«Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον
τὸ τῆς ἁγνείας σου…» (Ἀκάθ. ὕμνος)
ΔΙΣΤΑΖΩ,
ἀγαπητοί μου, νὰ μιλήσω. Διστάζω γιὰ δύο λόγους. Πρῶτον, διότι
ἀμφιβάλλω ἂν ὑπάρχουν αὐτιὰ ν᾽ ἀκούσουν ἁγνὸ τὸ εὐαγγέλιο. Καὶ
δεύτερον, διότι τὸ θέμα ποὺ θὰ θίξω εἶνε θέμα καυτό.
Τὸ κακό, ποὺ ἔχει αὐξηθῆ, εἶνε ἀνάγκη νὰ ἐλεγχθῇ. Ἐν τούτοις ὁ κόσμος, ἐνῷ διαπράττει μεγάλα ἐγκλήματα, δείχνει εὐγένεια γλώσσης. Τὸ κακὸ τὸ κάνει, ἀλλὰ τὰ πράγματα ντρέπεται νὰ τὰ πῇ· προσπαθεῖ νὰ τὰ δικαιολογήσῃ, νὰ παρουσιάσῃ τὸ κακὸ ὡς καλό. Εἶνε ἐποχή, ὅπως εἶπε κάποιος, ποὺ ἐπικρατεῖ τὸ «κόμμα τῶν εὐφημιστῶν». Προσπαθοῦν νὰ καλύψουν αἴσχη μὲ ἀραχνοΰφαντο ὕφασμα καλῶν λέξεων. Λένε τὸ ξίδι γλυκάδι, τὸ φαρμάκι σιρόπι, καὶ ―μὲ συγχωρεῖτε― τὴν πόρνη φιλενάδα. Ὤ ὑποκρισία! Ἀφήνουν ἔτσι τὸ κακὸ καὶ διαδίδεται ἀκόμα περισσότερο.
Τὸ κακό, ποὺ ἔχει αὐξηθῆ, εἶνε ἀνάγκη νὰ ἐλεγχθῇ. Ἐν τούτοις ὁ κόσμος, ἐνῷ διαπράττει μεγάλα ἐγκλήματα, δείχνει εὐγένεια γλώσσης. Τὸ κακὸ τὸ κάνει, ἀλλὰ τὰ πράγματα ντρέπεται νὰ τὰ πῇ· προσπαθεῖ νὰ τὰ δικαιολογήσῃ, νὰ παρουσιάσῃ τὸ κακὸ ὡς καλό. Εἶνε ἐποχή, ὅπως εἶπε κάποιος, ποὺ ἐπικρατεῖ τὸ «κόμμα τῶν εὐφημιστῶν». Προσπαθοῦν νὰ καλύψουν αἴσχη μὲ ἀραχνοΰφαντο ὕφασμα καλῶν λέξεων. Λένε τὸ ξίδι γλυκάδι, τὸ φαρμάκι σιρόπι, καὶ ―μὲ συγχωρεῖτε― τὴν πόρνη φιλενάδα. Ὤ ὑποκρισία! Ἀφήνουν ἔτσι τὸ κακὸ καὶ διαδίδεται ἀκόμα περισσότερο.



















