Το συγχωροχάρτι του Ιερωνύμου
 |
Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών
Σύμφωνα με την ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών, ο κ. Μητσοτάκης παρευρέθηκε το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης στον Ιερό Καθεδρικό Ναό των Αθηνών, συμμετέχοντας στην Σεπτή Ακολουθία των Αγίων και Αχράντων Παθών του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στην οποία χοροστάτησε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος.
Η επίσημη παρουσία του κ. Μητσοτάκη σε μια από τις κατανυκτικότερες εκκλησιαστικές ακολουθίες αποτελεί προϊόν παρασκηνιακής διαβούλευσης μεταξύ του Μεγάρου Μαξίμου και της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και συμβολίζει στο επικοινωνιακό πεδίο την πλήρη εξομάλυνση των σχέσεων Πολιτείας-Εκκλησίας, οι οποίες είχαν προσωρινά «διαταραχθεί» εξαιτίας της νομοθετικής επέκτασης του δικαιώματος του πολιτικού γάμου και της υιοθεσίας στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια.
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΜΝΗΣΤΕΥΣΗ
Η κοινή παρουσία του Πρωθυπουργού και του Αρχιεπισκόπου στην Ακολουθία των Παθών εκπέμπει ηχηρό μήνυμα εκκλησιαστικής αμνήστευσης της «παρά φύσιν» νομοθέτησης, καθώς στην συνείδηση του λαού είναι βαθιά ριζωμένη η άποψη ότι η θέσπιση του ομοφυλόφιλου γάμου αντίκειται στην ελληνορθόδοξη χριστιανική παράδοση, αποτελώντας βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της παραδοσιακής οικογένειας.
Δυστυχώς, είμαστε στην δυσάρεστη θέση να επισημάνουμε εκ νέου ότι οι Έλληνες πολίτες ματαιοπονούν, αναμένοντας λόγο πνευματικό, παραμυθητικό ή ελεγκτικό από την σημερινή Διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδας.
Αποτελεί ισχυρό «σημείο των καιρών» το γεγονός ότι οι εκκλησιαστικοί άρχοντες έχουν συνταχθεί με το αλλοτριωμένο πνεύμα της διεφθαρμένης κοσμικής Εξουσίας. Από Ποιμένες των Λογικών προβάτων του Χριστού μεταλλάχθηκαν (τον καιρό της πανδημίας) σε εμβολιοποιμένες, ενώ σήμερα –και κάθε φορά που το επιβάλλει η πολιτική συγκυρία– μεταβάλλονται σε πρόθυμες και υπάκουες θεραπαινίδες της Νεοταξίτικης Πολιτικής Ελίτ.
Επίσης, ο κ. Ιερώνυμος, προσερχόμενος στον καθεδρικό ναό προέβη προς τους δημοσιογράφους σε μια άκρως αποκαρδιωτική δήλωση, λέγοντας «Εδώ είμαστε για να γιορτάσουμε και όλα τα άλλα τα βρίσκουμε», υπονοώντας ότι πρέπει να κοπάσει η κοινωνική οργή και αγανάκτηση για την θεσμική κατοχύρωση του ομοφυλόφιλου γάμου, αφού προέχει η αρραγής ενότητα και η ειρηνική συμπόρευση Πολιτείας-Εκκλησίας, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι αποτελεί το θλιβερό δεκανίκι της ανάλγητης και απολυταρχικής Νέο-δημοκρατικής εξουσίας.
