Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ[:Ιω. 12, 1-18] «ΟΙ ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ» 23-4-2000] (Β413)

 

                                   ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ[:Ιω. 12, 1-18]

    Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

                                 με θέμα:

                                     «ΟΙ  ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ»

        [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 23-4-2000] (Β413)                                                                        

            Σήμερα, αγαπητοί μου, Κυριακή των Βαΐων, εορτάζομε την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού εις τα Ιεροσόλυμα, που είναι σύμβολον ότι μετά το Πάθος θα εισήρχετο ο Ιησούς ως άνθρωπος εις την Βασιλείαν του Θεού.

       Ό,τι και να αγγίξομε από τη σημερινή περικοπή της εορτής, μας παραπέμπει σαν σύμβολο μελλόντων πραγμάτων. Και αυτό το ονάριον, το γαϊδουράκι, ονάριον, που εκάθισε ο Κύριος, κι αυτό είναι ένα σύμβολον. Είναι γνωστό ότι ο όνος είναι ακάθαρτον ζώον και απηγορεύετο η θυσία του. Και τώρα ο Κύριος κάθεται επάνω σε ονάριον, που συμβολίζει τα ακάθαρτα έθνη, επί των οποίων θα καθίσει, από τα οποία θα πιστευθεί.

        Πάντως, εκείνο που παρατηρούμε στην Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, κάποια πράγματα ανήκουν αποκλειστικά εις τον Κύριον, με έναν πλούσιον συμβολισμό. Ίσως δεν έχομε προσέξει μια λεπτομέρεια εις την σημερινήν θριαμβευτική είσοδο του Ιησού. Μας την διασώζει ο Μάρκος την λεπτομέρεια αυτή. Μας λέγει: «Καὶ λέγει αὐτοῖς –εις τους μαθητάς Του-· ὑπάγετε εἰς τὴν κώμην τὴν κατέναντι ὑμῶν(: Πηγαίνετε σε εκείνο το χωριό), καὶ εὐθέως εἰσπορευόμενοι εἰς αὐτὴν(:και όταν θα μπείτε μέσα στο χωριό) εὑρήσετε πῶλον δεδεμένον(:θα βρείτε ένα δεμένο γαϊδουράκι), ἐφ᾿ ὃν (:επί τον οποίον πῶλον εννοείται) οὐδεὶς ἀνθρώπων κεκάθικε(:ποτέ κανένας άνθρωπος επάνω σε αυτόν τον πῶλον δεν έχει καθίσει)· λύσαντες αὐτὸν ἀγάγετε(: Αφού τον λύσετε, φέρτε τον εδώ)». Έχει και μερικά άλλα, τα οποία είναι τεχνικής φύσεως. Αλλά εκείνο που κάνει πραγματικά εντύπωση, είναι ότι ο Ιησούς εκάθισε ως άνθρωπος επάνω σε ένα ονάριον, επί του οποίου κανείς εκ των ανθρώπων ποτέ δεν κάθισε. Και πρέπει να υπονοηθεί ότι και μετά ταύτα άνθρωπος δεν εκάθισε. Δηλαδή παρατηρούμε ότι μερικά πράγματα ανήκουν εις τον Χριστόν σαν μια αποκλειστική χρήση. Πρόκειται για μια αφιέρωση.

      Εδώ μπορούμε να πούμε ότι και η παρθενία της Θεοτόκου –προσέξατε αυτό- ήτο μια αποκλειστική περίπτωσις αφιερώσεως εις τον Χριστόν. Ο χώρος της Παρθένου Μαρίας. Η Θεοτόκος ήταν παρθένος προ του τόκου, κατά τον τόκον και μετά τον τόκον. Μάλιστα ζωγραφικά αποδίδεται, ιστορείται, όπως λέμε, με τρία αστέρια. Ένα, εδώ στην κεφαλή και δύο εδώ στους ώμους. Και εκφράζουν, εκδηλώνουν την παρθενίαν της Θεοτόκου προ του τόκου, κατά τον τόκον και μετά τον τόκον. Αειπάρθενος δηλαδή. Είναι βαρυτάτη βλασφημία να αποδώσομε γάμον και παιδιά εις την Θεοτόκον, όπως αποδίδουν οι Προτεστάνται και άλλοι αιρετικοί. «Είχε», λέει, «κι άλλα παιδιά η Θεοτόκος. Και τι θα πείραζε αυτό;», λέγουν. Δεν διδάχτηκαν ότι υπάρχουν μερικά πράγματα αποκλειστικής χρήσεως του Ιησού Χριστού.

