Τότε πηγαίναμε ἕξι μέρες στὸ σχολεῖο («ἓξ ἡμέρας ἐργᾷ καὶ ποιήσεις πάντα τὰ ἔργα σου· τῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου»). Κι ἐπειδὴ συστεγαζόμασταν μὲ ἄλλο Δημοτικό, πηγαίναμε τρεῖς μέρες πρωΐ καὶ τρεῖς ἀπόγευμα. Σάββατο βραδάκι, λοιπόν, μισοσκόταδο, ἐλάχιστες λάμπες στὰ στενάκια ἀπ' τὰ ὁποῖα κόβαμε δρόμο ὅσοι μέναμε πιὸ ψηλά, κι ἐνῶ εἶχε ἀρχίσει νὰ χιονίζει ἀπὸ νωρὶς καὶ τὸ χιόνι ἤδη ἔφτανε πάνω ἀπ' τοὺς ἀστραγάλους, ἀγόρια καὶ κορίτσια ἀνηφορίζαμε χαρούμενα. Μάλιστα, τὰ ἀγόρια, σὲ μιὰ ἀστεία ὅσο καὶ ἰπποτικὴ ἐπίδειξη «δύναμης», εἴχαμε σπάσει ἕνα κλαδὶ ἀπὸ «βρομοκλάρι» (αΐλανθο) καὶ περάσει σ' αὐτὸ τὶς λαβὲς ἀπ' τὶς «σάκες», οὕτως ὥστε νὰ κρατᾶμε τὶς ἄκρες τοῦ κλαδιοῦ δυὸ - δυὸ ἐκ περιτροπῆς, γιὰ νὰ μὴν κουβαλᾶνε τὰ κορίτσια καὶ νὰ μποροῦν νὰ ζεσταίνουν τὰ χέρια στὶς τσέπες τους. Στ' αὐτιά μας ἦταν συνεχῶς τὰ λόγια τῆς «κυρίας», ποὺ μᾶς εἶχε πεῖ νὰ πᾶμε κατευθείαν σπίτι, νὰ μὴν καθυστερήσουμε παίζοντας μὲ τὸ χιόνι καὶ ἀνησυχήσουν οἱ γονεῖς μας. Καὶ οὔτε οἱ μανάδες μας εἶχαν βγεῖ ἔξω ὀλοφυρόμενες οὔτε ἡ ΕΜΑΚ εἶχε ἔρθει νὰ μᾶς ψάξει -δὲν ὑπῆρχε κἄν. Ἡ χιονόπτωση συνεχίστηκε καὶ τὴν Κυριακή, τὸ χιόνι ξεπέρασε τοὺς 50 πόντους, μετὰ ξαστέρωσε καὶ ὅλη ἐκείνη ἡ ἀσπρίλα γύρω μας πάγωσε καὶ λαμποκοποῦσε. Τὴ Δευτέρα τὸ πρωὶ κατηφορίσαμε ξανὰ γιὰ τὸ σχολεῖο, χωρὶς συνοδεία μανάδων, σπάζοντας παγωμένους σταλακτίτες-σπαθιὰ ἀπ' τὶς στέγες καὶ παίζοντας ξιφομαχία. Δὲν ὑπῆρχε τηλεόραση νὰ μᾶς εἰδοποιήσει ὅτι τὰ σχολεῖα θὰ ἦταν κλειστά, ὁπότε δὲν τὰ ἔκλειναν...
Δημήτρης Ι. Παπαδημόπουλος
