Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Ι. ΕΙΣΑΓΩΓΗΣτις 17 Μαρτίου 2020 ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης απέδειξε ότι απέναντί του νομίζει πως έχει πολίτες βρεφικής ηλικίας, που όχι μόνο πρέπει να συνηθίσουν να πλένουν τα χεράκια τους, να φορούν τη μασκούλα τους και να κρατάνε αποστάσεις, αλλά αρέσκονται πρωτίστως σε παραμύθια με εκφοβιστικούς μπαμπούλες. Με αυτό το πνεύμα άρχισε να προπαγανδίζει την υγειονομική κρίση χρησιμοποιώντας μιλιταριστικούς όρους. Στο αλήστου μνήμης διάγγελμά του είχε την εξής φράση: «Είμαστε σε πόλεμο με έναν εχθρό που είναι αόρατος, αλλά δεν είναι ανίκητος». Όποιος το 2020 διέθετε δορυφορική τηλεόραση και έκανε zapping στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, διεπίστωνε ότι και οι ηγέτες των άλλων εθνικών κυβερνήσεων είχαν μετατραπεί σε υγειονομικούς πατερούληδες που προειδοποιούσαν τα χειραγωγούμενα βρέφη τους για τον φονικό «αόρατο εχθρό» που ως νέος μπαμπούλας βρισκόταν εν δυνάμει πάνω από το κεφάλι κάθε πολίτη απανταχού της γης. Τότε κατάλαβα ότι οι κυβερνητικές κεφαλές σχεδόν όλων των χωρών μιλούσαν και ενεργούσαν σαν «παγκόσμιες μαριονέτες» ελεγχόμενες από κάποιον «αόρατο μαριονετίστα», κατά τον ωραίο χαρακτηρισμό που εντόπισα στο βιβλίο «Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή» του Λουίτζι Πιραντέλο¹.
Ο πρώτος όρος που μου ήρθε αβίαστα στο μυαλό, για να περιγράψω το φαινόμενο αυτής της περίεργης ομοιομορφίας, ήταν η «Παγκόσμια Δικτατορία», η οποία τότε είχε υγειονομική μορφή, αλλά στην πορεία κατάλαβα ότι ήταν πολυμορφική. Αργότερα έμαθα ότι είχε εκδοθεί και ένα βιβλίο με τον τίτλο ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ².
Έτσι, σήμερα, ανάλογα με την περίσταση, μπορούμε να την αποκαλούμε κλιματική δικτατορία, ηλεκτρονική δικτατορία, έμφυλη δικτατορία ή μετανθρωπιστική δικτατορία. Το εκπληκτικό είναι ότι όσο κάποιοι από εμάς βλέπουν να υψώνεται μπροστά τους το πολυπλόκαμο τέρας της παγκόσμιας δικτατορίας, που τόσο ύπουλα κρύβεται πίσω από το μακιγιάζ του εξωραϊστικού όρου «παγκοσμιοποίηση»³, η εγχώρια και εξωχώρια ελίτ αρέσκεται να ευλογεί το κενοτάφιο μιας ανύπαρκτης δημοκρατίας, την οποία προπαγανδίζει αενάως, διοργανώνοντας ημερίδες και συνέδρια ή επιστρατεύοντας τις λεγεώνες των τυφλωμένων οπαδών της που ομοιάζουν με τους χειροκροτητές του γνωστού παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα».
Κατά παράδοξο τρόπο, παρότι οι πολιτικοί βιοεξουσιαστές μας συνηθίζουν να μας βρεφοποιούν, το υπέροχο αυτό παραμύθι μας θυμίζει ότι την αλήθεια κατέχουν ακριβώς τα βρέφη, μάλλον γιατί ιδίως αυτά έχουν καθαρούς τους νοητούς οφθαλμούς της καρδίας! Κάποιοι ψαγμένοι, που βαφτίζονται από το «κυρίαρχο ρεύμα» «ψεκασμένοι», έχουν εφεύρει για το σημερινό απολειφάδι της δημοκρατίας τον οργουελικό όρο «μεταδημοκρατία», ενώ θα ήταν πιο τίμιο να ομιλούν για κρυπτοδικτατορία.  Το πρόθημα «μετα-», που έχει γίνει τόσο της μόδας σήμερα, ντύνει με έναν παραπλανητικό-προπαγανδιστικό μανδύα το κακόσημο σημαινόμενο της λέξης «δικτατορία». Όταν μου τηλεφώνησε ο καθηγητής Φιλοσοφίας Κωνσταντίνος Ρωμανός για να με ρωτήσει αν θα ήθελα να συμπράξω στην παρουσίαση του βιβλίου του «Ο νέος φεμινισμός. Από το Transgender στο Transhuman» (εκδ. Λειμών, 2025), η οποία θα πραγματοποιείτο στην Αίθουσα Ελλήνων Λογοτεχνών, επιφυλάχθηκα, λέγοντάς του ότι θα του απαντήσω, αφού διαβάσω το βιβλίο του.
