Συναίνεση με κεφαλή Ιανού: Υπερπροστατευμένα θύματα βιασμού απέναντι σε απροστάτευτα θύματα εμβολιασμού.

 

Γράφει ο Βαθιώτης Κωνσταντίνος,  Αναπλ. Καθηγητής Ποινικού Δικαίου

 

Τις τελευταίες ημέρες, οι παντογνώστες δημοσιογραφίσκοι, ειδικοί της νομικής επιστήμης, παραδίδουν μαθήματα Ποινικού Δικαίου στους αποχαυνωμένους πολίτες που ξημεροβραδιάζονται μπροστά σε μια οργουελική τηλεοθόνη.

 

Όπως συμβαίνει κάθε φορά που επιτείνεται ένα νοσηρό κοινωνικό φαινόμενο, έτσι και αυτή τη φορά στήθηκαν τηλεδικεία από κουτσομπόλες τηλεπερσόνες, οι οποίες ξεχαρμανιάζουν, ζητώντας καλύτερη προστασία από τον Ποινικό Κώδικα και βεβαίως δρακόντεια αυστηρότητα από την ελληνική δικαιοσύνη, η οποία είναι ούτως ή άλλως ελεγχόμενη από την εκτελεστική εξουσία.

 

Φυσικά, προσκεκλημένοι στα διάφορα πάνελ είναι οι γνωστοί μαϊντανοί δικηγόροι, οι οποίοι λυμαίνονται τις μεγάλες υποθέσεις, έχοντας στήσει ένα άριστο δίκτυο διακίνησης πελατείας, δυσανάλογο προς την εξειδικευμένη γνώση που απαιτείται πολλές φορές για τον αποτελεσματικό χειρισμό δυσχερέστατων δογματικών ζητημάτων. Αλλά, σύμφωνα με το δόγμα που επικρατεί στη δικηγορική πιάτσα της άθλιας Ελλάδας, η υπόθεση κερδίζεται, όταν ο δικηγόρος ενθυλακώνει το ποσόν! Τα υπόλοιπα είναι ψιλά γράμματα.

Εκείνο που πρέπει να γνωρίζει κάθε μη εξοικειωμένος με το Ποινικό Δίκαιο πολίτης είναι ότι, μετά την ισχύ του νέου Ποινικού Κώδικα (καρπός μιας ιδιαιτέρως πρόχειρης επεξεργασίας που έγινε σε επίπεδο νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής από νομικούς υπολειπόμενους έτη φωτός από τα ιερά τέρατα του μακρινού παρελθόντος), το έγκλημα του βιασμού θωρακίσθηκε με μια διάταξη που παρέχει ιδιαιτέρως αυξημένη προστασία στο υποψήφιο θύμα.

 

Σύμφωνα με την παρ. 4 του άρ. 336 ΠΚ: «Όποιος, εκτός από την περίπτωση της παρ. 1, τελεί γενετήσια πράξη χωρίς τη συναίνεση του παθόντος, τιμωρείται με κάθειρξη έως δέκα (10) έτη». Η διάταξη αυτή εναρμονίζεται με τη Σύμβαση της Κωνσταντινουπόλεως για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας, η οποία υπεγράφη στις 11.5.2011 και κυρώθηκε από την Ελλάδα με τον Ν. 4531/2018.

 

Στο άρ. 7 παρ. 1 αυτής προβλέπεται ότι: «Τα Μέρη λαμβάνουν τα αναγκαία νομοθετικά και άλλα μέτρα προκειμένου να υιοθετήσουν και εφαρμόσουν ευρύτατες αποτελεσματικές, συνεκτικές και συντονισμένες πολιτικές μέσω της ενσωμάτωσης όλων των συναφών μέτρων πρόληψης και καταπολέμησης όλων των μορφών βίας που καλύπτονται από το πεδίο εφαρμογής της παρούσας Σύμβασης και θα προσφέρουν ολιστική απάντηση στη βία κατά των γυναικών».

