τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας
Καθώς πλησιάζουμε πρός τήν ἡμέρα τῶν ἀρχιεπισκοπικῶν – ψήφῳ κλήρου καί λαοῦ – ἐκλογῶν στήν Κύπρο (ἀπό τίς ὁποῖες διευκρινίζουμε ὅτι θά προκύψει ἀπλῶς τό Τριπρόσωπο, δηλαδή οἱ 3 πρῶτοι, ἕναν ἐκ τῶν ὁποίων θά ἐκλέξει τελικά ἡ Σύνοδος σέ ἑπόμενη ἡμερομηνία ὡς Ἀρχιεπίσκοπο), πολλά πράγματα ἔχουν ξεκαθαρίσει. Καί δέν ἐννοῶ φυσικά δημοσκοπήσεις καί ἀναφορές σέ ἐπικρατέστερους ἤ λιγότερο πιθανούς (ὑπάρχουν καί αὐτά, ὅμως δέν θά μπῶ σέ τέτοια συζήτηση), ἀλλά τήν οὐσία. Καί οὐσία θεωρῶ τά ὅσα ἀκούσαμε καί διαβάσαμε ἀπό τά χείλη τῶν ἴδιων τῶν ὑποψηφίων στή διάρκεια αὐτῆς τῆς «προεκλογικῆς περιόδου» καί τά ὁποῖα ἀποτέλεσαν μία ἀκόμη ἐπώδυνη (ἀλλά καί ἄκρως χρήσιμη) φάση ἀποκαλυπτηρίων, ἀπολύτως συμπληρωματικῶν πρός τά ἀποκαλυπτήρια πού εἶχαν ἤδη προηγηθεῖ σέ ἄλλα θέματα, ὅπως ὁ Οἰκουμενισμός, τό Οὐκρανικό, ἡ εὐρύτερη προώθηση τῆς νεοεποχίτικης ἀτζέντας καί φυσικά ἡ λεγόμενη πανδημία.
Ἄκρως χρήσιμη δηλαδή ἡ τραγική αἴσθηση πού συνεχίζει νά προκαλεῖ ὁ μητροπολίτης Λεμεσοῦ Ἀθανάσιος, πού μετά τή στάση του ἀπέναντι στό πανδημικό ψευδαφήγημα, τήν πλήρη δικαιολόγηση τῆς βέβηλης μασκοφορίας μέσα στούς ναούς, τήν οὐσιαστική ἀποδοχή τῶν ἐμβολιασμῶν, ἀλλά καί τή διατύπωση ἄλλων πλανεμένων διδασκαλιῶν, ὅπως ἡ περιβόητη φράση ὅτι «καλύτερα νά πλανᾶσαι μαζί μέ τήν Ἐκκλησία, παρά νά ἔχεις δίκιο ἔξω ἀπό αὐτήν», τίς τελευταῖες ἡμέρες προέβη καί σέ νέα ἀτοπήματα: τόσο μέ ὅσα εἶπε – καί συνάμα ὅσα δέν εἶπε – γιά τό θέμα τῶν προγαμιαίων σχέσεων (ἡ διατύπωση ὡς πρός τό…οὔτε μέν ὑπέρ, οὔτε δέ καί εὐθέως κατά, θά προκαλοῦσε θυμηδία, ἄν πρῶτα δέν εἶχε προλάβει νά γεννήσει θλίψη), ἀλλά καί μέ τήν ἀνακυβίστηση στό Οὐκρανικό. Θέμα ἐπί τοῦ ὁποίου οὔτε λίγο οὔτε πολύ μᾶς εἶπε ὅτι μιά ποῦ ἀναγνώρισε ἡ Σύνοδος τήν πραξικοπηματική οὐσιαστικά ἐπιλογή τοῦ ἐκλιπόντος ἀρχιεπισκόπου νά ἀναγνωρίσει αὐθαίρετα τόν Ἐπιφάνιο, τί νά κάνουμε τώρα, δέν μποροῦμε παρά νά τή συνεχίσουμε κι ἐμεῖς. Σάν νά ἀκοῦμε δηλαδή τόν Μητσοτάκη νά ὁμιλεῖ γιά τό κουρελόχαρτο τῶν Πρεσπῶν, ξεχνώντας ὅμως (ἤ μᾶλλον παραβλέποντας σκοπίμως) ὅτι τόσο σέ θέματα ἐθνικά, πόσο δέ μᾶλλον σέ θέματα πίστεως, καμία αὐθαιρεσία καί καμία προδοσία δέν μποροῦν νά δημιουργοῦν τετελεσμένα καί νά γεννοῦν βολικές δικαιολογίες γιά ὅσους ἀρνοῦνται νά ἀρθοῦν στό ὕψος τῶν περιστάσεων.