Η πιο πάνω δήλωση του Αρχιεπισκόπου, ακόμη και αν αξιολογηθεί στο στενά εκκλησιαστικό πλαίσιο, κρίνεται ως εντελώς ακατανόητη και άστοχη, αφού είναι γνωστό τοις πάσι ότι, στην ακολουθία των Αχράντων Παθών της Μεγάλης Πέμπτης, ο πιστός λαός δεν εορτάζει, αλλά πενθεί και λυπάται για τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τις ύβρεις, και προπάντων τον Σταυρό και τον θάνατο του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Μάλιστα, η εμφάνιση του κ. Μητσοτάκη στην Εκκλησία, ειδικά το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, αποτελεί χλευασμό και απίστευτη γελοιοποίηση του ορθόδοξου φρονήματος της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού και προσβάλλει την νοημοσύνη του, αν αναλογιστούμε το εξής:
Στην εκκλησιαστική υμνολογία της ημέρας περιλαμβάνεται ως γνωστό το κατανυκτικό τροπάριο «σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας», ενώ μόλις πριν από λίγες εβδομάδες η ελληνική κυβέρνηση, προχωρώντας σε μια πρωτοφανή (για Ορθόδοξη χώρα) νομοθετική πρωτοβουλία «αντιδημοκρατικού νεοφιλελευθερισμού» «σταύρωνε» την ορθόδοξη εκκλησιαστική πίστη και την Αγιοπατερική Παράδοση (που καταδικάζουν με τα μελανότερα χρώματα την ομοφυλόφιλη σεξουαλική σχέση και συμπεριφορά), υποχρεώνοντας την ελληνική κοινωνία να αποδεχθεί την θεσμοθέτηση του δικαιώματος των ομοφυλόφιλων ζευγαριών στον πολιτικό γάμο.
ΙΕΡΩΝΥΜΙΚΟ ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙ
Μολονότι η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών επιμένει να απορρίπτει την αναγνώριση του δικαιώματος γάμου στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, εντούτοις η Εκκλησία του κ. Ιερωνύμου –η οποία έχει παρασυρθεί από το οικουμενιστικό ρεύμα της κίβδηλης πνευματικότητας και της υποκριτικής ευσέβειας, αδυνατώντας να εκφράσει τα βάσανα και τις αγωνίες του πιστού λαού– έσπευσε να δώσει συγχωροχάρτι στην κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, φθάνοντας στο σημείο να τον προσκαλέσει –χωρίς ίχνος ντροπής– στην εκκλησιαστική ακολουθία της Μεγάλης Πέμπτης, ικανοποιώντας τις πολιτικές σκοπιμότητες του πρωθυπουργού ενόψει των επικείμενων ευρωπαϊκών εκλογών της 9ης Ιουνίου ε.ε.
Αν ο Αρχιεπίσκοπος υπηρετούσε με ειλικρινή αφοσίωση το ορθόδοξο εκκλησιαστικό ήθος, όφειλε να είχε κηρύξει πάνδημο «εκκλησιαστικό ανένδοτο αγώνα», καταγγέλλοντας τον κ. Μητσοτάκη ως βασικό υπεύθυνο για την διάλυση του θεσμού της οικογένειας και την απαξίωση της ιερότητας του γάμου, της μητρότητας και της πολυτεκνίας. Εκείνος όμως, προδίδοντας την ποιμαντική του αποστολή, επέλεξε να γίνει αρεστός και γλυκύς στην νεοταξίτικη κυβερνητική εξουσία, αλλά δυσάρεστος και πικρός στον ευλαβή και πιστό λαό.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ο κ. Μητσοτάκης άδραξε την ευκαιρία, που απλόχερα (και ανεπίτρεπτα) του προσέφερε ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας και εμφανίστηκε στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών με το προφίλ του «ευσεβούς κυβερνήτη», επιχειρώντας να εξαπατήσει ξανά τους αφελείς πολίτες, ενώ στην πραγματικότητα επιδιώκει –υπό το πρόσχημα της ισότητας στον γάμο– την αποδόμηση της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας του Ελληνικού λαού.
