ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ[:Μάρκ.15,43-16,8]
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού
γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου
με θέμα:
«Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΗΣ
ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ»
[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις
3-5-1998] (Β374)
Σήμερα, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας, Κυριακή των Μυροφόρων γυναικών, τιμά όλως ιδιαιτέρως τα πρόσωπα εκείνα που συνετέλεσαν εις την φροντίδα του νεκρού σώματος του Ιησού, όπως του Ιωσήφ, του Νικοδήμου και των λοιπών μυροφόρων γυναικών.
Για να καταλάβουμε τι υπηρεσίες προσέφεραν
και κάτω από ποιες συνθήκες προσέφεραν αυτές των τις υπηρεσίες, θα πρέπει να
μεταφερθούμε στο κλίμα των ημερών εκείνων, του πώς δηλαδή εθεωρείτο για τους
άρχοντες ο Ιησούς μετά την Σταύρωσή Του· ώστε να γράφει ο Μάρκος ο Ευαγγελιστής
ότι ο βουλευτής Ιωσήφ «τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ». Τολμήσας… Επήρε
την τόλμη να πάει εκεί στο Διοικητήριον του Πιλάτου να ζητήσει το σώμα του
Ιησού. Γιατί βάζει «τολμήσας»; Διότι εθεωρείτο κάτι πολύ φοβερό να υπήρξες
γνωστός, μέτοχος του Ιησού Χριστού, του καταδικασθέντος ως κακούργου επί του
Σταυρού.
Ωστόσο,
η στάσις των γυναικών εκείνων που η Εκκλησία μας, σας είπα, τις ονόμασε «Μυροφόρες γυναίκες» γιατί αγόρασαν μύρα
και ήθελαν να αλείψουν το σώμα του Ιησού, φυσικά πάνω από τα εντάφια σπάργανα,
αυτό το θέμα, ιδιαιτέρως σήμερα θα μας απασχολήσει.
Είναι
γνωστή, αγαπητοί μου, η θέσις της γυναικός εις τον αρχαίον κόσμον. Ακόμη και
εις τον πολιτισμένον κόσμον των Ελλήνων. Η
θέσις, όμως, της γυναικός στον χώρον της Παλαιάς Διαθήκης κατά πολύ υπερέβαλε
την κατάστασιν της εξωβιβλικής γυναικός, της γυναικός που ήταν έξω από τον λαό
του Θεού. Δηλαδή της Βίβλου, της Παλαιάς Διαθήκης. Αλλά και αυτήν την θέση της γυναικός στην Παλαιά Διαθήκη κατά πολύ
υπερβάλλει η θέσις της γυναικός εις την Καινήν Διαθήκην.
Χωρίς υπερβολή, η θέσις της γυναικός μέσα στον
Χριστιανισμό, είναι η θέσις της Εύας εις τον Παράδεισον πριν πέσει. Ακόμη
περισσότερο η καταξιωμένη χριστιανή γυναίκα είναι και έχει ως πρότυπον την
Θεοτόκον. Αυτήν την γυναίκα
προβάλλει η Καινή Διαθήκη: την Θεοτόκον· η οποία βεβαίως, απείρως ανωτέρα
είναι της παλαιάς Εύας, πριν αυτή πέσει. Αρκεί
να αναλογιστεί κανείς ότι ο πρώτος άνθρωπος που εισέρχεται εις την Βασιλείαν
του Θεού είναι η Θεοτόκος, δηλαδή γυναίκα. Είπα «εισέρχεται»· διότι η
Εκκλησία μας πιστεύει απολύτως ότι η Θεοτόκος ανεστήθη, όπως και ο Υιός της και
όπως Εκείνος Ανελήφθη μετά της σαρκός εις την Βασιλείαν Του, κατά τον ίδιον
τρόπο και η Θεοτόκος ανελήφθη, ανεστήθη, ανελήφθη μετά της σαρκός της. Ενώ εις την Βασιλείαν του Θεού δεν υπάρχει
κανείς με την σάρκα του. Ούτε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος. Ούτε οι Απόστολοι,
ούτε ο Παύλος. Μόνη η Θεοτόκος. Όλοι
αναμένομε την ανάσταση των νεκρών. Και τότε θα εισέλθομε μετά
της σαρκός, υπογραμμίζω, εις την Βασιλείαν του Θεού. Το ακούσατε καλά, ε;
Μετά της σαρκός. Έτσι, αγαπητοί μου, η μόνη που εισέρχεται εις την Βασιλείαν
του Θεού μετά σαρκός είναι η Υπεραγία
Θεοτόκος. Αυτό τι σημαίνει; Ότι η γυναίκα πρώτη έρχεται εις την Βασιλείαν
του Θεού μετά σαρκός, λέει πολλά.