          Εάν το γαϊδουράκι αυτό ήταν αποκλειστική περίπτωσις, πόσο μάλλον η Θεοτόκος; Γι'αυτό στον περίλαμπρο «Ἀκάθιστον Ὕμνον» αποδίδομε αυτό το «Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε». «Νύμφη. Αλλά είσαι ανύμφευτος». Δηλαδή «ούτε σύζυγον απέκτησες». Ο Ιωσήφ ήταν απλώς βοηθός. Ήταν κατά τον νόμο, να μην κατηγορηθεί η Θεοτόκος, πως είχε παιδί ενώ ήτο άγαμος; Διότι την αγαμίαν δεν θα μπορούσαν ποτέ να την αντιληφθούν οι Εβραίοι και θα λιθοβολούσαν την Θεοτόκον. Είναι, λοιπόν, παριστάμενος ως σύζυγος. Ουδέποτε σύζυγος, ουδέποτε. Το ξαναλέγω. Έτσι, λοιπόν, βλέπομε εδώ ότι η Θεοτόκος ήταν αποκλειστικός χώρος του Θεού Λόγου, που θέλησε να ενανθρωπήσει.

     Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον τάφο του Χριστού. Μας πληροφορεί ο Ιωάννης και μας λέει: «ᾞν δὲ ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ἐσταυρώθη κῆπος –δηλαδή κοντά εις τον Γολγοθά-, καὶ ἐν τῷ κήπῳ μνημεῖον καινόν (: Εκεί- λέει- υπήρχε ένα καινούριο μνημείον) ἐν ᾧ οὐδέπω οὐδεὶς ἐτέθη (: εις τον οποίον τάφον ποτέ δεν ενεταφιάσθη κανένας)». Τον είχε κάνει ο ιδιοκτήτης του να είναι μόνο για τον εαυτό του, οικογενειακά. Πλην όμως, εχρειάστηκε να ταφεί εκεί ο Κύριος και έτσι αυτή η πρόσθεσις «ἐν ᾧ -ἐν τῷ ὁποίῳ τάφῳ- ουδέποτε ουδείς ετέθη», δείχνει τι; Ότι ήταν τάφος αποκλειστικός δια τον Χριστόν. Για να τονιστεί η αποκλειστική χρήσις μόνον δια τον Κύριον. Και ο Ματθαίος γράφει: «Καὶ λαβὼν τὸ σῶμα ὁ Ἰωσὴφ ἐνετύλιξεν αὐτὸ σινδόνι καθαρᾷ -με καθαρό σινδόνι, αγορασμένο από την αγορά. Δεν ήτανε καθαρό γιατί πλύθηκε. Αγορασμένο από την αγορά- καὶ ἔθηκεν αὐτὸ ἐν τῷ καινῷ αὐτοῦ μνημείῳ ὃ ἐλατόμησεν ἐν τῇ πέτρᾳ». Καινούριο μνημείο.

       Όλα αυτά τα καινούρια, καινούρια, καινούρια, ακριβώς τι σημαίνουν; Μία αφιέρωσις. Μία αποκλειστικότης. Και κάτι ακόμα, αγαπητοί μου. Ο τάφος του Χριστού θα εγίνετο παγκόσμιον προσκύνημα. Κι εκεί δεν έπρεπε να ταφεί ποτέ κανείς εκ των ανθρώπων. Και ακόμη κάτι άλλο. Αυτά τα μερικά, που χρησιμοποιεί ο Κύριος και είναι μόνο για την προσωπική Του χρήση, δείχνουν όλα αυτά ότι θα ήταν ο Ανακαινιστής των πάντων.

