Πότε θὰ ἔλθη καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα τῶν «Ὀρθοδόξων» τὸ πολιτικὸν βάπτισμα εἰς τὸ κρασί;
Μοναχὸς Ἀβέρκιος
Εἰς τὴν γειτονικὴν Ἰταλίαν ἐδοκιμάσθη πρὸ πολλοῦ!
Εἰς τὴν Ἑλλάδα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καὶ τῶν 85 περίπου Ἐπισκόπων μας[1], ἔχουμε ἤδη «ἀπολαύσει»:
– Τὸν πολιτικὸ γάμο.
– Τὴν «ἰσότητα στὸν Γάμο» (= νὰ νυμφεύονται οἱ ἄνδρες μὲ ἄνδρες, ὅπως οἱ ἄνδρες μὲ τὶς γυναῖκες!)
– Τὴν πολιτικὴ κηδεία.
– Τὸν πολιτικὸ ὅρκο.
– Τὶς σοροὺς τῶν κεκοιμημένων νὰ τὶς ρίχνουμε στὴ φωτιά!…
Τί μένει λοιπὸν νὰ ἔλθει ἀκόμη ἐδῶ, τώρα, στὴν πατρίδα μας, κυπτομένης τῆς κεφαλῆς ἐπισκόπων τινων πρὸ τοῦ Καίσαρα;
– Μένει νὰ δοκιμάσουμε ΚΑΙ τὸ πολιτικὸ βάπτισμα νεογνῶν, ὄχι σὲ νερὸ χλιαρό, ἀλλὰ σὲ κρασί! Εἰς «καμπανίτην οἶνον» ἢ καὶ σὲ οἶνον ρητινίτην, τὴν γνωστή μας ρετσίνα τῶν Σπάτων!
Μοιάζει ἀπίστευτο; Ναί, μοιάζει, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀνακριβές.
Ἂς τὸ δοῦμε, ἔτσι ὅπως δημοσιεύθηκε σὲ κάποια μασονικὰ ἔντυπα. Ἰδοὺ αὐτό:
«…Γέρων καὶ ἀδυνατισμένος δὲν ἐγκατέλειψε τὴν Καπρέρα [μεγάλο ἰταλικὸ νησί]. Ἐκεῖ εἰσήγαγε τὸ πρωτότυπο δόγμα: τὸ πολιτικὸ βάπτισμα νεογνῶν, κατὰ τὸ ὁποῖον ἐτελετούργει ὁ ἴδιος, χορηγῶν κατόπιν εἰς τοὺς γονεῖς ἢ συγγενεῖς τοῦ παιδίου πιστοποιητικὸν φέρον τὴν ὑπογραφὴν τοῦ ἰδίου ὡς καὶ τῶν λοιπῶν παρισταμένων. Πλεῖστα παιδία ἐκ τῆς Σαρδηνίας τῆς ἠπειρωτικῆς Ἰταλίας καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ ἀκόμη – ἰδίως ἐξ Ἀγγλίας καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς – ἤχθησαν εἰς τὸν ἱερὸν βράχον καὶ ἐβαπτίσθησαν οὕτω μὲ καμπανίτην ἐν ὀνόματι τοῦ μεγάλου Ἀρχιτέκτονος τοῦ Σύμπαντος[2] ἀπὸ τὸν γηραιὸν Κύκλωπα…».
(Πηγή. Τὸ ἄρθρο ἀπ’ ὅπου ἐλάβαμε ὅσα ἐδῶ ἀναφέρουμε ἔχει τὸν τίτλο Ἰωσὴφ Γαριβάλδης, Ἐλεύθερος Τέκτων [μασόνος], γράφτηκε «ὑπὸ τοῦ ἀδελφοῦ [μασόνου] G. Leti καὶ ἐδημοσιεύθη ἐν μεταφράσει εἰς τὸ Δελτίον τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Γαλλίας καὶ τὸ ἐπίσημον ὄργανον τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Νοτίου Δικαιοδοσίας τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν «The New Age». Ὁ ὑπογράφων ἐδῶ τὸ εἶδε δημοσιευμένο στὸ Ἑλληνικὸ Τεκτονικὸ Περιοδικὸ Πυθαγόρας – Γνώμων τῆς Ἱερᾶς – μασονικῆς – Αὐτοκρατορίας τοῦ 33ου βαθμοῦ, ἔτος 1933, τεῦχος 3, σσ. 73 καὶ ἑξῆς).