Αλλά
αξίζει να δούμε ιστορικά την θέση της γυναικός απέναντι εις τον άνδρα, διότι η γυναίκα παραπαίει στην προσπάθειά της να
συνειδητοποιήσει ποια είναι η θέση της. Πραγματικά παραπαίει...
Μια εικόνα του αληθούς ανθρώπου, ανδρός ή
γυναικός, είναι ο άνθρωπος μέσα εις τον Παράδεισον. Είναι η αυθεντική δημιουργία, χωρίς τα τραύματα της περιπέτειας της
ελευθερίας. Διότι η ελευθερία προς κατάκτησή της, παρέχει όχι λίγα
τραύματα. Κάποτε είναι τραύματα και αίματος. Αλλά προπαντός ψυχικά τραύματα, συναισθηματικά τραύματα. Η
ελευθερία δεν κατακτάται εύκολα. Πάντως εκεί και ο άνδρας και η γυναίκα, εκεί εις τον Παράδεισον είναι άνθρωποι.
Άνθρωπος είναι ο άνδρας, άνθρωπος είναι
και η γυναίκα. Διότι αργότερα η γυναίκα, θα θεωρηθεί από τον άνδρα, μετά την
πτώση βέβαια, ως res, δηλαδή
πράγμα! Σαν ένα πρόσωπο… καταχρηστικά είπα πρόσωπο, μία ύπαρξη, η
οποία απλώς θα ικανοποιεί και θα ευχαριστεί τον άνδρα και αυτή δεν είναι τίποτε
άλλο παρά ένα αντικείμενον. Res. Πράγμα.
«Καὶ εἶπεν ὁ Θεός -διαβάζομε στην Αγία Γραφή-·
ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν
καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν.
Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον,
κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς». Ώστε λοιπόν και ο άνδρας και η
γυναίκα, και το άρσεν και το θήλυ, είναι άνθρωποι. Το υπογραμμίζω γιατί αυτό
αποτελεί το κριτήριον των όσων θα δούμε παρακάτω. Και ο άνδρας είναι άνθρωπος
και η γυναίκα είναι άνθρωπος. Η γυναίκα
λοιπόν είναι άνθρωπος, σε τίποτα δεν υστερεί του ανδρός, διότι αν υστερούσε,
τότε δεν θα ήτο άνθρωπος. Αν υστερούσε του ανδρός. Άλλο τώρα ότι υπάρχουν
κάποια γνωρίσματα, τα οποία διαφοροποιούν τον άνδρα από την γυναίκα, για να
φέρουν εις πέρας το μυστήριον του γάμου, να φέρουν τον τρίτον άνθρωπο εις τον
κόσμον αυτόν. Το παιδί τους, τον τρίτον άνθρωπον.
Η γυναίκα κατάγεται από τον Αδάμ. Και είναι
σάρκα από την σάρκα και «ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων» του Αδάμ.
Ό,τι είναι ο Αδάμ, είναι και η γυναίκα.
Ξαναλέγω· άνθρωπος. Τα λέει όλα αυτό.
Δεν έχει λοιπόν ξεχωριστή δημιουργία.
Έξω, που σας είπα, ότι υπάρχουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, εκείνα που
καθορίζουν τον άνδρα ως άνδρα, ως φύλον κι εκείνα που κάνουν την γυναίκα
γυναίκα ως φύλον. Το ξαναλέγω. Για σκοπό που σας εξήγησα.
Η
γυναίκα επλάσθη ως βοηθός του ανδρός. Κυριότατα εις το έργον της σωτηρίας.