     Τα ιερά σκεύη του ναού του Σολομώντος ήσαν βεβαίως, αντιλαμβανόμεθα, εις την αποκλειστικήν χρήσιν του ναού του Κυρίου. Ανάμεσα στις πολλές ανομίες που είχε κάνει ο Ναβουχοδονόσορ, όταν κατέλαβε και την Παλαιστίνην, ήταν και το άρπαγμα των σκευών, χρυσών και αργυρών, του ναού του Σολομώντος. Τα άρπαξε όλα. Τα έκανε λάφυρα. Και τα επήγε εις την Βαβυλώνα. Έτσι, λοιπόν, ανάμεσα στις πολλές ανομίες που έκανε ο Ναβουχοδονόσορ, ήταν και το άρπαγμα αυτών των σκευών. Έπρεπε να τα αρπάξει αυτά; Όχι. Έπρεπε να σεβαστεί τον Κύριον του Ισραήλ; Βεβαίως. Αλλά, πού γνώσις;

     Ο εγγονός του Ναβουχοδονόσορος, ο Βαλτάσαρ -εν τω μεταξύ ο Ναβουχοδονόσορ είχε πεθάνει- παρέθετε κάποτε ένα δείπνον εις τους πρώτους της Βαβυλώνος. Ήταν εκεί… και ποιοι δεν ήσαν σε αυτό το δείπνο... Και ήθελε αυτός, ο Βαλτάσαρ, να παρουσιάσει τις νίκες του παππού του. Και διέταξε να φέρουν τα σκεύη του ναού του Σολομώντος, που τα είχε λαφυραγωγήσει ο παππούς, κι εκεί να πίνει το κρασί του. Ήταν πολλά σκεύη. Έπιναν, ιδιαίτερα στο τραπέζι που ήταν οι παλλακές του –παλλακές: γυναίκες κ.τ.λ-. κι από εκεί έπινε. Για να δείξει ότι… «Αυτός υπήρξε ο παππούς μου κι εγώ είμαι ένδοξος εγγονός». Αυτή, όμως, ήταν η κορυφή της ασεβείας. Και τότε εκεί που διασκέδαζαν, εμφανίστηκε ένα κομμένο χέρι, εδώ από τον καρπόν, που έγραφε στον τοίχο τέσσερις λέξεις. Να μην πολυπραγμονώ, όμως, και καταναλώσουμε την ώρα μας. Κανείς δεν μπορούσε να αναγνώσει. Εκάλεσαν τον Δανιήλ να ερμηνεύσει. Και του λέει: «Βασιλιά μου, σημαίνουν αυτές οι τέσσερις λέξεις το εξής: ‘’Ζυγίστηκες, μετρήθηκες και βρέθηκες λειψός’’. Γι΄αυτό θα τιμωρηθείς απόψε. Απόψε!».

      Αγαπητοί μου, καιροφυλακτούσαν, με την ευκαιρία του δείπνου, οι Μηδοπέρσαι, μπήκαν μέσα εις το παλάτι, τους έσφαξαν όλους, και βεβαίως και τον βασιλιά, τον Βαλτάσαρ. Έκτοτε η Βαβυλώνα εξαλείφτηκε από το πρόσωπο της Ιστορίας. Ουδέποτε ξαναέζησε η Βαβυλώνα! Έμεινε μόνον ένα σύμβολον. Όταν ο Ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει την Αποκάλυψή του και αναφέρεται στην Βαβυλώνα, η  Βαβυλώνα δεν υπάρχει πια. Η ιστορική Βαβυλώνα δεν υπάρχει πια. Έγινε σύμβολον. Σύμβολον ασεβείας. Λέμε σήμερα ότι η Βαβυλώνα είναι η Ευρώπη. Ή, καλύτερα, ο δυτικός κόσμος. Θέλετε ακριβέστερα; Είναι η Αμερική, η Βαβυλώνα. Όχι επειδή έχει ποικίλον πληθυσμόν. Όχι. Αλλά διότι μιμείται την αρχαίαν Βαβυλώνα και θα σταθεί ο πρόδρομος, η Αμερική, ναι, ναι, ο πρόδρομος -ήδη είναι!- του Αντιχρίστου. Σύμβολον, λοιπόν, η Βαβυλώνα πλέον έχει γίνει.