Αν και από την τηλεφωνική μας συνομιλία υπέθεσα ότι εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος, δεν φανταζόμουν ότι η ταύτισή μας θα ήταν τόσο ευρεία, και κυρίως ότι θα υπήρχε σήμερα ένας συγγραφέας που θα τολμούσε όχι απλώς να μιλήσει με μεγίστη παρρησία όχι μόνο για να αμφισβητήσει ό,τι μας σερβίρεται από το κυρίαρχο ρεύμα της Νέας Τάξης Πραγμάτων ως αυτονόητα ευεργετικό για τον ανθρώπινο οργανισμό (όπως τα πειραματικά εμβόλια m-RNA κατά του κορωνοϊού⁴) αλλά και για να υπερασπιστεί τα θεμελιωδώς αυτονόητα, πόσω μάλλον να τα καταγράψει σε ένα βιβλίο. Στην «πανούκλα» του Αλμπέρ Καμύ είναι γραμμένη μια πολύ μεγάλη, διαχρονική αλήθεια, άκρως επίκαιρη για τα σημερινά δεδομένα:
Έχουμε απομείνει πολύ λίγοι όσοι εξακολουθούμε να προβάλλουμε ως ορθό το αποτέλεσμα αυτής της βασικής πράξης των μαθηματικών και άρα λόγω του περιορισμένου μας αριθμού μπορεί να την γλυτώσουμε, αφού είμαστε χρήσιμοι ως «άλλοθι δημοκρατίας». Σημειωτέον ότι η αλλοίωση της εξίσωσης «ένα κι ένα κάνουν δύο» αποτελεί διακαή πόθο κάθε ολοκληρωτικού καθεστώτος, στο μέτρο που αυτό διεξάγει προπάντων πνευματικό πόλεμο εναντίον του λαού. ΙΙ. ΤΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑΠοια είναι τα αυτονόητα που σήμερα καταλύονται από τους εωσφορικούς προπαγανδιστές του παραλόγου; Αναφέρω μερικά παραδείγματα νεοταξίτικης «διαστρέβλωσης του αυτονόητου» (και άρα επικράτησης του ανόητου), όπως τα αλίευσα από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Ρωμανού: Α. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗΠρώτος παραλογισμός: Οι Νεοταξίτες προπαγανδίζουν ότι η ελευθερία είναι απεριόριστη! Κι όμως δεν είναι, διότι τότε θα επρόκειτο για βολονταρισμό, δηλ. θελησιοκρατία, και αριστερό φασισμό. Με άλλα λόγια, «το ότι θέλω κάτι να είναι έτσι, δεν εξασφαλίζει ότι είναι πραγματικά έτσι. Αν είμαι άνδρας, που θέλει να είναι γυναίκα, δεν γίνομαι λόγω αυτού γυναίκα» (σελ. 46). Β. ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΤΟ ΠΑΛΙΟΔεύτερος παραλογισμός: Οι Νεοταξίτες μάς προτρέπουν να παραδώσουμε το παλιό στην λήθη, γιατί το νέο είναι σίγουρα καλύτερο (σελ. 53). Κι όμως, μια μεταρρύθμιση θα πρέπει πάντα να συνοδεύεται από την διατήρηση των παλαιών παραδόσεων, που είναι «πολύτιμες επειδή περιέχουν αρχές που δεν είναι ούτε παλιές ούτε νέες, αλλά –πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να το θέσουμε;– αιώνιες» (σελ. 54). Γ. ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣΤρίτος παραλογισμός: «Ίσα δικαιώματα για όλους». Κι όμως, «η εξίσωση των ατόμων ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων σημαίνει εξίσωση της ικανότητας με την ανικανότητα, του ωφέλιμου με το βλαπτικό και καμία κοινωνία δεν μπορεί να το αντέξει αυτό. […] Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από την εξίσωση των ανίσων» (σελ. 55). Δ. ΤΟ 2030 ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙΤέταρτος παραλογισμός: «το 2030 δεν θα σας ανήκει τίποτα και θα είστε ευτυχισμένοι» (σελ. 258, 260)! Εδώ, ωστόσο, ο Κ. Ρωμανός αποκαλύπτει έναν πειστικό λόγο που εξηγεί αυτόν τον παραλογισμό: για να φθάσει ο πληθυσμός να μην ονειρεύεται να εξεγερθεί, σημαίνει ότι το πνευματικό του οπλοστάσιο είναι πολύ φτωχό (σελ. 260). ΙΙΙ. ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ (ΔΙΑ)ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΑς έρθω τώρα σε ένα άλλο πεδίο, όπου ο σημερινός συγγραφέας εκφράζει σκέψεις που συμπορεύονται με εκείνες άλλων συγγραφέων. Αν ο Πιραντέλο έκανε λόγο για «αόρατο μαριονετίστα», ο Κ. Ρωμανός κάνει τώρα λόγο για «αόρατα αφεντικά» (σελ. 275), στον κόσμο των οποίων «ισχύει ο νόμος της μαφίας: απόλυτος σεβασμός προς τον αφέντη και σκληρή τιμωρία των παραστρατημάτων του υποτελούς». Αν η «παγκοσμιοποίηση» θεωρείται (δικαίως) από πολλούς αφυπνισμένους πολίτες «όρος απατηλός» για να συγκαλύψει τον ζόφο του σχεδίου της «Παγκόσμιας Δικτατορίας», που θα υλοποιηθεί μέσω της εγκαθίδρυσης μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης, ανάμεσα σε αυτούς τους αφυπνισμένους και χαρισματικούς ξεχωρίζει ο Κ. Ρωμανός, ο οποίος σε δύο σημεία του βιβλίου του (σελ. 181 και 258) μιλά ευθαρσώς για παγκόσμια κυβέρνηση ή διακυβέρνηση.
Όπως εξηγεί (σελ. 258):
Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο το εθνομηδενιστικό σύνθημα που βλέπουμε να είναι γραμμένο στους τοίχους της Αθήνας αλλά και πολλών άλλων πόλεων είτε της Ελλάδος είτε άλλων χωρών⁵: No border, no border ή No nations, no borders.
Σημειωτέον ότι και το τραγούδι “Imagine” του Τζων Λένον θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ο ύμνος της Νέας Τάξης Πραγμάτων για την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, αφού μιλά για την φαντασίωση της κατάργησης των κρατών και της θρησκείας, αλλά και της δημιουργίας ενός ενιαίου κόσμου:⁶
Ωστόσο, οι όροι «Παγκόσμια Κυβέρνηση» και «Παγκόσμια Διακυβέρνηση», παρότι συνήθως χρησιμοποιούνται εναλλάξ, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν είναι ταυτόσημοι.
Από την άλλη πλευρά, ο όρος «παγκόσμια κυβέρνηση» αφορά την άκρως επικίνδυνη ιδέα να είναι ολόκληρη η ανθρωπότητα «ενωμένη υπό μία κοινή πολιτική αρχή»⁷.