Ποῖος ἦτο…
Ποῖος ἦτο ὁ γηραιὸς ἐκεῖνος Κύκλωπας ποὺ ἐβάπτιζε τὰ νεογνὰ στὸ κρασί, ἰταλάκια, ἐγγλεζάκια καὶ νότιο- ἀμερικανάκια ὁμοῦ; Ποιὸς ἦταν καὶ γιατί τὸ ἔκανε;
– Ἦταν ὁ πολύς, τότε, στρατιωτικός, πολιτικός, σοσιαλιστὴς καὶ μασόνος ἐπαναστάτης, ὁ Ἰωσὴφ Γαριβάλδης, ἱστορικὸ πρόσωπο τῆς νεώτερης Ἰταλίας…
Γιατί ὅμως ἔκανε τὴν προκλητικὴ ἐκείνη πράξη στὴν παπικὴ Ἰταλία, ἀντιποιούμενος παπικὸ ἱερατικὸ ἀξίωμα; Τὸ ἔκανε, γιὰ νὰ «πειράξει», νὰ «ταπεινώσει» τὸν παπισμὸ καὶ τοὺς παπικοὺς ἱερεῖς.
Γιατί ἀκριβῶς;
Μὰ διότι μέγας ἦταν ὁ «πόλεμος» ποὺ ἐπικρατοῦσε σὲ ὁλόκληρη τήν Εὐρώπη. Πόλεμος μεταξύ τοῦ παπισμοῦ καὶ τῆς μασόνιας, διότι καὶ τὰ δύο αὐτὰ πανίσχυρα σώματα κατεδιώκοντο μεταξύ τους μὲ μῖσος βαθύτατο.
Διατί κατεδιώκοντο μεταξύ των παπισμὸς καὶ τεκτονισμός;
Ἐμισοῦντο καὶ κατεδιώκοντο μεταξύ τους, διότι ἡ μασονία ὡς τέκνο[3] τῶν Ἑωσφοριστῶν τῆς Καμπάλα[4] ποὺ ἦτο, καὶ ἐχθρά τοῦ Χριστοῦ, ζητοῦσε ἐκδίκηση – γιὰ λογαριασμὸ τρίτων! – ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Πάπα καὶ τοῦ Παπισμοῦ. Ἐκδίκηση δηλαδὴ ἐναντίον τοῦ ἐπικρατήσαντος χριστιανισμοῦ – στὴν ὅλη Εὐρώπη – , τοῦ ὁποίου «ἀντιπρόσωπο» ἐδῶ στὴ γῆ θεωροῦσαν τὸν ἑκάστοτε ἰσχυρὸ πάπα, κατὰ τὶς ὅλως αὐθαίρετες βέβαια ἐπ’ αὐτοῦ σχετικὲς ἀξιώσεις τοῦ αἱρετικοῦ παπισμοῦ. Αὐτὰ ἐκράτησαν ἐπὶ αἰῶνες ὁλόκληρους. Ἡ δὲ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἦτο «μακρὰν» καὶ ἀδύναμη, τελοῦσα ὑπὸ τὴν κυριαρχίαν τῶν Τούρκων, ὡς ἡ συνέχεια τῶν «Σταυροφόρων»…
Ἦτο δὲ τόσο μοχθηρὸς αὐτὸς ὁ πόλεμος μεταξὺ Μασονίας καὶ Παπισμοῦ, ὥσπου ἔφθασαν οἱ μασόνοι νὰ ὑβρίζουν καὶ νὰ ἀπειλοῦν τοὺς παπικοὺς μὲ λόγους σκληρότατους. Ἰδοὺ ἕνα παράδειγμα τέτοιας τεκτονικῆς σκληρότητος.