     Έτσι, αγαπητοί μου, βλέπομε ότι όταν οι Εβραίοι πέρασαν από την Αίγυπτον στην έρημο, δια της Ερυθράς Θαλάσσης, θέλησαν εκεί, κατ’ εντολήν του Θεού, να κατασκευάσουν αργυρά, κατ’ εντολήν του Θεού, και χρυσά σκεύη της Σκηνής του Μαρτυρίου. Έδωσαν, λοιπόν, οι γυναίκες όλα τα χρυσαφικά τους. Και εντός εισαγωγικών και εκτός εισαγωγικών. «Χρυσαφικά» λέγονται όλα τα πολύτιμα, πολύτιμα μέταλλα, όχι μόνον ο χρυσός. Τότε ο Μωυσής συνέλεξε πολλά κοσμήματα, πάρα πολλά και τα αναχώνευσε. Και τα κατασκεύασε σε σκεύη ιερά. Βραχιόλια, δαχτυλίδια, έπαψαν να έχουν το σχήμα αυτό. Τα αναχώνεψαν. Και τότε έκανε τα ιερά σκεύη. Προφανώς δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να επανέλθουν εις την αρχική τους χρήση. Ποτέ δυνατόν.

     Έτσι, λοιπόν, θαυμάσια δείχνει εδώ ότι γίνεται αναχώνευσις για λογαριασμό του Κυρίου. Προσέξτε. Θα πει κάποτε γι’ αυτήν την γη και γι'αυτό το σύμπαν, θα πει κάποτε ο Χριστός: «Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα». «Να, όλα τα κάνω καινούρια. Δεν υπάρχει τίποτε το παλιό. Όλα καινούρια». Αυτή η ανακαίνισις βγαίνει από τα δείγματα αυτά, που τόσην ώρα σας αναφέρω.

     Αλλά ακόμη συνέβη και το ίδιο με τα χάλκινα αντικείμενα που πήραν μαζί τους οι Εβραίοι. Μάλιστα, ούτε λίγο ούτε πολύ, είπε ο Μωυσής, κατ΄εντολήν του Θεού: «Ζητήσατε από τις γειτόνισσές σας ό,τι χάλκινο υπάρχει. Θα τα πάρετε και θα φύγετε». «Μπράβο!», θα πει κάποιος, «τα δανείστηκαν και πήραν δρόμο και έφυγαν;». Αγαπητοί μου, δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι χρεωστούσε ο Φαραώ πολλούς μισθούς εις τους Εβραίους, που ήσαν απλήρωτοι. Ένα τελευταίο ήταν αυτό. Μία δικαίωσις των μισθών που είχαν οι Εβραίοι να λάβουν. Αυτά δε τα χάλκινα τα εμάζεψε όλα ο Μωυσής, όλα όσα εχρειάζετο και έγινε κατόπιν το θαυμάσιο, αφού χτίστηκε ο ναός του Σολομώντος, το θαυμάσιο εκείνο χάλκινο θυσιαστήριον. Ήταν πελώριο. Ήταν προ του ναού. Ήταν εις τα δυτικά του ναού.

