τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας
Πραγματικά ἐντυπωσιακή καί ἄκρως συγκινητική ἡ προχτεσινή «Μεγάλη Ἔξοδος» τοῦ λαοῦ μας σέ δρόμους καί πλατεῖες, ζητώντας δικαιοσύνη γιά τό ἀδιανόητο ἔγκλημα τῶν Τεμπῶν. Ἀκόμη πιό ἐντυπωσιακή μάλιστα, ἄν σκεφτεῖ κάποιος τήν τρομακτική παθητικότητα στήν ὁποία ἔχουμε ἐδῶ καί χρόνια περιέλθει, τό αἴσθημα ματαιότητας καί τήν ἀπροθυμία νά ἀντιδράσουμε γιά τό ὁτιδήποτε, τήν ὥρα πού κάποια ἀντίχριστα καθάρματα παίζουν σταθερά ἐν οὐ παικτοῖς σέ ὅλα τά πεδία (ὑλικά καί πνευματικά) καί διαλύουν συστηματικά τίς ζωές μας.
Μέ βάση λοιπόν τήν θλιβερή εἰκόνα ἀδράνειας καί παραίτησης πού ἔχει πρό πολλοῦ παγιωθεῖ, αὐτό πού εἴδαμε προχτές στήν Ἀθήνα, τήν Θεσσαλονίκη καί σέ περίπου 200 ἀκόμη πόλεις (στήν Ἑλλάδα καί τό ἐξωτερικό) ἦταν περίπου ἀπίστευτο καί πραγματικά συγκλονιστικό. Καί συνάμα βεβαίως ἐλπιδοφόρο, γιατί σύν ὅλοις τοῖς ἄλλοις ἀπέδειξε ὅτι σέ ὅποια κατάσταση μαζικοῦ ἐκμαυλισμοῦ καί συλλογικῆς παρακμῆς καί ἄν ἔχουμε φτάσει ὡς λαός, ὑπάρχουν ἀκόμη φλόγες πού σιγοκαῖνε κάπου βαθιά μέσα μας.Ἐπειδή ὡστόσο διάβασα ἀπό πολλές μεριές καί ὑπερβολικά πράγματα σέ σχέση μέ τή δυνητική ἰσχύ τῆς προχτεσινῆς λαοσύναξης, καλό εἶναι νά προσγειωθοῦμε. Κανένα πολιτικό σύστημα δέν πρόκειται δυστυχῶς νά σαρωθεῖ, οὔτε καμμία κυβέρνηση νά πέσει, οὔτε καμμία (φερόμενη ὡς) ἑλληνική Δικαιοσύνη νά σταθεῖ στό ὕψος τῶν καιρῶν. Τό εἶχαν δείξει καί τά μεγαλειώδη συλλαλητήρια γιά τήν Μακεδονία (καί τότε κάποιοι ἐξέφραζαν αἴολες προβλέψεις ὅτι σέ λίγο «πέφτει ἡ χούντα»), τό ἔδειξε καί προχτές ἡ συντονισμένη δράση τῶν πραιτωριανῶν του (παρα)κράτους μαζί μέ τήν προκλητική ὀμερτά τῶν πετσωμένων βοθροκάναλων, τό δείχνουν καθημερινά καί πολλά ἀκόμη γεγονότα: ἐδῶ ὑπάρχει ἕνας πανσθενής ἀπόπατος στόν ὁποῖο – σάν τά γουρούνια μέσα στόν βοῦρκο – τσαλαβουτᾶνε ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ θεσμοί, ἕνας ὀργανωμένος ἑσμός πού ἐλέγχει τά πάντα, ἕνα βρωμερό μαφιοσύστημα πού ἀπό τόν καιρό τῶν δολοφόνων του Καποδίστρια ἐξελίσσει συνεχῶς σέ ὅλο καί πιό βορβορώδη ἐπίπεδα τόν σιχαμερό ἑαυτό του καί γιά τό ὁποῖο ὁ συχνά χρησιμοποιούμενος ὅρος «εὐρωπαϊκή Κολομβία» εἰλικρινά φαντάζει βαθύτατα προσβλητικός (γιά τήν πραγματική Κολομβία). Εἶναι ἡλίου φαιδρότερον ὅτι ἕνα τέτοιο σύστημα δέν πέφτει μέ συλλαλητήρια καί μέ πορεῖες.