 

Ειδικότερα, στο άρθρο 36 παρ. 2 (σεξουαλική βία συμπεριλαμβανομένου του βιασμού) ορίζεται ότι: «2. Η συναίνεση πρέπει να παρέχεται εκουσίως, ως αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης του ατόμου η οποία αξιολογείται στο πλαίσιο των περιστάσεων».

Ενόψει, λοιπόν, της διευρυμένης διατύπωσης της παρ. 4 του άρ. 336 ΠΚ, για να τελεσθεί το έγκλημα του βιασμού, δεν απαιτείται οπωσδήποτε βία ή απειλή, αφού το εκούσιο της συναινέσεως μπορεί να εξουδετερωθεί και από μια απατηλή συμπεριφορά. Κατά τούτο, ακριβώς, επήλθε ριζική αλλαγή στην αντίληψή μας για την έννοια του βιασμού. Όπως έλεγε ο Οβίδιος: Tempora mutantur et nos mutamur in illis· δηλ. οι καιροί αλλάζουν, κι εμείς αλλάζουμε μαζί τους.

 

Σε αντίθεση, μάλιστα, με ό,τι ισχύει σε άλλες έννομες τάξεις, όπου ο νομοθέτης αξιώνει να ενεργεί ο δράστης παρά την αντίθετη θέληση του θύματος, πράγμα που σημαίνει ότι κυρίαρχο είναι το σύνθημα “το όχι σημαίνει όχι”, ο Έλληνας νομοθέτης ακολούθησε το αυστηρότερο μοντέλο για τον κατηγορούμενο, δηλαδή εκείνο που απηχεί το σύνθημα “μόνο το ναι σημαίνει ναι”. Άρα, δεν απαιτείται το εξεταζόμενο ως θύμα βιασμού να έχει αντιταχθεί ρητώς στην τέλεση της γενετήσιας πράξης – βιασμός θα έχει διαπραχθεί, εφόσον το θύμα τέλεσε την συνουσία χωρίς προηγουμένως να έχει δώσει την (ρητή ή έστω συναγόμενη) συναίνεσή του.

 

Ωστόσο, η διευρυμένη προστασία που παρέχεται στα υποψήφια θύματα του βιασμού μέσω του αυστηρού μοντέλου “μόνο το ναι σημαίνει ναι” μπορεί να προκαλέσει ισχυρούς δογματικούς πονοκεφάλους, μόλις επιχειρήσουμε να ορίσουμε πότε το “ναι” είναι απαλλαγμένο βουλητικών και γνωστικών ελαττωμάτων.

 

Άραγε, ευθύνεται ως βιαστής της παραγράφου 4 όποιος αποσπά τη συναίνεση μιας γυναίκας στην τέλεση της συνουσίας, προσποιούμενος ότι: έχει πρόθεση να την αποκαταστήσει με τα ισόβια δεσμά του γάμου ή να της δώσει χρηματική αμοιβή ή να της κάνει οιαδήποτε άλλη εξυπηρέτηση, π.χ. να μεσολαβήσει για την πρόσληψή της σε μια αξιοζήλευτη θέση εργασίας; (για τον ηθικό κανόνα της συγκατάθεσης βλ. και Underwood, Σεξ, συγκατάθεση και βιασμός στο Γουέστερος, εις: Game of Thrones και Φιλοσοφία, επιμ.: Silverman/Arp, 2021, σελ. 199 επ.)

 

Το πράγμα θα μπορούσε να δυσκολέψει ακόμη περισσότερο, αν υποτεθεί ότι ο δράστης ψεύδεται ως προς την ταυτότητά του ή ως προς κάποιες ιδιότητες στις οποίες προσβλέπει ο ερωτικός σύντροφος.