IV. ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΑν κάποιοι προτιμούν τον όρο μεταδημοκρατία και κάποιοι άλλοι τον όρο «κρυπτοδικτατορία», ο Κ. Ρωμανός μιλά για «δημοκρατία-φάρσα» (σελ. 276) ή για «ψευδαισθητική δημοκρατία» (σελ. 277). Μάλιστα, η «ψευδαίσθηση της δημοκρατίας» συνδυάζεται από τον Κ. Ρωμανό με την αριθμοποίηση του πολίτη, που μας χτυπά καμπανάκι σε σχέση με την απειλή του Προσωπικού Αριθμού:
Αυτό το φαινόμενο της υβριδικής-ψευδαισθητικής δημοκρατίας αντανακλάται στην εμμονή των ηγετών του σύγχρονου κόσμου να πανηγυρίζουν για την τάχα καλά εδραιωμένη δημοκρατία, ειδικότερα δε, εδώ στην Ελλάδα, να καυχώνται για την κατάρρευση της χούντας των Συνταγματαρχών και για την μετάβαση στην… «υπέροχη δημοκρατία της μεταπολίτευσης», ενώ αληθές είναι ότι μετά το 1974 δεν βιώνουμε παρά μια έξυπνη-«κοινοβουλευτική δικτατορία»⁸, όπου οι δικτάτορες δεν φορούν στρατιωτικές στολές αλλά κοστούμια και πολύχρωμες γραβάτες. Αξίζει να σημειωθεί ότι έχουν προταθεί και πολλοί άλλοι όροι για να περιγράψουν το φαινόμενο της μεταδημοκρατίας ή, κατά τον της ψευδαισθητικής δημοκρατίας:
V. AΝΑΠΟΔΟΣ ΚΟΣΜΟΣΑυτός ο τελευταίος όρος μάς δίνει την ιδανική αφορμή να εστιάσουμε την προσοχή μας σε ένα φαινόμενο, που πλέον περιγράφεται από πολλούς. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Κωνσταντίνος Ρωμανός. Πρόκειται για τον λεγόμενο «ανάποδο κόσμο». Ο «ανάστροφος ολοκληρωτισμός» είναι ακριβώς μια μορφή ανάποδου κόσμου, αφού ο ολοκληρωτισμός προπαγανδίζεται μεταμφιεσμένος σε «δημοκρατία». Και μέσα σε αυτό το ανάποδο πλαίσιο πραγματοποιούνται αμέτρητα γλωσσικά, ορθότερα: εννοιολογικά παιχνίδια, τα οποία εντοπίζει περίφημα ο Κ. Ρωμανός. Ένα τέτοιο παιχνίδι είναι να βαπτίζονται οι υγιώς σκεπτόμενοι αμφισβητίες του κυρίαρχου ρεύματος «ακροδεξιοί» που «δήθεν υπονομεύουν τη Δημοκρατία» (σελ. 276). Αυτούς του δήθεν εχθρούς οι συνταγματολόγοι τους στοχοποιούν ως «αξιακούς εχθρούς της δημοκρατίας»¹⁰, η οποία, για να σωθεί από την απειλή τους, πρέπει να απαρνηθεί το DNA της και να μεταλλαχθεί σε «μαχόμενη δημοκρατία». Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι μόλις προσφάτως κυκλοφόρησε η ελληνική μετάφραση του βιβλίου που είχε γράψει ο θεωρητικός εισηγητής της μαχόμενης δημοκρατίας, ο Καρλ Λέβενσταϊν (Karl Loewenstein)¹¹, o oποίος φρονούσε ότι:
Από την άλλη πλευρά, όμως, ο λαμπρός Αυστροαμερικανός φιλόσοφος και νομικός Χανς Κέλσεν (Hans Kelsen) ακολουθούσε την αντίθετη οπτική:
Άριστα επισημαίνει ο Κ. Ρωμανός ότι ακόμη και ο όρος «κρίση της Δημοκρατίας» είναι ύπουλος, αφού:
Αξίζει, λοιπόν, τώρα να αναφερθώ σε μερικά ανάποδα που εντοπίζει και ο Κ. Ρωμανός, τα οποία επαληθεύουν την υπόνοια ότι ζούμε στον Θαυμαστό (δηλ. στον Σιχαμερό) Ανάποδο Κόσμο (στον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο αναφέρεται ο κ. Ρωμανός στην σελ. 262 του βιβλίου του). Φυσικά τα «ανάποδα» είναι και «παράλογα», οπότε τα πρώτα έρχονται να συμπληρώσουν την λίστα με τα «παράλογα», τα οποία μνημονεύθηκαν παραπάνω ενδεικτικώς. Στην σελίδα 278, ο αναγνώστης μπορεί να απολαύσει μία μεστή παράγραφο, όπου περιγράφονται τα ανάποδα της ψευδαισθητικής Δημοκρατίας, οι υλοποιητές της οποίας εφαρμόζουν κατά το δοκούν την τεχνική της μετατόπισης των εννοιών:
Τώρα θα αναφέρω κάποια πρόσθετα ανάποδα που εντοπίζονται σε διαφορετικά σημεία του βιβλίου. Α. ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΩΠρώτο ανάποδο: Ενώ οι επαναστάσεις γίνονται από τα κάτω, δηλ. από τον απλό λαό, σήμερα βλέπουμε να μας επιβάλλονται από τα πάνω. Η διαπίστωση αυτή του Κ. Ρωμανού συμπίπτει απολύτως με την άποψη που έχει διατυπώσει ο Αμερικανός ιστορικός Κρίστοφερ Λας στο βιβλίο του με τίτλο «Η εξέγερση των ελίτ και η προδοσία της δημοκρατίας».