Λέμε, η γυναίκα είναι βοηθός του ανδρός. Σε τι; Εις την σωτηρίαν. Όχι να την
βοηθάει, επιτρέψατέ μου, να κατέβω πολύ πεζά, να της πλένει τα πιάτα και να της
μαγειρεύει. Άλλο θέμα τώρα ότι πρέπει
και ο άνδρας να βοηθάει και εις το νοικοκυριό. Όπως μαζί θα κτίσουν το
σπίτι τους, μαζί θα το συγυρίσουν το σπίτι τους, θα το διακοσμήσουν, μαζί πάντα
θα το υπηρετούν το σπίτι τους. Για να τους υπηρετεί. Αλλά δεν νομίζετε ότι
είναι πολύ πεζόν να λέμε ότι η γυναίκα είναι βοηθός… δηλαδή η έννοια του «βοηθός» της λέξεως «βοηθός» είναι μόνο και μόνον για να τον εξυπηρετεί τον άνδρα; Να
τον εξυπηρετεί από πλευράς δηλαδή νοικοκυριού; Άπαγε! Αν είναι δυνατόν...
Η
βοήθεια θα ήτο δε αμοιβαία. Διότι θα συνιστούσε τον σκοπόν της υπάρξεως του
ανθρώπου, που είναι η κοινωνία του, του ανθρώπου η κοινωνία με τον Θεό. Σ’
αυτό θα βοηθούσε η γυναίκα. Αλλά αυτή θα βοηθούσε τον άνδρα να βρει τον σκοπόν
του, την θέωση, αλλά και ο άνδρας θα βοηθούσε την γυναίκα να βρει τον σκοπό της, δηλαδή
την θέωση. Διότι ο άνθρωπος -όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός- είναι
«ζῷον
θεούμενον». Όταν λέμε
«ζῷον», μην πάει το μυαλό σας στα κτήνη. Αλλά
είναι ύπαρξις που ζει. Αυτό είναι το «ζῷον». Η
ύπαρξις που ζει. Και συνεπώς είναι κάτι
το ζωντανό με προορισμό την θέωση. Και ο άνδρας και η γυναίκα. Βλέπετε
φερειπείν εις το Αγιολόγιον της Εκκλησίας μας και άνδρες και γυναίκες. Λέμε: ο
άγιος άλφα, ο άγιος βήτα, η αγία άλφα, η αγία βήτα. Το βλέπετε αυτό.
Όμως
τα πράγματα δεν έμειναν όπως ο Θεός τα όρισε, αλλά αλλοιώθηκαν. Η γυναίκα, εδώ
θα ήθελα να επιστήσω ιδιαιτέρως την προσοχή σας, η γυναίκα υπερέβη τα όριά της. Να το ξαναπώ; Η γυναίκα υπερέβη τα όριά της· που δεν θα έπρεπε αυτό να το κάνει. Αλλά
και ο άνδρας υπερέβη και αυτός τα όριά του, που κι αυτός δεν έπρεπε να το κάνει.
Διότι «η σχέσις ανδρός και γυναικός είναι
η σχέσις κεφαλής και σώματος», όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Έτσι, θα
λέγαμε, όρια και υπήρχαν, και έπρεπε να υπάρχουν και εις την γυναίκα και εις
τον άνδρα. Και τα όρια αυτά είναι τα ανθρώπινα όρια. Δεν θα τα υπερβούμε, ούτε
ο άνδρας, ούτε η γυναίκα. Λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Εἴσω τῶν ἡμετέρων ὅρων
φιλοσοφῶμεν». Αν και
αυτό είναι βέβαια πολύ πολύ ευρύτερο, που λέει ο άγιος Γρηγόριος, στον 1ον
του θεολογικό λόγο, που σημαίνει το «εἴσω», δηλαδή
εντός, μέσα, όχι έξω από τα όρια, αλλά
εκτός των ορίων της ανθρωπίνης διανοίας. «Εἴσω», μέσα από τα όρια των εντολών του Θεού. Δεν θα υπερβείς τίποτα. Ούτε τις εντολές; Ναι, ούτε τις εντολές. Διότι
τότε έχομε παρέκκλιση. Δεν είναι της ώρας να σας το αναπτύξω. Το να έχομε παρεκκλίσεις αριστερά, που
είναι η παράβασις, και δεξιά, που είναι η υπερβολή. Εἴσω των
εντολών. Εἴσω της φύσεώς του ο άνθρωπος.
