, μετά από αυτή την ψευδοσύνοδο, μείναμε μόνοι εμείς, οι φαντασμένοι για σας, φανατικοί και ζηλωτές, που βλέπουμε παντού εχθρούς και σας κατηγορούμε. Σας κατηγορούμε έχοντας, μάλιστα, και μανία καταδίωξης, όπως αποφαίνεται ο σεβασμιότατος Λαρίσης, ο οποίος εξαπολύει απρόσκοπτα και απρόσεκτα προσβολές και αφορισμούς σε όποιον τολμά να του αντιτεθεί. Καταδίωξη ναι, υπάρχει. Μανία όμως, όχι. Αφήστε επιτέλους τα άνοστα γέλια και τους εμπαιγμούς. Δεν σας τιμούν καθόλου. Ο πήχυς, όπως βλέπετε, κατεβαίνει όλο και πιο χαμηλά… Τόσο που στο τέλος θα γίνει περπατητός χωρίς καν προσπάθεια άλματος.
Ευτυχώς όμως για το καραβάκι της Εκκλησίας, το πραγματικό τιμόνι σε όλο αυτό το ζοφερό και τραγικό σκηνικό της φουρτουνιασμένης θάλασσας, το κρατά ο πραγματικός Καπετάνιος, ο Χριστός μας. Αυτός θα την γλυτώσει με τους δικούς Του θείους χειρισμούς από τις φουρτούνες της πλάνης και της αίρεσης. Αυτός άλλωστε πάντα την γλύτωνε από αυτές, διά των πιστών του δούλων ανά τους αιώνες. Αυτή τη φορά έχει δίπλα Του λοστρόμους και ναύτες όλους εμάς, που βάλαμε μπροστά τα στήθη μας, το κεφάλι μας στον «ντορβά» και τον υπηρετούμε με το όποιο κόστος. Τον χλευασμό, την περιφρόνηση και την απαξίωση. Κι ας νομίζουν κάποιοι πως κινούμαστε από εγωισμό. Τόσα ξέρουν, τόσα λένε. Δεν πειράζει…
Δεν περιμένουμε, άλλωστε, καμία προσωπική δικαίωση από τους ανθρώπους. Ο αγώνας γίνεται για τη Φιλτάτη Ορθοδοξία μας, την οποία όμως δεν επιτρέπουμε σε κανένα να τη θεωρεί και να την διαχειρίζεται ως τσιφλίκι του. Ευτυχώς που πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν αυτοί οι λίγοι, που τους λένε οι πολλοί τρελούς. Η ιερή χούφτα!
Ως εδώ, λοιπόν, αναφερθήκαμε στο ένα ατόπημά σας. Το άλλο έχει να κάνει με την αλλεργική αντίδρασή σας απέναντι στον όρο Αποτείχιση. Σας ανατριχιάζει, λέτε έμμεσα, όπως και πολλούς άλλους, και μόνο στο άκουσμά της η λέξη αυτή. Μα γιατί; Δεν είναι Ιεροκανονική πράξη της Εκκλησίας μας και αυτή; Ο 15ος Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, επί Μεγάλου Φωτίου θεσπίστηκε από το πλήρωμα της Εκκλησίας και είναι θεόσδοτος και διαχρονικός. Σύμφωνα με αυτόν θα δείτε ότι, όχι “όλως αυθαιρέτως” αλλά “όλως κανονικώς”, διακόψαμε τη μνημόνευση του οικείου μας επισκόπου, για τις αντορθόδοξες διδασκαλίες και ενέργειές του με αποκορύφωμα την αποδοχή των αποφάσεων της ψευδοσυνόδου του Κολυμπαρίου της Κρήτης.