Πέραν του επικοινωνιακού συμβολισμού, η υποκριτικά ευσεβής παρουσία του κ. Μητσοτάκη στον Ιερό Καθεδρικό Ναό της Αθήνας δεν στερείται πολιτικών μηνυμάτων, καθώς σηματοδοτεί αφενός μεν την λήξη των λαϊκών κινητοποιήσεων αναφορικά με την ενσωμάτωση στην έννομη τάξη του ομοφυλόφιλου γάμου και αφετέρου αποτυπώνει την αυταρχική βούληση της κυβέρνησης να προχωρήσει πάση θυσία στην υλοποίηση της νεοταξίτικης πολιτικής της ατζέντας, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές αντιδράσεις και διαμαρτυρίες, στηριζόμενη στις πλάτες και στις ευλογίες της Διοικούσας Εκκλησίας.
ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΦΡΟΝΗΜΑ
Είναι εντυπωσιακά τραγικό, όταν συνειδητοποιούμε, ότι όλα αυτά, τα οποία μας πληγώνουν και μας πονάνε (νομοθέτηση του ομοφυλόφιλου γάμου), πόσο γρήγορα ξεχνιούνται και χάνονται, καθώς στροβιλίζονται μέσα στην δίνη της χοάνης του αδυσώπητου χρόνου, που παρασύρει τους ανθρώπους στην μονοτονία της καθημερινότητας ενός σταθερά επαναλαμβανόμενου βιοτικού κύκλου ζωής, αποστασιοποιημένου όμως από την υπεράσπιση της Ορθόδοξης Πίστης και των υψηλών ιδανικών, δηλαδή της Ελευθερίας και της Αξιοπρέπειας.
Όσο ο σύγχρονος άνθρωπος εξακολουθεί να βυθίζεται στο τέλμα ενός ψεύτικου, άχαρου, ανοημάτιστου και εν τέλει εικονικού βίου, τόσο η Ανθρωπότητα θα καλπάζει προς τα Έσχατα της Ιστορίας, με αποτέλεσμα οι πολίτες να υποτάσσονται ολοένα περισσότερο στο μοτίβο μιας σκληρής, απάνθρωπης και αποσυναισθηματοποιημένης ζωής, που επιβάλλει για αυτούς η υπερεθνική νεοταξίτικη ελίτ.
Οφείλουμε, όσο είναι καιρός, να διαρρήξουμε τις σχέσεις μας με κάθε Αρχή ή Εξουσία που δεν λογοδοτεί στον Άγιο Τριαδικό Θεό, αλλά στον «άρχοντα του σκότους» και εργάζεται πυρετωδώς για την προετοιμασία της παγκόσμιας κοινότητας να υποδεχθεί ως λυτρωτή, τον «υιό της απωλείας».
Προσωπικά δεν βλέπω άλλη λύση. Η απλή καταγγελία ή διαμαρτυρία για τα κακώς κείμενα δεν καρποφορεί, και απλώς προστίθεται σε ένα άθροισμα φωνών αντισυστημικότητας, που όμως δεν οδηγεί στην απαιτούμενη και λυτρωτική κοινωνική ρήξη και ανατροπή. Αυτό που απουσιάζει από την σημερινή κοινωνία δεν είναι τόσο η καταγγελία, όσο το μαρτυρικό και θυσιαστικό φρόνημα, δηλαδή να υπερασπιζόμαστε τις προσωπικές μας αρχές και αξίες χωρίς να συνυπολογίζουμε το κόστος και την στάση του οικογενειακού ή κοινωνικού μας περίγυρου ή την ενδεχόμενη απόρριψή μας απ’ αυτό.
Χωρίς να τρέφω αυταπάτες, κατανοώ ότι η απόκτηση μαρτυρικού και θυσιαστικού φρονήματος δεν μπορεί να αγγίξει παρά μόνο ελάχιστες αγνές και γενναίες ψυχές, ενώ είναι αβέβαιο αν θα επιφέρει τελικά και την πολυπόθητη κοινωνική αφύπνιση, ωστόσο, όσοι το υιοθετήσουν, θα μιμηθούν –κατά το απειροελάχιστο– τον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Ιησού Χριστό.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω άρθρο δημοσιεύτηκε στις 12/5/2024, στο φύλλο της «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ», σελ. 57.