     Έτσι, λοιπόν, συμβαίνει, αγαπητοί μου, και με τα δικά μας αφιερώματα. Γιατί εκεί πρέπει να φθάσομε. Όταν κάνομε ένα αφιέρωμα εις τον Θεόν, το αφιέρωμα αυτό δεν ξαναγυρίζει εις την αρχική του χρήση. Και είναι γνωστό ότι εμείς έχομε ως χριστιανικός ναός, έχομε το Άγιον Ποτήριον, το οποίον, βεβαίως, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω σε χρήση· με την έννοια να το έχομε στο τραπέζι μας και να πίνομε κρασί. Ο Θεός να φυλάξει. Μην πάθομε εκείνο το οποίο έπαθε ο Βαλτάσαρ. Αλλά είναι ακόμη αφιερωμένο εις τον Θεόν.

       Είναι αφιερωμένο και εις την Θεοτόκον. Και δεν μπορεί να βεβηλωθεί… ποιο; Το Άγιον Όρος! Γι'αυτό λέμε: «Το περιβόλι της Παναγίας». Γι'αυτό, πολλοί ναοί στο Άγιον Όρος είναι επ’ ονόματι της Υπεραγίας Θεοτόκου.  «Παναγία μας, σου αφιερώνουμε αυτό το κομμάτι της ξέρας, δηλαδή αυτό το ακρωτήριον, το γνωστό του Άθωνος, σου το αφιερώνουμε εσένα. Δεν θα μπει γυναίκα μέσα. Όχι γιατί εμείς οι μοναχοί θα πειραζόμαστε» -Στον κόσμο έξω έχομε και τα βατά και τα άβατα μοναστήρια. Είναι γνωστό, πολύ γνωστό. Ύστερα, οι Αγιορείται δεν βγαίνουν και έξω; Δεν βλέπουν και γυναίκες; Θα ήταν θέμα πειρασμού το ζήτημα; Όχι βεβαίως. Αλλά το Άγιον Όρος είναι αφιερωμένο εις την Θεοτόκον.

      Έγιναν πολλές προσπάθειες τώρα, με την ευρωπαϊκή Ένωση κ.τ.λ. το φέρνουν γύρω γύρω το θέμα, το ξαναφέρνουν γύρω γύρω το θέμα, τελικά το Άγιον Όρος να αλωθεί από τις γυναίκες. Όχι ότι οι γυναίκες είναι ακάθαρτες. Άπαγε! Κάθε άλλο! Απλώς είναι αφιερωμένο. Όπως λέμε: «Μες στο ιερό δεν μπαίνουν οι γυναίκες». Γιατί; Είναι αφιερωμένο εις τον Κύριον. Όχι γιατί οι γυναίκες είναι ακάθαρτες. Ούτε το αίμα, περί οὗ ο λόγος, είναι ακάθαρτον. Θα ήταν περίεργο το αίμα να είναι ακάθαρτον και ο τόκος να είναι καθαρός. Αν είναι δυνατόν ποτέ! Για λόγους που ο Θεός ξέρει είχε τοποθετηθεί έτσι στην Παλαιά Διαθήκη. Ότι αυτό θα είναι ακάθαρτο τόσον καιρό. Τίποτε άλλο. Για κάποιους λόγους. Θέλετε; Να προστατεύσει τη γυναίκα από τον άνδρα, ο οποίος θα ήτανε λαίμαργος και απρόσεκτος. Κι ενώ η ιδία θα ήταν λεχωίδα, έπρεπε να την προστατεύσει. Και όχι γιατί η γυναίκα είναι ακάθαρτη. Προσέξατέ το. Τι λέει όμως ο Θεός; «Είναι ακάθαρτη η γυναίκα σου και θα γίνεις κι εσύ ακάθαρτος και θα πρέπει να κάνεις καθαρμούς…». Πρακτικοί λόγοι... Τίποτε άλλο. Αυτό είναι όλο.