Αλλά
αυτό είναι πολύ γενικό. Είδατε τι ωραία που το λέει ο άγιος Γρηγόριος; Ότι «εἴσω τῶν ἡμετέρων ὅρων
φιλοσοφῶμεν». Ας φιλοσοφούμε. Μέσα από τα όριά μας. Όπως ο άνθρωπος, δεν πρέπει να ξεπερνά τα όρια
εκείνα που και η φύσις του τα ορίζει. Ξέρετε, είναι πάρα πολύ σοβαρό το
θέμα αυτό. Να, αυτή την στιγμή μιλάμε για κλωνοποίηση, μιλάμε για τέτοια
πράγματα, κάπου θα βγάλομε τερατογενέσεις.
Διότι ο άνθρωπος υπερβαίνει τα όριά του.
Και σημειώσατε ότι αυτό δεν είναι πάντοτε πρόοδος. Διότι αν ήταν πρόοδος,
οι σύγχρονοι Οικολόγοι δεν θα ανησυχούσαν δια το μέλλον της ανθρωπότητος. Αλλά ανησυχούν, γιατί ο άνθρωπος, στην
ανόητη περιέργειά του και εις τις ανόητες ενέργειές του, βγαίνει από τα όριά
του. Ας είναι.
Η γυναίκα έδειξε προπέτεια και όχι βουλήν μετά του ανδρός. Η Εύα με τον Αδάμ.
Λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Οὐκ ἀνασχομένη
μεῖναι ἐπί τῶν οἰκείων ὅρων» . «Δεν ηνείχετο να μείνει», λέει, «στους δικούς της όρους». Και υπερβαίνουσα τους ιδίους της ὅρους, έφθασε στο σημείο να καταστρατηγήσει το
έργον του βοηθού στην σωτηρία, τόσον του ανδρός, όσο και της ιδίας. Έκτοτε δέχεται την ποινήν του Θεού. Από την
εποχή της Εύας· που ήτο… -είναι γραμμένο αυτό που θα σας πω στο τρίτο κεφάλαιο,
στον 16ον στίχο: «Πρὸς τὸν ἄνδρα σου –της
λέγει- ἡ ἀποστροφή σου, καὶ αὐτός σου
κυριεύσει». Πωπω!... Ξέρετε τι σημαίνει
αυτό; «Ἀποστροφή»
θα
πει στροφή. Δηλαδή «θα
είσαι κάτω από την υπακοή του ανδρός σου και αυτός θα γίνει κύριός σου».
Χωρίς να το θέλει η γυναίκα και μάλιστα η σύγχρονη γυναίκα- όχι και η παλαιά,
και η Σάρα το έλεγε αυτό: «Ο κύριός μου». Ο Αβραάμ. Σήμερα
λένε: «Από δω είναι ο κύριός μου».
Ορθώς. Διότι είναι ο άνδρας κύριος της
γυναικός. Δεν είναι όμως σωστή η έκφρασις όταν ο άνδρας πει: «Από δω η κυρία μου». Όχι. «Η σύζυγός μου». Όχι «η κυρία μου», «η σύζυγός
μου». Διότι ο άνδρας κυριεύει της γυναικός. Όχι η γυναίκα του ανδρός.
Αλλά είναι γνωστόν ότι το κυριαρχικόν θέμα το έδωσε ο Θεός και εις
τον άνδρα, τον Αδάμ και εις την γυναίκα. Και είπε: «Και κατακυριεύσετε -εις
πληθυντικόν αριθμόν- ολόκληρη τη γη και τα ζώα κα τα πετεινά
κ.λπ. κ.λπ. καί τούς ἰχθῦς τῆς
θαλάσσης …». Τώρα
όμως προσθέτει ο Θεός ότι ο άνδρας θα κατακυριεύσει και την γυναίκα. Αυτό είναι η ποινή της, η τιμωρία της. Και
η γυναίκα να αισθάνεται την ασφάλειά της πλάι στον άνδρα.