Επίσης, εν καιρώ αιρέσεων απαριθμήσατε πόσοι άγιοι διέκοψαν τη μνημόνευση του εκάστοτε αιρετίζοντος πατριάρχη και επισκόπου τους προ συνοδικής καταδίκης αυτών; Ένας Κανόνας, ο οποίος θεσπίστηκε από τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας, είναι δυνατό να προκαλεί ανατριχίλα σε οποιονδήποτε Ορθόδοξο χριστιανό και μάλιστα στον προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας; Και, κυρίως, είναι δυνατό ένας τέτοιος κανόνας της Εκκλησίας να βγάζει έξω από Αυτήν αυτούς για τους οποίους θεσπίστηκε, δηλαδή τους αποτειχισμένους; Θεός φυλάξοι! Αντιθέτως, μάλιστα, ορίζει να τιμώνται δεόντως αυτοί που τολμούν να προβούν σε αυτό το διάβημα. Γιατί περί τόλμης και ανδρείας πρόκειται, όταν κάποιος αντιτίθεται στην καθεστηκυία εκκλησιαστική τάξη για θέματα πίστεως.
Δε θέλουμε να πιστεύουμε πως και εσείς φρονείτε, όπως ο Πατριάρχης, ότι οι Ιεροί Κανόνες αποτελούν τα τείχη τους αίσχους που μας χωρίζουν από τους δυτικούς αδερφούς, όπως τους αποκαλεί ο ίδιος.
Και σαν να μην έφτανε η δική σας ανατριχίλα, ήρθε και επισφράγισε την όλη θλιβερή κατάσταση η παιδαριώδης σκασίλα του άλλου μεγάλου, του Οικουμενικού Πατριάρχη. Περίεργες και καινοφανείς αντιδράσεις και εκφράσεις για μια ιεροκανονική πράξη, η οποία ακούει στον όρο Αποτείχιση, από πρόσωπα κλειδιά της Εκκλησιαστικής ιστορίας.
Κάπως έτσι, ίσως γέλασε και ειρωνεύτηκε κάποτε και ο πατριάρχης Καλέκας την Αποτείχιση του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Ο Αθηναγόρας, των αγιορειτών μοναχών, του μακαριστού Αυγουστίνου Καντιώτη και του Οσίου Παϊσίου. Ποιος όμως αγίασε στο τέλος; Πού χάθηκαν όλοι αυτοί οι πολέμιοι της Ορθοδοξίας; Πού τους κατέταξε η εκκλησιαστική ιστορία; Πατριάρχες ήταν και αυτοί και μάλιστα μεγάλοι…
Συνήθως αντιποιούμαστε αυτό που θέλουμε να ξορκίσουμε και αυτό που απειλεί τη θέση και τη βόλεψή μας. Γι’ αυτό, προς εκφοβισμό ίσως και εσείς, αποφαίνεστε και αντιδράτε ως άλλοι πάπες, μοιράζοντας επιτίμια και αφορισμούς σε όσους τολμούν να σας εναντιωθούν και να σας αμφισβητήσουν. Τρανό θλιβερό παράδειγμα της πρόσφατης ιστορίας είναι ο άδικος αφορισμός του μακαριστού Νίκου Σωτηρόπουλου. Όσο κι αν προσπαθείτε, δεν μπορείτε να μας πείσετε πως η Εκκλησία είναι Επισκοποκεντρική. Ήταν και θα παραμείνει εις τους αιώνες Χριστοκεντρική. Ο λόγος σας δε βρίσκει καμία απήχηση επάνω μας, γιατί απλά δεν ακουμπά πουθενά στην Ορθόδοξη Παράδοση. Τουναντίον στη Δύση ταιριάζει απόλυτα και λέγεται καισαροπαπισμός!