        Το Άγιον Όρος, λοιπόν, επανέρχομαι, είναι αφιερωμένο εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Αλλά το στριφογυρίζουν το θέμα να μπούνε, αγαπητοί μου, μέσα, γυναίκες. Αυτό δεν θα είναι χωρίς συνέπειες, ξέρετε. Δεν θα είναι χωρίς συνέπειες. Κατά τον εμφύλιο πόλεμο, λίγες δεκαετίες πίσω, κάποιες γυναίκες, αντάρτισσες, μπήκαν στο Άγιον Όρος. Και μάλιστα σε μία μονή, να μην ονοματίσω την μονή, έστησαν χορό. Τρόπαιον! Αγαπητοί μου, την επομένη, δώσανε μία μάχη. Όλες αυτές οι γυναίκες που χόρεψαν μέσα στο Άγιον Όρος στην αυλή μιας μονής, όλες εφονεύθησαν. Όλες εφονεύθησαν. Είναι φοβερό, δηλαδή φοβερό, όλα αυτά τα πράγματα.

       Είναι γνωστό ακόμα ότι ο Θεός έδωσε την νίκη εις τους Εβραίους στην πόλη Ιεριχώ, με έναν όρον: «Δεν θα πολεμήσετε. Η Ιεριχώ θα κυριευθεί. Όλα όμως τα σκεύη, χρυσά, αργυρά, χάλκινα, ανήκουν εις Εμένα», λέει ο Θεός. «Και θα πάρετε, θα κατακτήσετε την γην της Χαναάν αμαχητί». Το δυστύχημα είναι ότι την πρώτη μάχη που έδωσαν για να κατακτήσουν μία πόλη μετά από την Ιεριχώ, νικήθηκαν. Διεμαρτυρήθη εις τον Θεόν ο Ιησούς του Ναυή και είπε: «Κύριε, δεν μας είπες ότι αμαχητί θα κατακτήσουμε όλες τις άλλες πόλεις της γης Χαναάν;». «Ναι», λέει, «ναι. Αλλά ανάμεσά σας είναι ένας κλέπτης, ο οποίος κράτησε, κυρίως νομίσματα, από την Ιεριχώ». «Και ποιος είναι αυτός, Κύριε;».  Και ο Θεός τον υπέδειξε. Ήταν ο γνωστός Άχαρ. Άχαρ ο κλέπτης. Τι έπρεπε να γίνει; Ελιθοβολήθη ο άνθρωπος αυτός! Μη μου πείτε… «αγριότητες εκ μέρους του Θεού». Μη μου το πείτε αυτό. Εδώ έπρεπε να δοθούν μαθήματα. Και το μάθημα ήταν ότι μερικά πράγματα ανήκουν εις τον Θεόν· αποκλειστικά ανήκουν εις τον Θεόν.

        Αγαπητοί μου, ακόμα στην εποχή μας, στον χριστιανικό, τώρα, χώρο, είναι πασίγνωστο ότι εκείνοι που καταπατούν μοναστηριακά και εκκλησιαστικά χωράφια, εδάφη, τα γνωστά «βακούφια», τούρκικη λέξις, που θα πει… Τι θα πει «βακούφια»; Θα πει «αφιερώματα». Πολλοί άνθρωποι… -έτσι βρέθηκαν τα μοναστήρια πλούσια και οι ενορίες ακόμη, γιατί υπήρχαν ευλαβείς άνθρωποι, που αφιέρωναν το χωράφι τους στο μοναστήρι. Τώρα βέβαια, έρχεται η πολιτεία να τα πάρει. Κι αν δει προκοπή η πολιτεία που τα παίρνει! Θα το ξαναπώ; Αν δει προκοπή η πολιτεία που τα παίρνει…! Τι γίνεται; Αυτά όταν καταπατηθούν, δεν έχουν ευλογία σε εκείνους οι οποίοι τα κατεπάτησαν. Τελείωσε, πάει. Αυτό είναι όλο. Ερωτώ: Οι ιερείς των ενοριών - γιατί και στις ενορίες έχουν αφιερώσει, έχομε βακούφια κι εκεί- και οι μοναχοί, θα βάλουν τίποτα στην τσέπη τους από τα μοναστηριακά, αυτά, πράγματα, που είναι αφιερωμένα εις τον Κύριον; Όχι, φυσικά. Είναι αφιερωμένα. Μας έλεγε ένας γείτονας εδώ κάπου, μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μία συκιά κ.τ.λ. κ.τ.λ. «Καλά», λέει, «η Παναγία θα φάει σύκα;». Εκεί είναι το θέμα; Παίρνεις εκείνο που ανήκει στην Παναγία. Έτσι το θέλει. Γι'αυτό σας έκανα αυτήν την έκθεση, ίσως και σύντομη να είναι, γιατί υπάρχουν κι άλλα πολύ περισσότερα, για να σας πω ότι κάποια πράγματα έχουν μια αποκλειστικότητα. Να φυλάει ο Θεός!