Αγαπητοί
μου, κοιτάξτε. Μπορεί καμία κυρία από σας να λέγει: «Δεν τα ανέχομαι αυτά». Τα
λέγει ο Θεός. Δεν τα λέγω εγώ. Μέσα
στον Χριστιανισμό, η γυναίκα επιστρέφει στην προπτωτική της κατάσταση. Μες στον
Χριστιανισμό όμως. Και μάλιστα στα μέτρα της Θεοτόκου. Εφόσον πάλι τηρήσει ό,τι
και τότε στον Παράδεισον. Ήτοι τους ὅρους
της,
τα όριά της. Αυτό όμως δεν άρεσε εις την Χριστιανή γυναίκα των
μετέπειτα χρόνων. Και είτε από τον δικό της εγωισμό δεν της άρεσε
αυτό, είτε από τον εγωισμό του ανδρός της, γιατί κι αυτός έκανε υπέρβαση των ὅρων του, με το να είναι εγωιστής και να μην
προσέχει την σύζυγό του, ξεχνώντας ότι εξήλθε εκ της πλευράς του, και ότι και
οι δύο είναι άνθρωποι και τότε, αγαπητοί μου, τα πράγματα αρχίζουν να μην
πηγαίνουν καλά. Αυτή δε η
υπέρβαση των ὅρων, των ορίων, και από την γυναίκα και
από τον άνδρα, εγέννησε ένα τέρας, που
λέγεται… -αφύσικο πράγμα, τέρας- που
λέγεται φεμινισμός. Όλοι έχετε ακούσει την λέξιν Φεμινισμόν. Είναι η
κίνησις εκείνη που θέλει να δώσει δικαιώματα εις την γυναίκα.
Αλλά γιατί να δώσει δικαιώματα; Δεν τα έχει
τα δικαιώματά της η γυναίκα; Ναι, αλλά έκανε υπέρβαση ο άνδρας. Ορθόν. Αυτό
είναι αλήθεια. Είπαμε ότι και οι δύο
υπερέβησαν τα όριά τους. Αλλά όμως δεν
καταλαβαίνει η γυναίκα ότι αυτό το κίνημα του φεμινισμού την οδηγεί στην ίδια
της την καταδίκη. Ναι, ναι. Στην
υποβάθμισή της, στην φθορά της. Δεν θέλω να προσβάλλω τις κυρίες οι οποίες
εργάζονται έξω. Αλλά το να εργάζεται η
γυναίκα έξω, ενώ είναι η βασίλισσα του οίκου της, δεν είναι υποβάθμισις; Αν
το σκεφθούμε καλά και το φιλοσοφήσουμε και το μελετήσουμε, όταν η γυναίκα
βγαίνει έξω να δουλέψει, ουσιαστικά
υποβαθμίζεται. Λίγο παλιότερα χρόνια, μερικές δεκαετίες πίσω, μόνον η
γυναίκα εκείνη που είχε ανάγκη, δηλαδή ήτανε χήρα, ο πατέρας της ήταν άρρωστος
ή υπερήλικας, τότε έβγαινε να δουλέψει η γυναίκα. Ήταν ντροπή να βγει έξω η γυναίκα να δουλέψει. Μερικές δεκαετίες πίσω.
Κι αν η γυναίκα φθαρεί, τότε βεβαίως θα φθαρεί και ο άνδρας. Αν η γυναίκα
υποβαθμιστεί, θα υποβαθμιστεί ασφαλώς και ο άνδρας.
Και
αν θέλετε, να τα δούμε τα πράγματα ως εξής. Διαβάζουμε ένα περίεργο χωρίο του
Αποστόλου Παύλου· εκ πρώτης όψεως περίεργο. Δεν θα κάνω πλήρη ανάλυση, παρά
μόνον τούτου. Ο Απόστολος Παύλος εντέλλεται
οι γυναίκες, όταν προσεύχονται, να φορούν κάλυμμα. Κάλυμμα να φορούν. Μία
μαντήλα. Ξέρετε γιατί; Όπως ο άνδρας
απαγορεύεται να λειτουργεί ή να προσεύχεται, το λέει ο Απόστολος Παύλος, με
καλυμμένο το κεφάλι. Γιατί είναι εις
δόξαν του Υιού του Θεού. Η γυναίκα είναι εις δόξαν του ανδρός της. Και
δείχνει υποταγή. Σύμβολον είναι.
Αλλά εάν καταργήσομε τα σύμβολα, δηλαδή τους τύπους, τότε θα καταργήσομε και
την ουσία. Και έτσι ακριβώς γίνεται. Είναι λοιπόν σύμβολον. Όταν η γυναίκα
βάζει κάλυμμα, όταν πηγαίνει στην Εκκλησία, δείχνει την υποταγή της εις τον
άνδρα.