Γράφουν:
– «…Πᾶς θρῆσκος εἶναι ἐξ ἀνάγκης βλὰξ»!
– «Δηλητήρια τῶν καθολικῶν ἱερέων καὶ αἱμομῖκται ποντίφηκες [πάπαι]»!
– (…Λοιπὸν οἱ κληρικοί μας [οἱ παπικοὶ κληρικοὶ] ἀδυνατοῦσι καὶ κατ’ αὐτὴν τὴν ὀξύτατην κρίσιν (…) ν’ ἀναχαιτίσωσι τὰ αἰσχρὰ αὐτῶν πάθη, νὰ μετριάσωσι τὴν ὀργὴν των καὶ νὰ περιστείλωσιν, ἔστω καὶ κατ’ ἐλάχιστον, τὴν ροπὴν των πρὸς τὴν κτηνωδίαν (…) εἰς τὰ γόνατα, ὤ ὑποκριταί, εἰς τὰ γόνατα, ὤ οὐτιδανοὶ καὶ βρωμεροὶ κληρικοί! (…) Ἐκβάλατε τὰ ράσα σας, ἀχρεῖοι!». (Πηγή: τεκτονικὸ περιοδικὸ Ἀθηνᾶ, ἔτους 1893, τεῦχος Ἰουνίου, σελ. 90, 91).
Ἐδῶ πρέπει νὰ εἰποῦμε ὅτι ἀμυνόμενοι οἱ παπικοὶ ἐξαπέλυσαν κατὰ πάσης μασονίας ἐννέα βοῦλλες (1738- 1884), δηλαδὴ ἐννέα ἐπίσημα ἔγγραφα καταδίκης αὐτῆς. Παρ’ ὅλα αὐτὰ ἡ νίκη ἔγειρε πρὸς τὴν πλευρὰ τῆς διεθνοῦς μασονίας καὶ ὄχι τοῦ παπισμοῦ! Ἔγραψαν λοιπὸν οἱ μασόνοι:
«…Κατὰ τῶν ἐπιδρομῶν τούτων ἀνταπεξῆλθεν ὁ Τεκτονισμός, θριαμβεύων μέχρι τοῦδε…» (Πηγή, τεκτ. περιοδ. Ἀθηνᾶ, Ἰανουάριος 1896, σελ. 11).
Πότε ἐσταμάτησεν ὁ πόλεμος μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν κολοσσῶν, παπισμοῦ- Μασονίας;
Σταμάτησε, ὅταν ἐξαπολύθηκε καὶ πρὸς τοὺς δύο – μασονία καὶ παπισμὸ – ἡ ἀναντίλεκτη «Διατάγη», τό: παύσατε πῦρ μασόνοι καὶ παπικοί!
Ἀπὸ ποίους ἐξαπολύθηκε αὐτὴ ἡ «Διαταγή»;
Ἐξαπολύθηκε ἀπὸ τὸν τρίτο ἰσχυρὸ πόλο τῶν «παικτῶν» τοῦ κόσμου τούτου, τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς!
Πότε;
Ὅταν ὁ δυτικὸς κόσμος ἄρχισε, προσχηματικά, ν’ ἀνησυχεῖ ἀπὸ τὴν ἐξάπλωση τοῦ κομμουνισμοῦ καὶ τὴν σχετικὴ ἐνδυνάμωση τῆς Ρωσίας…
Τί περιελάμβανε ἡ σχεδὸν προσχηματικὴ αὐτὴ διαταγή;
Περιελάμβανε τὴν ἐπιθυμία τοῦ δυτικοῦ κόσμου νὰ συμφιλιωθοῦν ὁ παπισμὸς μὲ τὴν μασονία – καὶ ὄχι μόνο! ἐναντίον τῆς «κομμουνιστικῆς πλημμυρίδος» καὶ χάριν τοῦ ἀμερικανικοῦ ὁράματος[6], προφανῶς τῆς ἀμερικανικῆς- γενικότερα- κυριαρχίας, ὡς προοιμίου τῆς παγκόσμιας Κυβέρνησης/ Δικτατορίας! (Σημείωση: ὅλα ἐτοῦτα τεκμηριώνονται στὸ πλῆθος τῶν τεκτονικῶν ἐντύπων, σαφῶς).