       Θα γνωρίζετε ότι όταν κόψομε ένα λουλούδι από την γλάστρα μας και μας έρθει μία σκέψη, αυτό το λουλούδι από ευγνωμοσύνη να το αφιερώσομε, σε ένα βάζο να το βάλομε, να το αφιερώσουμε εις τον Χριστόν, να το αφιερώσουμε εις την Παναγία. Κάτι που το έχετε κάνει ασφαλώς όλοι σας. Το έχομε κάνει. Είναι μία έκφρασις αφιερώσεως. Αλλά και αποκλειστικότητος. Έκοψες το τριαντάφυλλο; Το έβαλες στο βάζο; Πρόσεξε. Δεν θα το μυρίσεις! Ποιος δεν το ξέρει αυτό; Ποιος δεν το ξέρει; Δεν το μυρίζουμε. Γιατί; Είναι αποκλειστικό αφιέρωμα του Χριστού ή της Παναγίας. Το ξέρετε αυτό.

      Λοιπόν, αγαπητοί μου, έχομε όμως και μια, ακόμα, αφιέρωση, κορυφαία, κορυφαία! Που είναι πέρα και πάνω απ’ όλα αυτά που σας είπα, πέρα και πάνω από το ονάριον κ.λπ. κ.λπ. Τι είναι; Είναι το ανθρώπινον σώμα! Ο άνθρωπος. Πότε, όμως, είναι αφιέρωμα του Θεού το ανθρώπινο σώμα; Όταν βαφτίζεται και μυρώνεται. Με το άγιο Μύρο χρίεται και σφραγίζεται. Αλλά με το βάπτισμά μας - είναι δύο μυστήρια, ε;- με το βάπτισμά μας, αγαπητοί μου, αφιερώνομε το σώμα μας και την ψυχή μας, ολόκληρη την ύπαρξή μας την αφιερώνομε εις τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν.

      Έτσι ,λοιπόν, σύμβολον αυτής της αφιερώσεως είναι κι εκείνα τα λίγα μαλλιά -ποιος δεν το έχει δει όταν βρέθηκε σε μια βάπτιση, τι να κόψομε, τι να δώσομε; Το χέρι μας, το δάχτυλό μας;- εκείνα τα λίγα μαλλιά που θα κόψει ο ιερεύς και τα ρίχνει μέσα στην κολυμβήθρα. Ποιος δεν το έχει δει; Αυτό είναι ένα δείγμα ευγνωμοσύνης για την αφιέρωση που έχομε εμείς που βαφτιζόμεθα. Το νερό της  κολυμβήθρας μαζί με τα μαλλιά θα πάει στο χωνευτήρι. Δεν μας ανήκει. Δεν μας ανήκει πια.