Λέει
ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη του επιστολή: «Οὕτω γάρ
ποτε καὶ αἱ ἅγιαι γυναῖκες(:κάποτε –λέει- έτσι και οι άγιες γυναίκες) αἱ ἐλπίζουσαι
ἐπὶ τὸν Θεὸν, ἐκόσμουν ἑαυτάς(:έτσι στόλιζαν τον εαυτό τους. Υπήρχε
το κάλυμμα), ὑποτασσόμεναι τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν(:υποτασσόμενες στους ίδιους τους τους
άνδρες), ὡς Σάῤῥα ὑπήκουσε τῷ Ἀβραάμ,
κύριον αὐτὸν καλοῦσα (:υπήκουσε και τον αποκαλούσε κύριον τον
Αβραάμ, τον άνδρα της)».
Έτσι, στον
χώρο της Καινής Διαθήκης, αλλά και στην Εκκλησιαστική Ιστορία, αγαπητοί, βλέπομε ποια είναι η καταξιωμένη γυναίκα.
Πρώτα πρώτα οι Μυροφόρες γυναίκες που έχουν ανδρείον φρόνημα, χωρίς να
μεταβάλλονται σε άνδρες. Χωρίς να
μεταβάλλονται σε άνδρες. Ανδρείον φρόνημα. «Τίς εὗρε ἀνδρεία γυναῖκα –λέει το
τελευταίο κεφάλαιο των Παροιμιών στην Παλαιά Διαθήκη- εὗρε
θησαυρόν». Η ανδρεία
γυναίκα. Όχι η ανδρούτσα! Η ανδρεία γυναίκα. Ανδρεία στο φρόνημα. Όχι στα «ποντίκια», να δίνει ξύλο στον άνδρα της.
Στο φρόνημα. Αρρωσταίνει ο σύζυγος,
παθαίνει ένα ατύχημα. «Τι στενοχωριέσαι,
άνδρα μου; Εγώ θα πάω να δουλέψω». «Τι
θα κάνεις;». «Θα πλένω σκάλες πολυκατοικιών. Τι σε νοιάζει εσένα;». Αυτή
είναι η ανδρεία γυναίκα· που με ανδρείο
φρόνημα θα μεγαλώσει και τα παιδιά της κ.ο.κ. Η Μάρθα και η Μαρία, που γνωρίζουν πώς να αγαπούν και πώς να
φιλοξενούν, να ασχολούνται τόσο με το νοικοκυριό τους, όσο και με την ακρόαση
του θείου λόγου. Η μητέρα, όπως σημειώνει ο Απόστολος Παύλος, του Ρούφου,
την οποία αποκαλεί και δική του μητέρα, ο Παύλος, που τον διακονούσε η μητέρα
του Ρούφου: «Ἀσπάσασθε -γράφει
εις την προς Ρωμαίους- Ροῦφον τὸν ἐκλεκτὸν ἐν Κυρίῳ καὶ τὴν μητέρα
αὐτοῦ καὶ ἐμοῦ». Και την μητέρα του, που είναι
δική του, αυτή τον γέννησε, «αλλά κι εμένα με έχει βοηθήσει, με έχει περιθάλψει, και την δική μου μητέρα».
Είδατε;
Η Λυδία, με τον δυναμικό της χαρακτήρα, που
μεταβάλλει το σπίτι της σε Εκκλησία. Και φιλοξενεί εκεί τον Παύλο. Η Χλόη, σαν διάκονος που υπηρετεί την
Εκκλησία της Κορίνθου. Κι αν το θέλετε, σ’ αυτήν εμπιστεύτηκε την προς
Ρωμαίους επιστολήν του ο Απόστολος Παύλος. Ξέρετε τι σήμαινε εμπιστοσύνη για
μια επιστολή; Δεν είναι της ώρας να σας το αναλύσω περισσότερο. Η Πρίσκιλλα, αυτή η θαυμασία απόστολος και
θεολόγος, που διορθώνει έναν τρανόν Απολλώ. Και στέκεται δεξί χέρι του
Παύλου. Η Ολυμπιάς, στα μετέπειτα
χρόνια, η ξακουστή εκείνη διάκονος της
Κωνσταντινουπόλεως και δεξί χέρι του Ιερού Χρυσοστόμου στα έργα της
φιλανθρωπίας.