 

Επί παραδείγματι, μετά την τέλεση της συνουσίας αποδεικνύεται ότι ο επίμαχος παρτενέρ δεν ήταν ο Χ με τον οποίο η Ψ αλληλογραφούσε όσο ήταν κρατούμενος, αλλά ο Ζ (βλ. την υπόθεση της ταινίας “Reindeer Games”, 2000). Ή: η Ψ ανακαλύπτει ότι ο Χ ήταν εμβολιασμένος, ενώ τού είχε επιστήσει την προσοχή ότι είναι διατεθειμένη να τελέσει την ερωτική πράξη μόνο με ανεμβολίαστο άντρα, διότι δεν θέλει να ρισκάρει ποτέ την μόλυνσή της με κορωνοϊό μέσω των σωματικών υγρών που έχει ακούσει ότι μεταφέρουν ιικό φορτίο.

 

Δεδομένου δε ότι προσφάτως κυκλοφόρησε η είδηση για μια νέα υποπαραλλαγή κορωνοϊού, την “stealth o”, ένας παραπλήσιος όρος, το “stealth-sex” (συνήθης είναι και ο όρος “stealthing”) μπορεί να συσχετισθεί και με ερμηνευτικά προβλήματα θεμελίωσης του βιασμού της παραγράφου 4:

 

Υπό τον εν λόγω όρο νοείται η περίπτωση εκείνη κατά την οποία ο άνδρας αφαιρεί “στα μουλλωχτά” και παρά την ρητώς εκπεφρασμένη αντίθετη βούληση της συντρόφου του το προφυλακτικό είτε λίγο πριν από την διείσδυση είτε μετά από αυτήν, αλλά πάντως πριν από την στιγμή της ολοκλήρωσης, με αποτέλεσμα να εκτίθεται η γυναίκα σε κίνδυνο εγκυμοσύνης ή ακόμη χειρότερα σε κίνδυνο κατά της υγείας ή της ζωής της, όταν ο ερωτικός σύντροφός είναι μολυσμένος.

 

Σημειωτέον ότι στα διεθνή μέσα κοινωνικής δικτύωσης το φαινόμενο της “μουλλωχτής αφαίρεσης του προφυλακτικού” έχει αποτελέσει αντικείμενο σφορδρής αντιπαράθεσης ανδρών και γυναικών:

 

Από την μια πλευρά, οι άνδρες διατείνονται ότι η ενέργεια αυτή είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους, επειδή τάχα η γυναίκα που αποφασίζει να πλαγιάσει με έναν άνδρα αποδέχεται την γενετήσια πράξη ανεξαρτήτως τρόπου τελέσεώς της.

 

Από την άλλη πλευρά, οι γυναίκες αντιτείνουν ότι η πρακτική αυτή συνιστά προσβολή όχι μόνο της σωματικής ακεραιότητας αλλά και της σεξουαλικής αυτονομίας τους.

Ενώ, λοιπόν, στο πλαίσιο του βιασμού διαπιστώνουμε ότι ο νομοθέτης επέλεξε να διασφαλίσει την προχωρημένη προστασία των υποψήφιων θυμάτων, οι πολίτες παραμένουν παντελώς απροστάτευτοι σε ό,τι αφορά το δικαίωμά τους να ορίζουν αν, πότε και πόσο συχνά θα εισχωρεί στο σώμα τους μια βελόνα που περιέχει αγνώστων ιδιοτήτων πειραματική ουσία κατά του κορωνοϊού με δυνάμει υγειοβλαπτικές ή θανατηφόρες παρενέργειες!

 

Το ότι καθημερινά στα Μέσα Μαζικού Ευνουχισμού γίνονται δωρεάν μαθήματα Ποινικού Δικαίου για την ύψιστη σημασία της συναίνεσης του ερωτικού συντρόφου, αλλά ταυτοχρόνως φιμώνεται κάθε φωνή που επιχειρεί να αναδείξει την ισοβαρή σημασία της συναίνεσης στο πεδίο του εμβολιασμού αποτελεί μνημείο υποκρισίας και τυπικό παράδειγμα διπλής σκέψης, ίδιον ολοκληρωτικών καθεστώτων.