       Συνεπώς, ξέρετε πόσο σοβαρό πράγμα είναι αυτό; Ότι το σώμα μας αφιερώθηκε εις τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν; Λέγει ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος: «Ἀδερφέ, οἱ ἀρχαῖοι μόσχους καὶ κριοὺς καὶ ἀμνοὺς πάντες εἰς θυσίαν προσέφερον τῷ Κυρίω. Ἡμεῖς δὲ τὸ ἑαυτῶν σῶμα (:Εμείς θα προσφέρομε θυσία το ίδιο μας το σώμα). Προσενήγκαμεν αὐτὸ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Οὐκέτι οὖν μωμήσωμεν τοῦτο ἢ ῥυπώσωμεν ἐν τοῖς ἀπαγορευμένοις -Ποια είναι τα «ἀπηγορευμένα»; Εκείνα που δεν θέλει ο Θεός. Προπαντός, προπαντός τα σαρκικά αμαρτήματα. Προσέξτε το αυτό το πράγμα- ἵνα μὴ ὡς ἱερόσυλοι θανάτῳ παραδοθῶμεν, ἀλλ’ ἅγιον αὐτὸ καὶ ἄρτιον τιμήσωμεν».  Είναι στον Ευεργετινό, στον 2^ον τόμο, στην διακοσιοστήν τριακοσιοστήν πρώτην σελίδα, 231 σελίδα. Εκεί είναι γραμμένο.

     Λέει δε και τούτο: «Εάν αφιέρωσες κάτι, δικό σου ήταν, δικαίωμά σου, αλλά κάνοντας πέντε βήματα πέρα μετάνιωσες και θέλεις να γυρίσεις να το πάρεις. Δεν μπορείς να το πάρεις. Διότι τότε δεν θα είσαι απλώς κλέπτης, αλλά θα είσαι ιερόσυλος. Επειδή το αφιέρωσες και τώρα πηγαίνεις και το παίρνεις πίσω». Πόσο μάλλον αυτό το ίδιο το σώμα μας. Και απ’ αυτό, θα λέγαμε και από μύρια άλλα, αφού ναός του Αγίου Πνεύματος είναι η ύπαρξίς μας -και το σώμα μας, όχι η ψυχή μόνο- μπορούμε να ρίψομε το σώμα μας στην πορνεία, στην ομοφυλοφιλία η οποία προοδεύει, προοδεύει κι αυτή, προοδεύει, κ.λπ. κ.λπ; Δεν μπορείς, αδελφέ μου. Ο γάμος μόνον είναι τίμιος. Τίποτε άλλο. Όλα τ’ άλλα δεν τα θέλει ο Θεός.

       Βέβαια, θα μου πείτε, όλα αυτά είναι κάπως δύσκολα. Ε, δύσκολα. Να τηρήσουμε τις εντολές του Θεού. Είναι, όμως, αναγκαίον έτσι να γίνει. Και όποτε ο λαός εξέφευγε απ’ αυτήν του την αφιέρωση, ο Θεός τον παρέδιδε στα χέρια των εχθρών του, τους Εβραίους, που ήταν ο περιούσιος λαός. Τι λέει ο Απόστολος Παύλος; «Παραστῆσαι τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν -Λέει «τα σώματα», δεν λέει «τις ψυχές»-, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τὴν λογικὴν –πνευματικήν, δηλαδή-λατρείαν ὑμῶν».

       Αν, λοιπόν, έχουμε φόβο Θεού, αγαπητοί, και προσβλέπουμε στο αληθινό μας συμφέρον, θα πρέπει πάντοτε να μένομε πιστοί στην αφιέρωσή μας. Προπαντός την αφιέρωσιν της υπάρξεώς μας. Σώματος και ψυχής. Τότε μπορούμε να λεγόμαστε, ναι, ναι, τότε μπορούμε να λεγόμαστε αληθινοί, αγαπητοί μου, Χριστιανοί.

             ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

      και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή

                μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

       ψηφιοποίηση και επιμέλεια της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας:

                             Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

·        Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

·        https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_831.mp3