Μακαριώτατε, ἀπευθύνομαι εἰς ὑμᾶς μετὰ σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης ἐν Χριστῷ, ἐξ ἀφορμῆς δηλώσεών σας (δημοσίως) περὶ Ἐκκλησίας καὶ πολιτικῆς – κομμάτων.
Ἀρκετοὶ Χριστιανοί, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ὑπῆρξαν ἐπικριτικοὶ (στὸ παρελθὸν) μὲ τὸ κίνημα τῆς «Χριστιανικῆς Δημοκρατίας» (Ν. Ψαρουδάκης), στὴν προσπάθειά της ἀνασχεδιασμοῦ τοῦ κοινωνικοῦ συστήματος σὲ μορφὴ ἔκφρασης καὶ δικαίωσης τῆς κοινωνικῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου· παραδείγματα, ὁ μοναχὸς Θεόκλητος Διονυσιάτης καὶ ὁ π. Χριστοφόρος Καλύβας.
Ἡ ἔννοια τοῦ κοινωνικοῦ χριστιανισμοῦ στὴν Ὀρθοδοξία εἶναι θεμελιώδης, παγκόσμια στὴ φύση της, ἀλλὰ (ἀκόμη) τοπικὴ στὴν ἐφαρμογή της. Εἶχαν εἰλικρινεῖς προθέσεις ὁ π. Θεόκλητος καὶ ὁ π. Χριστοφόρος· εἶχαν ὅμως ἄγνοια πῶς θὰ ἐπιτευχθεῖ μία ἑνότητα – σύζευξη Ὀρθόδοξης Θεολογίας καὶ κοινωνικῶν θεσμῶν, οἱ ὁποῖοι λειτουργοῦν (τώρα) στὸ πλαίσιο μίας ὑλιστικῆς ἀστικῆς (ἢ μαρξιστικῆς ἐν πολλοῖς) Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Βλέπουμε τὰ ἀποτελέσματα!
Σήμερα οἱ ἐπικριτὲς τῶν Ὀρθοδόξων ὑποψηφίων βουλευτῶν εἶναι ἱεράρχες, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὸν οἰκουμενισμὸ (προτεσταντισμό), ποὺ δὲν μποροῦν ν’ ἀντιληφθοῦν τὰ σημεῖα ἐφαρμογῆς τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ κοινωνικὸ σύστημα.
Ὀφείλουμε νὰ ἐνισχύσουμε, ὡς Ὀρθόδοξοι, κάθε ὑπόσχεση (πολιτικὴ) κοινωνικῆς ὀργάνωσης σύμφωνης μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, μὲ τὴν κοινωνικὴ διδασκαλία τῶν Πατέρων, μὲ τὴν θεολογία τους περὶ κόσμου καὶ προσώπου, μιᾶς καὶ δὲν ἔχει ἐπιτευχθεῖ, δυστυχῶς, ἑνιαῖος πολιτικὸς φορέας τῶν Ὀρθοδόξων πολιτῶν.
Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν διοικοῦσα Ἐκκλησία, ποὺ ἔχει τὴν διακονία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἡ ποιμαινομένη Ἐκκλησία ἔχει καθῆκον – δικαίωμα νὰ πολιτευθεῖ πρὸς χριστιανικὴ ἐπίλυση τῶν προβλημάτων. Ἂν αὐτὸ τὸ ἀρνεῖσθε, ἔχετε βασικὸ λάθος.
Εἶναι λάθος ἡ ἄρνηση τῆς προεκτάσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ στὸν πολιτικὸ-κοινωνικὸ τομέα, σύμφωνα μὲ τὰ Ἀποστολικὰ λόγια:
– «πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ· ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις (Τίτ. 3, 8).
– «Τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστὸς» (Κολ. 3, 11).
– «Θεοῦ γὰρ διάκονος (= ἐξουσία) ἐστί σοι εἰς τὸ ἀγαθὸν» (Ρωμ. 13, 4).