 

Δυστυχώς για τους σαλτιμπάγκους που μας κυβερνούν αλλά και για τους νομικούς (δικαστές, εισαγγελείς, πανεπιστημιακούς, δικηγόρους κ.λπ.) που παρακολουθούν με σταυρωμένα χέρια τη διεύρυνση του υποχρεωτικού εμβολιασμού, ό,τι ισχύει για τον βιασμό, ισχύει στον ίδιο ακριβώς βαθμό και για τον εμβολιασμό. Οι προϋποθέσεις της ισχυρής συναινέσεως, η οποία πρέπει να είναι απαλλαγμένη ελαττωμάτων, διέπουν εξίσου και τις δύο περιπτώσεις. Αλλιώς, εφαρμόζουμε όλως αυθαιρέτως δύο μέτρα και δύο σταθμά σε δύο πράξεις που είναι πανομοιότυπες: στην κλασική εκδοχή του βιασμού, στο σώμα του θύματος εισχωρεί το εν στύσει μόριο του άνδρα, ενώ επί εμβολιασμού στο σώμα του θύματος εισχωρεί η φαρμακερή βελόνα της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

 

Δικαίως, λοιπόν, ο Νίκος Σέργης («Ο πολιτικός ανθρωπισμός σε κίνδυνο. Η διαχείριση της πανδημίας», εκδ. Ισνάφι, Αθήνα 2021, σελ. 55) γράφει: Ο εμβολιασμός είναι σαν την ερωτική πράξη, απαιτεί συναίνεση. Ειδάλλως είναι «βιασμός»! Η αντίφαση κραυγαλέα και αθεράπευτη: Αξιόποινος μεν ο βιασμός, όταν η γενετήσια πράξη τελείται χωρίς συναίνεση, αλλ’ απολύτως νόμιμος ο καταναγκαστικός εμβολιασμός όταν τελείται χωρίς τη συναίνεση του πολίτη. Χωρίς συναίνεση είναι βιασμός, αλλά χωρίς συναίνεση εμβολιασμός είναι δώρο της επιστήμης που κανείς δεν επιτρέπεται να το πετάει στον κάλαθο των αχρήστων. Ζήτω ο θαυμαστός ανάποδος κόσμος του Ποινικού Δικαίου!

 

Ο προσεκτικός παρατηρητής της Νέας Τάξης Πραγμάτων δεν πρέπει να εκπλήσσεται: Είναι προσφιλής μέθοδος των υπηρετών της να μας εκπαιδεύουν στην αφοσιωμένη τήρηση κάποιων νομικών κεκτημένων, τα οποία διατηρούν όπου τους βολεύει. Όπου δεν τους βολεύει, τα καταπατούν ξεδιάντροπα, κοροϊδεύοντάς μας κατάμουτρα. Άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα γελοιοποίησης των πολιτών: Κάθε τρεις και λίγο μας ζητούν τη συναίνεσή μας για χρήση των cookies, αλλά όταν έρχεται η ώρα της βελόνας, η ερώτηση της συναίνεσης μετατρέπεται σε ταμπού – τότε αίφνης οφείλουμε υποταγή στους υγειονομικούς φωστήρες! Πόσο ξεφτίλες…!

 

ΥΓ: Κι ενώ κυριαρχούν τέτοιες αντιφάσεις και επί έναν χρόνο καμία δικηγοράρα ή κανένας δικηγορίσκος δεν νοιάστηκε για την κτηνωδία του καταναγκαστικού εμβολιασμού, ξεμύτησαν τώρα οι νομικοί σαλίγκαροι για να δώσουν οδηγίες περί της αποζημίωσης των 2.000 ευρώ. Φαίνεται ότι η χώρα μας αποτελείται από χρεοκοπημένα νομικά μυαλά, λακέδες των προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων που είναι παγιδευμένοι στο πανεπιστημιόθεν συνδικαλιστικό τρόπο σκέψης τους. Ν Τ Ρ Ο Π Η, υποκριτές και Φαρισαίοι!