Γράφει ὁ Νεκτάριος Δαπέργολας
Μέ ἰδιαίτερη λαμπρότητα, μᾶς λέει τό ἀστεῖο ρεπορτάζ, ἑορτάστηκε προχτές ἡ μνήμη τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου στόν πανηγυρίζοντα Μητροπολιτικό Ναό Ἰωαννίνων. Τή «λαμπρότητα» βεβαίως τή βλέπουμε ξεκάθαρα στίς ἀνατριχιαστικά ἀποκαλυπτικές φωτογραφίες.
Καί δέν λειτούργησε μόνο (ἔτσι ὅπως «λειτούργησε») ὁ διάσημος τοπικός μητροπολίτης, δεν εὐχήθηκε (ὄπως «εὐχήθηκε») πάνω ἀπό τά Τίμια Δῶρα, δέν μετέδωσε μόνο τή Θεία Μετάληψη (ὅπως τή μετέδωσε) στούς δύσμοιρους «πιστούς» (τά εἰσαγωγικά εἶναι προφανῆ γιά ὅσους πατᾶνε ἀκόμη τό πόδι τους σέ τέτοιες μαγαρισμένες ἀκολουθίες καί προσκυνοῦν μέ τό φίμωτρο ἱερές εἰκόνες καί ἅγια λείψανα), χώρια φυσικά καί τά ἀντίδωρα πού μοίρασε σέ σακουλάκια.
Ἐκτός ἀπό αὐτά, κήρυξε (λέει) καί τόν…Θεῖο Λόγο, ἀναφέροντας μεταξύ ἄλλων καί τό ἐξῆς: «Ἄς ἔχουμε πρῶτα πρό ὀφθαλμῶν τό παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, τήν ἀγάπη του γιά τόν Χριστό καί τό Εὐαγγέλιο καί ἄς ἔχουμε πάντοτε στήν καρδιά καί τόν νοῦ μας τούς ἀσκητικούς του ἀγῶνες ἀλλά καί τούς ἀγῶνες ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως»!
Καί ἐπειδή ἀσφαλῶς ὁ Ἰανουάριος ἔχει ἀκόμη πολύ μέλλον, φανταστεῖτε τί ἄλλα βαθυστόχαστα καί ἐπαινετικά θά ξεστομίσουν ἀνερυθρίαστα τά χείλη του (καί ὄχι μόνο φυσικά τά δικά του) γιά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο ἤ τόν Ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή καί γιά τούς δικούς τους ἀγῶνες ὑπέρ τῆς Ὁρθοδοξίας. Πάνω στούς ὁποίους θά συνεχίσει ἐπίσης βέβαια νά ἔχει τούς ὀφθαλμούς καί τήν…καρδιά του!
Καί ἀσχέτως φυσικά τοῦ ὅτι ὁποιοσδήποτε ἀπό αὐτούς τούς μεγάλους Πατέρες, ἄν ἔβλεπε τέτοιους ἐπισκόπους, θά μᾶς φώναζε νά τρέξουμε μακριά τους, γιά νά γλιτώσουμε ἀπό τήν πνευματική τους βλάβη! Στόν ἀνάποδο κόσμο ὅμως τῆς στρέβλωσης καί τῆς ἀντινόησης, ρασοφόροι σάν κι αὐτούς τους σημερινούς, συνεχίζουν καί θά συνεχίσουν προκλητικά νά αὐτοπλασάρονται ὡς μιμητές καί συνεχιστές τους!
Ὄχι, παιδιά. Δέν ὑπάρχει κανένα ἴχνος ἐπίγνωσης, καμία τσίπα, τίποτε πού νά δείχνει ὅτι αὐτοί οἱ άνθρωποι ἔχουν τό παραμικρό περιθώριο ἀνάνηψης. Ὁ Θεός ξέρει, θά μοῦ πεῖτε. Σωστό. Ἐδῶ ὅμως βρισκόμαστε πιά στόν πάτο τῆς λασπουριᾶς. Ἐδῶ νυχθημερόν βλασφημεῖται χυδαῖα ὁ Χριστός μέσα στούς Οἴκους Του. Ἐδῶ γελοιοποιοῦνται μέ μανία ἡ πίστη μας καί τά ὅσιά μας ἀπό τούς ἴδιους τούς δῆθεν ποιμένες. Ἐδῶ παρασέρνονται στήν ἀπώλεια ἀμέτρητες ψυχές. Ἐδῶ, μέ δυό λόγια, ζοῦμε καταστάσεις δαιμονικές. Ἤ μήπως μπορεῖ δηλαδή νά τό ὀνομάσει διαφορετικά κάποιος;
ΥΓ. Αὐτή τή φορά πάντως ἡ ντροπή δέν ντράπηκε ἀπλῶς. Αὐτοκτόνησε κυριολεκτικά (ἀπό τή ντροπή της)…
«Πᾶνος»