Ποῖος ἔχει σήμερα «τὸ ἐπάνω χέρι»;
Ἐπὶ τοῦ παρόντος – ἐπὶ τοῦ παρόντος! – τὸ ἔχει ἀκόμα ἡ ἰσχὺς τῶν ἀεροπλανοφόρων καὶ τῶν πυραύλων. Ὑπάρχουν ὡστόσο καὶ τὰ σημεῖα τῆς παρακμῆς τῆς ὠμῆς αὐτῆς ἰσχύος μὰ καὶ σημεῖα τῆς σύνεσης[7]. Ἀχνοφαίνεται ἔτσι μία κάποια ἐλπίδα στὸν κόσμο..
– Μόνο ἡ ἐλπίδα. Τίποτε ἄλλο.
Σημειώσεις:
1. Μὲ ἐξαιρέσεις κάθε φορά.
2. Ὁ «Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος» πάσης μασονίας ΔΕΝ εἶναι ὁ Θεὸς τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἕνας «ἄλλος» «Θεός», ἐρεβώδης καὶ σκοτεινός, ἔτσι ὅπως ἀναφέρεται ἀπὸ τοὺς τέκτονες Δημήτριον Ἀναγνωστόπουλον καὶ Κωστὴν Μελισσαρόπουλον εἰς τὰ εἰδικὰ βιβλία αὐτῶν, καὶ μάλιστα μὲ ὑποχρεωτικὴ παραδοχὴ ἐκ μέρους τῶν τεκτόνων τῆς ἀπόκρυφης αὐτῆς τεκτονικῆς διδασκαλίας! Τὰ ντοκουμένα περὶ αὐτοῦ εἶναι πλῆθος μέγα (εἰς τὰ μασονικὰ ἔντυπα).
3. Ὁ τεκτονισμὸς ὡς τέκνο τῆς Καμπάλα, βλέπε PAPUS, τί συμβολίζει ὁ μῦθος τοῦ Χιρὰμ ἐν τῇ Μασονίᾳ, 1933, ἐκδόσεις Σεράπειον, στὴν Ἀλεξάνδρεια, σελ. 5,6,62.
4. Βλέπε Τεκτονικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια, λῆμμα «Καμπάλα», ἔκδοση τέκτονος, μὲ τὴν ἄδεια τῆς τεκτονικῆς μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος, ὅπου ἐκεῖ ἀντιστρέφονται βαναύσως τὰ γραφόμενα εἰς τὰς Ἁγίας Χριστιανικάς καὶ Ἑβραϊκάς Γραφάς, ἰδίως στὴν Γένεση.
5. Ἡ ἐνάτη παπικὴ βοῦλλα, τεκτ. περ. Ἀθηνᾶ ἔτους 1893, τεῦχος Ἰανουαρίου σελ. 12. Ἐξαπελύθη τὴ 20η Ἀπριλίου 1884 ὑπὸ τοῦ πάπα Λέοντος τοῦ 13ου.
6. Χάριν τοῦ ἀμερικανικοῦ ὁράματος ἡ «διαταχθεῖσα» συμφιλίωση μεταξὺ παπισμοῦ καὶ τεκτονισμοῦ. Στὸ τεκτονικὸ περιοδικὸ Πυθαγόρας, ἔτους 1878, τεῦχος 9, σελ. 20.
7. «Σημάδια σύνεσης» ἀχνοφαίνονται καὶ ἀπὸ τὴν ἐκλογὴ τοῦ κ. Τράμπ, ὡς προέδρου τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν. Νὰ τὸ δοῦμε πρῶτα.
Ἡ παράθεση ντοκουμέντων εἶναι, νομίζουμε, ἀρκετή.