Ἀκόμη πιό ἀκραίας μορφῆς πάντως ἦταν ἡ ἀνακυβίστηση ἑνός ἄλλου ὑποψηφίου, τοῦ μητροπολίτη Ταμασοῦ Ἠσαΐα. Ὁ ὁποῖος ἕως πρότινος κρατοῦσε ἐπίσης ὀρθή στάση ἀπέναντι στούς σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας καί δήλωνε μέ κάθε τρόπο ὅτι «ἡ ἀρχιερατική του συνείδηση δέν τοῦ ἐπιτρέπει νά τούς ἀναγνωρίσει». Ὥσπου τό ἔργο γύρισε (ἐν ὄψει ἐκλογῆς προφανῶς), ἐσχάτως μάλιστα ἔδωσε καί ἠχηρό «παρών» στό Φανάρι, στίς ἀνοσιουργίες πού ἐκτυλίχθηκαν ἐκεῖ ἀνήμερα τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα, μέ τή συμμετοχή Παπικῶν, ἀλλά καί σχισματικῶν του Ἐπιφανίου (προφανῶς ἡ ἀρχιερατική του συνείδηση εἶχε…ἡμερομηνία λήξης). Δέν ἔλειψαν ὅμως καί ἐδῶ ἐπίσης οἱ συνεντεύξεις, στίς ὁποῖες ἀκούσαμε καί τά ἐξωφρενικά λεχθέντα σε σχέση μέ τό θέμα τῶν ἐκτρώσεων, καθώς ἀποκάλεσε «debatable» (συζητήσιμο) τό ἀκριβές χρονικό σημεῖο τῆς κύησης στό ὁποῖο τό ἔμβρυο θά πρέπει πλέον νά θεωρεῖται ὁλοκληρωμένος ἄνθρωπος, καί ὅτι εἶναι θέμα τῆς ἐπιστήμης νά ἀποφανθεῖ σχετικά!
Καί ἔτσι ἦρθαν καί οἱ δύο προαναφερθέντες ἀκόμη πιό κοντά στόν κύκλο ὅπου ἀνήκουν παλαιόθεν καί…ex officio κάποιοι σκληροπυρηνικοί βαρθολομικοί καί ἀκραῖοι οἰκουμενιστές, ὅπως ὁ Κυρηνείας Χρυσόστομος (γνωστός καί γιά τό ἄκομψο δημόσιο ἄδειασμα πρό ὀλίγων ἐτῶν στόν μητροπολίτη Μόρφου, ὅταν ὁ τελευταῖος εἶχε μιλήσει γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα καί τήν ὁμοφυλοφιλία) καί φυσικά ὁ Ἀμμοχώστου Βασίλειος, κατέχων μεταξύ ἄλλων καί ὑψηλότατη θέση στό δαιμονικό πανηγύρι τοῦ λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ). Ἀμφότεροι ἔχουν, ἐννοεῖται, συλλειτουργήσει στό Φανάρι καί μέ σχισματικούς Οὐκρανούς ἐδῶ καί χρόνια. Στόν ἴδιο δέ κύκλο θά κατατάξουμε καί τόν φιλοβαρθολομικό ἐμβολιοποιμένα μητροπολίτη Πάφου Γεώργιο, πού προκάλεσε οὐκ ὀλίγες φορές τά δύστυχα αὐτιά μας τήν τελευταία τριετία μέ τίς θέσεις του περί τοῦ κορωναϊκοῦ ψευδαφηγήματος, τῶν ἐμβολίων ὡς δώρου τοῦ Θεοῦ κλπ. (Δεδηλωμένος και ως μετά θάνατον δωρητής οργάνων μάλιστα ο τελευταίος, όπως μεταξύ άλλων ανακοίνωσε και σε ομιλία του εν έτει 2011 στη Λέσχη Lions Ρόδου)!
Ὅπως εὔκολα ἀντιλαμβάνεται κάποιος, ὅλα τά παραπάνω συνθέτουν ἕνα βαθύ καί ἀποπνικτικό σκοτάδι, μέσα στό ὁποῖο τή μόνη φωτεινή ἀχτίδα ἀποτελεῖ φυσικά ὁ μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος. Ὡς ἐκ τούτου, προφανῶς οἱ εὐχές μας εἶναι μαζί του. Καί θά διατηρήσουμε τίς ἐλπίδες μας, ἐπειδή ἀκριβῶς γίνονται καί θαύματα, ὅσο καί ἄν – ἀνθρωπίνως πάντα – οἱ πιθανότητές του εἶναι ἀπειροελάχιστες (ἀκόμη καί γιά τήν ἐκλογή του στό Τριπρόσωπο, πολύ δέ περισσότερο κατά τή δεύτερη φάση, ὅπου οἱ διαμορφωμένες ἰσορροπίες μέσα στήν Κυπριακή Σύνοδο ξεκάθαρα δέν τόν εὐνοοῦν). Ἀνεξαρτήτως ὅμως τοῦ τί θέλουμε καί εὐχόμαστε ἐμεῖς, ἐκεῖνο πού θά γίνει εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί Ἐκεῖνος εἶναι πού θά κρίνει «τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως». Γιατί πολύ ἁπλά ἴσως νά μή «συμφέρει» (γιά λόγους δοκιμασίας καί παιδαγωγίας) νά ἔχουμε ἐκεῖνον πού ἐμεῖς θεωροῦμε ἤ καί πού ὄντως εἶναι καλύτερος. Ὁπότε μπορεῖ πράγματι νά ἐπιτρέψει τήν ἐκλογή τοῦ χειρότερου. Ἴσως ἐπειδή Ἐκεῖνος γνωρίζει πῶς θά βγάλει τελικά καλό καί ἀπό τό μεγαλύτερο κακό. Ἤ ἴσως, πάλι, καί ἐπειδή, ὅπως εἶχε ἀποκαλύψει καί σέ ἐκεῖνον τόν ἅγιο ἀσκητή στίς ἀρχές τοῦ 7ου αἰῶνα, εἶναι τέτοια τά πνευματικά χάλια μας, πού δέν βρῆκε καί ἀκόμη χειρότερο γιά νά μᾶς στείλει..