Β. ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΗΔεύτερο ανάποδο: Με βάση την χριστιανική ηθική, ο άνθρωπος «δεν πρέπει να είναι υπερήφανος, αλλά ταπεινός» (σελ. 165). Σήμερα, όμως, στρατιές από ΛΟΑΤΚΙ παρελαύνουν με σύνθημα την υπερηφάνεια για την αυτογελοιοποίησή τους. Γ. Η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥΤρίτο ανάποδο: Ο καπιταλισμός έχει παραδόξως υιοθετήσει την ατζέντα του κομμουνισμού. Γράφει με οξυδέρκεια ο Κ. Ρωμανός:
Αυτός ο «εχθρός» έχει τα εξής χαρακτηριστικά (σελ. 182):
Δ. Η ΕΚΘΗΛΥΝΣΗ ΤΟΥ ΑΡΣΕΝΙΚΟΥ ΚΑΙ Η ΑΡΡΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΘΗΛΥΚΟΥΤέταρτο ανάποδο:
Στο σημείο αυτό ο Κωνσταντίνος Ρωμανός θέτει τον δάχτυλον εις τον τύπον των ήλων, επισημαίνοντας με θαυμαστή ευθυβολία τα εξής:
Όπως εύστοχα συμπληρώνει ο συγγραφέας, αξιοποιώντας και πάλι την ανάποδη ερμηνεία:
Ο Κ. Ρωμανός κλείνει αυτήν την ακροτελεύτια φράση του 13ου κεφαλαίου του με μια αισιόδοξη πρόβλεψη:
Άραγε, πόσο τυχαίο είναι ότι, σύμφωνα με το αποκρυφιστικό κίνημα της Καμπάλα, ο Θεός δεν είναι άλλος από τον ανδρόγυνο Εωσφόρο (Keter androgynous); Μάλιστα, ανδρόγυνος υποτίθεται ότι ήταν και ο Αδάμ Καδμόν, ο κατά την Καμπάλα πρωτόπλαστος, ο οποίος τάχα διασπάστηκε σε άνδρα και γυναίκα. Μήπως, τελικά, η ατζέντα της Νέας Τάξης Πραγμάτων που προπαγανδίζει συστηματικά και ασταμάτητα την ομοφυλοφιλία και την αποδόμηση του βιολογικού φύλου είναι το αιρετικό εργαλείο του ανάποδου κόσμου, όπως αυτός διαμορφώνεται μέσα από τις διεστραμμένες δοξασίες της Καμπάλα; Άκρως επίκαιρο είναι ένα άρθρο με τίτλο «Το ΓΙΟΥΝΙΣΕΞ απαρχή παρακμής του πολιτισμού μας», που είχε δημοσιευθεί στις 8 Νοεμβρίου 1970 (σελ. 4) στην εφημερίδα «Ακρόπολις»¹².