Και να έρθουμε εις τους νεοτέρους χρόνους. Η Φιλοθέη η Αθηναία. Η κυρία και αρχόντισσα
των Αθηνών· που μέσα στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας, προστατεύει τις
Αθηναίες κοπέλες από την αμαρτωλή βουλιμία του κατακτητού. Είναι και όλες εκείνες οι γυναίκες που σκιαγραφούνται
στις επιστολές του Παύλου και του Πέτρου.
Πρότυπον
όμως πάντων είναι η Κυρία Θεοτόκος. Όλη της την ζωή, που ήταν αληθινά μια ζωή
προσφοράς. Από την σύλληψη του Υιού της στα σπλάχνα της, του Υιού του Θεού,
μέχρι τον Σταυρό και μέχρι την παρουσία της ανάμεσα στους δώδεκα Αποστόλους και
τους 120 Χριστιανούς την ημέρα της Πεντηκοστής.
Αγαπητοί, με αυτά τα κριτήρια θα
εξετάσομε και θα ελέγξομε τον σύγχρονον Φεμινισμόν· που είναι προϊόν του αποστρατημένου και παραπαίοντος ανθρώπου. Ενός Φεμινισμού που κινείται με κριτήρια
καθαρά υλιστικά, που αρνείται τον Θεό και φθάνει τέλος στην άρνηση και αυτού
του ανθρώπου. Ένας φεμινισμός που αρνείται την χριστιανική ηθική και ζητά να
κηρύξει την χειραφέτηση από τον Θεό και την ηθική, για να ζήσει αυτόν τον
ελευθεριασμόν, είναι κάτι πολύ κακό. Αυτός ο ελευθεριασμός, εξάλλου, όχι
ελευθερία, ελευθεριασμός, όπως λέμε, μια πρόστυχη γυναίκα, λέμε «ἐλευθερίων ἠθῶν», αυτός ο ελευθεριασμός εξάλλου θα γεννήσει τον Αντίχριστον. Γιατί
λένε οι Πατέρες ότι θα γεννηθεί από πόρνη γυναίκα ο Αντίχριστος. Έτσι, οι αντίποδες, θα λέγαμε, αυτού του φεμινισμού, και που είναι η
αγνότης, και που είναι η παρθενία της Θεοτόκου, φέρει τον Χριστόν εις τον
κόσμον.
Γι'αυτό είναι ανάγκη η χριστιανή γυναίκα να επανεύρει τον αληθινό της δρόμο και
να μην δέχεται θέσεις και επιδράσεις από τον αρνητικόν φεμινισμόν. Σ’ αυτό έχει ευθύνη και ο άνδρας. Όχι
να προσφέρει στην γυναίκα του τσιγάρο, για να μάθει κι αυτή να καπνίζει... Τι
να λέω, πού να λέω, τα ξέρετε. Πρέπει να
μην δέχεται το φεμινιστικό κίνημα. Αλλά πρέπει να παύσει ο άνδρας και να
καταδυναστεύει την γυναίκα. Αυτός είναι η κεφαλή. Και η κεφαλή δεν
καταδυναστεύει το σώμα. Αλλά το κατευθύνει, το προφυλάττει, το αγαπά και
συναλγεί μαζί του.
Αγαπητοί, το
αιώνιο παράδειγμα είναι μπροστά μας: ο Χριστός και η Εκκλησία· την οποία ως
νύμφη ο Χριστός την αγαπά και παρέδωκε Εαυτόν υπέρ αυτής. Έτσι σήμερα, η
τρίτη Κυριακή μετά το Πάσχα, η Εκκλησία μας αφιερώνει την ημέρα αυτή στις
θαυμάσιες εκείνες και ανδρείες γυναίκες, τις Μυροφόρες. Για να δείχνει στις χριστιανές γυναίκες όλων των αιώνων και όλων των
εποχών, την σωστή πορεία της χριστιανής γυναίκας.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον
πνευματικό μας καθοδηγητή
μακαριστό γέροντα Αθανάσιο
Μυτιληναίο,
μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε
ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια:
Ελένη
Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
·
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
·
https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_754.mp3