Όλες αυτές, λοιπόν, οι δηλώσεις περί ανατριχίλας του ενός και περί σκασίλας του ετέρου, από τη μία ρίχνουν χαμηλά τον πήχυ και το επίπεδο, από την άλλη όμως δείχνουν πως έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Η Αποτείχιση σας ενοχλεί! Ενοχλεί κι ας μη το παραδέχεστε, κάνοντας και λέγοντας τα πάντα για να την υποβιβάσετε και να την προσβάλετε. Αντί να καλέσετε κοντά σας τα παιδιά σας που αποφάσισαν να διακόψουν το μνημόσυνό σας, ακούγοντας τους προβληματισμούς τους ως γνήσιοι πνευματικοί πατέρες, εσείς ως κακοί πατριοί τα λοιδορείτε και τα περιπαίζετε. Το διάλογο τον κρατάτε, όπως φαίνεται, μόνο για τους αιρετικούς φίλους σας και τους αλλόθρησκους.
«Πολύ αδύνατο το σχήμα» λοιπόν! Με πόνο καρδιάς το λέμε όμως αυτό, γιατί περιμένουμε να σας δούμε κάποια μέρα όπως ακριβώς σας ταιριάζει και σας αξίζει. Πραγματικά λεοντόκαρδους και αληθινά παλικάρια του Χριστού. Να βάζετε τα στήθη σας μπροστά και να πολεμάτε, να ομολογείτε παντού την Ορθοδοξία. Σας ζητούμε δηλαδή το αυτονόητο. Να σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων και να πάψετε να προσκυνάτε την παναίρεση του Οικουμενισμού και την παντόφλα του πάπα. Α! Και… κάτι ακόμη εξίσου σημαντικό! Όταν πλησιάζετε τους αλλόθρησκους, να μη βγάζετε από φιλοφρόνηση και δήθεν πνεύμα αγάπης τον Σταυρό σας. Σ’ αυτό τον Σταυρό θα δώσετε λόγο την Ημέρα της Κρίσεως και όχι στους μουσουλμάνους. Το κάνετε μάλλον αυτό, για να μην τους προσβάλετε. Προσβάλλετε όμως τον Σταυρό του Κυρίου, για τον οποίο θα έπρεπε να νιώθετε μεγαλύτερη περηφάνια.
Όταν, λοιπόν, λάβετε σοβαρά αυτά που σας λέμε και στη συνέχεια πάρετε σοβαρότερα το ρόλο σας και αρθείτε στο ύψος των περιστάσεων, τότε όλοι θα σας χειροκροτήσουμε!
Θα σας μνημονεύουμε και θα σας επευφημούμε ως άξιους διαδόχους των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι αγιάσανε και μείνανε στο εκκλησιαστικό στερέωμα ως αστέρες ολόφωτοι, για την εν γένει αγία βιοτή τους αλλά και την Ομολογία τους. Εν καιρώ αιρέσεων οσφραινόμενοι πνευματικά με τη ζέουσα πίστη τους τα σημεία των καιρών, δρούσανε πάντοτε καίρια και αποτελεσματικά, κατατροπώνοντας τους αιρετικούς και λαμπρύνοντας την Ορθοδοξία. Τόσο απλά και όμορφα! Σε όλους αυτούς, που και τότε κάποιοι τους χαρακτήριζαν γραφικούς και τρελούς και τους κόβανε γλώσσες και χέρια, για να μη γράφουν και κηρύττουν, όπως τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, χρωστάμε την ανόθευτη Πίστη που έφτασε ως τις ημέρες μας.
Είθε να σας χαριτώσουν και εσάς, για να ανανήψετε από τον τύφο της φρικτής αυτής παναίρεσης τους Οικουμενισμού. “Εγγύς γάρ ο καιρός ημών!”
Ευχόμενοι υπέρ υμών και ημών, ο Κύριος να μας ελεήσει και να πάρουμε όλοι τη σωστή θέση σ’ αυτό τον αγώνα υπέρ της Ορθοδοξίας, στον οποίο αγώνα κανείς μας δεν περισσεύει. Ξέρετε εσείς τον τρόπο, αρκεί να το θελήσετε.
Ιδού στάδιον δόξης λαμπρόν! Καλή μετάνοια σε όλους! Αμήν!
Μετά τιμής,
Η πρώτη αποτειχισθείσα Θεολόγος