Καί γιά νά τό προχωρήσω καί ἀκόμη πιό πέρα, δέν θά ἔπεφτε οὔτε καί ἄν τά συλλαλητήρια κλιμακώνονταν δραματικά, φτάνοντας ἀκόμη καί στά ἐπίπεδα κανονικῆς ἐξέγερσης. Φυσικά ἐννοεῖται ὅτι πόρρω ἀπέχουμε ἀπό κάτι τέτοιο. Ἀλλά ἀκόμη καί ἄν συνέβαινε, ἡ ἴδια ἡ Ἱστορία μᾶς ἔχει διδάξει ποῦ ὁδηγοῦν σχεδόν πάντα οἱ μαζικοί ξεσηκωμοί, ἀκόμη καί οἱ ἐπαναστάσεις: ὄχι στήν ἀνατροπή τοῦ συστήματος, ἀλλά τό πολύ στήν ἀναδίπλωσή του. Γιατί ἀκόμη κι ἄν δέν εἶναι ἔργα ἐξ ἀρχῆς στημένα καί ὑποκινούμενα ἔξωθεν (ἀπό ξένες πρεσβεῖες καί ἄλλα παράκεντρα), εἶναι ἀπολύτως δεδομένο ὅτι θά καπελωθοῦν στήν πορεία καί θά γίνουν πεδίο διείσδυσης καί ἀνέλιξης ἐπιτηδείων καιροσκόπων. Ἡ εἰκόνα ἄλλωστε ἀκόμη καί προχτές ἦταν καθηλωτικά εὔγλωττη, μέ τήν παρουσία ἀναρίθμητων τυμβωρύχων καί κάθε λογῆς τρωκτικῶν καί τήν ἀπόπειρα νά καπελώσουν τήν αὐθόρμητη ἀντίδραση τοῦ κόσμου, γιά νά δρέψουν δάφνες καί φτηνιάρικα πολιτικά ὀφέλη ἀπό τόν πόνο καί τήν λαϊκή ἀγανάκτηση. Πόσο περισσότερη θά ἦταν ἄραγε ἡ καπηλεία καί ἡ ἐκμετάλλευση, ἄν ἐπρόκειτο γιά μία χιονοστιβάδα πού θά κλυδώνιζε πραγματικά τό καθεστώς; Εἶναι προφανῶς ρητορικό τό ἐρώτημα.
Δέν πέφτουν λοιπόν ἔτσι οἱ χοῦντες. Τό πολύ-πολύ νά ἀλλάξουν γιά λίγο τά προσωπεῖα τους. Τό πολύ-πολύ δηλαδή νά φύγουν κάποια καθάρματα καί νά ἀντικατασταθοῦν ἀπό κάποια ἄλλα. Μά γιά νά γυρίσει πραγματικά ὁ ἥλιος, θέλει δουλειά πολλή. Δέν ἀρκοῦν οἱ φλογίτσες πού σιγοκαῖνε καί ἐκδηλώνονται σποραδικά καί ὑπό τό βάρος ἔντονων συναισθηματικῶν φορτίσεων. Δέν ἀρκοῦν καί οἱ φωνές πού ὅμως ἔρχονται ἀπό ἑτερόκλητα πλήθη, χαοτικά συμφύρματα καί θνησιγενεῖς συγκυριακές συμπορεύσεις. Θέλει λαό ἀποφασισμένο καί συνειδητοποιημένο, ὄχι συμφύρματα. Θέλει λαό πού θά ξέρει ποιός εἶναι καί ἀπό ποῦ ἔρχεται. Λαό πού θά ἔχει κλάψει εἰλικρινά γιά ὅλα ὅσα τοῦ ἔκλεψαν καί – πιό πολύ ἀκόμη καί ἀπό αὐτό – γιά ὅσα ἐπί δεκαετίες πέταξε μόνος του στά σκουπίδια. Λαό πού θά χύσει δάκρυα πικρά γιά τίς ἁμαρτίες του, γιά τόν πνευματικό ἐκμαυλισμό του, γιά τήν πολιτισμική του ἐκπόρνευση καί γιά τήν ἐθνική του παρακμή. Λαό πού θά ξανασηκώσει τό βλέμμα παρακλητικά πρός τούς οὐρανούς. Λαό πού θά ἀκολουθήσει Μακκαβαίους, ψυχωμένους ταγούς καί ὄχι κάπηλους σαλτιμπάγκους, ἡγέτες πού τότε θά τοῦ ξαναστείλει ὁ Θεός γιά νά τόν ὁδηγήσουν ἔξω ἀπό τήν αἰχμαλωσία. Λαό πού θά τό πάρει πεισματική πλέον καί ἀμετάκλητη ἀπόφαση νά ἐγερθεῖ ἀπό τόν τάφο. Ὁτιδήποτε ἄλλο θά εἶναι ἁπλῶς γιά μία ἀκόμη φορά ἀνακύκλωση τοῦ ζόφου καί νέα θλιβερή διάψευση καμένων ἐλπίδων καί ἀβάσιμων προσδοκιῶν.
Προσδοκοῦμε ἀνάσταση νεκρῶν, συνεπῶς. Τό ὀξυγόνο ὄντως μᾶς σώθηκε πρό πολλοῦ. Τό «δέν ἔχω ὀξυγόνο» δέν σφραγίζει μόνο τήν σιδηροδρομική τραγωδία ἑνός ἀποτρόπαιου ἐγκλήματος, ἀλλά εἶναι συνάμα μία φράση πού ἀποτυπώνει καί συνοψίζει ὅλη τήν σύγχρονη Ἱστορία ἑνός σταθερά συρρικνούμενου καί καταρρέοντος Ἑλληνισμοῦ. Μά γιά νά μπορέσουμε νά ἀνασάνουμε ξανά, ἔχουμε μπροστά μας δρόμο πολύ καί ἐξαιρετικά ἀνηφορικό ἀκόμη…
