Ὁ θυμός εἶναι τό νεῦρο τῆς ψυχῆς (Μέγας Βασίλειος)
Εἶπεν ἕνας γέρων μοναχός διά τήν ἀγάπην τῆς ἀνοθεύτου πίστεως:
«Ὁ θυμός χρειάζεται ὅταν πρόκειται νά ὑπερασπισθοῦμε τήν πίστι μας καί ὄχι τόν ἑαυτό μας.
Πρέπει νά θυμώνουμε, ὅταν βλέπουμε ὅτι πολεμεῖται ἡ πίστις μας.
Ἄν κατηγορήσουν ἐμἐνα, ἔχω ὑποχρέωσι νά τό δεχθῶ. Ἀλλά γιά τήν Ὀρθοδοξία χρειάζεται θυμός.
--------------------------------
Ἀντιγραφή ἀπό τό ΑΘΩΝΙΚΟΝ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου Κοτσώνη, Ἡγουμένου τῆς Ἱ.Μ. Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, Σοχοῦ-Λαγκαδᾶ.
=======================================
ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ: Ὀρθοδοξία καί Ἑλληνοπρέπεια.
Χριστός καί Ἑλλάδα.
Τὰ παιδιά μας μεγαλώνουν μέσα σὲ μιὰ σύγχυση δαιμονική.
Μπερδεύουν τὴν φιλοπατρία μὲ τὸν φασισμό.
Βάζουν φωτιὰ στὴν τιμημένη καὶ ἔνδοξη Ἑλληνικὴ Σημαία, λὲς καὶ πρόκειται γιὰ ἕνα ὁποιοδήποτε πανί.
Τρέφονται μὲ τὰ δηλητήρια τῆς ἀθεΐας καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ ντρέπονται νὰ ποῦν, ὅτι γεννήθηκαν Ἕλληνες καὶ Ὀρθόδοξοι.
Τὶς θυσίες τῶν ἡρώων τοῦ ’21, τὰ ὁράματα, τὶς ἀξίες καὶ τὴν πίστη τους, φτάσαμε νὰ τὰ θεωροῦμε παρακατιανὰ καὶ παλιομοδίτικα.
Ἀφ’ ὅτου λευτερωθήκαμε ἀπὸ τὸν τούρκικο ζυγό, πετάξαμε στὰ ἄχρηστα τὸν δοκιμασμένο δικό μας Τρόπο καὶ λιμπιστήκαμε τὴν κάλπικη γυαλάδα τῶν ξένων.
Εἰρωνευτήκαμε τὴν φιλοκαλία τῶν πατέρων μας καὶ προτιμήσαμε τὰ ξυλοκέρατα τοῦ πάπα καὶ τῶν προτεσταντῶν.
Τυφλωθήκαμε ἀπὸ τὰ ψεύτικα καὶ πλάνα ’’φῶτα’’ τῶν δῆθεν πολιτισμένων τῆς ἑσπερίας, καὶ στὸ τέλος παγιδευτήκαμε γιὰ τὰ καλά.
Μοναδική σωτήρια ἔξοδος κινδύνου, πού μᾶς ἔχει ἀπομείνει, εἶναι ἡ ἐπιστροφή στίς ρίζες μας. Ὀρθοδοξία καί Ἑλληνοπρέπεια. Χριστός καί Ἑλλάδα.
=========================================
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΤΟΝ ΠΑΡΙΟ
Οἱ ἀντιλήψεις τοῦ λεγόμενου Εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ ὁδήγησαν τήν ἀνθρωπότητα στούς δύο παγκοσμίους πολέμους, τίς Γενοκτονίες καί τά φρικτά ἐγκλήματα πού τούς συνόδευσαν, στούς Ὁλοκληρωτισμούς τοῦ προηγουμένου αἱῶνα, καθώς καί στά τραγικά κοινωνικά, ψυχολογικά καί κοινωνικά ἀδιέξοδα τοῦ σύγχρονου κόσμου.
Ἡ ἰσότητα πού προβάλλουν οἱ νέοι δημοκρατικοί εἶναι ψευδεπίγραφη, εἶναι ψιλό ὄνομα, ὅπως καί ἡ ἐλευθερία τους. Ἔχουν ἐπινοηθεῖ ἀπό πονηρούς ἀνθρώπους, γιά νά πετύχουν τά σχέδιά τους μέ τήν δύναμη τοῦ λαοῦ.
Πῶς μποροῦν δύο ἄνθρωποι νά λέγονται ἴσοι, ὅταν ὁ ἕνας εἶναι πάμπλουτος καί ὁ ἄλλος στενάζει ἀπό τήν πεῖνα του καί ἀναγκάζεται νά κλέβει ἐξ αἰτίας τῆς φτώχειας του; Αὐτές οἱ διακηρύξεις εἶναι ἐφεύρημα ἀνθρώπων πονηρῶν καί ἐπίβουλων.
Μπορεῖ ποτέ νά ὑπάρξει ἰσότητα σέ κοινωνία πού κυριαρχεῖ ἡ πλεονεξία, πού βασιλεύουν τά πάθη, πού δέν ἀκούγεται ἄλλη ἔκφραση συχνότερα ἀπό «τό δικό μου» καί «τό δικό σου»;
Ἰσότητα, ναί, πράγματι ὑπῆρξε κάποτε! Ποῦ ὅμως; Στή νεοσύστατη Ἐκκλησία τῶν καλῶν ἐκείνων Χριστιανῶν, τῶν ἁπλῶν καί εὐλαβεστάτων!
Ἐκεῖ, ὅπως τήν περιγράφει ὁ ἱερός Λουκᾶς (Πράξ. δ΄, 32), κανένας δέν ἔλεγε ὅτι ἔχει κάτι δικό του, ἀλλά ἦταν ὅλα κοινά, χρήματα, ἐνδύματα καί τροφές. Γιατί ὅμως ἦταν ὅλα κοινά; Γιατί, λέει, ἡ καρδιά καί ἡ ψυχή τῶν πιστῶν ἦταν μία! Ὅλοι γιά τόν Θεό εἶχαν μία γνώμη καί ἕνα θέλημα καί ἦταν ὅλοι δεμένοι μεταξύ τους μέ ἀδελφική ἀγάπη, τόσο σφικτά, ὥστε, ἔμοιαζαν νά ἀποτελοῦν ἕνα σῶμα, πού τό κινοῦσε μία ψυχή.
Ἡ ἴδια ἰσότητα καί ὁμοψυχία ὑπῆρξε ἐπι πολλούς αἰῶνες καί στά Κοινόβια τῶν παλαιῶν Ὁσίων.
-------------------------------
Ἀντιγραφή ἀπό τό βιβλίο ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ – ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ
Κείμενα τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν καί διδασκάλου τοῦ Γένους Ἀθανασίου τοῦ Παρίου.
(Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιοςὁ Πάριος ὑπῆρξε ἕνας ἀπό τούς κορυφαίους διδασκάλους τοῦ ὑποδούλου Γένους καί ἕνας ἀπό τούς πρωτεργάτες τοῦ κινήματος τῆς Φιλοκαλικῆς Ἀναγέννησης περί τά τέλη τοῦ 18ου αἰῶνα, γνωστοῦ ὡς κινήματος τῶν Κολλυβάδων)