Σε αυτό παρουσιάζονταν οι απόψεις του Αμερικανού καθηγητή ανθρωπολογίας και κοινωνιολογίας Τσαρλς Γουίνικ (Charles Winnick, 1922-2015) σχετικά με τον διαχωρισμό των δύο φύλων. Ο Γουίνικ υπενθύμιζε το ιστορικά επιβεβαιωμένο γεγονός ότι προανάκρουσμα της καταστροφής ή της μεγάλης παρακμής κάποιων πολιτισμών ήταν, ακριβώς, η εξομοίωση των δύο φύλων. Κι όσο περισσότερα έθνη καταστραφούν ή γίνουν χυλός, τόσο πιο εύκολη θα είναι η άλωση των υπολοίπων από την έμμονη ιδέα που ηνιοχεί την υπερεθνική ελίτ των Νεοταξιτών, και της Καμπάλα ειδικότερα: την δημιουργία ενός παγκόσμιου κράτους (με άλλα λόγια: μιας παγκόσμιας κυβέρνησης), ηγέτης του οποίου (αντιστοίχως: της οποίας) θα είναι ο ψευδο-Μεσσίας των καμπαλιστών. Σύμφωνα δε με το δόγμα της Καμπάλα, αυτός ο ψευδο-Μεσσίας θα κάνει την εμφάνισή του, όταν τα δύο φύλα γίνουν ξανά ένα, όπως υποτίθεται ότι ήταν στην αρχική παραδεισένια κατάσταση! Βεβαίως, για να υπάρξει χώρος αποδοχής και υποδοχής ενός τέτοιου πλασματικού Μεσσία, θα πρέπει ο ένας και μόνος γνήσιος Μεσσίας, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, να αποκαθηλωθεί, αυτήν την φορά όχι από το Τίμιο Ξύλο του Σταυρού του, αλλά από την ψυχή και την συνείδηση των απανταχού της γης Ορθοδόξων Χριστιανών. Γι’ αυτό έχει μεγάλη αξία η ομολογία που περιέχεται στην σελίδα 283. Λίγες μόνο αράδες μετά την ζοφερή διαπίστωση ότι «μέσα σε όλες τις μορφές απολυταρχίας που έχουν προηγηθεί, η σημερινή είναι η πιο ολοκληρωτική», αφού «επιβάλλει τη θέλησή [της] στις μάζες μέσα από τη Δημοκρατία», την οποία διαβρώνει, διαφθείροντας «μέσω σύγχυσης και τρόμου» τους λαούς (σελ. 282/283), ο Κωνσταντίνος Ρωμανός ομολογεί «πίστη σε μια ανώτερη, αιώνια ηθική εξουσία, που σώζει αυτούς που την επικαλούνται». VI. ΕΣΧΑΤΑ ΚΑΙ ΑΙΣΧΙΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑΣε πόσο Έσχατα και αίσχιστα χρόνια ζούμε προκύπτει από πολλά σημεία του βιβλίου του Κ Ρωμανού. Ως κατά την γνώμη μου πιο χαρακτηριστικές επιλέγω λίγες μόνο αράδες που βρίσκονται στην σελίδα 60:
Ειδικά αυτή η τελευταία φράση επαληθεύει την υπόνοια ότι ο σημερινός οιονεί Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος οργανώνεται συντονισμένα από τις ίδιες τις κυβερνήσεις μας, που είναι προσκυνημένες στον «αόρατο μαριονετίστα» –ή, κατά τον Κ. Ρωμανό, στο «αόρατο αφεντικό»– ενάντια όχι απλώς στον μεμονωμένο πολίτη, αλλά στην ανθρώπινη φύση του. Επομένως, ο πόλεμος αυτός, που διεξάγεται με χρήση του υπερόπλου της Νέας Τάξης Πραγμάτων, δηλ. της προπαγάνδας, στην οποία ο Κ. Ρωμανός δεν παραλείπει να αναφερθεί σε διάφορα σημεία του αξιοθαύμαστου πονήματός του, είναι πόλεμος πνευματικός και, ταυτοχρόνως, θρησκευτικός, αφού όποιος βάλλει εναντίον της ανθρώπινης φύσης, κατά λογική αναγκαιότητα, βάλλει και κατά του Δημιουργού των Πρωτοπλάστων, από τους οποίους όλοι καταγόμαστε, έχοντας κοινό DNA. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τότε θα καταλάβουμε ότι με τον Αδάμ και την Εύα μοιραζόμαστε όλοι οι άνθρωποι επί της γης τον ίδιο αντίπαλο, δηλ. τον αρχιτέκτονα του ανάποδου κόσμου και, ταυτοχρόνως, πατέρα της προπαγάνδας. «Ως Θεοί έσεσθε» είχε πει ο κατηραμένος όφις στους Πρωτοπλάστους, προπαγανδίζοντας την αθανασία. «Μετάνθρωποι έσεσθε», μετ |