Ὁ Στέφανος Στεφανόπουλος, παλαιὸς πολιτικὸς (1898 – 1982), στὸ βιβλίο του «Κοινωνικὰ συστήματα καὶ φιλοσοφία» (1936), γράφει:
«Ὅλα τὰ κοινωνικὰ συστήματα εἶναι προϊόντα καὶ δημιουργήματα τῶν φιλοσοφικῶν ἰδεῶν τῶν ἱδρυτῶν των. Διὰ νὰ δυνηθῶμεν συνεπῶς νὰ σχηματίσωμεν ὀρθὴν περὶ τούτων κρίσιν καὶ νὰ ἐκτιμήσωμεν μὲ κάθε δυνατὴν ἀκρίβειαν τὰς πρακτικάς των συνεπείας, πρέπει προηγουμένως νὰ συλλάβωμεν καὶ νὰ κατανοήσωμεν τὰς φιλοσοφικὰς θεωρίας ἐπὶ τῶν ὁποίων ταῦτα ἐβασίσθησαν» (Εἰσαγωγὴ – Σελ. 1).
Ποιός, Μακαριώτατε, ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἐπίδοξους ἐραστὲς τῆς λαϊκῆς ἐτυμηγορίας, φανερώνει τὸ φιλοσοφικὸ ὑπόβαθρό του στὸν κόσμο; Αὐτοὺς νὰ ἐπικρίνετε καὶ ὄχι τοὺς λίγους ὀρθόδοξους ὁραματιστές, ποὺ ἐπιθυμοῦν (πολιτικὰ) τὴν ἐπίτευξη διανομῆς τῆς χριστιανικῆς (κοινωνικῆς) διδασκαλίας στὸν κόσμο ἀπὸ τὰ ἕδρανα τῆς Βουλῆς.
Εἶναι ἰδιαίτερα ἐμφανὴς στὴν παροῦσα προεκλογικὴ περίοδο ἡ λογικὴ τοῦ marketing ἀπὸ τὰ κόμματα τῆς Βουλῆς, μὲ συνεχῆ ὑποσχεσιολογία, φλύαρη ἐνδοκοσμικότητα καὶ διάθεση τεραστίων χρηματικῶν κεφαλαίων· ὁμιλοῦμε γιὰ τὰ show τῶν πολιτικῶν, χωρὶς τὶς πραγματικὲς λύσεις τῶν προβλημάτων τοῦ λαοῦ.
Ἡ ὑπεύθυνη αἴσθηση τῆς ἱστορικῆς στιγμῆς συλλαμβάνει, ἀβίαστα, τὴν μεγάλη ἔλλειψη παρουσίας Ὀρθοδόξων στὸ κοινοβούλιο· προσώπων δηλ. μὲ ἀληθινὴ πίστη καὶ τὸ βίωμα τῆς τίμιας ζωῆς (ἐνάρετης).
Αὐτὴ τὴν ἔλλειψη ἔπρεπε νὰ ὑπογραμμίσετε ἐσεῖς καὶ οἱ ἄλλοι ἱεράρχες ἐάν, πράγματι, εἶσθε ὑπὲρ τῆς εὐσέβειας μέσα στὸ κοινοβούλιο, ὡς ἐθνικὴ ἑνωτικὴ δύναμη.
Τὸ 1966 ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Διονυσίου Ἀρχιμ. Γαβριὴλ σὲ παρέμβασή του, ἔγραψε:
«Ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἀδελφὲ Ν. Ψαρουδάκη…
Ἄχρι τοῦδε εἴμεθα καὶ ἡμεῖς διστακτικοὶ ἀπέναντι σας νομίζοντες ὅτι ἠθέλατε τὴν Ἐκκλησίαν ἐπικεφαλῆς κόμματος· ἤδη ὅμως μὲ τὴν σαφῆ δήλωσίν σας ὅτι «ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ διδάσκη καὶ ὁ λαὸς νὰ πολιτευθῆ, τὸ ἱερατεῖον νὰ μὴ πολιτεύεται», εἴμεθα ἀπολύτως σύμφωνοι ὡς πρὸς τοῦτο…».
Διατελῶ μετὰ Σεβασμοῦ, τιμῆς καὶ ἀγάπης ἐν Χριστῷ.
Νικόλαος Ε. Σακαλάκης
Μαθηματικός
